Nierozpoznany ebook

Strona redakcyjna

Projekt okładki:

Rafał Kosowski

Redakcja:

Irena Kanicka

Redakcja techniczna:

Małgorzata Biegańska-Bartosiak

Korekta:

Julita Ciećwierz

Copyright © 2009 by VOCATIO.

All rights reserved.

Wszelkie prawa do wydania polskiego zastrzeżone.

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny

sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana

elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu

bez pisemnej zgody wydawcy.

W sprawie zezwoleń należy zwracać się do Oficyny Wydawniczej„Vocatio” 02-798 Warszawa, ul. Polnej Róży 1, e-mail: [email protected]

Redakcja: fax (22) 648 63 82, tel. (22) 648 54 50, Dział handlowy: fax (22) 648 03 79, tel. (22) 648 03 78, e-mail: [email protected]

Księgarnia Wysyłkowa „Vocatio”: 02-798 Warszawa 78, skr. poczt.54,

tel. (603) 861 952

e-mail: [email protected]

www.vocatio.com.pl

ISBN 978-83-7829-049-0

1P. Baloche, L. LeBlanc,Above All(tłumaczenie z j. ang. – R.K.).

Rozdział 1

Bejt Lehem spało spokojnie, wtulone w szczyt wzgórza niczym w poduszkę. Pastwiska wokół miasteczka również odpoczywały. Jak co noc potrzebowały wytchnienia i czasu na zebranie sił, bo wczesnym rankiem znów pojawią się na nich głodne stada owiec i kóz. Teraz zwierzęta były bezpiecznie zamknięte w zagrodach i jaskiniach.

Mężczyzna leżący u wyjścia jednej z nich próbował zasnąć, ale ciągle nie potrafił. Noce jeszcze były chłodne, więc co jakiś czas poprawiał płaszcz, owijał się nim na nowo, sprawdzał, czy długi, pasterski kij leży u jego boku, gotowy do użycia w razie ataku drapieżnika. Czuł niepokój, a im dłużej wsłuchiwał się w odgłosy z wnętrza jaskini, tym bardziej ten niepokój wsiąkał w jego duszę, przyspieszał tętno i kazał szeroko otwierać źrenice.

Jego owce były podenerwowane. Tuliły się do siebie nie tylko z powodu zimna, jakie nękało je jeszcze przez wiele tygodni po corocznym strzyżeniu. Achim wyraźnie słyszał, że zwierzęta cofają się jak najdalej w głąb groty, jakby z zewnątrz groziło im niebezpieczeństwo. i właśnie dlatego nie mógł zasnąć – zwierzęta zawsze wiedziały wcześniej!

„Czyżby wilk?” – pomyślał, rozglądając się po łagodnym stoku wzgórza. w jasnym świetle księżyca mógłby łatwo zauważyć sylwetkę bestii skradającej się w jego stronę. Wstał i zatoczył półkole, bacznie obserwując teren. z lewej strony wśród rozrzuconych głazów rosły gęste zarośla. Stanowiłyby świetną kryjówkę dla jakiegoś zwierza, gdyby nie to, że tuż za nimi teren opadał bardzo stromo i tylko górskie kozice zdołałyby wspiąć się po skalnej ścianie. z tamtej strony był bezpieczny.

„Nic nie widać, więc skąd ten lęk?” – pytał sam siebie. Wzniósł oczy w stronę gwiaździstego nieba i po raz setny tej nocy w cichej modlitwie poprosił o sen i opiekę, ale – tak jak wcześniej – nie poczuł się ani trochę lepiej. Wręcz przeciwnie, nagle usłyszał trwożliwe beczenie trzody, a stukot ich kopytek na skalnym podłożu niósł jedno wyraźne przesłanie: „Coś się zbliża! Ochroń nas! Boimy się!”.

Czuł, jak jego siwe włosy stają dęba. Rzucił się w stronę jaskini, obawiając się niemożliwego.

