Opowieści z Gniewogrodu - ebook

PROLOG

Sło­ńce do­pie­ro wsta­ło, le­ni­wie wzno­sząc się na nie­bie. Pierw­sze pro­mie­nie świa­tła spa­dły na bu­dzący się las. Dun­can nie spał. Był już po skrom­nym śnia­da­niu. Pół plac­ka, tro­chę kwa­śnej śmie­ta­ny oraz cierp­kie w sma­ku ja­go­dy zna­le­zio­ne na szla­ku. Wszyst­ko to z osob­na nie sma­ko­wa­ło do­brze, ra­zem sma­ko­wa­ło jesz­cze go­rzej.

_– Jesz­cze pięć dni wędrów­ki i będzie wie­przo­wi­na, tłu­sta świn­ka w so­sie z ciem­nych grzy­bów mar­co­wych. Do tego pin­ta piwa albo dwie pin­ty_ – po­cie­szał się w my­ślach.

Za po­trze­bą udał się nad rzecz­kę. Nie po­tra­fił zmu­sić się do oczysz­cza­nia je­lit przy sta­rym Aloj­zym. Cho­ciaż obo­jęt­ny muł za­pew­ne nie prze­jąłby się tym, zna­la­zł ide­al­ne miej­sce w wy­so­kiej tra­wie i od­pły­nął my­śla­mi. Nie śpie­szył się, ko­niec ko­ńców dużo spraw na­le­ża­ło ob­my­ślić. Za­nim sko­ńczył, uj­rzał zgrab­ną po­stać na dru­gim brze­gu.

_– Nie, nie, nie, tyl­ko nie to, szlag!_ – za­klął w my­ślach.

Dziew­czy­na, zda­wa­ło­by się jed­nym ru­chem, zrzu­ci­ła ubra­nia i jesz­cze szyb­ciej wsko­czy­ła do wody. Spa­ra­li­żo­wa­ny Dun­can z ca­łych sił sta­rał się wy­my­ślić co­kol­wiek i, jak to bywa w ta­kich sy­tu­acjach, nie wy­my­ślił nic. Ze spodnia­mi na kost­kach, przy­kuc­ni­ęty sta­rał się nie ru­szać.

_– Mu­szę być jak wąż tuż przed ata­kiem, stać się częścią oto­cze­nia, nie wy­da­wać żad­nych dźwi­ęków, ani na­wet spró­bo­wać drgnąć. Bez­ruch, bez­ruch i ci­sza, bez­ruch i ci­sza_ – po­wta­rzał sku­pio­ny.

Jak się oka­za­ło, wężo­wa stra­te­gia dzia­ła­ła, dziew­czy­na nie­świa­do­ma „dra­pie­żni­ka” w tra­wie z roz­ko­szą od­da­wa­ła się kąpie­li. Kil­ka mi­nut bez­ru­chu nie­zwy­kle ob­ci­ąży­ło chło­pa­ka. Mó­głby przy­si­ąc, że łyd­ki wrzesz­czą: „Ko­niec!”. Uda bo­la­ły go­rzej niż po tre­nin­gu z Val­de­rem. Jak­by tego było mało, przez ogrom­ny wy­si­łek ple­cy za­la­ły się po­tem, któ­ry ze względu na dość nie­ty­po­wą po­zy­cję zna­la­zł dość nie­ty­po­we miej­sce do spły­wa­nia.

Dun­can trwał dziel­nie w bez­ru­chu. Nie wie­dział, ja­kim cu­dem tak dłu­go wy­trzy­mu­je w nie­zbyt ry­cer­skiej po­zy­cji, nie miał też cza­su się nad tym za­sta­na­wiać. Był zbyt za­jęty dziew­czy­ną. Ali­cja, bo tak ją na­zwał, mia­ła wszyst­ko to, cze­go do­tych­czas tyl­ko się do­my­ślał. Do­my­ślał się rzecz ja­sna mi­ni­mum kil­ka razy dzien­nie, umi­la­jąc so­bie do­my­sła­mi pod­róż oraz ro­bi­ąc so­bie z do­my­słów nie­ma­lże nowa dys­cy­pli­nę ry­cer­ską.

_– Po kąpie­li znaj­dę cię. Znaj­dę cię, Ali­cjo!_

_
_

Gdy po­sta­no­wie­nie od­na­le­zie­nia Ali­cji sta­ło się de­cy­zją, a za­raz po­tem naj­bar­dziej wy­cze­ki­wa­nym wy­da­rze­niem jego krót­kie­go ży­cia, Dun­can przy­po­mniał so­bie, że Aloj­zy źle zno­si sa­mot­no­ść. Wy­jący wście­kle osioł zja­wił się tuż za nim, a po chwi­li jego oczy spo­tka­ły się z prze­ra­żo­nym spoj­rze­niem Ali­cji.I.

Przy­szli z rana sko­ro świat, krad­nąc reszt­ki snu...

