Rzeźnik - ebook

SŁOWO OD AUTORA

Prawda miała stać się jedynie punktem wyjścia do fikcji. Planowałem napisać thriller o seryjnym mordercy wzorującym się na którejś z autentycznych postaci. Gdy jednak zacząłem zgłębiać materiały źródłowe, okazało się, że żadna fikcja nie przebije tego, co wydarzyło się w rzeczywistości.

W pierwszej chwili się zawahałem i pomyślałem, że to zły pomysł. Pewnych kwestii lepiej nie poruszać, a historię zostawić historykom. Jednak, otoczony materiałami źródłowymi, wciąż stawiałem sobie kolejne pytania. A cholernie nie lubię pytań pozostawionych bez odpowiedzi.

Dlaczego ten człowiek to zrobił? Dlaczego stał się tym, kim się stał?

W pewnym momencie zbrodnia zeszła na dalszy plan, a na pierwszy wysunęło się zwykłe życie. Bo jeśli ma się takie życie, to... Muszę w tym momencie umilknąć, aby niczego nie zdradzić.

W każdym razie starałem się wniknąć w umysł Rzeźnika z Niebuszewa; poszukiwałem procesów, które w nim zaszły, domyślałem się ich i je odtwarzałem. Wydarzenia, które rozegrały się w ciągu ćwierćwiecza, całkowicie mnie pochłonęły. Niełatwo jest wtedy spać, odpoczywać i funkcjonować. Historia ta towarzyszyła mi przez cały czas. Odwiedziłem okolice, w których bywał Cyppek, miejsca, gdzie mieszkał i gdzie przechowywał szczątki swoich ofiar. Intensywna praca z notesem, laptopem czy aktami potrafi człowieka nasączyć jak atrament bibułę. W snach odnajdowałem odpowiedź na stawiane pytania. A po przebudzeniu dochodziłem do siebie, przekonując się, że ja to ja.

A nie on.

Mimo to jedyną słuszną narracją wydała mi się narracja pierwszoosobowa. Był moment, w którym zasypiając, starałem się myśleć jak Cyppek i zmobilizować podświadomość do podsunięcia mi odpowiedzi na kolejne pytania.

Czasem się udawało.

Nie silę się przy tym na działania podobne do tych, które podejmują profilerzy kryminalni. Nie znam się na tym, choć pracując nad innymi książkami, starałem się sporo o tym dowiedzieć. W przypadku tej książki chciałem napisać po prostu solidną historię. Taką, która w najwyższym stopniu będzie oparta na prawdzie.

Milicyjne notatki, łącznie z tą, którą przeczytacie poniżej, są autentyczne. Fragmenty gazet, przemówień radiowych czy ogłoszeń – również. Zeznania świadków zostały sparafrazowane i odtworzone na podstawie źródeł trzecich. Starałem się jak najlepiej oddać rzeczywistą topografię opisywanych miejsc: nazwy budynków, lokali, ulic, sposób życia i umierania.

Pisząc tę książkę, przejrzałem setki, a może tysiące zdjęć. Wszystko, aby prezentowany obraz był niemalże nagrywanym kamerą dokumentem.

Czytając, pamiętajcie, że najbardziej makabryczne lub absurdalne sceny się wydarzyły lub z wielkim prawdopodobieństwem mogły się wydarzyć. Niemożliwym jest odtworzenie wszelkich szczegółów życia zbrodniarza, jego zachowania i myśli, ale ta próba zdaje się maksymalnie zbliżać do rzeczywistości. Przynajmniej tak mi się wydaje, choć nie napiszę, że mam taką nadzieję.

Ta książka mogłaby być dłuższa, a jej grzbiet – ładniej wyglądać na półkach księgarni, ale starałem się opierać jedynie na faktach lub najbardziej prawdopodobnych domysłach. Nie wzbogacałem jej na siłę. Nadinterpretację ograniczyłem do minimum, by zachować sedno złowieszczej rzeczywistości.

