Rozdział 1
Kafejka czarownic
Kate Hallander często zmieniała torebki– do czasu, aż została czarownicą. Teraz nosiła już tylko jedną, ciemnobrązową torbę, największą i najcięższą, jaką znalazła w szafie. Materiał musiał być twardy, żeby nie przebiło go ostrze athame, magicznego sztyletu, który zabierała ze sobą wszędzie już od dwóch miesięcy.
Tak na wszelki wypadek.
Torba nie była najgorsza. Ktoś z przeciętnym wyczuciem stylu mógłby nawet uznać ją za całkiem ładną. Miała mnóstwo większych i mniejszych kieszonek i wyglądała dość oldschoolowo, jakby Kate podkradła ją listonoszowi, a potem przerobiła. Problem z nią polegał jednak na tym, że nie pasowała do żadnego stroju, a ponieważ Kate nie uważała siebie za szczególnie ładną, sporą wagę przykładała do ubrań.
Gdyby jednak zapytać przechodniów, którzy mijali teraz Kate na zatłoczonych ulicach Londynu, co sądzą o tej dziewczynie w czarnej bluzce, kraciastej spódniczce i popielatych podkolanówkach, mało który z nich wpadłby na to, że przed wyjściem musiała przez pół godziny polerować buty, żeby wyczyścić je z błota, które przykleiło się do nich po wizycie w innym świecie. Nie zgadliby też, że równo tydzień temu Kate ścięła włosy tak, żeby sięgały jej nieznacznie za ramiona, i przefarbowała je, mając nadzieję, że dzięki temu przestaną wydawać się takie cienkie.
Swoją drogą, jej zdaniem kolor był nieudany i przypominał raczej jajecznicę niż obiecany na opakowaniu miodowy blond.
Przechodnie powiedzieliby za to, że Kate wydaje im się bardzo zdenerwowana, zupełnie jakby ktoś ją gonił, bo bez przerwy rozglądała się na wszystkie strony.
Ale Kate Hallander miała powody, żeby się bać. Minęły już dwa miesiące, odkąd dowiedziała się, że więcej niż połowa członków jej rodziny praktykuje magię, a ich świat, ledwo Kate go odkryła, od razu nawiedził ją z całym dobrodziejstwem inwentarza. Mogła więc spodziewać się wszystkiego i nic by jej nie zdziwiło. Wilkopodobne stwory, które jednym kłapnięciem paszczy mogą cię rozerwać na pół? Naturalnie! Jednorożce chcące przebić cię rogiem na wylot? Proszę bardzo! Małe, kolorowe i skrzydlate stworzenia zwane ferami? Czemu nie? One przynajmniej nie były szkodliwe.
Zazwyczaj…
Choć wszystkie te istoty zamieszkują Jaar, świat równoległy, i większości z nich nie uświadczy się już w Anglii, Kate wcale nie czuła się zwolniona z obowiązku zachowania wzmożonej czujności. Bo kiedy jest się wiedźmą, nigdy nic nie wiadomo. Wystarczy wspomnieć o dziwnym telefonie, który odebrała wczoraj wieczorem.
Kładła się już spać, gdy komórka zaczęła uporczywie dzwonić, wyświetlając nieznany numer.
– Halo?– powiedziała z wahaniem. Zdziwiła się jeszcze bardziej, gdy w głosie dobiegającym z telefonu rozpoznała swoją wychowawczynię.
– Och… Dobry wieczór, Kate… To ja, pani Blackout– odparła nauczycielka niepewnie.– Mam nadzieję, że jeszcze nie śpisz?
– Nie… Coś się stało?
Wpierwszej chwili Kate przeraziła się, że chodzi o jakiś sprawdzian z fizyki, którego nie zdążyła zaliczyć przed końcem roku szkolnego. Szybko jednak przypomniała sobie, że Jean Blackout też jest czarownicą. I nagle wszystko stało się jasne.
– Wybacz, że dzwonię tak późno– powiedziała pani Blackout– ale nie chciałam, żeby twoja ciotka usłyszała naszą rozmowę, a wiem, że o tej porze powinna już spać albo zajmować się badaniami.
Pani Blackout niemająca zamiaru donieść ciotce o czymś, co wiązało się z Kate? To była nowość.
Ciotka Hillena była siostrą ojca Kate ijedną z najsurowszych, choć wcale nie najwredniejszych osób, jakie Kate znała. W czasach studenckich ciotka i pani Blackout przyjaźniły się, a oprócz niezdrowego i niewytłumaczalnego zainteresowania naukami ścisłymi, obie zajmowały się też magią. Zwykle nie działało to na korzyść Kate.
– Dlaczego ciotka miałaby nie wiedzieć o naszej rozmowie?– zapytała Kate. W słuchawce na moment zapanowała cisza, a potem rozległo się przeciągłe westchnienie.
– Obawiam się, że mogłaby mnie źle zrozumieć– odparła pani Blackout.
– Co miałaby źle zrozumieć?
– Posłuchaj, Kate. Wolę nie rozmawiać o tym przez telefon. Czy mogłybyśmy spotkać się jutro po południu?
– No… dobrze– powiedziała bez przekonania Kate.– Ale o co chodzi?
Pani Blackout nie wytłumaczyła jej już nic więcej.
– Jutro o piętnastej, Kafejka Czarownic w Camden[1], stolik trzynasty– powiedziała tylko, po czym życzyła Kate dobrej nocy i się rozłączyła.
Jej prośba i domysły z nią związane skutecznie spędziły Kate sen z oczu, ale dopiero następnego dnia, około pierwszej, gdy Kate skończyła przygotowywać się do wyjścia, uświadomiła sobie najważniejszą rzecz: nie miała pojęcia, jak trafić do miejsca, o którym wspomniała pani Blackout, a nie mogła przecież pytać o nie przypadkowych przechodniów.