Gdy się obu­dził, sło­ńce spo­gląda­ło z wy­so­ka, ata­ku­jąc bez­bron­ne po­wie­ki. Stru­mień świa­tła ka­le­czył oczy. _Nikt nie lubi, gdy ktoś może się po­rząd­nie wy­spać, na­wet sło­ńce_ – po­my­ślał. W po­wie­trzu uno­sił się słod­ki za­pach grze­chu i gru­szek. Aloj­zy, skry­ty pod drze­wem, wpa­try­wał się le­ni­wie w swe­go pana, żu­jąc jesz­cze le­ni­wiej zie­lo­ną pap­kę. Znacz­ną cze­ść pap­ki sta­no­wi­ła ośla śli­na, ście­ka­jąca w zde­cy­do­wa­niu zbyt wie­lu miej­scach. Do­strze­głszy to, znie­sma­czo­ny chło­pak od­wró­cił się od za­chęca­jące­go do wy­mio­tów wi­do­ku. Chwi­lę pó­źniej za­brał się za obo­wi­ąz­ko­wy ze­staw po­ran­nych czyn­no­ści. Ziew­nął prze­ci­ągle, wy­da­jąc dud­ni­ący od­głos, ja­kie­go nie po­wsty­dzi­łby się mło­dy bu­haj, po czym, wy­ma­caw­szy swą męsko­ść, po­pra­wił jej uło­że­nie ze zna­nym je­dy­nie mężczy­znom po­łącze­niem de­li­kat­no­ści i sza­cun­ku za­ra­zem.

Do­pie­ro po pew­nym cza­sie zo­rien­to­wał się, że po­zna­na wczo­raj dziew­czy­na znik­nęła. Kie­ro­wa­ny złym prze­czu­ciem, ze­rwał się na nogi. In­stynkt go nie za­wió­dł. Znik­nęły też spodnie, buty, sa­kiew­ka oraz sza­cu­nek do sa­me­go sie­bie. Ten sam sza­cu­nek, któ­ry na sku­tek po­my­śl­nych mi­ło­snych po­czy­nań z pi­ęk­ną Ali­cją nie­zwy­kle uró­sł ze­szłej nocy. Jesz­cze wczo­raj Dun­can nie wie­rzył, że ktoś uwie­rzy jemu! On, mło­dzie­niec z gmi­nu, uwió­dł jed­ną ze stra­żni­czek dróg. Uwió­dł i wy­ko­rzy­stał. Tak mu się przy­naj­mniej wy­da­wa­ło... Ucho­dzące za rów­nie pi­ęk­ne, co nie­uchwyt­ne, stra­żnicz­ki bu­dzi­ły po­dziw i sza­cu­nek wśród miesz­ka­ńców wszyst­kich kra­in. Ob­da­rzo­ne przez przy­ro­dę za­ufa­niem, po­bło­go­sła­wio­ne wi­tal­no­ścią oraz mądro­ścią prze­ma­wia­ły w imie­niu sił na­tu­ry. Strze­gły la­sów, łąk, po­lan, ja­skiń, mo­stów oraz rzek. Zsy­ła­jąc po­my­śl­ną pod­róż na re­spek­tu­jących daw­ne zwy­cza­je lu­dzi oraz kar­cąc py­sza­łków. Ża­den do­wód­ca nie ry­zy­ko­wał prze­pro­wa­dze­nia swo­ich sił nie uzy­skaw­szy wcze­śniej zgo­dy. Wędrow­ni kup­cy zwy­kli zo­sta­wiać drob­ne po­dar­ki przy we­jściu oraz po uda­nym prze­jściu, a pro­ści lu­dzie ucie­ka­li w po­pło­chu, gdy tyl­ko ktoś krzyk­nął: „Wie­dźma!”. Mó­wio­no o nich często, naj­częściej szep­tem, za­wsze spo­gląda­jąc wpierw przez okno w stro­nę naj­bli­ższe­go lasu.

– Tyl­ko głu­piec scho­dzi z wy­dep­ta­nych le­śnych trak­tów, a już tyl­ko kom­plet­ny du­reń bie­rze to za akt od­wa­gi – przy­po­mniał so­bie sło­wa, któ­ry­mi ostrze­gał go po­czci­wy Pad, za­nim opu­ścił ro­dzi­mą wio­skę.

_– Dla­cze­go nic nie wspo­mniał o... hmmm, no wła­śnie? Przed czym, niby przed czym miał mnie ostrzec? Przede mną sa­mym? Głu­pi! Głu­pi, głu­pi ja! –_ po­my­ślał, za­ci­ska­jąc zęby. Był wście­kły. Wście­kły na Ali­cję, na sie­bie, jesz­cze tro­chę na Ali­cję, zno­wu na sie­bie, aż kątem oka do­strze­gł muła. To wy­star­czy­ło. Cały wzbie­ra­jący w nim gniew zna­la­zł ujście. Był jak na­pi­ęty do gra­nic mo­żli­wo­ści łuk, któ­ry cze­ka na od­po­wied­ni cel, by zwol­nić ci­ęci­wę i spe­łnić swo­ją po­win­no­ść. Dun­can po­czuł przy­pływ sił. Zwró­cił się w stro­nę muła, po czym skie­ro­wał się bie­giem w kie­run­ku sta­re­go Aloj­ze­go. Nim zro­bił dwa kro­ki, wy­ko­pyrt­nął się. Po­mi­mo bra­ku świad­ków, po­czuł jesz­cze wi­ęk­sze upo­ko­rze­nie. Łzy same na­pły­nęły mu do oczu, cho­ciaż nie ucho­dził za ma­zga­ja. Pi­ęści za­ci­snęły się moc­no. W od­da­li zo­ba­czył swo­je­go to­wa­rzy­sza, któ­ry jak gdy­by ni­g­dy nic wci­ąż prze­żu­wał ospa­le źdźbła tra­wy. Ten wi­dok w po­łącze­niu z dyn­da­jącą na wie­trze na­go­ścią roz­ju­szył chło­pa­ka. Ze­rwał się na nogi, po­trze­bo­wał kil­ku se­kund by zna­le­źć się twa­rzą w „twarz” z mu­łem.

– Cze­mu nie za­re­ago­wa­łeś?! – za­czął Dun­can, zu­pe­łnie nie­świa­do­my jak dziw­nie wy­gląda pó­łna­gi mężczy­zna, wy­ma­chu­jący ręko­ma w kie­run­ku muła.

