Gorąca antologia ebook

Strefa Autora

Gorąca Antologia

Proza, poezja, felieton

Wybór i opracowanie:

Anna Alochno-Janas i Katarzyna Krzan

Korekta i redakcja tekstu: Anna Alochno-Janas

Skład i łamanie: Katarzyna Krzan

Posłowie: Anna Alochno-Janas

© Copyright by Autorzy, Strefa autora & e-bookowo.pl

Autorzy:

Annais, W. Chodasiewicz, E. Kielska, B.J. Klajza, K. Krzan, J. Kwiatkowska, F. Netz, Mander, Mariposa, J. M. Moneta, Serena, Sherst, A. Siedlecki, V.G. Soque, A. Strzelec, A. Szczęsna, Śmiertelna Cisza, O. Tumski

Projekt okładki: e-bookowo

Zdjęcie na okładce: Anna66 Andrzejewska

ISBN e-book: 978-83-7859-092-7

ISBN książka: 978-83-7859-093-4

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo www.e-bookowo.pl

Kontakt:[email protected]

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości bez zgody wydawcy zabronione.

PROZA

Jolanta Kwiatkowska

Każdy ma taką orgietkę na jaką go stać

O, ku...rczę blade! (Za ku...rczę chyba nie grozi mi upomnienie komisji etyki internautowej?).

Co prawda, chcę się pożalić nie na kurczaka, tylko na to coś, co uważało się za ogromniastego koguta. Super męski okaz. A i tak na łopatki rozłożył go rodzaj żeński. Sprawdziło się sparafrazowane przysłowie: gdzie dwóch się bije – tam trzeci najbardziej traci. Tylko, że tym trzecim byłam ja, co wkurzyło mnie bardzo. Rozładować złość można podobno, dzieląc się nią z innymi. No to się rozładowuję, chociaż i tak akumulator mi siadł i od kilkunastu dni nie chce zapalić

A było tak. W domu nawaliło ogrzewanie (raz). Zaspałam (dwa). Samochód nie zapalił (trzy). Taksówka mogła być najwcześniej za godzinę (cztery). Na autobus czekałam czterdzieści minut (pięć). Zadzwoniłam, chcąc bardzo przeprosić, że się spóźnię. Usłyszałam… Nie, to niecenzuralne. Istotne, że już nie było tych do przepraszania (sześć). Zmarznięta na sopelek, ale zadowolona, że na sześciu się skończyło (kto by wierzył w przesądy?), dojechałam, pozałatwiałam, co mogłam i autobusem, bez czekania, wracałam do zimnej chałupy. A jednak było siedem. Półtora przystanku przed moim autobus stanął bez szans na szybkie ruszenie. Szłam w miarę szybkim krokiem (na tyle, na ile wysoki obcas pozwala). Szal wyciągnęłam spod kurtki. Omotałam sobie głowę i przewiązałam pod kołnierzem, bo wiało jak diabli. Potrójne zabezpieczenie, czyli baza, fluid i puder (nie tapeta, tylko przezorność „mrozowa”) nie chroniło przed: „Hu, hu, ha, nasza zima zła, szczypie w nosy, szczypie w uszy, mroźnym śniegiem w oczy prószy”. Zamarzały mi rzęsy. Nie slyszałam, nie widziałam, a jednak czułam, że on jest blisko mnie.

Ja na klatkę, on za mną. Ja do mieszkania, on wślizgnął się za moimi plecami. Odwróciłam się, żeby zamknąć drzwi, on wpił się w moje usta. Zrobiło mi się słabo, zaczęłam dygotać. On pieścił mnie tak, że w lodowatym mieszkaniu poczułam tropikalny żar. Sama chętnie rozebrałam się, złapałam butelkę z wodą i wskoczyłam do łóżka pod wyziębioną kołdrę. Położył się razem ze mną. Znał się na rzeczy. Ja już szczytowałam, a on dalej był na etapie gry wstępnej.

Z rozkoszy majaczyłam. Rozgorączkowana byłam tak, że wydawało mi się, że on to ich tuzin. – Co za oryginał? – pomyślałam. – Nie sapie, nie wzdycha, nic mu nie trzeba mówić. Sam wie, co i jak robić. Całą noc trwał ten stosunek bez stosunku. Cholera! Mógłby wreszcie skończyć. Mam dość. Nie pomagało owijanie się kołdrą, wślizgiwał się pod nią i działał skutecznie. Sama zrzucałam kołdrę, by miał lepszy dostęp. Uwierzycie, że miał nadprzyrodzoną potencję? Całe trzy dni. Musiał być kosmitą.