– Nic nie mogło wejść do środka, musiałbym to zauważyć – szeptał do siebie. Mocniej chwycił kij i wytężył wzrok, zbliżając się do panikującego stada. Ostrożnie stawiał kroki w ciemnościach. Po chwili stwierdził z ulgą, że w środku nie było drapieżnika, ale zachowanie owiec zdawało się temu przeczyć – te przy tylnej ścianie pieczary zbiły się w ciasną gromadę i napierały na chłodną skałę, jakby chciały wtopić się we wnętrze góry. Natomiast pozostałe na zewnątrz kręgu miotały się bezładnie. Próbowały wcisnąć się w środek stada, byle dalej od niebezpieczeństwa.

Widząc Achima, nie uspokoiły się ani na chwilę, jedynie patrzały, błagając o interwencję. Mężczyzna wyjął z korca pod ścianą lampkę oliwną i w jej świetle policzył swoje stado. Nie brakowało żadnej!

– Dzięki Ci, Panie – rzekł drżącym głosem. – Ale co się dzieje?! Kochany Boże, czego one się boją?

Podmuch wiatru kazał mu znów spojrzeć w stronę wyjścia. Teraz on też to poczuł: coś nadciągało z południa, pędziło ku nim z pustynnego Negewu. Właśnie to musiały wyczuć, a może nawet zobaczyć jego owce. Człowiek pozbawiony instynktu dostrzega coś o wiele później, albo i wcale.

Ale teraz doznanie uderzyło go z całą mocą – noc niosła Przybyszów, bo niespokojny wiatr i tumany kurzu rozbijające się o stok góry nie mogły zwiastować zmiany pogody. Przysłonił oczy ręką i patrzył w dal. Jego ciało okrył strach. Nie potrafił opanować drżenia członków. w tej chwili on sam kulił się, jak te biedne owce w jaskini, na wspomnienie nocy sprzed ponad trzydziestu lat, gdy nawiedziło go podobne uczucie lęku. Podobne, ale na pewno nie takie samo! Wbrew sobie zaczął porównywać przeszłość z chwilą obecną.

Wtedy owce też były niespokojne, ale nie aż tak przerażone!

Wtedy też stał wobec czegoś nieziemskiego i chyba do końca życia będzie to pamiętał, ale było inaczej, jakby doznania dochodziły z przeciwnego bieguna świata!

Wtedy też odczuwał lęk, ale była to święta bojaźń – teraz cały jego umysł krzyczał porażony narastającą grozą, w której na próżno by szukać choćby promyka nieba.

Co przyniesie ze sobą to ostatnie, najważniejsze porównanie? Jeśli wtedy zjawili się Posłańcy Najwyższego, by ogłosić najbardziej radosną nowinę, jaką kiedykolwiek słyszał człowiek, to kto zjawi się teraz? Jakie wieści oznajmi?!

Na chwilę jedna myśl wyparła wszystkie inne bodźce: zapomniał o Zwiastowanym, po latach znów zaczął żyć tak, jakby nic się wtedy nie stało. i w końcu ten najgorszy wyrzut, że słysząc o Jego nauce i cudach tyle razy, nie poszedł jednak za wezwaniem.

„Czy teraz zostanę za to ukarany?” – pomyślał.

Zaraz jednak na powrót skupił się na nocy i jej posłańcach. Zbliżali się coraz bardziej. Patrząc na południe, gdzie teren stromo wznosił się w kierunku pustyni, Achim odnosił wrażenie, że nagie wzgórza są falami pędzonymi szatańskim wichrem, by za chwilę uderzyć w Bejt Lehem i zmieść je z powierzchni ziemi.

Jeszcze przez chwilę łudził się, że w końcu światło niebios rozproszy mrok i jego lęki… i wtedy je zobaczył. Zza ostatniego wzniesienia wystrzelił tuzin smolistych postaci, jakby rozwianych w powietrzu, choć dobrze widocznych w świetle księżyca. Mknęły kilkadziesiąt łokci nad ziemią, jak stado kruków, a im bliżej były, tym bardziej rosły, i gdy po kilku sekundach znalazły się niemal nad jego głową, były większe niż jakiekolwiek znane mu stworzenia. Przestrzeń przecinana ich lotem wydawała przykry jęk, jakby cierpiała męki, ulegając ich pędowi. Achim słyszał tę skargę nocy i widział płomyki ich ślepi świdrujących mrok.