– Dla­cze­go nic nie zro­bi­łeś, gdy ona prze­trze­py­wa­ła ci juki? Py­tam cię, dla­cze­go? – po­wtó­rzył zgrzy­ta­jąc zęba­mi.

– Cze­mu się tyl­ko ga­pisz? Do cie­bie mó­wię, do cie­bie, sły­szysz? Ty tępy śmier­dziu­chu! – Aloj­zy mil­czał.

– Mat­ka za­ręcza­ła, że je­steś przy­dat­ny, upa­rła się, że­bym cię za­brał i tak mi się od­wdzi­ęczasz? Gdy­by nie ja, już daw­no by­łbyś ka­wa­łkiem kie­łba­sy. – Wzi­ął głębo­ki wdech.

– KIEŁ-BA-SY! Do­brze sły­szysz? Muły się zja­da. Ro­zu­miesz?! ZJA-DA! Wiesz co? – kon­ty­nu­ował za­cie­kle. – By­łbyś bar­dziej przy­dat­ny jako gów­no. Mó­głby w cie­bie wdep­nąć ja­kiś aglu­ka­ński po­miot albo wy­ró­słby na to­bie kwia­tek, krzak, co­kol­wiek. Wszyst­ko by­ło­by bar­dziej po­ży­tecz­ne od cie­bie! Jak się z tym czu­jesz, że by­łbyś bar­dziej przy­dat­ny w for­mie łaj­na? No jak? Po­wiedz, łaj­da­ku! – Aloj­zy prze­chy­lił gło­wę, jak­by ze zro­zu­mie­niem, na chwi­lę prze­stał żuć. Na­sta­ła chwi­la ci­szy, prze­pla­ta­jącej się z szyb­ki­mi, ryt­micz­ny­mi od­de­cha­mi chłop­ca. Czas zwol­nił. Spoj­rzał w oczy swe­mu panu, po czym roz­le­gł się dźwi­ęk po­tężne­go ośle­go pierd­ni­ęcia.

– Oszzz tyyy... – Dun­can za­mach­nął się, go­tów zdzie­lić zwie­rzę po łbie.

– Zo­staw tego bied­ne­go osła! – za­grzmiał męski głos.

Wy­stra­szo­ne ra­mio­na Dun­ca­na pod­sko­czy­ły, w całe cia­ło na pół se­kun­dy wbi­ło się ty­si­ące ma­łych igie­łek stra­chu. Usta za­ssa­ły gwa­łtow­nie po­wie­trze, usły­szał ci­che „sss”, po czym wy­da­ły z sie­bie ła­ma­nym i zde­cy­do­wa­nie za wy­so­kim gło­sem je­dy­ne, co wpa­dło mu do gło­wy.

– To nie „ło­sioł”. – Cmok­nął, świa­dom prze­języ­cze­nia. – To zna­czy osioł, nie ło­sioł. Tyle że to wła­śnie nie osioł, to muł..., muł to jest – po­pra­wił szyb­ko, plącząc się okrut­nie.

– A kto po­wie­dział, że mó­wi­łem do cie­bie, hę?

Mężczy­zna za­trzy­mał się. Wy­star­czy­ło jed­no spoj­rze­nie spod zmarsz­czo­ne­go czo­ła, aby Dun­can po­czuł się mniej­szy niż był, jesz­cze bar­dziej nagi i kom­plet­nie bez­rad­ny. Ni­g­dy przed­tem nie do­świad­czył ta­kie­go wzro­ku. Za­nim zdążył zna­le­źć ja­kie­kol­wiek sło­wa inne, niż „ale”, któ­rym za­czął zda­nie, stra­cił cały wy­dech na przedłu­że­nie li­ter­ki „e”. Jego „ale­ee” ci­ągnęło się w nie­sko­ńczo­no­ść, pró­bo­wał prze­łk­nąć śli­nę, ale śli­na się sko­ńczy­ła. W gar­dle miał tyl­ko pia­sek. Prze­py­chał go przez su­che gar­dło, wy­ci­ąga­jąc mi­mo­wol­nie bro­dę do przo­du, za ka­żdym ra­zem co­raz moc­niej. Czuł się jak sko­ńczo­ny de­bil, po­wi­nien sku­pić się na sen­sow­nej od­po­wie­dzi, może uciecz­ce, ale zbyt in­ten­syw­nie my­ślał o tym, w jak bez­na­dziej­nej sy­tu­acji się zna­la­zł. Je­dy­ne, co mu się uda­ło, to nie udu­sić się pod­czas wy­mia­ny pły­nów w ustach.

_– Umrę za­raz po tym, jak bo­ha­ter­sko unik­nąłem śmier­ci od wła­snej śli­ny. Nikt nie do­wie się o moim męstwie –_ po­my­ślał roz­cza­ro­wa­ny sobą. – _Za­raz mnie uka­tru­pią! –_ pa­ni­ko­wał. _– Z faj­fu­sem na wierz­chu, ni­czym de­wian­ta. Bo­go­wie wie­dzą, co zro­bią wcze­śniej_. – Za­nim zna­la­zł mądrą od­po­wie­dź albo ja­kąkol­wiek od­po­wie­dź, usły­szał ko­lej­ny głos.

– Daj spo­kój, Ace. Zo­staw chło­pa­ka. Nie jego szu­ka­my.

– Nie mnie? – do­dał nie­po­trzeb­nie, ko­lej­ny raz wy­cho­dząc na dur­nia.

