Kult - ebook

TYDZIEŃ PIERWSZY

FRE­DRIK UPEW­NIA SIĘ po raz chyba setny z kolei, że nic nie widać przez pla­stik. Nie chciałby spa­lić nie­spo­dzianki. Let­nie słońce pie­cze w twarz, na dwo­rze jest pew­nie ze dwa­dzie­ścia dzie­więć stopni. Mimo upału posta­na­wia się przejść z biura przy Skan­stull do przed­szkola Ossiana w pobliżu Zin­kens­damm. Jest środa, ale udało mu się wyjść nieco wcze­śniej niż zwy­kle. W taki upał nikomu nie chce się dro­bia­zgowo prze­strze­gać godzin pracy, więk­szość kole­gów już prze­sia­duje w jakimś ulicz­nym ogródku, w cie­niu, nad szklanką piwa.

Spa­cer zabiera mu około dwu­dzie­stu minut, ale i tak powi­nien był zabrać ze sobą butelkę wody z uwagi na upał. Mary­narkę musiał ścią­gnąć, a rękawy koszuli pod­wi­nąć. Prze­po­cona koszula lepi się do ple­ców, ale nie szko­dzi. Dziś jest dokład­nie tak, jak powinno być.

Znów spraw­dza torbę. Pudło z zesta­wem Lego Tech­nic jest tak duże, że pra­wie wystaje nad uchwyty. McLa­ren Senna GTR. Zami­ło­wa­nie Ossiana do aut jest praw­dziwą zagadką, bo Fre­drik i Jose­fin są – by tak rzec – aktyw­nie nie­za­in­te­re­so­wani samo­cho­dami. Ojciec i syn podzie­lają nato­miast zami­ło­wa­nie do budo­wa­nia z kloc­ków Lego.

Na pudełku napi­sano, że zestaw jest prze­zna­czony dla dzieci od lat dzie­się­ciu, a Ossian ma dopiero pięć, ale Fre­drik wie, że syn pora­dzi sobie z tym bez pro­blemu. Taki jest sprytny. Cza­sem nawet spryt­niej­szy od swego taty, myśli Fre­drik i śmieje się gło­śno do słońca. Tak jest, od swego super­in­te­li­gent­nego taty, który wła­śnie kupił pre­zent ozna­cza­jący, że w jeden z naj­pięk­niej­szych dni lata będą przez wiele godzin tkwić w domu. Tak, tak. No trudno. Jutro na pewno też będzie piękna pogoda.

Zresztą Ossian i tak spę­dził cały dzień na dwo­rze. Jest mu to bar­dzo potrzebne, ina­czej zaczyna cho­dzić po ścia­nach w domu, chyba że aku­rat bawi się kloc­kami Lego. Jose­fin mówi cza­sem, że zasta­na­wia się, czy nie nale­ża­łoby pójść z nim do leka­rza, cho­ciaż na razie tego nie pla­nują. Jak dotąd jego żywość wydaje się czymś pozy­tyw­nym, zwłasz­cza w porów­na­niu z innymi dziećmi w przed­szkolu, które już w chwili odbie­ra­nia przez rodzi­ców rzu­cają się na ich tele­fony. Coś okrop­nego.

Fre­drik docho­dzi do przed­szkola Bac­kens i patrzy na zega­rek. Mimo upału szedł tak szybko, że dotarł tro­chę przed cza­sem. Dzie­ciaki pew­nie są jesz­cze w parku Skin­nar­vik.

_Ey, sexy lady_, nuci Fre­drik, wcho­dząc na wznie­sie­nie za przed­szko­lem.

_Gan­gnam Style_ to teraz ulu­biona pio­senka Ossiana. Fre­drik uśmie­cha się i myśli sobie, że pozo­staje tylko się pod­dać. Ćwi­czyli nawet cho­re­ogra­fię z tele­dy­sku.

Na wznie­sie­niu znaj­duje się spory plac zabaw dla dzieci, rośnie też kilka dużych drzew. Dla Ossiana to wręcz las, a chło­piec kocha prze­by­wać w lesie.

_Oppan Gan­gnam Style_, pod­śpie­wuje Fre­drik, a dzie­ciaki się­ga­jące mu tylko nieco ponad kolana pod­no­szą na niego zdzi­wione oczy i zaraz wra­cają do zabawy.

Dzieci są w żół­tych kami­zel­kach z wyma­lo­wa­nym logo róż­nych przed­szkoli. Plac zabaw jest bar­dzo popu­larny, sły­chać krzyki i śmie­chy. Lego Tech­nic będzie chyba na kiedy indziej. To dzień stwo­rzony do zabawy w cho­wa­nego mię­dzy drze­wami. Nie muszą się spie­szyć do domu, Jose­fin obie­cała, że zaj­mie się obia­dem. Rozej­rzaw­szy się, Fre­drik dostrzega Toma, jed­nego z nauczy­cieli przed­szkola Bac­ken.

– Cześć! – mówi, uśmie­cha­jąc się do Toma, który wła­śnie wyciera gru­bego gila jed­nemu z dzieci.

– _Opp opp opp opp_ – pod­śpie­wuje Tom w odpo­wie­dzi. – Zgad­nij, kto dziś wybie­rał muzykę do zajęć z ryt­miki.

– Ostrze­ga­łem was. Przed upły­wem tygo­dnia będzie­cie tu mieć trzy­dzie­ścioro dzie­cia­ków tań­czą­cych _Gan­gnam_. Nie wiesz, gdzie jest mój geniusz tańca? Jakoś go nie widzę.

Tom koń­czy wycie­rać nos dzie­ciaka i zasta­na­wia się.

– Sprawdź koło huś­ta­wek – mówi w końcu. – Ossian lubi tam posie­dzieć.

No jasne. Jak nie biega, to lubi się huś­tać. A wła­ści­wie posie­dzieć sobie na huś­tawce. To jego azyl, nikt mu tam nie prze­szka­dza w roz­my­śla­niach o waż­nych spra­wach.

Fre­drik idzie do huś­ta­wek. Wszyst­kie są zajęte, ale Ossiana nie ma na żad­nej. Wła­śnie odcho­dzi stam­tąd Feli­cia, jedna ze star­szych kole­ża­nek Ossiana w przed­szkolu. Doga­nia ją.

– Cześć, Feli­cia, widzia­łaś może Ossiana?

– Tak, ale to było wcze­śniej.

Fre­drik marsz­czy czoło. Poja­wia się nie­ja­sne wra­że­nie, że coś jest nie tak. Fre­drik oczy­wi­ście zdaje sobie sprawę, że to irra­cjo­nalne, że to tylko jego nado­pie­kuń­czy radar rodzi­ciel­ski, który alar­muje zawsze wtedy, gdy może zda­rzyć się coś złego, nie­za­leż­nie od tego, czy coś na to wska­zuje. Na sawan­nie mógł to być prze­jaw instynktu prze­trwa­nia, ale teraz jest zupeł­nie nie­uza­sad­niony, pod­po­wiada mu zdrowy roz­są­dek. Jed­nak to i tak na nic, bo Fre­drik wciąż ma to nie­przy­jemne wra­że­nie, jak od zim­nego podmu­chu wia­tru w kark. Pudło z kloc­kami Lego, które przed­tem wyda­wało się takie fajne, teraz wyraź­nie mu zawa­dza, gdy pospiesz­nie wraca do Toma.

– Koło huś­ta­wek też go nie ma – mówi.

– Dziwne.

Tom zerka na listę odha­czo­nych nazwisk dzieci.

– Powi­nien być… zaraz, Jenya już wró­ciła do przed­szkola z malu­chami. Mógł pójść z nimi, żeby iść do toa­lety, i już tam został. Prze­pra­szam, Jenya powinna powie­dzieć, że go zabiera. Ale wiesz, jak jest.

Ow­szem, Fre­drik wie i wzdy­cha lekko. Wra­że­nie, że coś jest nie tak, ustę­puje. Tom i Jenya są dosko­na­łymi nauczy­cie­lami, ale dzieci mają wła­sną wolę i nie­za­wodną zdol­ność zna­le­zie­nia się nie tam, gdzie czło­wiek spo­dziewa się je zastać. Fre­drik wręcz współ­czuje Tomowi, widząc jego zawsty­dzoną minę. Choć na dzieci trzeba uwa­żać. Nie­je­den rodzic zro­biłby już awan­turę.

