Szalone wakacje na wsi ebook

Podróż

Lato tego roku miało być wyjątkowe. Nie dlatego, że znowu zrobiło się ciepło, można było się bawić na dworze i objadać lodami, ale z powodu wakacyjnego wyjazdu Leonka do babci i dziadka na wieś. Był to pierwszy raz, kiedy chłopiec miał spędzić cały miesiąc poza domem, z dala od rodziców. Wszyscy bardzo się martwili czy nie będzie płakał i tęsknił za najbliższymi, ale Leonek od samego początku lata nie mógł doczekać się wyjazdu. W końcu pewnego słonecznego dnia spakował swoje rzeczy do kolorowej walizeczki, wyściskał swoją młodszą siostrzyczkę Zosię i przytulił na pożegnanie mocno mamę.

–         Beep, beep! – rozległ się głośno dźwięk samochodo­wego klaksonu.

–         Pospiesz się synku, bo za pół godziny zaczyna się mecz w telewizji, obejrzymy sobie u dziadka jak dojedziemy – krzyknął zniecierpliwiony tata.

Chłopiec wyrwał się z objęć wzruszonej mamy i rzucił pędem w kierunku samochodu.

–         Tata? A mogę usiąść ci na kolanach i pokierować trochę autem? – zagaił, ale widząc kwaśną ojcowską minę szybko zmienił pytanie.

–         To może chociaż będę mógł jechać koło ciebie z przodu?

Tata westchnął głęboko.

–         Ty masz dopiero sześć lat…

–         Już prawie siedem! – przerwał mu szybko Leonek, który zawsze lubił zawyżać swój wiek. Chłopiec był bardzo dumny z tego, że już po wakacjach idzie do szkoły. Poza tym był nad wyraz mądrym i sprytnym dzieckiem, które lubiło czasem płatać figle. Ponadto potrafił się dobrze opiekować swoją młodszą siostrą Zosią, a wobec dorosłych zawsze zachowywał się bardzo grzecznie, co dodawało mu powagi. To wszystko, jak sądził, czyniło go o wiele starszym niż był w rzeczywistości. Niestety dzisiaj tata pozostał nieugięty i ku niezadowoleniu Leonka, nie zamierzał ustąpić ani krztynę.

–         Nieważne! – powiedział tata. – Nawet gdybyś miał osiem, to i tak jesteś za mały i nie możesz siedzieć z przodu. Siadaj szybko z tyłu w foteliku i zapnij pasy, bo nie zdążymy!

Leonek usiadł zrezygnowany na swoim miejscu i postanowił za karę przez całą drogę nie odzywać się do taty. Podróż jednak nie zapowiadała się na zbyt długą. Dziadek z babcią mieszkali na wsi w starym domku z sadem, oddalonym od miasta o 30 kilometrów. Gdy tylko wyjechali, tata rozpoczął swoją zwyczajową pogawędkę o czasach swojej młodości.

–         O tu! Popatrz! Jest małe jeziorko. Kiedyś przyjechaliśmy tu z mamą na rowerach i kąpaliśmy się do samej nocy!

–         zagaił.

Leonek milczał jak zaklęty i tylko wzruszył ramionami.

–         A tu! W tym lesie, razem z moim najlepszym kum­plem uciekaliśmy przed dzikiem! – kontynuował tata i spojrzał w lusterko na syna.

Leonek siedział bez ruchu i miał zaciętą minę.

–         No co ty, obraziłeś się? Daj spokój! Jak wrócisz do domu to pokierujesz sobie autem w garażu – obiecał tata.

Chłopiec nic nie powiedział, tylko spojrzał w boczną szybę na pole, gdzie nagle zauważył siedzącego na drzewie jakiegoś wielkiego ptaka.

–         Tato! Popatrz w bok, jakie wielkie ptaszysko! – zawołał podekscytowany.

–         To chyba jastrząb albo myszołów – stwierdził tata, patrząc w boczną szybę. – Niezły okaz!