– A po­win­ni­śmy cię szu­kać? – po­dejrz­li­wie, choć dużo ła­god­niej spy­tał Ace, przy­sta­nąw­szy na jed­nej no­dze.

Zna­la­złszy nie­co od­wa­gi, chło­pak od­po­wie­dział.

– Nie, nie! Na­tu­ral­nie, że nie, bo i po co? Nic nie prze­skro­ba­łem, nie mam bo­gactw, wła­ści­wie to... nie mam na­wet spodni... – do­dał po chwi­li na­my­słu.

Spoj­rzał w dół, jak­by chciał po­twier­dzić coś, co po­twier­dze­nia nie wy­ma­ga­ło. Po­ra­nek nie na­le­żał do cie­płych. Chłod­ny wiatr sys­te­ma­tycz­nie sma­gał go po męsko­ści, skur­czo­nej do gra­nic mo­żli­wo­ści. Ni­g­dy nie pa­łał dum­ną za swo­ich roz­mia­rów, ale te­raz wi­dok był ża­ło­sny. Sto­jąc tak w po­zie za­chęca­jącej nie­zna­jo­mych do spo­gląda­nia na jego na­go­ść, na­gle zro­zu­miał, że nie jest mu wstyd. Ba! Było mu już wszyst­ko jed­no.

– Nie wy­gląda gro­źnie, co Ace? – prze­rwał mil­cze­nie ten dru­gi. Nie cze­ka­jąc na od­po­wie­dź, przy­wo­łał Dun­ca­na do sie­bie jed­nym zde­cy­do­wa­nym ru­chem ręki. Ani na chwi­lę nie od­ry­wał od nie­go wzro­ku. Zmie­rza­jąc w kie­run­ku nie­zna­jo­me­go, chło­pak do­pie­ro te­raz spo­strze­gł, że mężczy­źni po­sia­da­ją praw­dzi­wą broń. Sta­lo­wy oręż za­ka­za­ny de­kre­tem sa­me­go Mad­ma­za­ra Gniew­ne­go sta­no­wił wy­po­sa­że­nie je­dy­nie wy­jętych spod pra­wa, bądź tych, któ­rzy go strze­gli.

– _Albo mnie ura­tu­ją, albo za­bi­ją_ – zro­zu­miał Dun­can, zwal­nia­jąc kro­ku.

– Szyb­ciej, prze­cież nie gry­zę! – po­na­glał nie­zna­jo­my. Ubra­ny skrom­nie, nie za­chwy­cał rów­nież po­stu­rą. Bar­dziej szczu­pły niż umi­ęśnio­ny, o wy­so­kim czo­le oraz dłu­gim ja­snym ku­cy­ku wy­ra­źnie pod­kre­śla­jącym za­ko­la, przy­po­mi­nał pro­stacz­ka. O sile jego pre­zen­cji de­cy­do­wał spo­sób po­ru­sza­nia się. Miał w so­bie pe­wien ro­dzaj bier­nej agre­sji, cze­ka­jącej tyl­ko, aby stać się agre­sją ak­tyw­ną. Dun­can mó­głby przy­si­ąc, że czu­je od­dech zła ukry­te­go w cie­niu po­wol­nych, pre­cy­zyj­nych ru­chów mężczy­zny.

– Je­stem Peru Abis. Mów mi Peru. Ten tam to mój to­wa­rzysz Ace – rze­kł spo­koj­nie, gdy chło­pak zbli­żył się na od­le­gło­ść czte­rech stóp.

– Dun­can, Dun­can Da­ries... – za­czął nie­pew­nie. – Czy wy..., chcia­łem spy­tać, czy... Cho­dzi mi o to, czy wy w pew­nym sen­sie....

– Czy chce­my cię za­bić? Ha! – ryk­nął śmie­chem. – Nie, chłop­cze, na­szym za­da­niem jest chro­nie­nie to­bie po­dob­nych przed wszel­ki­mi nie­bez­pie­cze­ństwa­mi z roz­ka­zu sa­me­go Mad­ma­za­ra Gniew­ne­go. Spójrz. – Wy­ci­ągnął miecz z po­chwy i unió­sł go na wy­so­ko­ść gło­wy. Świa­tło za­ta­ńczy­ło na ostrzu, ale nie ude­rzy­ło po oczach, jak­by zga­sło wchło­ni­ęte w oko­li­cy szty­chu. Za­rów­no ręko­je­ść, jak i głow­nia były wy­ko­na­ne skrom­nie, co zu­pe­łnie nie umniej­sza­ło wra­że­nia, ja­kie ro­bił oręż. O roz­dzia­wio­nej gębie zo­rien­to­wał się do­pie­ro po chwi­li. Wi­dok ten naj­wy­ra­źniej spodo­bał się Peru, gdyż do­dał z dumą.

– To Glan­berg, zwa­ny też Bla­skiem. Pierw­szy z mie­czy ru­nicz­nych. – Prze­je­chał de­li­kat­nie, nie­mal czu­le dło­nią po Glan­ber­gu, wpa­tru­jąc się jak za­cza­ro­wa­ny w sło­wa ru­nicz­ne, po czym szyb­kim ru­chem wło­żył Blask z po­wro­tem do po­chwy.

– Czy­li nie je­ste­ście ban­dy­ta­mi? – wy­du­kał Dun­can, a na jego twa­rzy pierw­szy raz dzi­siaj za­go­ści­ła ra­do­ść.

