Egzekucja. Opowieść komornika ebook

Jakub Szymczyk

Egzekucja

opowieść komornika

sądowa egzekucja, pogański kult i walka o życie

© Copyright by

Jakub Szymczyk & e-bookowo

Zdjęcie na okładce: stockvault.net

Projekt okładki: e-bookowo

ISBN 978-83-7859-710-0

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: [email protected]

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2016

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

Młoda para wolno przesuwała się po 11 kilometrze czarnego szlaku u podnóża porośniętej gęstymi świerkami Moszczycy. Była to już ich 2 godzina wędrówki na Wschód od opuszczenia ,,Leśnej Stanicy’’, domku wynajętego w Beskidzie Południowym.

Ela zatrzymała się i po raz kolejny spojrzała na ekran swojego wielkoekranowego smartfona. To już trzeci raz tego dnia kiedy to poczuła: wibrujący w kieszeni sygnał... Dźwięk w swoim telefonie wyłączyła jeszcze wczoraj... niedługo przed samym przyjazdem w góry.

,,Znowu On!’’ – pomyślała.

Telefonów od Marcina nie odbierała już od tygodnia... powoli przestawała lubić jego zainteresowanie i czerpać tę cichą satysfakcje z faktu bycia tą ,,o którą się walczy’’. Fakt... na początku to było całkiem niezłe. Znowu czuła się jak zwariowana, ostra, niezależna nastolatka. Jednak… po kilku dniach miała już dość i zaczynała się niecierpliwić… Ten prostak nie chciał przyjąć do wiadomości, że wszystko już się zmieniło! A ona… ONA! otworzyła nowy rozdział w swoim życiu.

Ela szybko wyłączyła smartfona. Nie chciała by dzwonek przeszkadzał jej nowemu chłopakowi w ich pierwszej romantycznej wyprawie w góry.

Arturo spojrzał na nią z zaciekawieniem, Ela zaczerwieniła się i szybko schowała telefon.

Z Marcinem, jej byłym, poznali się na czwartym roku studiów. On studiował budownictwo na AGH, ona administrację na UJ. Zaczęło się od przypadkowego spotkania na Juwenaliach. Marcin nie mógł oderwać wzroku od wysokiej blondynki, o niebieskich oczach, długich prostych włosach i twarzy anioła. Zaiskrzyło... potem było naturalnie, wspólnie cztery lata razem. Początkowo Marcin imponował jej swoją ambicją, znajomością niemieckiego i udziałem w zawodach kajakarskich. Był wysportowany i całkiem przystojny.

Zaraz po studiach Ela, jako jedna z pierwszych spośród swoich koleżanek, dostała wymarzoną pracą w outsourcingowej korporacji. To było prawdziwe coś! Duża zagraniczna firma, nowoczesne biuro. Fakt, zarobki nie były wysokie, ale wielkoeuropejska atmosfera wynagradzała naprawdę wiele. Wszystko układało się znakomicie: Marcin dostał pracę w firmie deweloperskiej, wynajęli mieszkanie. Oświadczył się rok wcześniej, ale niedawno zaczął naciskać na wyznaczenie terminu ślubu. Wydawało jej się to trochę za szybko, w końcu znali się jedynie cztery lata. Poza tym nie chciała jeszcze zakładać rodziny. Chciała wywalczyć sobie pozycję w firmie, zwiedzić jeszcze kawałek świata, a ciąża i dzieci by jej w tym nie pomogły.

Pamiętała jak Marcin zaczął jej truć o tym, że kiedyś może być za późno. ,,Co za cham!’’ myślała, „przecież ona ma dopiero 27 lat, kobiety dzisiaj rodzą po czterdziestce!”.

Wszystko zmieniło się po jednej z imprez firmowych w jej korporacji. Coś nie pasowało. Ela jako jedyna spośród swoich koleżanek z pracy na spotkanie przyszła z Polakiem. Gdzieś w głębi duszy poczuła wstyd, patrząc na jej przyjaciółki z ,,korpo’’, tańczące i flirtujące z Anglikiem, Włochem, Bułgarem. Nie czuła się gorsza od nich. Nie potrafiła jeszcze zrozumieć targających nią uczuć, ale wiedziała, że coś jest nie tak. Poczuła się szara.

W Czerwcu do call center w jej biurowcu przybyła nowa ,,partia’’ Hiszpanów. Ela i jej koleżanki szybko i przypadkowo znalazły drogę do ich stolika w czasie przerwy ,,lunchowej”. To tam poznała Arturo. Był trochę młodszy od niej, miał ciemną karnację, był też dużo niższy i szczuplejszy od Marcina, co na początku trochę jej przeszkadzało. Jednak o ile Marcin był dość przystojny (w skali akademickiej jakieś 4 do 4,5) to Arturo miał na 5,0! Do tego ubierał się ,,trendy’’ i nosił modne okulary w mocnych niebieskich oprawach. Był inny niż Marcin, który nie dbał szczególnie o modę, za to ciągle mówił jej o filozofii, religii, polityce, ekonomii i o okrętach podwodnych, na punkcie których miał fioła. Arturo z drugiej strony nigdy nie rozmawiał na trudne tematy, za to ciągle się uśmiechał. Może nie był tak wysportowany jak Marcin, ale grał na gitarze, był romantyczny… i z Hiszpanii.

