Śmierć w amazonii ebook i audiobook

1.

Zasadzkę zastawili przy małym moście nad potokiem. Zaszyli się wśród drzew wcześnie rano – i czekali. Wiedzieli, że José Cláudio i Maria muszą tu zwolnić. Zapewne wtedy padł strzał.

Wystrzelona z myśliwskiego sztucera kula trafiła oboje naraz: przeszła przez rękę Marii i utkwiła w okolicy lewej ściany żołądka José Cláudia. Według innej hipotezy pierwsza kula trafiła tylko Marię. Po upadku z motocykla oboje jeszcze żyli. Zabójcy dobili ich z bliska, ciała zwlekli z drogi i odjechali w stronę miasta.

José Cláudiowi odcięli prawe ucho.

2.

Laísa, siostra Marii, nauczycielka w szkole podstawowej, była o siódmej z minutami w klasie, przygotowywała się do lekcji. Siostra i szwagier na motocyklu marki Honda mignęli w oknie. Laísa wiedziała, że we wtorek rano wybierają się do miasta.

Niedługo potem sprzątaczka wpada z krzykiem: „Nie żyje, nie żyje!”. „Kto nie żyje?”. „José Cláudio. Straszny wypadek!”.

W drodze na miejsce zdarzenia Laísa próbuje znaleźć słowa pociechy dla siostry. Maria i José Cláudio byli jak jedna dusza w dwóch ciałach. „To nie mój mąż, to mój towarzysz – mówiła Maria. – A to dużo, dużo więcej”. Jakimi słowami ukoić ból siostry?

Na miejscu są już ludzie z sąsiedztwa, czekają na policję. Laísa dostrzega, że José Cláudio ma obcięte ucho. Popłynęły tłumione wcześniej łzy, zrozumiała, że to nie wypadek. Odcięte ucho to dowód dla zleceniodawcy, że zabójcy wykonali zadanie. Pogróżki, które José Cláudio dostawał od dawna, właśnie się spełniły.

Zaczęła odganiać muchy i osy lepiące się do zakrwawionych ust szwagra. Żeby jeszcze choć na chwilę odwlec rozmowę z Marią. Wciąż nie wiedziała, co powiedzieć siostrze, jak ją pocieszyć.

Kilka metrów dalej stała grupka ludzi i wcześniej Laísa nie zauważyła, że leży tam ktoś jeszcze.

– Przeżyłam dwa szoki, jeden po drugim. Krzyczałam w myślach: „Siostro, dlaczego mnie opuściłaś?”.

3.

Około ósmej czterdzieści rano do Batisty, adwokata i towarzysza wspólnej sprawy, zadzwonił przyjaciel:

– Właśnie słuchałem radia. Mam dla ciebie smutną wiadomość...

Batiście przewinęły się przed oczami sceny z jego czternastoletniej przyjaźni z José Cláudiem i Marią.

4.

Lokalna gazeta „Diário do Pará” dzień później, dwudziestego piątego maja dwa tysiące jedenastego:

5.

W dniu zabójstwa brazylijski Kongres debatował nad nowym kodeksem leśnym.

Kodeks określa nowe limity wycinki lasów Amazonii (czytaj: pozwala wycinać więcej) i wprowadza amnestię dla wszystkich, którzy wycinali dżunglę nielegalnie. Gdy do stolicy dotarła wiadomość o zamordowaniu dwójki ekologów z Novej Ipixuny, na mównicę wszedł deputowany z Partii Zielonych (Partido Verde – PV) Sarney Filho.

– Zabieram głos z tej trybuny, żeby powiedzieć o tragedii, do jakiej doszło właśnie dzisiaj. Najpierw jednak chcę przeczytać fragment wywiadu, jaki przeprowadził dziennikarz Felipe Milanez z zamordowanym José Cláudiem:

„Pojechałem zobaczyć Jej Wysokość – ogromne drzewo kasztanowe w gospodarstwie José Cláudia Ribeiro da Silvy i Marii do Espírito Santo. To największy kasztanowiec, jaki widziałem w życiu, i największy, jaki widział w życiu także José Cláudio. Małżeństwo to żyje ze zbioru kasztanów i z tego, co zrodzi puszcza. Sprzeciwia się wycinaniu drzew przez handlarzy drewnem...