– Je­steś bez­piecz­ny. Co praw­da na­szym ce­lem nie było ra­to­wa­nie mło­dzie­ńca z goła dupą, ale nie od­mó­wi­my po­mo­cy! Do­brze mó­wię, Ace? Ace?! – wy­po­wie­dziaw­szy to, zo­rien­to­wał się, że jego to­wa­rzysz po­grążo­ny do­tych­czas w prze­cze­sy­wa­niu oko­li­cy znik­nął. – Z nim tak za­wsze, nie po­tra­fi ustać w miej­scu – do­dał kręcąc gło­wą. – Jak mó­wi­łem, nic ci nie gro­zi, je­śli...

– Je­śli od­dam wam wszyst­ko, co mam i za­pom­nę, że was wi­dzia­łem, tak? – wsze­dł w sło­wo, cze­go mo­men­tal­nie po­ża­ło­wał.

– Nie, dur­niu, nie masz nic, co mo­gli­by­śmy chcieć, poza tym mó­wi­łem, że dzia­ła­my w imie­niu Gnie­wo­gro­du. Po­mo­że­my ci, je­śli wy­tłu­ma­czysz się z tego, co tu się wła­ści­wie sta­ło. Tyl­ko mów praw­dę, całą praw­dę, ro­zu­miesz? – Jego ton zmie­nił się ze spo­koj­ne­go na jesz­cze bar­dziej spo­koj­ny, ale rów­no­cze­śnie dra­pie­żny. Wzrok wbił w chłop­ca. Po­chy­lił się w jego stro­nę. Był ni­czym zwie­rzę chwi­lę przed ata­kiem, go­to­we do dzia­ła­nia, je­śli tyl­ko uzna to za sto­sow­ne. Wie­dział, że nie żar­tu­je. Za­nim zdążył wy­krztu­sić z sie­bie pierw­sze sło­wo, coś ci­ężkie­go i twar­de­go spa­dło mu na ra­mię, nie­ma­lże gru­cho­cząc ko­ści.

– Tyl­ko nie pró­buj ni­cze­go po­mi­nąć ko­cha­ny – do­dał Ace, po­ja­wia­jąc się zni­kąd. Stał obok. Na zmia­nę kle­pał, ści­skał i ma­so­wał ra­mię mło­dzie­ńca. W jego, zda­wa­ło­by się, przy­ja­ciel­skim ge­ście, przy­ja­ciel­sko­ści było tyle, co mi­ęsa w we­ga­ńskim bi­go­sie. Pod­czas uści­sku po­tężny kciuk je­ździł po ko­ści. Pa­luch zu­pe­łnie nie przej­mo­wał się mi­ęśnia­mi, był ni­czym pług, przed któ­rym ustępo­wa­ły wszyst­kie mi­ęśnie. Jed­no szyb­kie szarp­ni­ęcie – tyle po­trze­bo­wa­łby Ace, by wy­rwać ka­wa­łek mu­sku­łu ra­zem ze skó­rą. Po­mi­mo kiep­skiej sy­tu­acji, Dun­can czuł się le­piej niż jesz­cze 10 mi­nut temu.

_– Nie jest źle_ – po­wta­rzał so­bie w my­ślach. – _Prze­cież nie mam nic do ukry­cia._ Spoj­rzał w dół na wci­ąż skur­czo­ną re­pre­zen­ta­cję swo­jej męsko­ści. – _Zu­pe­łnie nic.._

I za­czął opo­wia­dać. O pro­śbie mat­ki, o skró­ce­niu so­bie dro­gi, o Ali­cji, o wszyst­kim. Mó­wił dużo, sta­rał się uży­wać kwie­ci­stej mowy, po­praw­nie ak­cen­to­wać, a na­wet grać pau­zą w co cie­kaw­szych mo­men­tach. Pla­no­wał po re­ak­cjach nie­zna­jo­mych do­wie­dzieć się o nich jak naj­wi­ęcej. Za­pa­mi­ętać, któ­ra mina zwia­stu­je uśmiech, a któ­ra zło­ść. Po­znać, w jaki spo­sób re­agu­ją i na co. Szyb­ko się uczył, miał zdol­no­ść do za­pa­mi­ęty­wa­nia szcze­gó­łów, więc po­sta­no­wił to wresz­cie wy­ko­rzy­stać! Prze­wi­dy­wał, że zgro­ma­dzo­na w ten spo­sób wie­dza może oka­zać się przy­dat­na. Nie prze­wi­dział jed­nak, jak bar­dzo lubi ga­dać.

Słu­cha­cze co praw­da mo­gli mieć względem nie­go nie­szcze­re in­ten­cje, ale py­ta­nia za­da­wa­li chęt­nie. Nie wcho­dzi­li w sło­wo, nie oce­nia­li, spra­wia­li wra­że­nie za­in­te­re­so­wa­nych, przy­ta­ku­jąc pro­si­li o szcze­gó­ły. Dun­can szyb­ko po­czuł się przy­jem­nie. Zbyt przy­jem­nie, gdyż plan stwo­rze­nia no­ta­tek w gło­wie z owej gło­wy wy­le­ciał. Do­pie­ro gdy sko­ńczył opo­wia­dać, zo­rien­to­wał się, że ma na so­bie spodnie. Nie po­tra­fił so­bie przy­po­mnieć, kie­dy je za­ło­żył. Cze­kał. Cze­kał na opi­nie, może na de­cy­zję, może na wy­rok? Nie wie­dział.

– Co my­ślisz, Ace? – spy­tał Peru, przy­sia­dłszy so­bie na po­ka­źnym ka­mie­niu.

– Cie­kaw je­stem, co mło­dy pla­nu­je. Bez tej no, ten tego go­łej dupy, to i na mądrzej­sze­go wy­gląda – przyj­rzał się po­now­nie Dun­ca­no­wi z góry na dół, tak jak­by go ni­g­dy wcze­śniej na oczy nie wi­dział.

