Rybak znad Morza Wewnętrznego

Ursula K. Le Guin nieprzerwanie przemierza stworzone przez siebie światy 

Rybak znad Morza Wewnętrznego to już trzeci obszerny zbiór utworów jednej z najbardziej znanych autorek fantastyki. Ursula K. Le Guin urodziła się 21 października 1929 r. w Berkeley. Jej książki stały się klasyką. To już kanon literatury pięknej, analizowany i badany nie tylko przez znawców literatury, ale i w ujęciu antropologicznym oraz psychoanalitycznym. Pisze dla dorosłych, młodzieży i dzieci. Jest autorką scenariuszy filmowych i esejów oraz tekstów piosenek. Jej styl jest niezwykle elegancki, wyrazisty, mocno absorbujący. To co wychodzi spod pióra Urszuli K. Le Guin niesamowicie działa na wyobraźnię, dostarcza czytelnikowi wiele powodów do przemyśleń i refleksji. Autorka ponownie odwiedza stworzony przez siebie wszechświat Ekumeny oraz świat Ziemiomorza, ale nie tylko. Zbiór Rybak znad Morza Wewnętrznego ukazuje się w Polsce po raz pierwszy! Tematyka zawartych w nim opowiadań rozciąga się od codzienności po krańce doświadczenia, gdzie kwantowe niepewności przestrzeni i czasu znajdują rozwiązanie jedynie w głębi ludzkiego serca. Zbiór zaskakuje różnorodnością i siłą wyrazu, świadczącą zarówno o mistrzostwie wybitnej pisarki, znajdującej się u szczytu możliwości twórczych, jak i o humanizmie dojrzałej artystki, która stawia czoło światu, nie utraciwszy nic ze swojego daru zachwycania się nim i zdumiewania. 

(…) Durhal i jego żona Semley zasiadali podczas wielkiej uczty na czwartym miejscu, tak blisko pana na Hallanie, że starzec często sam nalewał wina Semley oraz rozmawiał o łowach ze swoim bratankiem i następcą Durhalem, spoglądając na młodą parę z ponurą, pozbawioną nadziei miłością. Nadzieja była wielką rzadkością wśród Angyarów z Hallanu i całej Zachodniej Krainy od czasu, gdy pojawili się Władcy Gwiazd ze swymi domami skaczącymi na kolumnach ognia i straszliwą bronią, która rozbijała góry. Naruszyli oni stare obyczaje czasów pokoju i czasów wojny i choć sumy były niewielkie, honor Angyarów cierpiał, że musieli płacić podatki, daninę na wojnę, jaką Władcy Gwiazd mieli stoczyć z jakimś dziwnym wrogiem gdzieś w pustych przestrzeniach między gwiazdami, kiedyś na końcu czasu. „To będzie także wasza wojna” – mówili, ale już całe pokolenie Angyarów siedziało w daremnym wstydzie w swoich wielkich komnatach, patrząc, jak rdzewieją ich długie miecze, jak ich synowie dorastają, nie zadawszy ciosu w bitwie, a córki wychodzą za biedaków lub nawet ludzi średnich, nie mając w posagu bogatego łupu godnego męża szlachetnego rodu. Pan na Hallanie z zasępioną twarzą spoglądał na jasnowłosą parę, słuchając ich śmiechu, kiedy pili cierpkie wino i weselili się w zimnej, zrujnowanej, okazałej fortecy swojej rasy (…)