Tydzień po zapoznawczym ,,lunchu’’ Ela po raz pierwszy umówiła się z Arturo na prywatne lekcje hiszpańskiego. Tej nocy wróciła jeszcze do własnego mieszkania, po kolejnych ,,korepetycjach’’ już nie. Po miesiącu ukrywanego romansu, Ela miała już dość życia z Marcinem. Nie wiedziała tylko jak powiedzieć mu, że odchodzi.

Plan był prosty. Ela postanowiła zaprosić Arturo do swojego mieszkania i dać się nakryć przez Marcina, unikając zbędnych wyjaśnień. Plan się powiódł. Pomogło przeniesienie części rzeczy do koleżanki w ciągu kilku poprzednich dni, jak i zerwanie koszulki z Arturo, gdy tylko Ela zobaczyła przez okno Marcina wchodzącego do klatki ich bloku.

Marcin, widząc półnagiego mężczyznę na swojej narzeczonej, mimo ogromnego zaskoczenia i szoku, dał upust wściekłości i uderzył Iberyjczyka prosto w kruczy nos całkiem przyzwoitym sierpem. Hiszpan odskoczył wykrzykując przeraźliwie:

– I am sorry, I am sorry – po czym wybiegł szybko w stronę wyjścia.

Ela rozpłakała się histerycznie, oskarżając Marcina o nieuzasadnioną brutalność wobec jej przyjaciela z zagranicy, nazywając go jednocześnie ,,prostaczkiem’’ i ,,polaczkiem’’, po czym wybiegła ratować Arturo.

Ale to była już przeszłość.

W kilka godzin po tych wydarzeniach (i po serii ,,igraszek’’) Ela i Arturo leżeli nadzy na łóżku, śmiejąc się do rozpuku wspominając ich przypadkową i niefortunną wpadkę.

Marcin siedział sam w pustym mieszkaniu, darł zdjęcia, płakał, a w przerwach pił wódkę i przeklinał Elę, Świat, Boga i Hiszpanów.

To był ich pierwszy tydzień razem – w końcu! „Ela i Arturo”, ,,piękna para’’: te i podobne komentarze zapełniały jej profil na Facebooku już od czternastu wspaniałych dni! Ela sama nie mogła zrozumieć, jak udało jej się znaleźć w tej odjechanej bajce. Była pijana szczęściem i zarazem dumna ze swojego osiągnięcia. Gdyby tylko Marcin mógł to zrozumieć i przestać przysyłać jej te wszystkie durne SMS-y, od wyznań miłości, przez żal i rozgoryczenie, tego już było za dużo! Po ich wyprawie w góry Ela planowała zabrać Arturo do Ostrowca i przedstawić go rodzinie. W głowie układała także scenariusz na spotkanie z jej dawnymi koleżankami, tymi, które nigdy nie wyjechały z ich rodzinnego miasta. Ona, dziewczyna z dużej korporacji, z zagranicznym chłopakiem! Padną z zazdrości! Nie przyzna się, że zarabia ledwie dwa i pół koła. Lepiej niech myślą, że ponad pięć, niech zazdroszczą. Te myśli dodawały Eli sił i wspaniałego humoru do pokonywania kolejnych kilometrów szlaku po Beskidzie. Nie były to jeszcze wysokie góry, ale dawały się we znaki turystom bez wprawy.

Arturo Moreno mocno się spocił. Co to za durny pomysł tym łażeniem – pomyślał. Nie lubił wysiłku fizycznego i początkowo sceptycznie odnosił się do pomysłu Eli co do górskiego wypadu. Z drugiej strony nie posiadł tajemnej wiedzy oszczędzania i nie miał kasy na droższe wakacje. Do tego Ela obiecała mu wiele ,,przyjemności poza-turystycznych’’ i w końcu Arturo dał się namówić. Zatrzymał się na wzniesieniu pod rozłożystym świerkiem. Wiedział, że do przejścia mają jeszcze około dziesięciu km, przynajmniej według sygnału GPS. Nie mógł jednak oprzeć się pokusie i po raz kolejny spojrzał ,,głodnym’’ wzrokiem na swoją piękną dziewczynę. Mimo zmęczenia po wielu przebytych kilometrach i ,,trudach’’ upojnej zeszłej nocy, po raz kolejny podszedł do Eli, rozpiął rozporek i poprosił łamaną angielszczyzną, aby uklęknęła i zrobiła to, co na ich pierwszej „lekcji hiszpańskiego”.

Sam dalej nie mógł uwierzyć w to co działo się wokół niego. Jeszcze sześć miesięcy temu żył w rodzinnym Alarcon z rodzicami bez dziewczyny i pracy. Jego ojciec powoli zbliżający się do 55 roku życia nakazał mu znalezienie pracy poza jego miastem. Arturo czuł się skrzywdzony – dosłownie nakazano mu wyprowadzić się z rodzinnego domu, w którym mieszkał (z krótką przerwą na nieudany romans z wyższą edukacją) przez 25 lat! Studiował dwa lata na pierwszym roku filozofii na Uniwersytecie w Saragossie, nie zdał egzaminów i wrócił do domu. W marcu przymuszony przez swojego ojca próbował szczęścia w Barcelonie. Tam jednak po dwóch miesiącach intensywnego ,,job huntingu’’, gdzie zaaplikował łącznie na 7 ogłoszeń w kawiarniach, wypaleniu około 100 jointów na squacie, w którym się zatrzymał i przepuszczeniu 800 euro, które dostał od swojego Padre, musiał ze spuszczoną głową i gitarą wrócić do rodzinnego Alarcon.

I