Wszystko o prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie krajów Unii Europejskiej ebook

Wykaz skrótów

ŹRÓDŁA prawa

CEIDG. — Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności

Gospodarczej.

EFTA. — Europejskie Porozumienie o Wolnym Handlu

K.C. — Kodeks Cywilny, Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r., t.j.

Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z póź. zm.

KSH. — Kodeks spółek handlowych z dnia 15 września 2000r.

t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z póź. zm.

TFUE. — Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej z dnia 26

października 2012 r. C326/01 z póź. zm.

TWE. — Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską

opublikowany w Dz. Urz. UE 2006 C 321E.

Ust. O swob.dz.gosp. — Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r.

o swobodzie działalności gospodarczej t.j. Dz. U. 2004 Nr 173

poz. 1807 z póź. zm.

Ust. O zwalcz.nieu. konk. — Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r.

o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. t.j. Dz. U. 1993 nr 47 poz.

211 z póź. zm.

2.Inne skróty

TE. — Trybunał Europejski

Art. — artykuł

Ds. — do spraw

KNF. — Komisja Nadzoru Finansowego

KRS. — Krajowy Rejestr Sądowy

Niepubl. — niepublikowane

Np. — Na przykład

Nr. — numer

Ns. — następny

Orz. — orzeczenie

UE. — Unia Europejska

UK. — United Kingdom (Zjednoczone Królestwo Wielkiej

Brytanii)

Pkt. — punkt

Por. — porównaj

Poz. — pozycja

Sp. z o.o. — Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

str. — strona

tab. — tabela

tj. — to jest

t. j. — tekst jednolity

tzn. — to znaczy

tzw. — tak zwany

ust. — ustęp

w. — wiek

Wg. — według

ww. — wyżej wymieniony

Ze zm. — ze zmianami

Wstęp

W książce przedstawione zostało pojęcie działalności gospodarczej, jakie są jej podstawowe cechy i wyznaczniki oraz odpowiedzi na pytania:

Czy rzeczywiście działalność gospodarcza jest wolna, czy może zdecydowanie ograniczona? Mimo coraz większego nasycenia rynku wielu ludzi decyduje się prowadzić działalność gospodarczą, tworząc z niej niekiedy swoje jedyne źródło dochodów i poświęcając jej praktycznie cały wolny czas. Prowadząc jakąkolwiek działalność gospodarczą przyszły przedsiębiorca nie ma łatwej drogi. Musi przejść przez gąszcz niekiedy bardzo skomplikowanych procedur, zrealizować określone i często trudne do spełnienia warunki. Przede wszystkim musi wykazać się silną wolą i determinacją w osiąganiu celów. Można zauważyć, że niektóre dziedziny gospodarki są zamknięte dla „zwykłego śmiertelnika”. Co w pewnym sensie ogranicza jego swobodę działalności gospodarczej. Poprzez brak możliwości wyboru każdego rodzaju działalności, które występują w polskim prawie.

Rozdział pierwszy jest poświęcony przedstawieniu podstawowych spraw związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej na terenie polski, które powinien znać każdy, kto zamierza prowadzić własną działalność gospodarczą. W rozdziale tym zdefiniuję działalność gospodarczą, uwzględniając jej cechy charakterystyczne.

Szerzej opisuję rodzaje działalności gospodarczej występujące w Polskim prawie. Działalność gospodarczą może założyć każdy. Jest to podstawowe prawo wolnościowe, które daje nam Konstytucja i inne ustawy szczególne. Rynek Unii Europejskiej stwarza wiele możliwości poszukiwania zysków i rozwijania firmy na terenie Europy. Coraz więcej polskich przedsiębiorców zniechęconych barierami biurokratycznymi, wysokimi podatkami oraz niejasnymi przepisami wybiera prowadzenie działalności w innych krajach, co głębiej rozwijam w kolejnych rozdziałach również w nim omawiając problematykę prowadzenia własnej działalności gospodarczej na terenie niektórych państw Unii Europejskiej.

W szczególności Niemiec Francji i Anglii. Jakie wyróżniamy rodzaje działalności gospodarczej na terenie wymienionych państw oraz etapy ich zakładania. Wady i zalety prowadzenia firm za granicą. Ostatni rozdział zawiera w sobie podsumowanie całości i wszystkiego co do tej pory było w książce zawarte.Jest on pewną próbą przyjrzenia się tematyce, którą postanowiłem szczegółowo opisać oraz wyciągnąć wnioski i odpowiedzieć na pewne pytania takie na przykład jak. Czy prowadzenie działalności gospodarczej poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej jest bardziej atrakcyjne? W jakim państwie Unii Europejskiej procedury zakładania działalności gospodarczej są najmniej uciążliwe, a gdzie najbardziej przyjazne dla przedsiębiorcy? Gdzie w Europie przedsiębiorcy płacą najmniejsze podatki?

Działalność gospodarcza na terenie polski i innych krajów Unii Europejskiej

Wprowadzenie

Prowadzenie działalności gospodarczej to nie tylko przyjemność decydowania i osiągania korzyści, to również ryzyko oraz odpowiedzialność. Warto o tym pamiętać, decydując się na otworzenie własnej firmy. Zanim zdecydujemy się na założenie własnej działalności gospodarczej, musimy także pomyśleć o wyborze formy prawnej. W polskim prawie występuję parę rodzajów spółek takie jak spółki cywilne, spółki osobowe i spółki kapitałowe. Każdy poszczególny rodzaj spółki ma swoje wady i zalety dlatego też watro się zastanowić na jaką mamy zamiar się decydować i jaka będzie dla nas najkorzystniejsza w zależności od tego czym nasza działalność gospodarcza będzie się zajmowała i jaki posiadała charakter. W zależności czy będzie jedno osobowa, czy będzie zajmowała się działalnością wytwórczą usługową czy inną. Należy dokładnie rozpatrzeć wszystkie korzyści i wady jakie mogą przynieść dla nas poszczególny wybór działalności. Gdyż każdemu zakładając firmę zależy na tym by ona przynosiła zysk dlatego teraz musimy głębiej przyjrzeć się jakie prawa i możliwości przyznaje nam państwo umożliwiając nam prowadzenie własnej działalności gospodarczej. Jedne z głównych pojęć które mam zamiar przytoczyć w mojej pracy będzie to pojęcie przedsiębiorcy. Tak więc „Przedsiębiorcami, w rozumieniu ustawy, są osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które prowadząc, chociażby ubocznie, działalność zarobkową lub zawodową uczestniczą w działalności gospodarczej”[1].

Kodeks cywilny nadaję odrobinę inną definicję przedsiębiorcy, która brzmi następująco. Przedsiębiorcami prowadzącymi we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową są: osoby fizyczne, osoby prawneijednostki organizacyjne niebędące osobami prawnymi, którym odrębne ustawy przyznają zdolność prawną[2].

Za przedsiębiorców należy także uznać wspólników spółek cywilnych w zakresie wykonywanej przez nich działalności. W Polsce brak jest jednolitego i konsekwentnego nazewnictwa w kwestii swobód gwarantowanych przez Traktat. W literaturze można również spotkać się z zamiennie stosowanymi określeniami „swoboda tworzenia przedsiębiorstw”, „swoboda zakładania przedsiębiorstw”, „swobodę osiedlania się i przesiedlania się”. Niektórzy autorzy używają sformułowania „swoboda zakładania i prowadzenia przedsiębiorstw” choć jest to krytykowane jako zbędne rozwinięcie. Najpoprawniejsze wydaje się stosowanie nazwy „swoboda przedsiębiorczości” zgodnie z oficjalnym tłumaczeniem Traktatu na język polski. W przypadku wyboru działalności w formie spółki osobowej albo kapitałowej rejestracji dokonuje się w Krajowym Rejestrze Sądowym, prowadzonym przez sądy rejonowe właściwe ze względu na siedzibę tworzonej spółki. Warunki podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej przez osoby fizyczne na terenie Rzeczypospolitej Polskiej regulują przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) — stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz osoby zagraniczne z państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy. Na takich samych zasadach jak obywatele polscy mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej także obywatele innych państw, którzy otrzymali zezwolenie na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodę na pobyt tolerowany, status uchodźcy nadany w Rzeczypospolitej Polskiej lub korzystają z ochrony czasowej na jej terytorium[3].

Swoboda przedsiębiorczości obok swobody przepływu towarów, swobody przemieszczania się pracowników, swobody świadczenia usług oraz swobody przepływu kapitału, jest jedną ze swobód wspólnotowych uregulowanych w Traktacie o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Zgodnie z treścią swobody przedsiębiorczości osoby fizyczne i prawne mają prawo wyboru miejsca oraz formy działalności gospodarczej w ramach Unii Europejskiej. Jest to o tyle istotne, iż pozwala prowadzić przedsiębiorstwo w kraju, w którym w ramach danego rodzaju działalności uzyskuje ono najdogodniejsze warunki prawne, inwestycyjne, środowiskowe czy finansowe. Innymi słowy, przedsiębiorca ma prawo działać tam, gdzie uzna to za korzystniejsze.

Istotą tej zasady jest umożliwienie przenoszenia przedsiębiorcom swojej działalności w ramach terytorium jednolitego rynku lub jej ekspansji na nowe rynki krajowe. Jest zatem niezbędnym uzupełnieniem swobód przepływu osób, kapitału i usług oraz w oparciu o nie skonstruowana. Swoboda przedsiębiorczości nie jest wymieniona pośród czterech głównych swobód wskazanych w artykule 26 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dawny art. 14 ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską), co uzasadnia się chęcią podkreślenia osobowego charakteru tej swobody, czyli podobieństwa do swobody przepływu pracowników. Jednak pamiętać należy, iż jest ona nieodzownym elementem wspólnego rynku, o czym świadczy poświęcenie jej odrębnego rozdziału Traktatu oraz wyodrębnianie jej w orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Swoboda przedsiębiorczości zapisana została w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w artykułach 49—55 TFUE (dawny art. 43—48 TWE) w tytule czwartym „Swobodny przepływ osób, usług i kapitału”, w rozdziale drugim „Prawo przedsiębiorczości”.

W związku z lakonicznością opisanych przypisów przy jednoczesnej złożoności stosunków gospodarczych, swoboda ta została znacząco doprecyzowana w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Z jednej strony konieczne było zapewnienie minimum ochrony dla pracowników, akcjonariuszy i wspólników przedsiębiorstwa, z drugiej zaś uniemożliwienie państwom dyskryminacji podmiotów unijnych (tzn. podmiotów zagranicznych korzystających ze swobody przedsiębiorczości) na swoim terytorium. Pozostawiono jednak państwom możliwość ograniczenia stosowania artykułu 49. W szczególnych przypadkach z zachowaniem zasad naznaczonych w Traktacie oraz przez ETS w wyroku w sprawie „Gebhard”[4].

W Polsce brak jednak jest jednolitego i konsekwentnego nazewnictwa w kwestii swobód gwarantowanych przez Traktat.

Prawo przedsiębiorczości w głównej mierze obejmuję przepisy regulujące możliwość podejmowania i wykonywania działalności prowadzonej na własny rachunek, a także do zakładania przedsiębiorstw i zarządzania nimi z myślą o prowadzeniu działalności o charakterze stałym i ciągłym na takich samych warunkach, na jakich prawo państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność. Swoboda świadczenia usług odnosi się do wszelkich usług wykonywanych zwykle za wynagrodzeniem w zakresie, w jakim nie są one objęte postanowieniami o swobodnym przepływie towarów, kapitału i osób. Podmiot świadczący „usługę” może w tym celu tymczasowo prowadzić swoją działalność w państwie członkowskim świadczenia usługi na tych samych warunkach, których przestrzegania państwo to wymaga od swoich własnych obywateli.

Również Parlament Europejski znacząco przyczynił się do liberalizacji działalności osób pracujących na własny rachunek. Zadbał o ścisłe określenie rodzajów działalności, które mogą być zarezerwowane dla obywateli danego kraju (np. te, które wiążą się ze sprawowaniem władzy publicznej). Warto również wspomnieć o sprawie, którą Parlament wytoczył Radzie przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości za niepodjęcie odpowiednich działań w zakresie polityki transportowej. Sprawa ta, która rozpoczęła się w styczniu 1983 r., zakończyła się wyrokiem Trybunału (sprawa nr 13/83 z dnia 22 maja 1985 r.) skazującym Radę za to, że nie zdołała zagwarantować swobody świadczenia międzynarodowych usług transportowych ani ustalić warunków świadczenia usług transportowych przez przewoźników niemających stałej siedziby w państwie członkowskim na obszarze tego państwa[5].

Stanowiło to naruszenie postanowień Traktatu. Rada została zobowiązana do przyjęcia niezbędnych przepisów prawnych. Rola PE wzrosła wraz z zastosowaniem procedury współdecyzji przewidzianej w traktacie z Maastricht — a obecnie zastosowaniem zastępującej ją zwykłej procedury ustawodawczej — do większości aspektów związanych ze swobodą przedsiębiorczości i świadczenia usług.