Magdalena Marków
Smocza krew
Wybraniec
KorektorIzabela Jurkiewicz
IlustratorMagdalena Marków
LogoMarcin Jakubczak
© Magdalena Marków, 2017
© Magdalena Marków, ilustracje, 2017
Drasan jest księciem i jedynym dziedzicem tronu królestwa Sheardon. Korzystając ze swojego tytułu i pozycji wiedzie beztroskie życie… jednak do czasu. Pewnej nocy zostaje schwytany w zasadzkę, przy okazji objawiona zostaje mu prawda o tym kim jest naprawdę. Okazuje się iż ci, którym ufał okłamywali go przez całe życie.
Młody książę zmuszony jest stawić czoła pięknej i bezwzględnej czarownicy, która nie zawaha się przed niczym, byle osiągnąć swój cel.
ISBN 978-83-8126-064-0
Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero
Dla mojego męża za to, że służył mi radą i wsparciem zawsze, gdy tego potrzebowałam.
I za to, że nie pozwolił mi zrezygnować z marzeń.
Rozdział 1
Drasan ocknął się, gwałtownie otwierając oczy. Nie pierwszy raz śnił mu się już ten sam koszmar. Łagodnie wyplątał się z objęć śpiącej u jego boku dziewczyny. Nie wiedział jakim cudem wzięła się w jego komnatach. Mgliście przypominał sobie ucztę urodzinową, na którą jego przybrana matka zaprosiła wszystkie niezamężne panny. Ich ojcowie prześcigali się w przechwałkach, jakimiż to były świetnymi kandydatkami na przyszłe małżonki. Na swoje nieszczęście — był jedynym pretendentem do tronu Sheardon, przez co na każdym kroku wdzięczyły się do niego setki, lepiej lub gorzej urodzonych panien. Niektóre dałyby wszystko aby tylkoznaleźć się w jego alkowie.Inne zaś marzyły o tym, by zaciągnąć go przed ołtarz i zmusić, przed obliczem kapłana, do wyznania dozgonnej miłości. Problem polegał na tym, że Drasan nie miał zamiaru się żenić. Niestety, jego matka — Waya, naciskała na niego coraz bardziej. Gdy skończył dwadzieścia jeden lat zaczynałodczuwać to coraz dotkliwiej. Im mocniej nalegała, tym on bardziej się jej sprzeciwiał.
Książę usiadł na brzegu łoża i spojrzał na widoczny za oknem księżyc w pełni. W taką noc nigdy nie mógł spać spokojnie. Wstał i sięgnął po ubranie, starając się robić jak najmniej hałasu. Niestety nie zdołał tego uczynić dostatecznie cicho.
— Dokąd idziesz? — Kruczowłosa piękność usiadła na łóżku, patrząc na niego z wyraźnym wyrzutem.
Drasan spojrzał na nią, nie przestając wiązać nagolenników. Zdążył się ubrać w połowie, nim dziewczyna spostrzegła jego nieobecność w łożu. Właśnie wkładał przez głowę kolczugę, gdy jednak zdecydowała się wstać. Zrobiła to dość nieporadnie usiłując zakryć to, czego nie zasłaniała półprzezroczysta halka.
— Drasanie? — Wpatrywała się weń rozszerzonymi ze zdziwienia, jasnozielonymi oczami.
Była nawet ładna, o ile ktoś lubił tak wątłe panienki o bladej skórze.
— Wychodzę — rzucił, wkładając skórzany kaftan. Nie zamierzał się jej tłumaczyć.
Po chwili, wreszcie sobie przypomniał kim jest owa niewiasta stojąca półnago w jego sypialni. Nazywała się Milenna Van Graven, a jedynym pragnieniem jej ojca, barona Hervarda Van Gravena było jak najlepiej wydać za mąż,przynajmniej jedną, z pięciu córek. Na uczcie, rzecz jasna, popłynęły całe rzeki najlepszych trunków jakie znajdowały się w królewskich piwnicach. Podano tyle wybornego jadła, że uginały się pod nim stoły, więc większość biesiadników szybko wylądowała na podłodze wśród psów i wszędzie walających się resztek. Jedynie wyjątek stanowiły damy, które bezskutecznie próbowały zwrócić uwagę następcy tronu, a to odważnymi dekoltami, a to wytwornymi fryzurami. Tak się jednak złożyło, że tej nocy młodzieniec miał zupełnie inne plany.
Spojrzał na dziewczynę i posłał jej jeden z tych swoich najpiękniejszych uśmiechów jakimi zwykł obdarzać te, które przygodnie znalazły się w jego łożu. Poprawił pas z mieczem tak, by znajdował się dokładnie ponad lewym barkiem.
— Milenno Van Graven, dziękuje ci za mile spędzony wieczór — ukłonił się teatralnie nie przestając się szczerzyć i zaczął się cofać w kierunku drzwi.
Dziewczyna stała jak skamieniała. Najwidoczniej miała nadzieję na coś więcej niż jedna noc spędzona w książęcej sypialni. Zignorował jednak niemy wyrzut w jej oczach, które zapewne za chwilę wypełnią się łzami, po czym wyszedł na korytarz. Gdy tylko udało mu się zamknąć za sobą drzwi z ciemnego kąta dobiegł go znajomy, melodyjny głos:
— Znów wymykasz się nocą? — z cienia wyłonił się wysoki i szczupły Mistrz Ashkan.
Drasan zamarł. Jego ręka nadal spoczywała na klamce. Wyglądał niczym włamywacz przyłapany na gorącym uczynku.
Korytarz był wąski z jednym tylko oknem wychodzącym wprost na pogrążone we śnie miasto. Drasan odwrócił się tak, że znalazł się twarzą w twarz ze swoim mentorem.
— Nie muszę ci się tłumaczyć, Mistrzu — odrzekł, starając się mówić pewnym siebietonem, choć w ustach mu zaschło i nie był pewien czy to wypite na uczcie wino, czy też coś całkiem innego.
— Oczywiście, że nie — mężczyzna stanął naprzeciwko okna, plecami do Drasana tak, iż blask księżyca padał wprost na jego przystojną twarz, czyniąc ją upiornie bladą. — Jesteś następcą tronu i wszyscy w tym zamku muszą być posłuszni twoim rozkazom. Z jednym wyjątkiem — odwrócił się tak szybko, że Drasan nawet nie zdołał sięgnąć po miecz, kiedy to Ashkan dzierżył już swój, a jego zwieńczenie dotykało piersi księcia — jesteś moim najlepszym uczniem, ale nadal przewyższam cię umiejętnościami i samodyscypliną. Nigdy o tym nie zapominaj.
Młodzieniec odsunął ostrze, patrząc na Mistrza wyzywającym wzrokiem.
— Nie jestem już dzieckiem — warknął, czując w palcach uderzenie gorąca, jak zawsze, gdy ogarniał go gniew.
— Więc przestań się zachowywać jak rozkapryszony smarkacz — stwierdził spokojnieAshkan, chowając miecz. — Na północy płoną wsie, a ty wymykasz się na nocne przejażdżki i ostentacyjnie drwisz sobie z każdego niebezpieczeństwa. Uważaj tylko, by ono nie zadrwiło z ciebie. — To powiedziawszy odszedł, wtapiając się w mrok opustoszałego korytarza.
Drasan z trudem uspokoił nerwy. To nie był pierwszy raz, gdy przy swoim mistrzu czuł się jak gołowąs, a przecież miał już dwadzieścia jeden lat. Mógł wychodzić, gdzie chce i kiedy tylko przyszła mu na to ochota. Służba tylko czekała na jedno skinienie, a mimo to, nadal czuł te jedyne w swoim rodzaju zmieszanie, kiedy tylko przychodziło mu stanąć z nim oko w oko. Było to o tyle dziwne, że znał go od dziecka.
Spojrzał w stare lustro, które sam rozkazał wynieść na korytarz, by mieć więcej miejsca w komnacie. Tak, jak się spodziewał, ujrzał średniego wzrostu młodzika o prostych, czarnych, sięgających ramion włosach, pociągłej twarzy o wyraźnie zarysowanych kościach policzkowych. Wzdłuż linii szczęki nosił modną w ostatnich czasach, starannie przystrzyżoną brodę. Nic nadzwyczajnego. Wyjątek stanowiły jedynie oczy. Duże, o dziwnej, rzadko spotykanej oliwkowozielonej barwie, obramowane kurtyną gęstych, czarnych rzęs, co dodawało mu uroku i sprawiało, że żadna przedstawicielka płci pięknej nie potrafiła się oprzeć jego spojrzeniu. Codzienne ćwiczenia walki wręcz i strzelania z łuku wyrzeźbiły jego sylwetkę tak, że składa się wyłącznie z samych mięśni, bez grama tłuszczu. Jednak głównym powodem dla którego następca tronu Sheardon lekceważył każde niebezpieczeństwo był jego butny charakter i nieposkromiona żądza przygód.
Wymykanie się na nocne eskapady było jego specjalnością odkąd skończył trzynaście lat i Waya podarowała mu na urodziny pierwszego konia. Siwego ogiera, Gwenoga. Rumak zginął stając w obronie piętnastoletniego Drasana, gdy ten nieopatrznie wyzwał na pojedynek przywódcę lokalnej bandy rzezimieszków, nazywającego samego siebie szumnie Szczurem. Zbój, rzecz jasna, nie zamierzał walczyć uczciwie. Jedynie fakt, że wystrzelona z ukrycia zdradziecka strzała trafiła konia zamiast młodzieńca ocalił mu wówczas życie. Obecnie zaś książę posiadał przepięknego ogiera imieniem Ernil, o sierści czarnej niczym skrzydła kruka, który był podarunkiem dla królowej od elfów mieszkających w dolinie Michandrell.
W chwili, kiedy Ernil trafił do stajni Sheardon, Drasan miał siedemnaście lat. Powierzono mu okiełznanie półdzikiego konia. Z czasem księciu udało się pozyskać zaufanie młodego ogiera i od tamtej pory koń pozwalał się dosiąść tylko jemu. Od owej chwili upłynęło sporo czasu, jednak młodzieniec nie zamieniłby karosza na żadnego innego, choćby pochodził z najlepszych stadnin Antui czy Earden.
Drasan znał wszystkie tajne przejścia i wiedział, że najłatwiej i najszybciej dostanie się do stajni wąskim korytarzem, z którego zwykle korzystała służba. Prowadziło do kuchni, a stamtąd wiodły schody do stajni.
Zgodnie z jego przypuszczeniami, czekał tam na niego osiodłany Ernil, stojący spokojnie w boksie i patrzący na swego pana wielkimi, ciemnymi oczami. Drasan poklepał przyjaciela po szyi. W rogu boksu stał również długi łuk i kołczan ze strzałami, jeden z prezentów od mistrza Ashkana. Złapał za niego i przewiesił sobie przez ramie, podobnie uczynił z kołczanem. Następnie chwycił za wodze i już zamierzał wyjść ze stajni, gdy za plecami usłyszał znajomy głos:
— Wybierasz się dokądś, Wasza Wysokość?
