Love Line II - ebook

ROZDZIAŁ 1

Nawet w najśmielszych snach Bethany McCallum nie podejrzewała się o to, że potrafi tak dobrze udawać.

McCallumowie nie różnili się od typowej amerykańskiej rodziny w czasie świąt. Dwudziesty piąty grudnia rozpoczął się rozpakowaniem prezentów, a potem, w atmosferze bliskości i wśród śmiechu, na stół wjechał parujący indyk.

Biegając w kraciastej sukience i roznosząc po domu radość, Faith bawiła się z kuzynostwem w berka, Gemma i Michael posyłali sobie maślane spojrzenia, Jane z mężem skupiali się na strofowaniu trzynastoletniej Anne, aby wyjęła słuchawki z uszu, a Bethany zajęła się odnoszeniem talerzy, by zagłuszyć w ten sposób nieznośne kłucie w sercu.

Poza tym gdy znikała w kuchni, chowała się przed badawczym wzrokiem Roberta, który inaczej mógłby coś zauważyć – nadzwyczaj czujnie obserwował ją w te święta. Znajdowanie sobie obowiązków pomagało, także dlatego, że gdy zewsząd lała się bliskość i miłość, trudniej było grać twardą – złamane serce chwilami bolało tak, jakby zamierzało wydostać się z piersi.

W tle grał telewizor, ustawiony – o dziwo – na bajki zamiast jak zazwyczaj na kanał CBS News, ale oprócz tego w domu Helen McCallum nie widać było większych zmian.

– Beth, przyniesiesz mi wody? Od wczoraj czuję ciśnienie. Chyba powinnam wziąć tabletki – powiedziała matka.

Odwracając się z naręczem misek, Beth złapała spojrzenie Roberta.

– Ja to zrobię – powiedział bezgłośnie i mijając ją, z wyrozumiałością musnął jej ramię.

W tej samej chwili z kanapy odezwał się Michael Botley, a jego pouczający ton świadczył o tym, że nadal nie miał dosyć pokazywania, jaki to jest obeznany w sprawach procedur bankowych.

– I pamiętaj, co ci mówiłem. Przypatrz się tej umowie – wrócił do tematu, choć Beth, stojąca teraz z naczyniami w rękach i ze sztucznym uśmiechem, już dawno pożałowała, że poprosiła go o radę w tej sprawie. – Tam musi być haczyk. Nikt przy zdrowych zmysłach nie dałby ci w Citi czterystu tysięcy bez zabezpieczenia. To wykluczone przy twoich zarobkach… – rzucił, a gdy Gemma dyskretnie trąciła go łokciem, rozłożył tylko ręce i mruknął pod nosem: – No co?

Zanim Beth odeszła, zmuszając się do podziękowania, przeszło jej przez głowę: „Jakim cudem Gemma mogła się związać z takim dupkiem?”.

Przez cały wieczór nie zamieniły nawet zdania. Beth za bardzo się bała, że siostra mogłaby ją rozszyfrować.

Gdy z głębokim westchnieniem wkładała naczynia do zlewu, Robert wszedł za nią do kuchni. Obserwując ją z tyłu, nalał wody do szklanki, a potem podszedł nieśpiesznie i położył ręce na jej barkach.

Pod wpływem tego dotyku Beth najpierw lekko się wyprostowała. Ale w końcu odprężyła się nieco i spuściła głowę.

– Nie martw się. To koszmarny buc – mruknął.

– Ten buc ma rację. Mówili, że nie mam szans na ten kredyt… a potem nagle go dostałam. Procedury bankowe to dla mnie czarna magia. Nieznany wróg.

– Wolałaś wroga, po którym wiedziałaś, czego się spodziewać? – rzucił rozbawiony i oboje wiedzieli, o kim mówił.

– Otóż to.

Objął ją od tyłu i ścisnął jej barki, a skonsternowana Beth zastanawiała się, czy powinna pozwolić na ten dotyk. Ale zanim zdążyła zdecydować, westchnął i poczuła, że ojcowskim gestem przytknął usta do jej głowy.

