Nic zobowiązującego ebook i audiobook

Nigdy nie należałam do tych dziewczyn, które uważają, że jedna wspólnie spędzona z kimś noc świadczy o wielkiej miłości i wróży świetlaną przyszłość we dwoje.

Nigdy nie planowałam zadurzyć się w facecie, który potraktował seks jak jednorazową rozgrywkę sportową. W facecie, który – i owszem – postarał się wytrzymać, jak najdłużej mógł, ale który nawet się ze mną nie całował.

Nigdy nie planowałam rościć sobie do kogoś praw tylko dlatego, że moje narządy płciowe złączyły się z jego narządami na czterdzieści pięć minut na tylnym siedzeniu sportowego samochodu.

Nigdy nawet nie wpadłabym na to, że będę chciała mieć coś wspólnego z facetem, który potraktował mnie jak instrument, na którym zagrał koncert, dając popis swoich zdolności, a potem odłożył go w kąt i patrzył, jak zarasta kurzem. W optymistycznej wersji. Bo w pesymistycznym wariancie stosunku „na wirtuoza” odrzucił sprzęt na bok i zapomniał, że kiedyś go używał…

Nigdy nie zastanawiałam się, co będzie, jeśli poczuję do mężczyzny, z którym się prześpię, coś więcej, bo uważałam, że nigdy, przenigdy nie przywiążę się do osoby, z którą połączył mnie tylko seks.

Tylko seks!

Tylko raz.

W dodatku – bez miłości.

Nigdy nie wyobraziłam sobie takiego scenariusza.

Nigdy.

Szkoda.

Może powinnam choćby przelotnie o tym pomyśleć. Bo jednak chcę wierzyć, że chłopak, z którym kochałam się przez trzy kwadranse, poczuje na mój widok coś więcej niż twardość w spodniach. A jednak wciąż o tym myślę i raz za razem rozpamiętuję tę chwilę. A jednak łudzę się, że ten seks to nie był tylko seks i że mimo wszystko dla niego też coś znaczył. I co najgorsze – wszystko doskonale pamiętam. Wspomnienie nie wyblakło, choć minęło parę tygodni. Uczucia wciąż są żywe i realne, jakbyśmy robili to wczoraj. Wciąż widzę zarys jego sylwetki w ciemnym wnętrzu auta. Wciąż słyszę jego przyśpieszony oddech. Czuję drżące dłonie, rozpinające guzik od moich dżinsów. I pulsowanie w dole brzucha, jakby ktoś wlał mi do pępka czarkę płynnej lawy. Wciąż widzę to roziskrzone, nieobecne spojrzenie, te rozchylone usta, niecierpliwe dłonie…

No cóż. Wpadłam jak śliwka w kompot. Bo osobnik, który był ze mną, na mnie i we mnie, teraz nie pamięta o moim istnieniu.

*

Piję zwykłą herbatę. Taką jak lubię. Czarną, bez cukru, bez miodu i bez mleka. Za to z grubym, pływającym na wierzchu plasterkiem cytryny. Siedzę na krześle, z nogami wyłożonymi na stole. Mieszkam sama, więc mi wolno. Jestem nakryta po uszy lekkim polarowym kocem. Siedzę, patrzę przez okno, popijam herbatę. I myślę. Dopiero co zerwałam z chłopakiem, z którym spotykałam się cztery lata. Cztery lata!

Sama nie wiem, jak to się mogło stać, że dwie tak różne osoby wytrzymały ze sobą tak długo. W zasadzie wydaje mi się, że byliśmy razem głównie dla wygody. I z przyzwyczajenia.

Koc zsuwa mi się z ramion, więc poprawiam go, zawijając się w jego turkusowe poły jak w bezpieczny, ciepły kokon. Nie muszę dziś iść do pracy, bo jest sobota. W soboty nauczycielki mają wolne. Wzdycham z radości i przesuwam się o centymetr w prawo. Tyłek ścierpł mi już od tego siedzenia.

Na ziemię ściąga mnie pełne wyrzutu miauczenie kota. Miauczenie, które brzmi tak, jakby moje kocię było na skraju głodowego wyczerpania. Biorę łyk parzącej mnie w usta herbaty, przyjmuję słodko-przymilny ton, z jakim przeważnie zwracam się do obcych niemowlaków (nie pozwalając sobie jednak na infatylizmy i zdrobnienia) i przemawiając do mojego rudzielca o wdzięcznym imieniu Ginger, idę nasypać mu do błękitnej miseczki poranną porcję karmy. Kiedy zadowolony kocur pręży się pod miską, mrużąc w zadowoleniu oczka i wydając z głębi swojego kosmatego ciałka przeciągłe, groźnie brzmiące mruki, wpatruję się w przestrzeń za kuchennym oknem.

Jest zimno, szaro i ponuro. Typowa jesienna październikowa plucha, sprzyjająca smutkom, chandrom i depresjom. Naciągam rękawy na zziębnięte dłonie. Zakładam na stopy grube skarpetki i jeszcze grubsze kapcie. Człapię w nich na swoje miejsce. Herbata wciąż jest gorąca, choć przestała już parzyć w język. Tym razem dla odmiany siadam na krześle po turecku. Znów wpadam we wspomnieniowo-wyrzutowy trans.

Nie, nie żałuję zerwania z narzeczonym. Tfu, z chłopakiem. Z prawie narzeczonym. Bo jak właściwie nazwać chłopaka, z którym byłam cztery lata i który właśnie mi się oświadczył, a ja nie przyjęłam pierścionka? Na wspomnienie jego smutnych oczu, kiedy mu odmówiłam, robi mi się jeszcze zimniej. Czuję się jak zimna bezwzględna suka. Którą chyba poniekąd jestem. Dla własnego dobra i bezpieczeństwa. Nie, nie jestem jedną z tych kobiet, które w oziębły sposób traktują mężczyzn, żeby latali za nimi jak psy za suczką w rui.

Jestem dwudziestosześciolatką, której rodzice i młodsza siostra zginęli w wypadku samochodowym, wracając od córki ze szpitala. Czyli ode mnie. Miałam wtedy szesnaście lat i zapalenie kłębuszków nerkowych. Moja siostra miała lat dziewięć, wysoki jasny kucyk, który huśtał się radośnie, kiedy szła energicznym krokiem i szczery śnieżnobiały uśmiech, którym strzelała na prawo i lewo praktycznie przez cały czas, odkąd tylko nauczyła się obdarzać ludzi uśmiechem. Była młoda, była grzeczna, była śliczna. Życie stało przed nią otworem. I zostało brutalnie przerwane 2 grudnia 2004 roku.

Coś zaczyna mnie piec w oczach, ale biorę głęboki wdech i pieczenie ustaje. Nie będę płakać. Nigdy nie płaczę. Jestem twarda i silna, a od śmierci bliskich nie uroniłam ani jednej łzy. Chyba nie umiem już skraplać swoich emocji. I nie rozumiem, po co miałabym to robić. Dla ulgi? Dla przywrócenia życia mojej rodzinie? Dla współczucia innych?

Wiem, że pewnie kiedyś wreszcie pęknę i łzy wyleją się ze mnie jak woda z pękniętej tamy. Mam jednak nadzieję, że nie zrobię tego na jakiejś kiczowatej komedii romantycznej ani przy ludziach, którzy zaczną mnie zasypywać litościwymi hasłami i rumiankowymi chusteczkami…

Wzdrygam się gwałtownie, kiedy słyszę sygnał komórki. Ignoruję ją, myśląc, że to na pewno Paweł. Zraniony, załamany Paweł. Pocieram czoło dłonią. Nie, nie mam ochoty z nim rozmawiać.

Telefon znów dzwoni. Uparty… Zerkam przelotnie na wyświetlacz i ku mojemu zdziwieniu widzę, że to nie Paweł, a Igor. Igor to mój brat. Nie, nie zostałam na tym świecie sama. Dzięki Bogu. Mam jeszcze kochaną babcię i starszego brata. Brata, który był buntownikiem, a stał się moim największym powiernikiem. Brata, który w dniu śmierci rodziców nie pojechał z nimi do szpitala, bo poszedł pograć w FIF-ę z kolegami. Który zawsze był pyskaty, nieposłuszny, krnąbrny i niesamowicie przystojny. Który nie słuchając po raz kolejny rodziców, uratował mnie od zostania prawie samej na tym świecie.

Oczywiście, kiedy rodzice przyjechali do szpitala z siatką pomarańczy, stosem krzyżówek i domowym sokiem malinowym, oburzyłam się na wieść, że Igor po raz kolejny wolał iść do kolegów, niż odwiedzić chorą siostrę. Nadymałam w oburzeniu policzki, zapowietrzyłam się na chwilę i wyrzuciłam z siebie potok niemiłych epitetów, jaki to Igor jest bezczelny i arogancki, bo ani razu do mnie nie przyjechał, choć byłam w szpitalu już od tygodnia.

