Co oczy widzą i co serce czuje ebook

Zofia Ostrach „Co oczy widzą i co serce czuje”

Copyright © by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o. 2016 Copyright © by Zofia Ostrach, 2016

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie

 może być reprodukowana, powielana i udostępniana w 

jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody wydawcy.

Skład: Jacek Antoniewski

Projekt okładki: Robert Rumak

Korekta:Łukasz Chmielewski

Ilustracja na okładce: © astrosystem – Fotolia.com

ISBN: 978‒83‒7900‒625‒0

Wydawnictwo Psychoskok sp. z o.o.

ul. Spółdzielców 3, pok. 325, 62-510 Konin

tel. (63) 242 02 02, kom. 695-943-706

wydawnictwo.psychoskok.pl e-mail:[email protected]

Nie umiem pisać jak wielcy poeci

W wersy i zwrotki splatać piękne słowa.

Wybijać rytmy, tworzyć piękne rytmy.

Prosta i skromna jest ta moja mowa.

Niewyszukana, lecz szczera, prawdziwa,

Co oczy widzą i co serce czuje.

Co pozostało wyjęte z ukrycia

A myśl niezdarna ręce podyktuje.

MIŁOŚĆ

Nie trzeba wszystkiego rozumieć, gdy kochasz,

Bo miłość nie zna mądrości, rozsądku.

Idzie czasami skrajem nad przepaścią.

I otumania i kusi i mani.

Czasem jak balsam, a czasami rani.

I pogodzeni jesteśmy z tym wszystkim,

Bo tylko serce swe racje dyktuje.

Ono wszystkiego nie widzi, nie patrzy,

Bo ono kocha i to tylko czuje.

PRZEMIJANIE

Pożółkłe liście spadłe z drzew,

Twarze, co kiedyś młode były

I zasuszony w książce kwiat

I krzyż milczący u mogiły.

Wyblakłe stare fotografie,

Wspomnienia o tych których nie ma

Proste świadectwa przemijania czasu,

Młodości i istnienia.

Życia co gna do swego kresu,

Nie wstrzyma żadna ludzka siła.

Zostanie po nas tylko proch

I usypana gdzieś mogiła.

ZAPŁAKAŁAŚ MOJA ZIEMIO

Zapłakałaś, moja ziemio

Krwawymi łzami

Gdy wróg deptał ciebie butami.

Kiedy ranił czołgami pola,

Gdy rządziła śmierć i niedola.

Zapłakałaś moja ziemio

Krwawymi łzami

Nad padłymi w polu synami

I przyjęłaś, otuliłaś jak matka.

Wierni byli tobie do ostatka.

PIĘKNO

W liści szeleście

W poszumie trawy

W szmerze strumyka,

Kto umie słuchać,

Kto umie patrzeć,

Szczęście spotyka.

We wschodzie słońca,

W jego zachodzie

W śpiewie słowika,

Kto umie słuchać,

Kto umie patrzeć

Szczęście spotyka.

W gwiazd migotaniu

W blasku księżyca

W świerszczu co cyka,

Kto umie słuchać,

Kto umie patrzeć

Szczęście spotyka.

W gwieździe co mruga

Nocą na niebie

W krzyku puszczyka,

Kto umie słuchać,

Kto umie patrzeć,

Szczęście spotyka

OJCZYZNA MOJA

Ojczyzna moja to ziemia i woda.

Niebo błękitne i złociste słońce.

Rozległe lasy i ptaków śpiewanie,

Kwitnące łąki i łany szumiące.

          Miodem pachnące ule w wiejskim sadzie

           I pasikonik wśród zielonej trawy,

          Gliniany świątek w przydrożnej kapliczce,

          Który podróżnych cicho błogosławi.

Ojczyzna moja, to ruchliwe miasta,

Tłumy rodaków, dzieci roześmiane

I strzelające ku niebu kominy

I krajobrazy deszczem zapłakane.

          Ojczyzna moja, to dźwięk polskiej mowy

          I szept modlitwy, Anioł Pański dzwonek,

          I dzień ginący gdzieś za horyzontem,

         Świty i zmierzchy i przyszłości dzionek. 

MY WĘDROWCY

Jesteśmy tylko wędrowcami na drodze życia,

Która jest czasem prosta, czasem kręta.

Co nas czeka w tej wędrówce, nie wiemy,

Rzecz to jest dla nas nie pojęta.

Czy słońce będzie nam przyświecać,

Czy zimny wiatr nas smagać będzie,

Jedno jest ważne póki życia,

Trzeba żyć godnie zawsze, wszędzie.

A kiedy przyjdzie w końcu pora

Przerwać wędrówkę na tej ziemi,

Niech pozostanie po nas dobro,

Choć my na zawsze odejdziemy.

POLAK W NIEBIE