Ebook Misja specjalna mobi,epub

przyznać, że w swojej karierze tak młodych i zdolnych jeszcze nie spotkałem. - Wszystko to, profesorze, jest zasługą wykładowców, takich jak pan Wojcicki. Sekret, panowie, w tym, że trzeba umieć młodzież czymś zainteresować, a następnie wolno pogłębiać w nich żądzę wiedzy. - Doskonale pan to ujął, profesorze - Wojcicki uśmiechnął się. Doktor David Hussey zebrał ze stolika podpisane przez bliźniaków oświadczenia. - Miałbym do panów prośbę - dodał nauczyciel bliźniaków - chciałbym dostać kopie dokumentów, jakie podpisali moi uczniowie, dla szkolnego archiwum. Jeżeli panowie nie mielibyście nic przeciwko temu, to zrobiłbym też kilka zdjęć. Podobnie jak dokumenty, przekazałbym je do archiwum naszej szkoły. Hussey spojrzał jakby z obawą na Wiesława Wojcickiego. - Nie widzę żadnego problemu - powiedział po chwili. - Zaraz dostanie pan kopie. A co do zdjęć, doskonale pana rozumiem. Ja też prowadzę takie archiwum, tylko że rodzinne. - Ustawcie się, moi drodzy i proszę o uśmiech - zarządził profesor Ziemba. Doktor Hussey, nie zwracając uwagi na jego słowa, odwrócił się, trzymając w ręku podpisane przez bliźniaków dokumenty. - Zapraszamy, panie doktorze, do wspólnego zdjęcia - ponaglił go gospodarz. - Już idę, oto pańska kopia - zwrócił się doktor Hussey do Wojcickiego. Małgosia, widząc zażenowanie na twarzy nauczyciela, omal nie parsknęła śmiechem. - Myślę, że dokonaliście świetnego wyboru, decydując się na nasz uniwersytet. Spotykamy się w moim gabinecie dwudziestego pierwszego października. Gdybyście mieli jakieś kłopoty z przylotem, proszę mnie uprzedzić.Na podanej przez doktora Husseya dłoni Jaś zauważył pomiędzy palcami drobne, złotego koloru gwiazdki. Planeta Ziemia - angielska wyprawa archeologiczna - Egipt - okolice Gizy - 12 km od Kairu - 12 października 1978 Wczesny, październikowy poranek wyraźnie różnił się od tych, które do tej pory spędzili na egipskiej pustyni. Powietrze było duszne i z każdą chwilą robiło się coraz bardziej upalne. Błękit nieba i pustynny piasek stały się dla uczestników archeologicznej wyprawy monotonnymi widokami codziennego dnia. Wokół małego palmowego zagajnika, w którym mieścił się ich obóz, rozstawione były namioty zastępujące im mieszkania, a zawieszona na środku polany plandeka chroniła od prażącego, gorącego słońca. Przy rozstawionych pod plandeką składanych stołach siedziała, jak co dzień, cała ekipa archeologiczna łącznie z profesorem Paulem Fultonem, pełniącym rolę kierownika i jednocześnie koordynatora wyprawy. - Koleżanki i koledzy - odezwał się profesor Fulton - wydarzenie, jakie miało miejsce wczoraj podczas pracy, zasługuje na omówienie i pewne wyjaśnienie. Trzymając kubek, w którym była poranna kawa, zamilkł i spojrzał po wszystkich. - Otóż nigdy w swoim życiu nie wierzyłem w żadne, powtarzam, żadne siły nadprzyrodzone. Jednak to, co zdarzyło się wczoraj, jak do tej pory jest naukowo niewytłumaczalne. Przyznacie mi rację, że śmierć trzech robotników, którzy pracowali najbliżej komory grobowej w piramidzie Cheopsa, w tym samym czasie, nie może być przypadkiem. Dzisiaj, krótko przed naszym spotkaniem, zostałem powiadomiony, że sekcje ich zwłok wykazały, że przyczyną śmierci było dziewięciokrotne przekroczenie normy napromieniowania izotopem promieniotwórczym. Jako kierownik wyprawy od tej chwili kategorycznie zabraniam, aż do odwołania, zbliżania się pod jakimkolwiek pretekstem do piramidy Cheopsa. Dzisiejszy dzień ogłaszam dniem wolnym od pracy, ale chciałbym się z wami tu spotkać w porze obiadowej. Macie jakieś pytania? - Tak, ja mam. Doktor John Millen, który siedział przy ostatnim stole, wstał i wolno podszedł do Fultona. - Skoro powiedziałeś, że ci robotnicy byli napromieniowani izotopem promieniotwórczym, może byłoby dobrze, byśmy wszyscy poddali się badaniom. Każdy z nas, krócej lub dłużej, przebywał koło tej komory grobowej. Fulton, zapalając papierosa, spojrzał na kolegę, myśląc chwilę. - Masz rację, zaraz zapytam, kiedy byśmy mogli przejść badania. Coś jeszcze? - Wiesz może, gdzie została przewieziona mumia, którą znaleźliśmy? Zdejmując słomkowy kapelusz, doktor William Ramplin utkwił wzrok w Fultonie. - Mumia, mój drogi, badana jest w Zakładzie Medycyny Wojskowej w Kairze. Macie jeszcze jakieś pytania? Profesor Fulton rozejrzał się po zebranych. - Życzę dobrego wypoczynku i spotykamy się w porze obiadowej. Kiwając ręką na Millena i Ramplina, poczekał, aż podejdą. - Chciałbym z wami porozmawiać - powiedział poważnie. Siadając przy stole, wydobył z kieszeni kartkę papieru i położył na stole. - Zapewniam was, że tym razem to, co chcę wam powiedzieć, nie jest z mojej strony żadnym kawałem. - Co zabawnego znowu wymyśliłeś? - przerwał mu John Millen, znając