Przywarł plecami do ściany jaskini, ganiąc się, że nie zrobił tego wcześniej. Rozpaczliwie chciał zamknąć oczy i uszy, ale nie potrafił. Chciał, by był to jedynie nocny koszmar, ale na pewno nie śnił. Gorsze od diabolicznych postaci były ich głosy, chrapliwe, przeciągłe i nieludzkie. Nie miał czasu zastanawiać się, dlaczego w ogóle je słyszy. Jedyne co rozumiał, to wypluwaną z ich ust i umysłów nienawiść, tak intensywną i obezwładniającą, że miał ochotę zapaść się pod ziemię, do samego Szeolu. z chwilą ich pojawienia się, beczenie owiec zamarło jak ucięte nożem. Umilkło wszystko wokół; żadne stworzenie nie śmiało odkryć przed przybyszami swojej obecności.

Achim wiedział, że to nie on jest obiektem ich rozmowy, ale miał pewność, że rozmawiają o czymś bardzo ważnym. Pędziły gdzieś, by spełnić swoje zadanie, a Achim drżał na samą myśl o tym, co się stanie, gdy dotrą na miejsce – o jakich strasznych wydarzeniach dowie się jutro stolica Judei?

Wszystkie te jego myśli i doznania trwały krócej niż mgnienie oka i diabelski zastęp już znikał za wzgórzem kryjącym jego jaskinię. Achim w myślach zaczął żarliwie modlić się, by demony odeszły bezpowrotnie. Jednak zapomniał, że w świecie ducha żarliwa modlitwa jest jak strzelający w górę snop światła, i nie ma demona, który mógłby tego nie zauważyć. Minęła kolejna sekunda, gdy mężczyzna znów usłyszał w powietrzu krucze skrzydła.

„Wracają!” – pomyślał z przerażeniem. Zaczął modlić się jeszcze żarliwiej, choć język odmawiał mu posłuszeństwa – Sh’ma Yis’ra’eil… Sh’ma Yis’ra’eil Adonai Eloheinu… Adonai echad…1. Wyrzucał z siebie gorączkowe sylaby, ściskając dłonie tak mocno, że aż trzeszczały stawy.

– Milcz, pastuchu – zagrzmiał zimny głos. – Twój Bóg dzisiaj nikomu już nie pomoże.

– Barukh sheim k’vod malkhuto l’olam va’ed… – szeptał Achim, niemal płacząc – … V’ahav’ta eit Adonai Elohekha…

– Jego królestwo upadnie jeszcze tej nocy, głupcze! – Głos mrocznej postaci był tak szyderczy i złośliwy, że kazał wierzyć bez reszty, że poza tymi słowami i ich znaczeniem nie istnieje żadna inna rzeczywistość.

– … b’khol l’vav’kha uv’khol naf’sh’kha uv’khol m’odekha… – Achim czuł, jak roztapia się w tej nienawiści, mimo to nie przerywał modlitwy. Nagle poczuł, jak jakaś siła wyciąga go z jaskini i każe stanąć naprzeciw piekielnej istoty. Przeraził się na jej widok. Poza oczami jarzącymi się na tle czarnego konturu nie było widać żadnych szczegółów twarzy demona, ale bijące od niego zło wystarczyło, by dopowiedzieć sobie resztę.

– Pamiętam cię, ludzka glisto – odezwał się przybysz, przewiercając go na wylot swoim spojrzeniem.– Stałeś dokładnie w tym samym miejscu, wpatrzony w tych… tych żałosnych Niebian… tych błaznów. – Kipiał obrzydzeniem, parodiując ich głosy: – „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką… narodził się wam Zbawiciel… Mesjasz… Znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki…”.

Achim upadł na ziemię, próbując zakryć uszy, ale nienawistny diabelski syk wciąż przewiercał mu mózg. Święte Słowa ociekające gadzim jadem brzmiały tak strasznie, jakby ktoś rozpruł niebiosa, strącił na ziemię, a potem podpalił.

