Ebook A miało być tak pięknie mobi,epub

dnia. - Hurra! Nie będę musiała myć garów! Ubrałam się w najlepsze rzeczy, znalazłam najlepsze szpilki - i w drogę. Po pięciu minutach marszu zrozumiałam, dlaczego wszyscy chodzą tutaj w płaskich butach. Prawie połamałam nogi, bo chodniki wykonane były z bardzo przypadkowych kostek brukowych, które tylko czekały, żeby uwięzić mój obcas. Pominę też niewybredne komentarze mijanych budowlańców. W końcu dotarłam do mojego przyszłego miejsca pracy - mikroskopijne biuro z dwoma facetami w środku. Mój przyszły szef okazał się typowym Januszem biznesu - markowe ubrania kupione na pobliskim bazarze, podróbka rolexa na ręce i wylana na siebie ilość perfum, jakiej nie powstydziłaby się żadna perfumeria. Jego kolega w sumie niczym się nie różnił, poza tym, że nazywał się Ahmed. Rozmowa przebiegała dość standardowo: dlaczego chcesz u nas pracować, co wiesz o wynajmie domów itp. Kiedy już w wyobraźni widziałam siebie za jedynym pustym biurkiem w pomieszczeniu, ,,Janusz" zapytał o to, jak wyobrażam sobie moje zarobki. Chciałam wyjść na człowieka zdystansowanego i zaproponowałam, by to on powiedział, ile chce mi płacić. Zanim zdążyłam wymienić portfel na większy, żeby pomieścić całą tę kasę, usłyszałam kwotę, która nie wystarczyłaby mi nawet na czynsz. - Ale jak to? Podałeś mi teraz dzienną stawkę czy jak? - Nie, tyle zamierzam ci zapłacić tygodniowo; po sześciu miesiącach możesz dostać małą podwyżkę - odpowiedział, szczerząc żółte zęby. Z taką wypłatą, po sześciu dniach będę musiała zamieszkać na zapleczu tego biura i kraść kanapki z lodówki, żeby przeżyć. Niewzruszony ,,Janusz" stwierdził, że takie są tutaj stawki i mam dorosnąć. Cóż, nadszedł czas na moją pierwszą dorosłą decyzję. Wstałam i wyszłam. Smutno wlokłam się do domu - czyli faktycznie zostało mi szorowanie garó Musiałam podjąć kolejną bolesną męską decyzję: o ściągnięciu moich sztucznych paznokci; z takimi szponami jedynym, co mogłam szorować, były czyjeś plecy. Kolejny krok w kierunku totalnej beznadziei. Światełko w tunelu oznacza zazwyczaj nadjeżdżający pociąg Podczas kolejnego przeglądania stron z ogłoszeniami, jedno wpadło mi w oko: ,,Szybki zarobek dla dziewczyn". Nie urodziłam się wczoraj i wiem, że w takim ogłoszeniu nie mowa o składaniu długopisów, ale pytanie brzmiało: czy jestem aż tak zdesperowana? Chyba jednak byłam, bo szybko kliknęłam w ogłoszenie. ,,Chcesz szybko dorobić i nie boisz się nowych wyzwań, napisz mi wiadomość, odezwę się". Od napisania jednej wiadomości chyba jeszcze nikt nie umarł. Szybko wyskrobałam maila i wysłałam. Długo nie czekałam na odpowiedź; dostałam wiadomość od Amandy: ,,Szukam miłych dziewczyn do sponsorowanych spotkań z miłośnikami stóp. Jeżeli nie boisz się czegoś nowego i masz ładne stopy, to praca dla ciebie". Kwota podana za jedno spotkanie wywołała szybsze bicie mojego serca. Aż musiałam dwa razy przeczytać: zastanawiałam się, za co mogłabym zapłacić, otrzymując wynagrodzenie za tylko jedną godzinę pracy?! Tylko co dokładnie znaczy ,,miłośnik stóp"? Jeśli chce sobie na nie popatrzeć to ok, tylko gorzej, jak chce się z nimi dużo bliżej zapoznać. Z pomocą przyszło mi jak zawsze Google. Szybko wpisałam w przeglądarkę ,,miłośnicy stóp". Nie jestem wyjątkowo pruderyjna, ale niektóre zdjęcia uświadomiły mi, że z niektórymi ludźmi nie do końca jest wszystko ok. Przypadkowo wpadłam na blog dziewczyny, która od kilku lat zarabiała swoimi stopami. Wysokość jej zarobków wzbudziła we mnie dziką zazdrość. Przeglądając zdjęcia drogich torebek i wystawnego mieszkania, które zasponsorowali jej fetyszyści, coraz bardziej zaczęłam się ku temu skłaniać. Oczywiście obudziła się we mnie sknera. Pomyślałam sobie: po co mam odpalać kasę komuś za znalezienie mi ,,przyjaciela"? Na pewno są specjalne portale do tego typu ogłoszeń. Cóż, nie myliłam się, Internet jak zwykle nie zawiódł. Może to będzie moja droga do wielkich pieniędzy? Przejrzałam inne ogłoszenia, nasunął mi się od razu jeden wniosek - podstawa to ładne zdjęcia. Krytycznie spojrzałam na moje nogi: nie takie złe, trochę zapuszczone, niestety ze względu na mój nikły budżet kosmetyczka odpadała. Szybko przejrzałam moje kosmetyki w poszukiwaniu pilnika, pumeksu i Jest! Opłacało się targać je przez pół świata. Doprowadziłam nogi, do jako-takiego stanu i zrobiłam kilka zdjęć. Raz się żyje, od wrzucenia ogłoszenia do Internetu jeszcze nikt nie umarł, a poza tym kto mnie pozna po stopach? Załadowałam zdjęcia, wpisałam kilka słów, które skopiowałam z podobnych ogłoszeń, i wysłałam. Teraz zostało tylko czekać. W międzyczasie zajęło mnie coś innego, więc pocztę mogłam sprawdzić dopiero wieczorem. Otworzyłam przeglądarkę, a moim oczom uka