– Jasne – odpo­wiada. – Miłego popo­łu­dnia, Tom, i do zoba­cze­nia! _Oppa oppa!_

Fre­drik zbiega z górki do przed­szkola. Drzwi są otwarte. Wcho­dzi do szatni, gdzie są ozna­czone nazwi­skami wie­szaki na okry­cia i szu­flady na zapa­sowe ubra­nia. Na wie­szaku Ossiana nic nie wisi. Jeśli poszedł do łazienki, jego kur­teczka może leżeć tam na pod­ło­dze. Albo mogła zostać w parku, ponie­waż jest gorąco. Fre­drik nie powi­nien był nawet zakła­dać mu tej kurtki w taki dzień. Wygłu­pił się. Dziecku musiało być strasz­nie gorąco.

Fre­drik wcho­dzi do środka, nie zawra­ca­jąc sobie głowy zdej­mo­wa­niem butów.

– Ossian? – woła, puka­jąc w pierw­sze z brzegu drzwi do toa­lety. – Jesteś tam?

Jenya idzie do niego kory­ta­rzem. Za nią dwu­latki chla­pią na sie­bie farbą do malo­wa­nia pal­cami, wrzesz­cząc z zachwy­tem i prze­ra­że­niem jed­no­cze­śnie.

– Cześć – odzywa się Jenya. – Zapo­mnie­li­ście cze­goś? Ossian jest w parku z Tomem.

Uczu­cie, że coś jest nie tak, wraca tak szybko, że pra­wie zwala go z nóg. To już nie jest podmuch zim­nego wia­tru na karku, tylko wra­że­nie, jakby dostał pię­ścią w brzuch.

– Nie ma go w parku – odpo­wiada Fre­drik. – Wła­śnie wra­cam stam­tąd. Tom myślał, że poszedł z wami.

– Nie, tutaj go nie ma. Spraw­dzi­łeś koło huś­ta­wek?

– Tak. Nie było go tam, prze­cież mówię. Cho­lera.

Fre­drik odwraca się na pię­cie i wybiega. Zda­rzało się już, że któ­reś dziecko ucie­kło z przed­szkola. Choćby Feli­cia. Zanim w przed­szkolu się zorien­to­wali, udało jej się dojść do samego domu. Jej rodzi­ców pew­nie do dziś boli brzuch po tym. Cie­kawe, czy można się do cze­goś takiego przy­zwy­czaić? Fre­drik nie znosi tego uczu­cia.

Bie­gnie z powro­tem na wznie­sie­nie. Cho­lerne pudło z kloc­kami obija mu się o nogi. Wszę­dzie wpada na dzieci. Roz­gląda się despe­racko, jed­no­cze­śnie stara się uspo­koić, bo panika na pewno mu nie pomoże. Jed­nak Ossiana tu nie ma.

Żadne z dzieci nie jest jego synem.

Tom robi wiel­kie oczy, widząc powra­ca­ją­cego Fre­drika. Wydaje się, że od razu zro­zu­miał.

– Prze­cież on tu musi być – mówi Fre­drik, upusz­cza­jąc torbę z pudłem, żeby móc się poru­szać szyb­ciej.

Tom wypy­tuje dzieci znaj­du­jące się naj­bli­żej, czy któ­reś widziało Ossiana. Domki do zabawy. Mógł się tam scho­wać. Fre­drik bie­gnie tam, ale z daleka widzi, że są puste. Gdzie jesz­cze mógłby… Chyba nie poszedł mię­dzy drzewa? Sam? Ktoś powi­nien był to zauwa­żyć?

Feli­cia.

Powie­działa, że przed­tem widziała Ossiana.

Fre­drik wraca do Toma i pozo­sta­łych dzieci. Z wysiłku dra­pie go w gar­dle, pot leje mu się z czoła i po krę­go­słu­pie. Feli­cia, posłu­gu­jąc się wia­der­kiem, buduje wieżę z pia­sku. Jak gdyby ni­gdy nic. Jakby świat nie roz­pa­dał się wła­śnie na kawałki.

– Feli­cia – zwraca się do niej, sta­ra­jąc się nie oka­zy­wać sza­le­ją­cych w środku emo­cji. – Mówi­łaś, że widzia­łaś przed­tem Ossiana. Kiedy to było?

– Jak roz­ma­wiał z tą głu­pią panią – odpo­wiada dziew­czynka, nie pod­no­sząc wzroku znad swo­jej budowli.

– Głu­pią… – zaczyna Fre­drik i chryp­nie. – Czy ta pani była stara?

Feli­cia kręci zde­cy­do­wa­nie głową, jed­no­cze­śnie wyrów­nu­jąc wieżę łopatką.

– Nie stara – mówi. – Ona była jak moja mama. Mama miała nie­dawno uro­dziny i ma trzy­dzie­ści pięć lat.

Fre­drik prze­łyka ślinę. Nie­zna­joma osoba. Przy­szła i roz­ma­wiała z jego dziec­kiem. Nie nauczy­cielka i nie mama. Jakaś nie­zna­joma. Fre­drik kuca obok Feli­cii, powstrzy­mu­jąc chęć, żeby potrzą­snąć dziew­czynką.

– Wiesz, kto to był? – spy­tał, sta­ra­jąc się nie krzy­czeć. – I dla­czego mówisz o niej głu­pia?

Feli­cia pod­nosi na niego wzrok, w oczach ma łzy. Fre­drik musi zro­bić krok w tył, żeby nie stra­cić rów­no­wagi. Czyta to w jej spoj­rze­niu; wie aż za dobrze, co się stało. Co nie powinno się ni­gdy stać. Co nie może się ni­gdy stać.

– Te jej samo­cho­dziki wcale mnie nie cie­ka­wiły – mówi Feli­cia. – Cho­ciaż Ossia­nowi się podo­bały. Ale chcia­łam pogła­skać szcze­niaczki. Mówiła, że ma pie­ski w samo­cho­dzie. Jed­nak nie pozwo­liła mi pójść z nimi. Tylko Ossian miał je zoba­czyć. A potem poszli.

Fre­drik czuje, jak otwiera się przed nim czarna dziura, do któ­rej bez­wład­nie wpada.MINA STA­NĘŁA w wej­ściu do lokalu i rozej­rzała się. Tego popo­łu­dnia nie było tak wielu ćwi­czą­cych. Bar­dzo dobrze. I raczej starsi ludzie. Lice­ali­ści, kobiety tre­nu­jące cross­fit i mię­śniacy już sobie poszli. W powsze­dni dzień o pięt­na­stej przy­naj­mniej przez godzinę rzą­dzili tu senio­rzy. Dla niej to lepiej, bo znacz­nie sta­ran­niej wycie­rali urzą­dze­nia zarówno po sobie, jak i po tych potwo­rach, które się tu wcze­śniej pociły. Mina i tak nie miała zamiaru ryzy­ko­wać. W kie­szeni bluzy miała jak zawsze cien­kie jed­no­ra­zowe ręka­wiczki, dwie bute­leczki dezyn­fe­ku­ją­cego spreju, ście­reczki z mikro­fi­bry i torebkę stru­nową na te zużyte.

Jej plan tre­nin­gowy prze­wi­dy­wał dziś ćwi­cze­nia na tułów i nogi. Wło­żyła ręka­wiczki, pode­szła do jed­nego z przy­rzą­dów do ćwi­cze­nia nóg i zabrała się do sta­ran­nego spry­ski­wa­nia wszyst­kich czę­ści. Zauwa­żyła, że nie­któ­rzy spry­skują tylko uchwyty. Albo jesz­cze gorzej, bo samo sie­dzi­sko. Prze­cież brud i bak­te­rie mogą prze­no­sić się na innych. Nie mogła zro­zu­mieć, że ludzie potra­fią być tak nie­roz­ważni.

Wło­żyła do torebki stru­no­wej zło­żoną zużytą ście­reczkę i wzięła następną. Każde wej­ście do siłowni było wej­ściem do poten­cjal­nego ogni­ska zarazy. Wła­śnie dla­tego nie była w sta­nie ćwi­czyć na siłowni w komen­dzie, bo wie­działa aż za dobrze, co z nich za bru­dasy. Tu przy­naj­mniej brud nie miał zna­jo­mych twa­rzy.

Zwa­żyw­szy na to, co przy­pusz­czal­nie unosi się w powie­trzu, wola­łaby wła­ści­wie ćwi­czyć w maseczce. Sły­szała, że cię­ża­rowcy czę­sto pusz­czają bąki, i aż ją zaty­kało na myśl o bak­te­riach fekal­nych roz­cho­dzą­cych się w sys­te­mie wen­ty­la­cyj­nym. Jed­nak maseczka na twa­rzy wzbu­dzi­łaby nie­po­trzebną sen­sa­cję. Mogłaby jed­nak kupić sobie spe­cjalną maskę do ćwi­czeń mię­śni odde­cho­wych.

– Będziesz ćwi­czyć czy sprzą­tać? Jeśli skoń­czy­łaś, to chciał­bym prze­jąć to urzą­dze­nie.

