Ebook Pamiętniki 2005-2011 mobi,epub

zę.. Marzę na I tworzę, i tworzę Ciebie, tak jak Ty mnie Z łez powstajesz, krzyku i strachu mojego, z niepewności i jęków złych i dobrych. Niech się nie kończy, niech ten cud trwa po wieki i bez zbędnych obietnic o niesamotności powstawać będzie wciąż mocniejszy i prawdziwszy. Bez kłamstwa zamykając powieki, bez strachu zaczynam kolejną Wspomnienia z daleka wyrwane, niechciane tak bardzo, zamknij gdzieś daleko, zabierz je ode mnie i zamknij i wyrzuć, podeptaj, spal, zabij je. Niech nie wracają, bo niegodne są Ciebie, niegodne są patrzeć na Twoje Dotykać chcę bez strachu świat mój, a światem Ty dla mnie jesteś. Bez nadziei chcę na duszę twoją patrzeć, lecz z pewnością. Mądrość mi zabrałeś, ale jak mała to jest cena, za to, co mi dałeś? Bez mądrości można żyć; żyć bez niej jest łatwiej i przyjemniej, bo mniej świadomie i mniej kapryśnie. A kaprysem nie jesteś moim tylko marzeniem wyśnionym i nocą ciepłą spokojną i niebem gwieździstym, pierzyną pełna puchu i żelazną pajęczyną.. W nocy tańczą po niebie chochliki, w nocy śpiewają elfy po lasach. Wsłuchuję się w ich głosy i znowu Ciebie słyszę. A wpatrując się w Ciebie widzę te lasy właśnie i to niebo jedyne. Koi to wszystkie niedobre momenty, uspokaja, siły Widzę Cię, wszędzie Cię widzę, czy śnię, czy ścieżką w dzień idę przed siebie. Przez Ciebie marzyć już nie mam, o czym. Za dużo mi dajesz, za mało wciąż bierzesz. Pokrzywdzona się czuję, bo niesprawiedliwie nic już nie chcesz zabrać; niesprawiedliwie nie pozwalasz mi na rewanż; wciąż tylko wynajdujesz nowe przyczyny i nowe powody by Cię wielbić. I co ja mam zrobić? Co mi pozostaje, jak nie kochać Cię nad wszystko i czy to za to, że dajesz i już nic nie bierzesz, i czy za to, że obrazem jesteś niezwykłym, który tuła się wciąż przede mną przysłaniając wszystko swoim istnieniem i czy za to, że gdy modlę się już nie proszę o nic i dziękuję tylko?. Czym Ty jesteś? Komu dziękować za Twoje bycie, żeby było sprawiedliwe? Tułaczka się skończył Czarownicą dzisiaj jestem .. Czarownicą dzisiaj jestem. Dla Ciebie i przez Ciebie wzmaga się mój czar. Moje myśli takie straszne, takie Pojednać się nie mam, z kim; Ten, który jako jedyny mnie zna, nie chce mnie chyba, nie chce dać mi się poznać. Brnę w tą swoja nieświadomość ślepa coraz bardziej jestem. Brzydzisz się mojej głuchoty, a ja dość mam Twojej nieśmiałości. Nie mam już potrzeb, chyba myśli nie mama własnych; zatrzymujesz mnie wciąż przy sobie i oddychać nie pozwalasz. Ucieczka albo atak, to dla Ciebie jedyne rozwiązania. Potrafisz tak pięknie mówić.. Te puste słowa, które nie mają końca, w które się zatapiasz. Czasami nie chcę Cię już znać. Czasami przerasta mnie moja bezsilność. Czasami świadomość woła o pomstę. Nie chcę już płakać w środku. Twoja zmiana mnie przerasta; Twoja rozwaga mnie dobija. Tak bardzo mi go Niekiedy mam wrażenie, że Ty to on. Twoje zachowania, rozkazy wieczne, Twoje myśli, których już nie znam i środek, do którego nie mam dostępu. Zabrałeś mi siebie i nie chcesz oddać. A ja czekam jakby na objawienie; czekam na dobry gest, który każe mi myśleć, że jest tak, jak było; gest, który każe mi myśleć, że jest I nie będę musiała już brnąć w nieznane. Nie będę musiała czekać na nie wiadomo, Mam dosyć tej pustki, która mnie otacza. Miałam tak wiele, teraz nie mam nic. I może przez to, że nie doceniałam wartości skarbu, który dał mi Pan, zmienił Cię On a mnie pokarał. Użalać mi się nad sobą znowu przyszło. Bo brak zrozumienia zabija. Egoistyczna nadzieja na lepsze jutro już mnie trawi. Przysłania mi wszystko tęsknota i rozszalała mania, która według Ciebie jest zła. Jestem zmęczona, chociaż nic nie zrobiłam. Jestem w wieku podeszłym, chociaż dopiero uczę się, jak żyć. Nie mam już osobowości, chociaż oryginałem mnie nazywają. Zabrałeś mi moją dziwność. Marzenia nawet są o deszczu. Zimno mi, ciągle mi zimno. Nie wiem, w jakim świecie żyję; na pewno w innym, niż Radośnie tańczysz .. Radośnie tańczysz chochliku złośliwy; radośnie tańczysz i śmiejesz się ze mnie; śmiejesz się z mojej głupoty, z mojej naiwności, z przyczyny mojego Przestań w końcu, bo już wytrzymać nie mogę; ja też mam swoją wytrzymałość.. Patrzę wciąż na świat przez ogromne Kłujesz mnie, kłujesz, jakbyś nie wiedział, że to boli; sam zacznij sobie ból zadawać; z resztą.. Od lat nic innego nie Ja patrzę na ten obraz patologii i rozpaczy i nic mnie tak nie boli jak ten spokój, ten stoicki spokój i cisza grobowa na ludzkich twarzach; wszyscy niewymowni, wszyscy zapatrzeni w przestrzeń i to szczęście, które gdzieś po głowach chodzi i ta radość, na którą jest już za późno. Nie szukasz kompromisu, ja w rozpaczy z Tobą tańczę. Gdzie jest miłość? Gd