– Może nie na mądrzej­sze­go, ale na ty­ćkę spryt­niej­sze­go – po­pra­wił Peru i po wi­do­wi­sko­wym strze­le­niu się po ko­la­nie do­dał:

– No, no! Prze­sze­dłeś przez grzy­bo­wy las! Trze­ba przy­znać: szczęścia to ci nie bra­ku­je! – za­milk­nął na mo­ment, pa­trząc w dal, po czym nie­spo­dzie­wa­nie huk­nął gło­śnym ba­sem pro­sto w twarz Dun­ca­na.

– Za pan­ną chy­ba nie za­mie­rzasz się uga­niać, co?

– Wła­ści­wie chcia­łem pro­sić was o...

Peru ryk­nął dud­ni­ącym śmie­chem.

– Ha! Wie­dzia­łem! Słu­chaj no! Je­że­li dziew­ka będzie chcia­ła re­pe­tę, to cię sama znaj­dzie, a jak nie będzie chcia­ła, to ty jej nie znaj­dziesz. Szko­da tru­du, szko­da cza­su, do­brze ga­dam? – zwró­cił się do swo­je­go dru­ha.

– Ra­cja! – po­twier­dził pew­nie Ace.

– Ro­bo­ta cze­ka – stwier­dził, od­wró­cił się i od­sze­dł. Ce­cho­wał się po­tężną po­stu­rą. Jego sze­ro­kie ple­cy poza du­żym to­po­rem dźwi­ga­ły sys­tem pa­sków, kla­mer oraz za­pi­ęć od­po­wie­dzial­nych za nie­ko­ńczącą się licz­bę do­dat­ko­wych kie­sze­ni, na­rzędzi oraz taj­nych skry­tek. Na­wet do ma­syw­nych bu­tów, ko­ńczących się da­le­ko za kost­ka­mi, przy­mo­co­wa­ne zo­sta­ły ja­kieś dziw­ne małe ha­czy­ki. Po­mi­mo tak wie­lu ele­men­tów skła­da­jących się na strój, Ace po­ru­szał się swo­bod­nie, nie­wzru­szo­ny do­dat­ko­wym ci­ęża­rem. Ka­bu­ry na noże opla­ta­jące sze­ro­ką pie­rś, gru­ba­śny pas, praw­do­po­dob­nie mo­gący słu­żyć dzie­ciom za hu­śtaw­kę, czy podłu­żna tor­ba za­my­ka­na na sznu­rek obok to­po­ra, wszyst­ko to przy­le­ga­ło ide­al­nie do cia­ła osi­łka. Nie dyn­da­ło pod­czas ru­chu, nie wy­da­wa­ło dźwi­ęków. Po­ru­sza­ło się wspól­nie, w har­mo­nii z Acem. Dun­can był pod wra­że­niem. Pa­trzył z po­dzi­wem na zni­ka­jącą wśród drzew po­tężną syl­wet­kę ko­lo­sa.

Na­sta­ła chwi­la ci­szy. Peru mil­czał. Uznaw­szy to za znak do pod­jęcia ini­cja­ty­wy, Dun­can za­czął na okręt­kę.

– Czy on tak za­wsze ko­ńczy roz­mo­wę w jej środ­ku?

– Taki już jest, nie usie­dzi w miej­scu, ci­ągle pra­ca, obo­wi­ąz­ki i pra­ca. Z na­szej dwój­ki on robi za trzech – stwier­dził ze szcze­rą skrom­no­ścią. Si­ęgnął do kie­sze­ni i wy­ci­ągnął spo­ry bu­kłak. Za­nim jed­nak zde­cy­do­wał się na pierw­szy łyk, ro­zej­rzał się wo­kół, po czym scho­wał go z po­wro­tem. W jego rękach zaś po­ja­wił się znacz­nie mniej­szy po­jem­nik. Tym ra­zem bez wa­ha­nia Peru otwo­rzył ma­nier­kę i łyk­nął, wy­rzu­ca­jąc rap­tow­nie gło­wę w tył. Od­sło­ni­ęta grdy­ka prze­bie­gła aż sie­dem razy po szyi. Naj­wi­docz­niej mia­ła w tym spo­rą wpra­wę, gdyż tem­pa i ryt­mu mó­głby jej po­zaz­dro­ścić nie­je­den od­dział pie­cho­ty.