– Nie chcę być kimś takim w stosunku do ciebie – odezwał się czułym tonem.

– Kim?

– Wrogiem.

Obróciła się, co spowodowało, że znalazła się w jego ramionach. A jednak zamiast się wzdrygnąć, poczuła się… jakoś bezpiecznie. W końcu to właśnie te ramiona obejmowały ją przez ostatnie siedem lat, zanim znalazł sobie Lauren.

– Wolę być kimś, kogo działania możesz przewidzieć.

Robert utkwił w niej oczy, brązowe i intrygujące, i na moment stał się tym samym Robertem Forleyem, którego pokochała w szkole średniej, gdy jeszcze nic nie zapowiadało tego, że zostanie znanym reporterem. Ani że będzie tak przystojny.

Z wiekiem stał się znacznie bardziej interesujący, niż gdy pisała jego imię na marginesach notatek, choć po ślubie rzadziej to dostrzegała. Przyzwyczaiła się do niego jak do porządnego mebla, który zaraz po zakupie oglądasz co piętnaście minut, a potem w ogóle zapominasz, że go masz.

Teraz Robert patrzył na nią cierpliwymi oczami.

– Kiedyś przysięgałem, że będę ułatwiał ci życie. A teraz je utrudniam. W zdrowiu i w chorobie, pamiętasz? – Musnął kciukiem jej twarz.

Wszystko byłoby w porządku, gdyby ten dotyk nie przypominał jej podobnego gestu… który jednak wywoływał w niej zupełnie inny stan.

– Nie chcę, żebyś życzyła mi źle – ciągnął. – Albo myślała, że gdybym zniknął, zniknęłyby twoje problemy…

– Nigdy bym tak…

– Bo jestem ojcem Faith – przerwał jej. – Ale to trwa już zbyt długo, Beth.

Zapanowała między nimi ciężka, bardzo znacząca cisza i Bethany zmusiła się, żeby nie odwrócić wzroku.

– Nie wiem, czy święta to właściwa okazja, ale… ten buc ma rację. Nie chcę od ciebie pieniędzy.

Stali przytuleni, a on głaskał wzrokiem jej twarz. Nagle gdzieś w domu skrzypnęły drzwi, a Beth trochę nieświadomie wykorzystała ten moment i się odsunęła.

– Chyba nie bardzo rozumiem. – Odeszła w głąb kuchni.

– Wycofam roszczenie. – Obserwował ją, by w końcu dostrzec, że wyswobodzona z jego ramion, oplotła się własnymi. – Wycofam je, a ty rozwiążesz umowę kredytową.

– Darujesz mi dług i pozwolisz, by Lauren pokroiła cię żywcem? – zakpiła, odwróciwszy się do niego przez ramię.

– Wyprowadziła się, mówiłem ci.

– Nie pierwszy raz…

– Ale tym razem to ja o to poprosiłem – uciął jej wątpliwości, ale Beth już odeszła kawałek i teraz mógł jedynie wpatrywać się w jej unoszone prędkim oddechem barki. – Beth, ona już dla mnie nie istnieje – dodał spięty.

Wtedy dotarł do nich śmiech Faith bawiącej się z kuzynostwem, a Beth odwróciła się nerwowo od drzwi, nagle przytłoczona atmosferą, liczbą ludzi, natłokiem słów i dźwięków. Robert całkowicie ją zaskoczył. Po chwili uświadomiła sobie, z czego wynikała jego dobroduszność.

– To dlatego, że masz szansę na fuchę w NCC?

Kiwnął głową, a potem spojrzał na nią czule.

– Nie mówiłem, póki to nie było nic pewnego. Teraz czeka mnie ostatni etap. Testy przed kamerą. Bułka z masłem.

Przypomniała sobie, co pomyślała wtedy w restauracji. Że ukrył to przed nią, żeby nie podniosła alimentów. Zrobiło jej się głupio.

