Wykorzystywanie seksualne ebook

Podziękowania

PIERWSZA POMOC

Tytuły części tej serii:

Chcielibyśmy podziękować: Davidowi Fergusonowi, dyrektorowi Intimate Life Ministries w Austin w Teksasie za jego wkład w ten cykl; Dave’owi Bellisowi, który współpracował z nami nad kształtem każdej książki. Wszystkie historie w cyklu „Pierwsza Pomoc” zaczerpnęliśmy z odcinków słuchowiska „Youth in Crisis Resource”, które Dave osobiście napisał. Jesteśmy Dave’owi niezmiernie wdzięczni za jego talent i zaangażowanie. Dziękujemy też Joeyowi Paulowi, który nie tylko wierzył w ten projekt, ale także konsekwetnie go przeprowadził.

HISTORIA ANN ODSŁONA PIERWSZA

Mała dziewczynka zdrętwiała ze strachu, kiedy w korytarzu dały się słyszeć odgłosy ostrożnego stąpania. Była sama w ciemnościach gościnnej sypialni dziadków. Pomyślała, żeby może wymknąć się z łóżka i schować pod nim, ale usłyszawszy, jak gałka u drzwi powoli się obraca, wiedziała, że już jest na to za późno. Przykryła się więc cała kołdrą i przesunęła jak najdalej w nogi łóżka, w nadziei, że może jakimś cudem on jej tam nie znajdzie.

Słyszała, jak wszedł do pokoju.

— Kwiatuszku, to ja, dziadek—usłyszała jego szept.—Babcia już mocno zasnęła, więc teraz możemy sobie urządzić nasze tajemne spotkanko.

Dziewczynka zwinęła się w maleńki kłębuszek, marząc, żeby stać się jeszcze mniejsza, żeby wręcz całkiem zniknąć. Nie lubiła „tajemnych spotkanek” dziadka. Dotykał ją tam, gdzie nie chciała być dotykana. Nie mogła jednak mówić nikomu o tym dotykaniu, bo dziadek powiedział, że to sekret. Zresztą nie chciała nikomu powiedzieć, bo była przekonana, że miałaby z tego powodu kłopoty. Robiła przecież coś bardzo niedobrego.

Usłyszała, jak zamykają się drzwi sypialni.

— Wyjdź, Kwiatuszku, no pokaż się — szeptał dziadek.

Wzdrygnęła się, gdy ręce dziadka zaczęły klepać kołdrę, aż w końcu znalazły wzgórek w nogach łóżka.

— Nie chcę tajemnego spotkania, dziadku—powiedziała, gdy on powoli unosił warstwy pościeli.—Proszę, dziadku, niech dziś nie będzie tajemnego spotkania.

— Ależ musimy je mieć, Kwiatuszku — mówił przesłodzonym tonem. Jego ręce sięgały do niej pomiędzy fałdami kołdry.

Zwinęła się w kłębek tak ciasno, jak tylko mogła.

— Nie, dziadku, nie, nie, dziadku, nie… nie, nie…

— Obudź się, obudź! — Ann poczuła, jak ktoś delikatnie potrząsa ją za ramię. — Masz zły sen, Annie, obudź się.

Głos, który do niej szeptał, nie był głosem dziadka. Brzmiał jak głos Heather.

Po kolejnym potrząśnięciu Ann rozbudziła się całkowicie. To Heather ją tarmosiła, a wokół było ciemno. Ann przypomniała sobie, że leży w śpiworze na swojej pryczy i że jest na kościelnym obozie letnim. Heather i cztery inne dziewczyny z parafii mieszkały z nią w domku letniskowym. Była z nimi również ich opiekunka, Jenny Shaw.

Ann westchnęła z ulgą. Nie była sześcioletnią dziewczynką, jak w tym okropnym śnie. Teraz miała czternaście lat. I nie była z dziadkiem, tylko z przyjaciółmi na obozie. Jednak po tym śnie serce jeszcze biło jej szybko i była zlana potem mimo chłodnej, górskiej nocy, którą spędziła w urządzonej po spartańsku chatce.

— Ann, dobrze się czujesz? — szeptała Heather. — Wołałaś „Nie, dziadku, nie”. Brzmiało to tak, jakbyś cierpiała.

Ann ledwie mogła dostrzec w ciemnościach twarz przyjaciółki.

— Tak, dobrze się czuję — powiedziała, odrobinę tylko głośniej niż szeptem. — Jak powiedziałaś, to był tylko zły sen. Teraz już wszystko dobrze.

Heather mówiła dalej przyciszonym tonem:

— Brzmiało to okropnie, tak jakby dziadek gonił cię z siekierą czy coś w tym rodzaju.

— Przykro mi, że cię obudziłam — powiedziała Ann, starając się odwrócić uwagę od swego snu. —Mam nadzieję, że nie obudziłam wszystkich wokoło.

— Nie martw się — zapewniła ją Heather— wszystkie dziewczyny śpią kamiennym snem.

Ann Cassidy uważała Heather Wells za najlepszą przyjaciółkę na świecie. Heather była dla niej jak siostra – zawsze gotowa do pomocy, zawsze się o nią troszczyła. Zaprzyjaźniły się w piątej klasie, kiedy matka Ann zapisała ją do szkoły chrześcijańskiej. Ann wydawało się dziwne, że mama posłała ją do szkoły wyznaniowej, zwłaszcza że ich rodzina nie chodziła do kościoła, ale obróciło się to na dobre.

W ciągu pierwszego roku w tej szkole Ann spotkała dwie osoby, które stały się dla niej bardzo ważne. Najpierw, w piątej klasie, której wychowawcą był pan Trotter, poznała Heather Wells. Potem, poprzez modlitwę i nauczanie biblijne podczas cotygodniowych spotkań biblijnych, spotkała Jezusa Chrystusa. Zaufała mu w październiku tamtego pierwszego roku i zaczęła w niedziele chodzić z Heather do kościoła. Od tej pory zawsze już były dla siebie jak siostry.

— Więc co ci się śniło — nalegała Heather z siostrzanym wścibstwem.

Ann