Ebook Sięgając marzeń mobi,epub

omiast jeśli chodzi o sprawę odnalezienia matki, to mnie zaskoczyła. - Mówiłaś, że nie chcesz do tego wracać. Jesteś szczęśli­wa, skończyłaś studia, dostałaś dobrą pracę. Według mo­ich przeliczeń to się jeszcze mieściło w skali przyzwoitości. Robisz to, co zawsze chciałaś - piszesz o rzeczach ważnych. Masz znajomych, którzy są twoją rodziną, masz mnie, Ewkę. Po co ci ta przeszłość? - Jolka, mam na to dwa tygodnie, pomożesz mi? - Po­między rudymi kosmykami, raczej nieuczesanymi dzisiaj, dostrzegłam błysk w oczach i szeroki uśmiech. Z tym bałaganem na głowie wyglądała jak małe dziecko, ale co się dziwić, jest przed siódmą i do tego sobota. - No pewnie, że tak. Padłam na poduszkę, zastanawiając się, czy kiedyś bę­dzie mi dane porządnie się wyspać. Ruda jednak wie jak postawić człowieka na nogi. Zanim dotaszczyłam się do łazienki, poczułam aromat parzonej PANAMY STRONG. Muszę przyznać, że coraz częściej zastanawiam się, dla­czego namiastka mojego domowego SPA jest tak daleko. Na miejscu, przez przypadek popatrzyłam w lustro, aby skontrolować dopuszczalny poziom mojej ,,wyglądalno- ści". To, co zazwyczaj widziałam, już mnie nie przerażało, zwykła rutyna: oczy podpuchnięte, jakbym nie trzeźwiała od tygodnia, prawdopodobnie od niewyspania. Zawsze tak sobie tłumaczę piątkowe imprezy w pracy i jest mi lżej. Na twarzy w połowie starty make-up, a włosy jakby nie wi­działy nie tyle grzebienia, co fryzjera. No cóż, trudno dziś o dobrego fachowca. Szybkim ruchem zmęczonych rąk - rozumiecie, praca - doprowadziłam się, a raczej część siebie, do stanu jakiej­kolwiek użyteczności. - Jolka, bez ociągania. Kawa stygnie, pośpiesz się, jest siódma rano, a ty ciągle w tym czymś... - Jej wzrok spro­wadził moją żałosną osobę do wspólnego mianownika. Zi­gnorowałam jej spojrzenie, trudno przecież skompletować coś przyzwoitego po zarwanej nocce. - Impreza w pracy? - Taak! Nieee ciekawie było. Wracając do naszej rozmowy o. - Natychmiast zmieniłam temat, by nie zorientowała się, że większości wieczoru nie pamiętam. Szybkie przesu­nięcie pamięci wstecz! Klatka! STOP! - Szósta trzydzieści. Jesteś tego pewna, nie masz wąt­pliwości? - Tolka! - mówiła tak do mnie bardzo rzadko - zale­ży mi na tym, chcę wiedzieć, dlaczego wtedy po mnie nie wróciła, zostawiła, ani razu nie napisała. - Ja pytam o ciążę - Mimowolnie pociągnęłam łyk kawy. - Niebo - pomyślałam, zastanawiając się, co by ktoś teraz powiedział, widząc nas tu tak wegetujące. Odpowiedź znałam. Dwie na pozór normalne kobiety w tym jedna na kacu, druga w euforii, siedzą przy kuchennym stole o wymia­rach 100 x 50, przed siódmą, do tego w sobotę, popijając porządną kawę. Grymas beznadziei przeszył moje ciało. Takiego sadyzmu w wolny dzień to nawet moja wyobraźnia się boi. Zadygota­łam niby z zimna i w niepamięć wyrzuciłam moje gdybanie. Związki - Tak! Jestem w ciąży i to na sto procent, a Krzysiek stwierdził, że nie pasujemy do siebie. Głos Izki w momencie się podwyższył. - Ty mnie w ogóle słuchasz? Halo! - zaczęła machać mi rękami przed oczami. - Tak! Sorry! Jak to stwierdził, że nie pasujecie, a co, wy to puzzle czy dwie połówki jabłka? W jakim on świecie żyje? Nie ma dzisiaj par idealnie dobranych do siebie tyl­ko lekko pokrywające się pod różnymi względami. Facet rzadko do tych spraw podchodzi z miłości, czy jak on to mówi - dopasowania. Dopasować to on sobie może krawat do koszuli. Większość związków w tej brutalnej rzeczywi­stości jest z rozsądku. Lekka zaduma i to nie tylko nad swoim własnym, dość mało atrakcyjnym życiem towarzyskim. - Wszystko sprowadza się do jednego, wyimaginowanego podejścia do sprawy - ciągnęłam dalej - wręcz usprawie­dliwiania się potencjalnych ofiar owego ,,niedopasowania" i co za tym idzie, wymyślanie przeróżnych argumentów zazwyczaj brzmiących: bo mamusia tak chciała - typowe dla maminsynka, już i tak nikogo nie spotkam - grupa sta­rych kawalerów, dla zasady - samiec zawsze lgnie do sami­cy, taka natura, a nasza kultura wymaga raczej legalizacji. Mniejszości nie przedstawiam, gdyż to podchodzi pod cud, a reszta, w tym momencie początkowych stronic mojej książki mam nadzieję, że nie jestem jedyna, nie wypatrzy­ła jeszcze na horyzoncie odpowiedniego homo sapiens. Tak na marginesie adres podam w spisie treści, więc jak ktoś ,,normalny" chce, to niech bije jak na - Tak więc, wracając do tematu przewodniego, jego wy­mówki to następstwo braku czegoś takiego jak rozum, cho­ciaż on, mając go, nie zaskoczyłby do czego służy. Zresztą nie był ciebie wart. Izka jeszcze nigdy nie usłyszała tylu słów wypowiedzia­nych przeze mnie w ciągu jednej minuty. Dopiła kawę bezkofeinową, która nie wiem jakim cudem znalazła się na wyposażeniu mojej kuchni i lekko