Schisza ebook

— Misiu, nie jedziesz za szybko? — zapytała Bożena siedząca tuż obok prowadzącego samochód Darka.

Niemała była z niej kobieta. Wysoka, szeroka w biodrach i bogato obdarzona w walory kobiece, była istnym przeciwieństwem siedzącego tuż obok niej niskiego i chudego kierowcy.

— Nie — odparł spokojnym głosem już przeczuwając jej kolejne słowa.

— Może jednak ciut zwolnij, już prawie sto na godzinę jedziesz — dodała.

Jednak ten nie reagował. Wtedy chwyciła za kierownicę i już podenerwowanym głosem powiedziała:

— Zwolnij, bo nas wszystkich pozabijasz.

— Puść kierownicę, Bożenko — odparł wciąż bardzo spokojny. — To jest autostrada, tu się tak jeździ.

— A w dupie mam tę twoją autostradę! Zwolnij albo ja usiądę za kierownicę.

— To już lepiej jedź dziewięćdziesiątką — wtrącił siedzący z tyłu Karol Topolski.

— Nie podoba się wam jak prowadzę? — zapytała go odwracając się do tyłu. — Nigdy jeszcze nie dostałam żadnego mandatu za prędkość.

— Bo za wolną jazdę nie dają — odparł Darek przyciszonym głosem.

— I ty Brutusie przeciwko mnie?

— Żartuję sobie skarbeńku. Jesteś po prostu bezpiecznym kierowcą. Wszyscy tak powinni jeździć.

— No! A ty dalej stówą jedziesz!

Momentalnie zwolnił do dziewięćdziesięciu i zmienił pas na najwolniejszy.

— Wasze wspólne życie będzie usłane różami — skomentował to Karol uśmiechając się pod nosem.

— No jasne, zajmę się moim misiaczkiem — odpowiedziała zbliżając się do niego i nastawiając usta do pocałunku.

Darek jednak nie miał zamiaru tego robić. Skupiał się na jeździe i nerwowo zerkał to na nią, to na ulicę przed sobą. Miał nadzieję, że zrezygnuje ze swojego planu, ale gdy nie dawała za wygraną w końcu pocałował ją i szybko wrócił wzrokiem na ulicę.

— Wiedziałam, że nie będziesz mógł się powstrzymać.

Karol Topolski już nie komentował więcej ich zachowania. Znał bardzo dobrze Darka i jego narzeczoną. Wiedział jak bardzo się różnili od siebie i współczuł mu z całego serca wyboru. Jednak nigdy nie odważył się ich rozdzielić. Za każdym razem gdy tylko próbował mu otworzyć oczy, ten obrażał się na niego i powracał do niej jeszcze bardziej przywiązany. Nie wiedział jak to się działo. Może to jego słaby charakter, a może po prostu chęć posiadania potwora nad sobą. Nie było mu łatwo w życiu i popełniał wiele głupich błędów, ale ten według jego przyjaciela, może mu wyjść nawet na dobre. Bożena w końcu była kobietą silną i zdecydowaną. Miała bardzo wyraźne zadatki na dyktatora i tyrana w jednym. Potrafiła wszystkich przegadać i wszystko załatwić. Nikt od czasów podstawówki nigdy jej nie podskoczył. Rządziła i dzieliła całym swoim środowiskiem. Jednak co było jej największą zaletą to, to że dbała o osoby, które kochała albo które były jej uległe — to na to samo wychodziło.

Teraz wracali z lotniska do swojego rodzinnego miasta. Zjechali z autostrady i przed nimi już zostały ostatnie kilometry długiej drogi mającej swój początek aż w Londynie. Wracali po kilku latach pracy za granicą. Każdy miał swój powód. Bożena wraz z Darkiem planowali ślub w swym ojczystym kraju. Bożena nie wyobrażała sobie zawarcia małżeństwa bez obecności swojej kochanej mamusi, a że nie chciała przyjechać do nich, więc zorganizowała ślub w swym rodzinnym mieście. Karol natomiast zabrał się z nimi, nie tylko by uczestniczyć w tym wydarzeniu, ale i po to by zostać już w Polsce na stałe. Miał dość pracy za granicą. Dorobił się wystarczającej kwoty, by rozpocząć życie od nowa. Wyjeżdżając nigdy nie uważał, że na widok starych, zabrudzonych budynków tak bardzo się ucieszy. Nie myślał, że może być tak bardzo przywiązany do swojego ojczystego kraju. Tęsknił za nim, za jego szarymi ulicami, za ludźmi których tu zostawił i za językiem, którego mu najbardziej brakowało.