– Dzisiaj ja zwiastuję tobie w imieniu mojego pana, i możesz to przekazać komu tylko zdołasz, że od jutra nie radość, lecz rozpacz będzie udziałem całego narodu, całej ludzkiej hołoty. – Mimo przerażenia Achim oderwał ręce od uszu, zaskoczony słowami demona. – Jutro znajdziecie waszego Mesjasza przybitego do rzymskiego krzyża z głową owiniętą w ciernie… bezbronnego jak szczenię – zaryczał, aż wśród dolin odbiło się stukrotne echo. – Będzie was przeklinał za los, jaki mu zgotowaliście! Już jesteście potępieni! Zapamiętaj to sobie, zawszony pastuchu!

Ostatnie zdania spadły na Achima z góry, jak kubeł nieczystości wylany z okna na ulicę, gdy demon wreszcie podążył w ślad za swymi kamratami. Pasterz upadł na ziemię ogłuszony znaczeniem słów, które jeszcze bębniły mu w głowie. Zaniósł się niepochamowanym płaczem. Szarpał ziemię palcami, aż zdarł je do krwi i nie potrafił się uspokoić. Czuł się wręcz zgwałcony na duszy potwornymi słowami, zbrukany w każdym zakamarku ciała i umysłu. Wciąż pamiętał twarz i słowa niezwykłego Nazarejczyka, którego wielokrotnie słuchał. Zupełne przeciwieństwo tego, czego doświadczył przed chwilą. Dlatego nie znajdował ukojenia i nawet go nie szukał. Niebo zaczęło już różowieć, a on wciąż leżał i łkał…

*

Demony pomknęły dalej. Dobrze wiedziały, że chełpliwe przechwałki mogły co najwyżej zrobić wrażenie na śmiertelnikach, a tak naprawdę przepełniała je niepewność i panika. Nienawidziły sytuacji, z jaką chcąc nie chcąc, musiały się zmierzyć. Nienawiść była sednem ich istnienia. Nienawidziły swego księcia, bo Niosący Światło2 był nieobliczalny i mimo swej mądrości i mocy, jak ślepiec brnął w bagno, z którego może już nigdy nie zdołać się wydostać. a w to bagno one wchodziły wraz z nim, co także napełniało je wściekłością. Nienawidziły siebie nawzajem, bo nawet najgorsza tyrania w świecie ludzi była zaledwie mdłym odbiciem stosunków panujących w ich królestwie. Najlepszy sposób, by w państwie Niosącego Światło zdobyć autorytet i posłuch to obnażenie i wyśmianie niepowodzeń innych demonów.

Nienawidziły Angelos, bo oni wciąż byli pełni pokoju i syci. Nie doświadczali tej dotkliwej pustki i niedostatku, których nic nie potrafiło zaspokoić, dopóki trwała wojna. Nienawidziły ludzi, odkąd tylko pojawili się na świecie, bo byli odrażającymi hybrydami – istotami duchowymi zamkniętymi w fizycznym ciele. w dodatku, według zamierzenia Tego-Który-Żyje mieli kiedyś wstąpić na wyżyny nieosiągalne nawet dla nich – prawdziwych duchów. Przez ostatnie lata nienawidziły ich ze szczególną zawziętością, bo oto wśród ludzi i w ich ciele pojawił się Doskonały Syn Człowieczy. Największą wściekłością napełniał ich On i Jego Ojciec, bo nie trzymali się reguł – bezwstydnie dawali się poznać tym obdarzonym duszami zwierzętom.

Ale teraz, w ich czarnych umysłach nienawiść ustępowała miejsca przerażeniu. Diabelski hufiec osiadł wreszcie w pobliżu stolicy Judei, gdzie w niewielkiej dolinie czekały już na nich inne duchy. Nowoprzybyli wszędzie wyczuwali strach i desperację.

– Kiedy przybędzie Niosący Światło? – rozległy się gniewne głosy. – Zwleka już zbyt długo! Musi przejąć tę sprawę, bo czas nagli.

– Nasz książę już jest w drodze, a szwadrony znad Negewu przybędą jeszcze tej nocy – odparł z godnością. – Czy wszystko przygotowane?

– Co masz na myśli, mówiąc „przygotowane”? Nigdy nic nie było właściwie przygotowane – padła zaczepna odpowiedź.

– Zważaj na swe słowa, bo to od początku było wasze zadanie!

