Maria Skłodowska-Curie

Kobieta, która wyprzedziła swoją epokę

Niesamowicie zdolna, pracowita i ambitna. Wszyscy znamy jej przełomowe odkrycia. Wiemy, że była kobietą upartą, niestrudzenie dążącą do celu, oddaną nauce. Nie pasowała do otoczenia. Wszyscy dziwili się jej pedantyczności, dokładności i najlepszym wynikom okupionym ogromnym wysiłkiem. Jak była prywatnie, czy targały nią również porywy serca? Czy życie uczuciowe Marii Skłodowskiej - Curie było równie ekscytujące i ważne jak akademickie odkrycia? Nad tym zagadnieniem pochyla się Magdalena Niedźwiecka. Pisarka tchnęła życie w koturnowy zwykle obraz nieprzeciętnej Polki, której zdarzało się iść za głosem serca wbrew konwenansom. Akcja powieści obejmuje lata 1911–1913; wcześniejsze losy wielkiej uczonej poznajemy z retrospekcji. Zaglądamy do rodzinnego domu Marii, obserwujemy jej relacje z bliskimi i kontakty z najtęższymi umysłami przełomu XIX i XX wieku – Pierre’em Curie, Paulem Langevinem i Albertem Einsteinem. Autorka, znana z dbałości o obyczajowe i historyczne smaczki, i tym razem nie zawiedzie czytelnika, ukazała bowiem skomplikowaną osobowość dwukrotnej laureatki Nagrody Nobla na tle barwnego Paryża w czasach belle époque i Warszawy pod zaborami.

(…) Deszcz za oknem przybiera na sile, spływa po szybie, doprowadzając Jeanne Langevin do szewskiej pasji. Jej wyrazista, ładna twarz o uderzająco świeżej cerze i przenikliwych ciemnych oczach zastyga w bezruchu. Kobieta jest zmęczona, nie chce jej się nawet myśleć, dlatego denerwuje ją, że nie potrafi pozbyć się z głowy uporczywego głosu, powtarzającego, iż przegrała. Nie nawykła przegrywać. Ciemne włosy, nonszalancko ufryzowane nad czołem, poruszają się wraz z całą sylwetką to w prawo, to w lewo. Jeanne omiata wzrokiem neogotyckie klonowe meble, które dostała w posagu, i czuje gniew. Reaguje zbyt emocjonalnie. Nie znosi tych sprzętów, pokrytych milionem drobnych sęków i zdobionych ciemnofioletowymi palisandrowymi intarsjami. Wolałaby mieć lekkie meble Émile’a Gallégo, które widziała niegdyś na wystawie – o gwałtownych liniach i wydłużonych skrętach, jakby wyobrażały morską falę lub targany wiatrem liść łopianu. Chciałaby mieć również inne życie. Chyba jednak łatwiej zmienić umeblowanie salonu, mimo że nie dysponuje oszczędnościami, myśli ironicznie (…)

                                                                                                                      Fragment książki