Mój gorący francuski romans ebook

Roz­dział 1

– Sedes!? Dobrze pan to prze­my­ślał?

Sie­dzę w piża­mie w czer­woną szkocką kratę i oma­wiam z jakimś face­tem wygląd tortu na imprezę z oka­zji przej­ścia na eme­ry­turę jego ojca. Burzę krę­co­nych brą­zo­wych wło­sów ścią­gnę­łam nie­dbale gumką w koń­ski ogon, na piersi dostrze­głam przed chwilą roz­ma­zaną smużkę dżemu. Na moje szczę­ście roz­mówca nie klik­nął w link z połą­cze­niem wideo.

– To bar­dzo nie­ty­powe zamó­wie­nie. Jest pan pewien, że się ojcu spodoba?

– Pew­nie, że tak. Tata był hydrau­li­kiem. Żył tą pracą. Prawdę mówiąc, jestem zasko­czony, że się w ogóle zde­cy­do­wał przejść na eme­ry­turę. Według mnie tort w kształ­cie kom­pak­to­wego kibelka byłby ide­alny.

Rozu­miem, że klient ma zawsze rację, ale rzu­cam nie­zo­bo­wią­zu­jąco pewną pro­po­zy­cję.

– A czy nie brał pan pod uwagę wanny? Łatwiej by mi było wykroić z cia­sta taki kształt.

– Och! Nie przy­szło mi to do głowy. Wanna? Mmm, może i tak. Tata spę­dził połowę życia na gada­niu o zawo­rach pły­wa­ko­wych i spłucz­kach, więc pierw­sze, co mi przy­szło do głowy, to ten kom­pak­towy sedes.

– Oczy­wi­ście decy­zja należy do pana, lecz ja oso­bi­ście uwa­żam, że tort w kształ­cie wanny będzie przy­jem­niej­szy dla oka. Mogę zro­bić małą figurkę taty sie­dzą­cego w wan­nie, oto­czo­nego bąbel­kami piany i trzy­ma­ją­cego w dłoni puszkę z piwem albo coś podob­nego.

– On nie pija piwa.

– Wino?

– Też nie. Wła­ści­wie on w ogóle nie pija alko­holu, nie wydaje mi się też, by kie­dy­kol­wiek w życiu zda­rzyło mu się wziąć kąpiel w wan­nie. Wie pani… Ma ato­powe zapa­le­nie skóry.

Zamó­wie­nie oka­zuje się nieco bar­dziej skom­pli­ko­wane, niż z początku myśla­łam.

– Hm, w takim razie zapo­mnijmy i o piwie, i o bąbel­kach. Wła­ści­wie dla­cze­góż by nie zro­bić faj­nego pro­sto­kąt­nego tortu, ude­ko­ro­wa­nego figurką taty ze skrzynką narzę­dziową, a obok fur­go­netka ojca, którą jeź­dził do klien­tów, albo coś w tym rodzaju?

– Dosko­nale! Niech tak zosta­nie. Czy możemy się umó­wić na odbiór tortu w pią­tek po połu­dniu?

Jest środa rano.

– W ten pią­tek!?

– Eee… No tak.

– Tro­chę krótko z cza­sem. Zwy­kle takie zamó­wie­nia, wie pan, przyj­muję z przy­naj­mniej tygo­dnio­wym wyprze­dze­niem, a w chwili obec­nej pra­cuję nad kil­koma rów­no­cze­śnie.

Na dru­gim końcu linii zapada cisza.

– Ale ze mnie oferma! Matka na pewno mnie zabije. Pro­siła już z mie­siąc temu, żebym zamó­wił ten tort, a ja na śmierć o nim zapo­mnia­łem. Będę musiał kupić jakąś kra­jankę tor­tową w mar­ke­cie.

Robię powolny wdech i wydech. Nie po raz pierw­szy spo­ty­kam się z taką sytu­acją. Za każ­dym razem muszę szybko zare­ago­wać, by nie odstra­szyć roz­mówcy. Każdy klient, który odszedłby z kwit­kiem, to dla mnie zawo­dowa porażka. Wola­ła­bym do rana ster­czeć w kuchni, deko­ru­jąc tort, niż kogo­kol­wiek spła­wić.

– No dobrze. Niech będzie. Zro­bię to dla pana. Mam nadzieję, że cia­sto bisz­kop­towe prze­kła­dane dże­mem wystar­czy? – pytam szybko, chcąc zatrzeć nie­przy­jemne wra­że­nie, które pozo­sta­wiła kra­janka tor­towa.

– Tak, jak naj­bar­dziej. Jak to miło z pani strony. Ratuje mi pani życie!

– Nie ma sprawy! Mógłby mi pan jesz­cze wysłać mejla z opi­sem tego, co pan dokład­nie zama­wia? To zna­czy pro­sto­kątny tort bisz­kop­towy z posta­cią hydrau­lika na imprezę z oka­zji przej­ścia na eme­ry­turę.

– Jasne. Jeśli pani tak sobie życzy. Jesz­cze raz bar­dzo dzię­kuję!

Ist­nieje uza­sad­niony powód, dla któ­rego wszyst­kich o to pro­szę. Na początku, kiedy dopiero zaczy­na­łam dzia­łać w branży, przyj­mo­wa­łam zwy­kle ustne zamó­wie­nia przez tele­fon i nic na piśmie. Szybko się nauczy­łam, że tylko potwier­dza­nie zamó­wie­nia przez wysła­nie wia­do­mo­ści tek­sto­wej na tele­fon lub na pocztę mej­lową wyklu­cza jakie­kol­wiek nie­po­ro­zu­mie­nia. Pamię­tam sytu­ację, gdy zapre­zen­to­wa­łam klientce tort ze stad­kiem… owiec (co jak dla mnie było cał­kiem na miej­scu, jako że na eme­ry­turę odcho­dził far­mer, wycią­gnę­łam więc wnio­sek, iż mógł lubić owieczki). Oka­zało się, że żona pro­siła o tort z „jakimś stat­kiem”, nie „jakimś stad­kiem”. Te owce sobie dośpie­wa­łam. Mieli zamiar sprze­dać gospo­dar­stwo, kupić dom nad morzem i pły­wać w dale­kie rejsy. Stat­kiem, nie stad­kiem.

Kiedy w końcu wszystko jest uzgod­nione i koń­czę roz­mowę, zdaję sobie sprawę, że nikt ni­gdy przed­tem nie zama­wiał u mnie tortu w kształ­cie kibelka. Nie zro­zum­cie mnie źle. Reali­zo­wa­łam w prze­szło­ści naprawdę pokrę­cone zamó­wie­nia: dam­skie talie w gor­se­tach, tort z wam­pi­rem czy tort w kształ­cie trumny. „Wymyśl coś do upie­cze­nia – myk! i w tort ja to zmie­niam!”. Upie­kła­bym nawet tor­to­wego penisa, choć ciarki mnie prze­cho­dzą na samą myśl o chwili, gdy pod­czas popo­łu­dnio­wej her­batki trzeba by było pokroić ostrym nożem ten szcze­gólny ele­ment wypo­sa­że­nia każ­dego faceta.

Wciąż uśmie­cham się do sie­bie, wspo­mi­na­jąc tort ze stad­kiem owiec, kiedy do kuchni wcho­dzi moja asy­stentka Sam.

– Dzień dobry, Liv! – mówi, zdej­muje zie­lony fil­cowy beret i popra­wia dłu­gie jasno­rude włosy, któ­rych kolor lubi nazy­wać tru­skaw­ko­wym blon­dem.

Ni­gdy nie widzia­łam Sam na ulicy bez nakry­cia głowy. Berety, toczki, czapki, fil­cowe kape­lu­sze zdo­bią jej głowę przez cały rok i są zawsze dopa­so­wane do reszty ubioru. Zwy­kle je nosi ze sty­lo­wymi płasz­czami, a usta maluje jaskra­wo­czer­woną szminką, co przy­daje tej dwu­dzie­sto­sze­ścio­latce iście hol­ly­wo­odz­kiego szyku. Dziś ma na sobie musz­tar­dową sukienkę w stylu vin­tage, do tego czarne raj­stopy i czarne zamszowe czó­łenka. Matka Sam jest wła­ści­cielką butiku z sukien­kami w stylu vin­tage w naszym mie­ście i więk­szość ubrań córka u niej kupuje.

– Dzień dobry, Sam! Przed chwilą przy­ję­łam zamó­wie­nie na tort bisz­kop­towy. Super­ek­spres na piąt­kowe popo­łu­dnie. Dasz wiarę? – Strze­puję okru­chy tosta i zeskro­buję dżem z piżamy.

