Ebook Uważaj na mnie mobi,epub

ą do sie­bie, tak że pra­wie ze­tknę­li­śmy się cia­ła­mi. - Ja z ko­lei je­stem cho­ler­nie im­pre­zo­wy i będę cały czas z tobą - od­par­łem, pusz­cza­jąc do niej oko, żeby nie po­my­śla­ła so­bie, że z niej kpię. - Nie zmu­szaj - za­pro­te­sto­wał Gre­en, ale prze­rwa­łem mu w pół zda­nia: - Nie twój in­te­res. Spa­daj! - rzu­ci­łem ostrze­gaw­czym to­nem, ob­ją­łem Bly­the ra­mie­niem w ta­lii i za­pro­wa­dzi­łem do miesz­ka­nia. - Rozdział III - Bly­the Nie chcia­łam tego ro­bić. Po co w ogó­le tu przy­szłam? By­łam zmę­czo­na i wście­kła z po­wo­du tego kosz­mar­ne­go ha­ła­su. Tyl­ko dla­te­go. Spę­dzi­łam kil­ka go­dzin na pi­sa­niu i gdy już kła­dłam się spać, z góry znów do­biegł mnie ło­mot. Czy ci lu­dzie kie­dy­kol­wiek śpią? Mia­łam za­miar tyl­ko grzecz­nie po­pro­sić, żeby byli tro­chę ci­szej. Za­miast tego za­cią­gnę­li mnie na im­pre­zę, pod­czas gdy ja ma­rzy­łam tyl­ko o swo­im łóż­ku. - Na­praw­dę nie mam ocho­ty - po­wie­dzia­łam Kri­to­wi, któ­ry po­ło­żył dłoń na mo­ich ple­cach i zde­cy­do­wa­nym ge­stem wpro­wa­dził mnie do ich miesz­ka­nia. - Dla­cze­go? Nikt cię nie po­gry­zie. Nie martw się, obie­cu­ję, że na to nie po­zwo­lę. - Roz­ba­wio­ny ton jego gło­su po­waż­nie mnie za­nie­po­ko­ił. To nie żar­ty, ja na­praw­dę nie chcia­łam iść na tę im­pre­zę. - Pro­szę. Prze­pra­szam, że do was przy­szłam. Ja­koś po­sta­ram się za­snąć. Chcę już wró­cić do sie­bie. Jesz­cze chwi­la i za­cznę go bła­gać na ko­la­nach. Ale co mi tam, waż­ne, żeby się stąd wy­rwać. Już so­bie wy­obra­ża­łam, jak wszy­scy od razu za­czną się na mnie ga­pić. Nie cier­pia­łam tego uczu­cia. Wie­dzia­łam, co so­bie po­my­ślą. I co zo­ba­czą. Tym bar­dziej że przy­szłam na górę w oku­la­rach do pra­cy na kom­pu­te­rze i z wło­sa­mi upię­ty­mi byle jak na czub­ku gło­wy. Po­czu­łam, jak moje ser­ce przy­spie­sza. Mu­sia­łam ucie­kać. - O kur­czę, skar­bie, ty się cała trzę­siesz. - W gło­sie Kri­ta nie było już sły­chać roz­ba­wie­nia. Za­trzy­mał się i wsu­nął pa­lec pod moją bro­dę, uno­sząc mi gło­wę. Po­ważna mina, z jaką przy­glą­dał się mo­jej twa­rzy, była dla mnie czymś zu­peł­nie no­wym. Jak do­tąd wy­da­wał się nie­ustan­nie czymś roz­ba­wio­ny. - Chodź ze mną - po­le­cił ci­cho, uj­mu­jąc moją dłoń. Po­tem prze­pro­wa­dził mnie przez przed­po­kój w stro­nę za­mknię­tych drzwi. Na ich wi­dok ogar­nę­ła mnie jesz­cze więk­sza pa­ni­ka: to jego sy­pial­nia. Nie ma mowy, że tam z nim wej­dę. Naj­wyż­sza pora wiać. Spró­bo­wa­łam wy­szarp­nąć dłoń, ale splótł pal­ce z mo­imi i ści­snął ją moc­niej. Jesz­cze ni­g­dy ża­den chło­pak nie trzy­mał mnie za rękę. Spoj­rza­łam w dół na na­sze złą­czo­ne dło­nie i przez chwi­lę po­czu­łam mę­tlik w gło­wie. Do­tyk czy­jejś dło­ni wy­wo­łał we mnie bar­dzo przy­jem­ne do­zna­nia. Na­sze sple­cio­ne pal­ce da­wa­ły mi po­czu­cie, że nie je­stem sa­mot­na. Zu­peł­nie jak­bym do ko­goś na­le­ża­ła. Czy kie­dy­kol­wiek wcze­śniej od­czu­wa­łam coś po­dob­ne­go? Wąt­pli­we. Krit otwo­rzył drzwi i wcią­gnął mnie do środ­ka, a po­tem sta­ran­nie je za nami za­mknął. - Spo­koj­nie, nie masz się cze­go oba­wiać. Nie zro­bię nic, cze­go byś nie chcia­ła. Mu­sia­łem tyl­ko uciec od tego ha­ła­su, że­by­śmy mo­gli spo­koj­nie po­ga­dać sam na sam. - Po­ga­dać? - spy­ta­łam, gdy pu­ścił moją dłoń. Od razu ogar­nę­ło mnie uczu­cie chło­du i sa­mot­no­ści. Splot­łam ra­zem dło­nie, sta­ra­jąc się w ten spo­sób za­cho­wać ich wcze­śniej­sze cie­pło. Bar­dzo przy­jem­ne cie­pło. - In­try­gu­jesz mnie. Inne dziew­czy­ny zwy­kle nie są w sta­nie mnie za­sko­czyć. Ale ty, tan­ce­recz­ko, mnie in­try­gu­jesz. O co tu cho­dzi? Zno­wu mnie tak na­zwał. Jak to moż­li­we? Mnie? Da­le­ko mi do tan­cer­ki. Ale było mi miło, że wy­my­ślił dla mnie spe­cjal­nie okre­śle­nie. - Od dziec­ka nie­zbyt się udzie­la­łam to­wa­rzy­sko. Nie je­stem w tym do­bra. Chy­ba nie będę do was pa­so­wać. Aż mnie skrę­ca­ło, że mu­sia­łam mu wy­ja­śniać tak oczy­wi­stą rzecz. Dziw­nym tra­fem nie do­cie­ra­ło do nie­go, że od­sta­ję od in­nych. A mnie nie uśmie­cha­ło się mó­wić mu o tym wprost. Krit uniósł brew. - Mó­wisz tak, jak­by to było coś złe­go. Więk­szość lu­dzi lubi się wy­róż­niać. Wy­róż­niać? Nie, kom­plet­nie nie to mia­łam na