Błąkała się więc po Camden– co w pojedynkę i w sobotę groziło stratowaniem lub uduszeniem w tłumie– aż wreszcie, podążając za ubraną w czarną suknię kobietą, która podejrzanie przypominała jej czarownicę, trafiła na miejsce. Była już spóźniona ponad czterdzieści minut, a mimo to nie weszła od razu do środka. Najpierw zajrzała przez szybę w drzwiach.
Od razu zrozumiała, o co chodziło z nazwą. W kafejce aż roiło się od wiedźm i czarowników. Łatwo było ich poznać po tym, że każdy miał na sobie przynajmniej jeden amulet. Niektórzy chodzili w kolorowych szatach, zupełnie jakby dopiero co wrócili z sabatu. Za długim, drewnianym barem wysoki, łysy mężczyzna serwował piwo kobiecie z włosami obsypanymi brokatem i – co Kate przyjęła z wielkim zdumieniem– pomarańczowemu ferowi z szaro-czarnymi, motylimi skrzydłami.
Kate nie miała pojęcia, dlaczego nikt w kafejce nie przejmował się tym, że za drzwiami przechodzi mnóstwo zwykłych ludzi (których magiczni nazywali nieprzynależącymi). Zauważyła jednak, że żaden z nich nie zainteresował się budynkiem na tyle, by rzucić na niego choćby przelotne spojrzenie.
Nigdzie w tym tłumie nie było widać pani Blackout, ale Kate i tak weszła do środka, po czym zaczęła się rozglądać za nauczycielką. Przy okazji odganiała od siebie dym, choć po chwili zorientowała się, że wcale nie dobywał się z papierosów, tylko z zawieszonych u sufitu kadzideł. W ściany, z których odchodziła bordowa farba, wbite były mosiężne świeczniki. Kate ruszyła przed siebie, przytłoczona panującym tu gwarem.
– Hej!– Usłyszała nagle za sobą.– Zatrzymaj się!
Nie wiedziała skąd, ale miała pewność, że słowa są skierowane do niej. Odwróciła się. Tuż przed nią wyrósł potężny mężczyzna z długimi włosami i brodą spiętą obrączką.
– Jesteś tu stała?– zapytał, przyglądając się jej uważnie. Kate instynktownie cofnęła się w stronę wyjścia.
– Em… Ja… szukam stolika trzynaście.
– Pytam, czy znasz hasło. To impreza tematyczna.
Nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć, Kate sięgnęła do torby i wysunęła z niej athame, żeby mężczyzna mógł zobaczyć samą rękojeść. Wtedy pokręcił głową i pozwolił jej przejść.
– To jak dojść do tego stolika?– zapytała.
Mężczyzna bez słowa wskazał jej niewielkie schodki prowadzące w dół, do przejścia, nad którym wyginał się kamienny łuk.
Gdy tylko Kate zeszła po schodkach, zobaczyła przed sobą pomieszczenie tak odstające od baru, że wyglądało, jakby dobudowano je tu przez przypadek. Rozświetlały je jasne lampy, podłogę pokrywał ciemnozielony, wzorzysty dywan, wzdłuż białych ścian ciągnęły się rzędy masywnych, czerwonych kotar, a nad nimi wisiały złote tabliczki z wygrawerowanymi na czarno numerami.
Ledwo Kate zrobiła pierwszy krok, a wszystkie otaczające ją dźwięki ucichły. Miała wrażenie, że ludzie, których podniesione głosy dotąd słyszała, nagle znikli. Nawet jej własne kroki stały się bezszelestne. Dopiero po przejściu kilku metrów dostrzegła, że przy stolikach rozdzielonych czerwonymi kotarami siedzą fery i ludzie. Rozmawiali ze sobą, o czym świadczyły jedynie ruchy ich ust, bo nadal nie dało się usłyszeć żadnych słów. Kate przeszło przez myśl, że ogłuchła, ale zbyt wiele już widziała w kwestii magii, by uznać to za dobre wytłumaczenie. Gdy przyglądała się rozmawiającym, niektórzy odwracali się z obrażonymi minami. Speszona ruszyła w kierunku kotary, nad którą widniała tabliczka z trzynastką.
Pani Blackout siedziała już przy stoliku. Gdy tylko zobaczyła Kate, wstała i gestem ręki zaprosiła ją do środka. Wchodząc, Kate chciała się przywitać, ale jej głos stał się na powrót słyszalny dopiero, gdy weszła za kotarę, więc z jej ust dobyło się tylko coś, co brzmiało jak „Bry”.
– Dzień dobry, Kate. Kotary są obłożone specjalnym zaklęciem, by nikt nie słyszał rozmów gości i nie przeszkadzał im. Odbywają się tu poufne rozmowy i właśnie dlatego wybrałam to miejsce.
Kate rozumiała już, dlaczego rzucano jej obrażone spojrzenia.
– Nie wiedziałam, że takie miejsca istnieją– przyznała, zajmując miejsce przy stoliku. Był duży i lśniący, a na środku stała figurka z bóstwem, którego głowę zdobił skrzydlaty hełm. U jego stóp, z których również wyrastały skrzydła, leżała metalowa taca. Obok niej znajdował się talerzyk z okrągłymi, lukrowanymi ciastkami i niedopita kawa.
– Myślałam, że mnie stąd wyproszą– dodała Kate, gdy już dość się rozejrzała.– Jakiś facet… mężczyzna zażądał hasła i mówił coś o imprezie tematycznej.
Pani Blackout się roześmiała. Wyglądała całkiem zdrowo jak na kogoś, kto dopiero niedawno doszedł do siebie po starciu z namhajdem, czyli– mówiąc w skrócie– złośliwym stworem, którego główną rozrywką jest stawanie innym na drodze i zabijanie ich. Jej oczy były lekko podkrążone, ale policzki rumieniły się jak zwykle. Była też umalowana i starannie uczesana. Miała na sobie kremową garsonkę, a na stole leżał kapelusz.
– Tak– powiedziała pani Blackout.– Hasło to taki trik, żeby zniechęcić nieprzynależących. Gdy to nie wystarcza, wmawiamy im, że potrzebują zaproszenia.