– Gdy ścina się drzewo takie jak to, czy nie kojarzy ci się to z przelewaniem krwi?

– Mój przyjacielu, ono, gdy się je ścina, wydziela zapach, który możesz poczuć. Gdy ma się zwalić, słyszysz jego jęk: skrzypienie pnia. I możesz zobaczyć opadające liście niczym gest pożegnania...

– I czujesz, jak gdyby ktoś umierał?

– Czuję, jak gdyby kogoś zabijano. Ono jest żywą istotą...”.

Panie Przewodniczący, ten człowiek został dziś rano zamordowany, oboje zostali zamordowani...

Z sali dochodzą odgłosy niezadowolenia.

– Zachowajcie choć szacunek dla pamięci o tych bohaterach, których zamordowano! – krzyczy deputowany Sarney Filho.

Na sali rozlega się głośne buczenie.

– Proszę deputowanych o spokój... – apeluje prowadzący obrady Kongresu.

Wzburzony Sarney Filho krzyczy:

– ...tak, których zamordowano! To nie żarty!

Oglądam nagranie z sesji Kongresu razem z Laísą w jej domku w nędznej dzielnicy Maraby.

Kto miał tyle buty i bezczelności, żeby wybuczeć wiadomość o czyjejś śmierci? Ktoś, komu zamordowani wchodzili w drogę? Narazili się?

6.

Pogrzeb. Kondukt żałobny – kilka tysięcy wieśniaków – maszeruje w zaduchu i spiekocie. Idą około dziesięciu kilometrów. Wychodzą z domu jednego z braci José Cláudia i zmierzają w stronę Cmentarza Tęsknoty w Marabie. Po drodze przystają – na moście na rzece Tocantins, na szosie Ferro Carajás.

Niosą transparenty: „A FLORESTA CHORA” (Puszcza płacze).

Lider chłopski Charles Trocate wchodzi na dach fiata uno. Przemawia:

– Ten marsz to najlepsze, co możemy dzisiaj zrobić. Żądamy sprawiedliwości!

Mikrofon przejmuje kobieta. Mówi:

– Śmierć Marii i José Cláudia nie pójdzie na marne. Na ich miejsce przyjdzie sto nowych Marii i stu nowych José Cláudiów.

Na cmentarzu, nad trumnami zamordowanych ekologów mikrofon wyrywają sobie lokalni politycy, oficjele, kongresmani, mundurowi. („Gdzie byli, gdy José Cláudio i Maria składali doniesienia o nielegalnym wycinaniu drzew i gdy prosili o ochronę?” – spyta potem jeden z przyjaciół).

Nad konduktem, a potem nad cmentarzem krąży policyjny helikopter.

Łzy przy grobie. Najgłośniej rozpacza Laísa. José Cláudio życzył sobie, żeby jego ciało spalić, a prochy rozsypać u stóp kasztanowca – Jej Wysokości. Rodziny nie stać na kremację, dlatego jest tradycyjny pochówek ciał.

Uwagę dziennikarza i przyjaciela zamordowanych Felipe Milaneza zwraca atmosfera strachu, niemal paniki wśród wieśniaków. Ludzie mówią między sobą, że w tłumie może być zabójca. Wyczuwa się napięcie, niepokój.

Nagle w tej wielkiej ludzkiej masie ktoś wypatruje właściciela ziemskiego, niejakiego Gilzão. Ten Gilzão groził kiedyś José Cláudiowi, w oczach ludzi jest jednym z podejrzanych o zlecenie zabójstwa. Ktoś rzuca: „Bezczelność!”. Ktoś inny: „A to kutas!”. Felipe Milanez rozgląda się wokół i obmyśla, gdzie paść na ziemię, gdyby doszło do strzelaniny.

„Świat przemocy w tej części Amazonii ucieka się do strategii terroryzmu – napisze potem. – Nie uderza otwarcie, wprost. Działa z ukrycia, w okrutny sposób, penetruje wyobraźnię zastraszanych. Panika wśród wieśniaków dowodzi, że to skuteczna strategia”.

