Ebook Bajki dla Marysi i Alicji mobi,epub

�fer znie­ru­cho­miał, uci­chła na­wet mu­zy­ka. Straż­ni­cy skle­pu też chy­ba nie mie­li do­bre­go hu­mo­ru. W każ­dym ra­zie nie mie­li li­to­ści dla tych, któ­rzy nisz­czą świą­tecz­ne ozdo­by. We­zwa­li po­li­cję. Piotr miał spo­ro szczę­ścia, że nie spę­dził ca­łej nocy w ko­mi­sa­ria­cie. Do­tarł do domu póź­nym wie­czo­rem. Wie­dział, że An­nie bę­dzie przy­kro. Czę­sto wra­cał póź­no z pra­cy, ale ni­g­dy w Wi­gi­lię. Żona nic nie mó­wi­ła. Mia­ła za to łzy w oczach. Dzie­ci chy­ba ni­cze­go nie za­uwa­ży­ły. Spo­glą­da­ły pod cho­in­kę, szu­ka­jąc pre­zen­tów. Pol­ski zwy­czaj na­ka­zy­wał jed­nak, by naj­pierw za­siąść do wi­gi­lij­nej ko­la­cji. Anna przy­go­to­wa­ła dwa­na­ście po­traw i do­dat­ko­we na­kry­cie dla za­mor­skie­go nie­ocze­ki­wa­ne­go go­ścia. Każ­de­go roku przed skła­da­niem ży­czeń Piotr tłu­ma­czył dzie­ciom wi­gi­lij­ne oby­cza­je. Jego ro­dzi­ce ro­bi­li kie­dyś tak samo. Wy­ja­śniał wła­śnie tra­dy­cję do­dat­ko­we­go na­kry­cia na sto­le, gdy roz­legł się dzwo­nek. Po­szedł otwo­rzyć drzwi. Nie­ocze­ki­wa­ny gość wy­glą­dał na bez­dom­ne­go. Był sta­ry, ubra­ny w po­dar­ty gar­ni­tur i chy­ba do­syć daw­no się nie go­lił. Mó­wił ła­ma­ną an­gielsz­czy­zną. Twier­dził, że jest głod­ny. Piotr już się­gał do kie­sze­ni po ja­kieś drob­ne, gdy uj­rzał za sobą dzie­ci. - Tato, a ten pan to za­mor­ski gość? - spy­tał naj­młod­szy syn Ma­te­usz. Piotr zro­zu­miał, w co się pa­ku­je. - Nie, ten pan chce tyl­ko tro­chę pie­nię­dzy - pró­bo­wał wy­brnąć z nie­zręcz­nej sy­tu­acji. - Mó­wił, że jest głod­ny - nie ustę­po­wał Ma­te­usz. Jak na złość cu­dzo­zie­miec do­brze ro­zu­miał tyl­ko dzie­cia­ka. - Tak, do­bry czło­wiek, ja daw­no jeść. Piotr za­pro­sił przy­by­sza do sto­łu i od razu po­czuł na so­bie zdu­mio­ny wzrok Anny. Po­pro­si­ła go do kuch­ni. Wie­dział, że choć uro­dzi­ła się w Pol­sce, wca­le nie prze­pa­da za wszyst­ki­mi świą­tecz­ny­mi tra­dy­cja­mi. Ko­cha­ła dom, ro­dzi­nę i świę­ty spo­kój. Zresz­tą, to do­dat­ko­we na­kry­cie to prze­cież tyl­ko taki zwy­czaj. Nikt ni­g­dy nie sły­szał, żeby za­pra­szać bez­dom­ne­go do wi­gi­lij­ne­go sto­łu. Pra­wie się po­kłó­ci­li. Anna nie chcia­ła zo­sta­wiać dzie­ci sa­mych z nie­zna­nym cu­dzo­ziem­cem i w koń­cu usie­dli za sto­łem. Piotr bli­sko przy­by­sza, Anna jak naj­da­lej od oby­dwu. Gość tro­chę orien­to­wał się w pol­skich tra­dy­cjach, ale Po­la­kiem na pew­no nie był, za to bły­ska­wicz­nie pa­ła­szo­wał pol­skie wi­gi­lij­ne po­tra­wy. Nie wia­do­mo, czy we wła­ści­wej ko­lej­no­ści, ale na pew­no z ogrom­nym ape­ty­tem. Ro­sja­nin albo Ukra­iniec - po­my­ślał Piotr. - Ale nie, mówi z ja­kimś dziw­nym ak­cen­tem, może pol­ski Żyd? Też chy­ba nie. Oni mają inne świę­ta. Dzie­ci skoń­czy­ły wie­cze­rzę, ale cu­dzo­zie­miec ni­cze­go nie za­mie­rzał jesz­cze koń­czyć. Jadł, a ra­czej żarł, aż mu się uszy trzę­sły. Anna z co­raz więk­szą wście­kło­ścią pa­trzy­ła na Pio­tra. - Tato, pre­zen­ty, pre­zen­ty! - wo­ła­ły dzie­ci. Na sło­wo ,,pre­zen­ty" gość spoj­rzał cie­ka­wie pod cho­in­kę. Pio­tra prze­szły ciar­ki. W pol­skiej tra­dy­cji nie było mowy o do­dat­ko­wym pre­zen­cie. I, jak to bywa w sy­tu­acjach kom­plet­nej ka­ta­stro­fy, wpadł mu do gło­wy świet­ny po­mysł. Przy­naj­mniej wte­dy wy­da­wał mu się świet­ny. Wie­dział, że Anna przy­go­to­wa­ła dla nie­go dwa pre­zen­ty: ze­ga­rek i swe­ter. Po­sta­no­wił szyb­ko dzia­łać. - Dzi­siaj ja roz­da­ję pre­zen­ty! - za­wo­łał. Dzie­ci były rów­nie zdu­mio­ne co Anna. Po­dał żo­nie ład­nie opa­ko­wa­ny fla­ko­nik per­fum - wy­glą­da­ła chy­ba na tro­chę roz­cza­ro­wa­ną, ale może to złu­dze­nie, dzie­ciom - jak zwy­kle - wiel­kie pu­dła ze­rwał tak, by nikt nie za­uwa­żył, na­lep­kę z imie­niem z więk­sze­go pre­zen­tu. Po­dał go go­ścio­wi. Sam otwo­rzył mniej­szy, ten z ze­gar­kiem. Anna zro­bi­ła się na­praw­dę czer­wo­na, zbie­ra­ło jej się na płacz, gdy cu­dzo­zie­miec wci­skał na brud­ną ko­szu­lę ro­bio­ny przez nią po no­cach swe­ter. Gość bar­dzo cie­szył się z po­da­run­ku, choć tak na­praw­dę swe­ter był na nie­go spo­ro za mały. Od razu pękł w kil­ku miej­scach. Gdy­by n