Zbliżając się do domu, obserwując ulice swojego rodzinnego miasta, uśmiechał się do nich. Z podziwem patrzył na zmiany, które pojawiły się od czasu jego wyjazdu. Nowe sklepy, nowe ronda, nawet ubrania ludzi spacerujących na chodnikach wydawały mu się dużo ciekawsze i bardziej kolorowe niż kiedyś.

— Weźmiemy ślub i znikamy z tego ohydnego miejsca, misiaczku — skomentowała to Bożena, patrząc na miasto zupełnie pod innym kątem. — Popatrz na te, szare domy, brzydkie reklamy, a ci ludzie? W co oni są ubrani?

— Już nie przesadzaj — odparł jej Darek.

— Popatrz na tę, w Anglii za taki ubiór by ją rozstrzelano. A ta? Co to za fryzura.

— Może ja tu wysiądę — wtrącił Karol, nie mogąc jej dłużej słuchać.

— Ale, ty tu nie mieszkasz?

— Spokojnie Darek, przejdę się kawałek. Myślę, że dobrze mi to zrobi.

Teraz już rozumiał, dlaczego chce wysiąść. Znał go dobrze i nie dziwił mu się. Zatrzymał się na pierwszym wolnym miejscu i uwolnił go z samochodu.

— Odezwę się do ciebie jak wszystko pozałatwiamy — rzekł wyjmując mu walizki z bagażnika.

— Pewnie już masz wszystko ustawione.

— Pewnie tak, ale… — przybliżył się do niego i przyciszonym głosem powiedział: — …wieczoru kawalerskiego mi nie ustawiła.

— Tym to ja się zajmę.

— O czym tam szepczecie? — zapytała zaniepokojona.

— A nic, takie tam męskie sprawy — odpowiedział jej Darek.

— Mam nadzieję, że nie planujecie wieczoru kawalerskiego?

— Nie no, coś ty.

— Mój misiaczek nie musi mieć żadnego wieczoru, ja mu to wynagrodzę w noc poślubną.

— Obyś tylko ją przeżył — szepnął Karol i zaśmiali się oboje.

— Z czego się śmiejecie? Misiek, wracaj, jedziemy już.

— Idę, to na razie Karol.

— Na razie.

Gdy odjechali, Karol taszcząc walizkę na kółkach mógł w końcu przejść się po tak bardzo stęsknionych ulicach. Nie spieszył się. Szedł czując się jak turysta w swym rodzinnym mieście. Przyglądał się nowym witrynom sklepowym, ławkom, fontannie na rynku. Tego wszystkiego nie było kiedy wyjeżdżał. Nie mógł uwierzyć, że przez te kilka lat, jego miasto mogło się aż tak zmienić.

Kiedy doszedł na osiedle, w którym jego rodzice mieli mieszkanie, aż zaniemówił z wrażenia. Bloki pięknie otynkowane, place zabaw odnowione, nawet trzepak na którym kiedyś spędzał długie godziny wydawał się jakiś inny — lepszy. Gdyby nie ogromna nazwa osiedla i numer bloku znajdujący się na bocznej ścianie każdego z budynków mógłby pomyśleć, że pomylił miejsca. Usiadła na ławce przed swoją klatką i zaczął szukać kluczy.

— Któż to wrócił? — usłyszał znajomy głos sąsiadki — Mireli.

Nigdy jej nie lubił. Cała jego rodzina czuła to samo do niej. Żyła samotnie pod ich mieszkaniem i zawsze miała jakiś problem. To za głośno dzieci się bawią, to stukają, to zaś głośno muzyka jej przeszkadzała. Czepiała się nawet drzwi do klatki, które według niej powinny być zawsze zamknięte. Nawet jak człowiek wychodził tylko ze śmieciami.

— Już się znudziło za granicą? — zapytała. — A gdzie reszta zdradzieckiej rodzinki?

— Zdradzieckiej?

— Opuściliście Polskę jak większość młodych zdrajców. Zamiast pomóc rozwijać swój kraj, to wolicie pomagać obcym.

— O czym pani mówi?