– Dziękuję. Ale może poczekajmy z tym, aż…

– Nie muszę czekać, aż dostanę robotę, żeby wiedzieć, że nie chcę cię krzywdzić, Beth. W tym szpitalu… widziałem, jak na niego patrzysz. I chyba zrozumiałem zbyt wiele.

Oddech zapiekł ją w gardle.

– Co takiego zrozumiałeś?

– Że w ten sposób cię nie zatrzymam. – Niewypowiedziana prawda zawisła między nimi. – I jeśli chcę postąpić właściwie, muszę pozwolić ci odejść.

Przez chwilę bez słów patrzyli na siebie.

– Zastanawia mnie tylko… – powiedział. – Kiedy chcesz go przedstawić Faith? To chyba uczciwe pytanie.

Cała ta rozmowa wydawała się Beth nierzeczywista. Czy to się naprawdę działo, właśnie teraz, kiedy ostatnie dni były spowitym mgłą koszmarem? A potem pojawił się smutek. Głęboki i przemożny jak otchłań. Czy uważałby ją za żałosną, gdyby wiedział, w jaki sposób Matthew ją zostawił? Że tak szybko to zrobił? I że choć otaczają ją ludzie, czuje się całkiem sama, bo przez cały dzień robi dobrą minę do złej gry?

– Uważam, że znacznie na to za wcześnie. – Zdobyła się na unik.

– Aha. Więc to nic pewnego.

Podniosła wzrok i utkwiła go w Robercie. Czuła, że zaraz się rozpadnie.

– Za krótko jesteśmy razem – wybrnęła.

– W porządku. Chodzi mi tylko o dobro Faith. W końcu nie po to ją wychowywałem, żeby teraz przyszedł jakiś goguś i…

– Nie przyjdzie. Wierz mi. – A potem powoli zwróciła się z powrotem w stronę kuchni. Oparła ręce na zlewie.

Czuła na plecach wzrok Roberta.

– Za tydzień w sobotę chcę zabrać małą do zoo. Pójdziesz z nami?

– Rodzinny spacer? Nie wiem, czy chcę przyzwyczajać Faith do…

– Do widoku matki z ojcem razem? Bo to takie okropne?

Spojrzała na niego, a jej mina mówiła: „Wiesz, o co mi chodzi”.

– Obiecałem jej to zoo, bo od miesiąca prosi mnie o jakieś zwierzę, a nie da się mieć psa na dwa domy.

– Prosiła o psa? – zapytała Beth.

– Nie do końca. Nie zgadniesz.

– To o co?

Z uśmiechem błąkającym się pod nosem, Rob powiedział:

– O kieszonkową małpkę.

Beth McCallum stała jak wmurowana, drętwo obserwując, jak wychodził.

*

– Takie formalne spotkania są jak wyrywanie zębów.

Bree wypiła haustem wódkę z colą i podsunęła Anette pustą szklankę, a ta spojrzała na nią ostrzegawczo, choć znajdowały się w kuchni, więc było jasne, że Bill, który zabawiał w salonie Matthew, nie mógł ich zobaczyć.

– Tylko nie przesadź, skoro bawisz się w tę udawaną ciążę. – Macocha przechyliła butelkę nad tumblerem Bree, a potem nad swoim kieliszkiem, rzucając spojrzenie przez drzwi.

Bill Watson omawiał coś z Matthew i wyglądał na przyjacielsko zaaferowanego rozmową, ale Anette mogła się założyć, że chociaż Bill zachowywał się jak przykładny gospodarz, indyk, którego jadł, stawał mu w gardle.

Nawet stąd było widać, że cały ten teatr to pozory.

– Skaranie boskie. Nie mogę nawet spokojnie zalać zmartwień.

Uniosła szklankę i stuknęły się, po czym Anette wypiła pierwsza i odchrząknęła.

– Popatrz na niego. Prawie wiarygodnie udaje, że się cieszy. – Wskazała pustym kieliszkiem w stronę salonu, a Bree, kierując wzrok w tę samą stronę, uśmiechnęła się pod nosem.

