Ta dziewczyna ebook i audiobook

O książce

DZIEWCZYNACHŁOPAKJEGO MATKAI KŁAMSTWO,KTÓRE ZNISZCZY IM ŻYCIE

Ten thriller psychologiczny nie pozwala zasnąć!

ONA, Laura, ma wszystko: karierę producentki telewizyjnej, wieloletnie małżeństwo z zamożnym mężczyzną… Ale najważniejszy jest dla niej ON – ukochany syn, Daniel, który nigdy nie sprawiał problemów. Do czasu, gdy w jego życiu pojawiła się TA DZIEWCZYNA. Cherry jest śliczna i inteligentna, jednak wyraźnie coś ukrywa… Czy dziewczynie chodzi o Daniela, czy o życie, które prowadzi? Jeśli to drugie, jego matka będzie miała dla niej złą wiadomość…

MICHELLE FRANCES

Angielka, absolwentka Bournemouth Film School i American Film Institute w Los Angeles. Po powrocie do Londynu przez piętnaście lat pracowała w telewizji jako producentka i scenarzystka, m.in. dla BBC.

Ta dziewczyna jest jej debiutem literackim. Prawa do wydania powieści zostały sprzedane do 14 krajów. W Wielkiej Brytanii była jednym z 10 najlepiej sprzedających się e-booków, a premiera amerykańska została zapowiedziana na 2018 rok. W planach ekranizacja książki!

michellefrancesbooks.com

Tytuł oryginału:

THE GIRLFRIEND

Copyright © Michelle Frances 2017

All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2018

Polish translation copyright © Paweł Lipszyc 2018

Redakcja: Anna Walenko

Zdjęcie na okładce: Donald Tong/Pexels

Projekt graficzny okładki: Katarzyna Meszka-Magdziarz

ISBN 978-83-8125-192-1

WydawcaWYDAWNICTWO ALBATROS SP. Z O.O.(dawniej Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c.)Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawawww.wydawnictwoalbatros.comFacebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, hachi.media

Mamie – za miłość do książekTacie – za to, że zawsze miał dla mnie pozytywne słowo

PROLOG

2 marca, poniedziałek

„Kocham mojego syna”. Tylko to się liczyło. Fakt, że właśnie zamierzała zrobić coś okropnego, zupełnie nie miał znaczenia. Oto nadarzyła się sposobność, po ostatnich druzgoczących miesiącach w końcu zapaliło się światełko, i Laura wiedziała, że musi wykorzystać okazję. Przez wiele godzin się gryzła, teraz jednak, gdy już ostatecznie podjęła decyzję, ogarnęło ją przerażenie na myśl o tym, co ma powiedzieć. Miała wymówić słowa, które kompletnie ją załamią. Pierwszy raz. Pomyślała, że najpierw wypowie je na próbę, ale słowa – słowo – nie chciały uformować się należycie w jej umyśle; instynktownie je odrzucała.

Podeszła do umywalki w łazience jego prywatnego pokoju w szpitalu i przejrzała się w lustrze. Przelotnie sprawdziła, czy zmęczone niebieskie oczy nie zdradzają tego, co tkwi w jej duszy. Nie: żadnych błysków w zielonych tęczówkach, żadnych demonicznie zwężonych źrenic. Zmęczenie było za to wyraźne; zaskoczyło ją, jak bardzo się postarzała. Wokół oczu i ust pojawiło się więcej zmarszczek. Do tego smutek, dojmująca rozpacz, którą za wszelką cenę próbowała od siebie odpychać za pomocą tego nowego, drogiego szpitala, najlepszych lekarzy, jakich zdołała znaleźć, oraz kruchej nadziei. Na chwilę zapomniała, co zamierza zrobić, i myślała tylko o tym, co wkrótce się wydarzy. Serce waliło jej tak mocno, że zgięła się wpół i chwyciła za umywalkę. Po kilku sekundach stanęła prosto. Nic się nie zmieniło.

Dzisiaj wróciła Cherry. Laura sprawdziła wcześniej, że samoloty z Meksyku zazwyczaj lądują na Heathrow w godzinach rannych. Spojrzała na zegarek. Może ona jest już w swoim mieszkaniu w Tooting.

Ze ściśniętym gardłem, z trudem przełykając ślinę, sięgnęła po telefon. Musiała to zrobić jak należy. Każda matka postąpiłaby tak samo, powtarzała sobie raz po raz jak mantrę, która miała dodać jej sił.

Starannie wybrała numer. Czuła taką udrękę, że na przemian zdejmował ją chłód i oblewała się potem. Za moment jej życie się skończy. Wszelkie sensowne życie. Trzymając słuchawkę oburącz, by opanować drżenie dłoni, czekała, aż sygnał ucichnie.

JEDEN

Dziewięć miesięcy wcześniej – 7 czerwca, sobota

Laura była jak najlepszej myśli o dzisiejszym dniu. Gdy tylko otworzyła oczy, ogarnęło ją słodkie uczucie związane z początkiem wakacji. W ten sobotni ranek wstała i ubrała się wcześnie, przed wpół do ósmej, a już zaczynał się upał. Podeszła do drzwi Daniela i chwilę nasłuchiwała, ale w pokoju, który utrzymywali w czystości, gdy on był na studiach medycznych, panowała cisza. Jeszcze spał. Nic dziwnego, skoro przez parę ostatnich nocy wracał do domu długo po tym, jak Laura poszła już spać. Daniel przyjechał z uczelni całe dwie doby temu, a do tej pory go nie widziała. W pracy się paliło, więc wychodziła wcześnie, a gdy wracała do domu, syna nie było. Z pewnością nadrabiał zaległości w życiu towarzyskim. Laura, głodna nowin, zazdrościła jego przyjaciołom tych rozmów. O wszystkim chciała się dowiedzieć, pragnęła to chłonąć, dzielić z nim radość pierwszych kroków w życiu zawodowym i napawać się wspólnym latem, zanim Daniel wyjedzie na staż. Oto wreszcie nadszedł ich dzień: żadnych niecierpiących zwłoki, nagłych zmian w serialu, który produkowała dla ITV, przesiadując w montażowni do dwudziestej pierwszej, żadnych spotkań. Dzień tylko dla nich dwojga, matki i syna.

Z uśmiechem na twarzy uchyliła drzwi. W zalanym słońcem pokoju zobaczyła rozsunięte zasłony i pościelone łóżko. Na chwilę stanęła zdezorientowana, aż pojęła, że musiał zejść na śniadanie. Ciesząc się, że, podobnie jak ona, już wstał i zaczął się krzątać, zbiegła po schodach swego domu w Kensington i wpadła do kuchni. Pusto. Zagubiona, rozejrzała się i poczuła ukłucie niepokoju. Na blacie dostrzegła kartkę z wiadomością: „W piwnicy. Będę GŁODNY!”. Laura się uśmiechnęła. Daniel wiedział, że nie cierpiała, gdy nazywano owo pomieszczenie „piwnicą”, bo pobrzmiewało to fałszywą skromnością. Wielka czerwona przybudówka, rozciągająca się w głąb, a nie wszerz, kosztowała jej męża majątek. Howard oznajmił, że chce mieć własny „kąt”, a Laura niemal wybuchła śmiechem na ten eufemizm. Chociaż wcale nie było jej do śmiechu, bo wiedziała, że mąż chce mieć własny kąt, żeby odseparować się od niej. Pewnej nocy zaproponował to lekkim tonem, dodając, że warto, by „każde z nas miało trochę przestrzeni”. Z trudem pohamowała zaskoczenie i urazę; zresztą i tak prawie się nie widywali, bo Howard stale przesiadywał w biurze, grał w golfa, albo zamykał się w swoim gabinecie. Zatrudnił kosztownych fachowców, którzy wykopali ziemię pod domem i urządzili tam pokój do gier, piwnicę na wino, garaż i basen. Sąsiedzi nie byli zachwyceni hałasem, gruzem wywożonym z ziemi na taśmie i ogólnym oszpeceniem krajobrazu, więc Laura musiała ich przepraszać. Niedogodności miały przynajmniej charakter tymczasowy, nie tak jak przy budowie na końcu ulicy trzypiętrowego podziemnego bunkra, który zafundował sobie magnat stalowy, kiedy to u sąsiadów popękały frontowe filary.

Zjechawszy windą na basen, poczekała, aż szum silników ucichnie, po czym wkroczyła w lazurowy półmrok. W podświetlonej od spodu wodzie pływał, wzbijając pianę, Daniel i jak zwykle, gdy na niego patrzyła, ogarnął ją zachwyt. Akurat w chwili, gdy kończył długość, podeszła do głębokiego końca basenu i przyklękła nad wodą.

Na widok matki Daniel zatrzymał się i bez trudu wciągnął się na brzeg. Woda spływała z jego silnych ramion, gdy z uśmiechem objął Laurę i mocno przytulił. Tak jak przewidywał, pisnęła, by go upomnieć, ale potem, nie mogąc się oprzeć, odwzajemniła uścisk.

Czując, jak ją moczy, odepchnęła go i strzepnęła ciemne plamy na żółtej sukience.

– To nie było zabawne – powiedziała z uśmiechem.

– Tylko przytuliłem moją starą mamę.

– Może nie taką starą.