Drgnęła i pod­nio­sła wzrok znad czysz­czo­nego opar­cia. Stał przed nią męż­czy­zna około sie­dem­dzie­siątki, cał­kiem siwy, w małych okrą­głych oku­lar­kach i w czer­wo­nej koszulce, ale nie takiej z tka­niny oddy­cha­ją­cej, tylko w zwy­czaj­nym baweł­nia­nym T-shir­cie. Z wielką plamą potu na piersi. Wzdry­gnęła się.

– A wiesz, jaka nie­hi­gie­niczna jest ta baweł­niana koszulka? – ode­zwała się. – Pot prze­cho­dzi z niej na urzą­dze­nia. Powinni zabro­nić ćwi­cze­nia w takich ciu­chach.

Męż­czy­zna rzu­cił jej mor­der­cze spoj­rze­nie, pokrę­cił głową i odszedł. Naj­wy­raź­niej uznał, że nie jest warta, żeby tra­cił na nią czas. Mina wcale się nie prze­jęła, jesz­cze kilka razy prze­je­chała ście­reczką, potem wło­żyła ją do torebki stru­no­wej wraz z ręka­wicz­kami, następ­nie usia­dła na urzą­dze­niu i usta­wiła cię­żar. Czło­wiek w czer­wo­nej koszulce sie­dział przy wyciągu, odwró­cony do niej ple­cami, gdzie rzecz jasna miał rów­nie wielką plamę potu. Skrzy­wiła się. Gdyby musiała wybie­rać: ma być lubiana czy zdrowa, odpo­wiedź była dla niej oczy­wi­sta. Ludzie mogą zatrzy­mać dla sie­bie zarówno swoje bak­te­rie, jak i sym­pa­tie.

Mina zdą­żyła się przy­zwy­czaić, że uwa­żają ją za kosmitkę. Inni ludzie nie byli jej do niczego potrzebni. Poczu­cie więzi z dru­gim czło­wie­kiem to pew­nie taki sam mit jak „pokre­wień­stwo duchowe”, „praw­dziwa miłość” i inne wydu­mane kon­cepty lan­so­wane przez Hol­ly­wood. Sku­tek jest taki, że nor­malny czło­wiek dostaje zabu­rzeń lęko­wych. Są nawet bada­nia, które tego dowo­dzą. Czy­tała, że po obej­rze­niu kome­dii roman­tycz­nej ludzie oce­niają gorzej zarówno wła­sną rela­cję, jak i swego part­nera. Bo żadna praw­dziwa rela­cja nie jest w sta­nie zmie­rzyć się z wymy­śloną ideą „miło­ści aż po grób”.

Mina obec­nie nie miała poczu­cia więzi z nikim. W prze­szło­ści zresztą też nie, z wyjąt­kiem krót­kiego czasu spę­dzo­nego ze swoją córką. Jed­nak męż­czy­zna, z któ­rym kie­dyś żyła, nie budził w niej raczej cie­płych uczuć. A na pewno nie czuła z nim „więzi”. Zresztą z nikim innym też nie.

Poza…

Nim.

Men­ta­li­stą.

Ale to było jakiś czas temu.

Na Face­bo­oku widziała reklamę nowego przed­sta­wie­nia Vin­centa. Miała nawet kupić bilet, ale tego nie zro­biła. Nie była pewna wła­snej reak­cji, gdyby zoba­czyła go na sce­nie. A co, gdyby nie roz­po­znał jej wśród publicz­no­ści?

A gdyby roz­po­znał?

Skrzy­wiła się. Lepiej trzy­mać się z daleka. Na wszelki wypa­dek. Prze­cież nawet się do niej potem nie ode­zwał. Oczy­wi­ście wie­działa dla­czego. Po pierw­sze, miał rodzinę. Nie mia­łaby za złe jego żonie, gdyby się zasta­na­wiała, co oni wtedy robili ze sobą. Vin­cent mówił, że Maria była okrop­nie zazdro­sna, a wyda­rze­nia na wyspie raczej nie zmie­niły tego na lep­sze. Mina z Vin­centem omal wtedy nie zgi­nęli. Nie byłoby w tym nic dziw­nego, gdyby jego żona ją znie­na­wi­dziła po tym wszyst­kim. Wpraw­dzie Mina nie pono­siła za to żad­nej winy, jed­nak była poli­cjantką.

W dodatku połą­czyło ich coś trud­nego do wytłu­ma­cze­nia, a wyda­rze­nia na Lidö zwią­zały ich ze sobą jesz­cze moc­niej.

Choć wła­śnie ta więź utrud­niła im pod­trzy­my­wa­nie kon­taktu. Bar­dzo się do sie­bie zbli­żyli. Tak bar­dzo, że Mina nie mogła sobie z tym pora­dzić. Dla­tego lepiej było tak, jak jest. Będąc sama, znaj­do­wała się za wałem obron­nym, gdzie czuła się bez­pieczna. On pew­nie też.

A jed­nak.– PRO­SZĘ PAMIĘ­TAĆ – powie­dział Vin­cent – że to, co pań­stwo zaraz obej­rzą, nie jest rze­czy­wi­sto­ścią, tylko przy­kła­dem na to, że można pre­zen­to­wać nad­przy­ro­dzone umie­jęt­no­ści, choć się ich nie posiada. Bo wierz­cie mi, ja naprawdę ich nie posia­dam.

I uniósł jedną brew, jakby mówił _a może_? Mniej wię­cej połowa widowni zaśmiała się, ale tro­chę sztucz­nie, nie­pew­nie. Czyli wła­śnie tak, jak chciał Vin­cent.

Sala Cru­sell została wypeł­niona do ostat­niego miej­sca, choć był dopiero śro­dek tygo­dnia. Tysiąc dwu­stu miesz­kań­ców Linköpingu i oko­lic przy­było w śro­dowy wie­czór, żeby obej­rzeć Mistrza Men­ta­li­stę. Jak dla Vin­centa aż za wielu; jego udział w poli­cyj­nym docho­dze­niu przed dwoma laty wzbu­dził wiel­kie zain­te­re­so­wa­nie. Gdyby nie był znaną osobą już wcze­śniej, zostałby nią wtedy. Oczy­wi­ście nie on sam, bo nikt nie wie­dział, kim jest tak naprawdę Vin­cent. Nato­miast Mistrz Men­ta­li­sta był praw­dzi­wym cele­brytą uwiel­bia­nym przez media i publicz­ność, a po infor­ma­cji, że o mało nie zgi­nął, topiąc się w zbior­niku z wodą, sprze­daż bile­tów na jego przed­sta­wie­nia się podwo­iła.

Umber­towi udało się ukryć przed mediami szcze­góły doty­czące udziału Vin­centa w spra­wie, zwłasz­cza te pry­watne. Dzięki temu mógł na­dal upra­wiać swój zawód. Gdyby się wydało, że pośred­nio stał się przy­czyną zamor­do­wa­nia trzech osób, praw­do­po­dob­nie spo­glą­dano by na niego ina­czej. Vin­cent był oczy­wi­ście nie­winny. W każ­dym razie jeśli cho­dzi o te mor­der­stwa. Jed­nak dla mediów kwe­stia winy czy jej braku była sprawą względną. I dla­tego Vin­cent i jego agent zro­bili wszystko, co tylko moż­liwe, by nie ujaw­nić moty­wów Jane ani tego, kim była. Uła­twił to fakt znik­nię­cia Jane i Ken­ne­tha.

Repor­te­rzy „Expres­sen” pró­bo­wali szpe­rać w histo­rii o matce Vin­centa. Dowie­dziaw­szy się o tym, Umberto spadł na nich jak jastrząb i zagro­ził, że jeśli o tym napi­szą, ni­gdy nie dostaną od jego agen­cji żad­nych mate­ria­łów o jego arty­stach ani zgody na wywiady z nimi. Czy publi­ku­jąc dość maka­bryczną histo­ryjkę, chcą sobie zamknąć drogę do połowy szwedz­kich estra­dow­ców? Oka­zało się, że jed­nak nie. Vin­cent domy­ślał się, że wło­ski tem­pe­ra­ment Umberta też zro­bił swoje.

Jed­nak jeden szcze­gół, ten mia­no­wi­cie, że daty mor­derstw sta­no­wiły szyfr, w któ­rym mor­der­czyni zapi­sała nazwi­sko Vin­centa, był tak sma­ko­wi­tym kąskiem, że musiał tra­fić do mediów, gdzie potem żył wła­snym życiem.

Ludzie zaczęli wysy­łać Vin­cen­towi różne zagadki, rebusy i łami­główki, bez jakiej­kol­wiek reflek­sji, że może być to nie­de­li­katne. Gdyby – swoją drogą – ludzie byli tak łatwi do roz­gry­zie­nia, nie musiałby zostać men­ta­li­stą.

– To, co teraz zapre­zen­tuję, może wyglą­dać na sytu­ację z poprzed­niego prze­łomu wie­ków – cią­gnął. – Jed­nak te same metody są na­dal sto­so­wane przy zakła­da­niu ruchów reli­gij­nych. Czy choćby sekt.

Scena została urzą­dzona jak salon z końca XIX wieku, a Vin­cent był ubrany w strój z epoki. Na środku znaj­do­wały się dwa skó­rzane fotele usta­wione do sie­bie pod kątem. Na jed­nym sie­dział męż­czy­zna, który wyraź­nie się dener­wo­wał.

Vin­cent spy­tał wcze­śniej, czy na widowni jest lekarz albo przy­naj­mniej ktoś, kto umie zmie­rzyć tętno. Czło­wiek ten był jedną z osób, które się zgło­siły. Kiedy Vin­cent zapro­sił go na scenę, był zupeł­nie spo­kojny. Nawet się śmiał. Jed­nak po tym, jak Vin­cent popro­sił go o pod­pi­sa­nie się pod doku­men­tem stwier­dza­ją­cym, że nie ponie­sie ani medycz­nej, ani praw­nej odpo­wie­dzial­no­ści za to, co się wyda­rzy, bo Vin­cent bie­rze ją w pełni na sie­bie, męż­czy­zna wyraź­nie się zanie­po­koił. Nie tylko on, publicz­ność też. Vin­cent uwiel­biał to. Pod­pi­sa­nie umowy było pro­stym spo­so­bem na stwo­rze­nie dra­ma­tycz­nej atmos­fery. Jed­nak pro­sząc o taki pod­pis, Vin­cent za każ­dym razem uzmy­sła­wiał sobie, że jego numer może rze­czy­wi­ście zakoń­czyć się w spo­sób dla niego fatalny.

– A więc, Adria­nie – powie­dział, sia­da­jąc na dru­gim fotelu, sko­śnie do męż­czy­zny. – Spró­bu­jemy nawią­zać kon­takt z tymi po tam­tej stro­nie. Ze zmar­łymi. Czy masz jakie­goś zmar­łego krew­nego, z któ­rym chciał­byś się skon­taktować? Mam wra­że­nie, jak­bym wyczu­wał u cie­bie żałobę, ale nie po babci… czuję, że ona wciąż żyje… może… po dziadku? Brak ci go?

Męż­czy­zna zaśmiał się ner­wowo i poru­szył się nie­spo­koj­nie.

– O tak, Elsa żyje – odparł. – Ale Arvid umarł dzie­sięć lat temu. Zna­czy dzia­dek.

Pro­sty trik, wyko­nać go mogłoby byle medium, bo opie­rał się na pro­stym wnio­sko­wa­niu. Adrian wyglą­dał na nie­spełna trzy­dzie­ści lat. Czyli jego rodzice powinni być w wieku mię­dzy pięć­dzie­siątką a sześć­dzie­siątką. Z kolei ich rodzice mię­dzy osiem­dzie­siątką a dzie­więć­dzie­siątką. Ponie­waż kobiety żyją zazwy­czaj dłu­żej od męż­czyzn, sta­ty­stycz­nie było bar­dziej praw­do­po­dobne, że żyje jego bab­cia niż dzia­dek. W innej sytu­acji Vin­cent pew­nie by się zawsty­dził swego blefu, zwłasz­cza widząc, jak bar­dzo poru­szyło to sie­dzą­cego przed nim męż­czyznę. Jed­nak ten numer miał poka­zać dobit­nie, w jaki spo­sób usi­dla się innych ludzi, by pozy­skać ich zaufa­nie, a w kon­se­kwen­cji ich pie­nią­dze. A wtedy dozwo­lone są wszel­kie środki.

– Spró­bujmy zatem odna­leźć dziadka Arvida – powie­dział Vin­cent.

Spoj­rzał na publicz­ność.

– Powta­rzam, to nie będzie na serio.

Po czym, robiąc poważną minę, zwró­cił się do Adriana.

– Nawiążę teraz kon­takt z tamtą stroną – powie­dział. – Ale w tym celu muszę naj­pierw… tam przejść.

Się­gnął po pasek i pod­niósł go wysoko, żeby wszy­scy mogli zoba­czyć. Następ­nie zało­żył go na szyję i prze­cią­gnął przez kla­merkę, two­rząc pętlę. Lewą rękę wycią­gnął do Adriana, który bladł coraz bar­dziej.

– Poszu­kaj mojego tętna – powie­dział – i tup nogą w jego takt, żeby wszy­scy sły­szeli.

Męż­czy­zna chwy­cił jego prze­gub, przez chwilę macał pal­cem wska­zu­ją­cym i środ­ko­wym, szu­ka­jąc tętna, wresz­cie zna­lazł i zaczął tupać o pod­łogę w rytm pulsu Vin­centa, który patrzył mu w oczy.

– Do zoba­cze­nia po powro­cie – powie­dział. – W każ­dym razie miejmy taką nadzieję. Pamię­taj o tupa­niu w rytm mojego pulsu.

Następ­nie zacią­gnął pasek na szyi i skrzy­wił się. Nie musiał uda­wać, naprawdę bolało. Wciąż trzy­mał napięty pasek, pod­czas gdy tupa­nie Adriana podą­żało za jego pul­sem. Kilka sekund póź­niej tupa­nie zwol­niło.

Vin­cent zamknął oczy i zwie­sił głowę, ale nie puścił paska. Adrian jesz­cze kilka razy tup­nął nie­pew­nie i prze­stał. Na widowni roz­legł się szmer zasko­cze­nia i zde­ner­wo­wa­nia. Adrian wciąż trzy­mał go za prze­gub, ale jego stopa niczego nie sygna­li­zo­wała. Sprawa była oczy­wi­sta. Vin­cent nie miał pulsu. Sam się zadu­sił.

Vin­cent odcze­kał, aż z widowni dobie­gną do niego odgłosy świad­czące, że ludzie wiercą się na swo­ich fote­lach. Był to znak, że naprawdę zaczęli się bać. Wtedy powoli pod­niósł głowę i puścił pasek. Odwró­cił się do Adriana i spoj­rzał na niego męt­nym wzro­kiem.

– Adria­nie – wymam­ro­tał.

Adrian drgnął.

– W pomiesz­cze­niu znaj­duje się duch, który mówi, że ma na imię Arvid – cią­gnął Vin­cent nie­wy­raź­nym gło­sem. – Upew­nijmy się, że to rze­czy­wi­ście twój dzia­dek. Spy­taj go o coś, co wie­cie tylko wy dwaj. Może o coś z two­jego dzie­ciń­stwa. Arvid mówi… mówi, że nauczył cię jeź­dzić na rowe­rze? Może coś z tych rze­czy?

Adrian przy­tak­nął, wyraź­nie skon­fun­do­wany.

– Spy­taj go, gdzie się ude­rzy­łem – powie­dział.

Vin­cent mil­czał chwilę, jakby słu­chał czy­je­goś głosu, ale sły­szal­nego tylko dla niego.

– Roz­bi­łeś sobie kolano – powie­dział. – I umó­wi­li­ście się, żeby nie mówić nic mamie. Została ci po tym bli­zna.

Adrian puścił rękę Vin­centa, był wręcz wstrzą­śnięty. Prawda jest taka, że więk­szość ludzi w dzie­ciń­stwie roz­biła sobie kolano. Resztę Vin­cent dopo­wie­dział na rybkę. A jed­nak wspo­mnie­nia to szcze­gólna rzecz, bo jeśli nawet nie było dokład­nie tak, to w gło­wie Adriana tak się stało teraz.

– Arvid ma dla cie­bie wia­do­mość – cią­gnął Vin­cent. – Mówi… mówi, że musisz prze­trzy­mać i wie­rzyć w sie­bie. Że będzie dobrze, cho­ciaż potrwa to tro­chę dłu­żej, niż myśla­łeś. Jed­nak nie wolno ci tra­cić nadziei. Rozu­miesz, co to zna­czy?

Adrian przy­tak­nął.

– Cho­dzi o moje przed­się­bior­stwo. Ostat­nia rzecz, o któ­rej roz­ma­wia­li­śmy przed jego śmier­cią. Wciąż nie udaje mi się posta­wić go na nogi.

– On mówi, że mu przy­kro z powodu tego, co się stało. O co cho­dzi?

– W ostat­nich latach nie roz­ma­wia­li­śmy zbyt wiele – powie­dział cicho Adrian. – Pokłó­ci­li­śmy się.

– On tego żałuje. Mówi też, że kochał i wciąż cię kocha.

Po policz­kach Adriana popły­nęły łzy. Prze­sła­nie Vin­centa w tej czę­ści spek­ta­klu było istotne, jed­no­cze­śnie było mu przy­kro patrzeć, jak mocno to dotyka ludzi. Wpraw­dzie nie zro­bił nic wię­cej ponad uzy­ska­nie tak zwa­nego efektu horo­sko­po­wego¹. Wypo­wie­dział zda­nia, które mogły się wyda­wać spe­cy­ficzne, a w rze­czy­wi­sto­ści mogły być rozu­miane róż­nie i mogły się odno­sić do więk­szo­ści osób. Kla­syczny trik sto­so­wany przez medium polega na tym, że klient sam inter­pre­tuje to, co mu powie­działy „duchy”, bo w ten spo­sób medium się ni­gdy nie myli. A gdyby coś się nie zga­dzało, można zawsze zwa­lić na to, że klient nie zasta­no­wił się porząd­nie.

– Kon­takt słab­nie – powie­dział z wysił­kiem Vin­cent. – Chciał­byś mu coś prze­ka­zać, zanim będzie za późno?

– Tylko… że dzię­kuję – wyszep­tał Adrian. – Dzię­kuję.

Vin­cent wycią­gnął rękę i znów zwie­sił głowę, z pozoru nie­przy­tomny. Adrian z waha­niem chwy­cił jego prze­gub i poma­cał pal­cami. Po chwili zaczął tupać nogą. Z początku powoli i nie­ryt­micz­nie, potem coraz regu­lar­niej i gło­śniej do momentu, gdy puls Vin­centa wró­cił do normy.

Vin­cent otwo­rzył oczy. Chwy­cił dłoń Adriana i uśmiech­nął się ostroż­nie. Po tym nume­rze ni­gdy nie było burzy okla­sków, ludzie byli zbyt oszo­ło­mieni, nie rozu­mie­jąc, czego wła­ści­wie byli świad­kami. Wie­dział jed­nak, że będzie to coś, o czym będą roz­ma­wiać całymi mie­sią­cami.

– Pamię­taj­cie – powie­dział, zwra­ca­jąc się do widzów tymi samymi sło­wami, od któ­rych zaczął, ale dużo łagod­niej.

Teraz widzo­wie byli prze­czu­leni i powi­nien to respek­to­wać.

– Nie nawią­zuję kon­taktu z duchami. Nie sądzę, żeby kto­kol­wiek mógł to robić, bo po pro­stu nie wie­rzę w duchy. Nato­miast, podob­nie jak każde prze­ko­nu­jące medium, potra­fię spra­wić wra­że­nie, jak­bym się z nimi kon­tak­to­wał. Tech­niki psy­cho­lo­giczne i słowne sto­so­wane sto pięć­dzie­siąt lat temu wyko­rzy­stuje się na­dal, aby stwo­rzyć pozór, że ktoś – za wysoką opłatą – skon­taktuje was ze zmar­łym bli­skim. Jak zawsze: jeśli coś wydaje się zbyt piękne, aby mogło być praw­dziwe, to naj­czę­ściej tak jest. Dzię­kuję pań­stwu za dzi­siej­szy wie­czór.

Zszedł ze sceny przed okla­skami. Tym razem chciał zosta­wić ich z tą reflek­sją.

Miał obo­lałą szyję. Cho­lerny pasek. Na przy­szłość powi­nien być ostroż­niej­szy. W dodatku za długo wstrzy­my­wał dziś puls. Kon­takt z duchem może i był fej­kiem, ale zatrzy­ma­nie pulsu było praw­dziwe. Cho­ciaż osią­gał je inną metodą niż paskiem i doty­czyło tętna w ręce, a nie w całym ciele. Spo­soby na zatrzy­ma­nie pulsu w poszcze­gól­nych czę­ściach ciała nale­żały do naj­pil­niej strze­żo­nych tajem­nic men­ta­li­zmu i Vin­cent nikomu nie zdra­dzał swo­jej metody. Zresztą fakt, że doty­czyło to tylko ręki, był nie­istotny, bo po trzy­dzie­stu sekun­dach i tak robiło się bar­dzo nie­bez­piecz­nie. Zazwy­czaj ludzie pusz­czali jego rękę po usta­niu tętna, ale Adrian ją zatrzy­mał, więc Vin­cent nie miał wyboru. Pomy­ślał, że ucie­szy się, kiedy jego tournée się skoń­czy. To blo­ko­wa­nie prze­pływu krwi jest bar­dzo nie­do­bre.

Zszedł do pocze­kalni dla arty­stów i spoj­rzał na sto­jące na stole butelki wody Loka. Trzy. Zaci­snął szczęki. Widok trzech bute­lek podzia­łał na niego jak dyso­nans. Otwo­rzył szybko lodówkę i wysta­wił jesz­cze jedną, żeby były cztery. Dopiero wtedy mógł roz­luź­nić zaci­śnięte szczęki. Następ­nie nalał sobie do szklanki wody z kranu, usiadł na kana­pie i ode­tchnął z ulgą.

Publicz­ność wciąż kla­skała, ale Vin­cent nie reago­wał. Mógłby wyjść na scenę, uśmie­chać się i zamie­nić ich doświad­cze­nie w coś nie­wiele zna­czą­cego, wolał jed­nak, żeby się jesz­cze poza­sta­na­wiali.

Kilka minut odpo­czynku, potem się prze­bie­rze. Wpra­wiał się w tym, żeby nie kłaść się na pod­ło­dze po przed­sta­wie­niu. Cza­sem się uda­wało, ale naj­czę­ściej nie. Się­gnął po tele­fon. Sains Ber­gan­der, jego przy­ja­ciel i twórca ilu­zji, który pomógł mu przy docho­dze­niu w spra­wie Tuvy i pozo­sta­łych mor­derstw, sie­dział dziś na widowni i Vin­cent był cie­kaw jego opi­nii o nowym przed­sta­wie­niu. Sains rze­czy­wi­ście wysłał mu ese­mesa, i to w tym samym momen­cie, gdy Vin­cent scho­dził ze sceny. Jed­nak wia­do­mość od Sainsa musi pocze­kać. Ktoś inny też mógłby wysłać mu wia­do­mość.

Inny, a wła­ści­wie inna osoba.

Otwo­rzył listę ese­me­sów. Rze­czy­wi­ście było jesz­cze kilka nie­prze­czy­ta­nych. Jed­nak nie od osoby, która zmie­niła jego życie, gdy do niego wkro­czyła. Od tej, z którą odwa­żył się podzie­lić tym, co naj­skryt­sze. A potem znik­nęła rów­nie szybko, jak się poja­wiła.

Kiedy widział ją ostat­nim razem, był paź­dzier­nik. Potem przy­szła zima, wio­sna, lato, jesień i kolejne lato. Nie roz­ma­wiał z nią prze­szło pół­tora roku. Nie­długo miną dwa lata. Wpraw­dzie sam się też do niej nie ode­zwał, cho­ciaż bar­dzo chciał. Jed­nak poszli z Marią na tera­pię dla par i wolał nie dawać żonie pre­tek­stu do zazdro­ści.

Potem i tak zarzu­cili tę tera­pię, bo nie pomo­gła tak, jak na to liczyli. A czas mijał i po tylu mie­sią­cach mil­cze­nia Vin­cent nie chciał się narzu­cać. Bar­dzo bro­niła swo­jej pry­wat­no­ści, powi­nien to sza­no­wać. Cho­ciaż bra­ko­wało mu poczu­cia, że jest jakoś obecny w jej życiu.

Ona oczy­wi­ście nie miała powodu, żeby się do niego odzy­wać. Wyraź­nie pod­kre­ślała, że sobie radzi sama. Nie miał poję­cia, jak wygląda teraz jej życie. Może wyszła za mąż. Ma rodzinę. Albo mieszka za gra­nicą.

Co zro­bić. Ich pierw­sze spo­tka­nie odbyło się po jego przed­sta­wie­niu i od tam­tej pory, scho­dząc ze sceny, zawsze jej wypa­try­wał. Jed­nak lista ese­me­sów w tele­fo­nie nie pozo­sta­wiała miej­sca na wąt­pli­wo­ści.

Mina się na­dal nie odzy­wała.ZDJĘŁA OKU­LARY i uśmiech­nęła się do niego. Potem zało­żyła nogę na nogę i wychy­liła się do przodu. Sie­dzieli naprze­ciw sie­bie bez żad­nego sto­lika, który by ich roz­dzie­lał. Z początku Rube­nowi było z tym nie­przy­jem­nie. Czuł się nagi. W końcu się przy­zwy­czaił i nawet nie zaglą­dał jej w dekolt, kiedy się pochy­lała. Już nie. A prze­cież Amanda nie była kobietą nie­atrak­cyjną.

– To mówisz, że jestem gotów? – ode­zwał się, patrząc na zega­rek.

Minęło dopiero pół godziny, jed­nak Amanda naj­wy­raź­niej chciała zakoń­czyć spo­tka­nie.

– Ni­gdy nie jest tak, że czło­wiek jest gotów – odparła. – Jed­nak nie widzę szcze­gól­nego powodu, żebyś na­dal przy­cho­dził, chyba że poja­wi­łoby się coś nowego. Ale nie ja o tym zde­cy­duję. A jak ty się z tym czu­jesz?

Ruben spoj­rzał na Amandę, psy­cho­lożkę, z którą od prze­szło roku spo­ty­kał się w co drugi czwar­tek. Co czuje? Idio­tyczne pyta­nie, cho­ciaż nie zło­ściło go już tak jak na początku.

– To aku­rat możemy pozo­sta­wić Freu­dowi – powie­dział. – Jeśli cze­goś się nauczy­łem, to tego, że moje emo­cje nie muszą być takie, jak mi się wydaje. To, czym posta­na­wiam się kie­ro­wać, to już nie emo­cje, tylko racjo­nalne myśle­nie. Tak jak od pół roku powstrzy­muję się od seksu. Choć­bym nie wiem jak miał ochotę się pie­przyć.

Amanda unio­sła pyta­jąco brwi.

– Nie, w ogóle nie cho­dzi­łem na łowy – dopo­wie­dział. – Tak jak się umó­wi­li­śmy. I wła­śnie to mam na myśli. Nie skoń­czę z tym na zawsze, w końcu jestem męż­czy­zną w naj­lep­szych latach. Jed­nak nie jest to już takie ważne, odkąd zro­zu­mia­łem, skąd się u mnie brała ta potrzeba.

– A skąd się brała?

Ruben wes­tchnął. I znów wra­camy do emo­cji. Tych cho­ler­nych emo­cji.

– Świa­do­mość, że mogę mieć te kobiety, dawała mi poczu­cie wła­dzy. Ale odpo­wia­dało to rów­nież na głęb­szą potrzebę…

Znów wes­tchnął.

– Bli­sko­ści – dokoń­czył z zakło­po­ta­niem. – Zado­wo­lona?

Bli­sko­ści. Ni­gdy by nie przy­pusz­czał, że wypo­wie gło­śno to słowo. Według niego brzmiało strasz­nie pedal­sko. Cho­ciaż nawet ta reflek­sja wyni­kała z reak­cji obron­nej, już się tego nauczył. Kurde. Gun­nar i chło­paki z oddziału pre­wen­cji umar­liby ze śmie­chu na wia­do­mość, że Ruben cho­dzi do psy­cho­loga. Gun­nar mawiał o sobie, że jest z nor­r­landz­kiego surowca i dla niego roz­wią­za­nie wszel­kich pro­ble­mów pole­gało na tym, żeby pójść w las z bańką bim­bru. Gdyby tamci wie­dzieli, co Ruben mówi Aman­dzie, poma­lo­wa­liby mu hełm na różowo. Znów zer­k­nął na zegar na ścia­nie. Parę minut po wpół do dzie­wią­tej. Powi­nien już być w komen­dzie, żeby nie zaczęli się zasta­na­wiać, co on robi w nie­które poranki. Tłu­ma­cze­nie, że musiał pozbyć się pode­rwa­nej na noc panienki, miało jed­nak ogra­ni­czoną przy­dat­ność.

Taa, pod­ryw na jedną noc… Pra­wie nie pamię­tał, jak to się robi. Pod­czas pierw­szej sesji u Amandy oczy­wi­ście pod­jął taką próbę. Poszło mu tak sobie.

– Została mi jesz­cze jedna rzecz do zro­bie­nia – dodał. – Chcę się spo­tkać z Elli­nor.

– Ruben – ode­zwała się ostrze­gaw­czym tonem Amanda. – Pamię­taj o tym, co mówi­li­śmy o pój­ściu dalej. Przez całe lata Elli­nor jawiła ci się jak jakieś widmo i stąd wyni­kało twoje zacho­wa­nie. Powi­nie­neś odpu­ścić. Nie pora­dzisz sobie, dopóki nie pozbę­dziesz się tego widma.

– Wiem. I wła­śnie dla­tego chcę się z nią spo­tkać. Żeby to domknąć raz na zawsze. Słowo, pojadę do niej tylko po to, żeby powie­dzieć „cześć”. Roz­wa­lić pie­de­stał, na któ­rym ją posta­wi­łem. Żeby daw­nemu Rube­nowi nie zostało już żad­nego paliwa.

– Wydaje się to… nie­zwy­kle roz­sądne – odparła, mru­żąc oczy. – Pewien jesteś?

– W naj­gor­szym razie dosta­niesz hono­ra­rium za kilka dodat­ko­wych godzin tera­pii – powie­dział, śmie­jąc się.

Jed­nak naprawdę był pewien swego. Stał się lep­szym Rube­nem niż jesz­cze rok temu. A Gun­nar niech się zamknie.

Wstali oboje i podali sobie ręce. Po raz chyba pięć­dzie­siąty oparł się poku­sie zapro­sze­nia jej na drinka. Sama myśl była w porządku, dopóki nie prze­cho­dził do dzia­ła­nia. W końcu był wciąż tym samym Rube­nem. Jed­nak miał co innego do roboty. Spraw­dził już, gdzie mieszka Elli­nor. Krót­kie „cześć” i już. Spraw­dzi, jak się ma. I jesz­cze prze­prosi. A potem koniec.VIN­CENT ODE­TCHNĄŁ GŁĘ­BOKO, zanim wszedł do kuchni, żeby przy­go­to­wać śnia­da­nie. Maria dzia­łała tam już od godziny. Wie­dział, że będzie stam­tąd bił zapach rów­nie prze­możny, co nie­zno­śny. I rze­czy­wi­ście. Wszel­kie odmiany świec zapa­cho­wych, mie­sza­nek ziół w szma­cia­nych toreb­kach, mydeł i per­fum do wnętrz two­rzyły woń, która nie­przy­jem­nie go otu­liła.

– Kocha­nie, jak długo będziemy trzy­mać to wszystko w domu? – spy­tał, się­ga­jąc do szafki po kubek.

Tra­fił na jeden z napi­sem: _To nie ja jestem nie­doj­rzała, tylko ty jesteś gów­nia­rzem_. Nalał sobie kawy z eks­presu i usiadł przy stole.

– Nie pamię­tasz, co mówił tera­peuta? – odpo­wie­działa mu znad pod­łogi. – Że powi­nie­neś mnie wspie­rać w mojej dzia­łal­no­ści biz­ne­so­wej.

Nawet się nie odwró­ciła, ukła­da­jąc sta­ran­nie cera­miczne aniołki w wiel­kim pudle.

– Ow­szem, pamię­tam. Dosko­nale wiesz, że wspie­ram wszyst­kie twoje dzia­ła­nia. Ten zało­żony przez cie­bie sklep to… eee… cie­kawy pomysł. Cho­dzi tylko o to, że może byłoby lepiej, gdy­byś sobie zro­biła maga­zyn… w jakimś skła­dzie?

Maria wes­tchnęła, wciąż odwró­cona do niego tyłem.

– Jak mówi Kevin, wyna­ję­cie składu jest dro­gie – odparła. – A zwa­żyw­szy na to, że koszty pro­duk­cji two­jego nowego przed­sta­wie­nia jesz­cze się nie zwró­ciły, to ja muszę wziąć na sie­bie nasze wydatki i odpo­wie­dzial­ność za rodzinę.

Vin­cent wpa­trzył się w swoją żonę. Był to z jej strony naj­roz­sąd­niej­szy argu­ment od wielu lat. Może jej cho­dze­nie na kursy dla przed­się­bior­ców wcale nie było taką stratą czasu. Choć, prawdę mówiąc, miał dość słu­cha­nia o Kevi­nie, bo wspo­mi­nała o nim w co dru­gim zda­niu. Zda­wał sobie sprawę, że Maria jest osobą poszu­ku­jącą. W jej natu­rze leżała cią­gła pogoń za jakimś celem. Jed­nak nie spo­dzie­wał się, że jej naj­now­szym guru sta­nie się doradca od start-upów.

– Odpo­wie­dzial­ność? – ode­zwała się Rebecka, która wła­śnie weszła wol­nym kro­kiem. – Prze­cież to będzie tylko kosz­to­wało, kto by kupo­wał takie gówno?

Ponura mina wyda­wała się ostat­nio przy­kle­jona na stałe do jej twa­rzy. Z obrzy­dze­niem pod­nio­sła dużą białą tabliczkę z drewna i gło­śno odczy­tała napis.

– _Żyj Śmiej się Kochaj_. No naprawdę. Raczej _Umie­raj Płacz Nie­na­widź._

– Bądź przy­jem­niej­sza – popro­sił Vin­cent.

Cho­ciaż w duchu zga­dzał się z córką.

– Kevin mówi, że mam fan­ta­styczne wyczu­cie tego, co cie­szy się powo­dze­niem han­dlo­wym – ode­zwała się kwa­śno Maria, patrząc ze zło­ścią na swoją pat­chwor­kową córkę.

Rebecka zigno­ro­wała ją, pode­szła do lodówki i otwo­rzyła.

– Kurde, co to jest? Aston! – krzyk­nęła w stronę salonu, skąd w odpo­wie­dzi roz­legł się wrzask.

– CO JEST?!

– Zuży­łeś całe mleko do swo­ich płat­ków? I wsta­wi­łeś pusty kar­ton do lodówki?

– WCALE NIE PUSTY, TRO­CHĘ ZOSTAŁO!

Głos Astona odbi­jał się od ścian. Patrząc osten­ta­cyj­nie na Vin­centa, Rebecka powoli odwró­ciła kar­ton, z któ­rego skap­nęły trzy kro­ple.

– Co ty wypra­wiasz? – Maria zerwała się na nogi. – Wytrzyj to.

Pod­no­sząc się, nie­chcący zrzu­ciła z kolan aniołka. Figurka roz­pa­dła się na drobne kawa­łeczki. Two­rzywo, z któ­rego ją zro­biono, było cien­kie jak papier.

– Ojej! Rebecka, widzisz, co naro­bi­łaś!

– Ja? – par­sk­nęła nasto­latka. – Kurde, prze­cież to nie ja; jak zwy­kle jesteś nie­zdarna i jesz­cze zwa­lasz na mnie. Cała ty. Zawsze tylko moja wina. A ty, tato, nie powiesz nawet słowa w mojej obro­nie, tylko pozwa­lasz jej, żeby tak mnie trak­to­wała. Kurde. Tu się nie da żyć. Idę do Denisa.

Vin­cent otwo­rzył usta, żeby odpo­wie­dzieć, ale za późno. Rebecka już ruszyła do drzwi.

– Masz wró­cić naj­póź­niej o ósmej wie­czo­rem! – zawo­łała za nią Maria. – Dziś dopiero czwar­tek!

– Mam waka­cje! – odkrzyk­nęła Rebecka, zła­pała let­nią cienką kur­teczkę i trza­snęła drzwiami.

– No tak. Dzięki za pomoc – powie­działa Maria, patrząc na niego ze zło­ścią i krzy­żu­jąc ręce na piersi. – Dopil­nuj teraz, żeby Aston tra­fił do świe­tlicy, bo już późno.

Vin­cent zamknął usta. Lepiej nic nie mówić. Wciąż nie miał poję­cia, jak sobie radzić z tymi hura­ga­nami emo­cji, każ­dym sło­wem ryzy­ko­wał, że powie coś nie tak. A więc jego nowa stra­te­gia pole­gała na tym, żeby w miarę moż­li­wo­ści sie­dzieć cicho.

Szu­kał w pamięci, pró­bu­jąc przy­po­mnieć sobie jakieś przy­datne w tej sytu­acji słowa tera­peuty. Nie było to zbyt łatwe, bo przyj­mo­wał pomoc od kogoś z dzie­dziny, na któ­rej sam się lepiej znał. Nie­mniej sta­rał się być bar­dzo pokorny.

Z początku była rów­nież mowa o tym, żeby cho­dził na tera­pię indy­wi­du­alną. Miałby prze­pra­co­wać to, co się stało w dzie­ciń­stwie z jego mamą, a co przez czter­dzie­ści lat wypie­rał ze swo­jej świa­do­mo­ści. Jed­nak zde­cy­do­wa­nie odmó­wił. Nie miał odwagi dopu­ścić, żeby ktoś się w tym grze­bał. Tkwił w nim jakiś cień, który sta­ran­nie tego pil­no­wał, a Vin­cent nikomu nie ufał na tyle mocno, żeby go tam wpu­ścić.

Vin­cent pra­gnął, żeby tera­pia dla par oka­zała się cudowną kura­cją, która sprawi, że znów odnajdą z Marią drogę do sie­bie i znów, jak na początku, będzie rozu­miał jej spo­sób myśle­nia. Że każdy jego wyjazd prze­sta­nie być dla Marii oka­zją do zazdro­ści, nie­sły­cha­nie wyczer­pu­ją­cej dla nich obojga, bo jego praca pole­gała wła­śnie na wyjaz­dach. Naprawdę się sta­rali, zwłasz­cza ona.

Tera­peuta uznał za oczy­wi­ste, że jej zazdrość bie­rze się z niskiej samo­oceny. Może rów­nież z oko­licz­no­ści, w któ­rych się ze sobą zeszli; Vin­cent odszedł wtedy od swo­jej ówcze­snej żony dla jej młod­szej sio­stry Marii.

Vin­cent wie­dział jed­nak, że nie jest to aż tak pro­ste. Maria miała w sobie coś takiego, czego ani on, ani tera­peuta nie potra­fili uchwy­cić, a co spra­wiało, że prze­cho­dziła do ataku, gdy tylko sku­pił się na kimś lub na czymś poza domem i rodziną. Zda­wał sobie sprawę, że to nawet nie jej wina, tylko instynkt. Ten sam, który teraz kazał jej patrzeć na niego jak na ufo. I, jak wiele razy przed­tem, Vin­cent zapra­gnął zro­zu­mieć, czego Maria od niego ocze­kuje.

Na początku było to łatwe. Kiedy się zako­chali i rzu­cili wszystko, nie zwa­ża­jąc na nikogo i na nic, co się nie wią­zało z ich miło­ścią. Wciąż pamię­tał to uczu­cie. Gdzieś w środku jesz­cze w nim tkwiło. Wspo­mnie­nie, jak jedno koń­czy zda­nie dru­giego, jak jedno spoj­rze­nie wystar­czy do poro­zu­mie­nia. Potem jakby to tra­cili z każ­dym rokiem i coraz mniej się nawza­jem rozu­mieli, cho­ciaż powinno być odwrot­nie. Nie chciał, żeby tak było, jed­nak nie wie­dział, co zro­bić, żeby znów do niej dotrzeć i odna­leźć dawne razem.

Widział, jak Maria czeka, żeby coś powie­dział. Może nawet uda­łoby się odna­leźć jakąś złotą myśl z sesji tera­pii. Tera­peuta pro­po­no­wał, żeby w chwili wzbu­rze­nia Marii Vin­cent zawsze oka­zy­wał jej tro­skę, choćby uwa­żał, że żona jest nie­spra­wie­dliwa. Cho­dziło o to, żeby miała poczu­cie bez­pie­czeń­stwa, które z kolei pozwoli jej wyra­żać emo­cje w spo­sób bar­dziej kon­struk­tywny, jesz­cze zanim przejdą w złość. Nie bar­dzo mu to wycho­dziło, ale co szko­dzi spró­bo­wać.

– Kocha­nie, widzę, że jesteś zła – powie­dział, świa­do­mie łagod­nym i spo­koj­nym gło­sem. – Ale ta złość ci szko­dzi. Na pewno zauwa­ży­łaś, że napi­nają ci się wtedy mię­śnie i stawy, przy oka­zji spo­wal­nia się krą­że­nie, zostaje zakłó­cona rów­no­waga zarówno w ukła­dzie ner­wo­wym, jak i w ser­cowo-naczy­nio­wym i hor­mo­nal­nym. Poza tym rośnie ci ciśnie­nie, a wraz z nim tętno i poziom testo­ste­ronu, nastę­puje nad­mierne wydzie­la­nie żółci, która tra­fia do takich miejsc w orga­ni­zmie, gdzie jest nie­po­żą­dana.

Maria patrzyła na niego spod unie­sio­nych brwi. Jakby rada tera­peuty rze­czy­wi­ście podzia­łała.

– W dodatku kiedy się zło­ścisz, nastę­puje zmiana aktyw­no­ści w mózgu – cią­gnął. – Zwłasz­cza w pła­cie skro­nio­wym i czo­ło­wym. Czyli jak mówi­łem, szko­dzi ci, kiedy jesteś zła. Może mogła­byś roz­ma­wiać z Rebecką w spo­sób bar­dziej kon­struk­tywny?

Tu umilkł i spró­bo­wał ostroż­nie się uśmiech­nąć. Maria nie prze­sta­wała wpa­try­wać się w niego, wresz­cie ścią­gnęła usta, jakby ugry­zła kawa­łek cytryny, odwró­ciła się na pię­cie i wyszła.GŁU­PIA PANI. _Mówiła, że ma szcze­nięta, ale to nie­prawda. Cho­ciaż jej auto to praw­dziwa wyści­gówka, wygląda jak jedna z tych jej zaba­wek, ale to duże praw­dziwe auto._

_Jak wczo­raj przy­szła do przed­szkola, to spy­tała, czy chciał­bym wsiąść do takiej wyści­gówki, a ja chcia­łem. Ale potem odje­cha­li­śmy. Powie­działa, że zaraz wró­cimy, tylko pojeź­dzimy chwilkę, żebym zoba­czył, jak szybko można jeź­dzić. Ale potem nie wró­ci­li­śmy._

_Wtedy się prze­stra­szy­łem. Okrop­nie się bałem._

_W brzu­chu mia­łem tak, jak kiedy woda spływa szybko z wanny. Jakby ją wsy­sało w dół i do środka._

_Powie­dzia­łem jej to, ale nie odpo­wie­działa._

_Potem strasz­nie długo jecha­li­śmy. Teraz jeste­śmy u niej. Ja chcę do domu, do mamy i taty. Nie chcę tutaj być. Ta pani mówi, że jesz­cze tro­chę. Cią­gle jesz­cze tro­chę. I jesz­cze mówi, żebym prze­stał pła­kać._

_Tu są jesz­cze inni ludzie. Doro­śli. Nie wiem, kim są. Boję się ich. Przy­cho­dzą, a potem sobie idą. Mówią, że mogę grać w Robloxa na ajpa­dzie, ile tylko zechcę, ale ja nie chcę. Tutaj jest dziw­nie i nie pach­nie jak w domu._

_Jak jest noc, to przez cały czas patrzę w sufit. Jest zupeł­nie ciemno. Ani tro­chę świa­tła._

_Wołam tatę. Potem mamę. Ale nie przy­cho­dzą._

– _Ossian, pobę­dziesz tu tylko tro­chę_ – _mówi rano ta pani._ – _Dzień, dwa. A potem wró­cisz do domu._

_Dają mi jedze­nie, ale paskudne, zresztą wcale nie chcę jeść. Pytam, dla­czego muszę tutaj być, ale ona nie odpo­wiada. Nikt mi nie odpo­wiada, tylko mówią, żebym nie pła­kał, że będzie dobrze._

_Mówią miłym gło­sem, ale ich oczy nie są miłe._CHRI­STER NIE był w sta­nie pra­co­wać w swoim nagrza­nym pokoju i poszedł z lap­to­pem do otwar­tej prze­strzeni biu­ro­wej. Wyjął tele­fon i zapa­trzył się na sześć­dzie­siąt cztery czarne i białe pola na ekra­nie. Par­tia skoń­czyła się wła­ści­wie już dawno temu, ale trudno było mu się z tym pogo­dzić.

Zawsze myślał, że jest dobry w sza­chy. Wpraw­dzie nie roze­grał w życiu zbyt wielu par­tii, ale wyda­wało mu się, że powi­nien być dobry. Zga­dza­łoby się to z innymi wyróż­ni­kami w jego życiu. Whi­sky. Samot­ność. Jazz. Wpraw­dzie nie był już sam, odkąd w jego życiu poja­wił się Bosse, ale pies rów­nież paso­wał do tego obrazu.

Wyobra­że­nie o wła­snych umie­jęt­no­ściach sza­cho­wych zmie­niło się jed­nak w dniu, gdy tra­fił na dar­mowy pro­gram do gry. Od tam­tej pory grał pra­wie codzien­nie zarówno na tele­fo­nie, jak i na lap­to­pie. Wkrótce minie pół roku, odkąd się to zaczęło, a on wciąż znaj­do­wał się na pozio­mie dla począt­ku­ją­cych. I nie wygrał jesz­cze ani jed­nej par­tii. Wes­tchnął, zazna­czył w apce prze­graną i odło­żył tele­fon. Nie ma sensu odwle­kać tego, co ma do zro­bie­nia.

Przy­szła Mina i usia­dła obok ze swoim lap­to­pem.

– Mogę ci tro­chę pomóc. Zaczy­namy? – spy­tała. – Nie wolno nam tra­cić czasu.

– No to zaczy­namy – wes­tchnął. – Rejestr prze­stęp­ców sek­su­al­nych. Hurra!

Spoj­rzał apa­tycz­nie na swoją kawę. Zimna. A przed­tem chyba się za długo parzyła. Znów wes­tchnął gło­śno, na co Bosse prze­krzy­wił łeb.

– Połóż się, pie­sku. Pan musi popra­co­wać przy kom­pu­te­rze. Tam jest twoja woda. I posła­nie.

Podra­pał psa za uszami. Bosse, wdzięczny za uwagę, poło­żył się, zakrę­ciw­szy się trzy razy na posła­niu.

– No i już. – Chri­ster otwo­rzył pro­gram. – Zobaczmy, jakich my tu znaj­dziemy deli­kwen­tów.

Miał mie­szane uczu­cia w związku z tą pracą, przy­po­mi­na­jącą szu­ka­nie igły w stogu siana. Godzina po godzi­nie, strona za stroną. Bez­na­dziejne, nie­wdzięczne zaję­cie, które za każ­dym razem zrzu­cają na niego. No dobrze, tym razem pomaga Mina, ład­nie z jej strony. Jed­nak prze­waż­nie musiał to robić sam.

Już go nie brali do ści­ga­nia łobu­zów na mie­ście. Nie żeby chciał, ale mogliby go cza­sem spy­tać. Z czy­stej kole­żeń­skiej grzecz­no­ści i jako wyraz uzna­nia dla jego doświad­cze­nia po latach spę­dzo­nych w radio­wo­zie. Ow­szem, faj­nie, że już nie musi, ale jed­nak.

– Spraw­dzę, czy któ­ryś z nich był poszu­ki­wany w związku ze sprawą Lilly – powie­działa Mina. – W razie gdy­by­śmy rze­czy­wi­ście mieli do czy­nie­nia z tym samym prze­stępcą. A ty mógł­byś spraw­dzić, który z tych gości prze­bywa teraz na wol­no­ści.

– Dobry pomysł – odparł Chri­ster i zabrał się do scrol­lo­wa­nia.

Szpalta za szpaltą, drań za dra­niem. Gdyby ludzie wie­dzieli, ilu mętów cho­dzi po uli­cach, nie chcie­liby wycho­dzić z domu. A par­tia Przy­szłość Szwe­cji wmó­wiła im, że zagro­że­niem dla nich jest tylko ktoś, kto nosi imię Ahmed albo Moham­med. Tym­cza­sem on ma przed sobą rejestr z samymi bia­łymi jak śnieg, któ­rzy nazy­wają się na przy­kład Sven Westin, Karl-Erik Johans­son czy Peter Lund­berg. I lubią małe dzieci. A wyglą­dają tak, że ludzie mówią potem, że „taki był z niego przy­jemny czło­wiek. Kto by przy­pusz­czał…”. Albo „to musi być jakaś pomyłka, zawsze był taki miły dla moich dzieci”.

Bosse zaskom­lał przez sen i poru­szył łapami, jakby biegł. Cie­kawe, kogo goni, pomy­ślał Chri­ster. Zapewne nie pedo­fi­lów, cho­ciaż wła­śnie tych powi­nien. Fuj. Oby Julia nie miała racji, a męż­czyźni i kobiety, któ­rych nazwi­ska widział na ekra­nie kom­pu­tera, nie mieli nic wspól­nego z zagi­nię­ciem Ossiana. Świat nie powi­nien być jesz­cze gor­szy, niż jest.

Chri­ster rozej­rzał się. W prze­strzeni biu­ro­wej było mniej ludzi niż zazwy­czaj. Pora urlo­pów. Wielu spo­śród jego kole­gów popija teraz piwo na jakiejś żaglówce w San­dhamn, foto­gra­fuje skałki na Gotlan­dii albo uwija się z młot­kiem przy swoim let­nim domku.

Mina wstała.

– Muszę się napić kawy – powie­działa. – Mimo że tu jest tak gorąco. Tobie też przy­nieść? Mogę ci poma­gać jesz­cze tylko przez chwilę, potem jadę z Pede­rem, żeby poroz­ma­wiać z rodzi­cami Ossiana.

Chri­ster kiw­nął głową ponuro. Zegar tykał, odli­cza­jąc czas do odna­le­zie­nia pory­wa­cza chłopca. Pra­wie sły­szał to odli­cza­nie. Miał przed sobą kilka godzin prze­szu­ki­wa­nia spisu naj­pa­skud­niej­szych drani ze wszyst­kich reje­strów poli­cyj­nych. Wyma­gało to dodat­ko­wego zastrzyku kofe­iny.