Ebook Okularnik mobi,epub

u: komercyjne zlecenia, niepodległość, analizy dla sądu - praktycznie nie wypaliło. Gdyby nie pieniądze, które miała jej rodzina, z trudem wiązałaby koniec z końcem. W Polsce profiler, jeśli nie pracuje w policji, nie jest dopuszczany do poważniejszych śledztw. Trafiały się jej więc zlecenia lepiej lub gorzej płatne, ale to były rzeczy proste, przy których nie wykorzystywała nawet w kilku procentach ogromu swojej wiedzy. Czuła, że się zwija. Traci pasję. Zresztą, tak naprawdę, tęskniła za regularną służbą. Chciała wrócić. Zrozumiała to po sukcesie sprawy Staroniów, jak nazywano w komendzie ostatnie poważne śledztwo, w którym brała udział i dzięki któremu otrzymała szansę powrotu. Nie chodziło tylko o satysfakcję, adrenalinę i fakt, że robiła dokładnie to, do czego była stworzona. Co robiła najlepiej na świecie. Rzecz rozbijała się o spokój. Sasza miała ochotę stanąć wreszcie twardo na ziemi. Czuć pod stopami podłoże, które jej nie umyka, którego jest pewna, i bez obaw patrzeć w dal. Dała sobie prawo do błędów, bo nikt nie jest doskonały. Musiała jednak odzyskać honor. A to można zrobić tylko w miejscu, gdzie się go straciło. - Idziemy. - Zgasiła papierosa. - Nie zobaczysz, jak się łaszę. Nigdy. - Nigdy to ja nie będę bogaty. - Wystarczy, że ja jestem - odparła. - I co mi z tego? Duch zaparkował na zakazie, a przed przednią szybę włożył plakietkę zaświadczającą o niepełnosprawności kierowcy. Sasza przyglądała się temu z niedowierzaniem. - Nosiłbyś ze sobą chociaż laskę - fuknęła. - Przecież wziąłem cię ze sobą. - Nie zamierzam brać udziału w twoich wygłupach - odparowała. - W końcu cię dorwą. - Już bierzesz. - W odpowiedzi wcisnął jej do rąk legitymację sympatyka CBŚ o numerze 0184/2013. Patrzyła na kawałek plastiku szczerze rozbawiona. Dokument był całkowicie fikcyjny. Sasza nie należała do żadnej organizacji. Po powrocie do Polski nie zapisała się nawet do Polskiego Towarzystwa Kryminalistycznego. - Skąd miałeś moje zdjęcie? - Jesteś w bazie sygnalitycznej - skłamał. - Mam nadzieję, że w tej samej bazie jest też twoje DNA. - Nawet w kilku wersjach. Roześmiała się i patrzyła mu w oczy dotąd, aż zdecydował się odpowiedzieć szczerze. - No przecież z dokumentów, które złożyłaś. Dałem sekretarce do zeskanowania i kazałem wyrobić. To nie jest nielegalne. Poniekąd. - Poniekąd dziękuję. - Wrzuciła plakietkę do torby. - Przyda się do parkowania przed komendą. Stanęli na przejściu. Ruch był słaby, więc Sasza chciała przebiec na czerwonym, ale Duch chwycił ją za ramię i zmusił, by wzorowo zaczekała na zmianę świateł. - Jednak obywatel praworządny - kpiła. - Nie wierzę. - Jakieś zasady trzeba mieć. - Na przykład jedną. - Jedną mam. Jestem niepoprawnym monogamistą. Rozbłysło zielone. Była sobota, dzień odwiedzin, więc przed bramą gdańskiego aresztu na Kurkowej kłębiła się masa kobiet z pakunkami owiązanymi regulaminowym sznurkiem i odświętnie ubranych dzieci. Sasza i Duch mieli tam dziś do załatwienia dwie sprawy. Każde swoją. Duchnowski szedł do informatora na oddział męski, Załuska - na kobiecy. Tydzień temu przywieziono do Gdańska Marzenę Koźmińską, ps. ,,Osa", jedną z najsłynniejszych polskich zabójczyń. Sasza chciała skorzystać z okazji i jeszcze raz pomówić ze skazaną. Kiedy Koźmińska była na Zamku, jak nazywano grudziądzką fortecę, trzykrotnie odmówiła profilerce wywiadu psychologicznego. Teraz miała zeznawać w procesie byłego wspólnika. Sasza przewidywała, że jest rozbita, bo Rafał Gromek, ps. ,,Elektryk z Wąbrzeźna" wychodzi już na przepustki, a wkrótce czeka go wokanda przed sądem penitencjarnym. Wyglądało na to, że Elektryk ma szansę na zwolnienie warunkowe. Ożenił się w więzieniu, spłodził nawet dziecko. Miał do kogo wracać, a czekająca za bramą rodzina przydawała mu wiele punktów do pozytywnej prognozy kryminologicznej. Marzena nie ma widoków nawet na przeniesienie na oddział otwarty. Wciąż uchodziła za jedną z groźniejszych polskich więźniarek. Sasza zamierzała wykorzystać ten fakt i namówić przestępczynię do udziału w jej projekcie badawczym. Doktorat Załuskiej był już prawie skończony. Profesor Tom Abrams nie krył zadowolenia z wyników jej badań, ale gdyby dorzuciła do tego miodu jeszcze sprawę, mogliby liczyć na grant. Sasza uwielbiała być najlepsza. Wprowadzono ich do śluzy, pomieszczenia monitorowanego przez kamery, do którego wpuszczano maksymalnie trzy osoby. Oczekujący bliscy skazanych wykrzykiwali przekleństwa, kiedy Sasza i Duch przeciskali się bez kolejki. Teraz siedzieli na plastikowych siedzeniach bez oparć, w milczeniu czekając, aż zajmie się nimi strażnik. Duch strzelił z kostek dłoni, choć wiedział, że Załuską przyprawia to o dreszcz obrzydzenia. Dała si