Około trzeciej po południu, dokładnie w trakcie trwania uroczystości pogrzebowych, nieznani sprawcy zabijają dwudziestopięcioletniego Heriveltona Pereirę. Ludzie spekulują, czy zginął dlatego, że wiedział coś o zabójcach José Cláudia i Marii? Jego ciało znaleziono w nocy w gęstwinie krzaków – w tej samej osadzie, w której mieszkali zamordowani ekolodzy.

Prowadzący śledztwo oficer oznajmi nad jego zwłokami krótko:

– Madereiros.

7.

O zabójstwie José Cláudia i Marii dowiedziałem się z sieci. Napisały o nim duże gazety i strony internetowe, na które zaglądam.

W Marabie byłem siedem lat wcześniej, w podobnych okolicznościach: kilka dni po zamordowaniu amerykańskiej zakonnicy Dorothy Stang. Mieszkała w Brazylii od ponad trzech dekad. Razem z wieśniakami dobijała się o reformę rolną, opiekowała się tymi bez ziemi, domagała się dla nich i razem z nimi prawa do godnego życia na kawałku własnego pola. Tak jak José Cláudio i Maria, angażowała się w kampanie obrony lasów deszczowych Amazonii przed wycinką. Lasy te dewastują handlarze drewnem, węglem drzewnym oraz hodowcy bydła. Ci ostatni – żeby posiać na ich miejscu trawę i zamienić puszczę w pastwiska. Co roku znikają w ten sposób tysiące kilometrów kwadratowych dżungli nazywanej „płucami Ziemi”.

Siostrze Dorothy grozili od dawna, ale nikt w Marabie nie wierzył, że można bezkarnie zamordować Amerykankę. W sobotę rano, dwunastego lutego dwa tysiące piątego roku, niedaleko miasteczka Anapu w stanie Pará, ktoś dowiódł, że można.

Zawrzało. Zabójstwo zakonnicy ekolożki przez dłuższy czas było główną wiadomością telewizyjnych programów informacyjnych, nie schodziło też z pierwszych, a potem dalszych stron gazet. Pisano o nim w Stanach Zjednoczonych i w Europie. Prezydent Brazylii Lula wysłał do stanu Pará dwa tysiące żołnierzy. Wyglądało to jak konkwista części terytorium własnego kraju, cieszącej się niesławnymi imionami „ziemia bezprawia”, „ziemia niczyja”, „brazylijski Dziki Zachód”.

W takich okolicznościach kupiłem bilet z Rio de Janeiro do Maraby, zostawiłem część rzeczy w mieszkaniu przyjaciela – tej części podróży w ogóle nie planowałem – i znalazłem się na „ziemi bezprawia”. Francisco da Costa, miejscowy działacz chłopski, którego spotkałem jako jednego z pierwszych, od razu powiedział, że z tym wojskiem to śmiertelny błąd.

– Jak tylko żołnierze wrócą do koszar, będzie gorzej niż przed interwencją.

– Dlaczego?

– Bo hodowcy bydła i handlarze drewnem zaczną się mścić i zabijać niewygodnych.

To był pierwszy raz w historii Brazylii, kiedy władza centralna wysłała wojsko, żeby powstrzymać zbrodnie potężnych właścicieli, hodowców, ludzi wielkiego pieniądza. Wcześniej siły bezpieczeństwa pojawiały się w interiorze na zamówienie latyfundystów: żeby pacyfikować bezrolnych chłopów zajmujących ziemię. Albo w czasach dyktatury wojskowej: żeby wytępić czerwoną partyzantkę.

Wojsko nie wygra tej wojny, wtórowała Joelma, znana w regionie działaczka chłopska, której męża też zamordowano na zlecenie. - Wojny? – dopytywałem. - Tak, to, co się dzieje w stanie Pará, to cicha wojna domowa. Wysłanie armii to gest propagandowy, telewizyjny show. Przecież żeby „okupacja” odniosła jakikolwiek skutek – mówiła Joelma – żołnierze musieliby tu stacjonować przez lata. Rząd nie ma na to pieniędzy, a może i ochoty, mimo że przywdział szaty postępu i społecznej sprawiedliwości.