– Uuu – ra­zem ze świ­stem wy­dy­cha­ne­go po­wie­trza roz­le­gło się zna­ne na ca­łym świe­cie przy­wi­ta­nie or­ga­ni­zmu z pierw­szą daw­ką al­ko­ho­lu. W tym sa­mym cza­sie Dun­ca­na po no­sie ude­rzył słod­ki za­pach mi­ra­be­lek. Nim zdążył zde­cy­do­wać, czy ucho­dzi mu spy­tać o jed­no­ra­zo­wą de­gu­sta­cję, ma­nier­ka bez sło­wa ko­men­ta­rza zna­la­zła się w jego dło­niach. Prze­ta­rł dło­nią jej obśli­nio­ny ko­niec i bez za­sta­no­wie­nia sko­rzy­stał z oka­za­nej mu szczo­dro­ści. Tru­nek za­czy­nał się nie­po­zor­nie, de­li­kat­ną nut­ką sło­dy­czy za­wie­szo­ną na języ­ku. Po chwi­li do­łączy­ły do niej ko­lej­ne. Z po­zo­ru nie­pa­su­jące do sie­bie prze­ró­żne od­cie­nie mi­ra­bel­ko­wa­to­ści szu­ka­ły się chwi­lę w ustach, gro­żąc ka­ko­fo­nicz­ną ka­ta­stro­fą, by na­gle od­na­le­źć się w nie­sa­mo­wi­tym słod­ko-kwa­śnym ta­ńcu. Ta­niec wy­pe­łniał usta, cza­ro­wał har­mo­nią, obie­cy­wał nie­zna­ne, po czym po­wo­li wy­ga­sał, prze­ka­zu­jąc swój ogni­sty tem­pe­ra­ment fali cie­pła roz­le­wa­jącej się swo­bod­nie po ca­łym cie­le. Dun­can ni­g­dy wcze­śniej nie pił cze­goś tak pysz­ne­go. Na jego do­tych­cza­so­we do­świad­cze­nia skła­da­ły się głów­nie do­bre, bo ta­nie wina. Pra­gnął wy­ra­zić po­dziw, jed­no­cze­śnie nie wy­cho­dząc na la­ika. Na­le­ża­ło po­dzi­ęko­wać, ale się nie pod­li­zy­wać. Wy­ko­rzy­stać te­mat do wy­ka­za­nia się elo­kwen­cją, tak­tem oraz hu­mo­rem. Na­stęp­nie wci­ągnąć Peru w swo­bod­ną z po­zo­ru dys­ku­sję. Umie­jęt­nie po­pro­wa­dzo­na po­win­na prze­ko­nać Peru do po­mo­cy w po­szu­ki­wa­niu Ali­cji. W my­ślach był już na eta­pie wspól­ne­go pod­ró­żo­wa­nia z no­wy­mi zna­jo­my­mi. – _Kto wie, może je­śli się wy­ka­żę, po­le­cą mnie Mad­ma­za­ro­wi?_ – fan­ta­zjo­wał. Stwo­rzo­ne z ma­rzeń sce­na­riu­sze przy­pra­wia­ły go o gęsią skór­kę. Nie mógł się do­cze­kać przy­gód u boku dwóch przy­bocz­nych sa­me­go Mad­ma­za­ra Gniew­ne­go. Po­zo­sta­ło je­dy­nie z gra­cją po­pro­wa­dzić dia­log. Wino po­mo­gło, roz­ja­śni­ło umy­sł. Ze­brał po­je­dyn­cze my­śli. Usys­te­ma­ty­zo­wał je. Stwo­rzył mapę roz­mo­wy. Od mi­łej gad­ki o ni­czym w wio­sce Kogo To Ob­cho­dzi, przez mia­stecz­ko ar­gu­men­tów przej­dzie do in­te­re­sów w sto­li­cy o wdzi­ęcz­nej na­zwie Suk­ces. Go­to­wy na pod­róż, do­pin­go­wał się.

– _Ła­twi­zna, je­dzie­my!_ Zmru­żył oczy, od­chrząk­nął, wzi­ął głębo­ki wdech, ob­ni­żył głos i po­czuł siłę na­lew­ki.

– Ale do­bre... – wy­pa­lił, na­stęp­nie za­mil­kł. Ogar­nęła go nie­moc. Po­tem zło­ść. W gło­wie, choć to nie­mo­żli­we, roz­bły­snęła ciem­na pust­ka. Je­dy­ne, o czym po­tra­fił my­śleć, to po­przecz­na bli­zna szpe­cąca szy­ję Peru. Za­uwa­żył ją wcze­śniej, lecz do­pie­ro te­raz wy­ło­ni­ła się z podświa­do­mo­ści i za­częła wa­lić do wrót wy­obra­źni. Nie po­tra­fił jej prze­pędzić. Prze­jęła kon­tro­lę nad zmy­sła­mi. Bli­zna opu­ści­ła jego umy­sł, przy­bra­ła po­stać węża i, wi­jąc się do góry, pra­gnęła ople­ść szy­ję Peru oraz za­pew­ne go po­wie­sić. Znał jej za­mia­ry, ale nie in­ter­we­nio­wał. Po­cze­kał, aż wy­ko­na­ła wy­rok, aż siną dy­go­czącą twarz opu­ści­ły reszt­ki ży­cia. Lu­bił swo­ją wy­obra­źnię, ale nie lu­bił, gdy przej­mo­wa­ła kon­tro­lę. Był wte­dy ska­za­ny na prze­dziw­ne sce­ny, któ­rych nie po­tra­fił prze­rwać. Do­kład­nie tak, jak­by fan­ta­zja re­kla­mo­wa­ła swo­je umie­jęt­no­ści. By zy­skać na cza­sie, po­now­nie ura­czył się wi­nem. Nie spie­szył się, dał so­bie chwi­lę cza­su. Prze­sad­nie, nie­ma­lże te­atral­nie wy­pu­ścił po­wie­trze po dłu­gim hau­ście.

– Wspo­mi­na­łem już, że bar­dzo do­bre? – po­sta­no­wił za­cząć żar­tem. Peru od­po­wie­dział, przy­ta­ku­jąc po­wści­ągli­wie gło­wą. Nie zra­żał się; tym ra­zem do­sko­na­le pa­mi­ętał, co chciał po­wie­dzieć. Ko­lej­ny raz na­brał po­wie­trza.

– Je­steś na to zbyt by­stry, chłop­cze. – rze­kł spo­koj­nie mężczy­zna, ubie­ga­jąc go.

– Na co? – zdzi­wił się.

– Cho­cia­żby na prze­ko­ny­wa­nie mnie do szu­ka­nia mło­dej wie­dźmy. – Uśmiech­nął się.

– Ona nie jest żad­ną wie­dźmą! Tyl­ko stra­żnicz­ką – od­po­wie­dział ze zło­ścią.