Kate westchnęła i postukała palcami w stół.
– Oco chodzi?
– Pytasz, dlaczego chciałam się z tobą spotkać?
– To też– przyznała Kate.– Ale nie rozumiem, z jakiego powodu ta rozmowa ma być tak poufna? Z trudem znalazłam to miejsce.
– Och, tak. Kafejka jest dobrze zamaskowana. Sądziłam, że ciotka ci o niej powiedziała. Ciasteczko?– Pani Blackout podsunęła Kate pod nos talerz z ciastkami. Kate pokręciła głową, wlepiając w nią oczekujące spojrzenie. Ona natomiast najwyraźniej udawała, że go nie rozumie.
– Mają tu mnóstwo rzeczy z Jaaru– mówiła dalej.– Bardzo dobrych. Poczekaj na kelnera i będziesz mogła coś sobie zamówić.
– Rozumiem, tylko widzi pani…– zaczęła znów Kate, ale pani Blackout przerwała jej, wołając:– Och, jest!– Machnęła ręką w kierunku wysokiego blondyna, który przechadzał się między kotarami i dyskretnie spoglądał na klientów, wymieniając z nimi porozumiewawcze spojrzenia. Widząc uniesioną dłoń pani Blackout, podszedł do stolika i wyszczerzył zęby. Miał na sobie czerwony fartuch ze złotym kociołkiem wyszytym na piersi.
– Czym mogę służyć?– zapytał i zaczął przenosić wzrok z Kate na panią Blackout i z powrotem. Kate zrozumiała, że się nie wywinie i będzie musiała coś zamówić. Miała tylko nadzieję, że ceny nie będą równie magiczne co knajpa.
– Uhm… a co pan może polecić?– odparła z zakłopotaniem.
Kelner zastanawiał się przez chwilę.
– Wtak upalny dzień polecam sok z jagód jadisu z dodatkiem czerwonych jarzębin z zaczarowanego drzewa ferów, Ainhring.
– Te jarzębiny są jadalne– szepnęła pani Blackout, a kelner natychmiast skierował swoje białe zęby w jej stronę.
– Dla pani?
– Hm, sama chętnie napiłabym się tego soku, ale miałam już kawę z dodatkiem ziaren kakaowca ogrów. To chyba się kłóci z jarzębiną ferów?
– Niestety– przyznał kelner.– Mogę zamiast tego polecić mrożoną wodę z przełęczy Nannal.
Pani Blackout wyglądała na usatysfakcjonowaną propozycją. Kelner spisał zamówienie i zniknął, ale pani Blackout nie przeszła do rzeczy aż do chwili, gdy mężczyzna wrócił z wodą i sokiem. Nim to się stało, zanudzała Kate pytaniami o szkołę, wybór studiów i inne nieciekawe sprawy. Potem, gdy już piły, zaczęła mówić o sposobach transportu wody i pożywienia z Jaaru do świata ludzi.
– No dobrze– przerwała jej wreszcie Kate.– Proszę mi powiedzieć, dlaczego chciała się pani ze mną spotkać i co to za tajemnica? Ciocia Hillena ma mi do powiedzenia coś ważnego i obiecałam być w domu przed kolacją.
Właściwie to dopiero teraz Kate przypomniała sobie, że oprócz zwyczajowych „Dokąd idziesz?”, „Kiedy wrócisz?” i „Nie zapomnij swojego athame”, ciotka Hillena wspomniała jej, że muszą porozmawiać.
Pani Blackout, która wyglądała teraz, jakby uszła z niej cała udawana radość, posłała Kate nieprzytomne spojrzenie. Zakryła twarz dłońmi i wyznała płaczliwym głosem:
– Och, Kate, jestem już tym wszystkim zmęczona.
Kate, zdziwiona tą nagłą zmianą, zupełnie nie wiedziała, co odpowiedzieć. Pani Blackout przesunęła ręce na głowę, burząc sobie fryzurę, i utkwiła wzrok w stoliku.
– A… czym konkretnie jest pani zmęczona?– zapytała Kate, mając nadzieję, że nie zabrzmi to zbyt obcesowo.
– Czarostwem.– Pani Blackout znów podniosła na nią wzrok. Była teraz blada. Wyglądała, jakby w ciągu minuty postarzała się o dziesięć lat.– Czy wiesz, dlaczego likantus mnie wtedy zaatakował?
Kate przecząco potrząsnęła głową. Wiedziała, że likantus, namhajd, który zaatakował panią Blackout pod koniec roku szkolnego, dostał się do szkoły przez portal w Księdze Luster, grimuar pełen zaklęć, czarów i inkantacji. Zresztą Kate sama niechcąco otwarła wtedy portal. Nie wiedziała jednak, dlaczego namhajd zaatakował panią Blackout. Dotychczas sądziła, że po prostu wyczuł magiczną energię i rzucił się na pierwszą napotkaną wiedźmę.
– Zaatakował mnie, bo myślał, że jestem tobą– odparła pani Blackout.
– Mną?– zapytała Kate, marszcząc czoło. Wiedziała oczywiście, że likantus śledził ją, ale…– Dlaczego pomylił panią ze mną?
Pani Blackout wyciągnęła rękę w stronę szyi Kate, na której wisiał amulet podarowany jej kiedyś przez ojca: biała, wygięta łezka z czarną kropką na środku.
– Mogę?
Kate się zawahała. Wprawdzie ciotka mówiła, że nie powinno się pozwalać innym dotykać swoich narzędzi magicznych, ale skoro to miało wyjaśnić sprawę…
– Proszę– powiedziała.
Pani Blackout chwyciła delikatnie wisiorek i przybliżyła się do Kate. Zza dekoltu wyciągnęła swój amulet. Wyglądał niemal identycznie jak amulet Kate, ale odwrócony dołem do góry. Łezka wyginała się w przeciwnym kierunku, była czarna, a kropka na niej– biała.