W swoich myślach Laura wciąż miała dwadzieścia pięć lat. Często przyglądała się innym kobietom, zadziwiona tym, że wkraczają w wiek średni, i dopiero po chwili docierało do niej, że należy do tego samego pokolenia. Bawiło ją, że ugrzęzła w swoistej amnezji wiekowej; jeszcze bardziej bawiło ją każde spojrzenie w lustro, potwierdzające, że choć wygląda dobrze jak na swój wiek, z całą pewnością nie ma dwudziestu pięciu lat.

– Daj spokój, dobrze wiesz, że podobasz się chłopakom.

Uśmiechnęła się. To prawda, że lubiła flirtujących przyjaciół Daniela, którzy wpadali na śniadanie, mówili na nią „pani C” i chwalili jej tosty francuskie. Już od pewnego czasu ich nie widywała.

– Jak się mają Will i Jonny?

– Nie wiem. – Daniel zaczął się wycierać jednym z włochatych ręczników, które pani Moore zmieniała trzy razy w tygodniu, niezależnie od tego, czy ktoś ich używał, czy nie.

– Nie spotkałeś się z nimi wczoraj?

– Pracują – odparł Daniel nonszalancko i wszedł za drewniany parawan. – Już zabrali się do zmieniania świata.

– W ubezpieczeniach? No tak, wiem, że pracują. Pytałam o wieczory. Jeśli nie spotykałeś się z chłopakami, to gdzie byłeś w ostatnie dwie noce?

Za parawanem panowało milczenie, a Laura nie widziała, że Daniel uśmiecha się w zamyśleniu. Chciał to zachować dla siebie nieco dłużej, ale nagle wezbrała w nim potrzeba, by podzielić się z kimś tajemnicą. Stopniowo wyjawi część szczegółów, nie wszystko, i będzie czerpał radość z przeżywania ich raz jeszcze.

– Hej! – zawołał Daniel, gdy matka zajrzała za parawan.

Laura stała z rękami założonymi na piersiach, czekając, aż syn odpowie na pytanie.

– Wyglądasz zupełnie przyzwoicie – stwierdziła.

Z przyjemnością patrzyła, jak wciąga szorty i koszulkę, dumna, że jej geny powołały do życia tak przystojnego młodzieńca. Oczywiście Howard też miał swój udział, ale syn odziedziczył wygląd po matce. Taki sam wzrost, takie same gęste falujące jasne włosy i mocne kości. Teraz Daniel, zamiast jej odpowiedzieć, z zawadiackim uśmiechem skierował się do windy.

Laura wzięła gwałtowny wdech.

– Nie naciskaj tego guzika.

– Idziesz?

Weszła za synem do windy i żartobliwie uszczypnęła go w ucho.

– Wyciągnę to z ciebie.

Winda ruszyła w górę.

– Au! Mogę zaprosić cię na coś do jedzenia?

– Czy ta sprawa wymaga oficjalnego komunikatu? – spytała Laura, unosząc brwi.

Kiedy drzwi windy się otworzyły, Daniel wziął matkę za rękę i poprowadził ją przez hol do rozległej kuchni z dębu i granitu.

– Po prostu chcę ci sprawić frajdę, mamo.

– Ty stary czarusiu. Zanim dam się zaprosić, podrzuć chociaż jakąś wskazówkę. Nie znoszę niepewności.

Daniel wyjął z lodówki sok i nalał sobie pełną szklankę.

– Szukam mieszkania. Wiesz, na rozpoczęcie stażu.

– Na pewno nie mogę cię przekonać, żebyś wrócił do domu? – spytała Laura z westchnieniem.

– Och, mamo… Jeśli nie liczyć wakacji, i to nie wszystkich, nie mieszkam w domu od pięciu lat.

Nie chodziło o to, że Daniel prowadził podejrzane życie towarzyskie. Po prostu, jak na dwudziestotrzylatka przystało, w pełni korzystał ze swojej prywatności i nie zamierzał spędzić dwóch następnych lat pod dachem rodziców, nawet jeśli w piwnicy był basen.

– Dobrze już, dobrze. Czyli polujesz na mieszkanie. W nocy?

– Mam taką agentkę „na boku”. – Uśmiechnął się szeroko.

Dopiero po chwili Laura załapała.

– Dziewczyna?

– Jest bardzo sumienna. Dokładnie wie, co mi się podoba.

– Dziewczyna!

– Mówisz tak, jakbym nigdy nie chodził na randki.

– Ale ta jest kimś wyjątkowym – stwierdziła z przekonaniem Laura.

– Skąd wiesz?

– Cóż, spotykałeś się z nią w ostatnie dwa wieczory, prawda?

– Tak…

– I dopiero co ją poznałeś! Dalej, kawa na ławę. Jak ma na imię?

– Cherry1 – odparł Daniel, rozbawiony matczynym entuzjazmem.

– Owoc! Wspaniały owoc sezonowy.

– Co takiego?

– Egzotyczna?

– Ma czarne włosy… – Uniósł dłoń i potrząsnął głową. – Nie wierzę, że to mówię.

Laura chwyciła syna za rękę.

– Nie, mów dalej, proszę. Chcę o niej usłyszeć wszystko. Skąd pochodzi?

– Z Tooting.

– A więc jest egzotyczna! Przepraszam, żartowałam. Teraz będę poważna. – Ze skruchą pocałowała go w rękę. – Ile ma lat?

– Dwadzieścia cztery.

– I jest agentką nieruchomości?

– Tak. No, aktualnie się szkoli. Dopiero zaczęła.

– I pracuje tutaj, w Kensington?

– Chce sprzedawać ładne domy. – Daniel usiadł na kuchennym blacie. – Dowiedziała się wiele o tej okolicy, udając, że chce się tu przeprowadzić. Za pośrednictwem innych agencji obejrzała dwadzieścia siedem mieszkań, zanim sama zaczęła pracować jako agentka. Odkryła, że potrafi z dużą pewnością siebie opowiadać o zaletach nieruchomości i o potencjalnych klientach. – Zaśmiał się. – To się nazywa przebojowość. Potem… dość odważnie, wymyśliła swoje CV. W każdym razie je podkoloryzowała. Przedstawiła się jako „ta dziewczyna”.

Laura uśmiechnęła się, choć postępowanie Cherry nieco ją zmroziło. Co było dość niemądre, bo przecież nie miała nic wspólnego z pracą tej dziewczyny ani nie była jej szefową. Wierzchem dłoni poklepała syna po kolanie.

– Chodź, podobno gdzieś mnie zapraszasz.

Daniel zeskoczył z blatu i podał jej ramię.

– Z najwyższą przyjemnością.

Chciał ugościć matkę, chciał się nią opiekować, być synem, którym lubiła się popisywać, choć wprawiało go to w pewne zakłopotanie. Usiądą w miłej knajpce, Laura będzie napawać się tym, że oboje mają dobry humor, a Daniel wiedział, że i on będzie się dobrze bawił. Zawsze dbał o to, by spędzali razem czas, zwłaszcza że odkąd pamiętał, w związku rodziców brakowało ciepła. Niewiele ich łączyło, a ojciec Daniela, partner w dużej firmie księgowej, rzadko bywał w domu. Daniel pragnął choć trochę wynagrodzić matce osamotnienie, które, jak wiedział, odczuwała. Od ostatniego spotkania z matką upłynęło już trochę czasu, co zwiększało jego poczucie winy i zakłopotanie z powodu kolejnego sekretu. Jeszcze nie powiedział matce, że zamierzał skrócić ich wspólny dzień. Wieczorem znowu spotykał się z Laurą.

DWA

Dwa dni wcześniej – 5 czerwca, czwartek

Może dlatego, że w dzieciństwie dostawał wszystko, co najlepsze, nigdy o niczym nie marzył. W każdym razie o niczym, co dało się kupić za pieniądze. Danielowi opłacono wspaniałe wykształcenie, a przy tym był inteligentny: szczęśliwa kombinacja, dzięki której lubił szkołę, a szkoła lubiła jego. Wykazał szczególne uzdolnienia do nauk ścisłych, co zachwyciło i jego rodziców, i nauczycieli, zwłaszcza wtedy, gdy Daniela zaproszono na studia medyczne do Cambridge. Uzupełnienie studiów stanowiły wakacje, które uznano za niezbędne. I tak, Daniel nauczył się nurkować, jeździć na nartach i poznawał świat. Wszystko to robił z radością i zainteresowaniem, co cieszyło i napawało dumą jego rodziców. Chociaż miał, czego dusza zapragnie, pozostał niezepsuty. Na Wielki Mur Chiński zareagował autentycznym podziwem i zdumieniem. Był wdzięczny, że może wrócić do domu samolotem w pierwszej klasie, ale gdy wylądował na Heathrow, nie zadzwonił po szofera ojca, tylko wsiadł do metra. Swobodna postawa życiowa Daniela rozciągała się także na ubrania: uparcie przywiązywał się do rzeczy, które najlepsze lata miały za sobą. Kiedyś, podczas jednego ze swoich przyjazdów z uczelni do domu, wydobył ze śmietnika stare spodnie wyrzucone przez panią Moore. Schował je, całe w dziurach, do bocznej kieszeni torby podróżnej. Te spodnie były jego starym przyjacielem i nie zamierzał się z nimi rozstawać.