– Książę zgromiłby cię, słysząc tę zuchwałość, bo to nie nasza lokalna misja! – wrzasnął tamten. – To priorytetowa sprawa, najważniejsza kampania tej wojny! – Jeszcze chwila i rzuciłyby się sobie do gardeł.

– Uspokójcie się, kamraci – przerwał kłótnię wysłannik znad Tybru. – My wiemy, jak sobie poradzić. Nie jesteśmy tu przypadkiem, bo czyż któryś śmiertelnik zniósł nasze metody perswazji? Czyżbyście mieli jakieś wątpliwości?

Wśród demonów zabrzmiały gniewne pomruki.

– Wy ze sztabu wtrąciliście się w nasze sprawy nie w porę! – ryknął generał dowodzący w Judei, znów wzniecając spór. – w swej pysze przeoczyliście sprawę zasadniczą, że to nie tylko finał dla Niego, ale także dla naszych sił. Ba, dla całego naszego księstwa. Skoro nie uległ nam przez trzydzieści lat, należało za wszelką cenę wstrzymać się, by nie doprowadzać do takiej sytuacji, w jakiej się teraz znaleźliśmy.

– a niby jaka to sytuacja, przed którą tak drżysz? – twardo zapytał dowódca oddziału przybyłego z Negewu.

– Głupcze! Teraz to kwestia nawet nie dni, lecz godzin. Czy nie dostrzegacie, że On dążył do tego przez całe życie?! Ciągle patrzycie na Niego jak na śmiertelnika, może niezwykłego, ale wciąż człowieka. Zapomnieliście, kim On jest? Powoli rozstawiał swoje siły. – Zatoczył szponiastą prawicą wokoło. – w pobliżu aż biało od Zastępów Tego-Który-Jest, a nawet tej nocy, patrząc w twarz tego syna cieśli nie widziałem, by miał zamiar ustąpić choćby o piędź. On doskonale wie, co Go czeka.

Dowódca legionu z Italii tylko czekał, by się wtrącić.

– Wiedzieć, co Go czeka, to jedno, a przeżywać to minuta po minucie, bez nadziei na wybawienie, to zupełnie inna rzecz. – Wystąpił na środek, by lepiej zobaczyli jego moc i rangę. – Nawet najtwardsi tracili zmysły już przy samym biczowaniu, a to będzie dopiero początek. Nasze krzyże łamały każdy opór, teraz też tak będzie.

– a co, jeśli nie? – nie ustępował generał. – Co wtedy się stanie? Pomyśleliście o tym?

Zapadła pełna napięcia cisza. w końcu odezwał się dowódca znad Negewu.

– Patrząc w każdą ścieżkę dostępnej nam przyszłości, zobaczycie tylko jedno – wyraz Jego oczu, gdy wbijamy pierwszy gwóźdź! – zarechotał cynicznie. – To powinno wystarczyć.

Miejscowe demony nie podzielały jego optymizmu.

– My też wpatrywaliśmy się w przyszłość – odezwał się jeden z nich ponurym głosem. – Zapomniałeś dodać, że potem wszystko przykrywa nieprzenikniona biała mgła. Nawet Niosący Światło nie wie, jaki widok ukaże się jego oczom, gdy ta mgła opadnie.

Wtem ciemność rozdarł jasny rozbłysk. Czarty odruchowo odwróciły twarze, by nie oślepnąć od światłości, jaka zalała stolicę. Spojrzały po sobie, wiedząc, co to oznacza. Po chwili ich przypuszczenia potwierdziły się. Przybył szybki jak błyskawica posłaniec z miasta, przekazał coś generałowi i oddalił się bez chwili zwłoki. Za chwilę wszystkie zebrane duchy usłyszały od niego wieść, która je zmroziła.

– Padło Wyznanie – rzekł cichym, gardłowym głosem. – Właśnie skazują Go za bluźnierstwo… Głupcy!

Wydarzenia ostatecznie wymykały się spod kontroli. Krucze stado zerwało się i pomknęło nad stolicę.