– Już na pierwszy rzut oka widać, że oba amulety mają ze sobą coś wspólnego– powiedziała.– Ale one nie są po prostu do siebie podobne. Jeśli je ze sobą zestawisz, o tak…– Pani Blackout przybliżyła wisiorki do siebie w taki sposób, że połączyły się niczym puzzle.– Widzisz? To dwie części jednego amuletu, który, jak wszystkie magiczne przedmioty, emanuje właściwą sobie energią.
Zająwszy z powrotem swoje miejsce, mówiła dalej:
– Właśnie dlatego zostałam zaatakowana. Likantusy rozpoznają siebie nawzajem i inne istoty po zapachu, dotyku, smaku, a przede wszystkim po wydzielanej przez nie energii. Nie muszą rozpoznawać twarzy, ale świetnie czują, dlatego tak często wykorzystują je wiedźmy parające się mroczną magią. Likantus poszukiwał ciebie, a ponieważ nosimy siostrzane amulety, znalazł mnie.
– Ale dlaczego mamy siostrzane amulety?– zapytała Kate, nie mogąc nadziwić się niezwykłości tej sytuacji.
– Na to pytanie ci nie odpowiem– oznajmiła pani Blackout w taki sposób, że nie było wiadomo, czy nie zna odpowiedzi, czy może nie chce jej udzielić.– Powiem ci tylko tyle, że amulet ma w sobie jakąś niezwykłą moc. Jest ochronny w bardzo dosłownym znaczeniu tego słowa.
– Co to za moc?– Kate zamrugała. Zdawało jej się, że pani Blackout niczego nie wyjaśnia, a posługuje się samymi zagadkami.– Skąd ją ma?
– Tego nie wiem. To znaczy nie mam pewności. Mogę się jedynie domyślać… Zresztą, odkrycie tego będzie teraz należeć do ciebie, bo…– pani Blackout zdjęła z szyi swój amulet i trzymając go na otwartej dłoni, wyciągnęła rękę w stronę Kate– …teraz obie części będą należeć do ciebie.
Kate wbiła w nią pytające spojrzenie. Nie sięgnęła po amulet.
– Słucham?– wyjąkała.
– Weź go– zachęciła pani Blackout.– Będzie cię chronił.
– Ale… nie mogę! On należy do pani.
– Mnie już się nie przyda.– Twarz pani Blackout trochę się rozpogodziła, choć jej spojrzenie nadal było poważne. Zdawało się, że amulet stanowi dla niej jakiś ciężar, którego czym prędzej chce się pozbyć.
– Dlaczego pani to robi?– Kate nie udało się zamaskować nut podejrzliwości w głosie.– Jeśli chodzi o tamtego likantusa…
Pani Blackout się roześmiała.
– Nie– odparła. Położyła amulet obok filiżanki po kawie.– Nie chodzi o likantusa. Atak po prostu pomógł mi podjąć decyzję. Mam już dość magii, jestem nią zmęczona.
Kate pokręciła głową.
– Nie rozumiem– przyznała. Wiedziała dobrze, jak niebezpieczna bywa magia, ale sama nie umiałaby chyba z niej zrezygnować. Pani Blackout mówiła jednak z pełnym przekonaniem. To nie mógł być kaprys ani skutek załamania nerwowego.
– Proszę, Kate– powiedziała niemal błagalnym tonem.– Jeśli możesz coś dla mnie zrobić, weź ten amulet.
Kate wpatrywała się w czarną łezkę w milczeniu i z napięciem. Wreszcie sięgnęła po nią niechętnie i schowała do torebki. Wiedziała, że nie wpłynie na decyzję pani Blackout i nawet nie odważyłaby się próbować tego zrobić.
– Co teraz będzie? Straci pani swoją moc?
– Och, nie.– Pani Blackout pociągnęła nosem, jakby przed chwilą uroniła kilka niewidzialnych łez.– To tak nie działa. Po prostu przestanę praktykować magię, aż z czasem opuści mnie nadmiar mocy.
– Ito wszystko? Nie będzie pani więcej rzucać zaklęć? Nie odwiedzi Jaaru?
Pani Blackout pokiwała głową. Widząc niezrozumienie w oczach Kate, dodała:
– Spróbuj mnie zrozumieć. Ja naprawdę tego chcę. Nie zmienię zdania.
Obie milczały jeszcze przez chwilę, aż pani Blackout uznała, że pora iść. Kate przyjęła propozycję z ulgą, bo czuła się coraz bardziej niezręcznie. Sięgnęła po torbę, żeby wyjąć portfel, ale pani Blackout ją powstrzymała.
– Zapłacę– powiedziała i rzuciła dwadzieścia funtów na tackę, która stała obok bóstwa. Pieniądze znikły, a po chwili pojawiła się reszta, jednak pani Blackout po nią nie sięgnęła.
– Co powiedziałaś ciotce?– zapytała, nakładając kapelusz.
– Że idę do Mel– odparła Kate. Mel, jej najlepsza przyjaciółka, była świetną wymówką, gdy trzeba było wyjść i załatwić sprawy, o których pani Hallander niekoniecznie powinna wiedzieć.
– Dobrze– uznała pani Blackout. Pochwalanie kłamstwa brzmiało w jej ustach co najmniej dziwacznie. Pytanie, które po chwili zadała, było jeszcze dziwaczniejsze:– Nie potrafisz się jeszcze teleportować, prawda?
Kate uniosła brwi.
– No, chodzi mi o magiczne przenoszenie się– uściśliła pani Blackout.
– Wiem tylko, jak wyrysować portal za pomocą athame– odparła Kate. Do tej pory nie myślała o zaczarowanych portalach ani innych formach magicznego przenoszenia się jak o teleportacji, choć na dobrą sprawę właśnie o to w nich chodziło.
Pani Blackout przygryzła wargę.
– Tak– powiedziała jakby sama do siebie.– Mogę chyba zrobić jeden wyjątek…
– Wyjątek?– zapytała Kate.