Był to Yarred, królewski gwardzista, który niedawno został mianowany kapitanem.
Drasan uśmiechnął się pod nosem. Ponieważ znali się niemal od dziecka, wiedział dokładnie, że może się spodziewać reprymendy od starszegoo dziesięć lat, przyjaciela. W przeciwieństwie do młodego księcia, Yarred nie grzeszył urodą. Najbardziej rzucała się w oczy jego bladość potem dopiero wątła sylwetka. Miał wiecznie rozczochraną strzechę jasnych jak słoma włosów, twarz usianą czerwonymi krostami, a na orlim nosie mnóstwo piegów. Duże, niebieskie oczy jak u dziecka i szczęki pokryte rzadkim, szczeciniastym zarostem zdawały się przeczyć powadze jego wieku. Nie przeszkadzało mu to jednak w byciu jednym z najlepszych przyjaciół młodego następcy tronu.
Książę odwrócił się do niego z szerokim uśmiechem, który jednak szybko zgasł na widok miny przyjaciela. Doskonale znał to spojrzenie.
— Witaj, Yarredzie — powitał go ostrożnie. — Gratuluję awansu. Doszły mnie słuchy, że zostałeś mianowany kapitanem królewskiej gwardii.
— Daruj sobie komplementy — w oczach świeżo mianowanego kapitana na moment pojawiły się wesołe iskierki dobitnie świadczące, że jest dumny ze swojej nowej funkcji. — Wreszcie ktoś docenił moje zasługi. To wszystko — dodał, wypinając pierś i ostentacyjnie strzepując jakiś niewidzialny pyłek ze swojego, nowego czerwonego kubraka.
— Ale ty? — pokręcił głową w sposób, w jaki zawsze to robił, gdy bezskutecznie próbował wybić coś przyjacielowi z głowy. — Drasanie znów cichcem wymykasz się z zamku. Nie pora na twoje nocne eskapady. Ostatnimi czasy słyszy się złe wieści z północy, o czarnych rycerzach. Podobno widziano ich niedaleko stąd, tuż przy granicy. Wypada bym ci towarzyszył, wiesz, tak dla większego bezpieczeństwa.
Książę roześmiał się serdecznie.
— Przecież w walce biję cię na głowę — odrzekł, z trudem zdobywając się na powagę. — Poza tym, chcę się tylko trochę rozejrzeć i obiecuje trzymać się z daleka od granicy — dodał po chwili.
Yarred nie był w nastroju do żartów, a na jego twarzy malowała się wyraźna troska.
— To nie jest odpowiednia pora na brawurę, Drasanie — powiedział z powagą
— Zaczynasz zrzędzić jak Mistrz Ashkan — zirytował się młodzieniec. — Dobrze wiesz, że nie noszę broni dla ozdoby. W całym królestwie nie ma nikogo, kto by mi dorównał zarówno w fechtunku, jak i walce wręcz.
Jego przyjaciel nie porzucił jednak tonu cierpliwej przestrogi.
— Powinienem jechać z tobą… tak dla pewności, że…
Nie, Yarredzie! — przerwał mu książę ostrym tonem. — Być może to ostatnia noc mojej wolności i naprawdę nie potrzebuje niańki — wyprostował się nagle wypinając pierś, a jego spojrzenie stwardniało. — Nie chcę ci przypominać kim jestem — warknął. — Zejdź mi z drogi!
Tak, jak się spodziewał, Yarred zesztywniał, a w jego oczach pojawiło się niedowierzanie, a następnie szczery żal. Nie mógł jednak zignorować rozkazu przyszłego króla i posłusznie odsunął się na bok.
— Jak sobie życzysz, Wasza Wysokość — odrzekł, wykonując sztywny ukłon.
Drasan minął go nie zaszczycając nawet jednym spojrzeniem.
Ledwie wyszedł na dziedziniec, wskoczył się na siodło i pogalopował w kierunku bramy. Na widok księcia, pilnujący jej strażnicy zaczęli otwierać podwójne, okute spiżem wrota. Wbił pięty w boki wierzchowca i cwałem ruszył przez uśpione miasto, kierując się wprost do północnej bramy. Tam również rozpoczęła się gorączkowa bieganina, bo żaden z żołdaków nie chciał się narazić na gniew następcy tronu. Poczęli więc ściągać wielką stalową sztabę, która blokowała skrzydła wrót. Dojeżdżając do niej, książę zwolnił nieco, by dać im czas na otwarcie wysokich i ciężkich odrzwi. Po czym spiął konia i jak strzała pomknął w kierunku widniejącej na horyzoncie Wilczej Puszczy.
Nie był to zwykły las. W cieniu drzew tak wysokich, że ich wierzchołki zdawały się sięgać nieba, kryła się magia tak potężna, że nikt nie odważał się samotnie zapuszczać w te dzikie ostępy. Nawet w słoneczny dzień panował tam półmrok. Puszczę zamieszkiwały wilki. Setki, a może nawet tysiące tych stworzeń, dwukrotnie większych od normalnych. Przemykających niczym cienie i budzących lęk nawet wśród najdzielniejszych myśliwych. Drasan nie bał się ani samej zielonej twierdzy, ani strzegących jej bestii. Bo niby czego miał się bać? On, umiejący ustrzelić jelenia z odległości dwustu kroków, trafiając bezbłędnie w serce?
Na ścianach jego komnaty wisiały myśliwskie trofea. Polowanie było jego ulubioną rozrywką, a ponieważ strzelał z łuku nie gorzej od elfa, zawsze udawało mu się ubić dokładnie taką zdobycz, jaką sobie upatrzył.
Galopując wzdłuż brzegu ogromnego jeziora, którego nieruchoma tafla odbijała blask księżyca ujrzał majaczące w oddali mury miasta. Górujący ponad nim zamek, jaśniał białą fasadą. Za każdym razem, kiedy na niego patrzał miał dziwne wrażenie, jakby tak naprawdę był tam tylko gościem. W głębi duszy przeczuwał, że wkrótce przyjdzie mu na zawsze opuścić to miejsce.
Dojechawszy do pierwszych drzew, ściągnął wodzę. Las zdawał się żyć własnym życiem. Wiatr szumiał w koronach wiekowych sosen i dębów, które kołysały konarami, wygrywając dziwnie posępną melodię. Przez te dzikie ostępy prowadziła tylko jedna droga, która z czasem tak zarosła, że zmieniła się w wąską ścieżkę, którą mógł jechać tylko pojedynczy jeździec. Drasan znał ją doskonale, nie raz wybierał się tędy na polowania. Mimo to, poczuł dziwny niepokój. Ernil też to wyczuł, bo zaparskał i zagrzebał kopytem w lekko wilgotnej ziemi. Książę pochylił się i poklepał wierzchowca po szyi.
— Spokojnie staruszku — wyszeptał. — Dla nas dwóch ten pradawny las nie ma żadnych tajemnic.
Ernil jednak położył uszy po sobie i zarżał. Jakby w odpowiedzi na jego niepokój gdzieś w głębi puszczy zabrzmiało wilcze wycie. Koń cofnął się, a książę wbił oczy w mrok zalegający między splątanymi konarami starając się dojrzeć błysk bursztynowych ślepi, ale nic takiego nie dostrzegł. Delikatnie trącił boki wierzchowca, ale ten po raz pierwszy zignorował polecenie swego pana i ponownie się cofnął.
— To tylko wilki — stwierdził Drasan, bardziej do siebie niż przerażonego towarzysza, ale również starając się nie myśleć o wielkich bestiach, które czaiły się gdzieś w mroku, gotowe rozszarpać każdego śmiałka, który zapuści się w głąb leśnej głuszy.
Wreszcie udało mu się nakłonić Ernila do wkroczenia na wąską drogę. Ledwie znaleźli się między drzewami, otoczył ich aksamitny mrok, tak gęsty, że młody mężczyzna z ogromnym trudem odszukał ścieżkę wijącą się pomiędzy grubymi pniami. Koń spokojnie wybierał drogę pomiędzy plątaniną korzeni. Młodzieniec pochylił się w siodle tak, by przypadkiem nie zawadzić głową o nisko zwieszające się gałęzie. Co jakiś czas przez mroczny baldachim przebijała się pojedyncza lanca księżycowego blasku, ale poza tym wszędzie panował mrok i cisza. W końcu udało mu się przedrzeć pomiędzy wyjątkowo gęstymi krzakami dzikich malin. Znalazł się na polanie skopanej w blasku miesiąca.
Ernil raptownie stanął, po raz drugi tej nocy, odmawiając posłuszeństwa. Zniecierpliwiony takim zachowaniem książę, raz po raz trącał jego boki piętami, ale uparty ogier ani myślał ruszyć dalej. Dawał mu wyraźne znaki, że coś tu jest nie w porządku. Drasan rozejrzał się. Polana wyglądała całkiem zwyczajnie, było tutaj cicho i spokojnie.
Zbyt spokojnie…
Mężczyzna zaklął zdając sobie sprawę, że jest już za późno. Za swoimi plecami wyczuł lekkie drganie powietrza. Magia! Musiał nieświadomie przejść przez barierę. W mroku, tuż przed nim zaczęli się wyłaniać zbrojni. Zanim zdążył choćby pomyśleć o ucieczce, był już otoczony.
— Imponujące — powiedział swobodnym tonem, uśmiechając się lekko. Miał nadzieję, że jego pewność siebie zbije z tropu bandę najemnych zbirów i ujawni ich herszta.
— Nie jesteś trochę zbyt hardy, jak na kogoś, kto właśnie wjechał w zasadzkę?
Ten głos. Pamiętał, że już gdzieś go słyszał.
Zza jego pleców wyjechała kobieta, o łęk siodła opierała kuszę z bełtem wycelowanym prosto w jego serce. Gdyby nie męski strój, mogłaby uchodzić za piękność. Proste kasztanowe włosy sięgały jej do połowy pleców, twarz o nieco ostrych i drapieżnych rysach, dowodziła, że wywodzi się z północy. Czarne niczym węgle oczy dodatkowo uwydatniały ten fakt. Dosiadała wielkiego bojowego ogiera i zdawało się, że to ona dowodzi tą zgrają.
Drasan sapnął zirytowany. Dopiero teraz w pełni zdawał sobie sprawę z błędu jaki popełnił ignorując instynkt swojego wierzchowca. Wpakował się w kłopoty, tylko nie wiedział jeszcze, jakiego rodzaju.