– Chcesz, żebym to ja go upie­kła?

– A mogła­byś? Ja jutro będę mocno zajęta lukro­wa­niem i zdo­bie­niem tego wesel­nego tortu. Muszę też upiec na pią­tek parę tor­tów uro­dzi­no­wych i przy­go­to­wać zestaw babe­czek dla miej­sco­wej szkoły pod­sta­wo­wej.

– Nie ma pro­blemu. A może byś już stąd poszła i mimo wszystko się prze­brała? – śmieje się Sam.

– Pozwól, że naj­pierw dopiję moje paliwko napę­dowe. – Osu­szam do dna fili­żankę moc­nej, aro­ma­tycz­nej kawy, którą przed chwilą wypluł mój zabyt­kowy eks­pres. To jeden z pierw­szych modeli, które poka­zały się na rynku, i za nic nie wymie­nię go na now­szy, póki się sam nie roz­pad­nie.

„Per­fek­cyjne wypieki” to sklep inter­ne­towy, który pro­wa­dzę od ponad dwóch lat, wprost z wła­snej kuchni, ulo­ko­wa­nej w dobu­dówce mego trzy­po­ko­jo­wego sze­re­go­wego domku. W moje trzy­dzie­ste szó­ste uro­dziny rodzice zro­bili mi nie­spo­dziankę i spre­zen­to­wali dłu­go­ter­mi­nową polisę oszczęd­no­ściową, którą tego wła­śnie dnia można było zre­ali­zo­wać. W szes­na­ste uro­dziny tata zało­żył lokatę inwe­sty­cyjną na dwa­dzie­ścia lat z dobrze zarzą­dza­nymi środ­kami. Cały tata! Ni­gdy nie byłam mu bar­dziej wdzięczna za to jego bez­u­stanne pla­no­wa­nie wydat­ków domo­wych.

Zastrzyk gotówki pozwo­lił mi wypo­sa­żyć powięk­szoną kuch­nię w ogromny pie­kar­nik i całą masę nowych, błysz­czą­cych akce­so­riów do pie­cze­nia ciast. Wsta­wi­łam też tutaj wysoką szafkę-chło­dziarkę, do któ­rej wkła­dam zapa­ko­wane, gotowe do wyda­nia wypieki.

Wszy­scy zna­jomi uwa­żali, że roz­po­czy­na­nie wła­snej dzia­łal­no­ści w branży cukier­ni­czej to ogromne ryzyko; w mediach spo­łecz­no­ścio­wych aż roi się od stron poświę­co­nych pie­cze­niu ciast i tor­tów, a ceny stają się coraz bar­dziej kon­ku­ren­cyjne. Twier­dzili, że nie da się na tym zaro­bić. Uwa­żali, że jestem sza­lona, paku­jąc się w wyko­ny­wa­nie zawodu, któ­rego wcze­śniej uczy­łam, a gdy­bym dosta­wała funta za każ­dym razem, gdy ktoś mówił: „Że też ci się chce rezy­gno­wać z dłu­gich szkol­nych waka­cji”, była­bym usta­wiona do końca życia.

Jed­nakże nawet tak długa prze­rwa w pracy latem nie mogła zre­kom­pen­so­wać mi cią­głego stresu, który prze­ży­wa­łam, pra­cu­jąc w nie­do­in­we­sto­wa­nej szkole z dzie­cia­kami per­ma­nent­nie prze­ja­wia­ją­cymi trudne zacho­wa­nia. Odno­si­łam wra­że­nie, że więk­szość z nich była w mojej kla­sie. Dodaj­cie do tego nie­koń­czący się ciąg papier­ko­wej roboty, oce­nia­nia umie­jęt­no­ści ucznia, wszel­kich spo­tkań i zebrań, bez­u­stanne pla­no­wa­nie lek­cji. Kona­łam ze zmę­cze­nia. Albo wie­czory, które cał­ko­wi­cie poświę­ca­łam przy­go­to­wa­niu inte­re­su­ją­cego tematu, który wzbo­gaci wie­dzę uczniów (a przy­naj­mniej tak mi się wyda­wało). Pew­nego razu posta­no­wi­łam wypo­wie­dzieć się na temat wol­nego han­dlu (na lek­cji każdy miał opra­co­wać recep­turę, a potem wyko­nać cze­ko­la­dowy bato­nik, i takie tam), nie­stety, mój wykład wywo­łał u uczniów jedy­nie znu­dzone ziew­nię­cia. To wła­śnie wtedy uświa­do­mi­łam sobie, że wyko­nuję chyba nie ten zawód, co powin­nam. Zna­jomi suge­ro­wali zmianę szkoły. Bez­spor­nie w jed­nej z gor­szych dziel­nic mia­sta, z mini­mal­nym wspar­ciem ze strony rodzi­ców, ale tak czy siak, czy nauczy­ciel z powo­ła­nia nie dotarłby w końcu do swo­ich uczniów? Zaczę­łam spę­dzać więk­szość wie­czo­rów z kie­lisz­kiem wina, bia­do­ląc przy­ja­ciół­kom przez tele­fon, że nie na to się pisa­łam, że mia­łam być nauczy­cielką, a nie cho­lerną pra­cow­nicą jakiejś opieki spo­łecz­nej.

Pie­cze­niem ciast zawsze leczy­łam wszel­kie stresy, i czy byłam po łok­cie w mące, czy zaj­mo­wa­łam się tem­pe­ro­wa­niem cze­ko­lady, czy deli­kat­nie wyci­ska­łam cia­sto bez­owe – wszystko to dzia­łało na mnie odprę­ża­jąco. Wszel­kie wypieki zawsze mi nie­źle wycho­dziły. Mama, któ­rej ni­gdy w życiu nie udało się upiec cia­sta bez zakalca, twier­dzi, że musia­łam się tego nauczyć od jej sio­stry Gene­vieve, która pro­wa­dzi małą cukier­nię na wspa­nia­łym fran­cu­skim Lazu­ro­wym Wybrzeżu, a u któ­rej spę­dza­łam więk­szość moich let­nich waka­cji. Choć była Angielką, może z racji jej typowo fran­cu­skiego imie­nia zawsze cią­gnęło ją do Fran­cji. Tam też poznała wujka Enzo, wyszła za niego za mąż w wieku lat dwu­dzie­stu pię­ciu i zamiesz­kała tam na stałe.

W zasa­dzie jestem samo­ukiem, choć bez wąt­pie­nia wiele się nauczy­łam od ciotki. Eks­pe­ry­men­to­wa­łam z prze­pi­sami i kupo­wa­łam wszel­kie dostępne książki kuchar­skie, aż dopro­wa­dzi­łam do per­fek­cji pro­ces przy­go­to­wa­nia i pie­cze­nia cia­sta bisz­kop­to­wego. Chwilę dłu­żej zajęło mi roz­pra­co­wa­nie wszel­kich plac­ków z owo­cami, ale teraz zachwyca się nim więk­szość moich klien­tów. Kiedy skoń­czy­łam kurs deko­ro­wa­nia tor­tów, wszystko ruszyło z miej­sca. Bli­ska przy­ja­ciółka popro­siła mnie o zro­bie­nie tortu wesel­nego i wkrótce zmó­wie­nia zaczęły napły­wać jedno po dru­gim. Zary­zy­ko­wa­łam i rzu­ci­łam pracę od razu po zakoń­cze­niu roku szkol­nego, w któ­rym mia­łam wąt­pliwą przy­jem­ność pro­wa­dze­nia wyjąt­kowo nie­zdy­scy­pli­no­wa­nej klasy, i na szczę­ście ni­gdy tego nie żało­wa­łam. Musia­łam nawet zatrud­nić kogoś do pomocy. Wybra­łam Sam, uczen­nicę miej­sco­wej szkoły gastro­no­micz­nej. Z początku nie było łatwo, musia­ły­śmy nieco zaci­skać pasa, ale los nam sprzy­jał, ni­gdy nie narze­ka­ły­śmy na brak zamó­wień. Od samego początku rów­nież co mie­siąc sta­ra­łam się choć tro­chę zaosz­czę­dzić.