Szczególnie drażniło mnie to, że na oddziale byłam jedyną młodą osobą. Byłam więc złakniona towarzystwa kogoś między piętnastym a dwudziestym rokiem życia, nawet jeśli miałby to być mój brat, który dokucza mi, wyśmiewając się z choćby niewielkiego pryszcza na czole i który daje mi „przyjacielskie” kuksańce między żebra w ramach porannego powitania.

Tego dnia po raz kolejny spotkała mnie niemiła niespodzianka – Igor olał mnie jak latające za nim panienki. Nie zaszczycił mnie nawet pięcioma minutami swojego cennego czasu. Przyjechali tylko rodzice i młodsza siostra, która zbierała karteczki do segregatora i marzyła, żeby pojechać do Disneylandu. Rodzice posiedzieli ze mną dwie godziny. Mama za wszelką cenę próbowała mnie rozśmieszyć. Z pasją opowiadała mi o niesfornych dzieciach z przedszkola,w którym pracowała jako nauczycielka. Tato z kolei wdał się w dyskusję z sześćdziesięcioletnim pacjentem, cierpiącym na przewlekłe zaparcia, o czym życzliwie przypominał mi średnio cztery razy na dzień. Iga, jak to dziewięciolatka, policzyła wszystkie łóżka na sali, przeskakała cały korytarz na jednej nodze i dała się wyszczypać po pociągłych policzkach starszej pani z łóżka numer dwa.

Bliscy porozmawiali ze mną, pocieszyli mnie, dotrzymali mi towarzystwa. Na koniec wszyscy zgodnie powykrzywialiśmy się do siebie, widząc nieapetyczną papkę, która miała być jajecznicą, a która została zaserwowana mi na kolację. Potem moja rodzinka zaczęła zbierać się do wyjścia, robiąc zamęt przy poszukiwaniu czapek i zawijaniu się w długie, robione przez babcię szaliki.

Mama obiecała, że następnym razem przywiezie jakieś babskie gazety do poczytania, tato powiedział, że jak wyjdę ze szpitala, zrobi najpyszniejszą jajecznicę na świecie, a Iga szepnęła mi na ucho, że po powrocie do domu czeka mnie niespodzianka. Do dziś widzę ich uśmiechnięte twarze, kiedy machali mi w drzwiach i wysyłali soczyste buziaki.

„Niespodzianka” – szepnęła bezgłośnie Iga, zanim czmychnęła za drzwi, kołysząc w powietrzu długim kucykiem. Nie mogłam się już doczekać. Wyjścia, nie niespodzianki.

Wypis miałam dostać za cztery dni. Cztery długie, nudne dni spędzone w białej szpitalnej pościeli, ze starymi dziadkami, którzy na przemian jęczą, świszczą, puszczają głośne bąki, soczyście odpluwają flegmę i narzekają na „tę dzisiejszą młodzież”. Wypis dostałam szybciej. Ale nieszczególnie mnie to ucieszyło, bo miałam jechać na pogrzeb najbliższych mi osób.

Biorę kolejny łyk herbaty, żeby otrząsnąć się z niemiłych wspomnień. Wspomnień, które nagle zlewają się w jeden wielki rwący potok myśli, wrażeń i słów. Rozbiegane oczy lekarza informującego mnie o wypadku, gorączkowe gesty faceta od zaparć, przeciągły jęk starszej pani, której tak wpadła w oko Iga, przyjazd Igora, będącego oazą spokoju i opanowania, moje krzyki, pielęgniarka aplikująca mi środek uspokajający, gorące łzy, które nie mogły przestać płynąć mi po policzkach, razy wymierzane w ramię brata, jakbym winiła go za pijanego kierowcę ciężarówki, który staranował rodzinnego vana rodziców…

Następnie pamiętam już tylko momenty.

Moment, kiedy wyszłam ze szpitala i zaczął padać śnieg, a ja zamiast szczęścia poczułam, że wali się cały mój świat.

Moment, kiedy ksiądz głosił w kaplicy peany na cześć moich rodziców i młodszej siostry, a ja przypominałam sobie, jak mama wyzywała nas od gamoni, bo nie posprzątaliśmy po sobie misek po śniadaniu.

Moment, w którym nogi odmówiły mi posłuszeństwa i Igor musiał mnie łapać, żebym nie rozbiła sobie głowy o kościelną posadzkę.

Moment, w którym posypałam trumny grudkami zimnej ziemi i wzdrygając się, zdałam sobie sprawę z nieodwołalności tego wydarzenia.

A potem były już tylko współczujące i banalne słowa, nieudolne pocieszanie, życzliwe miny dawno niewidzianych cioć i wujków, ich czcze obietnice i puste frazesy, którymi nas raczyli. I powrót do domu, który aż krzyczał pustką. Na widok słomianej wycieraczki z wytartym napisem „Home” zakręciło mi się w głowie. Na widok stosu butów w przedpokoju poczułam, że łzy cisną mi się do oczu. Na widok schodów ozdobionych balonami i niedokończonym transparentem na białym brystolu, z koślawo wyrysowanym kolorowymi mazakami „Witaj w do” zaczęłam płakać.

Zostałam tylko ja i Igor. I nasza babcia. No i pies, który chodził po całym domu i wył. Też miałam ochotę usiąść i wyć. Zamiast tego padłam na kanapę w salonie, przesuwając na bok fioletowego kucyka pony.

Nagle pożałowałam, że nabijałam się z dziecinnych pasji Igi. Brakowało mi krzątaniny mamy, okrzyków, żebyśmy przestali się lenić i pomogli jej zmywać naczynia, stukotu jej drewniaków o parkiet i fałszywego podśpiewywania piosenek podczas froterowania podłóg.

Tęskniłam za ojcowskimi upomnieniami i reprymendami, udzielanymi mocnym głosem, ale z figlarnym błyskiem w oku i ironicznym uśmieszkiem. I strasznie ubolewałam nad tym, że nie usłyszę już namolnej siostrzanej paplaniny o kolorze zasłon w domku dla lalek albo o szkolnej wycieczce do zoo.

Nie pamiętam, jak spędziłam kolejne dni. Nie wiem, co wtedy robiłam. Chyba tylko leżałam zwinięta w kłębek i płakałam, płakałam, płakałam. Aż wreszcie się otrząsnęłam. Wstałam z łóżka, wzięłam długi, zimny prysznic i rozczesałam skołtunione włosy. Wróciłam do szkoły, zaczęłam żyć na pozór normalnie. Jeść, chodzić na zajęcia, spać, wstawać, chodzić do szkoły, znowu spać… I tak w kółko.

Babcia zamieszkała z nami, więc na stole codziennie pojawiały się talerze z gęstymi aromatycznymi zupami i smakowitymi obiadkami. Które zresztą najczęściej lądowały w misce naszego owczarka niemieckiego Axela albo w koszu na śmieci, bo apetyt średnio nam dopisywał.

Nie pozwoliliśmy zdjąć Igowej niespodzianki i tym oto sposobem kolorowe balony, które w większości były już pomarszczone i sflaczałe, ozdabiały nasz dom przez kolejne pół roku. Nie pozwoliliśmy wyrzucić rzeczy rodziców ani zmienić cokolwiek w ich pokojach. Wszystko miało być tak, jak dawniej, choć nic już nie było takie samo.

Potem były święta, które do dziś są przeze mnie znienawidzone. Sztuczne uśmiechy, sztuczne życzenia i sztuczna choinka. Wszystko drętwe i wymuszone. Łącznie z prezentami i wspólnym słuchaniem kolęd. Potem przyszedł Nowy Rok i kolejny cios – finanse.

Piętrowy dom był za duży dla trójki osób, a koszty utrzymania i dojazdu do szkoły pochłaniały lwią część renty po rodzicach. Dotrwaliśmy jakoś do końca roku szkolnego. Potem musieliśmy go sprzedać.

Pakowanie rodzinnych pamiątek, ubrań rodziców i zabawek Igi było kolejną traumą. Zabraliśmy więc wszystko. Łącznie z kubkami z imionami członków naszej rodziny, flanelowymi pocerowanymi pościelami, pluszowym królikiem z naderwanym uchem, bez którego Iga nie szła do łóżka, i cukierniczką z obszczerbionym brzegiem, która była pierwszym wspólnym zakupem naszych rodziców. Faceci od transportu przerazili się na widok stosów pudeł, pudełek i pudełeczek zgromadzonych w przedpokoju.