– Użyję magii ostatni raz– oznajmiła pani Blackout.– Chodź.– Machnęła na Kate i poprowadziła ją w kierunku baru. Panujący tam hałas wydał się teraz jeszcze donioślejszy.
Pani Blackout skręciła w stronę toalet, a przynajmniej tak w pierwszej chwili pomyślała Kate, bo gdy zobaczyła rysunki na drzwiach, nie była już tego taka pewna. Bowiem zamiast zwyczajnych oznaczeń na drzwiach widniały miotły.
– To portale stałe– powiedziała pani Blackout, otwierając jedne z drzwi i przepuszczając Kate przodem. Pomieszczenie było duże i przyciemnione, bez okien, ale za to z jedną lampą zawieszoną pod sufitem. Ściany zostały pomalowane na brązowo i pokryte mnóstwem magicznych symboli. W pomieszczeniu było zupełnie pusto.
– Do publicznych miejsc dla czarownic nie można teleportować się ot, tak– wyjaśniła pani Blackout.– To wprowadziłoby chaos, bo ludzie pojawialiby się nagle i gdzie popadnie. Właśnie dlatego powstały portale stałe, miejsca wydzielone do teleportacji. Takie portale znajdują się też w prywatnych domach, ale żeby przez nie przejść, trzeba uzyskać dostęp od mieszkających tam osób, bo dla obcych są zablokowane. Twoja ciotka ma w domu dwa takie miejsca. Jedno, bardziej oficjalne, w garderobie na piętrze, a drugie, przeznaczone tylko dla najbliższych przyjaciół, w ogrodzie.
– Ach…– Wyglądało na to, że pani Hallander nie uważała Kate ani za bliską przyjaciółkę ani nawet za ubogą krewną, bo nie wspomniała jej o żadnym z portali.
– Skoro Hillena ma o niczym nie wiedzieć, przeniosę cię właśnie do ogrodu– uznała pani Blackout i wyciągnęła ręce.– Chwyć mnie i o niczym nie myśl.
Takie polecenia w przypadku Kate zwykle odnosiły przeciwny skutek. Mimo to zamknęła oczy i postarała się oczyścić umysł, zdając się całkowicie na panią Blackout, która zaczęła powoli odliczać.
– Raz, dwa…
Na „trzy” pani Blackout ścisnęła dłonie Kate. Siła, z jaką oderwały się od ziemi, sprawiła, że Kate omal jej nie puściła. Mimowolnie otworzyła oczy, odkrywając przy okazji, że już po wszystkim: stały w ogrodzie ciotki Hilleny między ciasno rosnącymi drzewami, które tworzyły dobrze ukryty przed oczami sąsiadów krąg. Kate, na nogach jak z waty, prawie upadła, jednak pani Blackout nadal mocno ją trzymała, w wyniku czego odprawiły coś w rodzaju bardzo skróconej wersji tańca kołowego.
– Ciągle nie mogę się do tego przyzwyczaić– przyznała Kate, odzyskawszy równowagę. To przeniesienie i tak było lepsze od poprzednich. Teraz przynajmniej nie zbierało jej się na wymioty.
– Przywykniesz.– Pani Blackout uśmiechnęła się do niej raz jeszcze, a potem zrobiła poważniejszą minę.– Powinnam już znikać. Dziękuję ci, że przyjęłaś amulet. Ja…– Urwała w pół słowa, jakby nie była zdolna mówić dalej albo zwyczajnie nie wiedziała, co powiedzieć. Odwróciła się.
Iwtedy, na sekundę przed tym, gdy pani Blackout się przeniosła, Kate uderzył pewien szczegół z ich rozmowy. Sama się zdziwiła, że dotarł do niej dopiero teraz, bo powinna była od razu zwrócić na niego uwagę.
– Chwilę!– zatrzymała panią Blackout.
– Tak?– Pani Blackout spojrzała na nią niepewnie, jakby bała się, że jeśli zacznie odpowiadać na kolejne pytania, opowie o wszystkim, co chciała zostawić dla siebie.
– Wspomniała pani, że namhajd pomylił nas ze sobą i ścigał mnie. Ale… Skąd pani wiedziała, że to mnie miał odszukać?
Do tej pory Kate była przekonana, że tylko ona i Fion, jej fer, znają całą historię.
Przez moment pani Blackout stała bez ruchu. W końcu wypowiedziała tylko jedno słowo:
– Eos.
Kate rozchyliła usta ze zdumieniem.
– Ale… Jak…?
– Widzimy się w szkole.– Ucięła pani Blackout i zaraz potem znikła. O tym, że przed chwilą tu stała, świadczyła tylko przydeptana trawa.
Dopiero po minucie wpatrywania się w gałęzie i próbie ułożenia myśli, które plątały się jej teraz po głowie, Kate doszła do siebie. Przeciskając się między drzewami i skradając do domu tak, by ciotka nie zauważyła, że idzie od strony ogrodu, wiedziała tylko jedno: musi natychmiast skontaktować się z Fionem.
[1] Dzielnica Londynu (przyp. autora).
Rozdział 2
Podpalacz
– Co?– Dean wytrzeszczył oczy. Teraz jego czarne, zmierzwione włosy wyglądały na jeszcze bardziej zburzone.– Wywalili cię za podpalenia?
Jonathan przytaknął.
– Dwa razy.
Dean pokręcił głową z niedowierzaniem. Jonathan lubił robić na nim wrażenie w podobny sposób, patrzeć, jak na jego twarz wpełzają zarazem podziw i strach, tak że nie było już wiadomo, co o tym wszystkim myśli. Pewnie było tak po części dlatego, że Jonathan poza Deanem nie miał żadnych bliższych znajomych, ani teraz, ani nigdy wcześniej. Kiedy to wreszcie się zmieniło, spodobało mu się imponowanie innym.
– Ale… serio?– zapytał Dean.– Naprawdę coś podpaliłeś czy po prostu… no wiesz, miałeś pecha i oskarżyli cię niesłusznie?
– Hm… Trudno stwierdzić– odparł Jonathan.– To bardziej skomplikowane.