Wkrótce dowódcy armii zaczęli szemrać, bo zabrakło pieniędzy na paliwo do samochodów i wyżywienie dla oddziałów. Zleceniodawcy zabójstwa siostry Dorothy musieli pękać ze śmiechu, pewnie wypili z tej okazji niejednego szampana.

Teraz przekonuję się, że Joelma miała sto procent racji. Wojsko tej wojny nie wygrało, niczego nie załatwiło. Historia w Amazonii się powtarza – tak jak mówił przyjaciel zamordowanych ekologów, adwokat Batista, którego również poznałem przed laty. Zawsze jest tak samo: ktoś zgłasza doniesienia o nielegalnym niszczeniu lasów deszczowych, władze państwowe nie reagują, zaczynają się pogróżki. Na końcu zjawiają się najęci rewolwerowcy... Puszcza dewastowana jest dalej.

Joelma wieszczyła, że jeśli nic się w Amazonii nie zmieni, wkrótce wrócę napisać reportaż o jej śmierci.

Wróciłem siedem lat później napisać o śmierci jej towarzyszy.

8.

Padał deszcz. Na ulicach ni żywego ducha. W Marabie jak pada, to jakby leciała z nieba ściana wody. Jakby zbliżał się koniec świata, ostateczny potop. Niżej położone osiedla zalała już rzeka. Deszcz padał dalej.

Gdy następnego ranka w końcu się wypogodziło, Marabá nie stała się bardziej przyjazna. To miasto widmo, miasto upiór. W internecie można przeczytać: „Marabá – dwustutysięczne miasto, które składa się ze starówki i dwóch nowych części...”. Internet obiecuje dobre hotele, plaże nad rzeką Tocantins, cudowne tereny rekreacyjne. Ale gdzież te cuda? Owszem, w porze suchej, gdy opadną wody Tocantins, na pobliskiej wyspie, do której trzeba dopłynąć motorową lanczą, vis-à-vis starej części miasta ciągnie się piaszczysta plaża. Jest jeszcze druga, w innej części. Ale mamy porę deszczową i plaż nie widać. Muszę przyjąć na wiarę, że w Marabie bywa pięknie.

Na co dzień rozrywką snujących się bez celu chłopaków są skoki z barierki na promenadzie ciągnącej się wzdłuż rzeki. Można by rzec, że rzeka jest prawie tak szeroka jak morze, gdyby nie to, że w oddali majaczy drugi brzeg. Chłopcy skaczą do rzeki, wykonując imponujące salta. Mogą robić te akrobacje dzięki temu, że ciągle pada i woda wezbrała. Jak zacznie opadać, będą ryzykować uderzenie głową o dno.

Stara część Maraby wygląda tak jak prawie każde biedne miasteczko w interiorze dowolnego kraju Ameryki Łacińskiej. Niska zabudowa, wąskie uliczki, domy w intensywnych, jasnych kolorach. Dużo żółtego, pomarańczowego, jasnozielonego i białego, ale tynk odpada, więc i tak, mimo pogodnych barw, ma się wrażenie dekadencji, gnicia, rozkładu. Wzdłuż głównej ulicy sklepiki, stragany, jadłodajnie. Obskurne hostele zamieszkane przez gigantyczne karaluchy. Życie nocne toczy się wokół knajp przy promenadzie. Mają tu dobre ryby i wołowinę. Jest dyskoteka i kilka barów, gdzie można się napić i potańczyć.

Nowe części miasta to slumsowate i półslumsowate osiedla, porozrzucane na bezkształtnej przestrzeni budynki, duże połacie pustki. Trudno znaleźć tu jakąkolwiek logikę, dopatrzyć się planu. W wielu częściach miasta nie ma chodników. Oddzielone jedne od drugich skupiska domów i osiedli łączy sieć byle jakich, dziurawych dróg. Samochody, które po nich jeżdżą, są warte lepszego podłoża: drogie suburbany, miniwany i wany. Szpan i wypas. Rewia mody, bogactwa, luksusu.