— Już ja wiem swoje. Przecież oni was tylko wykorzystują. Zawsze mieli Polaka z nic.

Karol tylko pokiwał przecząco głową i nie odezwał się więcej. Nie miał zamiaru się denerwować, więc zabrał torbę i ruszył do swojego mieszkania.

— Mam nadzieję, że nie usłyszę znów tąpania. Taki spokój był, gdy was nie było.

Nie odezwał się. Przełknął ślinę, ugryzł się w język i ruszył na górę. Teraz już wiedział. Obraz miasta, infrastruktury zmienił się i to bardzo, ale ludzie się jednak nie zmieniają. Jak znienawidzona przez nich sąsiadka była zrzędliwa, tak i pozostała.

Gdy wszedł do mieszkania, usiadł na kanapie i odetchnął z ulgą. Było widać, że mieszkanie było pod dobrą opieką; kurze pościerane, dywany odkurzone. Wszystko dzięki panu Ryśkowi, któremu rodzice udostępnili lokal. Był on sąsiadem mieszkającym tuż obok wraz ze swoją liczną i głośną rodziną. Zajmuje się on pisaniem scenariuszy i potrzebował cichego miejsca, w którym mógł spokojnie pracować. W zamian za to miał tylko opłacać rachunki i czasami posprzątać. Umowa była korzystna dla obu stron, aż do czasu, gdy Karol nie postanowił wrócić.

Wstał, by zajrzeć do lodówki, bo zgłodniał i wtedy usłyszał pukanie do drzwi.

— Dzień dobry — powitał go pan Rysiek wychylający głowę do środka. — Można?

— Tak, tak proszę wejść.

— Mam nadzieję, że wszystko w porządku.

— Jak najbardziej — odparł mu Karol.

— Jak się dowiedziałem, że pan wraca, to nawet okna umyłem.

— Nie trzeba było, a jak szło z pisaniem? Udało się coś stworzyć?

— Tak, napisałem kilka scenariuszy. Jeden kręcą właśnie w Pradze.

— O! To gratulacje.

— Dziękuję, to będzie mój pierwszy scenariusz, pokazywany w kinach — dodał wyraźnie zadowolony z siebie.

— Super, mam nadzieję, że nie jest pan zły, że wróciłem.

— Spokojnie, już znalazłem inne miejsce. Muszę mieć takie, bo…

I jak na zawołanie wbiegły do środka bliźniacy od pana Ryśka. Chłopak i dziewczynka w wieku około siedmiu lat. Głośne i odważne stanęły przed swoim tatą i patrząc podejrzliwie na Karola, jedno z nich zapytało:

— Na długo pan wrócił?

— Karolinko! — wzburzył się jej ojciec.

— No, co? Tu miałeś bliżej.

— Nie wolno tak…

— Rozumiem ich — przerwał mu Karol. — Niestety, ale raczej na stałe wróciłem.

— O kurde — odpowiedziała.

— Karolinko!

— No co?

— Wychodzimy — rzekł już dość zawstydzony pan Rysiek. — Przepraszam za nich.

— Nic się nie stało.

— Byłeś na oltafolt? — zapytał go chłopczyk.

Pan Rysiek widząc zdumioną minę Karola, od razu wytłumaczył:

— Michałek pyta o „Old Trafford” — stadion jego ukochanego klubu z Anglii.

— A! Manchaster United, nie niestety byłem w Londynie, ale widziałem Wembley.

— Oni są ciency — odparł machając ręką. — Cerwone diabły są najlepse na swiecie.

Wyszedł zawiedziony, a pan Rysiek jeszcze przed zamknięciem za sobą drzwi, raz jeszcze przeprosił za ich zachowanie.

Pierwszy dzień w Polsce Karol poświęcił na wypakowanie się, dostosowanie mieszkania pod siebie i relaks przed telewizorem z w końcu polskojęzycznymi kanałami. Zmieniał je co kilka sekund szukając czegoś interesującego, lecz jedynymi ciekawymi programami były informacje nadawane non stop na kilku kanałach. Nie czuł się zmęczony, ale nie dobiła jeszcze dwudziesta druga, a już spał twardo z pilotem w ręce.