– Mało tego! Je­steś zbyt by­stry, żeby pró­bo­wać od­na­le­źć ją sa­me­mu – kon­ty­nu­ował, igno­ru­jąc obu­rze­nie.

– Ali­cja nie może być da­le­ko! Z wa­szy­mi umie­jęt­no­ścia­mi, gdy­by­śmy tyl­ko szyb­ko wy­ru­szy­li...

– ...ale nie wy­ru­szy­my – sta­now­czo prze­rwał. – Ty też nie wy­ru­szysz. Nie wiesz, jak się tro­pi, nie masz sprzętu ani pro­wian­tu. Ha! Przed chwi­lą nie mia­łeś cho­ćby spodni. Rusz gło­wą, tym ra­zem tą na gó­rze. Ona cię wy­ko­rzy­sta­ła.

– _Wy­ko­rzy­sta­ła? Wy­ko­rzy­sta­ła? Wy­ko­rzy­sta­ła? –_ pa­skud­ne echo, od­bi­ja­ło się po ca­łej gło­wie jak sza­lo­ne, z ka­żdym od­bi­ciem dud­ni­ąc moc­niej i wy­ra­źniej.

– Może to tyl­ko tak wy­gląda, może ktoś ją po­rwał? Mu­si­my jej po­móc! Co z wa­szy­mi obo­wi­ąz­ka­mi?! – nie da­wał za wy­gra­ną.

– Nie­wie­le wia­do­mo o stra­żnicz­kach dróg. Zwy­kle zja­wia­ją się, by ob­wie­ścić wolę na­tu­ry, w pew­nym sen­sie są jej częścią. Ro­zej­rzyj się! – roz­ło­żył ręce, wska­zu­jąc oto­cze­nie.

– Ali­cja jest u sie­bie, to jej świat. My­ślisz, że mo­gło spo­tkać ją coś złe­go we wła­snym domu? Co wi­ęcej, w kwe­stii po­szu­ki­wań ufam Ace’owi. Sko­ro uwa­ża, że na­le­ży od­pu­ścić szu­ka­nie wie­dźmy po la­sach, to wiesz, co zro­bię? Od­pusz­czę so­bie szu­ka­nie wie­dźmy po la­sach! Cho­ćby­śmy chcie­li, nie uda nam się. – Spoj­rzał mu w oczy, kła­dąc po­jed­naw­czo rękę na ra­mie­niu.

– Wy­ko­rzy­sta­ła cię, praw­da. Ale ty chy­ba też tro­chę so­bie po­uży­wa­łeś, co? – kon­ty­nu­ował, nie po­zwa­la­jąc mu do­jść do gło­su.

– Ace! – za­wo­łał.

– Cze­go? – z od­da­li za­dud­nił zna­ny bas.

– Ilu znasz ta­kich, co wy­dup­czy­li wie­dźmę?

– Ona nie jest wie­dźmą... – za­pro­te­sto­wał, tym ra­zem znacz­nie ci­szej, pod no­sem i jak­by do sie­bie.

– Nie znam.

– Sły­sza­łeś? – po­wie­dział Peru za­do­wo­lo­ny. – Ja też nie znam ni­ko­go, a tro­chę już cho­dzę po świe­cie. Zo­sta­łeś wy­dy­ma­ny, ale nie po­zo­sta­łeś jej dłu­żny w kwe­stii dy­ma­nia, mam ra­cję? – mru­gnął.

Dun­can nie od­po­wie­dział, jed­nak zdra­dził go po­kry­wa­jący całą twarz ru­mie­niec. Ku jego zdzi­wie­niu, miłe wspo­mnie­nie nocy z Ali­cją wy­ma­lo­wa­ło mu tuż pod no­sem wstręt­ny uśmie­szek. Świa­do­my sy­tu­acji, w któ­rej żad­ne sło­wa nie zo­sta­ły­by po­trak­to­wa­ne po­wa­żnie, pod­dał się. Ko­lej­ny raz po­ko­na­ny przez seks, i to przez taki, co to miał już miej­sce. Zwy­kle prze­gry­wał z obiet­ni­cą sek­su, cho­ćby i do­mnie­ma­ną.

– Ż_ało­sny, je­stem ża­ło­sny. – W_idząc zre­zy­gno­wa­ną fa­cja­tę z przy­kle­jo­nym ob­le­śnym uśmiesz­kiem, Peru kon­ty­nu­ował.

– Nooo pro­szę! Tak jak my­śla­łem. – Po­kle­pał go po ple­cach w ge­ście gra­tu­la­cji. Dun­can po­wo­li od­zy­ski­wał hu­mor.

– Jak to mó­wią? Ci­cha woda brze­gi rwie! Już nie bądź taki skrom­ny. Za by­stry je­steś, żeby trak­to­wać ten epi­zod jako po­ra­żkę. To było zwy­ci­ęstwo. Wzbo­ga­ci­łeś się o nie­co­dzien­ne wspo­mnie­nie. Za­pa­mi­ętaj so­bie: to, co w du­szy, nikt nie ru­szy! Gdy opo­wiem o to­bie, wszy­scy będą ci za­zdro­ścić! – Chło­pak wy­ra­źnie się roz­pro­mie­nił.

– _Ma ra­cję, on na­praw­dę ma ra­cję._

Mężczy­zna naj­wy­ra­źniej prze­czy­tał my­śli Dun­ca­na, po­nie­waż do­dał.

– To jak było jej na imię? Ali­cja?

– Tak się przed­sta­wi­ła..., ale mo­gła kła­mać, w ko­ńcu była... wie­dźmą – rze­kł z go­ry­czą i po­czuł wiel­ką ulgę.

– Zbie­raj­my się – oznaj­mił.