Dwa dni temu, w wyblakłej koszulce i krótkich spodenkach rozłażących się w szwach przy kieszeniach, wkroczył do agencji nieruchomości na jednej z najdroższych londyńskich ulic, zajmującej się najbardziej ekskluzywnymi posiadłościami.

– Potrzebuję mieszkania – oznajmił z uśmiechem dziewczynie, która uprzejmie, choć z wahaniem podeszła do niego, gdy przekroczył próg.

– Do kupienia czy wynajęcia?

– Do kupienia.

Skierowano go do dużego lśniącego drewnianego biurka, gdzie ciemnowłosa głowa pochylała się nad papierami.

– W czym mogę pomóc?

Gdy podniosła wzrok i obdarzyła Daniela uśmiechem witającym klienta, odwzajemnił uśmiech, czując, że szukanie mieszkania staje się znacznie przyjemniejsze. Proste kruczoczarne włosy dziewczyny kołysały się wokół jej twarzy.

– Szukam mieszkania.

Ciemne oczy dziewczyny przypominały bezdenne stawy. Daniel spostrzegł, jak agentka ocenia go w myślach, dyskretnie zerkając na jego postrzępione szorty i koszulkę.

– Ile sypialni? Miał pan na myśli jakąś konkretną lokalizację?

– Dwie sypialnie – zdecydował bez wahania, uznając, że druga nada się na pokój do pracy.

Kiedy wczesnym rankiem wracał z Cambridge, nie miał zbyt wiele czasu, by przemyśleć, czego dokładnie potrzebuje. Przechadzając się po domu rodziców, zdawał sobie sprawę, że jeśli za bardzo się zadomowi, matka zacznie nalegać, żeby został. Nieuczciwie byłoby rozbudzać w niej nadzieję.

– A lokalizacja?

Daniel ponownie wyczuł, że agentka zastanawia się, co on tu właściwie robi. W dzielnicach Kensington i Chelsea nie było tanich ulic, a ceny niektórych mieszkań osiągały wprost niebotyczny poziom.

– Cherry Laine?

Agentka uśmiechnęła się z przymusem. Mimo irytacji nadal próbowała zachowywać się profesjonalnie.

– W pobliżu nie ma ulicy o tej nazwie.

– Boże, nie zamierzałem się nabijać. – Daniel z uśmiechem wskazał na mosiężną tabliczkę z jej imieniem i nazwiskiem, wypisanymi czarnymi literami. – Powinnaś pracować w jednej z wiejskich agencji w Cotswolds albo czymś takim.

Dziewczyna zmierzyła go twardym spojrzeniem, po czym odwróciła iPada w kierunku Daniela.

– Zależnie od twoich możliwości finansowych dysponujemy czterema mieszkaniami, które odpowiadają temu, czego szukasz. To znajduje się zaledwie dwie minuty drogi od stacji Knightsbridge…

– Pójdę je obejrzeć.

Dziewczyna dotknęła ekranu.

– Dobrze. Następne…

– Też obejrzę.

– Ale jeszcze ci o nim nie opowiedziałam.

Daniel z przyjemnością obserwował, jak agentka się waha, nie potrafiąc go zaszufladkować. Ludzie przychodzący do tej agencji z pewnością mówili wiele o swoich wymaganiach wobec poszukiwanej nieruchomości, o tym, jak powinna należycie spełniać ich potrzeby. Przypuszczalnie wkładali mnóstwo wysiłku w znalezienie idealnego miejsca, co Daniel uważał za olbrzymią stratę czasu. Im szybciej się z tym upora, tym lepiej.

– Obejrzę też pozostałe.

– Czas nagli?

– Wyobrażam sobie, że przy tych cenach wszystkie te mieszkania są dość miłe, prawda? Właściwie ile kosztują?

– Ceny tych konkretnych nieruchomości wahają się od dwóch i pół do czterech milionów.

– Kurczę.

– I owszem, są wyjątkowe.

– No to sama widzisz. Potrzebuję mieszkania i jestem pewien, że będę wielkim szczęściarzem, jeśli kupię któreś z tych wybranych przez ciebie. Pójdziemy je obejrzeć?

– Musimy się umówić. – Palce dziewczyny zatańczyły po ekranie.

– Dzisiaj trochę później? – Daniel się uśmiechnął. – Będę twoim najłatwiejszym klientem. Do podwieczorku coś wybiorę. To ty będziesz mnie oprowadzać, tak?

Dziewczyna obrzuciła go spojrzeniem, by się upewnić, czy nie trafiła na psychola.

– Owszem, ja – potwierdziła zdecydowanym tonem.

*

Dziewczyna zauważyła, że teraz był ubrany bardziej elegancko niż rano, gdy pojawił się w agencji. Miał na sobie granatowe bawełniane spodnie i jasnoniebieską koszulę. Niemal w milczeniu, posłusznie obchodził z nią całe mieszkanie na pierwszym piętrze.

– Jak widzisz, wszędzie są drewniane podłogi, a jednym z plusów tego mieszkania jest oczywiście hol.

Daniel powiódł wzrokiem.

– Co jest w nim takiego wyjątkowego? – spytał.

– Nie chodzi o to, co jest w nim wyjątkowego. Chodzi o sam fakt, że jest tu hol.

Daniel pomyślał ze zdziwieniem, w jakimż to świecie hol uznaje się za atut, jeśli człowiek płaci dwa i pół miliona funtów, ale nie chciał urazić agentki tym komentarzem. Zresztą w jego ustach zabrzmiałby słabo. W końcu to on oglądał mieszkanie.

– Tam jest salon – powiedziała, wskazując na drzwi w holu.

Daniel zajrzał do środka.

– Ładna sofa – stwierdził. – Żółta.

– Cytrynowa – poprawiła go agentka. – Oczywiście po sprzedaży meble będą usunięte. Właściciel zostawił je tylko na czas prezentacji.

– Czyli mieszkanie jest puste?

– Tak. I niezaplombowane.

– Właściciel nie chciał zabrać sofy do nowego mieszkania?

Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

– Przypuszczam…

– Że co?

– Że kupili sobie nową.

Daniel uśmiechnął się i ruszył za nią do tego pożądanego holu, sprawdzając, czy nic mu nie umknęło, ale po chwili postanowił skoncentrować się na samej Cherry. Podobał mu się jej chód, taki zdecydowany, jakby ważne było dla niej, dokąd i po co idzie. Czuł, że to zdecydowanie może się rozciągać także na inne obszary jej życia, i zapragnął dowiedzieć się o nich więcej. Właśnie wtedy dziewczyna odwróciła się i pochwyciła jego spojrzenie. Przystanęła i skrzyżowała ręce na piersi.

– Kuchnia jest tam. – Wyciągnęła rękę i stało się jasne, że Daniel ma wejść pierwszy.

– Przepraszam. Nie patrzyłem na twój tyłek.

Zaskoczona jego bezpośredniością, uniosła brwi.

– Czy naprawdę interesuje cię to mieszkanie?

Chociaż temu mężczyźnie nie dało się odmówić wdzięku, Cherry nie znosiła typów, którzy marnowali czyjś czas. Miała do nich niezłego nosa, ponieważ sama tak postępowała. Co prawda jedynie wtedy, gdy marnowanie cudzego czasu było środkiem do osiągnięcia celu.

– Tak – zapewnił ją pospiesznie. – Wezmę je.

– Przecież nie widzieliśmy jeszcze pozostałych.

– Ale to jest najtańsze, prawda?

– Owszem.

– Po co przepłacać? Nawet to wydaje się…

– Tak?

– Nieprzyzwoicie drogie…

Dziewczyna wpatrywała się w Daniela.

– Przepraszam, ale sądzę, że to… lekka przesada. Tyle pieniędzy za jedno mieszkanie.

– Ale chcesz je kupić?

– Tak, proszę. Razem z meblami. Jeśli są na sprzedaż. – Ojciec jasno zapowiedział Danielowi, że wynajem nie wchodzi w grę. To byłoby wyrzucanie pieniędzy, w istocie pieniędzy ojca, bo Daniel miał fundusz powierniczy. Gdyby ojciec zaakceptował to mieszkanie, stałoby się ono rodzinną inwestycją. – Zresztą wszystkie mieszkania są do siebie podobne, prawda?

Cherry otworzyła usta, by coś powiedzieć.

– Oczywiście, że nie są! Nie, nie, przepraszam… Uznaj mnie za ignoranta. Ale… tak sobie myślę… Moglibyśmy lepiej spożytkować nasz czas.

Dziewczyna wiedziała już, co za chwilę nastąpi.

– Czy masz dziś wolny wieczór? Dasz się zaprosić na kolację?

Zawsze bawiło ją, że zamożni ludzie nazywają to „kolacją”, jak gdyby wciąż tkwili jedną nogą w prywatnej szkole. W każdym razie trochę bardziej utwierdziła się w przekonaniu, że mógł sobie pozwolić na mieszkanie, na które tak lekko się zdecydował. To było jej ostatnie spotkanie tego dnia; pozostałe mieszkania mieli obejrzeć nazajutrz. Teraz wystarczyło, że podrzuci klucze do biura, i wieczór będzie należał do niej. Pomyślała, co ją czeka: jazda dusznym metrem rozwożącym pasażerów po rozmaitych częściach południowego Londynu, coraz mniej przyjemnym, w miarę jak wagony pustoszały. Dojeżdżając do Tooting Broadway, zawsze czuła się jak uboga krewna, ale przynajmniej, pomyślała i wzdrygnęła się, nie wysiadała na ostatniej stacji. Z Tooting miała dwa kroki do Sainsbury’s, żeby coś zjeść, zanim wróci do swojej ciasnej klitki bez holu. Cenny kostium powiesiłaby obok innych wartościowych ubrań, po czym niewątpliwie spędziłaby wieczór na studiowaniu w internecie rynku nieruchomości i zastanawianiu się, kiedy zdoła się stąd wyrwać.