***

Następny dzień rozpoczął się dla niego bardzo wcześnie. Słysząc za oknem przeraźliwe bzyczenie zerwał się na równe nogi i zaspany ruszył do okna, by dowiedzieć cóż to było. Jednak dziwny, o wiele za głośny bzyczek jak szybko się pojawił, tak też szybko znikł za rogiem. Wściekły czekał na niego jeszcze chwilę, aż w końcu spróbował położyć się i zasnąć raz jeszcze. Nie było to łatwe, ale zamknął oczy i korzystając z bezcennej ciszy myślał o ostatnim pięknym śnie, z którego tak bestialsko go wyrwano. Już czuł jak sen do niego powraca. Przewrócił się na bok i powracał na ogromną, żółtą plażę z piaskiem tak miękkim, jak puch w poduszce, gdy znów usłyszał bzyk. Tym razem musiał on jechać w odwrotnym kierunku, ale to było mało ważne. Ponownie go obudził. Zerwał się do okna, chciał dorwać idiotę, który nie daje mu pospać, ale nie był w stanie go zobaczyć. Drzewo zasłaniało widok i drażniący dźwięk oddalał się z każdą sekundą. Nie kładł się już z powrotem do łóżka. Miał dość tego. Niewyspany i podenerwowany ruszył do łazienki, by powoli przygotować się do nowego dnia.

Nie miał planów na dziś, więc nie spieszył się. Zjadł śniadanie, pooglądał jeszcze telewizję, aż w końcu koło południa wybrał się na rynek, by przyjrzeć się bliżej nowym sklepom. Jako pierwszy punkt wybrał sobie galerię handlową. Był ciekaw jak bardzo różni się od tych za granicą.

Jednak zdołał przejść tylko przez rynek, gdy zobaczył małą, różową budkę przypominającą kiosk. Nad jej wejściem znajdował się olbrzymi, również różowy, napis — „Margaret — poznaj swą przyszłość”, a na czerwonym dachu siedziała biała, prawdziwa sowa. Zaciekawiło go to bardzo i nie mógł się powstrzymać od wejścia do środka.

— Witaj młody człowieku — powitała go od razu rudowłosa właścicielka.

Aż przystanął w miejscu. Nie spodziewał się bowiem ujrzeć w tym miejscu tak pięknej kobiety. Ubrana w długą suknie z dużym dekoltem wyraźnie potęgowała jej boską urodę.

— Usiądź, nie gryzę — zachęciła go patrząc mu prosto w oczy.

— A szkoda — pomyślał i bez słowa zrobił jak mu powiedziała.

Chcąc w końcu oderwać od niej wzrok zaczął się rozglądać po wnętrzu budki.

Wszystko było jasne, białe albo różowe. Pod sufitem wisiało mnóstwo różnych wisiorków, gwiazdek, serduszek. Obok tego znajdywały się też różne łapki zwierzęce, ogony, a wszystko jakby przemalowane na nienaturalne — różowe kolory. Nagle obok Karola przeszedł biały kot miaucząc i ocierając się o jego nogę.

— Wszystko różowe — zdołał w końcu z siebie wydusić zdumiony.

— Lubię ten kolor.

— Co cię, Karolu sprowadza do mnie?

— Skąd znasz moje imię? — zapytał zaskoczony jeszcze bardziej.

— Masz je wypisane na twarzy. Jesteś ciekawy, ale cichy i pogodny — to pasuje właśnie do tego imienia.

— To może wiesz, co mnie tu sprowadza? — zapytał lekko uśmiechając się do niej.

— Ciekawość — odpowiedziała szybko, jakby to było najłatwiejsze pytanie na świecie.

— To prawda, ale to było łatwo zgadnąć.

Kobieta przytaknęła głową i również się uśmiechnęła.

— Róż za bardzo nie pasuje do wróżbitki — powiedział, chcąc się wytłumaczyć.

— Czemu? Przecież to tylko kolor.

— Może i tak, ale każdy jednak kojarzy magię z czarnym kolorem. Czarny kot to podstawa.

— On nie lubi czarnego. Prawda Pinki?

Kot od razu zamiauczał i wskoczył jej na kolana układając się wygodnie i pozwalając się głaskać.

— Na szczęście nie jest różowy.

— Też nad tym ubolewamy, ale… nie da się mieć wszystkiego.

— A więc mogę tu poznać swoją przyszłość?

— Jeśli zechcesz, to powiem ci, co cię dobrego spotka w niedługim czasie.

— A co złego, to nie?