Przemaglowana, spocona i sapiąca postanowiłam szukać pomocy. Gdzie? Proste! Telefon do przyjaciela, czyli w tym przypadku, przyjaciółki. Doświadczonej, niejednego potrafiła rozłożyć na łopatki, a nawet zapieszczochać na smierć. – Ratuj! Nie mogę się go pozbyć. Sponiewierał mnie! – błagałam i usłyszałam w słuchawce obcy głos: – OK. Będę – i już było głucho. Chciałam wstać, otworzyć drzwi. Nie dał mi. Objął i poszliśmy razem. Wracając, wzięłam drugą butelkę i cytrynę jako przekąskę. Przysnęłam.

Poczułam coś dziwnego. Jakby on usiadł mi na piersiach i zatykał mi czymś usta. Uchyliłam powiekę. To była ona. Całym ciężarem swojego ciała przygniatała mnie, a rękami walczyła z nim. W pewnym momencie kopnęła go, nie widziałam gdzie, bo właśnie złapał mnie atak kaszlu. Po chwili uszłyszałam jej zadowolony chichot i okrzyk: „Yes, yes, yes!”. Jako rodzaj żeński powinnam być po jej stronie. Odniosła zwycięstwo nad tym szowinistycznym gatunkiem męskim. Nie mogłam się z nią solidaryzować, bo ta małpa była homo i wzięła mnie w swoje ramiona. Nie zapytała, czy lubię? Czy chcę? Czy akceptuję? Nie! Zwyciężyła i uznała, że ma prawo do nagrody.

I tak pojedynek wirusa z bakterią skończył się dla mnie trzytygodniową izolatką w chłodzie, głodzie i bezsilności.

Arkadiusz Siedlecki

Czerwone trampki

Historia, która się tu rozegrała, zakończyła się niezwykle banalnie. Jak wszystkie te historie czy opowiadania, które zaczynają się szalenie ciekawie, a później jest już tylko gorzej i gorzej, aż do momentu, kiedy czytelnik lub słuchacz nie uśnie albo najzwyczajniej w świecie nie rzuci książką, czasopismem, nieregularnym periodykiem w i tak już popękaną połać ściany. Może od biedy rzucić tym w kąt albo po prostu dać autorowi w twarz. Ewentualnie, jeśli słuchacz jest słuchaczem, a nie czytelnikiem, może oczywiście obrócić się na pięcie i odejść, i już nigdy nie wrócić. Bo po co trwonić czas na bzdury, po co roztrząsać mentalne wynaturzenia, wnikać w struktury, których i tak pojąć się nie da. A jednak…

Zaczęło się banalnie. Czekałem na nią, a ona się spóźniała. Wiedziałem, że w obecnych czasach spóźnienia są na porządku dziennym, że są bardziej naturalne niż jogurt, który notabene właśnie spożywałem.

Z nudów spojrzałem na etykietę: data przydatności do spożycia była w porządku, gorzej ze składem. I tu się zawahałem. Po pierwsze, nie byłem pewien, czy ów jogurt, który wcale jogurtem nazwany być nie powinien (bo jak to tak, z tyloma „E”?), nadal konsumować, czy może jednak posłać go w diabły, zafundować przekąskę blaszanemu koledze na śmieci, który tymczasowo robił mi za sąsiada. Po drugie, zaintrygowała mnie epistemologiczna strona owego jogurtu. No, bo skoro taki naturalny – a jakże, przecież wielkimi literami wypisane – to co? Okłamują mnie i całą naszą konsumencką brać? No, jak tak można?! Toż to przecież nieetyczne.

A może oni sami są tak bardzo pogrążeni w swojej niewiedzy, że bidoczki wypuszczają na rynek trefny towar, ba, truciznę nawet, nie do końca zdając sobie z tego sprawę. Uświadomić ich należy, szybko, szybko, niech już nie krzywdzą, niech nie dokonują na nas tej infiltracji.

Spojrzałem na zegar umieszczony na szczycie ratuszowego grzbietu. Dochodziła ósma. Spóźniała się już dobrą godzinę. Słońce wisiało nisko, ale momentami wciąż parzyło. Upewniwszy się, że murek okalający fontannę jest czysty, usiadłem na nim. Nie było żadnego planu na ten wieczór. Po prostu, mieliśmy się spotkać, pogadać, wypić dobre zimne piwo. Ja wplótłbym w jej warkocze odrobinę frustracji, obaw, ponarzekałbym na los – aż do następnego spotkania. A ona, cóż… Jak to starsza siostra, rozplątałaby ten warkocz i delikatnie, starannie, bez zbędnego pośpiechu rozczesywała wszelkie wątpliwości. A może i nawet wszelakie?