– Ma w tym wprawę. Ale będzie się musiał przyzwyczaić do myśli, że już mi nie pryśnie.

– Kiedy masz wizytę?

– Dopiero po powrocie z Londynu. – Bree westchnęła.

Lecieli tam w przyszłym tygodniu. Matthew już wcześniej planował pojawić się w domu, a w zaistniałej sytuacji zaproponował, żeby poleciała z nim. Byłaby wniebowzięta, gdyby nie pewien szczegół.

To, że miał ją na oku.

Oczywiście im bliżej niej był, tym ciężej było udawać – miała wrażenie, że gada za dużo, robi zbyt częste aluzje do ciąży, pocą jej się dłonie – w końcu był psychologiem, mógł coś zauważyć.

Ale pocieszała się tym, że trzynasty stycznia zbliżał się z każdym dniem, więc teraz postanowiła przestać się zamartwiać i napiła się jeszcze, a potem oparła dłonie o blat i zrobiła długi wydech, patrząc w sufit. Gorzki alkohol przyjemnie rozprężał. Poza tym jeszcze nie szkodził.

– To wszystko nie jest zresztą takie proste – powiedziała w końcu. – Najpierw muszą zrobić punkcję. Biorę lek, który stymuluje produkcję komórek.

– Punkcję jajników? – zapytała Anette, na co Bree kiwnęła głową, a uśmiech Anette zrobił się pobłażliwy.

– Masz humory?

– Czuję się jak burza z piorunami.

Anette prychnęła. A potem chlusnęła resztką drinka do zlewu. Następnie metodycznie przepłukała i wytarła szklankę.

– Musisz działać jak najszybciej. Zorientuje się, jeśli będziesz to przeciągać.

– Jacobsen robi, co może. Procedura i tak nie powinna przebiegać tak prędko – powiedziała Bree. – Normalnie etap przygotowania trwa kilka miesięcy.

– Ale normalnie nie kosztuje dwieście tysięcy. – Anette spojrzała jej prosto w oczy. – Ta kobieta. Kontaktował się z nią?

Bree spojrzała w stronę salonu.

Matthew coś mówił, ojciec kiwał głową, trafiając do ust widelcem z kawałkiem indyka. Wyglądali jak dwaj mężczyźni prowadzący cywilizowaną konwersację.

Odkąd skończyła dziewiętnaście lat, Anette pomogła jej wielokrotnie, dlatego Bree już dawno zdążyła się przekonać, że jej pytania wynikają z troski.

– Była na Balu Dziennikarza. Słowa papy chyba zrobiły swoje.

Anette uśmiechnęła się kącikiem ust.

– Nie boisz się?

– Czego?

– No wiesz… że on ją kocha?

Dyskretna obawa w głosie Anette była niepokojąca, macocha należała bowiem do osób bardzo powściągliwych. Nie przyjmowała do wiadomości, że coś może nie pójść po jej myśli. Nawet wtedy, kiedy sytuacja była obiektywnie niepewna.

– Wcześniej najwyraźniej nie wiedziała, kim jestem; teraz wie. Dla pewności udzielę jeszcze kilku wywiadów. Opowiem o naszym szczęściu i miłości, w otoczeniu torebek od Prady. A za miesiąc będzie wiedziała tyle o naszych ślubnych planach, że z pamięci wyrecytuje listę gości. Wystraszy się. – Bree dopiła drinka, po czym pochyliła się i pod kranem wypłukała usta. Przytrzymała tylko misternie ułożone włosy.

– Chuchnij – powiedziała Anette.

Bree wykonała polecenie.

– Nic – uśmiechnęła się macocha.

Ale gdy obserwowała Bree oddalającą się w stronę salonu, westchnęła.

– Nie o to pytałam…

*

Gdy wszyscy goście w końcu wyszli, a w domu w East Hills pozostał już tylko bałagan, Gemma oparła się o futrynę w kuchni, nie spuszczając oka z myjącej talerze Beth.