— Jak widzisz — odpowiedziała, pokazując na wystrój wnętrza. — Ja lubię pozytywne strony naszego życia. Złymi się nie zajmuję.

— No, dobra. A ile będzie mnie to kosztować?

— Sto złotych.

— Tak dużo?

— Dobre wieści są w cenie — odparła, uśmiechając się do niego.

— Niech stracę.

Położył przed nią pieniądze i natychmiast poprosiła go o obie dłonie. Chwyciła je i przyglądając się im uważnie już po chwili puściła.

— Już? — zapytał zaskoczony.

— Zawiłą masz przyszłość przed sobą. Albo lubisz zmiany, albo zmiany lubią ciebie.

— Nie rozumiem.

— Nie ma nic pewnego w twoim życiu. Niby czeka cię fortuna, ale przez zły wybór możesz jej nie otrzymać.

— Czyli mam grać w totka? — zażartował.

— Coś w tym rodzaju. Pierwszy raz coś takiego widzę — wciąż nie mogła uwierzyć w to co zobaczyła. — Jedyne co mogę ci poradzić to przyjmij propozycję przyjaciela, nie znajomego.

— Jaką propozycję?

— Tego nie wiem.

— Czyli dalej nic nie wiem.

— Przykro mi, ale nic więcej nie mogę powiedzieć.

— No nic, to dziękuję — rzekł wstając z miejsca. — Miło było poznać.

— Mnie również. Pewnie się jeszcze spotkamy.

— Raczej nie, zaspokoiłem już swoją ciekawość.

Wyszedł od niej i korzystając z pięknego, słonecznego dnia kupił sobie lody w swej dawnej, ulubionej lodziarni. Cieszył się, że przetrwała ona tak długo i zdołał się rozbudować. Zawsze podawała pyszne lody i miała sporo smaków do wyboru. Co prawda nikt go nie pamiętał z obsługi, ale i tak wchodząc do niej, czuł się jakby wciąż był jej stałym klientem.

Usiadł na ławce i przyglądając się fontannie delektował się wyśmienitym smakiem pierwszej z trzech wielkich gałek.

— Nie wierzę — usłyszał znajomy głos zbliżający się do niego. — Wróciłeś do Polski?

Zobaczył swego kolegę ze studiów — Szymona, który od razu zaczął go obściskiwać.

— Na wakacje przyjechałeś?

— Nie wiem jeszcze, może na stałe.

— Nie gadaj, po co? Przecież tu nic się nie dzieje.

— Z tego co widzę, to dużo się zmieniło; miasto się rozrosło, bloki wymalowali.

— I co z tego? Tutaj nigdy nie zarobisz tyle co w Anglii. Po wypłacie popłacisz rachunki i możesz powiedzieć, że znów jesteś „przed wypłatą”.

— Chyba nie ma tak tragicznie.

— Masz już pracę?

— Nie, dopiero co przyjechałem.

— Jak będziesz jej szukał, to nie załam się. Wszędzie szukają jeleni pracujących za grosze.

— A ty gdzie pracujesz?

Po tym pytaniu Szymon zaczął kręcić głową i namyślał się chwilę, póki nie odpowiedział:

— Zajmuję się handlem używanymi samochodami. Sprowadzam je, dopicowuje, wiesz takie tam.

— To chyba duża kasa z tego jest?

— Oczywiście, legalnie to w tym kraju do niczego się nie dorobisz. Musisz iść po trupach do celu, inaczej zginiesz. Jak chcesz to wkręcę cię do interesu?

Od razu wspomniały mu się słowa przepięknej wróżki, od której tak niedawno wyszedł.

— Tylko czy Szymona uznać jako przyjaciela, czy może znajomego? — pomyślał. — Nigdy nie był mi aż tak bliski, by nazwać go przyjacielem. Chociaż teraz chce pomóc, sam od siebie.

— To jak? — zapytał go, widząc na twarzy Karola ciężkie przemyślenia.

— Daj mi trochę czasu, dopiero co przyjechałem i wiesz jak to jest…

— Wiem — zaśmiał się pod nosem. — Wracając z Anglii, masz na pewno trochę kasy do rozwalenia. Praca poczeka. Jak chcesz to zrobimy kiedyś wypad po knajpach, pokażę ci kilka niezłych miejscówek. Niezłe laski tam są. W Anglii takich nie mają.

