Ebook Pielgrzym mobi,epub

nadzieję się stać, dobiega kresu. I tak to się stało - sprawca wcale w niej nie był. Dziękujmy Bogu, że chociaż tego nam oszczędził, myślę. Zabójca odchodzi, by przygotować kwasową kąpiel. Po drodze zdejmuje zakrwawioną, białą koszulę, którą miał na sobie - udało się znaleźć jej resztki w wannie, pod ciałem Eleanor, wraz z nożem długim na cztery cale, o czarnej, plastikowej rękojeści; w Chinach produkuje się takie za pół darmo, w milionach egzemplarzy. Pochłonięty wyrazistą wizją tego, co się tu wydarzyło, ledwie wyczuwam dłoń, którą ktoś położył na moim ramieniu. Odtrącam ją jednak odruchowo, gotów złamać mu rękę - niestety, miewam takie przebłyski z dawnego życia. Gość mamrocze przeprosiny, spoglądając na mnie dziwnie, a potem próbuje usunąć mnie z drogi. To dowódca ekipy techników dochodzeniowych - trzech facetów i babki - którzy właśnie rozstawiają lampy UV i tacki z solą Fast Blue B, by poszukać plam nasienia na materacu. Jeszcze nie wiedzą o środku dezynfekcyjnym, a ja siedzę cicho: zabójca mógł wszak pominąć jakiś skrawek łóżka. Pamiętam jednak, że jesteśmy w Eastside Inn; w takim miejscu można znaleźć kilka tysięcy śladów pamiętających czasy, gdy dziwki nosiły pończochy. Schodzę mu z drogi, wciąż zamyślony. Próbuję się wyłączyć, skupić, bo jest w tym pokoju, w całej tej sprawie coś - nie jestem pewny co takiego - co nie daje mi spokoju. Jakiś element nie pasuje do scenariusza, a ja nie wiem dlaczego. Rozglądam się, raz jeszcze inwentaryzuję wszystko, co mam w zasięgu wzroku, lecz bez skutku. Wyczuwam, że przeoczyłem coś wcześniej. Cofam w głowie taśmę do początku, do chwili, gdy tu wszedłem. Co to było? Sięgam do podświadomości, próbuję odtworzyć pierwsze wrażenie - to był drobny detal, niezwiązany z samym aktem przemocy, a jednak niezmiernie ważny. Gdybym tylko mógł go dotknąć... poczuć... to coś Jakby słowo, które przeniosłem na inną półkę pamięci. Przypominam sobie zdania z własnej książki: o tym, że to założenia, zbyt pochopne, za każdym razem prowadzą do klęski. I nagle wiem. Gdy wszedłem do tego pokoju, zobaczyłem sześciopak na komodzie, potem karton mleka w lodówce, przebiegłem wzrokiem po tytułach paru płyt DVD leżących obok telewizora i wreszcie dostrzegłem świeży worek w koszu na śmieci. A wrażenie, to słowo, które przyszło mi do głowy, lecz nie przebiło się do świadomości, brzmiało: ,,kobieta". Rozszyfrowałem wszystko, co zaszło w pokoju osiemdziesiąt dziewięć, z wyjątkiem najważniejszego. To nie młody facet był tu lokatorem. To nie mężczyzna uprawiał seks z Eleanor, a potem poderżnął jej gardło. I nie sprytny jegomość pozbawił ją kwasem wszelkich śladów tożsamości, po czym spryskał pokój środkiem dezynfekującym. Zrobiła to kobieta. (...) Jeśli koniecznie chcecie znać całą prawdę, moja książka o technikach dochodzeniowych nie zdobyła wielkiej popularności. Jest jedną z tych, po które - wbrew teoriom wydawców - nikt drugi raz nie sięga. A przecież w wąskim gronie specjalistów, do którego była adresowana, wywołała istne trzęsienie ziemi. Był to materiał siłą rozciągający granice nauki, techniki, nawet wiarygodności. Każdy jednak, kto przeanalizował go dokładniej, nawet najgorliwszy sceptyk, musiał wyzbyć się wątpliwości. Cytowałem najdrobniejsze szczegóły starannie wybranych spraw, odtwarzając ową osobliwą patynę okoliczności i motywacji, dzięki której dobry śledczy potrafi oddzielić prawdę od fałszu. Dzień po opublikowaniu mojej książki małym światkiem najlepszych śledczych wstrząsnął grad pytań bez odpowiedzi. Jak to możliwe, u diabła, że nikt nie słyszał wcześniej o tych sprawach? Były jak przekaz z innej planety, w którym zmieniono jedynie imiona, by chronić winowajców. I - co ważniejsze - kto, do ciężkiej cholery, mógł napisać coś takiego? Nie miałem zamiaru dopuścić, by ktoś się dowiedział. Z racji mej dawnej profesji miałem tylu wrogów, że wolałem nawet o nich nie myśleć. Nie chciałem uruchomić pewnego ranka silnika w samochodzie i zamienić się w garść kosmicznego pyłu wirującego wokół Księżyca. Gdyby któryś z czytelników zapragnął zasięgnąć informacji o tajemniczym autorze, dowiedziałby się jedynie, że pochodził on z Chicago i niedawno zmarł. Jedno było pewne: nie pisałem dla sławy ani dla pieniędzy. Wmówiłem sobie, że zrobiłem to, bo udało mi się rozwikłać kilka spraw, w których przestępcy działali wręcz poza granicami ludzkiej pomysłowości. Wydawało mi się, że pewne pionierskie techniki, którymi się posłużyłem, mogą się przydać innym śledczym. I miałem rację - do pewnego stopnia. Było w tym wszystkim jednak coś więcej: jestem wciąż młody i m