Zawsze mia­łam inkli­na­cje do cho­mi­ko­wa­nia gotówki, a kiedy pra­co­wa­łam w szkole, udało mi się odło­żyć dość zgrabną sumkę. Nie­stety, nie widzę u mojego syna Jake’a rów­nie prak­tycz­nego podej­ścia do pie­nię­dzy. Obec­nie stu­diuje na uni­wer­sy­te­cie daleko stąd i pra­cuje doryw­czo to tu, to tam, lecz wszystko, co zarobi, natych­miast wydaje. Wycho­wy­wa­łam go sama, a poma­gali mi rodzice, któ­rzy miesz­kają parę minut jazdy samo­cho­dem ode mnie, rów­nież w South­port. Życie mło­dej samot­nej matki nie jest naj­ła­twiej­sze, ale nie odda­ła­bym za nic ani jed­nego dnia. Udało mi się wycho­wać syna bez wspar­cia jakie­go­kol­wiek męż­czy­zny i jestem dumna z tego, na jakiego czło­wieka wyrósł. Jest uprzej­mym, roz­waż­nym mło­dzień­cem, który nie przy­wozi mi z uni­werku paczki brud­nych ubrań, a raczej (przy­naj­mniej na Dzień Kobiet) wielki bukiet kwia­tów i całusa w poli­czek. Wkrótce zawita do domu na let­nią prze­rwę w nauce, i już nie mogę się docze­kać, kiedy znów go zoba­czę.

Roz­dział 2

Jest piąt­kowe popo­łu­dnie. Wpa­dłam do rodzi­ców na her­batę po zro­bie­niu zaku­pów przy Lord Street, pięk­nej, sze­ro­kiej, obsa­dzo­nej drze­wami alei spa­ce­ro­wej w naszym mie­ście, wzdłuż któ­rej cią­gnie się rząd skle­pów o fasa­dach ze stali i szkła, z pod­cie­niami od frontu.

Rodzice miesz­kają w ślicz­nym, bia­łym, sze­re­go­wym domu z nie­wiel­kim ogród­kiem na tyłach jed­nej z głów­nych ulic han­dlo­wych. Drzwi wej­ściowe zostały ostat­nio odno­wione i poma­lo­wane nie­bie­ską farbą z pięk­nym poły­skiem – o dziwo, przez ojca. Dopiero kiedy prze­szedł na eme­ry­turę, zde­cy­do­wał się do nich zabrać. Kiedy mama mi o tym opo­wie­działa, przy oka­zji pona­rze­kała na niego, że to jedyne, co zro­bił, odkąd prze­stał cho­dzić do pracy, choć lata całe obie­cy­wał, że „dom będzie lśnić”, jak tylko zosta­nie eme­ry­tem.

Tego dokład­nie można się było spo­dzie­wać po Eddiem Davi­dzie Dunne. „Sumienny Eddie” ciężko pra­co­wał, zawsze lojalny wobec firmy, dumny z tego, że przez dwa­dzie­ścia lat nie wziął ani dnia zwol­nie­nia z powodu cho­roby. Posia­dacz tego samego auta od dwu­na­stu lat, choć mama nie usta­wała w bła­ga­niach o nowy, ale „prze­cież w sta­rym wszystko działa”, wiecz­nie sły­szała. Rzadko kiedy pijał piwo w week­endy, a nowe ubra­nia kupo­wał dopiero wtedy, gdy stare poprze­cie­rały się na wylot.

Wszystko jed­nakże się zmie­niło, gdy prze­szedł na eme­ry­turę. „Sumienny Eddie” znik­nął jak za dotknię­ciem cza­ro­dziej­skiej różdżki, a jego miej­sce zajął „Bra­wu­rowy Dave”. Wró­cił do domu z imprezy z oka­zji przej­ścia na eme­ry­turę, zor­ga­ni­zo­wa­nej w dru­karni, gdzie pia­sto­wał sta­no­wi­sko dyrek­tora naczel­nego, ści­ska­jąc w dłoni kartę poda­run­kową na zakupy w cen­trum ogrod­ni­czym i resztki poże­gnal­nego tortu, owi­nięte w folię. „I to by było na tyle” – oznaj­mił. Mama prze­szła na eme­ry­turę pięć lat wcze­śniej. Pra­co­wała w naszym miej­skim teatrze i cen­trum kon­fe­ren­cyj­nym, gdzie zaj­mo­wała się orga­ni­za­cją dużych imprez. Sześć­dzie­się­cio­sze­ścio­let­nia, wciąż atrak­cyjna blon­dynka, wyznała mi któ­re­goś dnia, że mar­twiła się o tatę, gdy został eme­ry­tem, gdyż nie bar­dzo wie­działa, w jaki spo­sób zamie­rza wypeł­nić wolny czas. Mama zawsze udzie­lała się towa­rzy­sko, była człon­ki­nią klubu fit­ness, śpie­wała w chó­rze, cho­dziła na wie­czorki orga­ni­zo­wane przez klub książki. Tata nie miał żad­nych przy­ja­ciół i wcale mu to nie prze­szka­dzało, więc kiedy w pewne piąt­kowe popo­łu­dnie zaje­chał przed dom nowym lśnią­cym kam­pe­rem, mama o mało nie zemdlała.

– Słu­chaj, Glo­rio! Sądzę, że czas naj­wyż­szy się nieco zaba­wić – oznaj­mił, roz­kła­da­jąc na środku ich wymu­ska­nego salonu wielką mapę wysp bry­tyj­skich. – Naj­pierw obje­dziemy dookoła całą Wielką Bry­ta­nię, a potem ruszymy, dokąd­kol­wiek zechcesz. Świat stoi przed tobą otwo­rem!

Tym się wła­śnie zaj­mo­wali przez ostat­nie pół roku. Obje­chali całą Wielką Bry­ta­nię, od przy­lądka Land’s End na połu­dniowo-zachod­nim krańcu po naj­da­lej na pół­noc wysu­nięty punkt, irlandzką wio­skę John O’Gro­ats. Oboje zaczęli wyglą­dać o dzie­sięć lat mło­dziej. Ostat­nio przy­je­chali na dwa tygo­dnie do domu, a potem zamie­rzają wyru­szyć dalej, do Bar­ce­lony. Jestem zachwy­cona, że czer­pią tyle rado­ści z tych wypraw.

– Przy­nio­słaś może jakieś cia­sto do her­baty? – pyta mnie teraz ojciec.

– Prze­pra­szam, tato, ale wpa­dłam do was pro­sto z zaku­pów. Szu­ka­łam faj­nego topu. Następ­nym razem przy­niosę twoją ulu­bioną tartę mig­da­łową Bake­well. Może być? – pytam, jak­bym nie wie­działa, że ma do niej sła­bość.

– Och, doprawdy, nie powin­naś, kocha­nie! – prze­strzega mama, poja­wia­jąc się w salo­nie. – Chwilka w ustach, wiecz­ność w bio­drach.

Mamie udało się zacho­wać szczu­płą, wyspor­to­waną syl­wetkę dzięki upodo­ba­niu do tańca i dłu­gich spa­ce­rów. Bar­dzo rzadko pozwa­lała sobie na coś słod­kiego.

– Chrza­nić to! Pół życia spę­dzi­łem w dru­karni, więc zasłu­ży­łem sobie na tyle sma­ko­ły­ków, ile dusza zapra­gnie.

Mama cmoka nie­za­do­wo­lona, ale wciąż się uśmie­cha.

– Tak czy siak, mogła­byś spę­dzić czas na miłej randce, a nie na pie­cze­niu cia­sta dla nas – mówi. – Pokaż no ten top. Kupi­łaś go na jakąś spe­cjalną oka­zję?

Mama nie marzy o niczym innym dla mnie, jak tylko o tym, bym poznała sym­pa­tycz­nego faceta i wresz­cie się ustat­ko­wała. Wycią­gam czer­wony top z torby, a mama, gła­dząc dło­nią miękki szy­fon, zaczyna się zachwy­cać:

– Jaki przy­jemny w dotyku! Uwiel­biam ten kolor!

– To tylko kola­cja z dziew­czy­nami, mamo. Naprawdę! Skąd pomysł, że szu­kam męż­czy­zny marzeń? Czy raczej faceta z kosz­ma­rów sen­nych… Jestem szczę­śli­wie samotna.

Mama unosi brwi i obrzuca mnie spoj­rze­niem, które mówi: Jak możesz być szczę­śliwa, będąc sin­gielką? Jed­nakże ja naprawdę jestem szczę­śliwa. Moja cukier­ni­cza dzia­łal­ność zaj­muje mi sporo czasu, mam też nie­wiel­kie grono przy­ja­ció­łek, z któ­rymi się regu­lar­nie spo­ty­kam, no i mam też Jake’a. Nie potrze­buję w tej chwili żad­nych kom­pli­ka­cji w życiu. Z ostat­nim face­tem roz­sta­łam się ponad cztery lata temu. Spo­ty­ka­li­śmy się z Simo­nem, nauczy­cie­lem z tej samej szkoły, w któ­rej pra­co­wa­łam, przez sześć mie­sięcy, a potem się do mnie wpro­wa­dził. Wtedy zda­łam sobie sprawę, że byli­śmy kom­plet­nie nie­do­brani, a jedyne, co nas łączyło, to praca, o któ­rej roz­pra­wia­li­śmy nie­omal bez prze­rwy. Po roku cichych wie­czo­rów w domu, spę­dza­nych przy butelce wina i jedze­niu na wynos, zakoń­czy­łam tę zna­jo­mość. Chcia­łam od życia wię­cej i czu­łam, że zdą­żamy doni­kąd. Simon zniósł zerwa­nie o wiele gorzej, niż się spo­dzie­wa­łam. Ni­gdy nie posą­dza­łam go o to, że uważa mnie za miłość swo­jego życia. Ja przy­naj­mniej mia­łam pew­ność, że on nie jest miło­ścią mojego. Ten pociąg już dawno temu odje­chał z mojej sta­cji.