Cherry spojrzała na klienta. Podobał jej się i on, i jego niefrasobliwość. Przyjemna odmiana po tych wszystkich ludziach, którzy rezygnowali z zakupu mieszkania, ponieważ armatura w łazience była chromowana, a nie mosiężna, i obrażali się, gdy sprzedający nie chciał jej wymienić. Czemu by nie pójść na kolację z tym mężczyzną? – pomyślała. W końcu dlatego przecież tak bardzo starała się o pracę w tej części miasta.

TRZY

7 czerwca, sobota

Laura siedziała na swoim zwykłym miejscu, bokiem do męża, skubiąc sałatkę z grillowanym kurczakiem. Wszystkie okna wielkiej przewiewnej jadalni były otwarte, ale mimo to upał dawał się we znaki. Laura spędziła leniwe popołudnie w ogrodzie, Daniel wylegiwał się na leżaku, ona siedziała pod parasolem. Syn z zamkniętymi oczami odpowiadał na jej pytania, śmiejąc się z jej palącej chęci, by dowiedzieć się wszystkiego o Cherry, a Laura cieszyła się, że Daniel nie widzi, jak ona napawa się jego widokiem. Właśnie gdy wstała, by zabrać się do gotowania, otworzył oczy i usiadł, patrząc na nią z zakłopotaniem.

– Chciałem powiedzieć…

Laura odwróciła się, uśmiechnięta.

– Tak jakby obiecałem Cherry… To jest koncert… w parku… Przepraszam, wiem, mówiłem, że zostanę w domu z tobą i tatą…

Szybko przełknęła rozczarowanie, zbyła przeprosiny Daniela machnięciem ręki i powiedziała, żeby dobrze się bawił.

Teraz, na widok długiego stołu, mogącego pomieścić dziesięć osób, poczuła nagłą irytację z powodu dziwacznego sposobu, w jaki siedzieli z Howardem, kurczowo trzymając się jednego końca, jak na tonącym statku, zgodnie z martwym rytuałem, którego przestrzegali od tak dawna, że żadne z nich już go nie kwestionowało. Laura spojrzała na męża. Najwyraźniej nie przeszkadzał mu stół, upał ani fakt, że przestali ze sobą rozmawiać. Z okularami odsuniętymi na czoło czytał dzisiejszy „Telegraph”, napełniając usta sałatką i młodymi ziemniakami. Popołudnie spędził poza domem – zdążyła się do tego przyzwyczaić – ale teraz wrócił i chciała z nim porozmawiać. Słyszała brzęk jego noża o porcelanowy talerz oraz muzykę Mozarta w tle i gdy się odezwała, jej własny głos zabrzmiał jak obcy.

– Coś ciekawego?

– Tylko golf – odparł Howard, nie podnosząc wzroku.

Golf. Laura poczuła ukłucie. To była jedna z nielicznych rzeczy, które ekscytowały męża. Golf oraz, rzecz jasna, Marianne. Nigdy nie wiedziała, co on tak naprawdę robi. We wszystkie soboty i niedziele, czasem także po południu w dni robocze, gdy mógł się wyrwać z pracy, mówił jej, że idzie na golfa, ale uczucie szczęścia, prywatnego szczęścia, które Howard zatrzymywał dla siebie, podpowiadało jej, że widział się z kochanką. Nie, żeby była zdziwiona. Zdziwienie przyszło dwadzieścia lat temu, gdy odkryła ten romans. Pani Moore przed oddaniem garniturów Howarda do pralni opróżniła ich kieszenie, a paragony, które tam znalazła, położyła na kuchennym blacie. Laura zobaczyła je przy śniadaniu, gdy Howard wyszedł już do pracy. Miała całkowitą pewność, że nigdy nie otrzymała tych kwiatów ani nie została zabrana na lunch w minioną sobotę. Howard oczywiście najpierw zaprzeczył, ale Laura już wiedziała i w końcu przyznał się gniewnie, jakby to była jej wina.

– Dobra, to prawda. Jesteś zadowolona?

Niezbyt fortunny dobór słów: oczywiście, że nie była zadowolona, jej świat właśnie się załamał. Potem odkryła, że romans trwał już od dwóch lat i że Howard kochał tamtą kobietę. Ona również była mężatką, miała małe dzieci i nie czuła się gotowa do rozbijania rodziny. Laura nosiła się z myślą o odejściu od męża – posiadała własne pieniądze, więc poradziłaby sobie – ale należało pomyśleć o Danielu. Howard w niezwykle emocjonalny sposób powiedział jej, że nie chce porzucać syna, który dopiero co wyszedł z wieku niemowlęcego; obiecał, że to zakończy, i Laura przyjęła go z powrotem. Jednak wszystko się zmieniło. Howard przez całe tygodnie był nieszczęśliwy, pracował do późna, prawie się nie odzywał, a ironia polegała na tym, że właściwie nie widywał Daniela. W małżeństwie utrwalił się wzorzec: Howard pracował, Laura wychowywała syna. Przywykła do osamotnienia. Jej dzieciństwo składało się z niezliczonych opiekunek, ponieważ matka chodziła na przyjęcia, a ojciec pracował. Laura była jedynaczką – więcej dzieci sprawiałoby zbyt dużo kłopotu. Bardzo pragnęła bliskiego kontaktu z matką, ale nigdy go nie nawiązała. Dzisiaj oboje rodzice już od dawna nie żyli. Postanowiwszy, że Daniel nigdy nie będzie się czuł taki opuszczony jak ona, schowała do kieszeni urazę z powodu romansu Howarda i zaczęła troskliwie organizować synowi życie: kluby, wakacje, przyjaciół. Matka i syn zbliżyli się do siebie, a Howard zaczął się czuć odrzucony. Jeszcze trudniej znosił przebywanie w domu, pracował coraz dłużej, jego rozdrażnienie rosło. Z powodu odstawienia na boczny tor stał się okrutny wobec Laury i krytykował jej metody wychowawcze, kiedy w weekendy Daniel płakał na widok tego obcego mężczyzny, który brał go na ręce.

Wiele lat później, już po wyjeździe Daniela na studia, Laura była w domu, gdy Howard oznajmił, że idzie na drinka.

– Spotykam się z kimś z klubu – wyjaśnił.

Właśnie nalewała wody do czajnika, gdy poczuła, jak słowa męża przebijają jej serce. Wypuściła z rąk czajnik, usiłując złapać oddech. Nagle do niej dotarło, kim jest ten „ktoś z klubu”. Marianne wróciła. Zarówno syn Howarda, jak i jej dzieci podrosły. Laura przypomniała sobie, że w zeszłym tygodniu Howard również spotkał się z „kimś z klubu”. Dalej nie sięgała już pamięcią, choć gorączkowo usiłowała sobie przypomnieć. Kiedy szok minął, poczuła się wyczerpana i pokonana, bo pojęła, że Howard i Marianne nadal się kochali.

Z czasem „golf” rozciągnął się na całe weekendy i coraz rzadziej widywała męża. Nieraz rozważała, czy nie poprosić go o rozwód, ale właściwie przestało to mieć znaczenie. Choć wiedziała, że to przez Howarda czuje się osamotniona, stawienie czoła całej sprawie i rozstanie tylko rozjątrzyłyby ranę. Zawsze wolała koncentrować się na innych rzeczach. Daniel od dawna stanowił centrum jej życia i teraz była zachwycona na myśl, że poznał wyjątkową osobę, z którą ona może zdoła się zaprzyjaźnić.

– Daniel znów dzisiaj wyszedł – powiedziała do męża.

– Domyśliłem się.

– To już trzeci wieczór z rzędu.

Howard nadal nie odrywał wzroku od gazety.

– Jest dorosły – stwierdził i zaśmiał się.

– Naturalnie. – Laura stłumiła irytację. – Spotyka się z dziewczyną.

W końcu Howard spojrzał na żonę.

– To bardzo dobrze.

– Myślę, że jest po uszy zakochany. Poznali się dopiero trzy dni temu. Od tamtej pory widuje ją co wieczór.

– Do czego zmierzasz?

– Och, daj spokój, Howardzie. Nie chcesz się dowiedzieć, kim jest dziewczyna, która tak zawróciła mu w głowie?

– Najwyraźniej ty chcesz.

– Może wyślę mu SMS-a.

– Ani się waż – rzucił ostro Howard.

Dotknięta, zastygła z widelcem w połowie drogi do ust.

– Tylko żartowałam.

– Zostaw go w spokoju. Pogódź się z tym, że po raz pierwszy nie znasz wszystkich szczegółów z jego życia. Nie wtrącaj się.

– Nie wtrącam się – powiedziała cicho i nagle zapragnęła wyjść z jadalni.

Odłożyła serwetkę na stół i wstała. Już miała zanieść talerz do kuchni, kiedy…

– Masz obsesję. – Ostre słowa padły nagle. – Jesteś zaborcza.