Ale się spóźniała.

Z bocznej kieszeni bojówek – a kieszenie mam raczej głębokie – wyławiam telefon komórkowy, nie jakiś tam najnowszy model, zwykłą nokię, granatową, czarnobiały wyświetlacz, pospolity wygląd, telefon, który ma za zadanie dzwonić, nic poza tym, no… musi jeszcze mieć zainstalowanego „węża”.

Więc ma.

W końcu węża w kieszeni każdy mieć powinien.

Wybieram numer Jagody. Po szóstym sygnale odzywa się poczta głosowa i już wiem, że coś jest nie halo. Tylko, czy to halo jest bardzo nie halo? Zastanawiam się przez chwilę – tymczasem w połowie puste pudełko z jogurtem ląduje w koszu. A może… do połowy pełne? Dzwonię ponownie, niestety i tym razem wita się ze mną poczta głosowa.

A może to przez to, że nie było planu na wieczór, myślę, może to przez to nasze spotkanie nie wypaliło? Taki chochlik losu: nie zaplanowaliście nic na wieczór, to planów żadnych być nie może!

Zastanawiam się nad tym dobre pół godziny, a kiedy stwierdzam, że nie dojdę do żadnego, ale to absolutnie żadnego, konsensusu – pasuję.

Wciskam fajkę w usta i przypalam zapalniczką marki BIC. I pstryk, włącza mi się tryb online, żółte słoneczko w głowie, i wiem, że jestem trybikiem Wielkiej Korporacyjnej Machiny. Przeraża mnie to, a zarazem podnieca – podnieca mnie myśl o społecznym wynaturzeniu, o dokonującej się właśnie na moich oczach niesamowitej ewolucji, która tak cholernie przyśpieszyła w ostatnim stuleciu, że jest praktycznie niezauważalna. Agresja, popapranie, materializm – to są hasła na dziś – drogie Panie, drodzy Panowie, kłaniam się nisko. I pomyśleć, że to nagłe oświecenie spłynęło na mnie jak Wielka Siklawa, na łeb na szyję, dzięki zapalniczce. A może dzięki jogurtowi? Chemiczne oświecenie.

Ożeż… Znowu się zapętlam.

I wtedy podchodzi do mnie ona.

Nie, nie Jagoda, inna ona.

Ruda, piegowata, bez zęba na przedzie, jak śpiewał Kazik Staszewski. Podchodzi na nieprzyzwoicie bliską odległość i patrzy, lustruje mnie od góry do dołu, od dołu do góry, i tak kilkakrotnie.

Ja nic.

Niewzruszony.

Takie siksy to na osiedlu „dzień dobry” mi mówią, kłaniają się w półpas, więc nie reaguję, ani drgnę, ani mnie ziębi, ani grzeje to jej lustrowanie, ta jej odległość.

Ruda podchodzi jeszcze bliżej, choć wydawało mi się, że bliżej już być nie może, a jednak, podchodzi bliżej, czuć świeżą miętę, emanuje z niej kuriozalna seksualność, której nie pojmuję.

– A ty tak czekasz na kogoś czy coś? – pyta.

– Czy coś – odpowiadam naprędce.

Zerkam na nią. Oczy ma błękitne, jak tafla oceanu, jak kawał egzotycznego firmamentu, choć ona sama w ogóle nie jest egzotyczna. Słowiańskiej urody też raczej nie ma, jakaś taka cała jest nijaka.

A może wcale nie?

Może właśnie jest tak charakterystyczna, że już bardziej być nie może?

Już sam nie wiem.

Na kilka sekund zamykam oczy i staram się przypomnieć sobie jej twarz, jej obraz, chociaż mógłbym przecież te moje ślepia na nowo otworzyć i przyjrzeć się raz jeszcze, dokładniej, staranniej, oszukać sam siebie, ściągę taką sobie optyczną zapodać – ale nie.

Oczy mam mocno zamknięte, aż do lekkiego pieczenia, aż łza mi się kręci, i myślę, przypominam sobie, a ona w tym czasie wciąż mnie lustruje, nadal czuję jej przesiąknięty miętą oddech.

I wtedy ona to robi.

Całuje mnie.

A ja, że z dobrego domu jestem, odwzajemniam jej miętowy pocałunek.

W oddali słyszę głosy, śmiechy staruszków, żarty podwórkowych wyrostków, lament starej Glapiakowej, że już gorzej w tej upadłej Polsce być nie może, wszystko oddzielone od siebie grubą białą krechą, albo dwiema krechami, żeby było sprawiedliwie, w oba nozdrza.