Rozdział 2

Niezwykłe zaćmienie zaczęło się ponad pół godziny temu. Teraz już prawie wszyscy byli zaniepokojeni dziwnym, nieznanym wcześniej półmrokiem, który zdawał się połykać zwykłe dzienne światło. Zasadniczo trudno to nazwać zaćmieniem słońca we właściwym tego słowa znaczeniu, bo cała tarcza gwiazdy nadal pozostawała widoczna. Odnosiło się wrażenie, że to sama natura światła uległa skażeniu – dziwnej, nieznanej wcześniej zmianie i osłabieniu. To osobliwe zjawisko wywołało uczucie lęku w tłumie świadków dramatu. Okaleczone światło nadawało całemu otoczeniu złowieszczy i ponury odcień, wyraźnie dopasowany do odrażającego aktu egzekucji.

Jeszcze godzinę wcześniej błękitne niebo i jasne światło wiosennego poranka stanowiły ostry kontrast do scen koszmaru rozgrywającego się poza murami miasta. o wiele liczniejszy wtedy tłum przybył tutaj w większości dla rozrywki lub też pchany krwiożerczym instynktem domagającym się zaspokojenia oczu scenami przemocy. Wkrótce jednak wielu widzów zaczęło się zastanawiać, czy powinni byli się tutaj znaleźć, jako że to, co rozgrywało się przed ich oczami, przerosło ich wcześniejsze oczekiwania i wyobrażenia. Mniej odporni psychicznie bardzo szybko opuścili wzgórze, a wkrótce potem także silniejsi zaczęli niepewnie rozglądać się dokoła, jakby za chwilę mieli pójść w ich ślady. a jednak, pomimo grozy i niemal fizycznie odczuwanego obrzydzenia, nadal tkwili w tym samym miejscu i szeroko otwartymi oczami bezwstydnie wpatrywali się w to, co – jak czuli coraz wyraźniej – nie było dla nich przeznaczone. Ale zarazem byli spętani jakimś wewnętrznym przymusem, jakby jakieś mroczne i bezcielesne istoty gwałciły ich wolę i wykorzystywały oczy, by nasycić się widokiem krwi i cierpienia...

W takim nastroju zastało ich zaćmienie.

*

Spadło niespodzianie, pokrywając zmierzchem surowy krajobraz roztaczający się wokół wzgórza, ukazując w upiornym półcieniu twarze skazańców. Fale przytłumionego światła zdawały się pulsować w jakimś tajemniczym sprzężeniu z postaciami rozpiętymi na krzyżach, jakby naśladując konwulsje bólu, starały się wiernie oddać to, co działo się w świadomości ofiar. Wydawało się, że niezliczone fotony światła straciły swą chyżość z obawy o swoje własne istnienie, jakby świadome, że oto umiera Ten, który był Posłańcem i Wzorem Światłości – Przyczyną i Źródłem Blasku, jaki przed wiekami rozbłysnął w otchłannej i ciemnej pustce wszechświata...

Rozdział 3

Na początku…

Czy warto do tego wracać? Czy można pozwolić sobie na luksus wspomnień, gdy nadal toczy się batalia, której stawką jest dalsze istnienie wszechrzeczy? Jeśli nie warto, to cała walka też nie ma sensu...

A jednak warto!

Oszołomienie wywołane kolejną falą bólu powoli mijało i myśli zaczęły płynąć uporządkowane i jasne, jak wtedy. Na samym Początku…

*

Bo na samym Początku była pustka i ciemność, nicość i chłód… i nagle ciszę tę przerwał Głos, który był zarówno Dźwiękiem, jak i Impulsem Energii: „Niech się stanie…”.

*

I stawało się!

W mgnieniu oka!

Stawało się doskonale i bez ociągania!

Stawało się wzywane z niebytu, zgodnie z nakazem nieznającym żadnego sprzeciwu!

Stawało się to, co w swej złożoności miało pozostać na zawsze nieodkryte i niepojęte!

*

Potężne impulsy energii dobywały się z nieskończonych oceanów mocy Mówiącego i przeobrażały się, jakby tkane misternie we wzory i kształty, tworząc elementy zawiłej układanki nazwanej później materią. Nieskończenie drobne cząsteczki zaraz po zaistnieniu były rozpędzane do zawrotnych szybkości i wraz z innymi precyzyjnie umieszczane na swoim właściwym miejscu, później znów i znów brane w ryzy, poskramiane w swym pędzie i układane w coraz większe kaskady mocy i wigoru. a potem stukrotnie aranżowane w jeszcze większe i większe wcielenia piękna, z których wreszcie wyłonił się pojedynczy atom.