Chyba najważniejsze odczucie: tymczasowość. Miasto robi wrażenie prowizorki, pomimo że jest tu jedna stara, to znaczy stuletnia, dzielnica. Jak gdyby mieszkającym tutaj ludziom nie opłacało się o nic zadbać, niczego odnawiać ani zbudować do końca, bo są tu tylko przejazdem. Zarobić, nachapać się i w nogi. Marabá jest miejscem megachaosu i brzydoty, a zarazem – według wskaźników ekonomicznych – jednym z najbardziej dynamicznie rozwijających się miast Brazylii.

Jakim cudem? Może niszczenie lasów deszczowych Amazonii ma tu coś do rzeczy?

Słońce nie jest jeszcze wysoko, a już męczy, rozleniwia. Ubranie klei się do ciała, skóra podrażniona. Wszystko paruje po wielodniowych ulewach. Potworny zaduch.

Prześladuje mnie fonetyczna zbitka Marabá – makabra. Chyba nie umiem myśleć inaczej o tym miejscu.

9.

Pewien robotnik rolny, który wystrzelił z karabinu w drzewo niemające jeszcze wówczas nazwy, nie miał pojęcia, że przypadkowo dokonuje czynu dającego początek nowej epoce. Z „rany”, jaką zadał drzewu ów epokowy strzał, wyciekło obficie mleko, które następnie zastygło w twardą masę. Tak zaczęła się w ostatnich latach dziewiętnastego wieku gorączka kauczukowa. A dzięki niej powstała Marabá.

Powtarzana w ten sposób opowieść w zasadzie jest prawdziwa, choć zawiera drobiny legendy. Portugalczycy dotarli w te rejony trzysta lat przed gorączką kauczukową, ale ich nie skolonizowali. Niedostępna dżungla, często wylewające rzeki, jadowite zwierzęta, insekty, śmiertelne choroby. Także nieprzyjazne przybyszom, niepragnące kontaktu ze zdobywcami autochtoniczne ludy Gavionów i Kajapów.

Europejczycy znali kauczuk od czasów Kolumba, ale zaczęli robić z niego użytek dopiero trzy stulecia później. „Pod koniec osiemnastego wieku brytyjski naukowiec zauważył, że można nim wymazać ślady ołówka i dał substancji jej angielską nazwę – pisze amerykański historyk Adam Hochschild. – W tysiąc osiemset dwudziestym trzecim roku Szkot Charles Macintosh zapisał się w historii, wynajdując metodę produkcji na masową skalę czegoś, co amerykańscy Indianie robili od dawna – czynienia materiałów wodoodpornymi poprzez pokrywanie ich gumą. Szesnaście lat później amerykański wynalazca Charles Goodyear przypadkiem wylał siarkę na gorący kauczuk. Zauważył, że powstała w ten sposób mikstura nie twardnieje po wystygnięciu, a gdy jest gorąca, nie śmierdzi i nie jest glutowata, co było podstawowym problemem, gdy chciano wytworzyć gumowe buty lub płaszcze przeciwdeszczowe. Światowy boom kauczukowy rozpoczął się jednak dopiero na początku lat dziewięćdziesiątych dziewiętnastego wieku, pięć lat po tym, jak John Dunlop zamontował w trójkolorowym rowerze swojego syna gumowe opony na resorach. Światowy przemysł szybko nabrał apetytu nie tylko na gumowe opony, ale też na węże, rury, uszczelki i tym podobne sprzęty, a także gumowe izolacje telegrafów, telefonów i kabli elektrycznych, coraz szczelniej oplatających ziemię. Nagle zaczęło brakować owego magicznego surowca, a jego cena cały czas rosła...”.

Anonimowy robotnik rolny, któremu przypisuje się wywołanie pierwszej spontanicznej kolonizacji południowo-wschodnich terenów stanu Pará, należał do świty niejakiego Carlosa Gomesa Leitão, politycznego zbiega z sąsiedniej prowincji. Ów Leitã o puścił w obieg wiadomość o przypadkowym odkryciu, i zaczęło się. Do regionu przybywali ryzykanci upatrujący szansy na życiowy sukces w eksploatacji drzew kauczukowych. Nazwano ich seringueiros. Za nimi pojawili się myśliwi i rybacy, drobni i więksi handlarze, którzy założyli pierwsze osady.