Laura zamarła.

Przez chwilę milczeli, a potem Howard podniósł się i wyszedł.

Laura stała z talerzem w dłoni. Łzy napłynęły jej do oczu nie tylko dlatego, że była wstrząśnięta tym oskarżeniem, ale także z powodu spojrzenia, jakie Howard posłał jej na odchodne, pełnego głębokiej pogardy. Usiadła na chwilę, po czym, jakby nie chcąc dopuścić, by słowa męża do niej przylgnęły, pospiesznie wstała i poszła do kuchni. Wiedziała, że nie ma sensu iść za Howardem. Zaszył się w swoim gabinecie, a zresztą nie była w nastroju do konfrontacji, nie miała ochoty na kłótnię.

Talerz zabrzęczał o blat i z Laury wylał się cały gniew i oburzenie na słowa męża. Przecież Howarda brakowało przez wszystkie te lata. Co mógł wiedzieć o gigantycznej pracy związanej z wychowywaniem dziecka? O nieustannej opiece nad niemowlęciem, o zarwanych nocach, wycieraniu buzi, rączek, pupy, stołów, wysokich krzeseł – wycierać, wycierać, wycierać. Czy wiedział, jak to jest nie móc pójść do toalety? Czy znał uczucie absolutnej pewności, że jedno przytulenie ukoi ból wszystkich stłuczeń i siniaków? I zawsze należało być gotowym na takie przytulenie dziecka. Przeżycie dnia z dzieckiem wymagało nieustannych wybiegów psychologicznych i taktyki odwracania uwagi. Howard nigdy nie musiał sobie radzić z rozdzierającym serce płaczem Daniela – ani cierpieć z tego powodu – kiedy mały nie chciał iść do żłobka; nie musiał się domyślać, gdy jego czteroletni syn nie potrafił wyjaśnić, czemu brakuje mu pewności siebie w nawiązywaniu przyjaźni. Nie musiał podejmować decyzji w kwestii sportów, klubów, zabaw; ani zastanawiać się, jak zachęcić dziecko do niezależności, tak by zarazem nie miało poczucia, że jest pozbawione wsparcia; ani uspokajać syna, gdy przeżywał lęki nocne po nagłej śmierci dziadka na zawał. Co Howard wiedział o tym wszystkim? Laurę ogarnął gniew na tę okropną krótkowzroczność męża, a potem nalała sobie kieliszek wina i gniew przygasł. Nikt nie mógł o tym wiedzieć, nikt oprócz matki.

Trzymając kieliszek, wzięła swoją książkę leżącą obok lodówki i wyszła do ogrodu. Zapadał zmierzch. Jaśmin pięknie pachniał, setki drobniutkich białych gwiazdek rozwijały się wraz z nadejściem czerwca. Laura zapaliła świeczki o zapachu cytronelli i wkrótce zleciały się ćmy, by to zbadać. Huśtając się na bujanej ławce, pozwoliła umysłowi swobodnie dryfować. Zabawnie było sięgać myślami wstecz: przez lata był właściwie tylko Daniel i ona, a teraz miał na dobre się wyprowadzić. Nagle przypomniała sobie, co mówił w wieku trzech lat, siedząc z nią w tym ogrodzie. Udawał, że jest szczeniaczkiem, i podskakiwał wokół niej.

– Hau! – wołał. – Czy on ci się podoba?

– Jest prześliczny.

– Możesz go zatrzymać, jeśli chcesz.

– Naprawdę?

– Możesz go zatrzymać na zawsze. – I Daniel mocno obejmował ją za szyję.

Miaucząc żałośnie, przyszedł kot, z ogonem jak szczotka klozetowa, a Laura ujrzała lisa, który węszył przy dużym matowym oknie na środku trawnika, stanowiącym część sufitu podziemnego basenu. Moses wskoczył jej na kolana – miauczał i czekał na wybawienie. Laura kupiła go dla Daniela, kiedy miał dziewięć lat, żeby chłopiec nauczył się opiekować zwierzętami. Był to mały srebrnoszary kot birmański, którego z czasem bardzo polubiła. Teraz podniosła kamyk i cisnęła w stronę lisa. Nie lubiła tych zwierząt; niepokoiło ją, że są do wszystkiego zdolne i że nie znają żadnych granic. Niedawno słyszała, jak pewna zdenerwowana kobieta zadzwoniła do porannego programu radiowego i z niedowierzaniem opowiadała o lisie, który w biały dzień wszedł tylnymi drzwiami i wskoczył do dziecięcego łóżeczka. Laura się wzdrygnęła. Gdyby coś takiego wydarzyło się w dzieciństwie Daniela, przypuszczalnie rozwaliłaby lisowi łeb o patio.

Trzy wieczory z rzędu, pomyślała z uśmiechem. Kto spotyka się z dziewczyną trzy wieczory z rzędu na samym początku znajomości? Co miała w sobie wyjątkowego? Rozmyślając o Cherry, zaczęła myśleć o innej dziewczynie, nieco starszej od Daniela. Rose była pierwszym dzieckiem Laury. Idealne niemowlę, od urodzenia jadła i spała regularnie jak w zegarku. Dlatego było bardzo niezwykłe, że kiedy miała zaledwie kilka dni, któregoś razu Laura nie mogła jej dobudzić na karmienie. Gdy udało się to trzy godziny później, Laurę ogarnął taki niepokój, że zabrała maleństwo do lekarza. Ten tylko spojrzał na dziecko i kazał Laurze pędzić do szpitala. Zdiagnozowano paciorkowce grupy B, pochodzące od niewykrytych bakterii w kanale rodnym. Dwadzieścia cztery godziny później lekarze oznajmili rodzicom, że Rose umiera – i po dwóch godzinach umarła w ramionach Laury. Miała dokładnie siedem dni.

Poczucie winy załamało Laurę i prawie rozbiło ich małżeństwo. Nie potrafiła odegnać od siebie myśli, że Rose mogłaby żyć, gdyby ona zabrała ją do lekarza od razu, kiedy mała nie obudziła się na karmienie. Małżeństwo uratowała kolejna ciąża Laury. Dziesięć miesięcy później, gdy na świat przyszedł Daniel, Laura przysięgła – kimkolwiek była słuchająca jej istota – że poświęci życie temu maleństwu i nie pozwoli, by spotkało je coś złego.

Laura zaczęła głaskać kota, który umościł się na jej miękkich udach i przymknął oczy z ulgą, że lis już znikł. Raz po raz Moses zerkał na oszalałe ćmy, ale był zbyt leniwy lub zmęczony, by żywiej na nie zareagować. Huśtając się łagodnie, Laura rozmyślała o tej nieznanej jeszcze dziewczynie, która miała tyle lat, ile miałaby jej córka.

CZTERY

7 czerwca, sobota

Cherry nigdy wcześniej nie była na trzech randkach z rzędu, w kolejne trzy wieczory. Zagłębili się w Hyde Park, minęli złocisty Albert Memorial i jezioro Serpentine. Daniel niósł plecak z koszem piknikowym, Cherry trzymała koc. Nieprzyjemnie ją grzał i odsuwała go od siebie, by jak najmniej dotykał jej ciała. Skwarny dzień przeszedł w śródziemnomorski wieczór. Nadal było jasno i miało tak pozostać jeszcze co najmniej przez cztery godziny; park roił się od ludzi kipiących wakacyjnym optymizmem. Cherry zaczynała się dobrze bawić. Pierwsze randki mieli za sobą, uporali się już z nieuniknionym skrępowaniem i nadmierną uprzejmością i teraz powoli tworzyły się niewidzialne więzi. Cherry wiedziała, że Daniel pragnie zostać kardiologiem, że lubi jeździć na rowerze i spływać tratwą po górskich rzekach; pisał lewą ręką, ale jadł prawą. On wiedział, że Cherry lubi truskawki, ale nie dżem truskawkowy; jej ojciec zmarł, gdy była dzieckiem; mieszkała z mamą, ale widywała ją rzadko, bo matka dużo pracowała.

Cherry zachowała dla siebie informację, że mieszkanie znajdowało się w obskurnej części Croydon, gdzie na ulicy nieustannie walały się śmieci: puszki po piwie, wyrzucone meble i bliżej niezidentyfikowane łachy, wyglądające tak, jakby nadal coś się w nich kryło. Kiedy Cherry dorastała, w domu się nie przelewało, ale po śmierci ojca przyszła prawdziwa bieda. Ten człowiek okazał się na tyle głupi i samolubny, że nie zadbał o ubezpieczenie. Żeby utrzymać ciasne mieszkanko, matka musiała przedłużyć swoje godziny pracy w supermarkecie na skraju miasta. Cherry widziała, jak jej świat materialny kurczy się od tanich ubrań do rzeczy używanych; zero wakacji, tylko sporadyczne wypady na plażę. W szkole też zdarzały się kłopotliwe sytuacje. Ponieważ nie mogła sobie pozwolić na odbitkę zdjęcia klasowego, stała z boku, wykluczona i skrępowana, gdy jej roześmiane koleżanki pokazywały sobie, kto jest obok kogo na zdjęciu. Cherry nienawidziła biedy.

