Ebook Nego mobi,epub

miesięcy, spotkały się w dzień zaduszny na cmentarzu, może by tutaj przyszło do zgody, gdyby nie to, że pani Maria nie dostrzegła swej życzliwej opiekunki, bo właśnie w tej chwili obcierała swe wielkie oczy, pełne łez, i coś szeptała Jasiowi, wskazując mu przykrytą darnią i kwiatami mogiłę i prosty, smutny nad nią krzyż. -- Głupia jest i będzie! -- zawyrokowała po raz setny ciotka i poszła dalej oglądać inne groby. Nie tylko ten fakt świadczył o naiwności, czy też dziwactwie, pani Maryi, lecz i wiele innych. Życie jej, na przykład, było w gruncie rzeczy dość ciężkie: schody -- godzina bę schody -- godzina bę czy mróz, czy słota, wiecznie to samo -- od rana do zmroku: a mimo to pani Maria była prawie zawsze wesołą, i gdy figlowała wieczorem z Jasiem, to śmiała się nie mniej serdecznie od syna. Nie dowodzi to jednak, by nie odczuwała strapień i trosk; była tylko pod pewnym względem egoistką: smutek i łzy chowała dla siebie; ludziom dawała dobroć i śmiech. Miała jej to za złe, już nie tylko ciotka, ale i reszta dalszych krewnych i bliższych znajomych, którzy ją tłumnie jęli odwiedzać po śmierci męża, sądząc, że przecież mają chyba prawo popatrzeć jak płacze. Kiedy zaś wdowa przyjmowała ich życzliwie, z twarzą, co prawda, smutną, ale suchymi oczyma, kiedy się przy tym przekonano, że płacze jednak ukradkiem, zrażono się tą nieszczerością i odsunięto się od niej powoli. Jedne tylko zaletę przyznawali jej niektórzy -- praktyczność. Pomimo szczupłych dochodów, pani Maria miała gustowne mebelki, do których raz w raz coś przybywało; w ciągu lat kilku zdobyła się na kupienie pianina, sama ubierała się ładnie, a już co Jasiowi to nie zbywało na niczym. -- Skąd ona bierze na to wszystko? -- postawiono raz takie pytanie na jednej z tradycyjnych czwartkowych herbatek u cioci. Pytanie to nie otrzymało na razie stanowczej odpowiedzi; wywołało natomiast ożywione debaty, w trakcie których podstarzała dewotka, spuszczając skromnie oczy, wtrąciła: -- W tym coś Na co okazała aptekarzowa z przeciwka dała do zrozumienia, że gdyby nie to, iż nienawidzi plotek, mogłaby wiele powiedzieć, przy czym zwróciła się do swej córki ze słodkimi słowami: -- Wyjdź, Zosiu, obejrzyj album. Skoro Zosia wyszła, przy czym za nią wysunął się chyłkiem student, wcale nie platoniczny amator jej masywnych kształtów, okazało się, że właściwie z punktu widzenia dziewiczej skromności nie miała po co wychodzić, gdyż poszlaki pani aptekarzowej, jakkolwiek dawały dużo do myślenia, były jeszcze jednak zbyt kruche. Postanowiono więc rzecz zbadać dokładniej. W ten sposób nad panią Maria utworzono rodzaj tajnego nadzoru. Nadzór ten nie był bezowocnym. Nie znaleziono wprawdzie tego, czego szukano, i Zosia nie potrzebowała już oglądać albumu, gdy rozmawiano o pani Maryi; dowiedziano się za to wielu innych drobnych szczegółów cichego jej życia: mianowicie, że Jasia przygotowała do gimnazjum sama matka i teraz mu również pomaga; uczy się nawet w tym celu łaciny; przy tym nie robi tego jedynie przez oszczędność, ale widzi w tym rozkosz ogromną, że może synowi swemu pomagać i wraz z nim pracować; prócz tego, cały jej system wychowawczy jest niezwykle dziwaczny: czuje się w obowiązku tłumaczyć przed smarkaczem w każdym wypadku, gdy tego zażąda, a nawet wtenczas, gdy go ł jeżeli tylko można nazwać łajaniem takie zdania: <<źleś zrobił, mój synu>>, lub <>. Pani Maria, dzięki swej szczupłości, wydawała się nad wiek młodą i nieraz, kiedy wracała wieczorem ze swych lekcji, zaróżowiona od szybkiego biegu, ludzie się oglądali, szepcząc: <>, chociaż, w gruncie rzeczy, pani Maria nie była wcale piękną, była tylko uroczą. Gdyby jej twarz zastygłą odrobić w gipsie, maska taka wydałaby się raczej brzydką, gdyż drobne, nieregularne rysy pani Maryi nie były bynajmniej podstawą jej urody. Były one raczej delikatną kanwą, na której uczucia tkały deseń wyrazu, -- tłem duszy, która wprost przeświecała przez jej płeć matową, jak promień świtu przez mgły. To też twarz pani Maryi odznaczała się tak ruchliwą zmiennością, że niepodobna było zrazu określić tych stałych pierwiastków, które by pozwalały ją od innych odróżniać i zapamiętać na zawsze. Były nimi najprawdopodobniej bujne blond włosy, złotopopielate na skrętach, wielkie głębokie aksamitne oczy i ten subtelny ton dziwnej melancholii i zmęczenia, który towarzyszył tej twarzy stale i nie mógł się roztopić do szczętu w najserdeczniejszym uśmiechu jej ust różowych. Niekiedy, jak, na przykład, w tę noc sierpniową, wyraz ten występuje tak silnie, że patrząc na jej głowę wspartą na drobnych dłoniach, ciśnie się na usta określenie: <