Przybycie kolonistów było dla autochtonów tragedią. Tylko ci ostatni bowiem umieli przeżyć w nieprzyjaznych warunkach dżungli, a przez to doskonale nadawali się do roli siły roboczej eksploatującej drzewa kauczukowe. Seringueiros opanowali wioski i większe wspólnoty etniczne, a następnie zmuszali podbitych do niewolniczej pracy. Oporni ginęli. W tysiąc dziewięćset dwunastym roku wielcy przedsiębiorcy kauczukowi urządzili zbuntowanym autochtonom masakrę. Niektóre źródła podają, że wymordowano wtedy tysiące ludzi.

Boom kauczukowy trwał zaledwie kilkanaście lat. Niedostępność drzew, piekielnie trudny transport po rzekach Tocantins i Araguaia, a przede wszystkim konkurencyjne ceny surowca do produkcji kauczuku z Azji i Afryki doprowadziły do upadku biznesu w Amazonii. Głównym winowajcą był brytyjski poszukiwacz i myśliwy Henry A. Wickham, który w tysiąc osiemset siedemdziesiątym szóstym roku wywiózł stąd nasiona kauczukowca. Zasadzono je we wschodniej Azji. Trzydzieści lat później wydały owoce.

Boom pozostawił różnorakie dziedzictwo, a jednym z nich jest Marabá, oficjalnie uznana za miasto w tysiąc dziewięćset trzynastym. Jej nazwa oznacza w jednym z lokalnych języków „syn obcego”; innymi słowy – owoc związku białego mężczyzny z indiańską dziewczyną. Drobni seringueiros, którzy wcześniej zniewalali i mordowali miejscowych, później wiązali się z autochtonkami, zakładali z nimi rodziny. Stawali się członkami amazońskich wspólnot, żyli razem w puszczy. Owoce związków białych mężczyzn z miejscowymi kobietami widać na każdym kroku na ulicach Maraby. Miasto jest etnicznym tyglem, szeroką paletą kolorów i odcieni skóry.

Szybko okazało się, że można tu zarabiać nie tylko na eksploatacji kauczuku. Niedaleko brzegów rzeki Tocantins znaleziono diamenty, a jakiś czas potem – złoto. Ale przede wszystkim są tutaj i były od zawsze ogromne kasztanowce.

Z kasztanowca, zwanego dziś brazylijskim (castanha-do-Brasil), żyły przez setki lat ludy autochtoniczne, zamieszkujące tę część Amazonii. Orzechy z tego drzewa są do dzisiaj przedmiotem handlu, można je kupić w każdym sklepie spożywczym – paczkowane lub na wagę. Wyciska się z nich olej andiroba, robi masło, mąkę, a miejscowi wieśniacy wytwarzają także naturalne kosmetyki. Przez setki lat orzechy stanowiły ważny składnik diety autochtonów. Od początku dziewiętnastego wieku, jeszcze zanim Brazylia uniezależniła się od Portugalii, aż do lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku – czyli niemal przez dwa stulecia – kasztany były motorem, który napędzał miejscową gospodarkę. Najpierw tę rodzinną, później wielki biznes. W jakimś sensie kauczuk był zaledwie epizodem w długiej epoce kasztanowca.

Prawdziwy kasztanowy boom nastał w latach dwudziestych. Przybywający tu awanturnicy zagarniali ziemię publiczną siłą, korumpowali lokalne władze, uzyskiwali tytuły własności za bezcen. Powstawały kasztanowe latyfundia, wśród których największe należały do dwóch zwalczających się rodzin – Mendonça i Mutran. Kasztanowi latyfundyści za pomocą oszustw, poprzez zawłaszczenia, przemoc i zbrodnie zdominowali gospodarkę i politykę na kilka dziesięcioleci. To oni zaczęli wycinanie lasów pod pastwiska dla bydła, ale skala zniszczeń, jakich dokonali, była bladą zapowiedzią tego, co miało nadejść. Wciąż żyli przecież z kasztanowego biznesu, wiedzieli, że nie mogą podcinać gałęzi, na której siedzą.

