Ebook Fantazmatyczny świat Brunona Schulza mobi,epub

gdzie ojciec próbuje uchronić przed mrokiem syna, którego trzyma w ramionach. Józef podziwia ojca za jego wiedzę i chętnie o tym mówi: ,,On to właśnie, mój ojciec, położył podstawy pod umiejętną analizę [...]", ,,Cóż powiedzieć? On pierwszy wyjaśnił [...]"26. Obraz ojca kojarzy się z książkami: ,,ojciec [...] obładowany księgami"27. Ojciec jest stróżem starych tradycji w obliczu tandety, fuszerki, oznak postępu, który opanowuje spokojne, niedzisiejsze miasteczko, jakim był Drohobycz, wstrząsając nim i czyniąc zeń miasto zaludnione przez 40000 mieszkańców. W opowiadaniu Noc wielkiego sezonu ojciec, reprezentując prawo, objawia się w swym sklepie niczym wcielenie Mojżesza: ,,A u dołu, u stóp tego Synaju, wyrosłego z gniewu ojca, gestykulował lud, złorzeczył i czcił Baala, i handlował. Nabierali pełne ręce miękkich fałd, drapowali się w kolorowe sukna, owijali się w zaimprowizowane domina i płaszcze i gadali bezładnie a obficie". W rzeczywistości ojciec uosabia porządek donkichotowski w obliczu ,,element[u] błazeński[ego], roztańczon[ego] tłum[u] poliszynelów i arlekinów"28, który na planszach Xięgi bałwochwalczej odnajdujemy pod postacią błaznów i arlekinów. Ojciec stawia czoło tym groteskowym wyrzutkom, którymi stwórca przestał się interesować, w charakterze cudotwórcy: ,,Eksperymenty ojca zaczęły nabierać charakteru magii i prestidigitatorstwa, posmaku parodystycznej żonglerki"29. Tragizm zaczyna graniczyć z groteską: z bezsilnego gniewu w Martwym sezonie ojciec zmienia się w wielką muchę, obijającą się po sklepie: ,,Była to wyrafinowana zemsta ojca, odwet jego na naszych sumieniach. Byliśmy odtąd na zawsze skazani słyszeć to żałosne niskie buczenie, skarżące się coraz natarczywiej, coraz boleśniej [...]"30. Ojciec, choć zaginiony, pozostaje w świadomości syna. Inni mężczyźni z rodziny - spotykamy ich na przykład w opowiadaniu Sierpień - są bez znaczenia. Tak jak figlarny kuzyn Emil, który, nie mogąc przejść do czynu, zadowala się obrazkami i pokazuje dziecku ,,wizerunki nagich kobiet i chłopców w dziwnych pozycjach"31 - dla prawdziwego dziecka ta dziecinada dorosłego jest niezrozumiała. Jest jeszcze wuj Marek, ,,mały, zgarbiony, o twarzy wyjałowionej z płci, [...] w swym szarym bankructwie, pogodzony z losem, w cieniu bezgranicznej pogardy, w którym zdawał się wypoczywać", w cieniu pogardy ciotki Agaty, która symbolizuje ,,heroizm kobiecości triumfującej [...] nad insufficjencją mężczyzny"32. Bruno Schulz, Kobieta i klęczący mężczyzna, przed 1930 Bruno Schulz, projekt obwoluty do Sklepów cynamonowych, przed 1933 Na okładce Sklepów cynamonowych Józef patrzy w stronę ojca, którego trzyma za rękę, drugą jednak trzyma Adelę. Mimo że jest zwykłą pomocą od wszystkiego, to ona t r z y m a dom krótką i zręczną ręką. To ona zarządza światłem i cieniem: ,,Po sprzątaniu Adela zapuszczała cień na pokoje, zasuwając płócienne story"33. Tak jak Undula i jej siostry z Xięgi bałwochwalczej, jest ona istotą, wokół której rozkłada się światło i cień, istotą, która ponadto potrafi to wyzyskać, zwłaszcza że rysownik i pisarz najczęściej ukazuje nam jej nocne poczynania. Sceny z Xięgi bałwochwalczej dzieją się albo w zamkniętych wnętrzach, albo w nocy, źródła światła zaś - latarnie, świece, słońce - jedynie podkreślają połacie mroku. Oto jak Adela prowokuje subiektów, wiedząc zresztą, że nie byliby w stanie przejść wobec niej do czynnej zniewagi: ,,Tam stała zdyszana, błyszcząca i rozbawiona, trzepocąca z uśmiechem wielkimi rzęsami. Subiekci chichotali, przykucnięci pode drzwiami. Okno kuchni otwarte było na wielką, czarną noc, pełną rojeń i splątania. Czarne uchylone szyby płonęły refleksem dalekiej iluminacji. Błyszczące garnki i butle stały nieruchomo dokoła i lśniły w ciszy tłustą polewą. Adela wychylała ostrożnie przez okno swą kolorową, uszminkowaną twarz z trzepocącymi oczyma. Szukała subiektów na ciemnym podwórzu, pewna ich zasadzki"34. Adela jest istotą zmysłową i silną, wyższość ,,zwycięskiej Adeli, której przypisywaliśmy niejasno jakąś misję i posłannictwo sił wyższego rzędu"35, nie ulega dyskusji. Mężczyźni są dla niej najlichszymi zwierzętami (trzeba będzie wrócić do tej kwestii); posłuchajmy, jak mówi: ,,[...] mizdrzą się, merdają nieledwie ogonami. Łypią przy tym raz po raz czerwonymi powiekami i oblizują się wstrętnie. Wystarczy, żebym na którego spojrzała bystro, a zaraz puchnie mu twarz czerwonym bezwstydnym mięsem, jak indykowi"36. Dlatego też od Xięgi bałwochwalczej po ostatnie rysunki traktuje się ich szpicrutą i biczem. Nawet ojciec uznaje autorytet Adeli: w swym sklepie panem jest tylko wtedy, gdy Adela się nim nie interesuje. Wstrząsanemu aż do konwulsji fantazmatami, które rodzą się wokół ciała młodej kobiet