Ebook Granica. Zbiór opowiadań mobi,epub

yzny i rzuciłem na niego. On skrzywił się i poruszając się nieprawdopodobnie szybko wyprowadził kilka ciosów, mijając z łatwością moją gardę i uchylając się przed moim atakiem. Poczułem, że lecę w powietrzu, a metaliczny smak krwi wypełnił me usta. Usłyszałem rozdzierający krzyk mojej dziewczyny. Moje wspomnienia przerywa kolejny wybuch na szczycie budynku, z którego zeskoczyłem. Czuję, że tym razem moje zabezpieczenie nie wytrzymało. Po chwili rozlega się kolejna eksplozja. Tym razem to zapewne auto, które zniszczyłem. Uśmiecham się. Teraz już mnie nie dostanie. Nie dogodni mnie na piechotę, a już tak niewielki dystans dzieli mnie od miejsca mojego schronienia. W tym momencie uderza mnie samochód zajeżdżający z mojej prawej strony. Czyżbym go nie zauważył, przebiegając przez skrzyżowanie? Z samochodu wybiega mężczyzna w takim samym czarnym garniturze, w jaki ubrany był mój poprzedni przeciwnik. To znaczy, że przybyło ich tym razem dwóch. W ręku trzyma broń. Jestem ogłuszony. Czuję ból w piersiach podczas próby zaczerpnięcia powietrza. Pewnie mam złamane żebra. Wyciągam przed siebie rękę i w ostatnim momencie zatrzymuję kule wystrzeliwane w moim kierunku. Jestem jednak osłabiony, a mężczyzna biegnie już w moją stronę. Odrzuca wystrzeloną broń i sięga za pas, wyjmując długi sztylet. Czuję, że siły mnie opuszczają. Zaraz zemdleję. Poprzez zamglony obraz moich oczu przedziera się, jak w zwolnionym tempie, inny mężczyzna, który zderza się z moim prześladowcą. - Uciekaj! - krzyczy. Jestem zdezorientowany. Jednak nie zastanawiam się dłużej, tylko wstaję i biegnę tak szybko, jak tylko pozwalają mi na to moje nadwątlone siły i przejmujący ból w piersiach. Jeszcze nikt nie próbował mi nigdy wcześniej pomóc. No może raz. Moje myśli znowu wracają do zdarzenia sprzed lat. Widząc, że dziewczyna nie ucieka, tylko wpatruje się we mnie przerażonym wzrokiem, krzyknąłem ponownie: - Uciekaj do mojego domu! Tam się spotkamy! Chyba wreszcie dotarło do niej to, o co ją proszę. Odwróciła się i zaczęła uciekać. Mogłem wreszcie skupić się na mym przeciwniku. Nie miałem pojęcia skąd się tu wziął? Jak mnie znalazł? Jaki jest silny? Po przebiegu naszej walki wydawało się, że jest znacznie silniejszy ode mnie. Ale miałem nadzieję, że może się mylę w ocenie. Może po prostu ma większe ode mnie doświadczenie w starciu. Obiecałem sobie solennie, że jeśli przeżyję, to zapiszę się do którejś ze szkół walki. Sięgnąłem do mego wnętrza i odnalazłem ten uśpiony element, którego tak bardzo się obawiałem. Tkwił tam głęboko, nieruchomy jak uśpiona bestia. Moje ja. Moje prawdziwe ja, którego tak bardzo się bałem i którego wcale nie chciałem przywoływać. Jednakże nie miałem innego wyjścia. Było tam skulone i przerażone, tak samo jak przerażona była moja świadomość Jakuba, osiemnastoletniego chłopca. Zamknąłem oczy, podałem mu dłoń i wydobyłem je na wierzch. W tym momencie pomiędzy mną a mężczyzną pojawiła się ściana ognia. Cisnąłem ją wprost w niego. Ogień otoczył go, jednakże mężczyzna znowu tylko krzywo się uśmiechnął i ruszył w moim kierunku, nic sobie nie robiąc z ogarniających go płomieni. Odwróciłem się i zacząłem uciekać. Pierwszy raz. Nie zdawałem sobie jeszcze sprawy z tego, że rozpocząłem właśnie wyścig o życie, który będzie się ciągnął przez całe kolejne lata. Wiedziałem, że muszę jak najszybciej dotrzeć do mojej kryjówki, do miejsca, gdzie będę bezpieczny. Cale szczęście, że kino było w tej części miasta, w której mieszkałem. Jeżeli zdążę dotrzeć do mego schronienia, zanim dopadnie mnie prześladowca, będę uratowany. Skręciłem w lewo i ujrzałem moją miłość drżącą, przerażoną i niezdolną już do dalszej ucieczki. Słyszę kolejne strzały. Wspomnienia muszą ulecieć, podczas gdy walczę o życie tutaj i teraz. Nie odwracam się. Słyszę jednak krzyk, więc odruchowo przekrzywiam głowę. Człowiek, który mnie uratował, krzyczy z bólu. Sztylet wbity jest w jego pierś. Staję. Łapię oddech. Wyciągam rękę i okno na piętrze pobliskiego budynku tłucze się z trzaskiem. Odłamki szkła pędzą w kierunku mego prześladowcy i wbijają się w niego z potężną siłą. On też teraz krzyczy z bólu. Osunąłem się na ziemię. Jestem wyczerpany. Wiem jednak, że nie mogę się poddać. To obietnica, jaką złożyłem kiedyś mojej matce. Wstaję więc i biegnę wykorzystując resztki sił, jakie mi pozostały. Kim się stałem przez te lata? Na ile moje prawdziwe ja uwolniło się i opanowało moją osobowość? Z jednej strony staram się być normalnym mężczyzną, chodzącym do pracy, mającym znajomych, a nawet przyjaciół. Jakub, mieszkający w niedużym domku z ogródkiem na Jeżycach. Z drugiej strony istnieje jednak ta bestia drzemiąca wewnątrz