Marzyciel ebook

W szklanej kuli widzę

bezdomne dzieci żebrzące pod stołem w domach brodatych alfonsów podczas gdy ich matki dają dupy za pieniądze,

kasjerów kelnerów i innych untermenschów ciskanych po kątach przez bandę niewyżytych kapitalistów w białych rękawiczkach,

kwiat młodzieży starzejącej się w oczach pod parasolem starych wyjadaczy tylko czekających na brutalny gwałt na rzekomym wolnym rynku,

swoje odbicie w lustrze w oczach wyjeżdżających do innego świata w poszukiwaniu brudnych zmywaków i kibli,

czyste garnitury kupionych za psie pieniądze polityków i sekretarki-dziwki pracujące na dwie zmiany w równie czystych gabinetach,

polską flagę dumnie łopoczącą na wietrze gdy jakiś menel rzyga na chodniku reprezentatywnej ulicy Warszawy,

rozbiegane spojrzenia matek w kolejkach do lekarza gdy słyszą po raz siedemdziesiąty drugi że ich chore na raka dziecko przyjmą najwcześniej za cztery miesiące,

dobranych przypadkowo kobiety i mężczyzn z rozpaczy uciekających się do acodinu, LSD i innych fajnych narkotyków tylko po to by uciec od tego gówna,

pusty śmiech taksówkarzy gdy po trzydziestu kilometrach trasy mówię że nie mam pieniędzy bo nie dostałem jeszcze wypłaty za taniec na rurze w praskim barze,

obspermione kocie doły na Ząbkowskiej zalane kałem wylanym przez Młotkowską spod czternastki bo jeszcze nie dorobiła się porządnej toalety,

drogi zbudowane za łapówki i olbrzymie prywatne domy z tych łapówek pochodzące,

porażki sprzedawane jako sukcesy i sukcesy wypychane na emigrację,

sklepy gdzie wszystko jest przeterminowane a połowyniezbędnych do życia artykułów w ogóle brakuje,

teatry grające cały czas to samo i tymi samymi rękami podczas gdy tabuny wykształconych aktorów tłuką garnki w jadłodajniach uniwersyteckich,

same uniwersytety które niekompetentni decydenci zamieniają w pralnie brudnych pieniędzy od łakomych papierków idiotów,

dwanaście lat skrywania się z gejostwem i klęczenia w kościele przed księdzem po godzinach gwałcącym koleżankę z klasy,

aktywistów społecznych którzy nagle stają się kurwami po wybraniu ich na polityków,

chłopców i dziewczyny puszczających się z ludźmi, ludzikami i ludziskami bez pieniędzy a potępiających innych którzy robią to za pieniądze,

latarnie w parkach warszawskich które widziały nieproporcjonalną liczbę gwałtów wobec których społeczeństwo nie umiało lub nie chciało zabrać słowa,

nieudolne wiersze aspirujących autorów którzy wobec własnej nieudolności piszą bez rymów bez składni i bez ładu i składu w jednocześnie mają wysokie mniemanie o sobie,

hipokryzję dziennikarzy którzy musieli wejść komuś w dupę by dostać pracę a teraz prawią morały tym wszystkim idiotom zapatrzonym we władzę,

rosnące ceny środków halucynogennych by coraz trudniej było odejść w alternatywną rzeczywistość wobec upadku tej naturalnej,

upadającą kreatywność potomków ludzi kreatywnych którym edukacja wyjada mózg od środka i zamiast uczyć każe ryć na pamięć bezcelowe testy,

redakcje szmatławych czasopism gdzie studenci na darmowych praktykach wymyślają artykuły o ludziach trzymających kredens by napchać kabzę establishmentowi medialnemu,

Polskę przodującą w zachodnich wskaźnikach podczas gdy ludzie zdychają w zabitych dechami domach szorują podłogi u brytyjskich lordów biją mordują piją i kradną cukier ze sklepów krytykują wszystkich i wszystko a najbardziej ambitnych nuworyszy,

starych nieudaczników o zerowej cierpliwości prawiących swoje morały jeszcze głupszym odpowiednikom,

ciebie stojącą pośrodku tej zarazy z uśmiechem na ustach i zastanawiam się czy takie anioły tutaj się rodzą czy sprowadzamy je przypadkiem z nieba a może nawet kradniemy je razem z ciężarówkami chleba mięsa i pieniędzy.