– Wydaje mi się, że od czasu do czasu mogła­byś się za kimś rozej­rzeć – mówi mama, pod­cho­dzi i cmoka mnie w poli­czek. Pach­nie wodą Estée Lau­der Youth Dew, któ­rej używa od nie­pa­mięt­nych cza­sów. – Zwłasz­cza wtedy, gdy ja i tata wyjeż­dżamy w nową podróż. Szkoda, że ni­gdy nie masz czasu, by się z nami wybrać.

Nie mogła­bym sobie wyobra­zić nic gor­szego niż gnież­dże­nie się w jed­nym kam­pe­rze z rodzi­cami, bez­senne noce na wąskim, roz­kła­da­nym łóżku i bra­nie prysz­nica w ogól­no­do­stęp­nych kabi­nach, gdzie hula wiatr. Na wszelki wypa­dek kiwam jed­nak smęt­nie głową.

– Nie martw się o mnie, mamuś. Uwierz, naprawdę mam się świet­nie. Teraz to wasz czas na wyjazdy, wspólny wypo­czy­nek i dobrą zabawę. Czy nie po to się idzie na eme­ry­turę?

– No cóż… Miło by było, gdy­byś wybrała się razem z nami, gdy udamy się w odwie­dziny do cioci Gen. Ile to już czasu minęło, odkąd byłaś ostat­nio we Fran­cji?

Ze zdu­mie­niem uświa­da­miam sobie, że minęło już pięć lat od mego ostat­niego pobytu u ciotki. Uda­li­śmy się wtedy wszy­scy razem na pogrzeb wujka Enzo. Nie­za­leż­nie od powodu wyjazdu, ile­kroć się tam wybie­ra­łam, przy­ła­py­wa­łam się na oglą­da­niu za każ­dym męż­czy­zną, który mnie mijał, w poszu­ki­wa­niu podo­bień­stwa do André, mojej pierw­szej miło­ści, w któ­rego towa­rzy­stwie w wieku lat osiem­na­stu spę­dzi­łam lato. Ludzie mogą się jed­nak bar­dzo zmie­nić z upły­wem czasu, a poza tym mógł już prze­cież nie miesz­kać na połu­dniu Fran­cji. Tak czy siak, gdy go ostatni raz widzia­łam, wyjeż­dżał do Nowej Zelan­dii i miał w pla­nach podróż dookoła świata.

To miały być kolejne, zwy­czajne let­nie waka­cje, które spę­dza­łam u ciotki Gen. Będąc dziec­kiem, plu­ska­łam się w lśnią­cym, tur­ku­so­wym morzu i bie­ga­łam wzdłuż brzegu po mięk­kim, bia­łym pia­sku plaż Anti­bes. Pamię­tam, gdy pierw­szy raz zoba­czy­łam gigan­tyczną orkę w miej­sco­wym del­fi­na­rium, a tata powie­dział, że to ta z filmu Uwol­nić orkę. Ni­gdy nie zro­zu­mia­łam, dla­czego puścił wtedy oko do mamy.

Posia­da­nie ciotki razem z cukier­nią to było coś, zwłasz­cza że za każ­dym razem, gdy two­rzyła nowe sma­ko­wite słod­ko­ści, pozwa­lała mi ich spró­bo­wać. Do tej pory pamię­tam, jak po raz pierw­szy wbi­łam zęby w jedną z jej słyn­nych, deli­kat­nych jak puch bez, i roz­ko­szo­wa­łam się sma­kiem mięk­kiego, cią­gną­cego się lekko wnę­trza. Po bro­dzie spły­wały mi kro­ple poły­skli­wego, czer­wo­nego musu z tru­ska­wek, który razem z ubitą na gładko śmie­tanką sta­no­wił nadzie­nie roz­pły­wa­ją­cej się w ustach bezy. Wspi­na­łam się w kuchni na drew­niany tabo­ret i balan­su­jąc na brzegu, obser­wo­wa­łam jak zacza­ro­wana, jak wał­ko­wała, a potem zwi­jała w pro­sto­kątne kawałki puszy­stego cia­sta podłużne kawałki cze­ko­lady, z któ­rych powsta­wały słod­kie, fran­cu­skie bułeczki pain au cho­co­lat. Po robo­cie wierz­chem dłoni ocie­rała czoło i wydatne kości policz­kowe, po czym wkła­dała cro­is­santy do roz­grza­nego pieca. Ciem­no­kasz­ta­nowe włosy zawsze miała upięte wysoko w kok, a usta pocią­gnięte brzo­skwi­niową pomadką. Do tej pory z łatwo­ścią mogę przy­wo­łać jej zapach, mie­szankę deli­kat­nej wani­lii i fioł­ków. Mam poczu­cie winy, że tak dawno jej nie odwie­dza­łam. Roz­my­śla­nia o ciast­kach przy­po­mi­nają mi jed­nakże o cze­ka­ją­cej w domu dosta­wie do klienta.

– Masz rację, mamo, ale teraz muszę pędzić – oznaj­miam i dopi­jam resztkę her­baty.

– Następ­nym razem nie zapo­mnij o tar­cie Bake­well dla mnie – przy­po­mina mi tata, kiedy cmo­kam ich w policzki na poże­gna­nie.

Ruszam naj­pierw do szkoły, w któ­rej pra­cuje moja przy­ja­ciółka Faye. Jestem zado­wo­lona, że udało mi się kupić top na jutrzej­szy wie­czór. Cza­sami wieki zaj­muje mi zna­le­zie­nie cze­goś odpo­wied­niego. Kolejna rzecz odha­czona na nie­koń­czą­cej się liście spraw do zała­twie­nia.

*

Prze­cho­dzę na ukos przez plac zabaw, mijam kolo­rową drew­nianą kon­struk­cję ramową, prze­zna­czoną do wspi­naczki dla dzieci i dzwo­nię do drzwi St Tho­mas Pri­mary School. Szkoła się mie­ści w wik­to­riań­skim budynku z sza­rego kamie­nia po dru­giej stro­nie mia­sta. Za chwilę prze­każę zamó­wioną paczkę babe­czek. Po paru minu­tach na recep­cji poja­wia się Faye i, zaafe­ro­wana, pro­wa­dzi mnie do środka.

– Cia­steczka dla cie­bie na wie­czorną imprezę – mówię, poda­jąc jej pudełko z zesta­wem babe­czek przy­ozdo­bio­nych lukrem bar­wio­nym w różne pastele.

Faye ma na sobie czarną spód­nicę do kolan i różową, koszu­lową bluzkę. Nikt by się nie domy­ślił, że drze­mie w niej roc­kowa dusza, choć czę­ściowo zdra­dzają ją obcięte na krótko, wystrzę­pione włosy w kolo­rze bakła­żana, oka­la­jące ładną ser­co­watą twarz o wiel­kich nie­bie­skich oczach. Tatu­ażu z orłem na ple­cach ni­gdy nie odsła­nia w szkole. Przy­jaź­nimy się od liceum i choć mamy różne poglądy na wiele spraw, nie­które wspo­mnie­nia zwią­zały nas na całe życie.

– Kto odcho­dzi? – pytam, podą­ża­jąc za nią do pokoju nauczy­ciel­skiego kory­ta­rzem w kolo­rze kwia­tów magno­lii, upstrzo­nym pra­cami dzieci przed­sta­wia­ją­cymi różne wer­sje sło­necz­ni­ków van Gogha.

– Mike, wycho­wawca szó­stej klasy. Dostał pracę w szkole poło­żo­nej nieco bli­żej jego miej­sca zamiesz­ka­nia, w Wigan. Codzienne dojazdy do pracy zaj­mo­wały mu ponad godzinę w jedną stronę, więc nie mam mu tego za złe. Jest świet­nym nauczy­cie­lem. Dzie­ciaki będą za nim tęsk­nić. Wszyst­kim nam będzie go bra­ko­wało.

