Ebook Zwariowane kręgi mobi,epub

ich (a szkoda). Do tych wyciągam rękę, czczę wasze zniszczone, poszarpane, nieczyste, może przeklęte. Chcecie czy nie chcecie mogą zrobić z wami wszystko, ale ja wam zapalę świecę i nie ważne, czy to będzie śmietnisko czy Manhattan lub San Francisco. Marianie, poeto, są miejsca w życiu, które zostają w naszych duszach, sercach na zawsze, są sytuacje w miłości, nie mają nic, a mają wszystko. Ty masz poetycki język i masz Twoje kręgi życia, które zostaną, masz ,,Nadzieję" krzyczącą o sprawiedliwość. Ja nie mam nic. Dziękuję ci za to, co napisałeś. Skłócony z życiem Jan Stankiewicz Zwariowane kręgi Otaczał mnie krąg: świetlisty, przechodzący w błękit, jakby w niebobłękit KRĄG Śpiewały chóry anielskie. Ja stałem pośrodku wielkiej sali i szukałem dawnych przyjaciół. Fikcja to, a może sen. Oczy otwarte Jak to jest? Chmury białe. Błękit i taśma kolorowa rzucona na niebo. I coś tak piecze w środku mojego środka. Są dwie przyczyny: choroba, a może sen tylko? Kto dziś przywiązuje wagę do honoru? Idiota, wiekowy Wydłuża się kolejka barbarzyńców. Szlachetni odchodzą. Hasło na sztandarach: Bóg. Honor. Ojczyzna. Boże, śmiech mnie zadusi! Bo kiedy małe dziewczynki przebiegały przez tory, zawsze wariowałem. A KRĘGI otaczały moją głowę i szedł lęk od góry, w dół, do stóp Chłopcy Oni niczym mgiełka, unoszą się wiatrem, Przelatują nad pociągiem. Odważni, wysportowani. Dziewczyny - bojaźliwe. Poranek kroczył od mojej stolicy - mojej - Ziemi. Wykreśliłem z mapy wszystkie stolice. Z mojego serca - Warszawa. Nie ma stolicy - Warszawa. W zwariowanym KRĘGU tamtych ludzi, a było nas pięcioro, uznaliśmy jedną dla wszystkich stolicę - Ziemię. Pył szedł - zasypywał nazwy. Nie będę wymieniał starych nazw. Musiałbym być wielopokoleniowy, by mi czasu starczyło. - Powiedz, powiedz. - Co mam powiedzieć? - Dlaczego zamykasz serce i uśmiech? Czy Oni są winni? Przecież A czerwone jabłka przepływały przez nasze rozumy i szykowały się do grzechu pierworodnego. Twoje ciało odkrywałem centymetr po centymetrze. A On Wielki spoglądał z wysoka i pisał w ... wczoraj pokazał mi drogę wyjścia. Szeroka brama i przed oczami niebiesko - zimne pole. Boisz się? Kto kazał zjeść ci to jabłko? Słodki owoc - powiadasz Jestem twoim mężem, a ty posłuchałaś pełzającego drania. Wczoraj po raz pierwszy otworzyłem oczy. Nade mną stał cień w rozkosznej pozie. Mam dziwne uczucie, nie opuści mnie, aż do ś To tak, jakby przed ołtarzem, ktoś kazał powtórzyć formułkę. Ech! Mam pretensję do Boga. Przejścia mojego życia zostały zaczarowane, szukałem swego żalu w sobie. Na czerwonym dywanie, tam, gdzie stał dach mojego praojca, kłębiły się grzechy. Z której strony rzeki nas wybierano? Czy obmycie się w świętym nurcie sprawiło, że jesteśmy lepsi? Wątpię! Wątpię! Wątpię! Jaka piękna, biała suknia. Cudowna jesteś - suknio. A ja czarny, wyprasowany - przy tobie. Boże, jaka z nas dobrana para. Urządzono nam ślub. Tylko noc dręcząca. Nawzajem szukaliśmy naszej intymności. Zazdrość jest męczącą przywarą człowieka, ale jakże bliską. Kobieta spotkała mężczyznę - moja kobieta. Ja kim jestem? Ona nie tłumaczyła się z grzechu. Odeszła do sypialni - oddała się myślom zapewne. A zazdrość rosła we mnie, rosła. Gdyby wszystkie książki zapisać nowymi wierszami. Sienkiewicza pomylić z Mickiewiczem, Norwida umieścić w dwudziestym pierwszym wieku. Darować mu śmierć na brudnym Jakie WY zapomniane książki. Przeglądają się w lustrach - dzisiejsi. Czytają Pottera. Literatura została wykopana w kosmos. Coś się popieprzyło od morza, aż do księżyca. Za rok, może wcześniej, babcia klozetowa wymyśli na kartkach papieru, nowego Wielkiego i otrzyma nagrodę Nobla. Harry Potter umęczony złością, będzie umierał w zapomnieniu. Na bezludnej wyspie zamieszkają dzieła literatury. Nieliczni będą przypływać ciemną nocą , by przy świetle latarki przeczytać kilka stron ,,Iliady". Raz dwa trzy, kryjesz ty. Raz dwa trzy, kryję ja. Poszukujmy rozumów i zapalmy świecę - Wiekom. Dlaczego nie?! Raz dwa Matko Joanno od Aniołów, nie grzesz więcej. Za tobą podążają narody. Wiatry wieją, słońce pali, a ty człap, człap, człap., donikąd. Przed sobą głowa, rozum w okowach gł byle jaki koniec zaliczyć.. Po nas, choćby potop. Posłowie ,,Zwariowane kręgi" są niewątpliwie dramatem, którego zakończenie nie daje jednoznacznej Przekleństwo, czy nadzieja? Oto pytanie, które zadaje sobie i czytelnikowi Marian Kustra. Proponuje wiele dróg naprawy Ojczyzny i ludzi, wytykając choroby narodowe. Wiekowy starzec jest osobą trójwymiarową. To Bóg, Honor i Ojczyzna. Ten starzec zauważył, że zło wisi nad Ziemią. Jego plan ratowani