— Kim jesteś? — zapytał, starając się, by jego głos zabrzmiał władczo. — I co robisz na moich ziemiach?
To było bezsensowne pytanie, dranie wyglądali na zawodowców. Otoczyli go w mgnieniu oka i mieli w swoich szeregach maga. Bariera wokół polany sprawiała, że nawet gdyby zaczął krzyczeć i tak nikt by go nie usłyszał.
Kobieta, która w zamyśleniu bawiła się kosmykiem włosów, uśmiechnęła się do niego zaczepnie unosząc górną wargę.
— Daruj sobie gierki. Nikt nie wie gdzie jesteś i zanim się zorientują co się stało, będziemy już daleko stąd — stwierdziła, uśmiechając się lekko. — Jeśli jednak tak bardzo zależy ci na wzajemnej prezentacji to chętnie zdradzę ci moje miano. Nazywam się Ulrica, a wynajął mnie niejaki Boris — dodała jakby po krótkim namyśle.
Ulrica? Boris? Żadne z tych imion nic mu nie mówiło. Jednak zarówno jej głos, jak i rysy twarzy zdawały mu się skądś znajome. Czyżby to była owa tajemnicza wojowniczka, z którą rozmawiał zeszłej zimy? Ta sama która, na jego nieszczęście, stała się świadkiem zajścia w karczmie, kiedy pewien gbur tak go rozsierdził, że stracił nad sobą panowanie? Nie pamiętał wiele z tej nocy, poza dojmującym gniewem i uderzeniem gorąca. Musiał użyć magii niezależnie od swojej woli, bo po jego przeciwniku została jedynie kupka popiołu, pośrodku kręgu wypalonego w drewnianej podłodze. Sytuacje jak zwykle ocalił Mistrz Ashkan, wyprowadzając go stamtąd jednocześnie płacąc świadkom zajścia za milczenie. Ale owa kobieta o zmysłowym głosie zdążyła zniknąć.
— Więc to ty? — bardziej stwierdził niż zapytał. — I co teraz? Zażądasz za mnie okupu? — spytał, ściągając brwi.
— Kuszące… ale nie. Mój zleceniodawca ma nieco inne plany. I nie sil się na zbytnią skromność, książę. Dobrze wiem kim — a raczej czym — jesteś.
— Dość tego zwodzenia i dziwnych pokrętnych odpowiedzi. Powiedz wreszcie, kto cię przysłał, to może załatwię ci szybką, bezbolesną śmierć — warknął Drasan.
Starał się grać na zwłokę i równocześnie dowiedzieć się jak najwięcej o swoim przeciwniku.
— To ciekawe, że właśnie o to pytasz — kobieta uśmiechnęła się ukazując rząd małych nienaturalnie równych zębów. — Trzeba przyznać, że Wilczyca z Shardon nieźle się namęczyła, chcąc ci zapewnić jak najlepszą ochronę. Bardzo długo tuszowała każdy twój wybryk, tak iż nikt do końca nie wiedział kim jesteś tak naprawdę.
— Dość tych gierek! Kto cię wynajął?! — krzyknął. Czuł, że traci nad sobą panowanie.
— Po co te nerwy? — Ulrica wyraźnie dobrze bawiła się jego kosztem. — Chcesz wiedzieć kto jest moim zleceniodawcą? Proszę bardzo. Nie obce ci zapewne jest imię: Gaenor— przerwała na chwilę i z zaciekawieniem przyglądała się zaskoczeniu, malującemu się na twarzy młodzieńca.
— A więc to on przysłał do mnie swojego zbira, a ten zlecił mi bym cię schwytała. Obiecał sowitą zapłatę w szczerym złocie — kontynuowała, nie przestając się szyderczo uśmiechać. — Oczywiście, nie zjawił się tu osobiście tylko wysłał czarownicę. To ona dyktuje warunki.
Książę poczuł jak krew odpływa mu z twarzy. Nie potrafił uwierzyć w słowa, które właśnie usłyszał. Gaenor chciał go dorwać? Ostatni żywy dowód na to, że w Lineland kiedyś były smoki. Przecież to niedorzeczne. Czego mógłby od niego chcieć ten zadufany w sobie gad?
— Tak trudno ci w to uwierzyć? Przecież chciałeś znać prawdę — szydziła dalej. — Musisz mieć coś, czego Gaenor pożąda. Najwyraźniej jest w stanie zapłacić za to każdą cenę. Wystarczyło wykorzystać twoją naiwność, twoją głupią dumę i pychę. Nie należało wystawiać na widok publiczny tego, co potrafisz. W karczmach nie brakuje ciekawskich oczu i uszu, a ich posiadacze potrafią sprzedać tę informację każdemu,kto sypnie nieco złotem.
Drasan nie wierzył jej. To nie mogła być prawda! Jego dar był utrzymywany w ścisłej tajemnicy. Nikt poza Wayą i Ashkanem nie znał tego sekretu. Ci, którzy przypadkiem się dowiedzieli, byli przekupywani lub — wyłącznie w sytuacji, gdy nie dało się ich kupić — likwidowani. Zresztą ta moc, nie podlegała jego woli i nie potrafił jej kontrolować. Pojawiała się jedynie w momencie silnego gniewu, bądź strachu. Nigdy też nie pamiętał, co właściwie zrobił. Zazwyczaj budził się we własnej komnacie dzień po incydencie, a nad sobą widział na poły zatroskaną, na poły zagniewaną twarz Ashkana i bladą, ale zaciętą twarz królowej. Nigdy nie wyjawiali mu szczegółów tego, co się dzieje, gdy nagle zamienia się w coś w rodzaju „żywej pochodni”.
Spojrzał w twarz najemniczki. Uśmiechała się w sposób, który niezbyt mu się spodobał. Wyglądała na zadowoloną i pewną swego. Mimowolnie poczuł złość na samego siebie. Mógł to przewidzieć. Jego talent sprawiał więcej problemów niż by tego chciał. Negocjacje z bandą zbirów, która miała za zadanie go pojmać, nie wydawała się sensownym wyjściem. Zwłaszcza, że nie wyglądali na skorych do rozmów. Pozostawała walka w pojedynkę i to z przeważającą liczbą przeciwników.
Ulrica najwyraźniej znudziła się tą zabawą. Jej oczy zabłysły złowieszczo, gdy powiedziała, akcentując każde słowo:
— Widzisz, miło mi się z tobą gawędzi, ale czas ucieka. Z tego, co słyszałam, jesteś bardzo utalentowanym szermierzem, ale nic ci po twoich umiejętnościach.Ci tam — wskazała brodą — to zawodowcy. Najlepsi w swoim fachu, więc takie wypieszczone książątko nie ma z nimi szans. — uśmiechnęła się, po raz kolejny prezentując idealnie białe zęby. — Lepiej więc, jeśli poddasz się bez walki, bo jeśli nie, to trochę przefasonujemy ci tę ładną buźkę nim ostatecznie odeślemy do Rosher.
Te słowa odezwały się echem w umyśle Drasana. Podjął już decyzję. Nie było odwrotu. Wiedział, że nie uniknie walki z bandą najemników. Spojrzał prosto w czarne oczy kobiety, splunął na ziemię, i jakby dla podkreślenia tego pogardliwego gestu, wyszarpnął miecz z pochwy znajdującej się na plecach.
Ulrica uśmiechnęła się, ale był to uśmiech zimny, pozbawiony emocji.
— Jak sobie życzysz — powiedziała, lekko kłaniając się w jego stronę, po czym zawróciła konia i odjechała w stronę swoich ludzi, którzy w milczeniu czekali na rozkazy.
Drasan obserwował ją czujne. Może i była ładna, ale za to nie za mądra. Najemników doliczył się dwudziestu, w większości rosłych mężczyzn. Wyglądali na takich, którzy zarabiają na życie odstraszając samym wyglądem. Tak naprawdę, tylko kilku z nich mogło się z nim mierzyć i jednie na nich musiał uważać. Reszta to jedynie grupa tępych osiłków, niemających pojęcia o prawdziwej walce. A zatem to nie miało go zastraszyć, tylko zająć na jakiś czas.
Widział jak Ulrica unosi rękę w milczeniu dając wynajętym zbirom sygnał do ataku.
Gotowy na wszystko zeskoczył z wierzchowca. Wiedział, że nie ma już szans na ucieczkę, pozostała mu tylko walka. Miecz leżał idealnie w dłoni, a jego ciężar dodawał mu pewności siebie. Najemnicy wyraźnie liczyli na to, że ich przewaga da im pewne zwycięstwo. Nie doceniali go i popełniali tym fatalny w skutkach błąd. Usiłowali go osaczyć niczym wygłodniała wataha wilków. Zbrojni byli w topory, krótkie miecze, zakrzywione szable i noże.
Drasan powoli gotował się do walki tak, jak go uczył Ashkan: starał się oczyścić umysł ze wszelkich myśli, zablokować emocje i skupić się tylko na wrogu. Stopniowo udało mu się wyciszyć i uspokoić, stopił się w jedno z lśniącą klingą miecza. Nie myślał — czuł i wiedział.
Pierwszy z napastników zaatakował z zaskoczenia… albo tak mu się tylko zdawało. Młodzieniec odskoczył w tył i cios zakrzywionej szabli trafił w powietrze. Książę zawirował w piruecie, ciął nisko po nogach. Usłyszał krzyk i poczuł zapach krwi, gdy ostra klinga gładko przecięła ścięgna najemnika. Kolejnego przeciwnika powalił w dwóch ruchach i zaraz przeszedł nad jego trupem, by zmierzyć się z innym. Chłopak wpadł w panikę, był młodszy od niego. Nie miał w tym starciu nawet cienia szans. Zanim zdołał choćby unieść miecz do obrony, mordercza klinga przecięła mu tętnicę z boku szyi. Strumień krwi obryzgał policzek księcia, kiedy obracał się, by stanąć twarzą w twarz z następnym przeciwnikiem. Ten był ogromny, ponad głowę wyższy od niego. Zamachnął się wielgachnym toporem. Książę uskoczył, o włos unikając ostrza. Siła ciosu jednak sprawiła, że najemnik na moment stracił równowagę. To wystarczyło, by wykonać błyskawiczne cięcie przez plecy. Potępieńczy wrzask bólu wyrwał się z piersi rannego. Upadł bez czucia, a młodzieniec ulżył cierpiącemu, wykonując płynny ruch miecza tym sposobem skracając go o głowę.
Drasan wciąż czuł na karku lodowaty powiew śmierci. Musiał skupiać się na każdym, nawet najmniejszym szczególe, by zareagować na ruch przeciwnika, zanim ten go wykona. To był taniec na krawędzi istnienia. Nieraz od tej cienkiej granicy dzielił go jedynie doskonały zmysł równowagi. Jednak gdy padał jeden z nich, reszta zdawała się atakować ze zdwojoną siłą. Byli niczym rozwścieczona sfora mająca w oczach żądzę mordu.
I nagle najemnicy zaczęli się wycofywać, odciągając na bok rannych towarzyszy. Książę zobaczył Ulricę, która jechała w jego kierunku. Korzystając z chwili wytchnienia, starł z twarzy krew i odgarnął mokrą od potu grzywkę.
— Widzę, że cię nie doceniłam. Wnioskuje, że nie poddasz się i nie złożysz broni — stwierdziła z pozornym spokojem. Była bowiem wściekła. Widział to w jej oczach.
Drasan nie odpowiedział. Wytarł ostrze o truchło najemnika. Nie schował go jednak, a lekko opuścił w oczekiwaniu na to, co miało nastąpić. Stał ze spokojem. Jedynie leżące wokół niego trupy świadczyły o stoczonej niedawno walce.
Uliriea zirytowana brakiem odpowiedzi z trudem zdobyła się na spokój, gdy powoli cedziła słowa:
— Wybór należy do ciebie. Zostaje mi tylko dać znak oddziałowi wysłanemu przez Gaenora. Oni będą wiedzieli, jak się tobą zająć i wierz mi: nie chcesz by to oni cię dorwali. Daje ci ostatnią szansę.
Książę nadal milcząc spokojnie omiótł wzrokiem równą linię jeźdźców stojących z nim twarzą w twarz. Tworzyli zwarty, czarny mur składający się z ludzi i koni. Nie bali się śmierci. Wyszkolono ich tak, by nie okazywali litości i nie odczuwali strachu. Dla nich był to tylko kolejny rozkaz, który musieli wykonać, nie zważając na żadne przeszkody.
Jednak Ulrica nie wiedziała o tym, że Drasan został świetnie wyszkolony. Dla niego nie istniał przeciwnik nie do pokonania. Znał techniki walki, o jakich oni nawet nie słyszeli. Poruszał się lekko i zwinnie niczym kot. Potrafił zadać cios błyskawicznie, zanim ktokolwiek zorientuje się, co zamierza.
Równowaga jest najważniejsza, jeśli na moment ją stracisz to jesteś zgubiony.
Słyszał w myślach głos Ashkana, tak wyraźnie, jakby ten stał tuż obok niego.
— Widzę, że już podjąłeś decyzję — wycedziła. — W takim razie życzę miłej zabawy. — To powiedziawszy, zawróciła konia, a za nią ruszyli pozostali przy życiu najemnicy, porzucając ciała niedawnych towarzyszy broni.
Obserwując ich, książę zauważył dowódcę stojącego nieco z tyłu. Wyróżniał się tym, że nosił długi czarny płaszcz z kapturem, spod którego nie sposób było dojrzeć twarzy. Nie wydał rozkazu, jednak widać było, że milczący wojownicy są gotowi choćby zaraz ruszyć do ataku. Drasan patrzył ze spokojem, jak na jeden gest zakapturzonej postaci, z milczącego muru wyłamuje się dwóch jeźdźców, rozwijając między sobą sieć. Stopniowo rozpędzili konie do kłusa.
Drasan czekał na lekko ugiętych nogach, aż znajdą się wystarczająco blisko. Wbił miecz w ziemię i sięgnął po lekki łuk, który cały czas miał przewieszony przez ramię. Z kołczanu wyciągnął jedną ze strzał. I z zupełnym spokojem, jakby mierzył do jelenia naciągnął cięciwę, wycelował, po czym wypuścił strzałę. Jeden z jeźdźców padł na ziemię, ugodzony w sam środek piersi; spłoszony koń szarpnął łbem. Drugi stracił równowagę i wypuścił sieć. Czas, który poświęcił na opanowanie wierzchowca wystarczył księciu. Wypuścił kolejną strzałę. Tym razem trafił przeciwnika prosto w oko. Napastnik zwalił się na ziemię. Młodzieniec z wyrazem triumfu patrzył na dowódcę, jakby tym chciał go sprowokować. Ten jednak zdawał się przyjąć porażkę z całkowitym spokojem.
To stało się w ułamku sekundy. W żyłach młodzieńca nadal buzowała krew. Poczuł znajome mrowienie w palcach, które tym razem stopniowo ogarniało całe ciało. Wiedział co się za chwilę stanie. Jednak po raz pierwszy zachował niesamowitą klarowność umysłu. Ogarnęła go euforia, błyskawicznie przeradzając się w furię. Był pijany własną mocą, o której istnieniu dotąd nie miał pojęcia, choć teraz leniwie przepływała przez jego żyły, promieniowała przez skórę, tworząc na niej maleńkie, pełzające krwistoczerwone płomienie. Wystarczyło jej tylko użyć, by zniszczyć otaczających go wrogów. Czymże była ich broń, skoro w jednej chwili mogła się przemienić w pył, podobnie jak ich wątłe, nic nieznaczące ciała?
Drasan stał przez chwilę nieruchomy niczym posąg boga śmierci, przyobleczony w świetlistą aureole płomieni. Czuł się silniejszy niż kiedykolwiek przedtem. Najpotężniejszy z wszystkich żywiołów, był teraz na jego rozkazy. I wtedy stało się to przed czym wielokrotnie ostrzegał go mistrz Ashkan, a nad czym już zupełnie nie panował. Energia ognia zawładnęła jego ciałem. W oka mgnieniu płomienie buchnęły wokół niego, tworząc tarcze, żywą i jakby obdarzona własną świadomością, napędzaną jego gniewem i żywiącą się nim.
Zaczęło się od nagłego wybuchu, który utworzył wokół Drasana krąg spopielonej trawy. Ogień, niczym wypuszczona z klatki dzika bestia, rzucił się na jego przeciwników. Powietrze wokół falowało od żaru, a potężny ryk niemal zagłuszał nieludzkie wycie palących się żywcem ludzi.
Jednak wszystko ma swój kres, również moce Drasana. Czuł jak wypalają się jego siły, jakby huczący wokół żywioł zabrał mu całą energię Padł na kolana. Wiedział, że kona, a ogień powoli aczkolwiek nieuchronnie wysysa z niego życie. Pociemniało mu przed oczami. Zrozumiał, że musi to przerwać, bo inaczej umrze pochłonięty przez nieposkromiony żywioł.
I wtedy, w momencie nieuchronnej agonii, spłynęło na niego zrozumienie. Uwolnił dar, pozwolił, aby moc go opuściła. Zrobił to instynktownie, ledwo zdając sobie z tego sprawę. W jednej chwili był bogiem obdarzonym niszczycielską silą, by zaraz potem stać się kruchym śmiertelnikiem niezdolnym choćby do tego, by podnieść się z klęczek. Nie wiedział, co to oznacza i wolał tego nie wiedzieć. Ta niewiedza stała się niczym ciepły i bezpieczny azyl, do którego powoli niczym rak, wycofywała się jego gasnąca świadomość.
Zmysły z wolna wracały do równowagi. Powoli docierało do niego, że to, co zrobił może mieć dla niego katastrofalne konsekwencje. Gdy tak klęczał pośrodku wypalonego do gołej ziemi kręgu, otoczony przez cuchnący dym i odrażający swąd przypalonego mięsa, zrozumiał, że popełnił błąd. Ci ludzie byli tylko zachętą, by użył swojego daru. To on miał go ostatecznie zmusić do kapitulacji i udało się. Wszędzie wokół widniało świadectwo destrukcyjnej mocy, którą uwolnił.
Kątem oka dostrzegł, jak przez dymiące zgliszcza jedzie dwóch jeźdźców. Jedynymi z ocalałych byli Ulrica w towarzystwie tajemniczego dowódcy oddziałów Gaenora. Najemniczka ostatecznie straciła zimną krew.
— Mówiłeś, że ten gnojek jest nieszkodliwy! Podobno, nie potrafi się posługiwać swoim darem! — wrzasnęła, wskazując na dymiące pobojowisko.
— Widocznie potrafi o wiele więcej niż się spodziewamy — odrzekł ze stoickim spokojem jej towarzysz.
— O wiele więcej?! — powtórzyła jak echo rozwścieczona. — To jakiś przeklęty wybryk natury!
Mężczyzna popatrzył na nią rozbawiony.
— Teraz za to jest unieszkodliwiony — stwierdził, wskazując na klęczącego Drasana.
— Chrzanić to — warknęła najemniczka, po czy dodała zimnym głosem. — Jeśli mi natychmiast nie zapłacisz, to poderżnę gówniarzowi gardło i zabawa się skończy.
Mężczyzna zaśmiał się nieprzyjemnie i odrzekł:
— Tylko spróbuj się do niego zbliżyć, ty najemna zdziro, a wyrwę ci serce i jeszcze bijące wepchnę do gardła.
Ulrica zamarła. Mimo że mówił to z takim spokojem, nie mogła nie dostrzec błysku w jego oku. To była groźba, którą należało traktować serio.
Mężczyzna podjechał do młodzieńca i spojrzał na niego z wysokości końskiego grzbietu.
— Wspaniałe przedstawienie. Ale zdaje się, że w końcu i tak przegrałeś — stwierdził chłodno.
Drasan uniósł głowę i spojrzał w kierunku z którego dobiegał ten głos — wciąż widział jak przez mgłę.
— Nie wy mnie pokonaliście — rzekł siląc się na słaby uśmiech. Nie był to najlepszy moment na brawurę, ale nie dbał już o to.
— Nie. Zrobiłeś to ty sam przy pomocy Energii Smoczego Ognia. Nie potrafisz jej jeszcze kontrolować, co mogło cię zabić. Na swoje szczęście okazałeś się dość silny — odrzekł mężczyzna tym samym, doprowadzającym księcia do szału chłodnym, acz racjonalnym głosem.
Drasan patrzył na niego, desperacko chcąc zachować resztkę przytomności. Wszystko, co go spotkało dzisiejszej nocy powoli układało się w logiczną całość. Do tej pory jego niezwykły dar nie objawiał się w postaci tak destrukcyjnej siły. Teraz, kiedy zdawał sobie sprawę, jak wielkie płynie z tego niebezpieczeństwo, poczuł ogromny wstyd i złość na samego siebie za to, że dał się sprowokować.
Najemniczka zeskoczyła z konia i podeszła do niego. Teraz wydawała mu się jeszcze wyższa. Książę spojrzał na nią z trudem ogniskując wzrok. Czuł się upokorzony i pokonany, a do tego był ledwie żywy. Wiedział, że to oni wygrali, ale zrozumiał jedno. Ta bitwa, pomimo że przegrana, uczyniła go jeszcze groźniejszym. Zdobył nowe doświadczenie, które nie może się równać z nawet najlepszym treningiem. I co najważniejsze, mógł się poszczycić nową wiedzą na temat Energi Smoczego Ognia. Wiedział już, jaki ma wpływ na niego. Widział jej niszczycielską potęgę i rozumiał w jaki zdecydowanie rozważniejszy sposób może ją wykorzystać. Zanim jednak zdecydował się na jakiekolwiek działanie, poczuł uderzenie w tył głowy, które pozbawiło go przytomności.
Rozdział 2
Yarred klęczał przed podwyższeniem, na którym spoczywał rzeźbiony, drewniany tron. Nawet nie próbował podnosić wzroku na królową. Po tym, jak odkryto nieobecność Drasana, jego pierwszego wezwano do sali tronowej. Wcale go to nie zaskoczyło. Wczorajszej nocy to on miał dopilnować warty przy bramach i przy okazji był najlepszym przyjacielem księcia.
— Kapitanie Cordydian? — odezwała się królowa. — To pan odpowiadał wczoraj za ochronę zamku i po raz ostatni widział księcia? — dodała jakby po chwili namysłu, a głos jej się załamał.
Yarred wiedział co teraz nastąpi, mimo to odpowiedział:
— Jego książęca mość wyruszył na nocną przejażdżkę, Wasza Wysokość.
— A ty mu na to pozwoliłeś? — w głosie królowej zabrzmiała groźna nuta.
Yarred wstał z klęczek i po raz pierwszy odważył się spojrzeć na swoją władczynię. Królowa onieśmielała urodą. Liliowa suknia z kosztownej materii doskonale uwydatniała to, na co mężczyźni zwykli najpierw zwracać uwagę. Długie, pofalowane blond włosy, które sięgały do pasa lśniły w blasku kaganków i olejowych świec. Miała twarz o łagodnych rysach i oczy w zdumiewającym, regularnym kształcie migdałów koloru płynnego złota.
I to właśnie te oczy wwiercały się teraz w kapitana, który zaskoczony swoją śmiałością, ponownie wlepił wzrok w podłogę i tym razem przemówił do swoich butów:
— Tak, Wasza Wysokość. Próbowałem go zatrzymać, ale nie chciał mnie słuchać.
— Ach, to typowe dla niego — warknęła odwracając się ze złością.
Yarred skulił się, słysząc znajomy ton głosu. Waya niezwykle rzadko wpadała w złość, ale gdy to już następowało — powodem jej rozsierdzenia niemal zawsze okazywał się Drasana.
— I cóż ja mam z nim począć? — przemówiła bardziej do siebie niż do niego.
Gdy Yarred odważył się na chwilę unieść wzrok, zauważył, że królowa dygoce. Zdumiał go ten widok ponieważ, Waya była kobietą dumną i władczą. Jej łzy przeraziły go bardziej niż wszystko to, co dotychczas widział w swoim życiu.
Władczyni tymczasem ciągnęła swój wywód:
— Zawsze taki sam… — wyszeptała łkając cicho. — Mam wrażenie, że nigdy nie dojrzeje na tyle, by przejąc moje obowiązki. Zbyt często przymykam oko na jego wybryki, powinnam już dawno wybrać mu stosowną narzeczoną i zmusić do ożenku.
Yarred słuchał jej z kamienną twarzą, po raz pierwszy widział swoją panią w takim stanie i za bardzo nie wiedział, jak ma zareagować. Wydawała się teraz krucha i delikatna.
Waya zdawała się go nie zauważać, z jej twarzy biło cierpienie. Nie mogąc znieść tego widoku, kapitan gwardii ponownie spuścił wzrok.
— Myślałam, że uczynię z niego króla. Pobłażałam mu, wierząc, że z czasem dojrzeje do roli władcy. Czekałam aż przejdą mu młodzieńcze fantazje i wśród tych pięknych dam odnajdzie w końcu tę, która stanie się jego żoną, a w przyszłości królową — westchnęła głęboko. — Jestem już stara, Yarredzie… Starsza niż to sobie wyobrażasz. Marzę o dniu, w którym złoże odpowiedzialność za losy królestwa na barki kogoś, kto będzie tego godny. Przez lata przygotowywałam do tego Drasana, możesz więc sobie wyobrazić jak wielki ból sprawia mi jego lekkomyślne zachowanie.
Yarred milczał, bo niby co miał powiedzieć? Jego przyjaciel naprawdę nie był wzorem książęcych cnót. Prawdę mówiąc, Drasan robił wszystko byle tylko wymigać się od obowiązków, dokładnie tak, jak mówiła królowa. Co gorsza, kapitan miał stuprocentową pewność, że zaraz wkroczy do sali tronowej z tym swoim bezczelnym uśmiechem przyklejonym do twarzy.
Może też dlatego nie zdziwił się, gdy nagle po drugiej stronie rzeźbionych wrót wybuchło niemałe zamieszanie. Ktoś zażarcie kłócił się z wartownikami, którzy otrzymali rozkaz niewpuszczania nikogo do środka. Królowa podniosła zaczerwienione od płaczu oczy i wbiła udręczony wzrok w drzwi. Chwilę później otwarły się z hukiem i do komnaty jak burza, wdarł się wysoki i smukły elf o srebrzystych włosach sięgających mu do połowy pleców. Gdy energicznie kroczył w stronę podwyższenia, w jego stalowoszarych oczach buzował gniew.
Yarred obserwował go czujnie, bo choć w duchu był pewien, że nie zamierza skrzywdzić królowej, to jak przystało na kapitana gwardii miał obowiązek interweniować, kiedy sprawy potoczyłyby się nie tak, jak powinny. Zerknął tylko na osłupiałych strażników, którzy pospiesznie zamknęli odrzwia.
Tymczasem Mistrz Ashkan — gdyż to on właśnie wdarł się do komnaty — który wbrew powszechnym opiniom nie był elfem, a jednorożcem. Tę postać przybierał tylko wtedy, gdy wymagały tego okoliczności. Przemówił do królowej miękkim, melodyjnym głosem, w którym jednak dawało się wyczuć subtelną nutę złości:
— Drasan zniknął. Nie stawił się na poranny trening. Nigdy dotąd go nie opuścił. Służba nie widziała go od wczoraj, a od stajennego dowiedziałem się, że po kolacji rozkazał mu zostawić w stajniach osiodłanego konia. Jesteś mi winna wyjaśnienia, pani.
Czując rosnące napięcie, Yarred stanął po lewej stronie podwyższenia tronu, gotów w każdej chwili zasłonić królową własną piersią. Kątem oka dostrzegł, że królowa wstała i ponownie dostrzegł w niej tą samą dumną i stanowczą władczynię — Wilczycę z Sheardon.
— Mistrzu Ashkanie, w innych okolicznościach zapewne wezwałabym straż i rozkazała wyprowadzić cię z sali — w głosie Wayi zabrzmiał gniew. — Szanuję cię i twoją pozycję. W zamian wymagam tego samego. Tak, jak mi nakazałeś, strzegłam tego chłopca przez dwadzieścia jeden lat, zapewniając mu najlepszą ochronę na jaką było mnie stać.
— I przyszedł czas, by powiedzieć mu prawdę. Musi wiedzieć, kim jest — naciskał jednorożec. — Jego zachowanie zbyt często wymyka się spod kontroli, a do głosu dochodzą emocje, które zagłuszają mu zdrowy rozsądek. Chyba nie muszę ci tłumaczyć, co to oznacza. Jeżeli się zdradzi o jeden raz za dużo, ona natychmiast się o tym dowie. Wszędzie ma swoich szpiegów.
Prawdę? Yarred z niepokojem zerknął na królową. Jaką prawdę? Z tego, co pamiętał jego dziadek, lord Cordydian, był wówczas kapitanem gwardii. Którejś nocy Ashkan zjawił się w zamku, niosąc na rękach nieprzytomną kobietę w ciąży, która miała na ciele kilkanaście ran wyglądających na ukąszenia wilków. Postawiono na nogi wszystkich uzdrowicieli na zamku jak i w mieście. Trzeba było działać szybko, aby wydobyć dziecko, zanim jej serce przestanie bić. Na szczęście na jej brzuchu było tylko kilka niewielkich zadrapań. Już wtedy szeptano, że to nie mogło być zwykłe zwierze, a ugryzienia nie były przypadkowe. Ponieważ kąsania ominęły wszystkie główne arterie. Ktoś chciał wykończyć matkę, ale ocalić nienarodzone dziecko. Tylko dlaczego? Serce kobiety stanęło chwilę po tym, jak uzdrowiciele wydobyli z jej łona maleńkiego chłopca. Gdy było po wszystkim, pochowano matkę w bezimiennym grobie, a noworodkowi nadano imię Drasan. Bezdzietna dotąd królowa, zaadoptowała go, czyniąc tym samym następcą tronu. Wszystkim, którzy byli świadkami tych dziwnych wydarzeń zakazano o tym mówić pod karą śmierci. Dziadek Yarreda, opowiedział mu o tym dopiero na łożu śmierci, wymuszając na nim przysięgę, że nikomu się nie zdradzi, zwłaszcza księciu. Kapitan zdawał sobie sprawę, że książę może przeżyć szok na wieść o tym, że jego matkę zamordował jakiś potwór. A teraz Mistrz Ashkan żądał, by królowa wyjawiła Drasanowi prawdę? Coś tu było nie w porządku.
— Nie mogę tego zrobić — oznajmiła po długiej chwili ciszy. — Prawda go zniszczy, Ashkanie.
— Wiesz, że im dłużej to przed nim ukrywamy, tym większe grozi mu niebezpieczeństwo? — zapytał Ashkan, a spojrzenie jego stalowych oczu nieco złagodniało.
— Więc ty mu to powiedz! — wybuchła Waya. — Jeżeli ja to zrobię, znienawidzi mnie! Jak mogłabym mu wyznać, że od zawsze był okłamywany, że ukryłam jego istnienie przed całym światem! Albo, że pochowałam jego matkę w nieoznakowanym grobie, choć dobrze wiedziałam kim jest!
— Ayla oddała za niego życie. To najwyższa ofiara. Jeśli nadal będziesz to przed nim ukrywać, jej poświęcenie pójdzie na marne — powiedział Ashkan cicho, ale dobitnie.
— Dlaczego nie pozwolisz mu na życie, które dla niego wybrałam? — po policzkach królowej zaczęły cieknąć łzy. — Mógłby się ożenić! Mógłby być szczęśliwy, dożyć sędziwego wieku otoczony gromadką wnucząt!
Yarred czuł się coraz bardziej niezręcznie. Jakaś część jego duszy pragnęła odejść stąd i zostawić królową samą, ale obowiązek trzymał go na miejscu.
— Wiesz, że nie takie jest jego przeznaczenie. Musisz mu pozwolić odejść — Ashkan przemawiał kojącym głosem. — Zrobiłaś wszystko co mogłaś. Zapewniłaś mu spokojne dzieciństwo i nauczyłaś wszystkiego. Na tym kończy się nasze zadanie. Dalej musi sobie radzić sam.
Yarred słuchał tego z rosnącym niepokojem. Jakiż to straszliwy sekret był ukrywany przed Drasanem przez tyle lat?
— Jesteś pewien, że on jest tym, o którym mówi przepowiednia? — zapytała cicho, ocierając łzy jedwabną chusteczką.
Jej słowa przeszyły Yarreda niczym lodowata lanca. Przepowiednia?
— Wszystko na to wskazuje — odrzekł Ashkan.
Kapitan słuchał w całkowitym osłupieniu. Drasan miał być Wybranym? Przecież to niemożliwe! Znał go niemalże od dziecka.
Nie dane mu było jednak dłużej się nad tym zastanawiać, ponieważ nagle drzwi otwarły się na oścież i do sali wszedł, a raczej wbiegł, zdyszany posłaniec. Na jego głowie widniała paskudna rana i cały był obryzgany krwią.
— Wasza Wysokość…! Czarni rycerze przeszli przez rzekę…! Zaatakowali twierdzę Garbon…! — wydyszał, po czym padł zemdlony na podłogę.
Yarredowi krew odpłynęła z twarzy. Twierdza Garbon leżała przy wschodniej granicy, zaledwie staje od miasteczka Athar, a to właśnie tam — kapitan był tego pewien — pojechał Drasan.
— Pani — zwrócił się do królowej, czując rosnącą grudę w gardle. — Książę pojechał wczoraj w kierunku wschodniej granicy.
Królowa popatrzała na dowódcę straży rozszerzonymi ze strach źrenicami.
— Jesteś tego pewien? — zapytała lekko drżącym głosem.
Yarred wolał nie odpowiadać, ale spojrzenie bursztynowych oczu Wilczycy z Sheardon było przeszywające na wskroś.
— Tak, Wasza Wysokość — odrzekł bezbarwnym tonem, spuszczając wzrok.
— Pani — odezwał się Mistrz Ashkan po długiej, pełnej napięcia ciszy. — Ten atak to jedynie zasłona dymna. Przyszli po niego… Przyszli, by dokończyć swoje dzieło sprzed dwudziestu jeden lat.
Gdy tylko do Yarreda dotarł sens tych słów, poczuł jak po plecach przebiega mu zimny dreszcz. Oczami wyobraźni zobaczył swojego przyjaciela leżącego w kałuży krwi. Uniósł wzrok i dostrzegł odbicie wszystkich swoich lęków, w tych pozbawionych źrenic, stalowych oczach.
— Co Mistrz ma na myśli? — to pytanie wyrwało mu się mimo woli.
Jednorożec spojrzał na niego, a usta wykrzywił mu lekki ironiczny uśmieszek.
— Nie zabiją go, kapitanie Cordydian. Jeśli go schwytają, czeka go los o wiele gorszy od śmierci. Znacznie cenniejszy jest teraz żywy niźli martwy.
Yarred nie zrozumiał. Co mogło być gorszego od śmierci?
— Wierz mi Yarredzie, że jeżeli czekałby cię ten sam los, w tej właśnie chwili przebiłbyś się własnym mieczem. Istnieją rzeczy po stokroć gorsze od śmierci.
Po raz pierwszy w życiu kapitan poczuł paraliżujący lęk. Czuł się całkowicie bezsilny. Spojrzał na królową, która ukryła twarz w dłoniach, a później na leżącego w kałuży krwi młodzieńca.. Wtedy podjął decyzję. Cokolwiek zagrażało Drasanowi, on zrobi wszystko, co w jego mocy, by go przed tym ocalić.
* * *
Powrót do przytomności nie należał do najprzyjemniejszych. Drasan dowiedział się między innymi tego, że ma z tyłu głowy wielki pulsujący guz. Wykręcone do tyłu ręce rwały nieprzyjemnie, a obtarte do krwi nadgarstki niemiłosiernie piekły. Otworzył oczy i skrzywił się boleśnie. Czuł się tak, jakby ktoś przez całą noc okładał go kijem. Zmuszenie zdrętwiałego i obolałego ciała do ruchu okazało się jednak niemożliwe. Choćby bardzo się starał, nie mógł zmienić pozycji, bo ktoś go spętał niczym barana. Leżał więc nieruchomo czekając na to, co nastąpi. Nie widząc lepszego rozwiązania spróbował przywołać swoją dość kapryśnie działającą moc. Bezskutecznie. Wiedział już, że go nie zabiją. Tajemnicą pozostawało jednak to, kto zlecił porwanie, gdyż w bajki o Gaenorze nie zamierzał wierzyć. Kłopot polegał na tym, że osób, które chętnie pozbyłyby się następcy tronu Sheardon znalazłoby się na pęczki. Jednak tylko kilkoro z nich byłoby stać na wynajęcie czarownicy. Kiedy tylko uda mu się cało z tego wyjść, każe przesłuchać wszystkich. Tymczasem musiał grać na zwłokę. Leżał spokojnie starając się sprawiać wrażenie jakby pogodził się z losem, ale w myślach nieustannie układał sobie plan działania. Jednak nie dane mu było zaznać nawet chwili wytchnienia. Nagle zauważył jakiś ruch, a po chwili dostał solidnego kopniaka w bok. Jak się okazało otrzymał go od najemniczki. Kobieta podniosła go do pozycji siedzącej, usiadła naprzeciwko i przez chwilę obserwowała go spode łba. Drasan nigdy nie przyzwyczaił się do takiego traktowania, a już tym bardziej przez płeć piękną. Kobiety zazwyczaj się do niego wdzięczyły. Najemniczka zaś wyraźnie miała do niego żal. To nieważne, zawsze mógł skorzystać ze swojego naturalnego uroku. Nie zaszkodzi spróbować — pomyślał, po czym odchrząknął i powiedział:
— Zdaje się, że wiesz kim jestem.
Posłała mu ponure spojrzenie, ale nic nie odrzekła.
— Jestem jedynym, prawowitym dziedzicem tronu Shaerdon — ciągnął niezrażony brakiem odpowiedzi. — Mam duże wpływy i dość złota. Jeśli mi pomożesz…
— Milcz — syknęła.
— Chyba nie zrozumiałaś — wycedził. — Kiedy zjawi się tu oddział królewskiej straży, żeby mnie odbić, wszyscy którzy…
— To ty czegoś nie rozumiesz, wasza wysokość — przerwała mu. — Nikt nie przybędzie ci z odsieczą. Zanim zorientują się co tu się wydarzyło będziemy już daleko. Na razie mają inne, ważniejsze sprawy na głowie. Więc posłuchaj życzliwej rady i siedź cicho.
Książę uśmiechnął się jedynie i odrzekł:
— Nie wierzę w te bajki o Gaenorze… — urwał w pół zdania, bo oto zza zakrętu wyłoniło się kilkunastu jeźdźców.
Na czele, na wielkim karym ogierze noszącym ozdobiony dwoma rogami hełm, galopował ów tajemniczy towarzysz Ulricy. Tym razem jego twarzy nie zacieniał kaptur, a w ciepłych promieniach porannego słońca z daleka wyraźnie było widać, szpecącą jego twarz, podłużną szramę. Blizna, która bez wątpienia ostała się pamiątką po cięciu mieczem bądź szablą. Przebiegała przez niemal całą jej długość. Zaczynała się bowiem na czole, przecinała w poprzek nos, lewy policzek i kończyła się tuż przy linii żuchwy. Na paskudną gębę opadały mu strąki tłustych, czarnych włosów, z których część dokładnie zasłaniała lewe oko. Jakby czytając w jego myślach, mężczyzna niedbałym ruchem odrzucił grube kosmyki z czoła, odsłaniając tym, ziejącą w miejscu lewego oka, otchłań pustego oczodołu. Uśmiechnął się, co nadało jego obliczu jeszcze bardziej makabryczny wygląd.
Zatrzymał konia i gestem polecił to samo swoim podwładnym. Kiedy zsiadał, Drasan zobaczył kołyszący się przy jego pasie miecz — jego własny! Zawrzała w nim wściekłość, która jeszcze się pogłębiła, gdy nieznajomy rzekł, nawet się nie do niego nie odwracając:
— Nie spodziewaj się odsieczy, książę — po czym oddał wodzę jednemu ze swoich podwładnych i podszedł do niego.
Drasan obserwował go uważnie, jakby chciał zapamiętać każdy szczegół rysów jego twarzy. Wiedział już, że nie ma szans na ucieczkę. Przynajmniej dopóki ten osobnik przebywa w obozie. Wyczuwał w nim coś dziwnego, miał wrażenie, że chyba nie do końca jest człowiekiem.
Zauważywszy strach na twarzy młodzieńca. „Przystojniak” przekrzywił głowę raz w jedną raz w drugą stronę i rzekł:
— Uprzedzę twoje następne pytanie. Nie obchodzi mnie, kim jesteś ani ile masz złota. Szukałem cię zbyt długo, by teraz wypuścić za garść błyskotek — mówiąc to pochylił się tak nisko, że Drasan wyczuł bijący od niego smród — woń krwi, śmierci oraz końskiego potu.
Książę cofnął się zdjęty grozą. Mężczyzna wyszczerzył zęby i wtedy dostrzegł, że wcale nie przypominają one ludzkich. Szczególnie kły, długie i zakrzywione, podobne do wilczych. Nieznajomy musiał być wilkołakiem.
— No dalej — warknął cicho — krzycz. I tak nikt cię teraz nie usłyszy. Muszę przyznać, że pachniesz całkiem smakowicie, a pulsowanie krwi w twoich żyłachdźwięczy niezwykle kusząco.
— Jeśli myślisz, że się ciebie przestraszę to jesteś w błędzie — wycedził książę.
Wilkołak zaśmiał się cicho.
— Ty już się boisz — rzekł tym samym tonem, z tym, że teraz brzmiała w nim nuta szyderstwa. — Cuchniesz strachem, smoczy pomiocie.
Drasan bezskutecznie spróbował się uspokoić. Serce waliło mu jak młotem, krew pulsowała w żyłach. Nigdy dotąd nie widział wilkołaka, ale wiedział jak je rozpoznać. Ten mężczyzna nosił w sobie bestię, i co zaskakujące, potrafił trzymać ją w ryzach. W starciu z nim na nic była wszelka broń, chyba że wykonano ją ze srebra i wzmocniono magią.
— Zwą mnie Boris — mruknął mężczyzna, siadając naprzeciwko młodzieńca. — Dobrze sobie zapamiętaj to imię, smarkaczu, bo od tej chwili będziesz robił dokładnie to, co ci każę.
Pomimo paraliżującego go strachu, Drasan skwitował to wybuchem śmiechu.
— Jestem przyszłym królem. Nie mam zamiaru słuchać zwierzaka, który niewątpliwie jest czyimś sługusem — wycedził, nie spuszczając wzroku z twarzy mężczyzny.
Kreaturze nawet nie drgnęła powieka.
— Jesteś hardy — warknął. — Jak ta suka, twoja matka.
Momentalnie uśmiech spełzł z twarzy księcia. Jego matka? Nagle zapomniał o tym, gdzie jest i kogo ma przed sobą. Zawrzał w nim gniew.
— Nie waż się lżyć mojej matki — wycedził. — Nie jesteś godzien nawet…
— Nie miałem na myśli królowej, tylko twoją prawdziwą matkę — Boris odrzekł z niewzruszony. Po raz kolejny odgarnął włosy z czoła ukazując koszmarną dziurę zdobiącą twarz. — To jej robota — dodał.
Drasanowi zaschło w ustach. Nie znał swojej matki, Waya powiedziała mu, że zmarła przy porodzie. Od zawsze wiedział, że został przygarnięty, jednak od pamiętnej rozmowy, gdy królowa mu to powiedziała, nigdy więcej o to już nie pytał. Owszem, czasem usiłował sobie wyobrazić jak wyglądała, jednak zawsze pozostawało to jedynie w sferze rozmyślań.
— Rozjuszyła mnie tym, więc rozerwałem jej pierś. Jednak nim dokończyłem zadanie, zjawił się jej jednorogi obrońca — uśmiechnął się pokazując szpecącą jego twarz bliznę. — To on mnie tak urządził. Byłem pewien, że ta dziwka jest już martwa, jak widać niewiele się pomyliłem…
Słuchając go,Drasan nie wiedział co ma o tym wszystkim myśleć. Te słowa wywracały jego świat do góry nogami. Kim była jego matka? Kto chciał ją zabić, nim wydała go na świat? Te i setki innych pytań kłębiły się mu pod czaszką..
— Szukałem jej, ale tak jakby zapadła się pod ziemie i nagle na sheardońskim dworze pojawia się znikąd dziecko… chłopiec. Wiek się zgadza, ale moja Pani postanawia zaczekać aż szczeniak trochę podrośnie i zaczynie ujawniać niezwykłe zdolności — uśmiechnął się jeszcze szerzej. — Porwanie smarkacza z królewskiego dworu jest zbyt ryzykowne. Pada więc kolejna propozycja, by zaczekać aż książę nieco dojrzeje. Wywabienie cię z zamku okazało się dziecinnie proste, a później poszło jeszcze łatwiej. Użyłeś Energii Smoczego Ognia w bardzo nieodpowiedzialny sposób. I znowu byłem pewien, że już jesteś martwy, ale okazałeś się silniejszy niż się spodziewałem.
Drasan czuł, jak grunt osuwa mu się spod nóg. Ten osobnik wiedział o nim więcej niż on sam. To rzutowało nieco więcej światła na wydarzenia ostatniej nocy. Wszystko, co dotąd wydawało mu się czystym absurdem, nagle stawało się całkiem logiczne. Kimkolwiek była kobieta nazywana przez Borisa „panią”, stanowiła klucz do rozwiązania zagadki.
— Kim jest twoja Pani? — zapytał cichym, ochrypłym głosem.
Boris uraczył go krótkim spojrzeniem.
— Niedługo ją poznasz — rzucił krótko.
Drasan wiedział, że zadawanie kolejnych pytań jest bez sensu. Boris wyraźnie stracił chęć do rozmowy. Nagle podniósł się i spojrzał na siedzącą obok Ulrice, jakby dopiero teraz ją zobaczył.
— Zwijamy się — rozkazał. — Księcia wsadzimy na Demona. On słucha wyłącznie mnie, więc nie ruszy się póki mu nie każę.
— Zaraz — warknął książę pokazując swoje skrępowane ręce. — Mam jechać konno ze związanymi na plecach rękoma.
Boris nie odpowiedział. Zamiast tego skinął na dwóch osiłków stojących najbliżej. Jeden z nich wyciągnął nóż. Drasan cofnął się odruchowo. Potężny mężczyzna podszedł do niego i bez słowa rozciął krępujące więzy. Następnie chwycił młodzieńca za kołnierz i postawił. Po tych dość brutalnych zabiegach, obaj nawet nie wyrzekłszy słowa, zaprowadzili go do najbliżej stojącego drzewa. Jeden z drabów pchnął go tak mocno, że plecami boleśnie uderzył w pień, podczas gdy drugi stanął z tyłu wykręcając mu ręce tak mocno, iż poczuł jak trzeszczą mu stawy.
Boris na chwilę zniknął w gęstwinie, by wrócić po chwili z tym, że tym razem ciągnął za sobą wspaniałego, karego ogiera.
Demon… Tak, to imię do niego pasowało. Czarny niczym noc, pięknie umięśniony, gęsta grzywa opadająca kaskadą na długą szyję, lśniąca sierść. Koń nosił na sobie osobliwą zbroję składającą się z rogatego hełmu i nabitego kolcami napierśnika. Wilkołak z uwielbieniem pogładził swojego wierzchowca po umięśnionym karku. Widać było, że jest dla niego o wiele więcej wart niż ludzie, którymi dowodził.
— Co to ma znaczyć? — zapytał Drasan.
— To takie małe zabezpieczenie — odrzekł spokojnie Boris. — Na wypadek, gdybyś mimo wszystko próbował uciec. — To mówiąc wyciągnął spod płaszcza niewielkie zawiniątko. Rozwijał je, powolnym niedbałym krokiem zbliżając się do unieruchomionego młodzieńca. Wewnątrz znajdowały się trzy przedmioty: dwie fiolki — jedna z jadowicie fioletowym, a druga z bladoróżowym płynem oraz niewielki sztylet o bardzo cienkim ostrzu.
— Co to jest? — zapytał Drasan.
Boris nie odpowiedział, tylko niedbale machnął ręką, a jeden z trzymających Drasana osiłków szybko dobył krótkiego noża, którym rozciął kaftan, kolczugę, a następnie koszulę księcia, jakby jego odzienie wykonano z cienkiego pergaminu. Książę odetchnął dopiero, gdy ten schował broń i szarpnięciem odsłonił jego nagą pierś.
Wilkołak uśmiechnął się prezentując długie kły.
— Ciekawe, prawda? — rzekł pokazując obie fiolki, po czym dodał. — W jednej z tych fiolek jest trucizna. Prawdziwe cudo. Wystarczy tylko draśnięcie, a ofiara umiera w ciągu dwóch dni, nawet nie wiedząc co ją zabiło. Ty jesteś pół-smokiem, więc zdechłbyś w przeciągu trzech, góra czterech dni. A to — wskazał na fiolkę z jasnoróżowym płynem — jest niezwykle rzadkie antidotum na tę truciznę. — To powiedziawszy schował flakonik z antidotum za pazuchę i odkorkował drugą.
— Zaczekaj — powiedział Drasan. Serce już waliło mu gdzieś w okolicy jabłka Adama. Jeśli to naprawdę była trucizna to nie miałby wyjścia, musiałby jechać tam, dokąd udawał się też i ten potwór.
— Przecież chcecie mnie żywego! Przeprawa przez góry potrwa kilka dni, więc…
— Nie potrzebujemy kilku dni — przerwał mu niecierpliwie wilkołak. — Będziemy w Rosher przed zachodem słońca. Moja Pani zabierze nas stąd magicznym portalem.
„Magiczny portal?” — pomyślał Drasan przerażony, ale zarazem podniecony. Dotąd tylko o tym czytał. Portale okazały się niezwykle trudne do stworzenia. Trzeba było bardzo dużo energii żeby uformować tunel łączący dwa odległe punkty i utrzymać na tyle długo, by ktokolwiek zdołał się nim przedostać na drugą stronę.
— Nie musisz tego robić — powiedział Drasan cichym, ochrypłym głosem, ponieważ nagle zaschło mu w gardle.
Wilkołak uśmiechnął się tylko, po czym zanurzył cienkie ostrze w wypełniającym fiolkę płynie. Uśmiechając się nieprzerwanie, szybkim ruchem rozciął skórę na piersi księcia. Zapiekło, jednak już po chwili rana zasklepiła się tak, iż został po niej jedynie różowy ślad. Sztylet i naczynko zniknęły, a dwóch osiłków puściło Drasana. Młodzieniec z niedowierzaniem oglądał swoją pierś. Po chwili po rozcięciu nie pozostał nawet ślad. Boris gestem nakazał pomagierom by się cofnęli, po czym przeciął krępujące młodzieńca więzy i szerokim gestem wskazał na otaczający go las.
— Droga wolna — rzekł.
Książę nawet nie drgnął. Nie zamierzał ryzykować. Jeżeli wilkołak mówił prawdę, to właśnie został otruty, a co za tym idzie, pozostało mu trzy góra cztery dni życia. Niespodziewanie pojawiło się pytanie. Co jeśli odsiecz się nie zjawi? Może rzeczywiście mają coś innego do roboty. Spojrzał w stronę lasu, a potem na Borisa. Nie miał wyjścia.
Większość ludzi wilkołaka siedziała już w siodłach. Nachmurzona Ulrica nadal stała opodal łypiąc na niego spode łba. Boris wrócił do swojego konia i znów zaczął gładzić go po szyi, celowo nie patrząc w stronę księcia. Nagle rozległo się, dobrze znane Drasanowi, rżenie i spomiędzy drzew wyłoniło się dwóch potężnych mężczyzn siłując się z wierzgającym Ernilem, który raz po raz stawał dęba. Ogier dzielnie stawiał opór, jednak widać było, że jest wyczerpany. Jego szyję i pierś obryzgała piana wydobywająca się z pyska. Widok ukochanego wierzchowca sprawił, że Drasan podjął decyzję. Jeśli będzie dość szybki dotrze do Ernila nim ktokolwiek zdąży zareagować. Być może wtedy uda mu się uciec.
Ruszył naprzód, ale po chwili zmienił zamiar. Zatrzymał się i spojrzał na grupkę najemników, żaden z nich nawet nie drgnął. Patrzeli na niego w ponurym milczeniu, jakby byli ciekawi czy się odważy. Jednakże Drasan nie był głupcem.
Odwrócił się w stronę Borisa i spostrzegł, że ten się uśmiecha. Zupełnie jakby dobrze wiedział co się dzieje w głowie księcia. Pół-smok po raz ostatni spojrzał tęsknie w stronę gąszczu, mając w pamięci wizję długiej agonii, zdecydował, że na razie pojedzie z wilkołakiem. Może nadarzy się bardziej sprzyjająca okazja do ucieczki. Ku jego zaskoczeniu, Boris nawet słowem tego nie skomentował. Po prostu podszedł bliżej ciągnąc za cugle wielkiego ogiera i wskazał mu miejsce w siodle. Drasan oparł rękę na łęku i bez wysiłku wspiął się na grzbiet konia.
— Możemy ruszać — oznajmił Boris pozostałym, chwytając za luźne wodze swojego wierzchowca.
Jednak Ulrica nie ruszyła się z miejsca.
— A co zrobimy z jego koniem? — zapytała wskazując na Ernila, który nadal dzielnie stawiał opór.
Wilkołak zerknął zdrowym okiem na parskającego wściekle ogiera, po czym spojrzał na księcia i powiedział przesadnie uprzejmym tonem.
— Wasza Wysokość raczy rozwiązać problem, inaczej wpakuje mu bełt między oczy.
Wiedząc, że nie ma wyjścia, Drasan spojrzał w oczy swojego konia, po czym wyszeptał kilka słów, których nauczył go Ashkan. Ogier natychmiast przestał się szarpać i pozwolił się poprowadzić zdyszanym mężczyznom. Zadziałała magia wpajana królewskim koniom już od źrebięcia. Uczono je między innymi reagowania na kilka uspokajających zaklęć wypowiadanych w starożytnym języku. Pozwalało to jeźdźcowi na zachowanie kontroli nad przerażonym zwierzęciem, nim te rzuci się do ucieczki. Dlatego reakcja książęcego rumaka nie zrobiło na wilkołaku najmniejszego wrażenia. Bez słowa i cienia strachu podszedł do Ernila. Ogier położył uszy po sobie i ostrzegawczo kłapnął zębami. Z gardła Borisa wydobył się cichy warkot i już po chwili zaczął się zmieniać. Stanowiło to widok mrożący krew w żyłach. Proces przemiany wykrzywił, wciąż ludzkie rysy, grymasem niewyobrażalnego bólu. Podczas gdy członki rosły, ubranie pękało z donośnym trzaskiem, a spod skóry wyrosło gęste buro-czarne futro. Na koniec wydłużyła i rozciągnęła się twarz, tworząc wilczy pysk, który momentalnie pokrył się czarną szczeciną. W efekcie bestia przypominała stojącego na tylnych łapach wilka, wielkości sporego niedźwiedzia.
Na widok przerażonej miny Drasana, pysk Borisa, który podobnie jak w ludzkiej postaci przecinała podłużna szrama, rozciągnął się w szerokim uśmiechu, ku zaskoczeniu zarówno księcia, jak i osłupiałej Ulricy, przemówił nieco ochrypłym, ale zdecydowanie ludzkim głosem:
— Szkoda tracić cenny czas. Musimy się dostać do portalu zanim zaskoczy nas towarzystwo wojsk wysłanych przez Wayę.
To mówiąc podszedł do swojego konia, który nie okazał cienia strachu — chwycił za wodze i bez ostrzeżenia ruszył w kierunku gąszczu. Ulrica z trudem opanowała swojego rumaka, który szarpał się i rżał. Wściekła najemniczka warknęła pod nosem kilka przekleństw i podążyła w ślad za wilkołakiem.
Boris wiódł ich w sobie tylko znanym kierunku, potężnym cielskiem torując sobie drogę — łamiąc grube konary, jakby to były cienkie gałązki. Dzięki temu, pomimo że drzewa rosły dość gęsto, poruszali się ze znaczną szybkością. Za nimi jechała kobieta, a pochód zamykało pięciu wojowników Gaenora. Pozostałych pięciu wilkołak wysłał przodem na zwiad.
W pierwszej chwili Drasan nie zrozumiał dlaczego przedzierają się przez bezdroża, skoro niedaleko stąd biegnie ubity trakt, którym można by było bez trudu dojechać do granicy. Boris obrał jednak kierunek na północ, w stronę rzeki. Nie kierował się jednak do brodu ani mostu, bo nieznacznie skręcał na wschód. Księciu zdawało się to nieco dziwne. Dopiero kiedy las znacznie się przerzedził i można było jechać w wyprostowanej pozycji, odważył się zapytać:
— Po co przedzieramy się przez puszczę, skoro mogliśmy jechać wygodnie i szybciej, gościńcem?
Ku jego jego zaskoczeniu Boris zatrzymał się i odrzekł:
— Owszem, mogliśmy jechać gościńcem, ale nie chciałem ryzykować spotkania z twoimi przyjaciółmi. Idąc przez las mogę tego uniknąć. Dopóki nie ma tu tej wiedźmy Wayi, nikt nie jest w stanie mi przeszkodzić w wykonaniu zadania. Nawet ty, zajmując mnie rozmową. W porównaniu z umiejętnościami, jakie posiadłem przez te wszystkie lata, kiedy uczyłem się panowania nad moją drugą naturą, twoje są mizerne. Gdybym chciał już byłbyś martwy i na nic by się zdały jej nauki. Nie jesteś dla mnie żadnym przeciwnikiem, szczeniaku, więc radzę ci: siedź cicho i nie próbuj opóźniać marszu swoimi dziecinnymi gierkami — to warknąwszy ruszył dalej.
Drasan zacisnął szczęki, czując upokorzenie i wstyd. Jak mógł być tak naiwny? Swoją bezmyślnością naraził zarówno tych, których kochał, jak i całe królestwo. A teraz pozostał bezsilny w rękach tego potwora. Po raz pierwszy strach rzucił cień na jego myśli. Co z tego, że zablokują gościńce, skoro Boris najwyraźniej wiedział jak te blokady ominąć? Okazał się o wiele sprytniejszy, niż książę przewidywał. Pozostało mu tylko czekać na to, co nastąpi i pogodzić się z faktem, że jest teraz jeńcem.
Boris najwyraźniej obrał sobie za cel jak najszybsze wyjście z lasu. Wciąż poruszał się tym samym tempem, nieustannie nastawiając uszu — jakby w oddali słyszał odgłosy zbliżającej się pogoni. Ulrica jechała za nimi, pochylona nisko w siodle, by głową nie zawadzić o niskie gałęzie i raz po raz klęła pod nosem, niezadowolona z drogi jaką obrał.
Wreszcie wilkołak stanął, gestem zatrzymując swojego konia. Uniósł wielki, trójkątny łeb i zaczął węszyć, a jego oko zalśniło. Puścił wodzę i zaczął się z zawrotną prędkością wspinać na pobliskie drzewo. Gdy znalazł się tak wysoko, że mógł rozejrzeć się po okolicy, ujrzał rzekę, a nad nią dwóch żołnierzy lekkiej jazdy. Poczuł jak wzbiera w nim chęć zasmakowania krwi, której nie kosztował od dawna. Pierwotny wilczy zew odezwał się w nim z ogromną siłą — chęć zapolowania. Wiedział, że tylko dzięki temu, iż potrafił w znacznym stopniu panować nad naturą stał się nieocenionym narzędziem zniszczenia w rękach pięknej czarownicy. Nadarzała się wspaniała okazja, by pokazać temu gnojkowi, że nie warto zgrywać bohatera. Najpierw jednak musiał poskromić głód tak, by łatwiej przyszło wykonać powierzone mu zadanie. Ogarnięty tą myślą, zeskoczył z drzewa, zgrabnie lądując na czterech łapach. Kasztan Ulricy stanął dęba, omal nie wysadzając jej z siodła. Zirytowana kobieta starała się nad nim zapanować, patrząc na Borisa z odrazą.
— Jesteśmy już blisko. Zaraz wyjdziemy na otwartą przestrzeń — oznajmił im z wyraźną radością.
Drasan nie zrozumiał dziwnego podniecenia w jego głosie. Chociaż domyślał się, co może być jego powodem. Zapewne w wilkołaku odezwała się mordercza natura i zamierzał jej ulec.
— Jeśli zamierzasz zrobić to o czym myślę wiedz, że tak mnie nie złamiesz. Widziałem śmierć wiele razy i nie przeraża mnie ona tak bardzo, jak ci się wydaje — odezwał się młodzieniec sam zaskoczony swoimi słowami.
Potwór obrócił się do niego i odpowiedział.
— Nawet gdybyś podwoił swoje wysiłki, nie zdołasz mnie odwieść od tego, co zamierzam. Od dawna nie miałem okazji skosztować ludzkiego mięsa, a teraz nadarzyła się ku temu świetna sposobność. Ponadto chce się trochę zabawić. Czerpię z zadawania śmierci taką samą rozkosz, jak ludzie z cielesnych uciech. Obserwowanie jak gaśnie światło życia w oczach moich ofiar napawa mnie euforią. Wiem, że nie boisz się śmierci — zaśmiał się nieprzyjemnie — ale jeszcze zaczniesz… szybciej niż ci się wydaje.
Po tych słowach, jakby nic się nie wydarzyło, wznowił marsz obierając ten sam co uprzednio kierunek.
Las rzedł, jechali więc swobodnie gęsiego. Po pewnym czasie, który zdawał się wiecznością, przedarli się przez gąszcz i wyjechali na otwartą przestrzeń. Przed nimi rozciągała się rzeka, która płynęła wijąc się meandrami, szumiąca lekko. Boris znowu się zatrzymał. Zdawał się odczuwać jeszcze większe podniecenie gdyż jego szerokie nozdrza drgały. Bezustannie też strzygł uszami. Wreszcie powiedział do Ulricy:
— Pilnuj go dobrze. Tylko pamiętaj, że włos nie może mu spaść z głowy, inaczej zapłacisz za to… życiem. Możecie rozbić tu obóz. Tylko bez żadnego ognia — zrobił przerwę i spojrzał wymownie na księcia — nie chcemy by nasz jeniec znów spróbował skorzystać ze swojej mocy. Strzeż też jego broni. Jest bardzo cenna i ma razem z nim trafić w ręce Dhalii. Nikt, prócz mnie nie ma prawa jej dotykać. — Omiótł groźnym spojrzeniem pozostałych po czym dodał — czy wyrażam się dość jasno i wszyscy zrozumieli co mają robić?
— Jak słońce — odparła kobieta głosem pozbawionym emocji, po czym dodała. — Na twoim miejscu nie zostawiałabym jeńca, który jest tak cenny. A co jeśli w okolicy pojawi się jakiś zbłąkany oddział Wayi?
— Wtedy ich zabijecie. Byle po cichu. Książę do mojego powrotu ma pozostać związany i w razie potrzeby zakneblowany. Jeszcze jakieś pytania? — Boris spojrzał po twarzach swoich ludzi, ale tym razem nikt się już nie odezwał.
Ulrica z nieco nadąsaną miną podeszła do ogiera należącego do Borisa, z Drasanem na jego grzbiecie. Książę zmierzył ją obojętnym spojrzeniem.
— Zsiadaj! — rozkazała mu ostrym tonem.