Wpływy kasztanowych baronów skurczyły się po wojskowym zamachu stanu z roku sześćdziesiątego czwartego, a jeszcze bardziej w latach siedemdziesiątych, gdy generałowie zainstalowali tu mundurowego zarządcę. Uznali, że region ma strategiczne znaczenie dla bezpieczeństwa narodowego. Właśnie wtedy przywódcy junty wezwali Brazylijczyków do podboju Amazonii za pomocą „krowich kopyt”. Ruszyło na wielką skalę wycinanie lasów pod przyszłe pastwiska. Kasztanowiec i cała amazońska puszcza znalazły się w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Generałowie mieli dwa powody polityczne, żeby dążyć do opanowania Amazonii. Obawiali się, że odległy, odizolowany od reszty kraju region, obejmujący aż siedem stanów, może być przyczółkiem czerwonej partyzantki na wzór boliwijskiej guerrilli Che Guevary. Wprawdzie siły komunistycznych grup zbrojnych były w Brazylii mizerne, to jednak zasilone przez bojowników z sąsiednich krajów – Wenezueli i Peru – mogły, jak sądzili generałowie, a przynajmniej tak oficjalnie głosili, zamieszać w lokalnej polityce. Jeśli partyzanci opanowaliby tylko część obszaru, nad którym państwo brazylijskie i tak nie miało kontroli, byłaby to dla dyktatury prestiżowa porażka. Jak się okazało później, amazońska partyzantka liczyła... sześćdziesięciu dziewięciu bojowników, przeciwko którym generałowie wysłali ponad trzy tysiące żołnierzy piechoty, lotnictwa i marynarki. Przy życiu została dziesiątka partyzantów. Znaczna część zginęła nie w potyczkach z armią, lecz w wyniku tortur i egzekucji bez sądu.

Drugim motywem wezwania do „podboju” Amazonii były dyskusje na świecie, w szczególności w Stanach Zjednoczonych, o eksploatowaniu bogactw puszczy przez zagraniczne potęgi. Mówiło się o „umiędzynarodowieniu” regionu, wyłączeniu go z terytorium Brazylii i nadaniu statusu dobra całej ludzkości. Hudson Institute, jeden z amerykańskich think-tanków, propagował ideę zbudowania gigantycznej elektrowni wodnej, co doprowadziłoby do zalania ogromnych połaci Amazonii. Wielka powódź była częścią planu: rozlewiska miały ułatwić żeglugę i transport rzeczny w regionie. Krążyły plotki i najrozmaitsze teorie, jakoby rząd w Waszyngtonie miał plan zaludnienia Amazonii przez Afroamerykanów – a to w Brazylii odbierano jako preludium do aneksji „płuc Ziemi” przez USA. Pogłoski, w których prawda mieszała się z fikcją i spekulacjami, uderzały w czuły punkt dumy narodowej. Generałowie potrafili to zręcznie wykorzystać.

Rzucili hasło: „Ziemia bez ludzi dla ludzi bez ziemi”. W odpowiedzi na to zawołanie do Amazonii przybyły dziesiątki, potem setki tysięcy bogatych, średniaków, biedaków, nędzarzy. Tylko ci pierwsi, mający pieniądze na zakup ziemi, mogli liczyć na ulgi podatkowe od rządu i kredyty. Tysiące ubogich migrantów z zapadłych wiosek i slumsów wielkich metropolii, którzy marzyli o własnym skrawku, odkrywało po przybyciu na miejsce, że zasiedlaną przez nich na dziko ziemię ktoś już kupił – albo przynajmniej tak twierdził – i żądał, żeby natychmiast się wynieśli.

Zaczęła się krwawa i zazwyczaj cicha wojna domowa o amazońską ziemię. Wojna ta trwa do dziś.

10.

