Ebook Zbędni ludzie. Przekleństwo chrześcijan Bliskiego Wschodu mobi,epub

ię nie dowiemy, co by się stało, gdyby utworzono niepodległe państwo z takim programem, ani czy szybko by ono nie upadło, jak to miało miejsce w przypadku innych reżimów panarabskich. Nie możemy za to pominąć zmiany, którą przeszedł Jasir Arafat, a przynajmniej jego dyskurs, od czasu rewolucji irańskiej, kiedy to jeszcze wyraźniej zaczął on stawiać znak równości między arabskością a islamem. Wysuwano obiekcje wobec jego przebiegłości i sprytu, co jednak trudno było powiedzieć o sojuszu z niejakim Saddamem Husajnem, który przemienił się przecież w obrońcę ummy w czasie pierwszej wojny w Zatoce. Powoływano się na jasnowidzącą antycypację. Palestyński fundamentalizm muzułmański był jednak wówczas mglisty i jego rozwój zależał od ogólniejszych procesów. Napór ludzkich mas zniósł tamę filozoficznych rozważań i tym dokładniej wymiótł chrześcijańską koncepcję myśli opozycyjnej (która w swoim założeniu opierała się na słusznych postulatach) - oprócz uczestnictwa prezydenta w potrójnych obchodach Narodzenia w Betlejem: łacińskim 25 grudnia oraz ortodoksyjnym i ormiańskim 7 stycznia. Lud palestyński już nie dzielił się na muzułmanów i chrześcijan, ale na słabnące Palestyńskie Władze Narodowe i na Hamas uważnie obserwowany przez własne frakcje. Różnorodność nie odmienia się już w trybie jedności różnic, ale wewnętrznej wojny - na skrzyżowaniu obsunięcia jednej w niemoc i wzrostu drugiej do fanatyzmu. Karta Hamasu wraca do zniszczenia ,,tworu syjonistycznego", przekwalifikowuje przyszłą Palestynę w państwo muzułmańskie i czyni z walki palestyńskiej nieodłączną część wiary muzułmańskiej - nie bez odwoływania się do antysemickich stereotypów przybyłych z Europy - pojawiły się one w świecie muzułmańskim dopiero w XIX wieku tymi samymi drogami, którymi docierały cuda nowoczesnej techniki. Można by argumentować, że praktyka Hamasu jest bardziej złożona niż jego zasady, ale zastąpienie sakralnego terroryzmu - terroryzmem politycznym, o którym świadczą i który podsumowują zamachy samobójcze, wpisuje Hamas w logikę rozlewu krwi, gdzie chrześcijanie nie mogą być męczennikami (słowo, które rozumieją inaczej), ale tylko przypadkowymi ofiarami. Już jesienią 2007 roku pisałem o zabójstwie Ramiego Ajjada, chrześcijanina, księgarza w Gaza City w samym sercu Strefy Gazy, pośrodku obozów uchodźców; w miejscu postoju w drodze z Horus, skąd wojowniczy faraon Totmes prowadził swe wojska do ataku na Azję; w mieście Filistynów, gdzie zginął Samson, gigant zdradzony przez Dalilę; w sercu imperialnej metropolii Rzymian, celu karawan z dalekich pustyń i z Morza Czerwonego, która pewnego dnia widziała przybycie żyraf z dalekiej Abisynii i której wielki zegar na agorze pokazywał dwanaście prac Herkulesa według Prokopiusza z Cezarei; w sercu średniowiecznej fortecy templariuszy, których katedra po podbojach muzułmańskich została przekształcona w meczet o gotyckiej architekturze, a która jest dzisiaj niczym wyspa nieszczęść solidnie zacumowana na Morzu Śródziemnym, zagubiona między Izraelem a Egiptem, których wspólnym problemem jest jej usunięcie. Wyspa przeludniona młodzieżą, której historia jest cyklem zamachów Hamasu i represji Cahalu oraz wypełniona bratobójczymi walkami Palestyńczyków. O poranku 7 października 2007 roku, w pobliżu starej dzielnicy, koło antycznego bizantyjskiego kościoła Świętego Porfiriusza, Ajjad został znaleziony martwy, leżący twarzą do ziemi, przeszyty kulami i pokryty ranami. Uderzenie miało podwójne znaczenie: pierwszy chrześcijanin uprowadzony w Gazie był również pierwszym w Gazie chrześcijaninem zamordowanym - po torturach. ,,Rami został zabity nie dlatego, że był chrześcijaninem, nie przez naszych muzułmanów, ale przez błąd Zachodu", oświadczyła bez zbędnej zwłoki rodzina, która, chcąc wrócić do intymności żałoby, zrezygnowała z odwołania się do fałszywego irenizmu, czego od niej oczekiwano. Zaprzeczenia docierały zewsząd, posłużyły za mowy żałobne nad zmarłym, gdyż - choć Gaza jest tak odizolowana - wiadomość o tym wydarzeniu zgromadziła przy jego trumnie wszystkich protagonistów bliskowschodniego dramatu. Hamas grzmiał przeciwko winnym, z pewnością wywodzącym się z tych dysydentów, salafitów, których oficjalnie go wspierający Katar potajemnie finansuje, po to, by upewnić się, że Hamas zerwie kontakty z Iranem i Hezbollahem - tutaj, tak samo jak w innych miejscach, trwa walka między sunnitami i szyitami. Hojny rywal Palestyńskich Władz Narodowych, które mają siedzibę w dalekim Ramallah, zapowiedział, że zabójcy zostaną ,,ukarani bez litości w imię jedności narodu palestyńskiego", zacierając przy okazji fakt, że ich własny Komitet Krzewienia Cnót i Zapobiegania Złu poddaje tę jedność wpływom szariatu. Starzy imamowie, skruszeni uc