Ebook Mały książę mobi,epub,pdf

­gra­fia bar­dzo mi się przy­da­ła. Już na pierw­szy rzut oka po­tra­fi­łem od­róż­nić Chi­ny od Ari­zo­ny. To uży­tecz­na umie­jęt­ność, gdy czło­wiek za­błą­dzi w nocy. Ta­kie ży­cie da­wa­ło mi oka­zję do spo­tkań z wie­lo­ma po­waż­ny­mi oso­ba­mi. Spę­dza­łem z do­ro­sły­mi bar­dzo dużo cza­su, ob­ser­wo­wa­łem ich z bli­ska. Ale to nie zmie­ni­ło mo­jej opi­nii o nich na lep­szą. Kie­dy spo­ty­ka­łem oso­bę, któ­ra wy­da­wa­ła mi się cho­ciaż tro­chę by­strzej­sza niż inne, prze­pro­wa­dza­łem na niej eks­pe­ry­ment za po­mo­cą mo­je­go ry­sun­ku nu­mer je­den, któ­ry no­si­łem przy so­bie. Chcia­łem się prze­ko­nać, czy ten ktoś na­praw­dę ro­zu­mie. Ale za­wsze sły­sza­łem od­po­wiedź: ,,To jest ka­pe­lusz". Więc nie wspo­mi­na­łem ani o wę­żach boa, ani o dżun­gli, ani o gwiaz­dach. Sta­ra­łem się do­sto­so­wać do po­zio­mu roz­mów­ców. Roz­ma­wia­łem za­tem z nimi o bry­dżu, gol­fie, po­li­ty­ce albo kra­wa­tach. A do­ro­sły był za­do­wo­lo­ny, że po­znał tak roz­sąd­ne­go czło­wie­ II Ży­łem więc sa­mot­nie, nie ma­jąc ni­ko­go, z kim mógł­bym szcze­rze po­roz­ma­wiać, aż do cza­su, gdy przed sze­ściu laty mu­sia­łem lą­do­wać awa­ryj­nie na Sa­ha­rze z po­wo­du uster­ki sil­ni­ka. A po­nie­waż nie le­ciał ze mną ani me­cha­nik, ani pa­sa­że­ro­wie, wie­dzia­łem, że sam będę mu­siał się upo­rać z trud­ną na­pra­wą. Była to kwe­stia ży­cia lub śmier­ci. Za­pas wody wy­star­czył­by mi za­le­d­wie na osiem dni. Pierw­sze­go wie­czo­ru za­sną­łem na pia­sku o ty­siąc mil od te­re­nów za­miesz­ka­nych przez lu­dzi. By­łem bar­dziej sa­mot­ny niż roz­bi­tek na tra­twie za­gu­bio­ny gdzieś na środ­ku oce­anu. Wy­obraź­cie więc so­bie moje zdu­mie­nie, gdy o świ­cie obu­dzi­ły mnie sło­wa wy­po­wie­dzia­ne dziw­nym, cie­niut­kim gło­si­kiem: -- Bar­dzo pro­szę, na­ry­suj mi ba­ran­ka! -- Co pro­szę? -- Na­ry­suj mi ba­ran­ Ze­rwa­łem się na rów­ne nogi, jak­by strze­lił we mnie pio­run. Prze­tar­łem moc­no oczy. Ro­zej­rza­łem się uważ­nie. I zo­ba­czy­łem nie­zwy­kłe­go ma­łe­go chłop­czy­ka, któ­ry przy­glą­dał mi się z po­wa­gą. Oto jego naj­lep­szy por­tret, jaki póź­niej uda­ło mi się wy­ko­nać. Ale mój ry­su­nek był oczy­wi­ście o wie­le mniej za­chwy­ca­ją­cy niż mo­del. To nie moja wina. W wie­ku sze­ściu lat do­ro­śli tak sku­tecz­nie znie­chę­ci­li mnie do ka­rie­ry ma­lar­skiej, że nie na­uczy­łem się ry­so­wać ni­cze­go oprócz węży boa za­mknię­tych i węży boa otwar­tych. Przy­glą­da­łem się więc zja­wi­sku ocza­mi okrą­gły­mi ze zdzi­wie­nia. Nie za­po­mi­naj­cie, że znaj­do­wa­łem się o ty­siąc mil od te­re­nów za­miesz­ka­nych przez lu­dzi. A mały chłop­czyk nie wy­glą­dał ani na za­błą­ka­ne­go, ani umie­ra­ją­ce­go ze zmę­cze­nia, ani umie­ra­ją­ce­go z gło­du, ani umie­ra­ją­ce­go z pra­gnie­nia, ani umie­ra­ją­ce­go ze stra­chu. W naj­mniej­szym stop­niu nie przy­po­mi­nał dziec­ka za­gu­bio­ne­go po­środ­ku pu­sty­ni, o ty­siąc mil od te­re­nów za­miesz­ka­nych przez lu­dzi. Kie­dy wresz­cie uda­ło mi się wy­do­być z sie­bie głos, po­wie­dzia­łem: -- Co ty tu ro­bisz? A on po­wtó­rzył bar­dzo po­wo­li, jak­by cho­dzi­ło o spra­wę nie­zwy­kłej wagi: -- Bar­dzo pro­szę, na­ry­suj mi ba­ran­ Kie­dy ta­jem­ni­ca cię prze­ra­sta, na­wet nie my­ślisz o nie­po­słu­szeń­stwie. Więc cho­ciaż o ty­siąc mil od te­re­nów za­miesz­ka­nych przez lu­dzi i w ob­li­czu śmier­tel­ne­go nie­bez­pie­czeń­stwa wy­da­wa­ło mi się to cał­ko­wi­cie nie­do­rzecz­ne, wy­ją­łem z kie­sze­ni kart­kę pa­pie­ru i pió­ro. Wte­dy przy­po­mnia­łem so­bie, że prze­cież uczy­łem się przede wszyst­kim geo­gra­fii, hi­sto­rii, al­ge­bry i gra­ma­ty­ki, po­wie­dzia­łem więc chłop­czy­ko­wi (odro­bi­nę zi­ry­to­wa­ny), że nie po­tra­fię ry­so­wać. Od­po­wie­dział mi: -- Nie szko­dzi. Na­ry­suj mi ba­ran­ka. Po­nie­waż ni­g­dy w ży­ciu nie ry­so­wa­łem ba­ran­ka, na­szki­co­wa­łem dla nie­go je­den z dwóch ry­sun­ków, ja­kie po­tra­fi­łem zro­bić. Przed­sta­wiał boa za­mknię­te­go. Ja­kież było moje zdu­mie­nie, gdy usły­sza­łem: -- Nie! Nie! Nie chcę sło­nia we­wnątrz węża boa. Wąż boa jest nie­bez­piecz­ny, a słoń bę­dzie za­wa­dzał. Mam bar­dzo mało miej­sca. Po­trze­bu­ję ba­ran­ka. Na­ry­suj mi ba­ran­ka. Więc na­ry­so