Obserwowała ją przez te święta – ubrany w wąską spódnicę kłębek nerwów – i doszła do wniosku, że kości biodrowe siostry przebijały przez materiał jeszcze mocniej niż zwykle.

Beth oczywiście starała się nie dać nic po sobie poznać.

Cały dzień wędrowała z półmiskami między kuchnią a salonem, słuchała anegdot i przechwałek, które Michael serwował przy stole, i nawet trafnie wyczuwała moment, kiedy powinna się śmiać. Ale Gemma przejrzała tę wątłą fasadę.

Odkąd wraz z Faith przekroczyły próg domu w East Hills, Beth przypominała rozedrgany liść. Zlękniona i niepewna, unikała skupiania na sobie uwagi, i już w chwili, gdy z głębokim westchnięciem odwieszała szalik przy drzwiach, Gemma odniosła wrażenie, jakby Beth mocno ulżyło – w domu było tylu dorosłych, że mogła w spokoju zamknąć się w swojej głowie i odpocząć od pilnowania Faith.

Te święta musiały być dla niej niezłym aktorskim wyczynem. Szczególnie biorąc pod uwagę, że dłonie trzęsły jej się, nawet gdy wyciskała na gąbkę płyn do naczyń.

– Jak się trzymasz? – zapytała Gemma w końcu.

Beth przelotnie spojrzała za siebie.

– O co chodzi?

– Daj spokój, mnie nie nabierzesz.

Odkręcona woda leciała, a Beth przestała myć talerz i tylko wlepiła oczy w kran. Nieruchomo trzymała naczynie w rękach, a woda spływała po nim z cichym szumem, jak smutny akompaniament.

W tle w radiu subtelnie grało The Christmas Joy Is Coming. Obok zlewu stał półmisek z resztkami koreczków.

– Możesz strugać ten teatr przed matką, ale ja widziałam, jak gula rosła ci w gardle przy życzeniach. – Gemma zakręciła kieliszkiem czerwonego wina.

– Szczęścia, miłości, spełnienia marzeń – recytowała, biorąc w dwa palce kwadratowy kawałek sera. – Musiało ci być ciężko. Poza tym słyszałam, jak potem popłakiwałaś w holu. – Wrzuciła sobie ser do ust.

Bethany wymownym ruchem zakręciła kran.

– Czy będąc złośliwą w święta, nie grzeszy się podwójnie? Poza tym chcę tylko ogarnąć dom, a potem stąd jechać. Więc jeśli możesz…

– A ja chcę porozmawiać z własną siostrą. – Gemma zajrzała jej w oczy i oparła dłonie na kuchennej wyspie. – Czy nie od tego są takie głupie okazjonalne spędy jak ten? Przecież widzę, że coś się dzieje!

– Rzekła osoba, która przez pół roku ukrywała Michaela Botleya.

– Nie rozmawiamy teraz o mnie.

– Może powinnyśmy zacząć?

– Jak będę miała z nim problem, na pewno do ciebie przyjdę. A ty? Nie ufasz mi? – Gemma spojrzała tak, że równie dobrze mogłaby powiedzieć: „Kretynko, przecież chcę twojego dobra”. W końcu głęboko westchnęła. – Robert coś wyczuł i gapił się dzisiaj na ciebie jak pies, który dostrzegł do połowy wykopaną kość – powiedziała. – Matka jest ślepa i najwyraźniej to lubi. Ale gdy ostatnio tu byłaś, powiedziałaś mi, że spotykasz się z facetem, z którym łączy cię pewna historia, o której… szczerze? Wcale nie chciałabym aż tyle wiedzieć. Ale nie jestem pewna, czy sobie przypominasz, kto siedem lat temu stanął za tobą murem, gdy matka…

– Zamilcz! – Beth uniosła rękę. A potem, nie starając się ukryć irytacji, nerwowo odrzuciła ścierkę.

Westchnęła i dysząc, zaczęła patrzeć przed siebie.

Gemma podążyła za jej spojrzeniem.