Wszystko to zachowała dla siebie. Napomknęła jedynie, że pochodzi z Surrey, którego Croydon było częścią, co prawda wiele stuleci temu. Daniel i ona wymieniali się informacjami i wraz z bliskością rodziło się ciepło, aż mogli zacząć sympatycznie sobie docinać, co dodatkowo wzmocniło więź. Mieli już za sobą pierwszy pocałunek, całkiem przyjemny; Cherry musiała przyznać, że Daniel bardzo ją pociąga.

Dotarli do ogrodzonego terenu, gdzie miał się odbyć koncert. Daniel podał bilety, które cudem zdobył w ostatniej chwili, i weszli. W ślad za tłumem ruszyli ku łące, gdzie Cherry pozwoliła Danielowi wybrać miejsce z dobrym widokiem na scenę. Rozłożył koc, a ona usiadła, prostując długie, lekko opalone nogi. Spostrzegła, że niektórzy przynieśli rozkładane krzesła, i była trochę zła, że sami nie wpadli na ten pomysł. Podejrzewała, że po kilku godzinach twarda ziemia da się jej we znaki, ale muzycy Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej właśnie zaczęli stroić instrumenty, więc odpędziła od siebie te przyziemne myśli.

– W dzieciństwie przychodziłem tu co roku – powiedział Daniel. – Przynosiliśmy podwieczorek. W ten sposób mama edukowała mnie w muzyce poważnej.

Czyli to był jego lokalny park. Spora różnica w porównaniu z placem zabaw jej dzieciństwa: posępne drabinki z obłażącą farbą, gdzie nieustannie przesiadywała grupa apatycznych nastolatków, jak pleśń, której nie można do końca usunąć. Cherry nigdy wcześniej nie była na koncercie muzyki poważnej, chociaż od czasu do czasu słuchała stacji Classic FM. Postanowiła ostrożnie sprawdzić, jak on zareaguje na tę informację.

– To mój pierwszy koncert. Przynajmniej jeśli chodzi o muzykę poważną.

– Wierz mi, niczego nie straciłaś – rzucił nonszalancko. – Ja w każdym razie nie doceniałem tej muzyki, kiedy byłem młodszy. Dwadzieścia kilka lat to idealny wiek, by ją polubić, tak mówią święte księgi.

Cherry uśmiechnęła się, rada, że poszło tak gładko. Poczuła lekką ulgę, bo najwyraźniej nie zamierzał osądzać luk w jej wychowaniu. Jeśli kiedykolwiek zdarzy się jej faux pas albo czegoś nie zrozumie, nie powinno to chyba zrazić Daniela.

– To znaczy, że jesteśmy w szczytowym momencie – stwierdziła, przyjmując od niego chablis w obowiązkowym plastikowym kubku.

– Imprezy czekają. Co robisz w pierwszy piątek lipca?

Cherry szybko zastanowiła się, o co może mu chodzić, i przypomniała sobie, co mówili w radiu.

– Będę wymachiwała flagą w Royal Albert Hall?

– Jesteśmy umówieni – odrzekł ze śmiechem i spojrzeli na siebie, szczęśliwi, że mają wspólne plany.

Właśnie wtedy koncert się rozpoczął i Cherry patrzyła, jak wszyscy muzycy jednocześnie pochylili się nad instrumentami, wkładając w swoją grę całe serce. Poczuła na rękach gęsią skórkę i uśmiechnęła się do Daniela tak, że zabrakło mu tchu.

– Chciałabym mieć taki talent – wyszeptała z podziwem i znowu przeniosła wzrok na scenę.

Podczas gdy Cherry obserwowała filharmoników, Daniel ukradkiem zerkał na nią. W jej zachwycie pierwszych doznań było coś odświeżającego. Dawne dziewczyny, siostry jego szkolnych przyjaciół, trudno było czymś zaskoczyć, a czasem jeszcze trudniej zadowolić, i ich obecność często wręcz go męczyła. Cherry, mimo że wcale nie brakowało jej ogłady, nie wychowała się pod kloszem i Daniel stwierdził, że samo towarzystwo tej dziewczyny pozwala mu cieszyć się koncertem muzyki poważnej, choć miał ich już wiele za sobą. Nagle zapragnął dzielić z Cherry także inne rzeczy – zwiedzanie galerii, słuchanie koncertów, wyprawy nad morze czy nawet wakacje za granicą – i nagle lato nabrało rumieńców.

Kiedy symfonia Mozarta porywała ją w górę i na powrót sprowadzała na ziemię, Cherry czuła na sobie wzrok Daniela. Pozwalała mu patrzeć, bo sprawiało jej to przyjemność. Dotychczas tylko raz w życiu wzbudziła zainteresowanie kogoś z klasą. Od ostatniego spotkania z Nicolasem Brandonem upłynęło już ponad sześć miesięcy, ale wciąż widziała go tak wyraźnie, jakby siedział tuż przed nią. Namówiła przyjaciółkę, by wyskoczyły na drinka (pod pretekstem poplotkowania), ale wybrała mały, elegancki bar, dość daleko od domów ich obu. Kiedy weszły, przyjaciółka wydała okrzyk zachwytu na widok wnętrza, a on tam stał, zgodnie z przewidywaniem Cherry. Otworzyła torebkę i wyjęła pieniądze.

– Zamówisz? Idę do toalety.

Gdy przyjaciółka ruszyła w stronę baru, Cherry podeszła do Nicolasa. Podniósł wzrok, kiedy znajdowała się parę metrów od niego, a wyraz zaskoczenia i zakłopotania na jego twarzy ugodził ją do żywego. Nicolas był najstarszym synem potentata telekomunikacji i obecnie kończył ekonomię na Oksfordzie, przygotowując się do pracy u boku ojca. Docelowo miał przejąć firmę. Wychował się w Webb Estate, ogrodzonym terenie ekskluzywnych posiadłości wartych miliony funtów, na południowym krańcu Croydon, gdzie stuletnie zasady zakazywały chodzić w szortach czy rozwieszać pranie w ogrodzie.

Cherry zobaczyła, że Nicolas się odwraca, jakby jej nie poznał, ale nie zamierzała pozwolić mu się wymknąć. Podeszła do jego stolika, tak blisko, że nie miał innego wyjścia, jak zauważyć jej obecność.

– Cześć – powiedział, udając zdziwienie.

– Cześć. Nie sądziłam, że cię tu spotkam.

– Przerwa z okazji Świętego Michała. Skończyliśmy w zeszłym tygodniu.

Cherry doskonale o tym wiedziała, ponieważ na stronie uczelni sprawdziła daty świątecznych przerw.

– Czyli, hm… nadal tu przychodzisz? – spytał.

Ten bar był ich miejscem. Nicolas zabrał tu Cherry na pierwszą randkę; pamiętała, jak sięgając przez stół, trzymali się za ręce i planowali, jak będą się spotykać, kiedy on wróci na uniwersytet. Cherry zamierzała ustawić inaczej swoje zmiany w restauracji, by nie pracować już w weekendy i móc odwiedzać go w Oksfordzie. Wtedy nie przyszło jej na myśl, że wszystkie plany układali głównie pod jego kątem.

– To pewnie ostatni raz. Przeprowadzam się – oznajmiła.

– Serio? Dokąd?

– Do Kensington. – Nie była to całkowita prawda, ale wystarczająca.

– Ach tak? – Przez twarz Nicolasa przemknął uśmiech niedowierzania, jak gdyby wątpił, czy Cherry na pewno wie, gdzie leży Kensington.

– Co? Uważasz, że nie jestem dość dobra?

– To nie tak. – Zmarszczył brwi i odwrócił wzrok.

– Nie? Ale pamiętam, jak mówiłeś, że twoi rodzice mają wobec ciebie pewne wymagania. I że te sprawy nie są twoim pomysłem, ale nie masz wyjścia, jeśli chcesz przejąć firmę po ojcu.

Cherry podniosła wzrok, gdy od strony toalet zaczęła się zbliżać piękna blondynka z wyrazem konsternacji na twarzy. Cherry zastygła, serce jej waliło. Nicolas nie marnował czasu. Tę dziewczynę z pewnością zaaprobowaliby jego rodzice, dziewczynę z pieniędzmi, dobrym pochodzeniem i koneksjami.

– Wszystko w porządku? – spytała podejrzliwie blondynka, zerkając to na Nicolasa, to na Cherry.

– Jak najbardziej – zapewnił pospiesznie.

– Trzymaj, jabłkowe martini – powiedziała przyjaciółka Cherry, podchodząc i wręczając jej drinka.

Cherry dostrzegła, że Nicolas spogląda na nią – to on nauczył ją pić jabłkowe martini. Natychmiast pożałowała, że je zamówiła. Gwałtownie odwróciła się i odeszła, słysząc, jak blondynka wypytuje o nią Nicolasa. Gdy dotarła do baru, obejrzała się i zobaczyła, że tamci się przytulają. Nicolas wyraźnie namawiał blondynkę, żeby dopiła swojego drinka, tak by mogli wyjść. Cherry nie chciała być tą porzuconą. Wychyliła martini, złapała przyjaciółkę za rękę i oznajmiła, że wychodzą.

Nie tak to sobie zaplanowała. Chciała go zachwycić, zasiać w nim wątpliwości, czy nie popełnił ogromnego błędu, porzucając Cherry pod koniec lata. Zawsze wierzyła, że Nicolas ją uratuje, wyrwie z restauracji należącej do sieci prowadzonej przez sławnego szefa kuchni. Praca bez żadnych perspektyw, której nigdy nie należało podejmować.