Ukła­dam babeczki na stole w sąsiedz­twie spo­rego wyboru pti­fu­rek i dużego pro­sto­kąt­nego tortu z lukro­wym napi­sem: Wszyst­kiego Naj­lep­szego, Mike!

– Kto zro­bił tort? – pytam.

Trzeba zawsze śle­dzić dzia­ła­nia lokal­nej kon­ku­ren­cji.

– Cukier­nia Costco’s. Wszy­scy wie­dzą, że to jego ulu­biona. Wiesz prze­cież, że ja pole­ci­ła­bym cie­bie i twój tort domo­wej roboty.

– Tak tylko spraw­dzam – odpo­wia­dam z uśmie­chem.

Szcze­rze mówiąc, jestem zado­wo­lona, że popro­szono mnie jedy­nie o upie­cze­nie babe­czek. Przy­go­to­wuje się je bły­ska­wicz­nie, a ostat­nio naprawdę wiele czasu poświę­cam deko­ra­cji tor­tów wesel­nych. W końcu jest lato i sezon na śluby. Ulżyło mi, gdy Sam wzięła na sie­bie wyko­na­nie tortu na imprezę z oka­zji przej­ścia na eme­ry­turę tego hydrau­lika. Nie narze­kam mimo nad­miaru pracy, ni­gdy nie wia­domo, kiedy zwolni karu­zela ze zle­ce­niami.

– Nie masz nic prze­ciwko, żebym się cze­goś napiła? Po her­ba­cie u mamy został mi w ustach dziwny posmak. Chyba nie przy­go­to­wała mi tej, co zazwy­czaj.

– Mamy tylko taniego sika­cza. – Faye wska­zuje na pudło z butel­kami bia­łego i czer­wo­nego wina. – Komi­tet rodzi­ciel­ski szarp­nął się tylko na to. Nie mogę się docze­kać końca imprezki, żeby się wyrwać do pubu White Lion na kufel porząd­nego becz­ko­wego piwa. Gra tam zespół z cove­rami Iron Maiden w reper­tu­arze. Mogła­byś wpaść, jeśli chcesz.

Faye lubi pić z face­tami piwo na umór i potrafi ich prze­trzy­mać, póki nie zlą­dują nie­przy­tomni pod sto­łem. W każ­dym razie wszyst­kich mi zna­nych.

– Mia­łam na myśli coś bez­al­ko­ho­lo­wego. Pamię­tasz, że przy­je­cha­łam samo­cho­dem?

Faye nalewa do kar­to­no­wego kubeczka tro­chę różo­wej lemo­niady i mi podaje. Po czym napeł­nia szklankę wina i wypija jed­nym hau­stem.

– Dzięki za zapro­sze­nie, ale chyba dziś dam sobie spo­kój z wyj­ściami. Wiesz, wolę raczej styl Whit­ney niż Whi­te­snake’ów. Poza tym póź­nym wie­czo­rem ma przy­je­chać Jake. Zali­czył kolejny rok na uni­werku i roz­po­czyna let­nie waka­cje. Kiep­sko bym się czuła, wie­dząc, że wraca do pustego domu. Tobie, mimo to, życzę dobrej zabawy.

– Liv, on ma prze­cież dwa­dzie­ścia lat! Możesz go zabrać ze sobą, jeśli chcesz.

– Jakoś sobie nie wyobra­żam, żeby mu się chciało iść na wie­czorną imprezkę z matką i jej kole­żan­kami. – Wybu­cham śmie­chem. – Nie, no, daj spo­kój! Jestem wykoń­czona i muszę się dzi­siaj wcze­śniej poło­żyć.

– Żałuj, że nie słu­chasz porząd­nej muzy. Muza i piwo! Tylko to mnie inte­re­suje w pubach ostat­nimi czasy. Nie­stety, nie widuję ostat­nio żad­nych nowych twa­rzy, zna­czy się żad­nych wyspor­to­wa­nych typów. Chyba muszę posze­rzyć teren poło­wów, więc jeśli mia­ła­byś ochotę spę­dzić któ­ryś z naj­bliż­szych week­en­dów gdzieś dalej, to ja się zgła­szam!

– Zoba­czymy. A teraz, cóż… Będę lecieć, więc do zoba­cze­nia jutro. Naprawdę nie mogę się już docze­kać naszego bab­skiego wypadu do knajpy.

– Ja też! – Cmoka mnie w poli­czek na poże­gna­nie. – To był okrop­nie stre­su­jący tydzień. Mam nadzieję, że piwo i przy­stojni fran­cu­scy kel­ne­rzy ukoją moje nerwy.

Kiedy idę w stronę par­kingu, sły­szę dźwięk przy­cho­dzą­cej wia­do­mo­ści. To od Jo, mojej dru­giej przy­ja­ciółki, która zaj­muje się wypro­wa­dza­niem psów.

Czy nasze jutrzej­sze spo­tka­nie aktu­alne? Cmok!

Jasne! Spo­tkajmy się naj­pierw na drinka w Gra­pes o siód­mej.Już się nie mogę docze­kać. Do zoba­cze­nia! Całusy!

Jo to kolejna osoba, która ode­szła ze swo­jej nie­do­rzecz­nie stre­su­ją­cej posady. Pra­co­wała w pań­stwo­wej służ­bie zdro­wia, w szpi­talu psy­chia­trycz­nym. Nie była w sta­nie dłu­żej odbie­rać tele­fo­nów od ludzi, któ­rzy roz­pacz­li­wie pró­bo­wali zna­leźć miej­sce dla swo­ich krew­nych po zała­ma­niu ner­wo­wym, tylko po to, by ich poin­for­mo­wać, że nie ma wol­nych łóżek, i prze­kie­ro­wy­wać dalej, do odle­głych loka­li­za­cji. Czarę gory­czy prze­lał powrót do pracy po dwu­dnio­wej prze­rwie, zastała prze­peł­nioną tackę na kore­spon­den­cję przy­cho­dzącą i zapchaną skrzynkę mej­lową. Zdjęła płaszcz z wie­szaka, wyszła ze swego gabi­netu, po czym wsia­dła w auto­bus, który zawiózł ją pod dom, i zamknęła się w swoim miesz­ka­niu na parę dni, wyłą­czyw­szy komórkę. Jakoś się pozbie­rała, sie­dząc bez­myśl­nie przed tele­wi­zo­rem przy roz­ma­itych seria­lach na Net­fli­xie, osta­tecz­nie zde­cy­do­wała się zająć wypro­wa­dza­niem psów.

Par­kuję przed swoim schlud­nym trzy­po­ko­jo­wym seg­men­tem i widzę świa­tło w oknach. Jake pod­nosi w górę roletę, a kiedy mnie zauważa, macha na powi­ta­nie. Otwie­ram drzwi i już od wej­ścia czuję zapach świeżo parzo­nej kawy. Jak dobrze, kiedy syn jest w domu!

Roz­dział 3

Usa­da­wiamy się na kana­pie w pokoju dzien­nym i Jake podaje mi kubek kawy latte. Jak zawsze, gdy wraca z uni­werku, wpa­truję się w niego, by się upew­nić, że wciąż wygląda zdrowo i jest szczę­śliwy. Wysoki, o ciem­nej kar­na­cji, przy­stojny – w zasa­dzie speł­nia powyż­sze kry­te­ria. Ma gęste, lekko falu­jące, ciem­no­brą­zowe włosy, duże nie­bie­skie oczy i pełne usta, które odzie­dzi­czył po mnie. Ostat­nio pre­zen­tuje światu ele­gancko przy­strzy­żoną brodę, która według mnie dodaje mu nieco lat.

– Zna­la­złem je w bla­sza­nym pojem­niku. Mam nadzieję, że są jesz­cze jadalne – mówi i odgryza duży kawał flo­ren­tynki, nie cze­ka­jąc na moją odpo­wiedź.

– O nie! Jesz­cze tam coś zostało?! Zapo­mnia­łam wyrzu­cić je do śmiet­nika.

Jake zamiera z gry­ma­sem prze­ra­że­nia na ustach.

– Tylko żar­to­wa­łam! Zro­bi­łam je dwa dni temu.

– Mmm… – Wpy­cha resztkę flo­ren­tynki do ust. – Zbyt dobrze sma­kuje jak na cia­cho po ter­mi­nie przy­dat­no­ści do spo­ży­cia. Z two­ich wypie­ków naj­bar­dziej lubię flo­ren­tynki i maka­ro­niki.

Jake zawsze pre­fe­ro­wał sma­ko­łyki o fran­cu­skich korze­niach. Sądzę, że ma to w genach.