Proszę, tylko nie czytaj

Nienawidzę jak wywieszają flagę do połowy masztu

bo wtedy wiem jak określić celebrowanie własnego istnienia.

Proszę nie czytaj że żyję tylko prowizorycznie,

że uginam się nad cierpieniem Indian-właścicieli kasyn w Las Vegas

a na wsi londyńskiej spluwam na bezdomnych z pintą lagera w prawej ręce.

Jestem tylko przecinkiem w nienapisanym poemacie

o łonie dziewiczym jako przyczynku stworzenia.

Proszę nie czytaj że poruszam się zgoła specyficznie,

że biorę głęboki oddech w dusznej saunie fińskiej

a w łóżku z kochaną kobietą udaję że zdechłem.

Maluję graffiti na twarzach pomordowanych posłańców

bo lubię celebrować skarconą niewinność.

Proszę nie czytaj że wielbię naszą władzę anemicznie,

że sprzedaż dóbr rodzinnych to zdrada doczesna

a zawód sumień milionów przekreśla pamięć powszechną.

Proszę nie czytaj że umiem wygrywać tylko na papierze,

że w dzień staram się dryfować między zdaniami podłymi

a w nocy zieję jadem i plwociną grzeszną.

Skryba

Piszę listy za zmarłą matkę.

Nie wiem czy ktokolwiek chce mnie czytać

ale piszę.

Dwie wzniesione brwi i ułamek uśmiechu.

Obgryzione palce i trzy zapałki w dłoni

niedopowiedziane.

Zamykam na klucz

drzwi do zardzewiałych wspomnień.

Zapinam spodnie.

Piszę listy za zmarłą miłość.

Nie wiem czy chciałaby cokolwiek pisać

ale piszę.

Szybkie wyjście do sklepu po dwie krople nienawiści

Po drodze pobicie i rozbój z prawdą w ręku

nieopowiedziane.

Nie wejdzie do mej głowy

żaden w spódnicy

szatan nowy.

Piszę listy do oprawców sprzed sklepu.

Nie wiem czy prawda to wytrzyma

ale piszę.

Respirator

Zawsze chciałem napisać piosenkę miłosną

ale nie umiem śpiewać i grać na pianinie.

Że jesteś moim respiratorem to jest urządzeniem co mnie przy życiu podtrzymuje.

W h-mollu i c-durze, potem allegro i szybciej, szybciej, szybciej.

Tak szybko jak szybko uciekasz mi przez palce.

Póki graliśmy w jednej orkiestrze nikt nie widział mojej nieudolności

bo przynajmniej miałaś ładną twarz i miałaś pianino.

Nie pytaj mnie z daleka kto wyłączył słońce

co świeciło nam nad głowami jak lampa na SORze.

Słońce świeci dla wszystkich, zmienia tylko

układ kamer.

Zagubiony

Mówią, że ginę w pomrokach przestrzeni

Że płynę na oślep nie bacząc na życie

Jestem tylko spadkobiercą przyzwyczajeń

Tych, co nie mają głosu

Życie to tylko monolog oddechów

Zawodna pompa o przeciętnej sile

Zlepki słów niezdolne cokolwiek przekazać

Jednak nawet dla zagubionych jest gdzieś strzęp nadziei

Można iść do doktora, co przepisze przepis

By iść tylko z prądem, nie patrzeć przed siebie

Żyć dniem ubiegłym i płakać za jutrem

Niepodważalnie

Wolnym krokiem wznoszę się ponad ziemi ręce

Niezaprzeczalnie

Chcę zamykać oczy nim otworzę serce

Nieodwołalnie

Chcę gubić się i znikać w twej miłosnej wnęce

Niepodważalnie