Ebook Zapiski myśliwego i inne opowiadania mobi,epub

małe bekasy ze świstem przelatują nad kamienistymi brzegami, poprzecinanymi zimnymi, przejrzystymi strumyczkami, dzikie kaczki wypływają na środek stawów i rozglądają się ostrożnie, czaple sterczą w cieniu, w zatoczkach pod Staliśmy na ciągu z godzinę, zabiliśmy cztery słonki i chcąc przed wschodem słońca znów spróbować szczęścia (na ciąg można wychodzić również rankiem), postanowiliśmy przenocować w pobliskim młynie. Wyszliśmy z zagajnika, zaczęliśmy schodzić z pagórka. Rzeka toczyła swe granatowe fale, powietrze gęstniało, ciężkie od nocnej wilgoci. Zastukaliśmy do bramy. Psy zaszczekały na podwórku. ,,Kto tam?" -- rozległ się ochrypły, zaspany głos. ,,Myśliwi; puść na nocleg". Odpowiedzi nie było. ,,Zapłacimy!" ,,Pójdę, powiem Cicho, przeklęte! Że też kary na was nie ma!" Słyszeliśmy, jak parobek wchodzi do chaty, wkrótce potem wrócił do bramy. ,,Nie -- mówi -- gospodarz nie kazał puszczać". ,,Dlaczego nie?" ,,Boi się, wyście myśliwi, jeszcze nie daj Boże młyn podpalicie, macie przecie naboje". ,,Co za bzdury!" ,,U nas tak w zeszłym roku młyn spłonął; nocowali handlarze bydła i jakoś widać ogień zaprószyli". ,,No jakże to, bracie, przecie nie będziemy nocować na dworze!" ,,A to już jak sobie " I poszedł, tupiąc butami. Jermołaj posłał za nim kilka niemiłych słów. ,,Chodźmy do wsi" -- powiedział w końcu z westchnieniem. Ale do wsi były dwie wiorsty. ,,Zanocujemy tutaj -- zdecydowałem. -- Noc ciepła, młynarz za pieniądze wyda nam trochę słomy". Jermołaj zgodził się; znów zaczęliśmy stukać. ,,Czego tam znowu? -- rozległ się głos parobka. -- Powiedziałem przecie, że nie wolno!" Wyłuszczyliśmy mu, czego chcemy. Poszedł naradzić się z gospodarzem i razem z nim wrócił. Furtka skrzypnęła, pojawił się młynarz, człowiek wysoki, z tłustą twarzą, byczym karkiem, dużym i okrągłym brzuchem. Przystał na moją propozycję. Sto kroków od młyna stała nieduża, odkryta ze wszystkich stron wiata. Zanieśli nam słomy i siana, parobek postawił na trawie przy rzece samowar i kucając, zaczął mocno dąć w rurę. Węgielki rozżarzyły się i oświetlały jego młodą twarz. Młynarz pobiegł budzić żonę, w końcu sam zaproponował, bym przenocował w chacie, ale wolałem zostać na świeżym powietrzu. Młynarka przyniosła nam mleka, jajek, ziemniaków i chleba. Wkrótce zagotował się samowar i zaczęliśmy pić herbatę. Nad rzeką unosiła się mgła, wiatru nie było, wokół krzyczały derkacze, od strony młyńskich kół dobiegał słaby szum, to krople spadały z łopat i woda sączyła się przez stawidła upustu. Rozpaliliśmy niewielkie ognisko; gdy Jermołaj piekł w popiele ziemniaki, ja przysnąłem. Obudził mnie cichy, stłumiony szept. Podniosłem głowę, przed ogniem, na odwróconym cebrze, siedziała młynarka i rozmawiała z moim strzelcem. Już przedtem, po jej sukience, ruchach i rozmowie poznałem kobietę dworską, nie chłopkę i nie mieszczankę, ale dopiero teraz przyjrzałem się uważniej jej rysom. Wyglądała na trzydzieści lat, chuda i blada twarz zachowała ślady urody, zwłaszcza spodobały mi się jej oczy, duże i smutne. Oparła łokcie na kolanach, złożyła twarz na rękach. Jermołaj siedział tyłem do mnie, dokładając szczapki do ognia. -- W Żełtuchinej znów pomór -- mówiła młynarka. -- U ojca Iwana obie krowy padł Zlituj się, Panie! -- A jak wasze świnie? -- zapytał Jermołaj. -- Żyją. -- Podarowalibyście mi prosiątko. Młynarka pomilczała trochę, potem westchnęła. -- A z kim jesteście? -- Z panem, kostomarowskim dziedzicem. Jermołaj dorzucił do ognia kilka gałązek jedliny, od razu zaczęły potrzaskiwać, gęsty, biały dym walił mu prosto w twarz. -- A czego twój mąż nas do chaty nie puścił? -- Boi się. -- Widzicie go, Arino Timofiejewno, kochanieńka, przynieś szklaneczkę wódki! Młynarka wstała i zniknęła w ciemności; Jermołaj zaśpiewał półgłosem: Kiedy do miłej chodziłem, Całe podeszwy znosił Arina wróciła z niewielką karafką i szklanką. Jermołaj wstał, przeżegnał się i wypił duszkiem. -- Lubię! -- dodał. Młynarka znów przysiadła na cebrze. -- A co, Arino Timofiejewno, widzę, że ciągle chorzejesz? -- A chorzeję. -- A czemu tak? -- Kaszel po nocach męczy. -- Pan chyba zasnął -- powiedział Jermołaj po chwili milczenia. -- Ty do medyka nie chodź, Arino, tylko gorzej będzie. -- A ja nie chodzę. -- Przyjdź do mnie kiedy w odwiedziny. Arina spuściła głowę. -- Ja wtedy żonę na tę okoliczność przegonię -- mówił dalej Jermołaj. -- Prawdę mówię! -- Lepiej byście pana obudzili, Jermołaju Piotrowiczu, widzicie, ziemniaki już się upiekły. -- A niech śpi -- rzucił obojętnie mój wierny sługa. -- Nabiegał się, to i śpi. Zakręciłem się na sianie, Jermołaj wstał i podszedł do mnie. -- Ziemniaki gotowe