Ebook Pierwszy między równymi mobi,epub

nych uni­wer­sy­tetu w Edyn­burgu. Po dwóch latach wybrano go na prze­wod­ni­czą­cego związku stu­den­tów i kapi­tana dru­żyny rugby. Kiedy Dun­can Fra­ser został bur­mi­strzem Edyn­burga, poje­chał do Lon­dynu, żeby ode­brać z rąk kró­lo­wej tytuł szla­checki. Andrew zdał wła­śnie egza­miny koń­cowe i razem z matką wziął udział w cere­mo­nii w pałacu Buc­kin­gham. Świeżo upie­czony sir Dun­can udał się następ­nie do Izby Gmin na spo­tka­nie ze swoim posłem Ain­slie Munro. Przy obie­dzie Munro powia­do­mił go, że po raz ostatni ubie­gał się o man­dat w Edin­burgh Carl­ton i w związku z tym powinni się rozej­rzeć za nowym kan­dy­da­tem. Sir Dun­canowi roz­bły­sły oczy, kiedy pomy­ślał, że do par­la­mentu na miej­sce Munro mógłby wejść jego syn. Po uzy­ska­niu dyplomu z wyróż­nie­niem Andrew został na uni­wer­sy­te­cie w Edyn­burgu, by napi­sać pracę dok­tor­ską zaty­tu­ło­waną Dzieje Par­tii Kon­ser­wa­tyw­nej w Szko­cji. Zamie­rzał odcze­kać, aż upły­nie trzy­let­nia kaden­cja bur­mi­strza, i dopiero wtedy zapo­znać ojca z głów­nymi rezul­ta­tami nauko­wych docie­kań. Kiedy jed­nak Ain­slie Munro obwie­ścił, że nie będzie kan­dy­do­wał w naj­bliż­szych wybo­rach, Andrew zro­zu­miał, że nie może dłu­żej ukry­wać swo­ich poglą­dów. Nie­da­leko pada jabłko od jabłoni. Pod takim nagłów­kiem ,,Edin­burgh Eve­ning News" zamie­ścił arty­kuł wska­zu­jący Andrew Fra­sera jako oczy­wi­stego kan­dy­data kon­ser­wa­ty­stów, gwa­ran­tu­ją­cego utrzy­ma­nie man­datu w nie­pew­nym okręgu wybor­czym. Oba­wia­jąc się, że oby­wa­tele mogliby mieć zastrze­że­nia do mło­dego wieku syna, sir Dun­can przy­po­mniał na pierw­szym zebra­niu przedwybor­czym, że do sta­no­wi­ska pre­miera doszło ośmiu Szko­tów i że wszy­scy oni zasia­dali w par­la­men­cie przed trzy­dziestką. Zebrani poki­wali gło­wami. Zado­wo­lony sir Dun­can zadzwo­nił wie­czo­rem do syna i zapro­sił go na obiad do Nowego Klubu, pro­po­nu­jąc omó­wie­nie kam­pa­nii wybor­czej. - Pomyśl tylko - rzekł naza­jutrz sir Dun­can, zamó­wiw­szy drugą whi­sky. - Ojciec i syn repre­zen­tu­jący ten sam okręg wybor­czy. To będzie wielki dzień dla kon­ser­wa­ty­stów w Edyn­burgu. - Nie mówiąc już o labu­rzy­stach - rzekł Andrew, patrząc ojcu pro­sto w oczy. - Nie bar­dzo cię rozu­miem. - Otóż to, ojcze. Nie zamie­rzam ubie­gać się o man­dat z ramie­nia Par­tii Kon­ser­wa­tyw­nej. Będę kan­dy­da­tem Par­tii Pracy, jeżeli mnie zechcą. Sir Dun­can nie wie­rzył wła­snym uszom. - Przez całe życie byłeś kon­ser­wa­ty­stą! - wykrzyk­nął. - Nie, ojcze - rzekł spo­koj­nie Andrew. - To ty byłeś kon­ser­wa­ty­stą. Przez całe moje życie. KSIĘGA PIERW­SZA 1964-1966 ŁAWY POSEL­SKIE I Czwar­tek, 10 grud­nia 1964 Spe­aker Izby Gmin wstał i rozej­rzał się. Obcią­gnął czarną togę, ner­wowo popra­wił długą perukę na łysie­ją­cej gło­wie. Godzina pytań do pre­miera miała tak burz­liwy prze­bieg, że z tru­dem pano­wał nad posłami, i teraz spo­glą­dał na zegar z praw­dziwą ulgą. Docho­dziło wpół do czwar­tej, pora na kolejny punkt porządku dzien­nego. Cze­ka­jąc, prze­stę­po­wał z nogi na nogę, a kiedy tłumne zgro­ma­dze­nie, liczące ponad pię­ciu­set posłów, uci­szyło się, uro­czy­ście zawo­łał: - Posło­wie do przy­sięgi. Spoj­rze­nia skie­ro­wane na spe­akera prze­nio­sły się jak pod­czas meczu tenisa na drugi koniec Izby. Stał tam zwy­cięzca wybo­rów uzu­peł­nia­ją­cych, pierw­szych, odkąd - przed dwoma mie­sią­cami - Par­tia Pracy prze­jęła ster rzą­dów. Nowi­cjusz i dwaj posło­wie wpro­wa­dza­jący postą­pili cztery kroki naprzód, równo jak na woj­sko­wej para­dzie. Zatrzy­mali się i ukło­nili. Nowy poseł wyglą­dał jak stwo­rzony na zamó­wie­nie tory­sów - wysoki, postawny, z dum­nie unie­sioną głową, uro­dzony ary­sto­krata. Jasne włosy miał sta­ran­nie zacze­sane na bok, ubrany był w ciem­no­szary gar­ni­tur i czer­wono-nie­bie­ski kra­wat. Zbli­żył się do dłu­giego stołu roz­dzie­la­ją­cego ławy przed fote­lem spe­akera. Człon­ko­wie rządu i gabi­netu cieni sie­dzieli naprze­ciw sie­bie w takiej odle­gło­ści, że mogliby skrzy­żo­wać mie­cze nad sto­łem. Wpro­wa­dza­jący zostali z tyłu, nowy poseł prze­szedł obok stołu, uwa­ża­jąc, żeby nie nadep­nąć na nogi pre­miera i mini­stra spraw zagra­nicz­nych, po czym ode­brał z rąk sekre­ta­rza małą kartkę. Trzy­ma­jąc ją przed sobą, wypo­wie­dział zde­cy­do­wa­nie słowa przy­sięgi, jakby stał na ślub­nym kobiercu. - Ja, Char­les