Ebook Inne niebo mobi,epub

twa. Nie twier­dzę, że nie je­ste­ście wy­bor­ny­mi wo­jow­ni­ka­mi, jed­nak­że dwa mie­ - Tu z po­wąt­pie­wa­niem po­pa­trzył na Bre­do­na, sza­cu­jąc za­pew­ne, czy gdy­by ksią­żę miał miecz, przy­dał­by się do cze­goś, jed­nak uznaw­szy, że brat Mo­re­eny nie na­da­je się do wal­ki, cią­gnął da­lej: - ...nic nie zdzia­ła­ją w star­ciu z wro­gi­mi woj­ska­mi. - I niby dla­te­go mam za tchó­rza ro­bić i sza­ty chłop­skie wdzie­wać? Ho­nor swój mam i pier­wej zgi­nę, niż jako tchórz w ob­cej skó­rze się scho­wam! - za­grzmiał groź­nie Dun­ham. - Ra­cja to! Ry­ce­rzo­wi nie przy­sta­je ucie­kać w prze­bra­niu. Co in­ne­go nie­wia­stom. - Tu Wey­lin wy­raź­nie na­wią­zał do mo­ich wcze­śniej­szych słów. - My ślu­bu­je­my, że god­no­ści i ho­no­ru ry­cer­skie­go bę­dziem prze­strze­gać i zgi­niem, a mie­cza nie zło­żym. - Tu cho­dzi o ży­cie naj­mi­ło­ściw­szej pani! - upo­mniał Lu­cjusz. - Czy słu­żąc swej pani, nie mo­żesz stać się i tchó­rzem, je­śli to za­pew­ni jej bez­pie­czeń­stwo? Po­mnij, że cza­sem sy­tu­acja wy­ma­ga ogrom­ne­go po­świę­ce­nia. Wey­lin umilkł. Prze­niósł wzrok na mnie i przez dłuż­szą chwi­lę pa­trzył uważ­nie pro­sto w moje oczy. Pew­nie prze­kli­nał w my­ślach dzień, gdy spo­tkał mnie o po­ran­ku na bu­riań­skim trak­cie. Gdy­by wte­dy nie uli­to­wał się nad dzi­wa­dłem dys­po­nu­ją­cym ogniem Ma­teo i świa­tłem, któ­re nie pa­rzy, na­dal wiódł­by spo­koj­ny ży­wot na zam­ku księ­cia Ekhar­da. Gdy­by po­słu­chał słów swych to­wa­rzy­szy, ra­dzą­cych po­zbyć się mnie jak naj­prę­ Sprze­ci­wił się im wte­dy. Za­ufał mi, że nie je­stem złem wcie­lo­nym, i oto te­raz zbie­rał plo­ny swe­go za­ufa­nia. Prze­ze mnie, cho­ciaż był je­dy­nym spad­ko­bier­cą Ekhar­da, mu­siał opu­ścić dwór swe­go wuj­ka. Mu­siał po­rzu­cić wszyst­ko, co znał i co było mu bli­skie. Prze­ze mnie zo­stał zbie­giem prze­dzie­ra­ją­cym się przez ostę­py Lasu Po­tę­pio­nych, po­szu­ki­wa­nym i na­pięt­no­wa­nym w oj­czyź­nie. Przez to, że oca­lił mi ży­cie, na­ra­ził wła­sną sio­strę na nie­bez­pie­czeń­stwo. Prze­cież gdy­by nie ja, La­ve­na ni­g­dy nie mu­sia­ła­by do­świad­czyć nie­wy­gód pie­szej wę­drów­ki przez prze­klę­ty las, do któ­re­go na­wet naj­dziel­niej­si ry­ce­rze pod­czas po­lo­wa­nia wcho­dzą z trwo­gą. Gdy­by nie ja, nie sta­ła­by się też ofia­rą gwał­tu, co skut­ko­wa­ło jej póź­niej­szą pró­bą sa­mo­bój­czą. Gdy­by nie ja, Her­man na­dal by żył... Wey­lin miał pra­wo mnie prze­kli­nać. Za­ry­zy­ko­wał wszyst­ko, a oprócz cier­pień nie otrzy­mał w za­mian nic. Nie po­tra­fi­łam od­wza­jem­nić jego uczu­cia, na­wet nie chcia­łam. Był tyl­ko moim przy­ja­cie­lem, a jemu to nie wy­star­cza­ło. Jak­że mu­siał się czuć, zda­jąc so­bie spra­wę, że ta nie­po­rad­na, prze­stra­szo­na dziew­czy­na w nie­przy­zwo­icie krót­kiej, jak na pa­nu­ją­ce tu zwy­cza­je, su­kien­ce, dziew­czy­na, do któ­rej wzdy­chał i dla któ­rej na sza­li po­sta­wił swo­je ży­cie, zo­sta­ła żoną in­ne­go, a co wię­cej sta­ła się księż­ną, któ­rej mu­siał słu­żyć? Do­pie­ro te­raz uzmy­sło­wi­łam so­bie peł­nię od­czuć Wey­li­na. De­win miał ra­cję, mó­wiąc, iż przy­nio­sę samo nie­szczę­ście. Tak się sta­ło! Wszy­scy, któ­rych na­po­tka­łam na swo­jej dro­dze, do­zna­li cier­pień. Zra­ni­łam każ­de­go, a naj­bar­dziej tych, któ­rzy ob­da­rzy­li mnie mi­ło­ścią. - Mam stać się nędz­nym tchó­rzem - po­wtó­rzył wol­no Wey­lin, na­dal nie spusz­cza­jąc ze mnie wzro­ku. - Mam się oka­zać człe­kiem bez ho­no­ Tam­ci ży­cie tra­cą w wal­ce, a Uro­dzi­łem się ry­ce­rzem. Ry­ce­rzem chcia­łem po­mrzeć. - Wiem, pa­ - Milcz! - Uci­szył Lu­cju­sza ge­stem. Wol­no ob­ra­cał w dło­ni miecz, wpa­tru­jąc się w jego po­ły­sku­ją­ce ostrze. - Nie ma rze­czy cen­niej­szej dla ry­ce­rza niż jego miecz. Ten mu i mat­ką, i oj­cem. Ni­g­dy go nie opusz­cza. Po­win­no­ścią ry­ce­rza jest umrzeć, dzier­żąc miecz w ręce lub od ran nim za­da­nych. Je­śli jed­ - Umilkł na chwi­lę. - Je­śli jed­nak tak ma być, to tak bę­dzie. Je­ś naj­mi­ło­ściw­szą pa­nią ochro­nię w ten spo­só Od­rzu­cił miecz i peł­nym do­sto­jeń­stwa ru­chem od­piął pas, któ­ry na­stęp­nie rów­nież ci­snął na zie­mię. - Ale jak to, Wey­li­nie? - Dun­ham z nie­na­wi­ścią w oczach po­pa­trzył na mnie. - Cóż ty czy