– Jak ci idzie na uni­werku? Dobrze poszedł ostatni egza­min? – pytam, obej­mu­jąc obiema dłońmi kubek pysz­nej cyna­mo­no­wej kawy latte.

– Poszedł dość nie­źle. W zasa­dzie wszystko idzie dość nie­źle. – Wzru­sza ramio­nami.

Syn wydaje mi się tro­chę jak gdyby nie­obecny. Natych­miast zaczy­nam się mar­twić, czy go coś przy­pad­kiem nie trapi. Jego twarz zwy­kle się roz­świe­tlała, gdy go pyta­łam o życie stu­denc­kie. Na każde zawo­ła­nie gotów był opo­wia­dać inte­re­su­jące, zabawne histo­ryjki o swo­ich pery­pe­tiach, więc jego apa­tyczna odpo­wiedź jest dla mnie zaska­ku­jąca.

– Wszystko w porządku?

– Taa. Nic nowego. Wszy­scy poje­chali do domu na waka­cje. Mój kum­pel Con­nor wybiera się z ojcem do Szko­cji. Będą wędro­wać po górach. Fajna rzecz.

Czy mi się zdaje, czy sły­szę ton gory­czy w jego gło­sie, gdy mówi o rela­cjach kolegi z ojcem? Coś w jego dzi­siej­szym zacho­wa­niu spra­wia, że czuję się nie­swojo.

– Jesteś głodny? – pytam i spo­glą­dam na zega­rek. Widzę, że zbliża się piąta. – Sądzę, że dzięki tym flo­ren­tyn­kom wytrzy­masz jesz­cze chwilę do obiadu.

– Znasz mnie, mamo. Zawsze jestem chętny coś prze­ką­sić. Dzi­siaj rano, nim wysze­dłem z aka­de­mika, wrzu­ci­łem na ząb tosty z serem, ale od tam­tej pory niczego nie jadłem. Kanapki ofe­ro­wane w pociągu wyglą­dały na zeschnięte. Wła­ści­wie mia­łem zamiar przy­go­to­wać dla nas spa­ghetti. Masz może bekon? I chili? – Ska­cze na równe nogi i rusza do kuchni.

– Zawsze mam bekon w lodówce, kiedy wiem, że przy­jeż­dżasz.

Nie mogę powstrzy­mać natłoku myśli, jak długo jesz­cze to miej­sce będzie jego domem? Kiedy skoń­czy stu­dia, ze swoim stop­niem nauko­wym będzie mógł ubie­gać się o pracę gdzie­kol­wiek na świe­cie. Roz­my­śla­jąc o tym, zaczy­nam odczu­wać lekki smu­tek. Jak czę­sto będzie do mnie dzwo­nił? Co ja zro­bię, jeśli wyje­dzie do jakie­goś odle­głego miej­sca bez zasięgu i przez całe tygo­dnie nie będę miała od niego żad­nych wie­ści? Albo nie będzie w sta­nie się ze mną skon­tak­to­wać?

Idę za nim do kuchni i nale­wam każ­demu z nas po kie­liszku czer­wo­nego wina. Wciąż nie mogę się otrzą­snąć z wra­że­nia, że coś mu leży na sercu. Jest aku­rat zajęty wyj­mo­wa­niem pro­duk­tów na bolo­gnese z lodówki, więc nie widzę dokład­nie jego twa­rzy. Sia­dam na stołku baro­wym przy potęż­nej wyspie kuchen­nej i przy­glą­dam się, jak sieka paprykę, cebulę i bekon. Moja kuch­nia to mie­szanka tra­dy­cji i nowo­cze­sno­ści. Wyspa i pozo­stałe szafki wyko­nane są z desek z odzy­sku, lampy – z mie­dzi, jedna ściana – z suro­wej cegły. Deko­ra­cję sta­no­wią nowo­cze­sne obrazy dru­ko­wane na płót­nie.

– Oba­wiam się, że nie mam już świe­żych strącz­ków chili. Będzie musiało wystar­czyć mie­lone – mówię i wska­zuję jedną z sza­fek.

– Rów­nie dobre. Wła­ści­wie nawet lep­sze. Nie ma nic gor­szego niż siu­siak w chili.

O mało się nie zaplu­łam.

– Że jak!?

– No wiesz… Jeśli nie umy­jesz porząd­nie rąk i dotkniesz do oczu… albo gdzieś indziej…

Wybu­cham śmie­chem, po czym się uspo­ka­jam i cze­kam, aż pyszny, ostry sos pomi­do­rowy będzie gotów. Dopiero teraz uświa­da­miam sobie, że też pra­wie nic nie jadłam od śnia­da­nia. Jake nie­mal się nie odzywa, gotu­jąc, naj­wy­raź­niej wciąż czę­ściowo pochło­nięty czymś innym. Znów odno­szę wra­że­nie, że coś go gnębi. Wkła­dam do ust maka­ron nawi­nięty na wide­lec.

– To jest naprawdę nie­złe – mówię. – Myślę, że miną­łeś się z powo­ła­niem.

Jake przez chwilę mil­czy, a potem odwraca się i spo­gląda mi pro­sto w oczy.

– To nawet zabawne, że wła­śnie ty musia­łaś to powie­dzieć.

Czy w jego gło­sie nie sły­chać przy­pad­kiem lek­kiego pode­ner­wo­wa­nia?

– Doprawdy? Dla­czego?

– Cho­dzi o to… – Jake wzdy­cha głę­boko. – Kie­ru­nek, który wybra­łem, nie­spe­cjal­nie mi się podoba. Nie tak sobie wyobra­ża­łem te stu­dia. Zasta­na­wiam się, czy nie wziąć rocz­nego urlopu dzie­kań­skiego. – Sięga po coś do szu­flady, zde­cy­do­wa­nie uni­ka­jąc kon­taktu wzro­ko­wego.

– Roczna prze­rwa w nauce!? – Jestem kom­plet­nie zasko­czona. – Skąd taki pomysł? Coś się stało!? – Czuję, że serce pod­cho­dzi mi do gar­dła. Jakie wyda­rze­nia mogły spo­wo­do­wać taką zmianę w jego sto­sunku do stu­diów? Przez ostat­nie dwa lata dosłow­nie try­skał entu­zja­zmem.

– Nie, mamo, naprawdę nic się nie stało. Po pro­stu te stu­dia nie budzą już we mnie takich emo­cji. Ostat­nio czuję się nieco zbity z tropu, a przy oka­zji cała ta wyprawa Con­nora z ojcem w góry przy­czy­niła się do tego, że zaczą­łem roz­my­ślać o wła­snym ojcu.

Wypo­wiada to wszystko jed­nym tchem, łapie kie­li­szek wina i rusza szyb­kim kro­kiem w stronę okna, gdzie staje i zaczyna się przy­pa­try­wać małemu ogród­kowi za domem.

„O wła­snym ojcu”. Zawsze wie­dzia­łam, że ten dzień nadej­dzie, ale i tak nie jestem przy­go­to­wana. Sta­ram się unor­mo­wać oddech i zebrać myśli, nim decy­duję się cokol­wiek powie­dzieć.

– Masz pełne prawo o nim myśleć. Rozu­miem cię i wiem, że musi być ci ciężko na sercu ze świa­do­mo­ścią, że inni kole­dzy jeż­dżą na waka­cje ze swymi ojcami. Ja ze swo­jej strony zawsze sta­ra­łam się nie ukry­wać niczego doty­czą­cego twego taty. Nie za bar­dzo wie­dzia­łam, jak się zabrać do odszu­ka­nia André, a poza tym za każ­dym razem, gdy poru­sza­łam ten temat, odno­si­łam wra­że­nie, że nie­spe­cjal­nie cię to inte­re­suje.

– Byłem tylko dziec­kiem – rzuca ostro. – Mia­łaś nadzieję, że tak po pro­stu o nim zapo­mnę?

Cała roz­trzę­siona, w emo­cjach, pró­buję ochło­nąć, zanim zbiorę się do odpo­wie­dzi.

Odwraca się do mnie, w jego jasno­nie­bie­skich oczach lśni smu­tek.

– Nie, oczy­wi­ście, że nie! – gor­li­wie zaprze­czam. – Naprawdę myśla­łeś, że mogłam tego chcieć?

– A kto cię tam wie. Może w ten spo­sób było ci łatwiej. – Pry­cha i odwraca się z powro­tem do okna.

Mój puls przy­spie­sza. Z tonu głosu Jake’a bije roz­ża­le­nie, któ­rego ni­gdy wcze­śniej nie sły­sza­łam.