Na kuchni, koło półmiska z owocami, w dziwnej pozycji leżała mała porcelanowa baletnica. Była obrócona na bok, miała ukruszoną jedną nogę. To była jedna z ulubionych figurek matki, Gemma pamiętała ją z dzieciństwa. Helen, ilekroć gdzieś ją stawiała, zawsze doklejała pointy do mebla niewidocznym plastrem, tak że figurka stała w pięknej pozie, choć nie do końca „z własnej woli”.

Faith i Anne, córka ich najstarszej siostry Jane, strąciły ją dzisiaj, paradując w holu podczas zabawy w Top Model.

Teraz roztrzaskane kawałki figurki leżały smutno, ale Gemmie wcale nie zrobiło się przykro.

– Cokolwiek się wydarzyło, nie ocenię cię tak jak matka, wiesz o tym.

Beth w końcu pokręciła głową.

– Wiem. Ale to zbyt świeża rana…

Gemma przez chwilę nie była pewna, czy chce naciskać. A potem bez słowa podeszła do lodówki, dolała sobie wina i napełniła drugi kieliszek dla Beth.

Gdy ruszyła z powrotem, Bethany stała już oparta plecami o wyspę, jakby nad czymś myślała. Ze splecionymi przed sobą rękami wpatrywała się w wielkie panoramiczne okno z tyłu kuchni. Za szybą śnieg powoli tańczył białymi płatkami, a w radiu Mariah rozpoczęła delikatne O Holy Night.

Gemma stanęła z boku i podała Beth kieliszek, a ta przestała pocierać ramiona puchatego swetra.

Opowieść płynęła wolno; była subtelna i elegancka, jak płatki śniegu rozkołysane za oknem. Nie było w niej pochopnych decyzji, dziecinnych działań, zgubnej namiętności. A jednak Gemma dobrze pamiętała, co połączyło jej siostrę z tamtym mężczyzną siedem lat wcześniej. Odbyły wtedy kilka szczerych rozmów.

I doskonale wiedziała, że uczucie, o którym mowa, nie jest i nigdy nie było letnie. A potem dowiedziała się, że Beth spędziła trzy tygodnie, znosząc w milczeniu cierpienie i odtrącenie.

Nie zrobiła nawet awantury.

– Nie chciałaś dowiedzieć się dlaczego? – zapytała. – Zwyzywać go? Rozbić kilku talerzy?

Beth wzruszyła ramionami.

– A co by to zmieniło?

I gdy Gemma stała tak ramię w ramię z Beth, patrząc w okno, i słuchała tego wszystkiego, a za szybą nowobogackie East Hill jarzyło się pełnymi lampek fasadami jak z filmu o Griswoldach, nagle zrozumiała powód, dla którego Beth tak postąpiła, i choć w domu było całkiem ciepło, poczuła, że owiał ją chłód.

– On nawet nie ma pojęcia, dlaczego tak postąpiłaś! – Niespodziewanie chwyciła pilota od radia i wyłączyła kolejną z żałosnych kolęd.

– Wie doskonale – odparła Beth. – Poza tym niewiele mnie to już obchodzi.

Gemma pokręciła głową, aby stracić sprzed oczu nachalne wspomnienie.

To był tamten dzień, kiedy widziały ojca po raz ostatni.

Wylatywał do Palestyny, a Gemma i Beth obserwowały z głębi holu, jak po karczemnej awanturze dotyczącej tego samego co zwykle – aby Bruce McCallum został w kraju – matka zastawiła mu drzwi.

Powiedziała, że jeśli on wyjdzie, to znaczy, że ona też może odejść. Postawiła się mu. Zagroziła rozwodem.

Po chwili jednak zaniosła się szlochem i osunęła na sofę w holu. Wtedy Beth zebrała się na odwagę i stanęła w progu.

– Jeśli wyjdziesz, to znaczy, że mnie nie kochasz – oświadczyła.

On jednak się zaśmiał, jakby go rozbawiła, a potem pchnął ją w tył i powiedział: „Może położysz się na wycieraczce i zaczniesz skomleć o miłość jak pies?”.