— Czemu nie.

— Czyli jesteśmy umówieni. Dzisiaj jadę do Francji po kilka aut, więc jak wrócę to się do ciebie odezwę. Chyba mam jeszcze do ciebie numer. Jest wciąż aktualny?

— Tak.

— W porządku, to trzymaj się.

— Na razie.

Szymon odszedł swym pewnym i bujanym na boki krokiem. Nic się nie zmienił. Zawsze był z niego cwaniak i radził sobie ze wszystkim doskonale. Na studiach nie uczył się za wiele, a nigdy nie miał problemów z zaliczeniem przedmiotu. Nikt nie wiedział jak on to robił, ale wszystko mu wychodziło. Jedni mówili, że to szczęście które go kiedyś opuści. Inni zaś podejrzewali go o łapówki. Dla Karola jednak to nie było nigdy aż tak ważne, żeby się w to zagłębiać. Lubił go, mimo nierzadko aroganckiego zachowania. Razem dojeżdżali na studia, co bardzo pomagało mu przetrwać trudne czasy bez pracy. Teraz okłamał go, bo chciał już zacząć pracować, ale nigdy nie lubił pchać się w nielegalne spraw. Znając Szymona i jego szczęście jemu nigdy nic się nie stanie, lecz jeśli chodzi o niego samego to już miał co do tego wielkie obawy.

Wrócił, więc do mieszkania i rozpakowując na stole pizzę zasiadł do komputera. Mając w głowie słowa Szymona zaczął przeglądać strony z ofertami pracy w regionie. Początkowo bał się, że jego powrót do Polski nie był dobrym pomysłem, ale widząc ich ilość oraz wymagania, które spełniał bez problemu, od razu rozluźnił się i zaczął zaznaczać te ciekawsze. Z pomocą Internetu ułożył wzorowe CV i już po kilku godzinach wysyłał je do kilkudziesięciu firm. Poszło ich bardzo wiele, przez to zadowolony z siebie mógł spokojnie wyłączyć komputer i już tylko czekać na oferty jakie zaczną spadać na niego każdego dnia.

***

Dni mijały, a odzewu wciąż nie było. Z początku myślał, że trzeba kilka dni odczekać, bo firmy dają czas innym też kandydatom. Jednak po tygodniu zaczął się już niecierpliwić. Sąsiadka Mirela już zaczynała go podejrzewać o fortunę, jaką niby miał przywieźć ze sobą. Bardzo jej to nie pasowało, że wciąż kręcił się przed jej blokiem i nie pracując było go stać na wszystko.

Pieniądze niestety Karolowi zaczęły się kończyć. Stan konta z dnia na dzień się pomniejszał, a żaden pracodawca nie raczył się do niego odezwać. Setki razy sprawdzał wysłane przez niego CV. Adres na nich zwrotny, telefon kontaktowy — wszystko się zgadzało. Nie wiedział, co mogło im nie pasować.

Następnego dnia już nie czekał. Postanowił działać sam. Wydrukował swoje dokumenty i zaczął jeździć po wszystkich firmach w mieście. Było mu już obojętne gdzie miałby pracować, teraz najważniejsze było, by mieć cokolwiek. Próbował w hurtowniach, marketach, małych sklepach oraz ogromnych magazynach. Wszędzie słyszał to samo: dziękujemy, skontaktujemy się z panem.

Jednak dni mijały, a pracy wciąż nie było. Podenerwowany siedząc na rynku i korzystając z ładnej pogody już zaczął przeglądać oferty pracy w oddalonych o kilkadziesiąt kilometrów miastach. Nie chciał wracać za granicę i łatwo się nie poddawał. Zaznaczał długopisem oferty pracy, gdy podszedł do niego Staszek — kolega z podwórka.

— Cześć Karol.

Ten spojrzał na niego i nie mógł go skojarzyć. Bujna broda, długie włosy nie pasowały mu do nikogo znajomego.

— Staszek, Staszek Zalewski, pamiętasz? Strzelaliśmy się przed blokiem.

— Staś Rambo?

— Dokładnie.

— Kopę lat stary — uścisnął go serdecznie. — Nie poznałem cię. Ostatnio jak się widzieliśmy, to tej brody nie miałeś. Ani tak długich włosów.