Fikcja, przynajmniej dla mnie, już nigdy nie będzie tak atrakcyjna jak dotąd. Nie po raz pierwszy prawda z łatwością ją przyćmiła.

Lublin, 2019 r.Z NOTATKI MILICYJNEJ

W pokoju na kanapie leżały zwłoki kobiety z odciętą głową, rękami i wyciągniętymi wnętrznościami. Ręce i jedno udo przy szafie. Wnętrzności – w wiadrze pod oknem. W kuchni na zlewie, krzesłach i drzwiach czerwone plamy – część nieudolnie pościerana. Na półce przy kaflowej kuchni miska do połowy wypełniona czerwoną cieczą. Obok maszynka do mielenia mięsa ze świeżymi śladami. Na talerzach serce i wątroba ludzka. Na stole na patelni niedojedzona jajecznica z jakimś tłuszczem. Obok chleb ze smalcem, sałatka z pomidorów i kawałek surowego mięsa, chyba wołowego. Po mieszkaniu walały się butelki po piwie i wódce.

* * *

Już mnie nienawidzicie? Brzydzicie się mną od samego początku? Posłuchajcie, może uda się wam mnie nawet zrozumieć. A wtedy zaskoczycie samych siebie.PONIEDZIAŁEK, 3 LISTOPADA 1952 R.
GODZINA: 17:19
ARESZT ŚLEDCZY W SZCZECINIE
UL. KASZUBSKA 28 (DAWNIEJ: ELISABETHSTRASSE)

Stracone pokolenie. Rozumiecie, jak idiotycznie to brzmi? Gdzieś słyszałem, że właśnie w ten sposób nazwano tego zapijaczonego pisarzynę i jemu podobnych. Albo sami się tak nazwali. Nieważne.

A kim ja niby jestem? Odmówiono mi nawet prawa do imienia i nazwiska. Józef Cyppek? To przecież ktoś zupełnie inny. Obcy. Kiedy ludzie wymawiają te dwa słowa, reaguję z opóźnieniem. Najpierw mam wrażenie, że zwracają się do kogoś obok. Dopiero po sekundzie czy dwóch przychodzi oprzytomnienie. Ty stary durniu, przecież jesteś tu sam. Tylko oni i ty. Nikt więcej. Każą ci być Józefem Cyppkiem i nic z tym nie zrobisz. Już nigdy.

Nie łudź się. Nie oszukuj.

Bierz los takim, jaki jest.

Predestynacja – to jedno z niewielu mądrych słów ewangelickiego pastora, które pamiętam z dzieciństwa. Wszyscy jesteśmy predestynowani do śmierci. Amen.

Ale stracone pokolenie? To naprawdę sukinsyńska ironia. Szczególnie gdy obok twojego imienia i nazwiska pojawia się artykuł dwieście dwudziesty piąty Kodeksu karnego. A precyzując – jego pierwszy paragraf. Krótki i konkretny.

Kto zabija człowieka, podlega karze śmierci.

Verlorene Generation.

Verlorene Generation rządzi się swoimi prawami, więc mogą się podetrzeć tym moralizatorskim bełkotem.

Nie boję się śmierci. Czasem zdaje mi się, że miałem umrzeć już wiele razy. Razem ze wszystkim, co mnie otaczało, co kochałem i czego nienawidziłem. Śmierć towarzyszyła mi od urodzenia. Jest czymś całkowicie naturalnym i chyba już się do niej przyzwyczaiłem. Albo inaczej. Oswoiłem ją. Jeśli ktoś myśli, że nie można oswoić się ze śmiercią, niech dalej tkwi w swojej bajce. Powodzenia.

Wszystko, co przychodzi na świat, musi też z niego odejść. Kto nie dopuszcza do siebie tej myśli, jest głupi albo szalony. Skutki mają swoje przyczyny, a przyczyny niosą skutki. Proste. Prawda?

Poza tym czy w umieraniu jest coś złego?

Absolutnie nie.