W tym samym momencie poczuli szarpnięcie samochodu, który wpadł przednim kołem w wielką dziurę i rozległo się głośne… buumm! Tata szybko zatrzymał auto na poboczu. Wysiadł, spojrzał na przednie prawe koło i pokiwał tylko głową z rezygnacją.

–         No to ładnie! Złapaliśmy kapcia – stwierdził. – Trzeba będzie teraz w tym upale wymienić koło. Przez to, że mnie zagadujesz, spóźnię się na mecz!

–         Przecież chciałeś żebym z tobą rozmawiał! – bronił się Leonek. – Poza tym kierowca powinien zawsze patrzeć przed siebie, a nie rozglądać się na boki!

Tata zacisnął zęby, ale wiedział, że syn miał rację. Otworzył bagażnik i zabrał się za wymianę koła. Chłopiec wykorzystał postój i szybko przesiadł się na miejsce kierowcy i gdy tata w pocie czoła pracował, on kręcił wesoło kierownicą wyobrażając sobie, że jest kierowcą rajdowym. Po pół godzinie robota była skończona.

–         Może zdążę chociaż na drugą połowę – burknął spo­cony, pobrudzony smarem i zły na siebie tata, wsiadając do samochodu.

Leonkowi za to humor znacznie się poprawił i to on teraz zagadywał tatę, który odpowiadał niechętnie i zdawkowo. Byli już gdzieś w połowie drogi, kiedy nagle chłopiec oznajmił:

–         Chce mi się siusiu!

–         Nie ma mowy! Nie zatrzymam się teraz! Przecież staliśmy na poboczu przez pół godziny, mogłeś wtedy zrobić siku! – prawie krzyczał zdenerwowany tata.

–         Ale wtedy mi się nie chciało! – odparł synek. – Tato! Zatrzymaj się! Ja musze siku, bo nie wytrzymam! – i zaczął uderzać nogami w tył siedzenia.

Tata westchnął głęboko i zatrzymał samochód na małym parkingu pod lasem. Leonek wyskoczył z auta jak z procy i pobiegł między drzewa. Za nim, powolnym krokiem ruszył tata, zerkając nerwowo na zegarek.

–         Ładnie, zaraz się skończy pierwsza połowa – westchnął.

Gdy wrócili, na parkingu oprócz ich samochodu stało kilka pięknych, wielkich motorów.

–         Wow! Ale super maszyny! – zachwycił się Leonek. – Tato! To chyba motory kosmiczne, możemy je trochę pooglądać? – zapytał.

–         Nie! Nie mamy czasu! – odpowiedział zirytowany tata. – To są harleye, a nie żadne kosmiczne motory. Siadaj szybko do samochodu. Już dość zmarnowaliśmy czasu – i odpalił silnik.

Ruszył jednak zbyt gwałtownie i samochód delikatnie trącił jeden z motorów, co niestety wystarczyło, aby ten się przewrócił. Rozległo się głośne łuup, a następnie usłyszeli odgłos rozbitego bocznego lusterka harleya. Tata spojrzał przez szybę i zamknął oczy z niedowierzenia.

–         Co za przeklęty pech mnie dzisiaj prześladuje – cicho szepnął do siebie.

Nie wiedział jednak, że to nie koniec złej passy na dzisiaj.

Puk! Puk! – rozległ się odgłos pukania o boczną szybę kierowcy. Tata otworzył oczy i zbladł. Przy samochodzie stał wielki jak góra facet w skórzanej kurtce, z długą siwą brodą i piracką chustą na głowie.

–         Wow! To jest pewnie kosmiczny pirat. Ale mamy dzi­siaj przygody! – zawołał zachwycony Leonek.

Siedź cicho! Nie odzywaj się! I rób smutną minę! – syknął tata, po czym opuścił szybę i nieśmiało rzekł:

–         To pana motor?