Ebook Emma i Oliver mobi,epub

na­rzu­ci­łam su­kien­kę na ko­stium ką­pie­lo­wy. Ca­ro­li­ne wzię­ła mój ręcz­nik i zła­pa­ła mnie za rękę. Ru­szy­ły­śmy pod górę do sa­mo­cho­du. Zda­wa­ło mi się, że sły­szę la­ta­ją­ce nad gło­wą od­rzu­tow­ce, ale kie­dy spoj­rza­łam w górę i zo­ba­czy­łam je­dy­nie kil­ka ni­sko za­wie­szo­nych chmur, uświa­do­mi­łam so­bie, że to szu­mi krew, któ­ra ude­rza­ła mi do gło­wy, a pul­su­jąc, spra­wia­ła, że szłam pro­sto i trzy­ma­łam się w so­bie. - Zna­leź­li go - szep­nę­ła Caro i kie­dy ści­snę­ła moją dłoń, od­wza­jem­ni­łam gest, po­now­nie scho­dząc z chmur na zie­mię. Szyb­ko wrzu­ci­łam de­skę do ba­gaż­ni­ka fur­go­net­ki Drew, a po­tem wsko­czy­łam na tyl­ne sie­dze­nie. Drew cze­kał, sie­dząc za kie­row­ni­cą i za­pa­mię­ta­le pi­sał do ko­goś ese­me­sy. Na po­licz­kach miał wy­pie­ki. Ubra­ny był w strój do gry w pił­kę noż­ną. Kie­dyś Drew był moim naj­lep­szym to­wa­rzy­szem do sur­fo­wa­nia, ale pił­ka za­czę­ła po­chła­niać co­raz wię­cej jego cza­su. Te­raz jest na naj­lep­szej dro­dze do zdo­by­cia sty­pen­dium w Ber­ke­ley, zu­peł­nie jak jego star­szy brat Kane. - O, mój Boże - po­wie­dział, nie pod­no­sząc wzro­ku. - Mo­żesz w to uwie­rzyć? - Nie cał­kiem - przy­zna­łam. - A ty? - Nie - od­parł, wpraw­nie prze­su­wa­jąc kciu­kiem po ma­łej kla­wia­tu­rze. - Jak się wy­tłu­ma­czysz z mo­krych wło­sów przed mamą? - Wy­myśl coś - po­pro­si­łam i zbyt póź­no spo­strze­głam, że sto­py mam całe w pia­sku, mule i żwir­ku. Cały ten brud roz­ma­zał się na dy­wa­ni­kach fur­go­net­ki Drew. Drew uwiel­biał swój sa­mo­chód. Tak na­praw­dę nie była to fur­go­net­ka, lecz od­no­wio­ny bu­sik Volks­wa­gen Trans­por­ter z 1971 roku w ko­lo­rze po­mi­do­ro­wej czer­wie­ni. Lu­dzie ro­bi­li so­bie przy nim zdję­cia, taki był pięk­ny. A z tyłu miał dużo miej­sca na de­ski sur­fin­go­we. Auto na­le­ża­ło wcze­śniej do bra­ta Drew, ale kie­dy dwa lata temu Kane wy­jeż­dżał na stu­dia, po­da­ro­wał mu go. Jak­by wie­dział, że bę­dzie przy­da­wał się Drew do kon­spi­ra­cyj­nych wy­cie­czek. - O, nie! - wy­krzyk­nę­łam, kie­dy zo­ba­czy­łam pia­sek. - Drew, prze­pra­szam. Po­win­ - Nie przej­muj się! - za­pisz­cza­ła Caro. - To pia­sek, nie kwas. Jedź już, do­bra? - Cze­kaj - wtrą­ci­łam. - Mój sa­mo­chód. Zo­stał w nim ple­cak z pod­ręcz­ni­ka­mi. Mam ju­tro spraw­dzian! - Żar­tu­jesz so­bie? - Drew wy­co­fał, a siła przy­śpie­sze­nia wbi­ła mnie w sie­dze­nie. - Za­pnij­cie pasy - oznaj­mił. - Dziś nikt nie od­ra­bia żad­nych za­dań do­mo­wych. Kie­dy w koń­cu wy­je­cha­li­śmy na dro­gę, Drew rzu­cił mi spoj­rze­nie we wstecz­nym lu­ster­ku. - Em, tak se­rio. Je­steś pew­na, że nie do­zna­łaś szo­ku? Je­steś bla­da. - Już pro­po­no­wa­łam jej elek­tro­li­ty - oznaj­mi­ła Ca­ro­li­ne. - Nic mi nie jest - za­pew­ni­łam ich. Tyle że za­brzmia­ło to tro­chę skrze­kli­wie i każ­dy głu­pi o prze­cięt­nej wraż­li­wo­ści z pew­no­ścią zo­rien­to­wał­by się, że kła­ma­łam. Caro prze­chy­li­ła się przez sie­dze­nie i chwy­ci­ła mój pas. - Masz - po­wie­dzia­ła. - Drew pro­wa­dzi. To śro­dek ko­niecz­ny - Wpię­ła pas i ści­snę­ła mnie za ra­mię. - Czy to się dzie­je na­praw­dę? Obie zna­ły­śmy Drew od przed­szko­la. Wła­ści­wie to po­ło­wa szko­ły zna­ła się od przed­szko­la. Miesz­ka­li­śmy na jed­nym z tych po­łu­dnio­wo­ka­li­for­nij­skich przed­mie­ści, peł­nym ró­żo­wych schlud­nych do­mów, z któ­rych mało kto chce się wy­pro­wa­dzać. Za­nim za­przy­jaź­nisz się z Drew, mu­sisz o nim wie­dzieć jed­no: pro­wa­dzi, jak­by go­nił go sa­mo­chód pe­łen zde­mo­ra­li­zo­wa­nych nik­czem­nych klau­nów. W dru­giej kla­sie li­ceum cho­dzi­łam na kurs pra­wa jaz­dy ra­zem z nim, dla­te­go wiem, że za­wsze tak miał. Wiem też, że po pierw­szej lek­cji na dro­dze z Drew nasz in­struk­tor jaz­dy po­szedł po re­cep­tę na Xa­nax. Ale do­pie­ro kie­dy ma zły hu­mor albo jest zde­ner­wo­wa­ny czy pod­eks­cy­to­wa­ny, to po­ka­zu­je, na co na­praw­dę go stać. W dniu, w któ­rym od­na­lazł się Oli­ver, Drew pro­wa­dził w naj­bar­dziej sza­lo­ny spo­sób, jaki zna­łam do tej pory. Kie­dy prze­je­chał na po­ma­rań­czo­wym świe­tle, Caro przy­trzy­my­wa­ła so­bie pas jed­ną ręką, a kie­dy wje­chał w dziu­rę, jęk­nę­ła. - Drew, two­ja fur­go­net­ka nie zo­sta­ła skon­stru