Ebook Dziecko w czasie mobi,epub

Strata, rozpacz... jak z nimi żyć?

Książka już na starcie ciekawa, stawiająca bolesne, ale ważne pytania... Jak żyć ze stratą, jak sobie z nią radzić, jak nie oszaleć?... Główny bohater to szczęśliwy mąż i ojciec. Pewnego dnia na zakupach ktoś porywa jego córkę. Wydarzenie w całej książce najważniejsze, rzutujące na całą konstukcję psychiczną ojca, na fabularne wydarzena i ich kierunek...

Jak więc żyć z rozpaczą i z poczuciem straty? Pytanie niesamowicie ciężkie, a książka... hm... nie daje na to pytanie niestety odpowiedzi tak naprawdę. W zasadzie nieco się rozczarowałem, cała konstrukcja bowiem jest poprawna, pełna emocji, opisów rodzącego się szaleństwa, lecz... nie wiem czemu, nie do końca mnie to przekonało. Pewnymi naturalnymi, logicznymi dosyć konsekwencjami utraty dziecka są dla głównego bohatera problemy małżeńskie, kieliszek, chłód emocjonalny w stosunku do bliskich i dalekich mu osób, pewne symptomy szaleństwa, ale... Jakby jest tego, może nie tyle mało, co ... nie przekonuje mnie to jako całość. Może kogoś innego mogłoby przekonać, dla mnie było to jednak jakby trochę mało...

"Dziecko w czasie" przypomina mi trochę taką powieść, którą zaczęto, dobrze poprowadzono przez pierwsze rozdziały, później jednak nie dokończono w sposób zadowalający... I nie chodzi wcale o finał fabuly, ten bowiem, dajmy na to, może zadowolić, rzecz jednak w narracyjnym dryfie, który sprawia, że podróż po głowie i myślach głównego bohatera nie jest tak dogłębna jak sądziłem że będzie.

Zakończenie książki... Nie zdradzę go... Cóż... jest ono taką swoistą "receptą" na pustkę i stratę, ale mimo całej radości jaką w sobie to zakończenie niesie, jest tak naprawdę potwornie smutne. Dlaczego? Z tego prostego powodu, że podając na koniec na tacy dobrą rzecz, podkreśla się jednocześnie straszliwą ostateczność początkowej straty. Autor skupia się na pozytywie, dla książki to jest bardzo dobre wyjście, lecz dla uważnego czytelnika potrafiącego wczuć się w tę opowieść, to tylko zabieg spychający w tył stratę o której cały czas mowa - i to nawet przy przyznaniu racji całej radości, jaką autor chciał przekazać na ostatnich stronach.

Hm... Ta recenzja nie jest może całkiem na plus, może więcej w niej wskazania mankamentów niż zalet... Książka jest w gruncie rzeczy bardzo dobra, sądzę że wielu zachwyci, zadowoli i wzruszy, dla mnie jednak było to... troszkę za mało w tym temacie :)

Polecam.

"Dzieciństwo było dla niego wiecznością, mówił o nim tak, jakby było jakimś mistycznym stanem".

Zacznę od narracji, która poprowadzona została w formie trzecioosobowej. Przyznam szczerze, że akurat w przypadku tej książki według mnie lepiej sprawdziłaby się historia ukazana bezpośrednio z perspektywy głównego bohatera. Myślę, iż wówczas emocje byłyby bardziej namacalne, bardziej autentyczne. Sam Stephan jest natomiast bez wątpienia intrygującą i złożoną postacią, twórcą książek dla dzieci, który po stracie Kate nie odnajduje się już w nowej rzeczywistości. Stopniowo odcina się praktycznie od wszystkich znajomych i zatraca się we własnym, otoczonym murem świecie, wypełnionym jedynie mającymi zagłuszyć ponure myśli zajęciami. W historii tej pojawia się także pewne dosyć nietypowe małżeństwo, które jako jedyne wciąż pozostaje stałym elementem życia Stephana. Jest to Thelma, wykładająca na Uniwersytecie Birkbeck fizykę błyskotliwa kobieta oraz jej mąż, Charles, były właściciel firmy płytowej oraz wydawca, który następnie postanowił obrać inny kierunek swojej dalszej kariery i zająć się na poważnie polityką, tym samym stopniowo pnąc się coraz wyżej po jej kolejnych szczeblach.

Styl McEwana jest zdecydowanie jedną z głównych zalet tej pozycji. Książka wypełniona jest niezliczoną ilością przepięknych cytatów, a kwieciste pióro bezsprzecznie wyróżnia się na tle współczesnej twórczości, która skupia się głównie na pędzącej, nie pozwalającej nawet na chwilę zadumy akcji. I nie da się ukryć, iż w pozycji tej akcji praktycznie nie ma. Autor koncentruje się na ukazaniu wewnętrznej walki bohatera, bezgranicznego bólu, próbach akceptacji zaistniałej sytuacji, rozpadzie małżeństwa. Na jego podróży w głąb siebie, która odkrywa przed nim pewne wydarzenia z przeszłości, które odcisnęły swoje piętno w zakamarkach jego pamięci. (Nie)stety, spora część tej historii przeplatana jest również z innymi wątkami, i o ile wstawki dotyczące fizycznych teorii (o których swoją drogą uwielbiam czytać), czy też dwoista osobowość jednej z drugoplanowych postaci zdecydowanie przypadły mi do gustu, tak te polityczne, które niezaprzeczalnie przeważały, już niekoniecznie.

Dlatego też tak ciężko ocenić mi tę pozycję - z jednej strony niesie za sobą ogromny ładunek emocjonalny i zmusza do chwil refleksji, z drugiej natomiast jest wręcz nużąca, a niepotrzebne poboczne wątki stopniowo zabijają ogromny potencjał tej historii. Mimo to z pewno z pewnością dam jeszcze szansę twórczości Ewana, jego styl... coś pięknego!