Cherry była stworzona do większych rzeczy. Niewiarygodnie zdolna w szkole, nie miała szczęścia do nauczycieli. Nieustannie przepracowani, zadawali jej tylko coraz więcej i zostawiali samej sobie. Kończąc szkołę z najwyższymi ocenami z pięciu przedmiotów, była spłukana. Uniwersytet nie wchodził w grę. Nie mogła sobie pozwolić na studia, nie tylko z powodu kosztów i długów. Pragnęła wyrwać się z nędzy. Marzyła o najprostszych rzeczach: nauczyć się prowadzić samochód, wynieść się od matki, zacząć tworzyć własne życie, jednak jej pokolenie wkraczało w przyszłość mającą bardzo niewiele do zaoferowania. Bezrobocie w grupie wiekowej poniżej dwudziestu pięciu lat biło rekordy; młodzi ludzie nie mogli marzyć o kupnie domu. Nałożone na nich długoterminowe brzemię finansowe miało spłacać dług publiczny.

Zdesperowana, za skąpe oszczędności z sobotniej pracy wyjechała do Australii. Liczyła, że zacznie się imać różnych zajęć, aż ktoś dostrzeże jej inteligencję i potencjał, ale wkrótce przekonała się, że jest to kierat zbierania owoców i kelnerowania. Co gorsza, czuła się uboga. Nie była stworzona do życia z plecakiem. Wróciła do Anglii, gdzie czekała na nią jedynie praca osoby witającej gości w restauracji. O oczko lepiej niż kelnerka. Tymczasowe zajęcie przeciągnęło się na kolejny rok i Cherry patrzyła rozdrażniona, jak absolwenci uczelni szybko zajmują kierownicze stanowiska i dostają większe pensje. Ludzie mniej inteligentni od niej, ale mogący sobie pozwolić na studia, co najwyraźniej automatycznie dawało im przewagę.

Kiedy znalazła się na dnie, pojawił się Nicolas i znów wszystko rozkwitło. W jego towarzystwie czuła się dobra i wyjątkowa, czuła, że przynależy do tego świata. Jej umysł ożywał, gdy dyskutowali o sposobach uzdrowienia gospodarki i o bezrobociu młodych. Nicolas dał jej przedsmak życia z pieniędzmi. Bez kompleksów siedziała w ekskluzywnych restauracjach i odkryła w sobie naturalny talent do wybierania dobrego wina. Wszystko to skończyło się nagle w pewien sobotni wieczór, kiedy – zamiast przyjechać po nią, tak jak się umówili – Nicolas zadzwonił i powiedział, że jego rodzice życzą sobie, by skupił się na uniwersytecie, i uważają, że Cherry go „rozprasza”. Zmuszali go, żeby wybrał między nią a miejscem w rodzinnej firmie. Dodał, że nie może jej narażać na niepewną przyszłość, jaka pewnie go czeka, jeśli nie dostanie pracy u ojca. Rozstanie zdruzgotało Cherry. Zawsze była z Nicolasem szczera w kwestii swego skromnego pochodzenia, marnej szkoły, rodziny z klasy pracującej: poważny błąd. Teraz zrozumiała, że pozostając sobą, nie ma żadnych szans. Dlatego postanowiła wymyślić siebie na nowo. Zanurzy się w świecie, do którego aspirowała. Ale tym razem nikomu nie powie, skąd pochodzi.

W latach szkolnych Cherry miała jednego lojalnego sojusznika, który wspierał ją w walce o lepsze miejsce: książki, a szerzej rzecz ujmując, internet. Zadziwiające, czego człowiek mógł się nauczyć. Cherry czytała łapczywie, jeden link prowadził ją do drugiego, aż nagle uzmysłowiła sobie, że uplotła misterną sieć wiedzy samouka. Wzbogacała ją codzienną lekturą „Guardiana”; opanowała język erudycyjnych dziennikarzy i pieczołowicie wypleniła ze swego akcentu resztki Croydon. Na rozmowę o pracę w agencji nieruchomości Highsmith & Brown poszła należycie uzbrojona, a dzięki kilku retuszom CV, zmyślonej tożsamości rodowitej mieszkanki Chelsea oraz skrzętnie uplecionej sieci wiedzy została przyjęta.

W agencji zatrudniła się niemal dokładnie przed pięcioma miesiącami. Wiedziała to, bo zakreśliła w terminarzu tę datę czerwonym kółkiem: ni to cel, ni to przestroga. Dotychczas jedynym mężczyzną, który zwrócił na nią uwagę, był facet myjący okna.

– Wszystko gra, złotko? – zapytał, kiedy Cherry zmieniała ogłoszenia w oknie.

Zastygła i rozejrzała się, sprawdzając, czy ktoś to zauważył. Facet nadal na nią łypał, zataczając gąbką kręgi po szybie, a Cherry skręcała się z upokorzenia. Czemu nie zagadywał innych dziewczyn? Abigail albo Emily. Poczuła, że facet przejrzał ją na wylot i zwęszył bratnią duszę z klasy pracującej. Z przerażeniem pomyślała, że jego umizgi mogą ją zdemaskować.

– Odezwij się do mnie raz jeszcze, a wylecisz z roboty za podryw – syknęła i odwróciła się do niego plecami.

Poza tym byli mężczyźni żonaci albo geje, przychodzili z dziewczynami albo zadzierali nosa tak bardzo, że jej nie dostrzegali.

Ale to wszystko było już za nią. Los w końcu się do niej uśmiechnął. Kiedy orkiestra symfoniczna udała się na przerwę, Daniel zwrócił się do Cherry:

– I co sądzisz?

Ogarnęło ją nagle poczucie najwyższego szczęścia. W cudowny letni wieczór słuchała koncertu muzyki poważnej w towarzystwie mężczyzny, któremu zależało, by dobrze się bawiła.

– Jest fantastycznie.

Powiodła wzrokiem po parku, przekonana, że potrafi namierzyć ludzi z forsą. Wśród dziewcząt dało się dostrzec nieproporcjonalnie dużo blondynek. Odrzucały na bok swoje długie falujące włosy, wiedząc, że one znów kokieteryjnie opadną im na oczy. Chłopcy byli opaleni, w drogich koszulach wypuszczonych nonszalancko na krótkie spodenki, zsuwające się z pośladków. Tak samo jak chłopcy z dzielnicy, gdzie mieszkała jej matka (nigdy nie mówiła „w domu”), z tą różnicą, że ci tutaj nosili znacznie droższe majtki niż tamci w Croydon. Poczuła dumę, że może przebywać w tym towarzystwie bez kompleksów. Nie różniła się od tych ludzi – w istocie pewnie przewyższała ich inteligencją – a fakt, że zdołała dotrzeć tak daleko, potwierdzał, że sobie radziła. Oto był dowód, co człowiek może osiągnąć, jeśli się trochę przyłoży. Po raz pierwszy od długiego czasu Cherry poczuła, że wreszcie oddala się od swych mizernych początków.

– Potrafisz coś zagrać? – spytała.

– Do piętnastego roku życia zmuszano mnie do nauki gry na pianinie.

– Zmuszano?

– Cóż, właściwie nie było tak źle. – Daniel spojrzał na Cherry i uznał, że może jej to powiedzieć. – Córka mojej nauczycielki, trzy lata starsza ode mnie, opalała się w ogrodzie. Z pokoju muzycznego widziałem ją w całej krasie przez duże przeszklone drzwi.

Cherry roześmiała się i pomyślała: dobrze, że jest na tyle rozluźniony, że mówi mi takie rzeczy. Nie sprawiały jej przykrości. Doskonale wiedziała, że mężczyźni nie cierpią humorzastych kobiet. Wybuchy zazdrości zachowa na okazje, gdy będą czemuś służyły: pokazaniu mu, że naprawdę jej na nim zależy. Tę kartę warto było odłożyć na później.

– A ty?

Cherry już wcześniej postanowiła nie okłamywać Daniela w sprawie swego pochodzenia, jeśli nie będzie to konieczne. Kłamstwo zazwyczaj ma krótkie nogi. Jednak ich znajomość dopiero kiełkowała i nie było potrzeby zdradzać ponurej prawdy o tym, że nawet gdyby znalazłyby się pieniądze na pianino, w ciasnym mieszkaniu brakowało na nie miejsca. Z trudem zmieściła się sofa w mdlącym kremowym kolorze, na którą matka oszczędzała całymi miesiącami, wypatrzywszy ją w sklepie DFS. Odchylane siedzenia Cherry uważała za szczyt bezguścia.

– Nie byłam typem muzycznym. Lubiłam za to języki. Zwłaszcza francuski.

– Francuski?

– Oui.

– Jeszcze jakiś?

– Hiszpański.

– No, no.

– I włoski.

– Serio?

– Wszystkie one są bardzo podobne. – Cherry skromnie wzruszyła ramionami. – Trzeba się tylko zastanowić.

– Musiałaś być bardzo dobra w szkole.

– Owszem. Ale tam był tylko francuski.

– Więc jak…?

– Sama się uczyłam. Ściągałam kursy z internetu.

– Kurczę. – Daniel popatrzył na Cherry z jeszcze większym podziwem. – Kurczę! Przydałabyś mi się podczas mojej podróży po Europie.