— Ha ha ha. To było dwadzieścia lat temu, stary. Nie mogłem ich jeszcze mieć. Co tam u ciebie? Widzę, że szukasz pracy.

— Już tracę nadzieję, że ją znajdę. Ofert pełno, a nikt nie odpowiada. To jest chore.

— Skądś to znam. Jeśli chcesz to, daj mi swoje CV, zrobiło się u nas miejsce w markecie. Może uda mi się ciebie wkręcić.

— W markecie? — odparł niezbyt zadowolony.

— A co masz do stracenia? Zarobki może nie są duże, ale przynajmniej robota w miarę pewna, a będziesz mógł na spokojnie szukać lepszej.

— A co to za market?

— Mówimy na niego Szisza, bo to co tam się dzieje, to… lepiej żeby nikt nie wiedział — odparł uśmiechając się podejrzanie. — Ale „Schisza” się pisze. To market budowlany.

— Niezła nazwa.

— Szczerze, to nawet nie wiem z jakiego kraju. Jedni mówią Finlandia inni Portugalia. Mało ważne.

— Sam nie wiem — odpowiedział Karol, niezbyt przekonany do pracy w markecie.

— Wolisz być bez pracy?

— No, dobra. Może masz rację.

— Przynieś mi twoje CV, podrzucę je personalnej. Powiem kilka ciepłych słów o tobie i na pewno się do ciebie odezwą.

— W sumie, co mam do stracenia. Mam swoje CV nawet przy sobie. Już nie pamiętam nawet ile kopii tego wydrukowałem.

— To dawaj. Jutro mam na rano to podrzucę personalnej.

— Odwdzięczę się jakoś.

— Nie ma sprawy, trzeba sobie pomagać, co nie?

Zabrał dokumenty, uścisnął go raz jeszcze i podążył dalej zostawiając go pełnego nadziei.

***

Karol nie czekał długo. Już następnego dnia został zaproszony na rozmowę do sklepu. Ubrał się odpowiednio i szybko pojawił się w markecie. Był trochę za szybko, więc mając kilkanaście minut w zanadrzu postanowił się przejść. Przyglądał się pracującym tam młodym ludziom. Wszyscy byli ubrani jednakowo: pomarańczowe koszulki i czarne, robocze spodnie. Jedni stali przy biurku i rozmawiali ze sobą. Ma następnym dziale — farb, młody chłopak z widocznym na czole potem, biegał od klienta do klienta próbując każdego obsłużyć. Karol przystanął i uśmiechając się do siebie, przyglądał się jego działaniom. Biedak ledwo skończył obsługiwać jednego, a już zaczepił go następny. Wymachiwał rękami, starał się zaprezentować kilka towarów na raz, aż w końcu jeden z nich sprzedał. Już miał odpocząć, gdy znalazł się ktoś następny potrzebujący pomocy.

W tym czasie Karola minęło kilku przechodzących raz w jedną, raz w drugą stronę innych pracowników. Każdy z nich szedł osobno, ale zaczepiony przez klienta czekającego przy biurku działu farb, odpowiadali zawsze to samo: „ja nie jestem z tego działu”. Śmiesznie to wyglądało, ale chyba biedny, spocony pracownik, był jedynym człowiekiem na tym dziale.

Przeszedł, więc dalej coraz bardziej zaciekawiony pracą w markecie. Aż doszedł do biurka, przy którym nikogo nie było, prócz grupki zniecierpliwionych klientów. Podenerwowani rozglądali się wokoło. Jedni już nawet usiedli nie mogąc się doczekać obsługi. A jakby tego było mało, kiedy myśleli, że w końcu doczekają się kogoś do obsługi, to przechodzący obok sprzedawcy wymawiali ulubione ich słowa: „ja nie jestem z tego działu”.

— Karol! Czyżby na rozmowę? — usłyszał za plecami głos Staszka.

— Tak.

— Widziałeś, wystarczyło, że dałeś mi swoje CV i już masz pracę.

— Nie tak szybko, jeszcze rozmowy nie miałem.

— Spokojnie, zobaczysz, przyjmą cię.

Spojrzał na biurko, przy którym spoglądali już na nich podenerwowani klienci i poklepał Karola po ramieniu szybko odchodząc:

— Pogadamy później, ok?

Wszedł między ludzi chcących go zlinczować i niewzruszony ich wrogim nastawieniem powiedział:

— Przepraszam, ale