– Łatwiej!? Uwa­żasz, że łatwo jest być samot­nym rodzi­cem!? – Teraz już nie jestem w sta­nie zacho­wać spo­koj­nego tonu głosu. – Ni­gdy nie ukry­wa­łam przed tobą prawdy o ojcu, zwy­czaj­nie nie wie­dzia­łam, gdzie go szu­kać. To było ponad dwa­dzie­ścia lat temu, mógł się znaj­do­wać gdzie­kol­wiek na świe­cie.

– Ale czy kie­dy­kol­wiek poczy­ni­łaś jakieś ruchy, żeby choć spró­bo­wać go odna­leźć? – mówi oskar­ży­ciel­skim tonem, co jesz­cze bar­dziej mnie nakręca.

– Poję­cia nie mia­łam, od czego zacząć. Po swoim wyjeź­dzie przy­słał mi tylko jeden list, kiedy byłam jesz­cze we Fran­cji. Pisał w nim, że za tydzień rusza dalej i będzie się bez­u­stan­nie prze­miesz­czał z miej­sca na miej­sce. Ni­gdy wię­cej się do mnie nie ode­zwał. Co mogłam zro­bić?

Boli mnie serce, gdy widzę, jak bar­dzo zde­ner­wo­wany jest Jake, i nagle dociera do mnie, jak bar­dzo byłam naiwna, myśląc, że ni­gdy nie zapyta o ojca! Czy zwio­dło mnie błędne prze­ko­na­nie, że bez­pieczny kokon miło­ści mojej i dziad­ków wystar­czy?

– Słu­chaj, mamo! Nie chcę wię­cej o tym gadać. To, że zaczą­łem myśleć o ojcu, nie jest powo­dem moich roz­wa­żań, czy nie rzu­cić stu­diów. Chcę zacząć się uczyć pro­fe­sjo­nal­nie goto­wać. Poza tym uwa­żam, że czas naj­wyż­szy, bym zaczął sam podej­mo­wać decy­zje. Idę na górę obej­rzeć film. Dobra­noc!

Po czym wbiega po scho­dach do sie­bie, a po moich policz­kach zaczy­nają pły­nąć łzy. Czy pod­świa­do­mie ste­ro­wa­łam jego życiem? Prawdę mówiąc, to ja mu zasu­ge­ro­wa­łam, by zaczął stu­dio­wać psy­cho­lo­gię, być może dla­tego, że sama zawsze o tym marzy­łam. Może nasko­czył na mnie, bo mu się zdaje, że nie zaak­cep­to­wa­ła­bym tak dra­stycz­nych zmian w jego życiu? Twier­dzi, że jesz­cze nie pod­jął osta­tecz­nej decy­zji co do swo­jej przy­szło­ści, za to ja pod­ję­łam decy­zję co do pew­nej sprawy, którą powin­nam była się zająć dawno temu. Zamie­rzam odszu­kać André.

Roz­dział 4

W sobotę o siód­mej wie­czo­rem bar Gra­pes jest zwy­kle pełen ludzi. Mia­łam okropny dzień i wywlo­kłam się z domu na to spo­tka­nie tylko dla­tego, że nie lubię wysta­wiać przy­ja­ció­łek do wia­tru. Jake więk­szość dnia spę­dził zamknięty w swoim pokoju, a ja chcę dać mu tro­chę luzu, nim wró­cimy do naszej roz­mowy. Dziś pra­wie się do mnie nie odzy­wał. Powie­dział tylko dzień dobry, kiedy napeł­niał wodą butelkę, z którą po chwili wyszedł pobie­gać. Prawdę mówiąc, pierw­szy raz w życiu tak porząd­nie się poprzty­ka­li­śmy, do cna mnie to wykoń­czyło. Wszystko, co powie­dział ostat­niego wie­czoru, kłębi mi się bez prze­rwy w gło­wie. Wciąż mnie prze­raża wyraz jego twa­rzy pod­czas naszego star­cia, tak pełen żalu i nie­wy­po­wie­dzia­nych pre­ten­sji. Nawet praca przy dzi­siej­szych wypie­kach (tort z dino­zau­rem dla czte­ro­latka i dwa kolejne z oka­zji rubi­no­wej rocz­nicy ślubu) ani tro­chę nie uko­iła mi ner­wów, wciąż czuję napię­cie w bar­kach.

Mimo mętliku w gło­wie posta­no­wi­łam jed­nak wyjść z domu, spo­tkać się z dziew­czy­nami i wbrew wszyst­kiemu świet­nie się bawić. Kiedy wcho­dzimy z Jo i Faye do Gra­pes, widzimy przy poły­skli­wym drew­nia­nym barze mło­dych męż­czyzn, sie­dzą­cych w kilku grup­kach, popi­ja­ją­cych piwo z bute­lek. Nie­któ­rzy spo­glą­dają w naszą stronę. Łapię wzrok blon­dyna w obci­słych czar­nych dżin­sach i jasno­nie­bie­skiej dżin­so­wej koszuli. Uśmie­cha się do mnie. Widzę, że jest mniej wię­cej w wieku Jake’a i nagle czuję się staro. Faye prze­py­cha się do baru i kilka minut póź­niej z tacą drin­ków zaj­mu­jemy miej­sca przy wol­nym sto­liku. Ja i Jo wola­ły­śmy wypić przed obia­dem mar­ga­ritę, a Faye wzięła swój zwy­cza­jowy kufel becz­ko­wego piwa. Upija teraz solidny łyk.

– Ach, jak­żeż mi tego bra­ko­wało! Mia­łam bar­dzo pra­co­wity tydzień. Nie­długo zakoń­cze­nie roku szkol­nego i wresz­cie waka­cje.

– Zasłu­ży­łaś sobie na odpo­czy­nek. Nie wszy­scy w tej szkole pra­cują z rów­nym zaan­ga­żo­wa­niem jak ty – mówię i upi­jam łyk mocno cytry­no­wego kok­tajlu.

Wiem, że to naj­praw­dziw­sza prawda. Faye ni­gdy nie wycho­dzi ze szkoły przed osiem­na­stą. Zostaje dłu­żej, by wybrać książki i zapla­no­wać fajne lek­cje na następny dzień. Jej sala wygląda jak cza­ro­dziej­ski świat dzie­cię­cej kre­atyw­no­ści, na każ­dym wol­nym skrawku ścian wiszą naj­lep­sze prace uczniów. Dzie­ciaki ją uwiel­biają.

– A może wobec tego jakieś szkolne plo­teczki? – pod­py­tuje Jo, niska, nie­zwy­kle ener­giczna kobietka o dłu­gich, lśnią­cych brą­zo­wych wło­sach, które zwią­zuje w kok, kiedy wypro­wa­dza psy.

– Nic się nie dzieje. Och, no może prócz tego, że pan Ostry i panna Bal mają romans.

– Nie­zła imprezka z tego wyj­dzie! – Szcze­rzę zęby w uśmie­chu. – Ale chwila. Prze­cież oboje są sin­glami, to co to za romans? Chyba oboje są wolni, z tego co wiem?

– To prawda, ale z upodo­ba­niem pró­bują się kryć przed wzro­kiem innych po szkol­nych schow­kach i zaka­mar­kach. Może pod­nieca ich fakt, że mogliby zostać przy­ła­pani na gorą­cym uczynku? Jeśli nie, to może po pro­stu nie dają rady trzy­mać rąk z dala od sie­bie do czasu powrotu do domu?

Ach, te pierw­sze porywy miło­ści! – wzdy­cham. Wra­cam myślami do lata tysiąc dzie­więć­set dzie­więć­dzie­sią­tego ósmego roku we Fran­cji, kiedy z André zacho­wy­wa­li­śmy się dokład­nie tak samo. Przy­po­mi­nam sobie tę naglącą potrzebę cało­wa­nia się co chwila, cią­głego doty­ka­nia się i trzy­ma­nia za ręce. W zatło­czo­nych miej­scach wciąż szu­ka­li­śmy się wzro­kiem, pra­gnąc ze wszyst­kich sił zna­leźć się razem w cał­ko­wi­tym odosob­nie­niu. Według każ­dego, kto to prze­żywa, jest to uczu­cie tak mocne, że z pew­no­ścią trwać będzie wiecz­nie.

– Mia­łam zaję­cia poza­lek­cyjne z klu­bem tenisa sto­ło­wego i przy­go­to­wa­łam za mało piłe­czek – kon­ty­nu­uje swoją opo­wieść Faye. – Kiedy weszłam z impe­tem do schowka przy sali gim­na­stycz­nej, do głowy mi nie przy­szło, że natknę się na cał­ko­wi­cie odmienny zestaw piłe­czek. – Wybu­cha grom­kim śmie­chem i upija kolejny duży łyk piwa.