Dom był pusty i smutny, ściany zimne i ogołocone. Schody z wyblakniętym napisem i tęczowymi wstążkami, zwisającymi smętnie z poręczy, także nie napawały optymizmem. Ci goście musieli nas chyba wziąć za czubków… Dali nam spory rabat. Pewnie myśleli, że wydajemy majątek na terapię w szpitalu psychiatrycznym i psychodeliczne leki…

Mieszkanie z babcią nie było szczytem marzeń dla nastolatków. Musieliśmy dzielić z bratem niewielki pokój. Pokój z pudrowo różowymi ścianami, wyblakniętym dywanem na ścianie (przedstawiającym ogromnego kolorowego pawia w ogromnym kolorowym ogrodzie), świętymi obrazkami porozwieszanymi na wszystkich czterech ścianach, sztucznymi owocami w szklanej misce i szydełkowymi serwetkami na każdej wolnej powierzchni. Ja spałam na trzeszczącej kanapie, Igor na rozkładanym półko-tapczanie. Axel między nami, na podłodze. W nocy budził mnie skowyt starych sprężyn i zapach stęchlizny dobiegający ze starej kanapy. Albo pies, który drapał pazurami po spróchniałych podłogowych deskach przez sen.

Wiedziałam jednak, że musimy zacisnąć pasa. Babcia miała skromną emeryturę, comiesięczną baterię leków do wykupienia i dwójkę nastolatków na utrzymaniu. Była jeszcze oczywiście renta i ubezpieczenie, ale sporo gotówki wydaliśmy na organizację pogrzebu dla trzech osób. Firmy pogrzebowe nie są raczej przygotowane na udzielanie rabatów typu „do dwóch dorosłych trumien jedna dziecięca gratis”. Takie tragedie po prostu nie mieszczą się w głowach. Nawet specom od marketingu. Sporo kosztowały nas też podręczniki, korepetycje przygotowujące Igora do matury i jego prawo jazdy, jednak mimo to na początku wakacji udało nam się zrobić generalny remont w mieszkaniu babci. A właściwie – w naszym pokoju.

Ściany zostały pomalowane na optymistycznie żółty kolor („Słoneczny Poranek”, gdyby ktoś pytał), meble wymienione, a dywan, sztuczne owocki i serwetki – brutalnie upchnięte do piwnicy obok pełnych pudeł z naszego domu, które tak zagradzały przejście, że nawet ja ze swoją smukłą figurą wodnej rusałki musiałam wciągać brzuch, żeby tamtędy przejść.

Drrrr!

Na ziemię znów ściąga mnie dzwonek telefonu. Uśmiecham się, widząc znajome imię na wyświetlaczu.

– Haaalo – witam się, przeciągając pierwszą sylabę. Zauważyłam, że im wyższy stopień spoufalenia z osobą po drugiej stronie linii, tym dłuższe „aaaa” w moim „halo”. Obecnie najdłuższym „a” obdarzam Igora.

– Cześć, siostra. Czemu nie dajesz znaku życia? Prowadzisz masową produkcję zużytych chusteczek po rozstaniu czy co? – parska śmiechem.

To chyba tylko Igor potrafi cały czas komunikować się, stosując ironię i zyskując sobie tym samych przyjaciół.

– No jasne. Jedne odkładam na kupkę „zasmarkane”, drugie wrzucam do kubła „zwilżone łzami” – rzucam lekko.

– Tak myślałem. To co, mam przyjechać, żebyś mogła wypłakać się w mój rękaw czy idziemy na ściankę? – pyta stłumionym głosem, jakby trzymał telefon ramieniem i robił równocześnie milion innych czynności. Co zresztą jest całkiem możliwe, bo Igor nie znosi nudy i bezruchu.

– Ścianka – mruczę, usiłując równocześnie pogłaskać Gingera, który pałęta się między moimi nogami.

– O czwartej? – dopytuje brat.

– Yhy, niech będzie – potakuję, uśmiechając się do siebie, kiedy kocur wskakuje mi na kolana i mości się na nich jak na fotelu.

– Super, to narka! – żegna się bez zbędnych ceregieli Igor i po chwili słyszę w telefonie przeciągły sygnał oznaczający koniec połączenia.

– No to narka – szepczę do kota.

Wcale nie czuję się dziwnie, rozmawiając ze zwierzętami. Czuję się za to dziwnie z tym, że nagle zostałam sama. Zapewne to właśnie dlatego tak długo trzymałam się Pawła. Z obawy przed samotnością.

Paweł był moim pierwszym poważnym chłopakiem. I pierwszą miłością. Jemu pierwszemu opowiedziałam o wypadku rodziców, jemu pierwszemu dałam się pocałować, no i z nim miałam swój pierwszy raz.

Jaki? Jak to pierwszy raz – raczej bez szału. Boleśnie, krótko, wstydliwie. Ot – takie początki. Później zrobiło się lepiej. Czulej, dłużej, przyjemniej. No i bezboleśnie, co jest dość istotne, jeśli nie jest się sadomasochistą.

Paweł był typem prostego, łatwego w obsłudze chłopaka. Pracował fizycznie, szanował rodziców, chodził do kościoła i marzył o założeniu rodziny. Najlepiej ze mną. Problem w tym, że nasze priorytety różniły się od siebie w stopniu znacznym. Ja byłam dziewczyną po przejściach, on wychuchanym synkiem rodziców. Ja byłam melancholijną marzycielką, on energicznym pracusiem. Ja lubiłam ciszę i spokój, on hałas i ruch. Ja bałam się zobowiązań, on chciał się ożenić i spłodzić dziecko najlepiej już w trakcie podróży poślubnej. I chociaż oboje doskonale zdawaliśmy sobie sprawę, że nijak do siebie pasujemy, wciąż trwaliśmy w tym związku. On przychodził do mnie na niedzielne obiadki do babci, ja jeździłam do niego na niedzielną szarlotkę. On wybierał się z moim bratem na mecz, ja chodziłam z jego siostrą na ciuchowe polowania.

Spędzaliśmy razem dość sporo czasu, mimo że Paweł dużo i często pracował. Wielokrotnie mówił mi, że mnie kocha i że chce być tylko ze mną. Jeszcze częściej powtarzał, że musimy się pobrać. Puszczałam te słowa mimo uszu albo zmieniałam temat.

I znów było spokojnie i przewidywalnie. Ja szłam do pracy, on szedł do pracy. Ja szłam do niego rano, on przychodził do mnie na noc. Ja rozmawiałam z jego matką, on gawędził z moją babcią. Były noce spędzane jak u starego dobrego małżeństwa. Ze wspólną kąpielą, wspólnym myciem ząbków, wspólnym zakładaniem piżamek i wspólnym dzieleniem łóżka.

Oczywiście seks też był. Dość przewidywalny i raczej rutynowy, ale całkiem znośny. Powiedziałabym nawet – zadowalający. Kochaliśmy się w łóżku, przeważnie przy zgaszonym (albo choćby przytłumionym) świetle. Bez bitej śmietany, bez pejczyków i bez pluszowych kajdanek. Po prostu – zwyczajny, czuły seks dwojga dobrze dogadujących się ludzi, którzy cenią sobie bliskość i zaufanie.

I pewnie dalej by tak było, gdyby nie to, że Paweł ni stąd, ni zowąd, wyskoczył przede mnie z pierścionkiem zaręczynowym i wielkim bukietem krwiście czerwonych róż. Zrobił to podczas jesiennego spaceru po parku, ku radości młodych mamuś pchających sportowe trójkołowce z ubranymi w jaskrawe kombinezony niemowlakami, spacerowiczów z psami na smyczach i starszych par, drepczących po parkowych alejkach.

I ku mojemu przerażeniu. Zaszokował mnie tym tak bardzo, że przez chwilę zapomniałam języka w gębie. Wpatrywałam się w niego i poruszałam bezgłośnie ustami jak mim w cyrku. Wreszcie wywróciłam oczami i westchnęłam.

– Chyba wiesz, że nie możemy tego zrobić, prawda?

I wtedy się zaczęło. Szok, niedowierzanie, pytanie po raz kolejny: „Ale dlaczego, kochanie?!”, panika, podniesiony głos. Wreszcie łzy. Jego. Ja nie płaczę.

Nie tłumaczyłam zbytnio swojej decyzji. Wymamrotałam tylko coś w stylu „różnice priorytetów”, „trudne przejścia”, „potrzeba bycia w samotności” i „to bez sensu”. Potem każde z nas poszło w swoją stronę. Oczywiście już tego samego dnia Paweł przyleciał pod moje mieszkanie i urządził scenę pod tytułem „Nie zostawiaj mnie, proszę”, ale byłam nieugięta. Wiedziałam, że on w końcu i tak będzie się chciał ustatkować, a ja nie byłam na to gotowa. Nie teraz. Nie z nim. Nie wiem, czy kiedykolwiek i z kimkolwiek. Nie mogłam więc robić mu nadziei, że kiedyś zmienię zdanie.

Początki były dziwne, bo odwykłam od samotnego spania i jedzenia śniadania bez towarzystwa. Oczywiście z takiego obrotu spraw najbardziej zadowolony był Ginger, który ochoczo zajął miejsce Pawła w łóżku i w nocy mruczał rozkosznie jak kosmaty termofor, grzejąc mnie, łaskocząc w nos wąsami i powodując kichanie długą, unoszącą się wszędzie rudą sierścią. Wtedy ucieszyłam się jeszcze bardziej, że rok temu przygarnęłam do mieszkania tę trzęsącą się z zimna rudą włochatą kulkę, która miauczała rozpaczliwie koło blokowego śmietnika.

Mój wzrok prześlizguje się po regale z książkami i zatrzymuje na grubej powieści, którą dostałam od Pawła na urodziny. Wiedział, że lubię czytać, więc kupił mi książkę. Szkoda tylko, że nie skandynawski kryminał, a mdławe romansidło, w którym główna bohaterka, nauczycielka matematyki, waha się, czy wyjść za mąż za bogatego lekarza, czy dalej uprawiać namiętny seks z biednym artystą w szkolnym schowku na miotły… Nie przebrnęłam dalej niż do dwudziestej strony, a i tak uważam, że to wielki sukces.

Próbuję przypomnieć sobie twarz swojego byłego chłopaka, ale średnio mi to wychodzi. Dziwne. Zerwaliśmy pięć tygodni temu, a mój mózg już wypiera go ze świadomości… Koniec smętów. Pora wziąć się za życie.

Wstaję gwałtownie, nieopatrznie strącając z kolan Gingera. Kot prycha niezadowolony, strosząc sierść i machając ze złością puszystym jak lisia kita ogonem.

– Wybacz, Gingerku, pani musi się ogarnąć – tłumaczę mu jak dziecku i idę do łazienki.

Rozbieram się i wchodzę prosto pod strumień gorącej wody. Pozwalam ciepłym strugom moczyć mi włosy i oczy. Namydlam się cała pomarańczowym żelem pod prysznic i wdycham jego słodko-orzeźwiający zapach. Następnie wyciskam na dłoń trochę szamponu i wcieram go we włosy. Zapuszczam je od zawsze, więc sięgają już prawie pasa. Są długie, jasne i proste. Podobno obok wielkich szarych oczu, długich rzęs i alabastrowej cery to mój największy atut.

„Pani musi się ogarnąć” – myślę i uśmiecham się do siebie szeroko, czując, że jest mi bardzo przyjemnie, dopóki jaśminowy szampon nie dostaje się do moich wielkich szarych oczu.

*

Nienawidzę poniedziałków.

Niby zwyczajny dzień, ale jak ciężko jest się ocknąć po weekendowym rozleniwieniu. Sobotę spędziłam kolejno na sprzątaniu, pichceniu, bawieniu się z kotem

(ja machałam przed nim zabawką, Ginger patrzył na latającą mu pod nosem mysz lekceważącym spojrzeniem piwnych ślepi…) i wspinaniu po ściankach o różnych stopniach trudności z bratem.

Po ściance poszliśmy razem na piwo. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że będę z Igorem w takiej zgranej komitywie… A jednak. Wspólna utrata łączy nawet dwoje skłóconych ze sobą nastolatków. Od śmierci Igi i rodziców jesteśmy praktycznie nierozłączni. Mamy świetny kontakt i rozumiemy się prawie bez słów. Igor zawsze poznaje po mnie, czy jestem smutna, czy zadowolona. Ba – on nawet wie, kiedy uśmiecham się szczerze, a kiedy z przymusem (ponoć moje smutne oczy wydają się jeszcze bardziej smutne, kiedy nie mam nastroju) i kiedy czuję się dobrze, a kiedy nie. Ja z kolei doskonale widzę po moim bracie, kiedy zaczyna się z kimś spotykać, a kiedy miał trudną akcję w pracy.

Mój starszy brat jest ratownikiem medycznym. Uwielbia swoją pracę, bo kręci go pęd, adrenalina i chęć niesienia ludziom pomocy. Ogólnie wydaje mi się, że jest właściwym człowiekiem na właściwym stanowisku. Lubi to, co robi i robi to dobrze. No i jest kochany przez wszystkie starsze panie z zawałami serca i skręconymi kostkami, ciężarne, które wpatrując się w jego hipnotyzujące oczy, od razu zaczynają prawidłowo oddychać (i obiecują, że jeśli urodzą synka, dadzą mu na imię Igor…) oraz wszystkie inne pacjentki, zarówno te, które noszą pampersy, jak i te, które mają kolczyki w pępku czy noszą obrączkę na palcu…

I wcale się nie dziwię, że większość pacjentek mdleje na jego widok, bo mój brat jest naprawdę przystojnym facetem. Wysoki i szczupły, ale umięśniony. Ciemnowłosy, ciemnooki i z ciemną karnacją. Po tacie. Iga zaś, podobnie jak ja i mama, była biała niczym śnieg.

Igor już od młodości niewiele robił sobie z powłóczystych spojrzeń kierowanych w jego stronę. Dziewczyny traktował z góry i rzadko kiedy któraś z przedstawicielek płci pięknej była w stanie go zauroczyć. Choćby nawet strzelały w jego stronę pięknymi uśmiechami, robiły maślane oczka czy pogłębiały dekolty w przykusawych i przyciasnawych bluzeczkach… Wszystko to na nic, bo… Igor lubował się w oryginałach. Okularnica z wielkimi oczami i grubym czarnym warkoczem? Ruda piegowata dziewczyna z przerwą między jedynkami? Nosząca zwariowane kolczyki artystka? Buntownicza obrończyni zwierząt? Wszystkie te indywidua działały na mojego brata jak najlepszy afrodyzjak.

Tak więc spotykał się po kolei ze wszystkimi buntowniczkami, indywidualistkami, geniuszkami, wolontariuszkami i mistrzyniami karate, które napotkał na swojej drodze. Niestety, choć znalazł wiele oryginałów, nie znalazł swojego ideału. Mimo to wciąż był notorycznie podrywany. Czy to na siłowni, czy to w sklepie obuwniczym, czy w pracy. Na piwie opowiadał mi właśnie, jak niedawno jedna pacjentka usiłowała wcisnąć mu swój numer telefonu i uśmiechała się do niego promiennym uśmiechem, eksponującym urocze dołki w obu policzkach, chociaż równocześnie stękała i trzymała się za swój bliźniaczy brzuch w ósmym miesiącu ciąży… Wyjście z bratem dodało mi energii i nowej porcji entuzjazmu. Jak zawsze zresztą.

A niedzielę spędziłam z Igorem, z babcią i z Axelem. Staruszek ma już trzynaście lat i coraz więcej problemów zdrowotnych, ale jest dla babci wielką pociechą i najchętniej spędza wieczory, opierając ufnie swój wielki łeb na jej podołku i wpatrując się w pooraną zmarszczkami twarz swoimi mądrymi, wilczurzymi oczami.

Nie miałam sumienia zabierać go od babci, kiedy przeprowadziłam się na swoje dwa lata temu. Poza tym mieszkam na trzecim piętrze, a dla komfortu Axela wygodniej jest schodzić na reumatycznych łapach po trzech schodkach z parterowej klitki mojej babci.

Uśmiecham się na wspomnienie niedzielnej rozgrzewającej zupy z dyni, zjedzonej w asyście wszystkich tych, których kocham. Zwariowanego brata, życzliwej babci i siwiejącego na pysku psa. Mojej rodziny. Uśmiecham się, nawet mimo tego, że jest poniedziałek, a ja człapię przez szarą ulicę między szarymi blokami i szarymi drzewami. Uśmiecham się, kiedy lodowaty i przenikliwy wiatr wtyka się pod mój czerwony płaszczyk, mrożąc mnie do szpiku kości. Uśmiecham się, docierając do skrzypiącej furtki mojego przedszkola. Przedszkola, gdzie zaczęłam chodzić w wieku trzech i pół roku. Przedszkola, gdzie moja mama pracowała przez dwadzieścia lat. Przedszkola, w którym miałam studenckie praktyki i w którym zaczęłam pracować na trzecim roku studiów. Najpierw na zastępstwo, potem na pełny etat.

Lubię pracować w tym miejscu. Lubię wchodzić do tego niskiego budynku z dziecięcymi obrazkami powieszonymi w korytarzu, żeby dumni rodzice mogli podziwiać dzieła swoich małych artystów podczas porannych batalii przy ściąganiu kaloszy i oddelegowywaniu pociech do właściwych sal. Lubię widok kolorowych tabliczek nad wieszaczkami, równo wiszących barwnych kurteczek i płaszczyków, stos poprzewracanych małych bucików i naniesionego błota, liści, piasku, trawy albo śniegu – w zależności od sezonu. Lubię klimatyczny i przytulny wystrój sal, w których jest mnóstwo plansz, mnóstwo zabawek i mnóstwo książeczek. Lubię specyficzny zapach przedszkola, będący połączeniem zapachu bukietów z jesiennych liści, dziecięcego mydła, owocowej gumy balonowej i świeżo umytych podłóg. Lubię wchodzić do sali, witana przez gromkie „Dzieeeń doooobryyyy” moich pięciolatków. Lubię widzieć dwadzieścia dwie uśmiechnięte buźki, wpatrzone we mnie jak w obrazek, które są złaknione wiedzy i chętne do zabawy. Lubię swoją pracę i lubię dzieci. Choć własnych mieć nie chcę.

Boję się, że coś mogłoby stać się mnie albo im. Albo że nie będę umiała stworzyć im ciepłego domu, bo sama takiego nie miałam przez utratę bliskich mi osób. Albo dlatego, że mam jeszcze milion innych wymówek, czemu nie powinnam zakładać rodziny. Na razie wymówką numer jeden jest brak faceta. O. To dobra i aktualna wymówka.

Ściągam z siebie sztywny z zimna płaszcz, zakładam na nogi ciepłe kapcie biedronki (moje dzieciaki bezgranicznie je kochają i zawsze liczą kropki, choć na kapciach jest ich niezmiennie po siedem), biorę pod pachę dziennik i idę do mojej sali.

Dzień dobry, poniedziałku! Nie dam ci się i dziś na przekór niesprzyjającej aurze będę mieć dobry dzień!

Oj.

Żebym wiedziała, jaki dobry…

*

Nie, nie, nie…

Nie tak miało być! To miał być miły poniedziałek. Bez nerwów, bez stresów, bez adrenaliny… Siedzę przy biurku i łapczywie piję gorącą herbatę. Czarną, bez cukru, bez miodu, bez mleka. I bez cytryny. Zapomniałam kupić. Okręcam się na obrotowym krześle, które trzeszczy jakby miało się zaraz zawalić. Kątem oka spoglądam na dzieci kolorujące obrazki. Nanoszą różne odcienie żółci, pomarańczy, brązów i czerwieni na smukłą i wiotką postać Pani Jesieni. A ja próbuję się uspokoić i wyciszyć.

Po wejściu do sali okazało się, że z mojej dwudziestki dwójki została dziesiątka dzieciaczków. Reszta się pochorowała, więc została w domu. Wcale mnie to nie zaskoczyło.

Taka pora.

Ochoczo sięgnęłam po długopis i zaczęłam wyczytywać kolejno nazwiska przedszkolaków z mojej grupy, stukając poczciwym bickiem w dziennik. Zuzia Kwiatkowska, Ola Bujakowska, Filipek Żurawski, Kajtek Nowakowski… Kiedy byłam przy Lence Wróblewskiej, do sali z wielkim impetem weszła Maja. A właściwie nie tyle weszła, co została wepchnięta siłą przez swoją mamę. Rozczochraną i czerwoną na twarzy panią adwokat w rozchełstanym płaszczu i przekrzywionej czapce.

– Kochanie, nie rób scen. Przecież lubisz chodzić do przedszkola… – powiedziała drżącym głosem, usiłując odczepić drobne paluszki dziecka, zaciśnięte na jej pasku od torebki jak orle szpony.

– Nieee! Nie chcę! Nie będę! – histeryzowała Maja.

Nasza słodka i kochana Majeczka z blond loczkami i fiołkowymi oczkami.

Wstałam z taboretu i podeszłam do drzwi.

– Cześć, Maju. Chodź, skarbie, dołączysz do grupy. Dziś będziemy mówić o Pani Jesieni – zagaiłam przyjemnym tonem superprzedszkolanki.

– Ale ja nie chcę! Mamoooo! – rozdarła się fiołkowooka dziewczynka, ciskając oczkami gniewne błyski w moim kierunku.

No pięknie. A jeszcze w piątek wdrapywała mi się na kolana i mówiła, że mnie kocha…

Dzieci zamarły w bezruchu, wpatrując się w Maję z rozdziawionymi ze zdziwienia ustami. Raz na jakiś czas musiał się trafić jakiś mały histeryk, który dodawał naszej grupie smaczku i powodował niemałą sensację wśród moich pięcioletnich łobuzów.

– Mama musi iść do pracy, rybko, bądź grzeczna, przepraszam panią bardzo, miłego dnia, papa, córeczko, mama cię kocha, będę po obiadku, trzymaj się ciepło, słonko, do widzenia! – wyrecytowała na wdechu pani adwokat i czmychnęła za drzwi, ścigana Majkowym zawodzeniem.

Mała stała pod drzwiami, jęcząc i spazmując, a od poltergeista odróżniało ją tylko to, że nie wlokła za sobą łańcucha. Z nosa wisiała jej pokaźna kipa, z oczu tryskała fontanna łez, a z uroczej otwartej buźki skapywała ślina.

Uh.

Chwyciłam chusteczkę i zaczęłam doprowadzać ją do porządku, szepcząc pocieszające słowa i uśmiechając się jak w reklamie pasty wybielającej zęby. Po chwili, podczas której o mało nie pobiłam rekordu świata w jak najszybszym mówieniu dyrdymałów służących odwróceniu dziecięcej uwagi, zawodzenie przeszło w cichsze i subtelniejsze chlipanie. Ślina przestała kapać, łzy powoli obeschły. Powycierałam jej buzię mokrą do granic możliwości chusteczką, brudząc sobie równocześnie rękaw swojej ulubionej granatowej bluzki. Wzięłam Maję za rączkę i posadziłam ją koło swojego taboretu.

– Dziś będziesz moją osobistą pomocnicą, dobrze? – uśmiechnęłam się promiennie i zasiadłam na swoim miejscu.

Maja potaknęła i uśmiechnęła się leciutko, ale mojej ręki nie puściła. Tosia Samuś, Oliwier Jankowski, Kubuś Filipiak, Inka Mak… Jest cała dziesiątka. Przeczytałam też pozostałe imiona, żeby zyskać trochę czasu.

– Nieobecny, nieobecna, nieobecny – wyrecytował chór sepleniących i świergoczących słodko głosików.

Majka siedziała koło mnie i ściskała moją rękę, jakby bała się, że jej ucieknę, kiedy mnie puści. Pociągała jeszcze trochę nosem, ale poza tym znów była cherubinkowym aniołkiem z pięknymi oczkami i grzecznym uosobieniem.

Zaczęłam swój standardowy dzień. Wyciągnęłam zza szafy tablicę z jesiennymi warzywami i owocami, po czym opowiedziałam moim pięciolatkom fascynującą historię, jaka to marchew jest zdrowa i pożywna. Potem przepytałam swoje łobuzy ze znajomości domowych przetworów, spytałam, jakie są ich ulubione warzywa i zadałam podchwytliwe pytanie, dlaczego codziennie powinno się jeść świeże owoce. Następnie zorganizowałam konkurs rzucania miękkimi piłeczkami do wiklinowego kosza, przeczytałam małym budrysom bajkę o wycieczce na grzyby i ostrzegłam je, żeby „pod żadnym pozorem nie dotykały czerwonego muchomora”. Powtórzyłam jeszcze z dzieciakami wierszyk o małym jeżyku, zaśpiewaliśmy wspólnie piosenkę o padającym deszczyku, zagrałam na tamburynie jakąś spontaniczną melodię, do której przedszkolaki zatańczyły spontaniczny taniec i kiedy już wydawało mi się, że dzień będzie miły i cudowny, Kajtek Nowakowski zwymiotował obficie na pluszowy dywan na środku sali.

Oczywiście spowodował tym niemałą panikę, bo dzieci w popłochu zaczęły uciekać przed efektowną plamą wymiocin, potrącając się wzajemnie i piszcząc, jakbym co najmniej wpuściła między nie jadowitego pytona. Próbując opanować sytuację, kucnęłam przed chłopcem i próbowałam oczyścić mu buzię, ale już po chwili odskakiwałam gwałtownie, by uniknąć kolejnej fali wymiocin chlustającej z ust Kajtka.

Dziewczynki znów zapiszczały, chłopcy roześmiali się i wykrzyczeli głośne „bleee”, a ja chwyciłam targane torsjami dziecko pod pachę, zawlekłam je do łazienki i trzymając pochylone nad sedesem, słuchałam chlupoczących odgłosów opróżnianego żołądka, który pozbywał się chyba jedzenia z całego poprzedniego tygodnia.

Ratunek w postaci woźnej, którą zaalarmowały wiski i piski pozostałych dzieciaków, był dla mnie prezentem od niebios. Pani Hania zrugała krzyczące dzieciaki, nakazała im usiąść pod oknem z dala od wymiocinowej bomby, złapała wiaderko i mopa, a następnie zaczęła czyścić plamę, dzwoniąc równocześnie do rodziców chłopca, którzy swoją drogą byli lekarzami.

Po kwadransie Kajtek był wymęczony i zmordowany, a jego buzia miała kolor zbliżony do przezroczystego. Ja byłam zielona na twarzy, mdliło mnie okrutnie i miałam spodnie spryskane drobinkami treści żołądkowej małego Nowakowskiego. Dywan był cały mokry, ale pachniał przyjemnie świeżością i vanishem. Dzieciaki siedziały grzecznie w rządku i bawiły się w głuchy telefon.

Rodzice chłopca przepraszali i tłumaczyli, że „w domu nic mu nie było, tylko narzekał, że boli go brzuszek, ale myśleli, że symuluje”. Pani Hania chodziła po sali i szukała, co by tu jeszcze wyczyścić. A ja miałam dość wrażeń jak na jeden dzień. Poprosiłam woźną, żeby przypilnowała przez chwilę grupę i poszłam przebrać się w awaryjne ciuchy, które trzymałam w nauczycielskim kantorku. Grafitowe, ciut skudłaczone legginsy i amarantową koszulkę z dekoltem w znienawidzony serek. Wszystko, byle nie osmarkana bluzka i obrzygane dżinsy…

Wróciłam do sali, przywołując na twarz uśmiech. Posadziłam dzieciaki do stolików, rozdałam im ilustracje i pudełka z kredkami. Walnęłam się na krzesło i drżącymi rękami zaparzyłam sobie herbatę. I teraz siedzę, napawając się spokojem.

Oddycham głęboko i myślę o samych przyjemnych rzeczach. Dopóki do sali nie wchodzi dyrektorka i zachęca mnie, żebym zabrała dzieci na wycieczkę do biblioteki.

– Troje dzieci ma teraz mieć zajęcia logopedyczne. Zostanie ci sześcioosobowa grupka, dasz sobie radę sama. Dzieciaki będą zachwycone i na pewno nie będą myśleć o niemiłym wydarzeniu z rana – mówi, mrugając do mnie poufale, jakby to z mojej winy Kajtek zarzygał pół sali.

– Eee… Dobrze, pani dyrektor. Zaraz powiem dzieciom, żeby ubierały się do wyjścia – potulnie kiwam głową, odsuwając na bok fioletowy kubek i upragniony spokój.

Po chwili stoję w szatni i dopinguję moją grupę, żeby dzielnie zakładała czapki i kurtki. Pomagam sznurować buciki, poprawiam koślawo zawiązane szaliki. Pilnuję, żeby dzieciarnia zabrała ze sobą kolorowe parasolki. „Nie spotka mnie dziś już nic niemiłego” – powtarzam sobie w głowie jak mantrę.

Wychodzimy na spacer i jest całkiem znośnie. Dzieci idą ładnie w parach, machając radośnie parasolkami i trajkocząc coś pod nosami. Nawet słonko zaczyna przeświecać przez gęste chmury. Zaczynam śpiewać piosenkę, dzieci dołączają swoimi dziecięcymi głosikami. Przechodnie uśmiechają się do nas przelotnie. Pani przedszkolanka w czerwonym płaszczu i gromadka uroczych dzieciaczków. Miód, malina…

Biblioteka jest całkiem niedaleko, ale spacer z gromadką dzieci trwa dłużej niż samotna przechadzka. Przecież nigdzie nam się nie śpieszy. Idziemy, śpiewamy, podziwiamy drzewa, chociaż są już prawie łyse. I śpiew ptaszków.

Wchodząc do budynku biblioteki, robimy więcej hałasu niż ekipa remontowa. Ściąganie płaszczyków, otrzepywanie butów, grzeczne „dzień dobry” mówione każdemu dorosłemu, który wchodzi lub wychodzi z biblioteki. Standard podczas wycieczek z pięciolatkami. Wdrapujemy się mozolnie po schodach i po chwili wkraczamy w moje ulubione miejsce, gdzie pachnie starymi książkami, nowym drukiem, lekką wonią grzyba ze ściany i ciężkimi perfumami starszej pani bibliotekarki, która pamięta chyba jeszcze czasy potopu szwedzkiego.

Pół godziny później dzieci wciąż są zafascynowane biblioteką. Zupełnie, jakby nigdy wcześniej nie widziały tylu książek, projektora i bibliotekarki w wielkich, sowich okularach. Słuchają bajki o Detektywie Pozytywce z otwartymi ustami i błyszczącymi oczami i ani w głowach im powrót do przedszkola. Niestety, pani bibliotekarka daje mi znaki dymne, że powoli zanika jej głos i że powinnam już zabierać swoje zuchy z powrotem.

Znów jest zamęt przy kurtkach i czapkach, ale po chwili cała gromadka jest już ubrana i opatulona. Żegnamy się, dziękujemy, ponownie się żegnamy, ponownie dziękujemy. Wychodzimy z biblioteki jak długa barwna gąsienica. Czuję się trochę jak Szczurołap z Hameln, kiedy tak ciągnę za sobą sznurek utworzony z gromadki dzieciaków. Idziemy dziarsko chodnikiem. Dzieci podskakują wesoło. I kiedy jesteśmy już kawałek od biblioteki, ale wciąż nie za blisko przedszkola, dopada nas deszcz. Niewielki. Ot, zwyczajna mżaweczka.

– Załóżcie kapturki, dzieci! – wołam do mojej dzielnej szósteczki.

Wszyscy posłusznie zakładają na głowy kapiszony.

Maszerujemy dalej, a deszcz przybiera na sile.

– Dzieci, rozkładamy parasole! – krzyczę trochę głośniej, ale wciąż radosnym głosem.

Bębnienie deszczu zagłusza moją prośbę. Kaptury włożone, parasolki rozłożone, sytuacja opanowana. Na dwie minuty.

Potem z nieba zaczynają wylewać się hektolitry wody. Zimnej, nieprzyjemnej wody. Deszcz zacina, wyrywa z rąk parasole, zachlapuje dziecięce stopki i moczy im głowy. Wytrzeszczam oczy w przerażeniu i w głowie mam już wizję przemoczonych nóżek dzieciarni, ich angin ropnych, zapaleń płuc i oskrzeli. Niewiele myśląc, kieruję grupę do pierwszego lepszego sklepu. Pada na sklep sportowy. Otwieram drzwi i zaganiam do środka dzieci jak pasterz owieczki.

– Chodźcie, chodźcie – mówię, machając na nie ręką. – Złóżcie szybciutko parasolki – dodaję.

Maluchy potulnie wlewają się do sklepu jak deszcz kolorowych skrzatów. Choć może „deszcz” to mało zabawne porównanie…

– Dzień dobry, dzień dobry. A to niespodzianka.

Słyszę jakiś miły męski głos, ale mokre włosy przykleiły mi się do czoła, więc mam ograniczone pole widzenia.

– Dzień dobry – mamroczę, próbując odgarnąć grzywę z oczu.

Wysoki sprzedawca uśmiecha się do mnie lekko ironicznie spod gęstych brwi.

– Dzień dobry – mówię raz jeszcze. – Ja przepraszam, ale złapał nas deszcz iii… – zacinam się zakłopotana, lecz widzę, że ciemne oczy łypiące spod ciemnych brwi zaczynają się śmiać.

– Nie ma sprawy. I tak siedzę tu sam. Rozgośćcie się.

Przemoczone maluchy ściągają z siebie mokre warstwy odzienia. Stos kurtek i czapek rośnie na szerokim okiennym parapecie. Mężczyzna rozgląda się wkoło jakby czegoś szukał.

– Nie mam, niestety, tylu krzeseł, żeby was wszystkich posadzić, ale mam za to mnóstwo piłek – mówi i podaje Mai pomarańczową piłkę do kosza. Mała patrzy na niego wielkimi oczami. – Możesz na niej usiąść. Nie ugryzie cię. – Puszcza jej oczko i nieśmiała Maja wysyła w jego stronę najbardziej kokieteryjny uśmiech, jaki może strzelić pięciolatka.

Wszystkie moje dzieciaki siedzą już na piłkach, kiedy nasz życzliwy wybawca stawia przede mną krzesło.

– Jestem Adam – mówi, podając mi dłoń.

– Milena – wybąkuję słabo.

– Chyba nie jesteś mamą sześcioraczków? – Znów strzela uśmiechem.

– Nieee… Jestem przedszkolanką. – Rumienię się speszona jak nastolatka, chociaż w pytaniu nie ma nic zdrożnego.

No, może tylko kpiąca nuta w głosie Adama, niebezpieczne błyski w jego oczach i uśmiech faceta zbyt pewnego swojego wyglądu i wrażenia, jakie robi na kobietach.

– Całe szczęście. Zastanawiałem się właśnie, jak musi wyglądać ciężarna, spodziewająca się takiej gromady nicponi. – Wywraca oczami, a dzieci chichoczą, kiedy słyszą słowo „nicpoń”. Chyba słyszą je pierwszy raz w życiu, ale podoba im się jego brzmienie. – Uwielbiam rumieniące się przedszkolanki – mówi Adam pół tonu ciszej. Tak, by komentarz nie dotarł do sześciu par małych uszu. I tak, że rumienię się jeszcze bardziej. Przez chwilę panuje niezręczna cisza. Dzieci szepczą coś do siebie, chichocząc i traktując całą tę pogodową wpadkę jak wielką przygodę. – Zaproponowałbym ci coś na rozgrzewkę, ale sama rozumiesz – Adam mruga do mnie czarnym okiem, widząc, że dzieci zajęły się same sobą. Patrzę na niego zdziwiona. – Nie mam tylu kubków, żeby i dzieci poczęstować herbatą… – rozkłada ręce w bezradnym geście, ale w oczach grają mu chochlikowate iskierki.

– Dziękuję, nie trzeba. Już mi ciepło – stwierdzam obojętnym tonem.

I w sumie mówię prawdę. Jest mi ciepło. Nawet gorąco. Czy on mnie podrywa? Nie jestem dobra w takich sytuacjach, oj nie… Odwracam wzrok i ślizgam się nim po półkach pełnych sportowych akcesoriów. Są tam piłki, hantelki, okulary do pływania, frotowe opaski na rękę i masa innych pierdółek dla sportowych maniaków.

– Hej, dzieciaki, mam fajny pomysł. Kto chce przymierzyć maskę płetwonurka? – Adam klepie się po udach.

– Jaaa! – wyrywa się Oliwier, a za nim reszta dzieciarni miauczy żałosne „ja też” jak wygłodniałe kocięta.

– Okeej. A kto motylki do pływania? – pyta znów i ponownie odzywa się mały chórek głosików. – Okeeej – przeciąga głoski jak prezenter Polsatu. – To który śmiałek pierwszy odważy się założyć kask ochronny na rower? Znaczy się na głowę… – robi zabawną minę, a dzieci odpowiadają mu szczerymi, szczerbatymi uśmiechami i żywymi potaknięciami główek.

Trzy minuty później moja grupa jest nie do poznania. Dzieciaki mają na sobie pływackie okulary, czapki z daszkiem, gogle narciarskie, płetwy, toczki do jazdy konnej, czepki i opaski elastyczne. I mają miny, jakbym powiedziała, że od dziś w przedszkolu jest zakaz podawania dzieciom brokułów. Proszę, proszę. A ja ciągnęłam je na wycieczkę do biblioteki…

Na zewnątrz wciąż leje i zacina deszczem, a my siedzimy w cieple. Wygłupiamy się i świetnie się bawimy. Dzieciarnia wchodzi Adamowi na głowę, ale zdaje się, że on jest zadowolony z takiego obrotu spraw. Pokazuje dzieciom zdjęcia swojego superszybkiego samochodu, chwali się osiągnięciami sportowymi, opowiada im anegdotki, które aż parują z nadmiaru adrenaliny i raz na jakiś czas spogląda przy tym w moją stronę, jakby chciał sprawdzić, jakie wrażenie wywierają na mnie kolor jego pasa do karate czy ilość koni mechanicznych pod maską luksusowej bryki.

Mało się odzywam, obserwując ich figle i równocześnie kontrolując pogodę za oknem. Ciągle pada… Ale w gruncie rzeczy nie martwi mnie to zbytnio. Jest mi dobrze, ciepło i przyjemnie. I spokojnie.

Zachęcam dzieci, żeby zaśpiewały „panu Adamowi” piosenkę o jesieni i próbuję nie roześmiać się, widząc, jak moje smyki wczuwają się w rolę śpiewaków, poprawiając zsuwające się z oczu okulary i opadające na oczy czapki. Wyglądają tak pociesznie, że spontanicznie sięgam po telefon i robię im zdjęcie. Dzieci cieszą się i zaglądają mi przez ramię, żeby sprawdzić, jak wyszły jako mali sportowcy.

Adam też zerka na mój telefon.

– Hej, wszyscy jesteście poprzebierani, więc może założymy coś waszej pani przedszkolance? – w jego głosie znów słyszę lekką nutkę ironii i natychmiast sztywnieję, zastanawiając się, co nowego wymyśli.

– Taaak! Załóżmy jej kostium kąpielowy! – krzyczy Zuzia, wskazując jaskraworóżowe skąpe majteczki i biustonosz dyndające beztrosko na wieszaku.

Mała nie zdaje sobie chyba sprawy, na jaki stres mnie naraża…

– Niee. Nie chcemy, żeby wasza pani zmarzła, a przecież musiałaby się rozebrać, by założyć bikini – oponuje Adam i idzie w moją stronę z jakimś dziwnym czymś w ładnym morskim kolorze. – Włożymy jej maseczkę relaksacyjną na oczy. Będzie wyglądała jak kosmitka – mówi, świdrując mnie wzrokiem.

Otwieram usta i poruszam nimi w niemym proteście, ale już sekundę później nic nie widzę, za to czuję koło siebie zapach drogich męskich perfum, ciepło dłoni na policzkach i przyjemny chłód na powiekach.

Słyszę chichot dzieciaków i wiem, że muszę wyglądać tak samo kretyńsko, jak się czuję. Równocześnie zastanawiam się, jak to możliwe, że maseczka zamiast chłodzić, grzeje mnie jak koc termiczny. I myślę, dlaczego – do cholery – czuję podniecenie w sklepie pełnym poprzebieranych jak klowny dzieci, ironicznego i nadmiernie spoufalającego się sprzedawcy i półek uginających się pod ciężarem sportowych gadżetów.

*

Dzieci wiosłują w miseczkach z zupą, jakby nie jadły przez miesiąc. Spacer i deszczowe atrakcje zaostrzyły ich apetyty. Mój też. To pewnie dlatego macham beznamiętnie łyżką i w ogóle nie czuję smaku jarzynowej. Czy mi się zdaje, czy on ze mną flirtował? Że już nie wspomnę o tym, jak delikatnie i niby przypadkiem musnął mnie po karku, zakładając mi na twarz maseczkę.

Jestem prawie na sto procent pewna, że zrobił to specjalnie! Że też musiałam trafić akurat tam… Nie mogła nas dopaść ulewa pod sklepem z zabawkami? Albo w jakimś innym miejscu, gdzie nie byłoby sprzedawcy chętnego do podrywania niewinnej przedszkolanki po przejściach… Przełykam głośno ślinę i próbuję skupić się na myśleniu o czymś innym niż ciemne oczy sprzedawcy ze sklepu sportowego.

– Nie chcę cię straszyć, ale przez tę mokrą eskapadę nabawisz się zapalenia gardła – mówi do mnie Dominika z grupy trzylatków, a ja ku jej zdziwieniu uśmiecham się i szybko chowam swój przebiegły uśmiech za miską z zupą.

*

Przedszkolaki są grzeczne jak nigdy, więc zajmuję się uzupełnianiem dziennika i innymi typowo nauczycielskimi sprawami.

Wieszam na ścianie korkowej nowe rysunki, wysyłam do rodziców e-maile z prośbą o przyniesienie kartonowych pudełek po butach i porządkuję swoje nieuporządkowane zwykle biurko.

Myśli też próbuję uporządkować i wychodzi mi to dużo gorzej niż sortowanie pinezek i układanie dokumentów w równe stosiki.

Nawet po powrocie do domu całe popołudnie na przemian myślę i nie myślę o sprzedawcy ze sklepu sportowego.

To znaczy myślę o nim tak obsesyjnie, że zakrawa to na nerwicę natręctw, więc upominając się głośno, przestaję o nim myśleć i naprowadzam swoje myśli na zupełnie inne tory. Neutralne. Książki, filmy, jedzenie, plany na weekend. I jak to zwykle bywa w przypadkach, kiedy chce się o czymś nie myśleć, złośliwy mózg specjalnie podsyła skojarzenia związane z rzeczą lub osobą, o której chce się zapomnieć…

Zastanawiam się, czy nie uroiłam sobie czasem tego podrywu. Mam nietypową urodę, ale faceci na ogół nie lecą na mnie jak muchy na lep. Chyba że lubią jasnowłose i szarookie smukłe rusałki. No, a akurat dziś wyglądałam wyjątkowo niekorzystnie… Przemoczona, zestresowana, zapewne rozmazana. Kurczę. I może właśnie o to chodzi. Jak mogłam sobie ubzdurać, że sprzedawca piłek i czepków do pływania poleciał na przedszkolankę z całą hordą dzieciaków? Chyba musiałam upaść na głowę… On po prostu był dla nas miły. To miły gość. Taki, który pomoże staruszce przejść na drugą stronę ulicy, nakarmi bezdomnego kota, uśmiechnie się do bezzębnego bobasa.

Albo przygarnie do sklepu przemoczoną przedszkolankę i jej małe mokre stadko… Żaden z niego flirciarz czy podrywacz. Po prostu nadinterpretowałam jego zamiary i źle zrozumiałam jego intencje. Właściwie to powinnam mu podziękować, że tak bezinteresownie przygarnął nas pod swoje opiekuńcze skrzydła i że zapewnił dzieciom tyle radości.

No właśnie. Może kupię mu czekoladki i zaniosę je do sklepu. Tak. To dobry pomysł. Kulturalne podziękowanie. Żadne tam sprawdzanie jego zamiarów. Bo przecież jak jutro pójdę do niego po pracy ubrana w najładniejszą bluzkę, jaką znajdę w szafie, i wręczę mu ładnie zapakowane pudełeczko z pralinkami, nie będzie wcale oznaczało, że chcę sprawdzić, jak się zachowa…

Oczywiście, że nie o to mi chodzi…

*

Od rana czuję dziwne napięcie we wszystkich członkach mojego ciała. W nocy nie mogłam spać, przewracałam się z boku na bok, dlatego dziś moja pościel jest zmierzwiona, jakbym przez pół nocy uprawiała dziki seks z żywiołowym kochankiem. Nawet Ginger uciekł ode mnie nad ranem, bo przeszkadzało mu moje wiercenie się, a przecież nigdy nie opuszcza łóżkowych pieleszy dobrowolnie.

Nie mogę przełknąć owsianki z bananem, którą przygotowałam sobie na śniadanie, i nie mogę stłumić bulgoczącego przelewania się w brzuchu.

Czym ja się do cholery przejmuję? Ha. Może tym, że nieco ponad miesiąc temu zerwałam z chłopakiem i nie chciałam wplątywać się w nic nowego przez co najmniej pięć lat, a teraz podniecam się jak głupia jakimiś urojonymi flirtami z nieznajomym…

Albo tym, że jestem typem grzecznej dziewczynki, która nigdy nie myśli o niczym zdrożnym, a od wczorajszej rozmowy w sklepie sportowym mam kosmate myśli non stop…

Albo tym, że na ogół nie lecę na bajerantów, przystojniaków, sportowców, facetów z przesadnie wysoką samooceną, wybujałym ego, skłonnościami do przechwałek i wypasionym wozem, więc nie mogę pojąć, czemu Adam tak na mnie zadziałał… Przecież go nie znam. Przecież zamieniłam z nim raptem kilka zdań… Przecież to nawet nie jest mój typ. Wrrr…

Ubieram się i wychodzę do pracy. Wcześniej dałam oczywiście cmoka Gingerowi w puszysty łepek i wrzuciłam do torebki buteleczkę z truskawkowym smoothie. Owsiankę ostatecznie wylałam do kibla, kiedy zaczęła mi rosnąć w ustach…

*

Dzieci nie mogą się otrząsnąć po wczorajszej deszczowej przygodzie. Ciągle słyszę tylko „pan Adam”, „sport”, „karate” i „przygoda”. Chłopcy bawią się w wyścigi samochodowe, dziewczynki urządzają sobie obóz przetrwania. Ja bawię się w uzupełnianie dziennika i myślenie o tym, jak się zachowam, gdy pójdę po czwartej do sklepu sportowego.

– Smacznego.

Słyszę nagle dziarski głos woźnej i ocknąwszy się z chwilowego zamyślenia, spostrzegam, że zgryzłam prawie całą skuwkę od długopisu.

– Aaaaj… Zamyśliłam się – tłumaczę się głupio i zaczynam kaligrafować temat zajęć w dzienniku. Udaję, że nie widzę porozumiewawczego uśmieszku, jakim obdarza mnie pani Hania. – Myślę, kiedy zmienić gazetkę na korytarzu – mówię pewnie, patrząc w jej ciepłe, dobrotliwe oczy.

– Aha – kwituje krótko i uśmiecha się jeszcze szerzej. – Tak myślałam, że to właśnie planowanie wystroju gablotki sprawia, że masz taki rozmarzony i nieobecny wyraz twarzy – oznajmia i wychodzi zamiatać korytarz, zostawiając mnie z głupią miną i jeszcze głupszym uczuciem palących policzków.

*

Chodzę po spożywczaku i wkładam do koszyka podstawowe produkty, którymi żywi się mieszkająca sama singielka, w dodatku wegetarianka. Sałata masłowa, mleko sojowe, chleb ze słonecznikiem, herbata malinowa, pomidory, mandarynki. I pudełko merci. Dla Adama.

Wykładam towar na taśmę i dorzucam jeszcze paczkę gum miętowych. Pakuję zakupy do materiałowej torby. Wychodząc, przepuszczam w drzwiach młodą kobietę z wózkiem. Zerkam przelotnie do gondolki. Bobas śpi pod seledynowym kocykiem, ciemne rzęski kładą się cieniem na różanych policzkach.

– Sama słodycz – mówię do mamuśki, która puchnie z dumy i uśmiecha się do mnie znacząco, jakby chciała powiedzieć: „Też kiedyś będziesz mogła poszpanować markowym wózkiem z uroczym dzidziusiem”.

No pewnie… Idę śmiało ulicą, starając się nie myśleć za dużo. Widzę sklep sportowy i wreszcie mam okazję mu się przyjrzeć. Nigdy wcześniej w nim nie byłam. Żaden ze mnie sportowiec. Wchodzę do środka, oddychając głęboko. Pusto. Nie ma Adama, nie ma nikogo innego. Hm. Dziwne.

– Dzień dobry – wołam, ale nikt nie odpowiada.

Zaczynam przyglądać się butom do biegania, kiedy słyszę chrząknięcie. Reklamówka wypada mi z dłoni i uwolnione mandarynki toczą się radośnie po podłodze. Kucam i zbieram je szybko, żeby nie robić z siebie większej ofermy niż jestem. Udaje mi się okiełznać prawie wszystkie owoce. Oprócz jednej niesfornej mandarynki, która toczy się prosto pod czarne air maxy Adama. Podnosi ją zgrabnym ruchem.

– Proszę – wyciąga w moją stronę dłoń z owocem.

– Dziękuję, poczęstuj się – mówię.

Nie będę prowokować sytuacji, w której miałabym zetknąć się z nim dłońmi. Ooo, nie. Przyszłam wręczyć mu czekoladki. Nic więcej. Podaję mu pudełko merci.

– Dziękuję za wczorajszą misję ratunkową – mówię, patrząc mu w oczy.

– To była według ciebie misja ratunkowa? – szczerzy się w głupkowatym uśmieszku, turlając mandarynkę w dłoniach.

– Uratowałeś moje dzieci przed przemoknięciem, a mnie przed zasztyletowaniem przez rodziców za narażenie pięcioletnich organizmów ich pociech na katar i chrypkę – stwierdzam, przekładając nerwowo reklamówkę z dłoni do dłoni. Chyba chcę, żeby znowu wysypała mi się jej zawartość…

– Cóż… W twoich ustach brzmi to, jakbym co najmniej uratował was z powodzi, ale dziękuję za czekoladki. Nie musiałaś. Całkiem przyjemnie spędziłem wczoraj czas – wzrusza ramionami.

– My także. Ty i twój sklep jesteście dziś cały dzień na tapecie. Od rana słyszę tylko „pan Adam to, pan Adam tamto”… – parskam śmiechem.

– Nie mów, że jesteś zazdrosna o moje chwilowe powodzenie wśród twoich pupilów – kącik jego ust unosi się nieznacznie, kiedy to mówi.

– Nie. Skądże znowu. Dla dzieci i tak jestem numerem jeden, bo wycieram im zasmarkane nosy i pozwalam im siadać na swoich kolanach – odparowuję.

– Ach, więc przegrywam z tobą z kretesem. Chyba nie zdobyłbym się na takie poświęcenie wycierania dziecięcych gili – stwierdza.

Śmiejemy się oboje. Szczerze i całkowicie naturalnie.

– Może usiądziesz i napijesz się herbaty? – proponuje i wskazuje mi krzesło.

– A nie będę ci przeszkadzać w pracy? – pytam pro forma, bo w sklepie nie ma ani żywej duszy.

– Absolutnie nie – wyciąga mi z rąk reklamówkę i gestem zachęca do ściągnięcia płaszcza.

Rozpinam guziki, udając, że skupiam się tylko i wyłącznie na tym. Adam staje za mną i pomaga zsunąć mi z ramion okrycie. Ale to tylko grzeczna pomoc w rozebraniu się. Nic poza tym. Zanosi mój czerwony płaszcz na zaplecze. Nie wraca przez dłuższą chwilę, ale słyszę, jak nalewa wodę, włącza czajnik i tłucze się kubkami. Bawię się swoimi dłońmi i stukam paznokciami po blacie.

Wreszcie słyszę kroki. Wraca do mnie i zasiada po drugiej stronie lady. Mierzymy się wzrokiem.

– Wracasz z pracy? – pyta grzecznie.

Zero podtekstów.

Zero gry słownej.

Zero chochlików w oczach.

Zero ironicznego uśmieszku.

Zero flirtu.

– Tak. Byłam na zakupach i spontanicznie przyszło mi do głowy, że kupię ci czekoladki w ramach podziękowania za wczoraj – mówię gładko i zastanawiam się, czy widać po mnie, że to ściema roku i że od wczoraj cały czas planowałam, jakie czekoladki będą najbardziej pasować do okoliczności.

– To miło z twojej strony – odpowiada.

„Taa… miło” – myślę w duchu.

Słyszę gwizd