Umieranie to taki sam etap życia, jak jedzenie, spanie czy seks. Jedyna różnica polega na tym, że nikt nie potrafi o nim szczegółowo opowiedzieć. Choć spotkałem wielu, którzy byli tak blisko śmierci, że już bliżej się nie da. I wiecie co? W większości wyzbywali się jakichkolwiek obaw. Tak jak pewien tłusty sierżant z mojej kompanii, któremu szrapnel rozorał bebechy. Mówię wam, widziałem, jak mu gówno przepływa w jelitach, a on z tego wyszedł. Niektórzy nazwali to cudem, lecz dla mnie to po prostu był los. Miał umrzeć nieco później, wykurowany, z ponownie zaczerwienioną gębą i pistoletem przytkniętym do skroni. Nikt nie mógł zrozumieć, dlaczego się zastrzelił.

A mnie wydawało się to całkiem proste.

W pewnym momencie przestał się bać śmierci i umierania. Otarł się o ten etap, a życie nie mogło mu zaoferować niczego ciekawszego. Z prawie setką wyciągniętych z twarzy odłamków, utraconym niemal doszczętnie wzrokiem i kawałkiem metalu zamiast szczęki – żył, ale w zasadzie był martwy. Znałem co najmniej dziesięciu podobnych do niego.

Część z nich się zabiła, a część oszalała. Przynajmniej tak to rozumiem, bo tylko szaleńcy mogą w ten sposób żyć dalej. Ludzie składaki. Zapamiętaj ich, bo staną się ważną częścią tej opowieści.

Zdychanie jest naturalną konsekwencją narodzin. To, czy po drugiej stronie śpiewają ptaszki, a niebo jest zawsze błękitne, zupełnie mnie nie obchodzi. Nie rozumiem, jak można się tym przejmować. Albo tym cholernym garem ze smołą i tańczącymi wokół diabłami. To żałosne, że ludzie się boją. Wieczne męki? Z doświadczenia wiem, że do każdego bólu można się przyzwyczaić. Czy idąc do łóżka z piękną kobietą, przed rozpoczęciem zabawy zastanawiamy się, czy nie ma przypadkiem choroby wenerycznej? Przynajmniej ja nigdy tak nie robiłem, choć może powinienem.

Wiem też, że tylko długi ceglany korytarz dzieli mnie od miejsca, w którym wkrótce trzaśnie mi kark, a ułamek sekundy później – puszczą zwieracze. Co z tego? To już nie będzie mój problem. Konsekwencje umierania odczuwa cały świat z wyjątkiem umierającego. To mądre? Cieszyłbym się, gdyby takie było.

Trup na wojnie oznacza zmiany w ewidencji, konieczność powiadomienia rodziny, rozłamania nieśmiertelnika, upchnięcia ciała do skrzynki, skopiowania sztampowego listu... Ale na razie – cicho! O liście jeszcze wam dokładnie opowiem i nie będzie to miła opowieść.

Po kolei.

Trup w więzieniu to, jak sądzę, jeszcze więcej formalności. Potrzeba kata, naczelnika, lekarza, dwóch ludzi do transportowania zwłok, wreszcie grabarza i masy gryzipiórków. Choć pewnie mnie pochowają w dole pod murem cmentarza i przy tym też będą mieć zawracanie dupy, bo ziemia nigdy nie jest dość miękka.

Ale to nie mój problem. Mnie drażni, że w tej norze jest tak mało światła, a ci idioci z głębi korytarza przez cały czas drą mordy. Drażni mnie nie to, że miska żarcia była tak mała, ale to, że jestem głodny. A przede wszystkim drażni mnie, że moje truchło będzie im całkiem zbędne. Nie mają nawet pojęcia, co można zrobić z tym workiem mięsa i kości.

Choć zdaje się, że to też nie będzie mój problem. A szkoda, bo na samą myśl jeszcze bardziej zgłodniałem.

Stracone pokolenie?

Bzdura.

Pokolenie takie samo, jak każde inne. Tylko czasy trafiły się nam nieco ciekawsze. I to jest właśnie predestynacja.

Żeby być kwita, zaspokoiłem ich ciekawość. Bez owijania w bawełnę przyznałem się do wszystkiego, o co mnie oskarżono. Ale gdyby tylko mieli pojęcie, co naprawdę zrobiłem... Nie pozwoliliby mi tak łatwo umrzeć.

W końcu się dowiedzą.

Jestem tego pewny.

Choć wtedy będzie za późno.WTOREK, 22 STYCZNIA 1952 R.
GODZINA: 8:31
LINIA KOLEJOWA NR 351,
TRASA SZCZECIN–POZNAŃ

Monotonny stukot kół pociągu o tory usypiał. Nieważne, że dzień zaczął się już na dobre, a słońce wreszcie przebiło się przez stalową pokrywę chmur. Z każdym tygodniem ten stukot przyprawiał go o coraz większe rozdrażnienie. Rozdrażnienie, które przytępiało zmysły i zniechęcało. Albo groziło tym, że wyciągnie pistolet, a potem wystrzela wszystkich tych ludzi. Tyle że nie miał pistoletu. A ludzi wcale nie było tak dużo.

Antoni Norbert otarł przekrwione oczy. Jeszcze tylko trzy wagony i koniec. Potem zabawa zacznie się na nowo, ale już z kimś innym. Fajrant, przerwa.

Obtupał buty, poprawił płaszcz i pchnął drzwi. Wiatr wpadł razem z nim do środka obitego drewnem wagonu drugiej klasy. Kilka twarzy spojrzało na niego z milczącą pretensją. Jakby, do cholery, był im cokolwiek winien.

– Dzień dobry. – Machnął dłonią przy rogatywce.

Odpowiedziały mu jedynie niewyraźne westchnięcia. Wąsaty mężczyzna najbliżej niego nawet nie drgnął. Trzymał przed sobą najnowsze wydanie „Kuriera Szczecińskiego” i głośno pociągnął nosem. Na pierwszej stronie tłuste litery informowały, że w drodze z sesji ONZ minister spraw zagranicznych ZSRR Wyszyński przybył do Warszawy, a ludność stolicy zgotowała mu gorące i serdeczne przyjęcie. Nieco mniejszy nagłówek opiewał barkę nr 2425, która najlepiej wykonała plan przewozów na Odrze. W gazecie domagano się również, aby interesy narodu były stawiane ponad interesy obcego imperializmu.

– Bilet proszę.

Wąsacz strząsnął gazetę i odłożył ją na kolana.

– Taka pogoda, że odechciało się ludziom podróżować... – Wyciągnął z kieszeni kartonik i podał go konduktorowi. – Przynajmniej człowiek ma trochę miejsca.

Siedzący obok staruszek niecierpliwie zaciskał żylastą dłoń na swoim bilecie.

– Spokojnie. Jeszcze się podosiadają. A zważ pan, że po drodze mało kto wysiada.

– Pewnie tak. A może wcale nie…

Norbert oddał kartonik i przesunął się wzdłuż rzędu siedzeń.

– Podobno mają zlikwidować dyrekcje generalne i utworzyć Ministerstwo Kolei. – Wąsacz uderzył palcem w gazetę. – Słyszał pan o tym? Zmiana goni zmianę.

Konduktor wzruszył ramionami. Nic go to nie obchodziło. I wolał o tym nie rozmawiać.

– Dla mnie to bez różnicy – mruknął, nie odrywając wzroku od kolejnego biletu. – Dziękuję.

– Mnie tylko szkoda wolnego na trzeciego maja.

– A w zamian nic nie będzie?

– Na razie chyba nic – westchnęła skulona w dalszym rzędzie brunetka. Siedziała obrócona kolanami do środka wagonu, a na długich udach trzymała kosz z płóciennymi zawiniątkami. Zaszlachtowane kurczaki? Jajka? – Pożyjemy, zobaczymy.

Norbert poprawił torbę i oparł deskę biletową o oparcie wolnego fotela. Ból stawów był coraz dokuczliwszy. Zimą wzmógł się znacząco i wszystko wskazywało, że już tak zostanie.

– Coś się znajdzie. Pomalutku wszystko się prostuje. Dwa wagony temu miałem całą grupę Fryców na walizkach.

– Zakaz mieszania obywatelstw, co? Możesz być Polakiem lub Niemcem, nie ma trzeciej drogi.

– Wreszcie pogonią te cholerne przechery. Ani oni nam tu potrzebni, ani my im. Na siłę lepiej nikogo dłużej nie trzymać.

– Dłużej? – Do wymiany zdań ponownie przyłączył się wąsacz. Wierzchem dłoni potarł podbródek i znowu pociągnął nosem.

– Byli i tacy. Chwilę po wojnie nie uświadczyłby pan na tej trasie ani jednego polskiego kolejarza. Dopóki nie ściągnęli ludzi ze wschodu, w okolicy był tylko Niemiec na Niemcu.

– Niemiec na Niemcu. – Staruszek zarechotał.

Brunetka spojrzała na jego plecy ganiącym wzrokiem.

Norbert oddał jej bilet i skinął głową. Całe szczęście, pogoda, choć wykrzywiała stawy, odstraszyła podróżnych. Przynajmniej tych, którzy nie mieli absolutnej potrzeby odbywania ponad dwustukilometrowej i prawie sześciogodzinnej wycieczki.

– Do widzenia. Życzę dobrej drogi.

– Przepraszam, proszę powiedzieć, czy będzie opóźnienie?

Pytanie pryszczatego nastolatka w podartym zielonym płaszczu jak zwykle go rozjuszyło. A skąd, do diabła, miał wiedzieć? Tory mogły zostać zasypane, mogły zamarznąć i popękać, poprzedzający ich pociąg mógł mieć awarię albo pijany konduktor nie włączy świateł i w zawierusze przywalą w ostatni wagon.

– Na razie wszystko przebiega zgodnie z rozkładem – odparł, siląc się na uśmiech. Co innego miałby powiedzieć?

Opuścił deskę biletową i minął ostatni rząd siedzeń. Sięgnął do rygla, ale w tym samym momencie zauważył, że zawiasy blokuje skórzana torba. Chciał ją przesunąć nogą, lecz okazała się zbyt ciężka. Odwrócił się i głośno chrząknął.

– Czyj to bagaż?

Brunetka oraz siedzący po drugiej stronie krościaty chłopak wzruszyli ramionami. Ludzie z przodu wagonu nawet nie zerknęli w jego stronę. Wąsacz znowu pilnie studiował gazetę, a staruszek opierał głowę o szybę. Być może zasnął. Starzy ludzie mają zdolność zasypiania w ułamku sekundy i w największym gwarze. Zupełnie jak dzieci.

Norbert nachylił się i delikatnie pchnął torbę. Aby ją wygodnie przesunąć, odszukał jej rączkę. Sfatygowana, opięta mosiężnymi nitami konstrukcja groziła rozpadnięciem się przy mocniejszym szarpnięciu. Tylko cudem ten bagaż znalazł się w pociągu w całości.

Minimalnie uniósł pakunek. Nim zdążył zareagować, zatrzask się rozpiął, a zawartość rozsypała po podłodze wagonu.

– O kurwa – zaklął Norbert, czując, jak uginają się pod nim nogi.CZWARTEK, 18 STYCZNIA 1945 R.
GODZINA: 19:58
OŁAWA (A WŁAŚCIWIE JESZCZE OHLAU)

– Joseph Zyppeck. Zgadza się?

Skinąłem głową. Po dwudziestu godzinach marszu, przerwanych jedynie krótką drzemką, nie ma się ochoty rozmawiać. Szczególnie gdy w to, co zostało ci z kolana jednej nogi, wbija się łożysko marnej protezy. Ból przypomina próbę rozniecenia ognia dwoma kawałkami drewna. Jeden z nich to kikut napiętej na kości skóry i resztek mięśnia.

