kto28
Uśmiałem się serdecznie. Potraktowałem powieść jako pastisz twórczości Ellene Ferrante, książka Edith Wharton emanuje prostotą, intryga jest dość wyszukana: na tyle, żeby nie móc jej umiejscowić ani w żadnym czasie ani miejscu. Proste podziały na "dobro" i "zło"; to ostatnie czai się skrycie w nadmiernym bogactwie oczywiście. Proste uczucie takie, jak miłość oczywiście musi zwyciężyć.
Daję tylko cztery gwiazdki za brak "podziękowań" na końcu. Bo to przecież jest oczywiste, że takie dzieło nie mogło powstać bez inspiracji, choćby "Wujka Google".