– Jak to skomplikowane?
– No bo wiesz, to nie tak, że używałem zapałek, saletry, czy czegoś w tym stylu. To się po prostu… działo.
Dean zmarszczył czoło.
– Działo?– powtórzył.
– Tak. Po raz pierwszy, kiedy byłem w przedszkolu. Nie pamiętam już, o co wtedy poszło. Pamiętam tylko, że się wściekłem, zacisnąłem pięści i… trach, zapaliła się zasłona.
– Nieee!– Dean się skrzywił.– Blefujesz.
– Mówię prawdę!– odparł Jonathan.
Ifaktycznie tak było.
Sam tego nie rozumiał, nie wiedział, skąd brała się ta zdolność. Bez wątpienia jednak ją posiadał. Umiał kontrolować ogień. Gdy wtedy, w przedszkolu, wykazał tę zdolność po raz pierwszy, nie miał jeszcze pojęcia, że to jego gniew doprowadził do zapłonu zasłon. Z czasem zrozumiał jednak, że ogień nie brał się znikąd. Jonathan zaczął się nim bawić. Zapalał świecę i kontrolował płomień.
– Zaczekaj– powiedział Dean. Wbił wzrok w ławkę, na której siedzieli. Już drugą godzinę włóczyli się po parku, ale dopiero teraz znaleźli naprawdę ciekawy temat do rozmowy.– Chyba kiedyś czytałem o czymś podobnym, że niby takie zdolności do podpalania rzeczy umysłem zdarzają się u dzieci. Ale wiesz, to było na jakiejś stronie o UFO i poltergeistach. Nie wiedziałem, że to istnieje naprawdę.
Jonathan wzruszył ramionami.
– To już wiesz– powiedział.
– Ale chwilę, bo… Możesz to jakoś udowodnić? No, nie, żebym ci nie wierzył, ale chciałbym wiedzieć, czy nadal potrafisz to robić.
– Potrafię. Masz papierosy?
Jonathan dobrze wiedział, że Dean podkrada papierosy swojemu ojcu.
Dean sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej paczkę papierosów. W środku zostały jeszcze trzy. Podał jednego z nich Jonathanowi z miną, jakby nie był pewien, czy warto poświęcać tak skąpe zapasy na magiczne sztuczki.
Jonathan skupił się na końcówce papierosa i powędrował myślami w stronę pana Northernhama, nauczyciela, którego wyjątkowo nie lubił. Żeby wzniecić ogień, zawsze musiał trochę się zdenerwować. Nigdy przedtem nie zapalał papierosa w ten sposób. Uznał jednak, że nie powinno się to szczególnie różnić od podpalania knota świecy– wystarczy tylko niewielka ilość złości, którą wypuszczał z siebie jak oddech.
Nie mylił się. Poczuł w palcach lekkie mrowienie i końcówka papierosa zapłonęła. Jonathan zdmuchnął ogień i oddał go Deanowi. Ten przyglądał się przez chwilę rękom Jonathana i papierosowi, ale musiał zgodzić się wreszcie, że nie było w tym żadnego podstępu.
– Wow, to niesamowite– powiedział, po czym wyciągnął drugiego papierosa.– Zapalisz?
– Nie.– Jonathan trzymał się w tej kwestii żelaznych zasad. Nie przeszkadzało mu, że Dean pali, ale sam, mimo wielu namów z jego strony, nigdy tego nie robił. Ostatecznie Dean i tak zgasił papierosa i schował go do paczki.
– Myślisz, że można się tego nauczyć?– zapytał z nadzieją.
– Nie. To znaczy, nie sądzę.
– Dlaczego?– naciskał Dean.– Może jednak mógłbyś mnie poinstruować?
– Nie byłbym dobrym nauczycielem– stwierdził Jonathan.– Dla mnie kontrola nie zawsze jest łatwa, a gdy się nad tym nie zapanuje, bywa naprawdę niebezpiecznie. Pamiętam jedną wredną nauczycielkę, która doprowadziła mnie do szału.
– Podpaliłeś ją?– Dean wstrzymał oddech. Widząc jego entuzjazm, Jonathan pożałował, że w ogóle o tym wspomniał.
Do dziś nie pozbył się z głowy obrazu pani Cartwright, która z jakiegoś powodu postanowiła się na niego uwziąć. Już wtedy krążyła o nim opinia podpalacza, a pani Cartwright szczególnie w nią wierzyła i próbowała go usunąć ze szkoły. Uważała, że stanowił zagrożenie dla reszty uczniów. Wciąż go odpytywała, krytykowała jego umiejętności, nawet wygląd.
– Wkońcu nie mogłem już tego wytrzymać i kazałem się jej zamknąć.
– Co?– Dean omal się nie zakrztusił.
– Powiedziałem jej, żeby się zamknęła– powtórzył spokojnie Jonathan.– Ale to nie wszystko. Najgorsze stało się potem.
Powędrował wzrokiem w stronę wysokich drzew, za którymi przechadzali się spacerowicze. Wśród nich dostrzegł kilkuletniego chłopca. Kłócił się ze swoją matką, która wciąż groziła mu szlabanem, jeśli nie przeprosi za jakiś drobny występek. Wydarzenia z przeszłości wróciły do Jonathana ze wszystkimi szczegółami.
– Kiedy na nią wrzasnąłem– ciągnął– zatrzasnęło się okno. Szyba stłukła się w drobny mak i odłamki omal nie zmasakrowały twarzy którejś z dziewczyn. Wszyscy byli zszokowani, a ja chyba najbardziej. Ta nauczycielka, pani Cartwright, wstała. Jeszcze nie widziałem jej tak wściekłej jak wtedy. Kazała mi powtórzyć to, co powiedziałem. Cholernie się jej wtedy bałem, ale nie mogłem już nic zrobić.
– Niesamowite!– Dean westchnął, jakby marzył, że i on będzie kiedyś w stanie zdobyć się na coś podobnego.