– Podróżowałeś po Europie?

– To był pomysł matki. Zresztą wspaniały. Najdalej jak się dało, pojechaliśmy Orient Expressem, a potem jeździliśmy po Europie różnymi pociągami. Widziałem wiele fantastycznych miejsc.

Pomysł długiej podróży po najsłynniejszych miastach europejskich zachwycił Cherry, która tylko raz wybrała się za granicę, do Australii. Nie mogli jednak dłużej rozmawiać, bo muzycy znowu stroili instrumenty, więc oboje odwrócili się do sceny. Cherry objęła rękami kolana i wpatrywała się w orkiestrę, rozmyślając, jak długo trzeba się uczyć, by grać na tym poziomie, i czy mogłaby zacząć. Pewnie dałoby się znaleźć lekcje w internecie. Po jakimś czasie Daniel swobodnie położył rękę na jej prawym udzie i ten władczy gest, pierwszy tego rodzaju, przejął Cherry dreszczem podniecenia. Oparła się o Daniela i co jakiś czas spoglądali na siebie z czułością.

– Jest dość wcześnie – stwierdził Daniel, gdy po koncercie wracali przez park.

Wciąż było jasno, wieczór wydawał się długi i obiecujący; oboje zastanawiali się, co się teraz wydarzy.

– Masz ochotę na drinka? – spytała Cherry, patrząc z powątpiewaniem na zatłoczone modne bary i ludzi wylewających się na chodnik.

– Mamy sporo prowiantu. – Daniel wskazał na kosz piknikowy.

– Chcesz to zabrać z powrotem?

– Żeby mama nalegała, że chce cię poznać? – spytał z uśmiechem. – Chociaż bardzo tego pragnę, będzie musiała poczekać.

Cherry nie posiadała się z zachwytu. Daniel myślał o tym, by przedstawić ją matce. Uznała, że następna randka już się kroi, a gdyby obudzili się obok siebie, istniało duże prawdopodobieństwo, że cały jutrzejszy dzień również spędzą razem. Cherry mogła kazać mu czekać, aż wprowadzi się do mieszkania, które wybrał, ale miało to nastąpić dopiero za kilka tygodni.

– Mam w lodówce butelkę dobrego sancerre.

– Dzięki Bogu, że przynajmniej jedno z nas ma własne mieszkanie – rzucił z uśmiechem Daniel.

W jego ustach zabrzmiało to tak, jakby Cherry była w lepszej sytuacji, a przecież mieszkał w domu wartym wiele milionów funtów. Wcześniej, gdy powiedział jej, gdzie mieszka, od razu domyśliła się, ile warta jest ta posiadłość. W Google Earth sprawdziła jak najwięcej szczegółów, zanim obraz się zamazał.

Oboje uśmiechnęli się do siebie, świadomi, jaką drogę wybrali. Daniel ujął rękę Cherry i trzymał przez cały czas, gdy szli do metra. Zupełnie jak para.

PIĘĆ

9 czerwca, poniedziałek

Laura siedziała w przestronnym lobby budynku ITV Towers, szczęśliwa, że jest tu klimatyzacja. Od czasów, gdy w wieku dwudziestu kilku lat pracowała w dziale dramatycznym jako redaktorka scenariuszy, przeszła długą drogę. Właśnie wtedy straciła głowę dla Howarda, a kiedy na świat przyszła Rose i potem Daniel, zrezygnowała z pracy. Dopiero gdy Daniel był nastolatkiem, stwierdziła, że ma nieco wolnego czasu, i zaczęła ostrożnie badać grunt pod kątem nowego programu, który kiełkował w jej głowie. Kilku dawnych kolegów Laury kierowało działami dramatycznymi w rozmaitych stacjach i po szeregu maili „pamiętasz mnie?” (branża była tak mała, że wszyscy się znali) przeprowadziła kluczowe rozmowy i w końcu sprzedała swój pomysł. Siedem lat później miała niedużą, lecz dobrze prosperującą firmę i czuła, że cieszy się szacunkiem ludzi z branży. Od uzyskania nagrody BAFTA upłynęło już parę lat, ale wszyscy wiedzieli, jak przypadkowe i zależne od mody są te zaszczyty. W chwili obecnej autorka programów komediowych, która zajęła się również produkcją, była pożądana przez wszystkich, każdy projekt opatrzony jej nazwiskiem dostawał zielone światło i miała wszelkie szanse, by zebrać nagrody. Za dwa lata padnie na kogoś innego.

Laura sprawdziła, czy ma w iPhonie nowe wiadomości. Tak jak przypuszczała, w sobotę Daniel nie wrócił do domu na noc, jednak w miarę jak mijała niedziela, Laura coraz bardziej dojmująco czuła nieobecność syna. Przygotowała mu lunch, ale musiała wstawić go do lodówki. Snuła się po domu, czekając na Daniela, tęskniła za nim i z każdą chwilą rósł jej niepokój. Wreszcie, około piątej po południu, dotarło do niej, że on znowu może nie wrócić na noc, i zaśmiała się na myśl, że dostała kosza. Surowo się upomniała, po czym poszła spać, nie zobaczywszy tego dnia żadnego z członków swojej rodziny, bo Howard wybrał się na golfa.

Wywołano jej nazwisko. Laura wstała i w towarzystwie asystentki szefowej działu dramatycznego pojechała windą na siódme piętro, gdzie usiadła w małej salce konferencyjnej z wizerunkiem Herculesa Poirot w oknie.

– Lauro! – zawołała Alison, jakby witała dawno niewidzianą przyjaciółkę.

Ucałowały się w policzek. Alison zawsze kipiała optymizmem i energią, a Laura starała się odpowiadać tym samym.

– Jak się miewasz? – spytała Alison, siadając na jednym z plastikowych krzeseł.

– Dobrze!

– Cóż, wszyscy jesteśmy zachwyceni po obejrzeniu pierwszego odcinka. – Alison okraszała swoje wypowiedzi przymiotnikami w rodzaju „rewelacyjny”, „nadzwyczajny”, „fantastyczny”, które, niczym wojownicy ninja, czekały, by zaatakować z pełną mocą.

Laura odetchnęła z ulgą, ale była to słodko-gorzka pigułka. Zgodnie z „sugestią” Alison, w ostatniej chwili wprowadziła zmiany w końcowej scenie. Argument Laury, że kochankowie nie odeszliby bez pożegnania z porzuconą najlepszą przyjaciółką, Alison obaliła w typowy dla siebie bierno-agresywny sposób.

„Sama nie wiem. Jakoś w to nie wierzę, a ty?”, spytała, a Laura odpowiedziała jej w duchu: owszem, wierzę, podobnie zresztą jak ty uwierzyłaś, kiedy przeczytałaś ten scenariusz pół roku temu. Laura próbowała przekonać Alison, ale natrafiła na mur i zrozumiała, że jeśli chce dostać drugi sezon czy jakiekolwiek inne zlecenie z ITV w przyszłości, nie może „robić problemów”, tylko ma być posłuszna. Duża zmiana, wprowadzona w ostatniej chwili, nie ucieszyła reżysera, ale udobruchano go obietnicą dwóch odcinków kolejnego sezonu.

– Obecne zakończenie naprawdę mnie przekonuje. Oglądałam je dziś rano i byłam… – Alison teatralnym gestem przyłożyła rękę do piersi.

Młoda asystentka po cichu wniosła dwie filiżanki herbaty, postawiła je na szklanym blacie i wyszła.

– Dziękuję – powiedziała Laura, a Alison wyglądała tak, jakby zaraz miała się rozpłakać. – Cieszę się, że ci się podoba.

Podobnie jak wszyscy w branży Laura wiedziała, że Alison pilnie potrzebuje przeboju. Ostatnie programy nie uzyskały zakładanej oglądalności i ludzie zaczęli się denerwować. W telewizji nikt nie lubił atmosfery porażki, a oskarżycielski palec już zaczynał wyszukiwać ofiarę. Alison miała spory talent do robienia uników przed tym palcem, ale nawet ona starała się umocnić swoją pozycję. Jej silne ego mówiło, że oto uratowała dobry serial i zmieniła go w spektakularny sukces.

– Rozmawiałam z Seanem. Chce wiedzieć, co jeszcze w Cavendish Pictures mogą dla nas zrobić.

Wreszcie przyszła nagroda; tym razem ulga miała słodki smak. Ostatnie lata nie rozpieszczały niezależnej produkcji telewizyjnej i Laura potrzebowała nowego zlecenia. Sean, szef działu dramatycznego, mógł dać zielone światło. Wiadomość, że ponownie chce z nią pracować, była naprawdę świetna.

– Masz coś, o czym mogłabyś z nami pogadać?

Laurze przeleciała przez głowę lista pomysłów. O paru nowych już wcześniej chciała powiedzieć ludziom z ITV.

– Owszem.

– Fantastycznie! Możesz mi przesłać treatmenty?

– Naturalnie.

– Chcielibyśmy się z tobą spotkać, tylko my troje.

– Świetnie.

Laura sięgnęła po iPhone’a, Alison zrobiła to samo. Stuk, stuk, przesunięcie ekranu.

– Aż do przyszłego miesiąca Sean jest dość zajęty, więc powiedzmy, osiemnastego lipca?