Opo­wia­damy sobie nawza­jem, co się zda­rzyło w ciągu minio­nego tygo­dnia. Śmie­jemy się, gdy Jo przy­ta­cza histo­ryjkę o jed­nym z psów, który pocią­gnął ją na smy­czy i zała­twił się wprost na schody przed wej­ściem do jakie­goś domu dokład­nie w chwili, gdy jego miesz­ka­niec wycho­dził na zewnątrz.

– Szar­pa­łam za smycz ile sił, ale tra­fiło na naj­więk­szego ze wszyst­kich, doga nie­miec­kiego Harolda, a to ozna­czało ni mniej, ni wię­cej, tylko naj­więk­sze moż­liwe kup­sko. Facet, który wycho­dził z domu, oka­zał się bar­dzo sym­pa­tyczny.

Ledwo łapię oddech ze śmie­chu. To dla­tego musia­łam wyjść dzi­siaj z domu. Opo­wia­dam przy­ja­ciół­kom o zamó­wie­niach z tego tygo­dnia, nie pomi­ja­jąc tortu w kształ­cie kom­pak­to­wego kibelka, co nie wydaje mi się nawet w poło­wie tak zabawne jak ich histo­ryjki. Decy­duję się nie mówić im jesz­cze o pery­pe­tiach z synem. Muszę to jesz­cze sama prze­my­śleć. Dziś nie chcę o tym roz­ma­wiać.

– Dobra, dziew­czyny! Gotowe? – pyta Faye i osu­sza kufel do dna.

Kiedy wycho­dzimy, blon­das sie­dzący przy barze odwraca się i posyła mi kolejny uśmiech. Może przy­po­mi­nam mu jego matkę?

*

Restau­ra­cja Le Boule­vard ma jaskra­wo­czer­wone ściany przy­ozdo­bione foto­gra­fiami przed­sta­wia­ją­cymi Moulin Rouge oraz inne widoki Paryża. Na bla­tach sto­łów z suro­wego drewna stoją grube, czer­wone świece. Kin­kiety z kutego żelaza dają przy­jemne, roz­pro­szone świa­tło.

Już od wej­ścia moje noz­drza ata­kuje uno­sząca się w powie­trzu woń czosnku.

– Bon­jour, moje panie, ça va? – wita nas Eric, przy­stojny kel­ner o oliw­ko­wej skó­rze i prze­szy­wa­ją­cym spoj­rze­niu zie­lo­nych oczu.

– Ça va bien, merci, et tu?

– Très bien. Pro­szę za mną. – Eric pro­wa­dzi nas do sto­lika przy oknie, z któ­rego roz­ta­cza się widok na zatło­czony chod­nik Lord Street. Grupki zna­jo­mych, dys­ku­tu­jąc z oży­wie­niem, podą­żają na wie­czorne imprezy, pary zako­cha­nych, uśmiech­nię­tych od ucha, do ucha mijają nas, trzy­ma­jąc się za ręce.

– A co zamie­rza pora­biać dzi­siaj Jake? – rzuca mimo­cho­dem Jo, prze­glą­da­jąc menu.

– Jeśli nie zmie­niły mu się plany od naszej ostat­niej roz­mowy w tym tygo­dniu, zamie­rza się spo­tkać z paczką sta­rych zna­jo­mych. Myślę, że obej­rzą jakiś film, a potem pójdą coś zjeść.

– Czy przy­pro­wa­dził już jakąś dziew­czynę do domu, żeby ci ją przed­sta­wić?

– Nie. Wiem, że na uni­wer­sy­te­cie miał zaprzy­jaź­nioną grupkę mło­dzieży, w któ­rych gro­nie spę­dzał wolny czas, ale nie wspo­mi­nał o nikim szcze­gól­nym. Prze­sta­łam się dopy­ty­wać o dziew­czynę, kiedy mi oświad­czył, że dowiem się pierw­sza, jeśli pojawi się jakaś na serio.

Zbliża się Eric z napo­jami. Faye była lekko roz­cza­ro­wana, że nie mają tu piwa z beczki, i zde­cy­do­wała się na fran­cu­skie butel­ko­wane. My z Jo zamó­wi­ły­śmy butelkę wina char­don­nay i teraz skła­damy zamó­wie­nia na posi­łek.

– Och! A ja popro­szę do tego duży kie­li­szek brandy – mówi Faye do kel­nera i z trza­skiem zamyka menu z ofertą napo­jów alko­ho­lo­wych.

– A, tak szcze­rze… Jake wczo­raj spy­tał mnie o swo­jego ojca – wyrywa mi się bez­wied­nie, choć zarze­ka­łam się, że sło­wem o tym nie wspo­mnę.

Upi­jam łyk orzeź­wia­ją­cego, dobrze schło­dzo­nego wina.

– O! Coś takiego! No cóż, nale­żało się tego spo­dzie­wać, jak sądzę – mówi Jo łagod­nym tonem. – Wie­dzia­łaś o tym.

– Wie­dzia­łam, ale się oka­zało, że wciąż nie jestem na to gotowa. Głu­pio wyszło, bio­rąc pod uwagę, że mia­łam dwa­dzie­ścia lat do prze­my­śleń. Czas zle­ciał tak szybko. – Upi­jam kolejny solidny łyk wina.

– Nie­moż­liwe! – Faye wygląda, jakby nie dowie­rzała wła­snym uszom. – Ale jak to? Spy­tał ot tak, ni z tego, ni z owego?

– Mhm. Wydaje mi się jed­nak, że musiał myśleć o tym od dłuż­szego czasu. I tak się dzi­wię, że do tej pory nie pytał. Zbyt długo się sta­ra­łam cho­wać głowę w pia­sek. Posprze­cza­li­śmy się nawet.

– Co kon­kret­nie powie­dział? – pyta zanie­po­ko­jona.

– W ogól­nym zary­sie, że powin­nam się była bar­dziej posta­rać. Coś w tym rodzaju. Zarzu­cił mi, że chcia­łam go mieć tylko dla sie­bie, mając nadzieję, że straci naj­mniej­szy cień nadziei na odna­le­zie­nie ojca.

– Och, ale ci poje­chał! Na pewno dobrze się czu­jesz?

– Na pewno. Nic mi nie będzie. Pomy­ślę o tym jutro. Dzi­siaj chcia­ła­bym spró­bo­wać dobrze się bawić w waszym towa­rzy­stwie, jeśli nie macie nic prze­ciwko.

– Ja abso­lut­nie nie – mówi Jo. – Powiedz, co u rodzi­ców? Wciąż są zajęci roz­jeż­dża­niem dróg całego ziem­skiego globu?

– Tak wła­śnie jest. Mówię wam, wstą­piło w nich nowe życie. Oka­zało się, że tata w głębi duszy był od zawsze praw­dzi­wym poszu­ki­wa­czem przy­gód. Wkrótce mają zamiar wyru­szyć do Hisz­pa­nii.

– Może zawsze o tym marzył i tylko cze­kał, aż skoń­czy pra­co­wać? Nie­któ­rzy ludzie lubią wyraź­nie roz­dzie­lać pewne okresy w swoim życiu, nie sądzi­cie?

– Może i masz rację, ale cza­sem lepiej zacząć dzia­łać tu i teraz. Wyko­rzy­sty­wać week­endy. Nie każ­demu jest dane dożyć pode­szłego wieku.

– Racja – przy­ta­kuje Jo. – Moja sąsiadka, miesz­ka­jąca pię­tro niżej, która pra­co­wała jako urzęd­niczka pań­stwowa, kiedy prze­szła na eme­ry­turę, zapi­sała się na kurs salsy oraz dołą­czyła do lokal­nego kółka glob­tro­te­rów. Poznała tam swego obec­nego męża, sły­sza­łam, że ostat­nio kupili dom na waka­cje we Fran­cji.

– Czy twoja ciotka wciąż mieszka na Lazu­ro­wym Wybrzeżu? – pyta Faye.

– Tak. To sio­stra mojej mamy, cio­cia Gen. Powin­nam koniecz­nie upo­rząd­ko­wać swoje sprawy i ją odwie­dzić. Moja asy­stentka Sam jest już gotowa do prze­ję­cia więk­szo­ści obo­wiąz­ków w fir­mie. Gdy­bym zna­la­zła się tam na miej­scu, może uda­łoby mi się pogrze­bać nieco w prze­szło­ści i odna­leźć miej­sce pobytu André. Wła­ści­wie, skoro let­nie waka­cje tuż tuż, może chcia­ła­byś poje­chać razem ze mną, Faye? Ty, Jo, oczy­wi­ście też, o ile dosta­ła­byś urlop.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki