Wydział ebook i audiobook

PROLOG

Ludzie do nas przychodzą i odchodzą, ale większość zostaje na długie lata, tworząc trzon Wydziału i z czasem stapiając się z nim bez reszty. Stanowią zespół, w którym jedni się lubią bardziej, inni mniej, czasem tworzą się przyjaźnie, ale też nie brakuje animozji. Z biegiem lat niepostrzeżenie nabierają nowej tożsamości i Wydział staje się ich drugą rodziną. Cementuje ją adrenalina, wspólnie przeżywane tragedie i euforie, sukcesy i porażki – stresy, które latami do nas wracają, ale zarazem potwierdzają słuszność dokonanych wyborów. A przy tym jesteśmy przecież zwykłymi ludźmi, ze swoimi marzeniami, codziennymi kłopotami, radościami i zmartwieniami.

Długotrwała dyspozycyjność po godzinach pracy i instynktowne, podświadome oczekiwanie na dźwięk telefonu burzą nam domowy spokój, relaks i pogodny nastrój. Nie cierpimy go… a równocześnie jego brak wzbudza jakiś niepokój, że stało się coś ważnego, o czym jeszcze nie wiemy.

Nierzadko pracujemy do późnej nocy. Kończąc działania przed piątą rano, spotykamy się jak zwykle o wpół do ósmej w nowym dniu pracy. Nikomu nie przychodzi do głowy, aby wtedy domagać się wolnego. To tak jakby chciało wykluczyć się z zespołu. Nie teraz… dopóki czas nas goni.

Dziwne, ale po intensywnej wielogodzinnej pracy nie zawsze spieszymy się do domu. Czasem idziemy gdzieś wspólnie ochłonąć, odreagować, jeszcze raz pogadać o tym, co się stało, spojrzeć na to z dystansu. Spieramy się, dyskutujemy. Wtedy wyraźniej widać, co się udało i jakie były błędy czy niedoróbki. Popełniamy je wszyscy, jako zespół, a nie jedna osoba, ale nasze triumfy też są wspólne.

Żaden z nas nie zostaje sam. Jesteśmy Wydziałem.

ZNIKNIĘCIE

Żona obudziła Adama Z. już o wpół do piątej rano. Było jeszcze ciemno, chociaż marcowe dni stawały się coraz dłuższe i cieplejsze. Adam zbliżał już się do wieku emerytalnego i od dawna marzył mu się zakup samochodu dobrej marki, używanego wprawdzie, ale za to po okazyjnej cenie, no, może z lekkimi uszkodzeniami po niewielkiej kolizji. Dlatego myślał o wyjeździe do Niemiec, aby tam znaleźć coś odpowiedniego. Niedawno przez ogłoszenie poznał młodego człowieka – dwudziestokilkuletniego Jarosława N., który świadczył usługi w tym zakresie i dysponował odpowiednią lawetą. Umówili się właśnie dzisiaj na wspólny wyjazd jeszcze przed świtem, aby mieć jak najwięcej czasu na penetracje autohausów.

Dopijał herbatę, gdy tamten zadzwonił do drzwi. Żona szybko spakowała kanapki i mogli ruszać. Okazało się jednak, że laweta przechodziła niedawno naprawę i czekała dopiero na parkingu niedaleko granicy. Miał ich tam zawieźć Marcin Z., nastoletni znajomy Jarosława, który wraz z rówieśnikiem Patrykiem S. jechał akurat w tym kierunku. Obaj mieszkali w miasteczku, przy którym zaparkowano lawetę. Przed wyjazdem Adam włożył do wewnętrznej kieszeni kurtki portfel z pieniędzmi przeznaczonymi na zakup. Było tego około ośmiu tysięcy euro. Serdecznie pożegnał się z żoną, obiecując szybki powrót, najpóźniej następnego dnia. Po chwili obaj zniknęli w ciemnościach.

Kilka dni później żona Adama poinformowała nas o zaginięciu męża. Po wyjeździe ani razu nie skontaktował się z nią i nie było wiadomo, gdzie przebywa. Próby nawiązania kontaktu telefonicznego nie przynosiły rezultatu. Abonent telefonu był wciąż „niedostępny”.

Sprawdzamy. Policja niemiecka nie ma żadnych informacji o takiej osobie – nie było wypadku, przestępstwa czy jakiegokolwiek zarejestrowanego zdarzenia z jej udziałem. Nie przyjęto jej do żadnego szpitala. Mężczyzna zniknął. Zaczęły pojawiać się zatem różne wersje: o pozostaniu w Niemczech na dłużej, o zaplanowanym rozstaniu z małżonką, o wyjeździe dalej, do Francji albo krajów Beneluksu. Ale jakoś to nie pasowało do tego przypadku. Adam, odchodząc od żony, mógł to zrobić inaczej, nie musiał budzić się o wpół do piątej rano i angażować firmy transportowej. A i te zabrane pieniądze może na początek wystarczą, a potem co… Zaczynać życie od nowa w obcym środowisku, w tym wieku? Z jakimi szansami na przyszłość? Tym bardziej że wstępne rozpoznanie nie potwierdzało żadnego konfliktu w jego małżeństwie.

Równolegle próbujemy dotrzeć do Jarosława N., bo on musi coś wiedzieć o losie Adama. Jest źle… Jego też nie ma. Od tamtego wyjazdu nie pojawił się w domu.

Zdarzały mu się nieraz kilkudniowe nieobecności, ale dzwonił, a teraz jego telefon też nie odpowiada. To już jest bardzo dziwne. Kolejne sprawdzenia w Niemczech także bez rezultatu. Wszczynamy więc sprawę o uprowadzenie, bo na razie nie ma innych podstaw.

Sprawdzamy dalej. W miasteczku opodal granicy znajdujemy chłopaków, którzy odwozili zaginionych na parking. To jeszcze uczniowie szkół średnich. Ich zeznania są proste i spójne. Faktycznie przywieźli wtedy obu mężczyzn na niestrzeżony parking za miastem. Tamci wysiedli, podziękowali i więcej ich nie widzieli. Nie mają też żadnych wiadomości od Jarosława, który był przecież ich znajomym. Sprawdzamy na parkingu – lawety nie ma. Ale czy faktycznie tam była? Czyli jednak pojechali do Niemiec… Tylko dokąd dotarli?

Ale jeśli nawet, to dlaczego obaj nie odezwali się dotąd do nikogo? Czemu ich telefony wciąż były nieczynne? Dlaczego nie ma żadnych informacji od policji z innych krajów? Wciąż z ich rodzinami czekaliśmy na ten sygnał. Znak życia. Czekaliśmy także dlatego, bo nasze możliwości osiągnięcia postępu w kolejnych ustaleniach właściwie się kończyły. Jednocześnie ta cisza, dzień po dniu, upewniała nas w najgorszych obawach. Byliśmy w kontakcie z żoną Adama i ojcem Jarosława. Prosiliśmy, żeby dali znać, gdy ktoś zadzwoni. Nic z tego. Oni zresztą też tracili wiarę, że to nastąpi. Niepokój narastał, a my byliśmy bezradni. Co gorsza, zaczęliśmy się już z tą bezradnością oswajać. I przebąkiwać, że tamci pewnie gdzieś się zaszyli i nie chcą, aby rodziny ich znalazły. A one jakże chętnie tego słuchały… bo przecież była w tym jakaś nadzieja, której potrzebowaliśmy wszyscy. I my, i oni.

Mijały kolejne miesiące i niepokój niepostrzeżenie zamieniał się w pewność. Prokurator się niecierpliwił, bo zbliżał się kolejny termin zakończenia postępowania, a my nie mieliśmy żadnych argumentów przemawiających za jego przedłużeniem. Żadnych dowodów, że w ogóle coś się stało. Przecież nawet w przypadku uprowadzenia zażądano by okupu.

Jeśli stało się najgorsze, to był tylko jeden motyw – pieniądze Adama przeznaczone na zakup samochodu. Mógł je sobie przywłaszczyć Jarosław i gdzieś ukryć się przed odpowiedzialnością, tak aby nikt nie wiedział, co się stało. Zmieni tożsamość i realnie zniknie. A może nie, może ktoś w Niemczech połakomił się na nie i aby nie mieć świadków, zabił obydwu, a ciała ukrył? Wtedy byłoby łatwiej zrozumieć te dwa zniknięcia. Praktycznie jednak nic nie wiemy. Przecież to tylko nasze domysły. A dopóki nie wiemy, co się stało, to gdzie, kogo i za co mamy ścigać? Sprawę trzeba było kończyć!

Spotkaliśmy się przy kawie, aby raz jeszcze przedyskutować cały ten impas. Myślą przewodnią był wybór: działamy albo kończymy. Wszyscy się zgadzali, że nie możemy być bierni, poddać się bez walki. Ale mieliśmy też świadomość, że w takim razie musimy „pójść po bandzie”, na wyczucie, w razie porażki ryzykując odpowiedzialnością co najmniej służbową.

Tak się nie powinno robić, nawet nie wolno, ale… czy jeśli mamy do czynienia z zabójstwem, to możemy powiedzieć „pas”? Czy będziemy mogli spojrzeć w oczy ich rodzinom, wiedząc, że nie zrobiono wszystkiego, by poznać prawdę o losie ich bliskich. I nie chodzi tu nawet o to, co oni nam powiedzą, ale o to, co my powiemy o sobie nam samym. To jest trudniejsze. Zapada decyzja: działamy!

Zaczynamy pracować nad jedyną wersją, którą można próbować sprawdzić, praktycznie nie wiedząc, co się naprawdę stało. To może być jednak tylko zlepek naszych wyobrażeń i na tym właśnie polega ryzyko. Zakładamy, że Marcin i Patryk – dwaj chłopcy odwożący Adama i Jarosława, dokonali po drodze ich zabójstwa w celu przywłaszczenia pieniędzy przeznaczonych na zakup samochodu. Nic jednak nie wiemy, gdzie się to stało i jak ukryto ciała zaginionych. Nie mamy też żadnego punktu zaczepienia. Jeżeli będą konsekwentnie i zgodnie powtarzać swoje dotychczasowe zeznania, to jesteśmy bezradni. Jedyna szansa to rozdzielić ich i na bieżąco wyłapywać niezgodności w szczegółach. Jeśli są winni, to pomimo wcześniejszych uzgodnień mogą się pogubić. Ale musimy też cały czas pamiętać, że mogą być zupełnie niewinni, przeżyją traumę, a my będziemy się poważnie tłumaczyć z braku realnych podstaw do ich zatrzymania. Na razie odpychamy jednak od siebie takie wątpliwości, aby nie zagubić woli walki. Z ulgą jednak przyjmujemy akceptację naszego planu przez prokuratora, który daje się przekonać. Też ryzykuje i decyduje się wydać nakazy przeszukań. Możemy ruszać!

Pierwsza sprawa to rozpoznanie tego, co się obecnie dzieje z Marcinem i Patrykiem. Czy nadal się uczą, czy może już pracują? Czy w ostatnim czasie byli może zamieszani w jakieś przestępstwa, jaki jest ich status materialny, sytuacja rodzinna i tak dalej. Wszystko po to, aby ich lepiej poznać, mieć więcej argumentów w trakcie rozmów, a przede wszystkim wiedzieć, jak i czym ich zaskoczyć. Okazuje się, że tymczasem los ich rozłączył, bo Patryk uczy się w szkole w stolicy sąsiedniego województwa i mieszka tam w internacie. Marcin natomiast kończy naukę w swoim miasteczku. To dla nas dobra wiadomość. Osobno będą mniej zgrani, jeden niepewny tego, co powiedział drugi. Będzie nam łatwiej wyłapać sprzeczności w ich wyjaśnieniach, wykorzystać szczegóły, wygrać emocje.

Ustalonego dnia wczesnym rankiem ruszają po nich dwie grupy. Zatrzymania przebiegają sprawnie – pełne zaskoczenie! Natomiast przeszukania w miejscach zamieszkania niestety bez efektu. Do końca nie było wiadomo, czego konkretnie szukać. Liczyliśmy raczej na jakiś fuks, jakąś rzecz, którą można by powiązać z zaginionymi. To by jednak było zbyt łatwe.

Obaj są niepewni, przestraszeni, gorączkowo kalkulują w myślach, co się stało… nagle teraz, po tylu miesiącach spokoju, gdy już prawie zapominali o tamtym czasie. Boją się mówić, cedząc tylko jakieś monosylaby. Nasze zdecydowanie, pewność siebie, oschłość w ich traktowaniu robią jednak swoje. Zaczynamy czuć, że dobrze trafiliśmy.

Ale to wciąż tylko przeczucie. Bo nie buntują się, nie protestują, nie są oburzeni, raczej sprawiają wrażenie, jakby się im nagle wszystko zwaliło na głowę… Boją się! Chyba więc nie wiedzą, co na nich mamy i jak się mają bronić, aby nie pogorszyć swojej sytuacji. Najważniejsze zatem, że wreszcie zwątpili w swoje szanse. I to jest ten kluczowy moment! Teraz! Już!!!

Padają twarde pytania: jak zabiłeś, gdzie masz pieniądze. Nieśmiałe próby zaprzeczania są ignorowane. Pierwszy, jeszcze podczas długiej jazdy samochodem, pęka Patryk, cicho mówiąc, że namówił go do tego Marcin. Chodziło o pieniądze starszego mężczyzny, którego mieli podwieźć. Nigdy nie widzieli nawet takiej kwoty. To pobudzało wyobraźnię. Marcin wymyślił, że zatłuką go ciężkimi metalowymi hantlami, które ukrył w bagażniku. Jarosław także miał zginąć, żeby nie było świadka, a poza tym Marcin miał do niego żal o jakieś zdarzenie z przeszłości i chciał się za to zemścić. Jadąc z nimi, gdy jeszcze było ciemno, skręcili w leśną drogę pod pretekstem rzekomych problemów ze sprzęgłem. Tam razem z Marcinem wysiedli z pojazdu, otworzyli maskę silnika i zaczęli udawać, że coś oglądają, a następnie szukać latarki w bagażniku. Po chwili zawołali Jarka, aby im pomógł. Gdy podszedł, zaatakowali go, uderzając w głowę hantlami. Po kilku ciosach upadł. Widząc, co się dzieje, starszy mężczyzna wyskoczył z samochodu i zaczął uciekać do lasu. Dopadli go po kilku metrach i po chwili przestał się ruszać. Wyciągnęli mu z portfela pieniądze, a ciało przykryli gałęziami. Wiedzieli, że gdy ktoś znajdzie zwłoki, to będą głównymi podejrzanymi. Dlatego postanowili je ukryć.

Ciało Jarosława nie mieściło się w bagażniku, więc wsunęli je na tylne siedzenie, przykrywając szmatami, po czym ruszyli do rodzinnego miasteczka. Tam z domu Marcina zabrali łopatę i pojechali do pobliskiego lasu. Wykopali dół, wrzucili ciało i ponownie pojechali na miejsce zbrodni, aby zabrać ciało Adama. Za każdym razem ich droga wiodła przez miasteczko, ale przecież nie było powodu, aby ktoś miał ich zatrzymywać przed świtem. Wkrótce drugie zwłoki znalazły się w tym samym dole i przystąpili do ich ostatecznego zakopywania i maskowania miejsca gałęziami oraz ściółką leśną. Wracając stamtąd, uzgodnili, co będą mówić policji, gdy ta zapyta ich o podwiezienie ofiar.

W ciągu kilku dni przekonali się, że wszystko przebiegło zgodnie z przyjętym scenariuszem. Wiedzieli, że nic ich nie obciąża, ale pieniądze wydawali ostrożnie, aby nie zwracać uwagi otoczenia. Tylko w jednym przypadku Patryk nie wytrzymał i kupił sobie wymarzoną wieżę hi-fi, ale pokrył to legendą, że jest używana i nabył ją bardzo okazyjnie od nieznanego chłopaka, który gwałtownie potrzebował pieniędzy. Potem upływał czas i nikt już ich nie niepokoił. Uznali, że nic im już nie grozi… Udało się.

*

– Pokażesz nam to miejsce – żądamy od razu.

Zgadza się i wskazuje drogę. Po jakimś czasie wjeżdżamy w leśny dukt. Patryk rozgląda się.

– To gdzieś tutaj.

Stajemy i kontaktujemy się z miejscową jednostką policji, prosząc, aby podjechali ze sprzętem do kopania. Tymczasem z Patrykiem oglądamy teren, przeżywamy chwile zwątpienia, bo w świetle dziennym las wygląda inaczej niż w nocy i chłopak ma spore problemy z rozpoznaniem konkretnego miejsca. Ale w końcu wskazuje nam rejon, w którym należy szukać. Wreszcie przyjeżdżają koledzy z łopatami i sprzętem. Praca jest ciężka, bo ziemia łatwo nie ustępuje. Ciągle nic. Znowu zwątpienie. Teren poszukiwań się rozszerza. Nakłuwamy ziemię prętami, które następnie po wyjęciu dajemy do nawęszania psu tropiącemu. W pewnym momencie jego reakcja wskazuje, że trafiliśmy we właściwe miejsce. Teraz już sprawnie dokopujemy się do ukrytych zwłok. Poniszczone elementy odzieży wstępnie potwierdzają tożsamość. To oni. Uświadamiamy sobie, jak trudno będzie o tym powiedzieć rodzinom. Nasz sukces, dla nich rozpacz. Zabierzemy im resztki nadziei.

Marcin początkowo się zapierał, ale gdy zobaczył zdjęcia zwłok, już nie oponował. Jego opis przebiegu zbrodni potwierdził wyjaśnienia Patryka. Ale mówił o tym bez emocji, jakby to dotyczyło kogoś innego, jakby opowiadał obejrzany kiedyś film – z żalem, że nie miał happy endu.

AZYL

Matka, ojciec – rodzice dwóch synów w wieku dwudziestu sześciu i dwunastu lat. Oczkiem w ich głowie był teraz ten młodszy, bo starszy miał już swoje dorosłe, osobne życie. Dwupokojowe mieszkanie na wielkomiejskim osiedlu. Ojciec wraca do domu i nie orientuje się, że w drugim pokoju leży zamordowany i przykryty kołdrą ich młodszy syn. Przychodzi matka, wchodzi do tamtego pokoju i spostrzega, co się stało. Jeszcze próbują ratować. Bezskutecznie.

Przyjeżdżamy. Trwa dramat rodziców, ale musimy przeprowadzić niezbędne czynności śledcze. Żeby czegoś nie przeoczyć, najmniejszego śladu, dowodu… W pewnym momencie trzeba jednak już to dziecko zabrać. Zabrać im je na zawsze. Jak trudno to powiedzieć… Tego przecież nigdzie nie uczą, a każda taka sytuacja jest inna. Trzeba przejść z tego momentu koncentracji na śladach do próby wytłumaczenia rodzicom tego, czego wytłumaczyć im się nie da. Że zabieramy im dziecko!

Pamiętam rozpacz matki. Zakryła sobą syna i nie można jej było od niego oderwać. Nie próbowaliśmy… Czekaliśmy, aż się z tym pogodzi. Uzna, że inaczej już być nie może. Czuliśmy się jak intruzi wdzierający się w jej najbardziej osobiste przeżycia. Tego odczucia nie da się przekazać w żadnym filmie czy książce. Byliśmy skrępowani świadomością, że nie możemy w żaden sposób jej pomóc. Czułem, że gdzieś wewnątrz płaczę razem z nią.

Później kilkakrotnie byłem w tym mieszkaniu i rozmawiałem z nią. Widziałem, jak bardzo chciała nam pomóc jakimś swoim pomysłem. Prosiła, aby po sekcji mogła pożegnać się z synem. To nigdzie nie jest regulowane żadnym przepisem, żadną procedurą. Wszystko zależy od człowieka – albo jest się człowiekiem, albo gnojem… W kaplicy Zakładu Medycyny Sądowej przygotowano trumnę, chłopiec był umyty i ubrany przez laborantów. Matkę przywieźliśmy, aby mogła w spokoju pożegnać się z dzieckiem. Kiedy podeszła do tej otwartej trumny, zostawiliśmy ją samą, bo jak można uczestniczyć przy czymś tak bolesnym i osobistym…

Myślę, że dało jej to możliwość przeżycia tego w sposób najgłębszy, z dala od cudzych spojrzeń i presji otoczenia.

Telefonowała potem wielokrotnie. Brała też udział w rozpoznaniu przedmiotów znalezionych przy sprawcy zabójstwa – tych zabranych z ich mieszkania. Powstała jednak kwestia wizji lokalnej. Kategorycznie odmówiła. Ułożyli już sobie życie, codziennie odwiedzała grób syna i nie wyobrażała sobie, żeby morderca jeszcze raz wszedł do ich mieszkania. Prokurator nie mógł zrozumieć tej decyzji. Tłumaczyłem mu, że trzeba respektować jej uczucia. Ostatecznie wizję skończyliśmy przed wejściem do bloku. Sprawca opowiedział, jak podszedł do chłopca, po czym opisał układ ich mieszkania i to, co się w nim stało. W sumie miało to nawet większe znaczenie dowodowe, niż gdyby wszedł do środka.

Byłem wtedy absolutnie przekonany, że należy uszanować wolę rodziców.

ZUPA

Na gorącym uczynku – kradzieży portfela – złapano nastoletniego złodziejaszka. Stało się to na terenie budowy peryferyjnego osiedla domów jednorodzinnych. Właściciel stojącego w stanie surowym budynku czekał właśnie na przywóz kaloryferów, gdy w jednym z otworów okiennych mignęła mu jakaś sylwetka. Zaczaił się więc przy wejściu i schwytał wybiegającego stamtąd nastoletniego chłopaka z jego portfelem w ręku. Była w nim spora kwota, więc nie reagował na jego prośby i od razu wezwał policję.

Już podczas pierwszego przesłuchania zatrzymany czternastoletni Wojtek N. przyznał, że to nie była pierwsza jego kradzież. Działali we trójkę z piętnastoletnim Szymonem G. i rok starszym Romanem W. Kradzieży dokonywało jednak zawsze tylko dwóch z nich w różnych konfiguracjach osobowych. Podział ról był taki: jeden kradł, a drugi go ubezpieczał. Prawie zawsze uczestniczył w nich właśnie Wojtek. On też najczęściej kradł.

Szymona i Romana zatrzymano jeszcze tego samego dnia. Spodziewali się tego, choć zapewne do końca liczyli, że niczego się od Wojtka nie dowiemy. Nie zaprzeczali swojemu udziałowi w tym procederze. Byli zrezygnowani i bez oporów odpowiadali na wszystkie pytania. Z pierwszych wyjaśnień wynikało, że działali tak już od dwóch, trzech lat. Ujawnienie i udowodnienie całej ich działalności wymagało dużych nakładów żmudnej pracy, w związku z czym Wydział przejął tę sprawę do prowadzenia.

Zgłoszeń o podobnych kradzieżach w tym rejonie było jednak niewiele – znalazłem ich zaledwie kilka. To nie pasowało do tego, o czym zaczął mówić Wojtek. Dlatego też postanowiłem wydobyć od nich całą wiedzę na ten temat. Szybko okazało się, że prowodyrem i pomysłodawcą działań grupy był właśnie on. Podczas przesłuchań nie ukrywał zresztą wcale swojej roli. Przeciwnie, chełpił się nią. Odnosiłem wrażenie, że wręcz lubi opowiadać o swoich bezczelnie brawurowych akcjach. Zgrywał przy tym cwaniaka, pytając – to o czym będziemy teraz rozmawiać? Albo – a co ja z tego będę miał?

A pamięć miał niezwykłą. Potrafił dokładnie opisywać, co, gdzie i kiedy skradł, jakie były tego okoliczności i w jaki sposób działali. Jego wspólnicy nie pamiętali już tak dobrze szczegółów, ale potwierdzali podane przez niego sytuacje. Z reguły działali na terenach, gdzie budowano domy jednorodzinne. Były to zwykle miejsca łatwo dostępne. Obserwowali, kto jest na budowie i co robi. Ludzie tam przyjeżdżali, zmieniali odzież, odkładając garderobę gdzieś w szopach, przybudówkach, niewykończonych otwartych pomieszczeniach, i zabierali się do pracy. A oni wtedy skrycie, niezauważeni, podchodzili, dostawali się do wnętrza i zabierali pieniądze, portfele, obrączki, zegarki, biżuterię i wszystkie inne wartościowe przedmioty. W końcu tak się rozzuchwalili swoją bezkarnością, iż zaczęli wchodzić do zamieszkałych już domów, i to nawet podczas obecności mieszkańców.

Wykorzystywali niezamknięte drzwi wejściowe albo boczne wejścia od strony werandy czy ogrodu. Dokonywali szybkiej penetracji wnętrza, zabierali co cenniejsze przedmioty i wychodzili tą samą drogą.

Po jakimś czasie okazało się, że liczba opisanych przez niego kradzieży wielokrotnie przekraczała liczbę zgłoszeń o podobnych czynach. Zacząłem więc zastanawiać się, czy nie padłem czasem ofiarą jego wybujałej fantazji. Może potrzebował jakiegoś słuchacza? Może sobie w ten sposób ze mnie kpił? Gdy jego opowiadaniom nie było jeszcze końca, uznałem, że już najwyższy czas na sprawdzenie, ile w tym prawdy, a ile tylko wyobraźni. Postanowiłem przeprowadzić przy jego udziale wizje lokalne wszędzie tam, skąd nie wpłynęły zgłoszenia o kradzieżach.

Ciekawiło mnie