Lista zapowiedzianych śmierci. Taki tytuł miał reportaż, który napisałem przed laty o misjonarce Dorothy Stang, o innych zamordowanych, a także tych, co dostawali pogróżki i czekali na wykonanie wyroku. Byli wśród nich ekolodzy, jak José Cláudio i Maria, i wieśniacy bez „ekologicznej agendy”, bezrolni chłopi, którzy wyrywali Amazonii kawałek ziemi, osiedlali się na nim i żyli z upraw manioku, ryżu, kukurydzy, a przede wszystkim z tego, co daje puszcza. Przez samą obecność, nawet nie angażując się w walkę o większą sprawę, taką jak obrona „płuc Ziemi”, stawali się przeszkodą dla ludzi, którzy mieli wobec dżungli inne zamiary.

Przeglądam teraz reportaż sprzed lat: historię cichej wojny domowej o ziemię objaśnia w nim José Batista Gonçalves Afonso; będę go dalej nazywał Batistą, jak wszyscy tutaj. Batista jest adwokatem Pastoralnej Komisji do spraw Ziemi, która oprócz udzielania pomocy prawnej bezrolnym chłopom zbiera dane o zabójstwach i wspiera rodziny zamordowanych. Wspomaga również ekologów sprzeciwiających się wycince w Amazonii. Batista – lekko łysiejący, w drucianych okularach, średniego wzrostu, szczupły. Ubrany na sportowo: koszulka typu polo, dżinsy, adidasy. Miał wtedy czterdziestkę i robił wrażenie człowieka wewnętrznie spokojnego, przekonanego o słuszności tego, co robi. Na każde pytanie miał precyzyjną odpowiedź, wspartą liczbami, datami, paragrafami – i w ogóle klarowną wizję tego, co się tu dzieje. Syn chłopów bez ziemi, niedoszły ksiądz. Studiował w seminarium duchownym, ale gdy okazało się, że papież z Polski wysyła na emeryturę biskupów walczących z wyzyskiem i zastępuje ich kościelną konserwą, Batista postanowił, że będzie przybliżał nadejście Królestwa Bożego na tym świecie jako człowiek świecki.

Na początku był nieufny. Musiałem dokładnie opowiedzieć, kim jestem, jak i dlaczego tu trafiłem, kto dał mi kontakt do niego. To norma, tak tu trzeba ze wszystkimi, którzy dostają pogróżki i zawsze muszą być czujni. Każdy niespodziewany gość, fałszywy wysłannik, udawany przyjaciel – czemu by nie „zagraniczny dziennikarz” – może być płatnym zabójcą i wykonać egzekucję.

Batista też był wówczas na tak zwanej liście śmierci. Dowiedział się o tym od znajomej prawniczki, która w samolocie z Brasilii do Maraby podsłuchała rozmowę dwóch przedsiębiorców rolnych. Jej sens był mniej więcej taki: „Batista wtyka nos we wszystko. Trzeba z nim skończyć, będzie spokój na jakiś czas”.

W stanie Pará nie lekceważy się takich pogróżek. Dwaj poprzednicy Batisty, adwokaci broniący ludzi bez ziemi i środowiska naturalnego, zginęli naprawdę. W roku osiemdziesiątym zamordowano mecenasa Raimunda Ferreirę Limę, w osiemdziesiątym siódmym ofiarą sicarios, wynajętych zabójców, padł adwokat Paulo Fontelles.

Fragment rozmowy z Batistą – tamtej sprzed lat:

Spytałem też wtedy Batistę, czy się boi. Tak, odpowiedział, boi się. Ale robi swoje.

11.

W trakcie przygotowań do podróży, przeglądając stary tekst, odkrywam, że na „Liście zapowiedzianych śmierci” była... Maria do Espírito Santo.

Nie spotkałem jej, zapewne Batista podał mi jej nazwisko, obok kilkudziesięciu innych, którzy systematycznie dostawali pogróżki.

Dlaczego jednak na „mojej” liście nie znalazł się José Cláudio, któremu madereiros od wielu lat grozili śmiercią?

Batista, którego spotkam ponownie w Marabie, podpowie, że zapewne podał jedynie nazwisko Marii, bo wówczas to ona była przewodniczącą lokalnego stowarzyszenia drobnych rolników i obrońców Amazonii. W tamtym czasie to ona, bardziej niż José Cláudio, była wystawiona na strzał. Jej towarzysz, jak o nim mówiła, otrzymywał pogróżki nieco wcześniej i nieco później.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej