Paweł i Indianie ebook

Podziękowania od Autora

Chciałam podziękować wszystkim, którzy przyczynili się do powstania tej książki. Szczególne podziękowania składam Idze i Adzie – za to, że są. Mojemu mężowi, moim kochanym Rodzicom, Danucie i Markowi Barczakom – za wszystko i… jeszcze więcej. Halinie Kociszewskiej – za ciepło i życiowe rady, Marii Barczak – za piękne wspomnienia i dużo miłości, Danucie oraz Bolesławowi Maćkowiakom – za to, że zawsze będę mogła o nich serdecznie myśleć. Gizeli i Tomaszowi Barczakom – za niezapomniany klimat rodzinnych spotkań, Kamili i Adamowi Łukasiakom – za życiowy optymizm i wsparcie, Pani Jolancie za zaangażowanie, konsultacje i uwagi odnośnie do tematyki indiańskiej oraz tym, których tu nie wymieniłam, a od których otrzymałam wiele dobrej energii.

A także wszystkim, którzy wsparli finansowo projekt, dzięki czemu ta książka mogła być wydana.

Jeszcze raz dziękuję!

Agata Hryniewicz

1. Problem Pawła

Paweł wrócił z podwórka w wyjątkowo złym humorze. Nie chciał powiedzieć mamie, dlaczego był taki naburmuszony. Dopiero wieczorem, kiedy leżał już w łóżku, wyrzucił z siebie:

– Już więcej nie będę się bawił na naszym podwórku!

– Ale dlaczego? – dopytywała mama. – Przecież zawsze pierwszy leciałeś, żeby się spotkać z kolegami. Mówiłeś niedawno, że uwielbiasz lato, bo tyle się dzieje i można się bawić cały dzień na dworze.

– Ale już nie lubię! I nie chcę znać tych okropnych chłopaków!

– Pokłóciłeś się z kolegami? – Mama chciała poznać przyczynę nagłej zmiany nastroju u syna.

– Franek i Karol nie chcieli się dziś ze mną bawić. Powiedzieli, że jestem głupi, i że nic nie wiem o Indianinach.

– Chyba o Indianach – poprawiła mama. – To bardzo nieładnie z ich strony, że tak do ciebie powiedzieli. Ale wiesz, synku, jak się czegoś nie wie, to zawsze przecież można się tego dowiedzieć. Pamiętaj, że człowiek uczy się całe życie. A dla takiego sprytnego chłopca jak ty, to chyba żaden problem nauczyć się czegoś nowego? – Mama spojrzała na Pawła pytająco.

– No pewnie, że nie problem – zapewnił Paweł. Zrobiło mu się bardzo miło, że mama nazwała go sprytnym.

– Mam pomysł! – mówiła dalej mama. – Jutro pojedziemy do dziadków. Dziadek Marek ma przecież całą masę książek i albumów i na pewno będzie mógł ci pomóc dowiedzieć się czegoś o Indianach.

2. Rodzinna szkatułka

Paweł bardzo lubił odwiedzać babcię i dziadka, ale tym razem nie jechał do nich ze zwykłą wizytą. Miał w końcu rozwiązać swój problem. Koledzy z podwórka od kilku dni nie zwracali na niego najmniejszej uwagi. Chodzili z łukami i pomalowanymi paskami na twarzach i mówili, że tropią jakieś zwierzę, którego nazwy Paweł nawet nie umiał powtórzyć – jakiegoś bazona czy buzona. Było mu bardzo przykro, bo też chciałby się bawić w tych całych Indian.

Na szczęście dziadek od razu zabrał się do rzeczy. Wyciągnął kilka grubych książek z pięknymi ilustracjami, pokazywał zdjęcia i mapy. Mówił, że Indianie to rdzenni mieszkańcy Ameryki, którzy żyli w grupach plemiennych.

– Apacze, Komancze, Czejenowie, Irokezi, Mohikanie, Majowie, Inkowie – powtarzał Paweł, próbując zapamiętać nazwy niektórych z nich.

Dziadek najwięcej czasu poświęcił Indianom Ameryki Północnej. Chłopiec dowiedział się, że mieszkali oni w lasach, na pustyniach, w górach, na prerii, tworząc plemiona. Na Wielkiej Równinie Prerii najbardziej znanymi plemionami były Czarne Stopy, Czejenowie, Siuksowie czy Wrony.

– Indianie mieli swoje zwyczaje i bogate tradycje. Dziś z prawdziwą indiańską tradycją można się spotkać głównie w rezerwatach – westchnął tęsknie dziadek. Jednak zaraz wstał, puścił porozumiewawczo oko do wnuczka i podszedł do komody. Z jej najgłębszego kąta wyjął starą drewnianą szkatułkę.

– Mam tu coś bardzo cennego, Pawełku. Ta szkatułka jest w naszej rodzinie już od kilku pokoleń – rzekł poważnie. – Dostałem ją od dziadka, a on od swojego dziadka, który był podróżnikiem. Myślę, że jesteś już na tyle duży, żebym mógł przekazać ją tobie.

Dziadek postawił szkatułkę na stole i wręczył chłopcu stary kluczyk.

– Możesz otworzyć – zachęcił.

Paweł wziął klucz, wsadził w otwór i ostrożnie przekręcił. Wieczko odskoczyło, a oczom chłopca ukazały się różne stare przedmioty. Chłopiec aż podskoczył z podniecenia.

– Ojej, dziadku! – wykrzyknął. – Te rzeczy są podobne do tych, które widziałem w twoich książkach o Indianach!

– Tak, to nasze rodzinne skarby. Pamiętaj, że musisz o nie dbać, żebyś też kiedyś mógł je przekazać swojemu wnukowi – odpowiedział poważnie dziadek Marek. – Powiem ci coś jeszcze. Jak będziesz miał szczęście, to niedługo dowiesz się tyle o Indianach, że żaden kolega z podwórka ci nie dorówna.

Już wkrótce Paweł miał się przekonać, o co chodziło dziadkowi…