– Mieliśmy wtedy zajęcia w klasie z jakimiś przyborami do chemii. Na szafce przy biurku ktoś zostawił słoik z jakąś substancją, nie pamiętam już, co to było. Ta Cartwright zahaczyła o nią łokciem i…
Krzyk pani Cartwright na nowo rozbrzmiał w głowie Jonathana. Znów widział, jak substancja ze słoika rozlewa się na jej ramię i zaczyna płonąć. Niektórzy uczniowie potrzebowali potem rozmowy z psychologiem, ale byli i tacy, których śmieszył widok wrzeszczącej z bólu nauczycielki. Jonathan nie był w stanie się śmiać, nigdy też nie odczuł satysfakcji z tego, co się wtedy stało. Wciąż miał wyrzuty sumienia, choć usilnie starał się sobie wytłumaczyć, że to nie jego wina.
– Znowu musiałem się przeprowadzić. Za każdym razem, gdy coś mi się przytrafiało, szukaliśmy z matką nowego mieszkania i nowej szkoły.
Dean nadal patrzył na niego z podziwem. Nie rozumiał, jak męczące były te wszystkie przeprowadzki. A mimo wszystko, z jakiegoś powodu, zmiany mieszkań i szkół wydawały się Jonathanowi gładkie. Nikt nie ciągał jego matki po sądach, w żadnej z kolejnych szkół nie pytali o jego przeszłość. Może było tak dlatego, że nikt nie umiał w racjonalny sposób udowodnić mu winy? Zresztą on sam zrozumiał swoje zdolności bardzo późno…
– Myślisz, że więcej ludzi potrafi to robić?– zapytał Dean.
Jonathan przez chwilę przyglądał mu się nieprzytomnym wzrokiem, a potem szybko odparł:
– Nie.
– Skąd wiesz? Może…– Nim Dean skończył, rozdzwoniła się jego komórka. Chociaż przed odebraniem odszedł na bok, Jonathan i tak usłyszał dobiegający z głośnika huk. Domyślił się, że ojciec Deana wie już o podkradanych papierosach.
Miał rację. Po chwili Dean wrócił z miną jak zbity pies i ze wstydem oświadczył, że musi już iść.
Jonathan wracał do domu autobusem, opierając głowę o szybę, za którą świat rozmywał się w wodnistych smugach. Okłamał Deana, odpowiadając na jego ostatnie pytanie, i cieszył się, że nie mogli już dłużej rozmawiać. W przeciwnym wypadku musiałby wymyślić jeszcze niejedno kłamstwo.
Bo Jonathan dobrze wiedział, że nie był jedyną osobą, która posiadała moc. Wiedział o tym od czasu, gdy matka, po latach unikania tematu, postanowiła wreszcie go podjąć.
Byli już po kolejnej przeprowadzce, na razie dopiero drugiej w tym roku– bywały gorsze czasy. Ich rekord stanowiło pięć przeprowadzek w ciągu zaledwie dziesięciu miesięcy. Jonathan zdążył już rozwiesić plakaty w pokoju, który wybrała mu matka. Zawsze tak robił, gdy wprowadzali się do nowego miejsca. To był mały rytuał, dający mu nadzieję, że wreszcie znajdą dom, w którym zostaną na lata. Matka wślizgnęła się do pokoju i stanęła wyprostowana przy drzwiach.
– Chcę z tobą porozmawiać– oznajmiła tonem łagodniejszym niż zwykle.
Jonathan uniósł na nią zdziwione spojrzenie. Ich rozmowy rzadko były prawdziwymi rozmowami. Częściej matka po prostu mówiła mu, co powinien zrobić i jaki powinien być. Tym razem wydawała się jednak zmieniona, może nawet czymś zmartwiona. Usiadła na łóżku i poprosiła go, żeby zrobił to samo.
– Co się stało?– zapytał.
Matka się zawahała. Unikała kontaktu wzrokowego.
– Długo z tym zwlekałam– przyznała powoli– ale chyba nie powinnam była. Muszę ci o czymś opowiedzieć.
– Chodzi o tatę?– zapytał. Jego ojciec był kolejnym tematem, którego unikała.
Odwróciła głowę, odetchnęła, a potem znów spojrzała wprost na Jonathana.
– Nie– odparła.– Chodzi o to, co potrafisz robić. Na pewno już od dawna domyślałeś się, że to nie jest… powszechne, że nie wszyscy to potrafią.
Jonathan pokiwał głową. Nie był już dzieckiem. Doskonale rozumiał, że jego zdolności nie są normalne.
– Że nie wszyscy mogą kontrolować ogień?– odpowiedział.– Wiem.
– Chciałam cię przed tym ochronić– wyznała niemal desperackim głosem.– Nie chodzi o ciebie samego, ale raczej o tych, którzy mogliby chcieć wykorzystać twoją moc.
– Kto mógłby chcieć?– zdziwił się Jonathan. Nie był na tyle głupi, by publicznie chwalić się swoją mocą, choć zawsze uważał, że jedyne, co mu grozi, to zostanie obiektem doświadczalnym i głównym tematem brukowców.
– Istnieją pewni ludzie, którzy posiadają podobne umiejętności– zaczęła tłumaczyć matka.– Potrafią kontrolować ogień i inne żywioły, unosić się w powietrzu, przekląć kogoś, a nawet w mgnieniu oka przenosić się z miejsca na miejsce. Nazywają siebie czarownicami i czarownikami.
Jonathan zamrugał.
– Wiedźmami? Czarownikami?– odparł. Nie zdziwiło go to, że oprócz niego byli jeszcze inni ludzie z podobnymi mocami. Zawsze czuł, że nie może być jedyny. Ale skąd te dziwne określenia? Kto chciałby nazywać siebie w ten sposób?
– Tak, właśnie tak o sobie mówią. Twierdzą czasem, że ich zdolności są naturalne, ale w większości przypadków to kłamstwo. Wiedźmy potrafią wykradać moce innych ludzi. Gdyby któraś z nich dowiedziała się, że masz podobny… dar, mógłbyś stać się ich celem. Chciałam cię przed tym chronić, dlatego tak często powtarzałam ci, żebyś przed nikim nie ujawniał swoich zdolności.