– Proszę za mną.

Wysoka brunetka odwróciła się do mnie plecami. Była ubrana w jasny, gruby płaszcz, którego poły omiotły drewniane stopnie. Ruszyła w dół, ku piwnicy. Za oknem zrobiło się już całkiem ciemno, ale z daleka dobiegały krzyki. Tysiące uciekających z Opola przed czerwonoarmiejcami ludzi szukało w okolicy schronienia.

– Nasz przyjaciel nic nie wspominał o dzieciaku – powiedziała, brzęcząc kluczami.

– Przypałętał się – wyjaśniłem jak najlakoniczniej. – Rozłączył się z rodzicami na dworcu kolejowym.

– Nie on jedyny. Świata pan nie zbawisz.

Nie miałem pojęcia, czy mówi to z wyrzutem, czy po prostu stwierdza fakt. Rzeczywiście, wcześniej nie mogłem uprzedzić jej o tym, że będzie mi towarzyszył dziesięcioletni chłopiec. Nie wiedzieć czemu, przyczepił się właśnie do mnie i przez pół popołudnia błagał, żebym pomógł mu znaleźć rodziców. Jeżeli szli w moją stronę, mogłem mu się przydać. Ale przypuszczałem, że udało im się wsiąść do pociągu i ruszyć w głąb Rzeszy. Życie było ważniejsze od jednego z wielu dzieci. Po dwóch dniach spędzonych na stacji szanse połączenia się tej rodziny uznałbym za zerowe. Po trzech – wręcz za ujemne.

Zeszliśmy na dół, do murowanej piwnicy. Cuchnęło w niej wilgocią i potem. Na gołej podłodze jak pluskwy gnieździło się kilkanaście osób. Głównie kobiety, starcy i dzieci. Byłem chyba jedynym mężczyzną, który wyglądał na zdolnego do taszczenia karabinu, i chyba właśnie to sprowokowało niechętne spojrzenia. Mimo to nikt się nie odezwał. W pomieszczeniu panowała absolutna cisza.

Rzuciłem tobołek na ziemię i skinąłem na chłopca, by usiadł. Jestem pewny, że przez chwilę lustrował twarze wszystkich osób w nadziei, że jakimś cudem trafi na swoich rodziców. Oczywiście, cuda się nie zdarzały. Nadzieja, jak to często bywa, zamieniła się w ponure rozczarowanie. Przeżycie mnóstwa rozczarowań to predestynacja każdego z nas. Nie pamiętam, od kogo usłyszałem te słowa, ale ten ktoś miał całkowitą rację. Stawiałbym na pastora z moich dziecięcych czasów.

– Macie co jeść?

W świetle lampy naftowej po raz pierwszy zwróciłem uwagę na twarz kobiety. Miała duże oczy, prosty nos i mocne kości policzkowe. Równie dobrze mogła być po trzydziestce, jak i o dziesięć lat starsza.

– Mamy – odparłem, opierając się o ścianę. Proteza coraz mocniej dawała mi w kość. Zupełnie dosłownie.

– Dobrze. W rogu stoi wiadro z rozpuszczonym śniegiem. Lepsze to niż nic.

– Dziękuję.

Brunetka delikatnie się uśmiechnęła. Przez chwilę staliśmy naprzeciw siebie i milczeliśmy. Wreszcie zacisnęła usta, odwróciła się i skierowała w stronę schodów.

– Powodzenia – westchnęła, stając na stopniu.

W tamtych czasach była to forma bardziej adekwatna od banalnego „dobranoc”.

– Powodzenia – rzuciłem i zdjąłem płaszcz.

Usiadłem na podłodze przy Eryku i nas okryłem. Czułem, że chłopiec cały dygocze z zimna, ale nie mogłem zrobić nic więcej.

Staruszka, zwinięta w kłębek metr od moich stóp, zaczęła się głośno modlić. Przełamała misterium ciszy. Mimowolnie powtarzałem za nią w myślach słowa Unser Vater. Chłopiec zapewne robił to samo. Gdy kobieta umilkła, odwrócił się w moją stronę i złapał mnie za ramię.

– Jutro znajdziemy moich rodziców? – zapytał głosem równie rozedrganym jak jego ciało.

W jego błękitnych oczach widziałem strach i determinację.

– Jutro, pojutrze albo za kilka dni. Nie martw się.

– Gdzie oni mogą być?

– Nie wiem.

– Może gdzieś niedaleko? Nie mogą być zbyt daleko, prawda?

„«Zbyt daleko» to ładny eufemizm” – pomyślałem, ale zachowałem to dla siebie. Oparłem się plecami o zimny mur i rozprostowałem nogi. Jeśli jutro miałem dokądkolwiek iść, powinienem jak najszybciej ściągnąć protezę. Jednocześnie stały monotonny ból był lepszy od piekielnego palenia, które towarzyszyło jej rozpinaniu i zakładaniu. Kwestia wyboru. Albo priorytetów.

– Lepiej już śpij – mruknąłem, rozmasowując udo. – Jeżeli mamy ich szukać, musimy odpocząć.

Eryk posłusznie skinął głową i naciągnął skrawek płaszcza na policzek. Widziałem, że przy nosie ścieka mu łza, ale płakał zupełnie bezgłośnie. Tak samo jak wszyscy w tej obskurnej norze.

Jutro też będzie dzień.

Tyle że nikt już nie miał żadnej nadziei. Nawet on.PIĘĆ, MOŻE SZEŚĆ GODZIN PÓŹNIEJ,
W TYM SAMYM MIEJSCU

Poczułem delikatne łaskotanie w policzek. Przez chwilę nie wiedziałem, gdzie jestem ani – co się dzieje. Zatrzepotałem powiekami, nabrałem powietrza i chciałem głośno ziewnąć, ale czyjś palec dotknął moich warg. Poderwałem się jak oparzony. Wyobraźcie sobie, jak podrywa się zaspany kaleka bez połowy nogi. Albo dajcie sobie spokój. To żałosne.

W pomieszczeniu panował półmrok. W świetle dogasającego ogarka spłynęła na mnie świadomość. Lampy naftowe zagaszono, a wokół wręcz pulsowała martwa cisza. Jedynie gdzieś z daleka, zza przesłony grubych murów i dziesiątek kilometrów dobiegał głuchy pomruk. Artyleryjska kanonada znowu miała towarzyszyć moim snom. Z dnia na dzień głośniejsza, a jednak ciągle nierealna. Rzesza miała być przecież tysiącletnia i niezwyciężona. Tyle że wtedy wierzyli w to już chyba tylko szaleńcy.

– Nie obudź go. – Ostry szept brunetki sprawił, że byłem już całkiem przytomny.

Kątem oka zauważyłem, że Eryk śpi oparty o moje biodro, niemal całkowicie zakryty płaszczem. Nie zbudziło go nawet to nieudolne poderwanie się. Słyszałem świst jego oddechu. Odruchowo chciałem pogłaskać go po głowie, lecz się powstrzymałem.

W piwnicy temperatura musiała spaść poniżej zera, a moja jedyna stopa doszczętnie skostniała. Na zewnątrz pewnie był tęgi mróz.

– Co się stało? – Przestraszyłem się zgrzytu swojego wyrwanego z senności głosu.

– Ciszej! – Brunetka niemal przyłożyła mi wargi do ucha. – Masz pieniądze?

– Ale pani...

– Helga. Choć mówią też Margharita. I tak, doskonale wiem, że nie chciałam pieniędzy...

– Mogę zapłacić – wydukałem, starając się naprężyć mięśnie. Miałem wrażenie, że do nosa ktoś przyłożył mi garść śniegu. Poruszyłem schowanymi w kieszeniach palcami i uprzytomniłem sobie, że w całym swoim wybrakowaniu jestem w zasadzie nietknięty. – Chcę tu przesiedzieć chociaż do czwartej rano, potem... – Wyciągnąłem starego, kolejarskiego roskopfa i nachyliłem go w stronę światła. – To niecałe trzy godziny, chyba że...

Margharita zacisnęła dłoń na moim nadgarstku. Czułem, że Eryk się poruszył, ale chyba nadal spał. Przynajmniej się nie odezwał, co w jego przypadku nie było niczym nadzwyczajnym. Jednak również nie drżał, a to o wiele bardziej zwracało uwagę. Zanim zasnął, przez godzinę telepał się, jakby razili go prądem. Pamiętam chłopców, którzy telepali się tak jak on przed trzydziestu laty. Ale to temat na całkiem inną opowieść.

– Mam możliwość ucieczki do Szczecina. To pilne. Ale bezpieczne.

Wydawało mi się, że się przesłyszałem. Przez sekundkę lub dwie analizowałem słowa brunetki. Nie odnalazłem jednak żadnych, które mógłbym podstawić w ich miejsce. Tym bardziej, że kobieta zaraz dodała:

– Mogę cię zabrać ze sobą.

Kolejny szyfr. Kolejny żart albo kpina. A może to tylko mi się śniło.

– Rosjanie będą tu za parę dni. Zostawanie w tej okolicy nie ma żadnego sensu, a...

Ktoś w głębi pomieszczenia głośno odchrząknął. Margharita zamilkła, ale następne chrząknięcie było już znacznie bardziej podobne do chrapania.

– Myślałem o tym, żeby kierować się do Wrocławia – szepnąłem, odwracając się w jej stronę. – Mam listy polecające...

– Wrocław szykuje się do obrony totalnej. Nie słyszałeś o tym? Miasto nie ma prawa się poddać, choćby zostało kupą gruzów. A dla trupów listy polecające niewiele znaczą.

– Wrocławia nie da się zdobyć. Hitler ogłosił, że...

– Hitler zaszył się jak szczur w Berlinie!

To zdanie wypowiedziała jeszcze ciszej, a zarazem odniosłem wrażenie, że je wykrzykuje. Nie miałem pojęcia, dlaczego oferowała mi pomoc. Byłem jedną z mnóstwa osób, które stłoczyły się w piwnicy jej dawnego burdelu. To wszystko, co o niej wiedziałem. Sądziłem, że Margharita vel Helga wie o mnie jeszcze mniej. W tamtych czasach męski ochroniarz bywał przydatny i tylko tak umiałem to sobie wytłumaczyć. Tyle że na jakiego ochroniarza nadawał się kuternoga?

Życie jest pełne zbiegów okoliczności, ale czasem pochopnie podjęte decyzje wychodzą na nam na dobre. Nie miałem nic do stracenia. Zostawiałem wszystko za sobą.

– No dobrze. – Zsunąłem płaszcz i chwyciłem się dłońmi za kikut. – Ile to będzie kosztowało?

– Potrzebuję pięćdziesięciu marek.

– Teraz?

Skinęła głową.

– Kiedy wyjeżdżamy? – zapytałem, poprawiając protezę. – Jestem gotowy. Muszę tylko obudzić chłopaka.

– Chwila. Powiedziałam, że mogę zabrać ze sobą ciebie. – Brunetka wymownie spojrzała na zwiniętego pod moim płaszczem Eryka. – Bachor zostaje.

Dwa dni wcześniej bez jednej łzy pochowałem pamięć o własnym synu, a teraz było mi dziwnie żal zostawić niemal całkiem obcego dzieciaka. Zarazem byłem pewny, że ktoś się nim zaopiekuje.

I wmówiłem sobie, że na pewno zrobi to lepiej ode mnie.

A już na pewno od tej kurewki w za dużym płaszczu i lśniących butach.

Ciąg dalszy w wersji pełnej