Następnie proces powtarzał się i trwał, chociaż odbywał się w tak zawrotnym tempie, że przypadkowy obserwator widziałby tylko sam fakt zaistnienia z niczego. Mnogość cząstek była oszałamiająca, a ich przydatność w budowaniu trylionów słońc i całych galaktyk doskonała. Absolutne zero przypadku, bezwzględne maksimum geniuszu, moc zamieniona na materię, materia przenosząca moc, falowanie dające światło i ciepło, wibracje dzielące Miejsce Stwarzania na to, co już istnieje, i na to, co dopiero powstanie.

I wszystko było doskonałe – zarówno to, co ukryte, jak też to, co ukryte pozostać nie mogło, ponieważ stanowiło podpis Mistrza, wyraźny dowód na Jego istnienie, jego pieczęć gwarantującą dożywotnią niezawodność dzieła. Nigdy więcej pustki, nigdy więcej nieprzeniknionego mroku. Już zawsze będzie istniało światło w milionach form, obecne na wyciągnięcie ręki, gotowe, by z niego korzystać.

Gdy Mówiący zamilkł, dzieło było ukończone, choć samo jeszcze wahało się, czy wolno mu już po prostu istnieć, czy może po raz kolejny zostanie zaproszone do tańca, nauczone choreografii dalszego przeobrażania w coś jeszcze piękniejszego i niepojętego. Ale to już był Finał…

A teraz, po wiekach, celowość istnienia wszystkiego została zakwestionowana przez tego, który stanowił przeciwieństwo stwarzania i porządku. Nawet jego imię stanowiło przeciwieństwo charakteru i motywów: Niosący Światło teraz niósł śmierć, a cały wszechświat patrzył na to, oniemiały ze zgrozy. Zaciekawienie i oczekiwanie na kolejne zdarzenia w tej chwili zmieniły się w koszmar, bo wyzwanie rzucone Temu-Który-Jest, przybrało najmniej oczekiwany kształt. w tej chwili ohyda bluźnierstwa stała się wyraźna nawet dla największych sceptyków, a mnogie hierarchie istot jednomyślnie wydały wyrok na Niosącego Światło. i chociaż bezwzględnie posłuszne nakazowi Żyjącego, gotowe były wykonać ten wyrok na Niszczycielu natychmiast, zanim będzie za późno.

Ale już było za późno i wszechświat właśnie płacił cenę za bunt. Toczyła się bezwzględna walka o prawo do istnienia i obydwie strony konfliktu były tego boleśnie świadome. Stawką było przetrwanie ładu, ale także autorytet Tego-Który-Jest i dalsze istnienie Jego Syna. Teraz nie chodziło li tylko o demonstrację prawości, sprawiedliwości i siły czy wygranie kolejnej partii zmagań. w wypadku przegranej na tym etapie już nikt i nic nie byłoby bezpieczne, a czarny, niszczący płomień buntu, który przed eonami czasu zapalił się blisko Źródła, teraz był już rozpędzony i rozjuszony do granic. Jedyną zaporą przed tą niszczycielską siłą było trwanie skazanego w niewzruszonej prawości i determinacji. Trwanie pomimo beznadziejnego położenia, gdy już tak wiele zostało powiedziane i zrobione. Wiedział o tym On sam, ale Przeciwnik także. Wojna toczyła się już długo, ale atak nigdy nie był tak bezpośredni i bezlitosny, a czas uciekał nieubłaganie!

*

Znów popłynęły wspomnienia, reminiscencje zwycięstw i porażek, kolejne batalie, w których triumfował Ten-Który-Jest. Jednak cena za zwycięstwo zawsze była wysoka, a Przeciwnik nie czuł skrupułów i z piekielną satysfakcją żądał, aby wypłacić mu natychmiast to, co mu się należy. Jego władza nad śmiercią była niemal absolutna, bo gwarantowana Prawem. Niemal absolutna… Wspomnienia… One dają siłę; przypominają, o co toczy się walka.