Matka miała na tym punkcie obsesję. Potrafiła wypytywać go kilka razy dziennie, czy na pewno nikomu nie chwalił się swoimi mocami, ale mimo ciągłych zaprzeczeń nigdy do końca mu nie wierzyła.
– Jak mam bronić się przed czarownicami?
– Przede wszystkim musisz być dyskretny. Najlepiej byłoby, gdybyś wcale nie używał swojej mocy, ale to nie będzie łatwe. Taka zdolność jest jak żądza. Gdy się ją stłamsi, w końcu zniknie. To jednak mogłoby zabrać zbyt wiele czasu, dlatego mam dla ciebie coś innego.
Dopiero wtedy Jonathan zauważył, że matka ściskała w dłoni jakiś przedmiot. Gdy postawiła go na stole, dostrzegł, że to niewielka, kamienna figurka. Miała kolor grafitu i przedstawiała mężczyznę z długą brodą i wysoką czapką. Siedział na tronie, a głowę i ręce podpierał wysoką laską, chociaż sam był idealnie wyprostowany.
– Co to jest?– zapytał Jonathan. Figurka wzbudzała w nim dziwny strach, którego nie potrafił wytłumaczyć.
– To magiczny posążek– oznajmiła matka.– Nie liczy się zresztą, co to jest, ale jak działa. Czarownice wierzą w siłę przedmiotów. Według nich rzeczy mogą posiadać moc, podobnie jak ludzie. Ta figurka będzie cię chronić. Nie musisz w to wierzyć, wystarczy, że czarownice wierzą. Zawsze gdy będziesz czuł, że narasta w tobie moc, prześlij ją do figurki.
– Jak mam przesłać moc do figurki?– odparł Jonathan.– Poza tym wtedy chyba bym ją zniszczył.
– Nie, figurka się nie zniszczy– zapewniła matka.– Musisz po prostu nakładać na nią ręce i wyobrażać sobie, że twoja moc przechodzi na nią. To powinno przynieść ci ulgę.
Jonathan najpierw podchodził do tego sceptycznie. Posłuchał jednak matki, nawet, jeśli nie do końca jej wierzył. Zwykle jednak nie kwestionował jej poleceń. Z czasem przekonał się, że w figurce rzeczywiście coś było, bo gdy nakładał na nią dłonie, robiła się bardzo ciepła. W chwilach, gdy był wściekły, mogła wręcz parzyć. Figurka wszędzie z nimi podróżowała i była pierwszą rzeczą, jaką wypakowywali z walizek. Teraz zajmowała miejsce na parapecie w jego nowym pokoju, ukryta za wielką donicą.
Minęły prawie trzy miesiące od ich ostatniej przeprowadzki. Matka zdecydowała, że powinni zamieszkać w Londynie.
– Wmiejscu, gdzie jest się tak anonimowym, nie powinieneś mieć żadnych kłopotów– stwierdziła– o ile sam ich na siebie nie ściągniesz.
Ajednak się myliła, bo kłopoty ściągnęły się na Jonathana same już pierwszego dnia w nowej szkole. Przyszły razem z Melindą Gibbons i Kate Hallander. Tą pierwszą Jonathan niechcąco uderzył drzwiami, po czym został przez nią oskarżony o usiłowanie zabójstwa. Ale ta druga przysporzyła mu jeszcze większych kłopotów.
Kate Hallander była chyba najdziwniejszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkał. Już w pierwszej chwili, gdy ją zobaczył, poczuł coś niezwykłego, zupełnie jakby już się znali. Potem było tylko gorzej. Nagle zakochał się w Mel i zaczął zachowywać, jakby przybył z innej planety, zupełniezapominając, kim jest. W dodatku wszystko to trwało zaledwie dwa dni, a potem znikło jak zły sen.
Najpierw sądził, że Mel jest czarownicą, ale nie wyglądała na taką. Była raczej głupia i choć bez przerwy potrafiła gadać o astrologii, ani trochę się na niej nie znała. Wszystko wyjaśniło się, gdy pewnego dnia Kate odwiedziła Jonathana w domu. Zaczęła wtedy gadać o czarach i przypomniała mu, że spotkali się w sklepie dla czarownic, należącym do Selene, gdzie Jonathan usiłował zarobić na wakacje.
Na szczęście szybko udało mu się ją spławić. Wściekł się na nią głównie dlatego, że poruszała ten temat w jego domu, a przecież matka nie mogła się dowiedzieć. Jonathan dawno już postanowił, że nie chce całkowicie wyrzekać się swojej mocy, ale matce nigdy nie przeszła paranoja. Nie rozmawiał z Kate aż do końca roku szkolnego i wolał, żeby tak pozostało. A ze sklepu Selene się zwolnił, tak na wszelki wypadek. W rezultacie zarobił tylko na nową deskorolkę, ale lepsza taka przyjemność niż żadna.
Przypomniawszy sobie o deskorolce, Jonathan wyjął ją spod siedzenia i zaczął znów oglądać. Była żółto-czarna, już oklejona podobiznami idoli Jonathana: Micka Jaggera i The Smiths. Tak się w nią zapatrzył, że mało brakowało, a przegapiłby swój przystanek.
Deszcz zdążył już zamienić się w mżawkę, która ustała niedługo potem. Ostatni odcinek drogi do domu Jonathan pokonał na deskorolce. Gdy tylko otworzył drzwi, poczuł zapach curry i kurczaka.
– Jestem!– zawołał.
– Świetnie!– Dobiegł go głos matki, która wcale nie była w dobrym humorze. Gdy tylko stanął w progu kuchennych drzwi, wytknęła mu, że nie wrócił na lunch.
– Są wakacje…
– Wakacje, dobre sobie– ofuknęła go.– A ty zapomniałeś, że masz cukrzycę.