Jakiś czas później, gdy popalały papierosy za Targetem, Bethany przyznała się jej, że coś sobie wtedy obiecała. Że nie będzie prosić o niczyją miłość i przed nikim się nie upokorzy, nigdy. Dotrzymała słowa.

– To co masz zamiar teraz zrobić? – Gemma spojrzała na Beth z lekko zmrużonymi oczami.

– Bo ja wiem? Będę żyła dalej, udając, że przez ostatnie miesiące nic się właściwie nie wydarzyło.

Oczami wyobraźni Gemma zobaczyła kilka lat stagnacji. Kompletnego impasu, niechęci do związków, samotności.

– Myślisz, że mogłabyś kiedyś mu wybaczyć?

Dom sąsiadów matki, państwa Dunne, widoczny przez okno, zaczął migotać, jakby ktoś poruszył drobne lampki.

Pokręciła głową.

– Zdecydowałam. To koniec.

– I jesteś z tym szczęśliwa?

Zamek Griswoldów ostatni raz zamigotał, a potem efektownie zgasł.

*

Olaf Kozinsky lubił Boże Narodzenie. Nowy Jork nabierał wtedy specyficznej aury, błyszczał się i świecił, a poza tym na każdym rogu sprzedawano gorącą kukurydzę. Robiono to tylko w święta. Aromat masła unosił się między betonowymi budynkami, przynosząc myśl, że zabiegani ludzie wieczorem zapalą w kominku i przywieszą jemiołę. A cały świat, nawet ten tutaj – dżungla pełna szumu klimatyzatorów – uśmiechnie się i zwolni.

Oblizał palce z masła, obrócił kolbę ostatni raz i wyrzucił ją do kosza.

Matt umówił się z nim w Central Parku. Lecz nie powiedział dokładnie, gdzie chce iść. Zrobił z tego zagadkę. Zanim się rozłączył, rzucił tylko: „Pomyśl”.

Gdy Olaf się zbliżył, cmoknął z przekąsem.

– To było łatwiejsze od spania.

Matt Hansen stał przy Wollman Rink i oparty łokciami o balustradę spoglądał w dół na lodowisko. W długim płaszczu i z poszarzałą twarzą wyglądał jak szmata przewieszona przez barierkę. Westchnął.

– Czyli zrobiłem się przewidywalny.

– Musimy porozmawiać o umowie – rzekł Olaf. – Dzwonił Harold i…

Matt zwrócił twarz w jego stronę.

– Do cholery! – krzyknął Olaf. – Co się stało?

Na gładko ogolonej, przystojnej twarzy Matthew, o odcieniu tak równym jak u ludzi w telewizji, dokładnie pod okiem, nieco już blednąc, odznaczało się różowo-fioletowe limo.

Natomiast niemal równie mocno, jak siniak pod okiem Matta, Olafa zdumiało to, że ktoś zdołał go trafić. Treningi u Angusa to jedno, ale Matthew pochodził z Harlesden. Byle kto by mu nie przyłożył!

– Nie czytasz gazet? – zakpił Matt. – „Zięć Billa Watsona atakuje zapaśnika na ulicy”.

Olaf nie wiedział, o co zapytać najpierw.

– Zięć?

– Wiesz, jak brukowce przesadzają.

– Zapaśnika?

Matt wzruszył ramionami.

– Nie wyglądał.

– CO SIĘ STAŁO?!

– W zasadzie to mi ulżyło…

Olaf pokręcił głową.

– Traktujemy się poważnie?

Przez chwilę Matt zawiesił wzrok, jakby odpłynął we wspomnienia.

Gdy tamtego wieczora automatyczne drzwi hotelu Hilton Garden Inn się rozsunęły, wypadł przez nie na zgiętych kolanach, jakby wytaczał się z piekła.

Jeszcze przed chwilą tkwił w sidłach rodziny Watsonów. Otoczony ludźmi musiał utrzymywać uśmiech, przybierać maskę spokoju.

Teraz szum samochodów pędzących Broadwayem odprowadzał go w górę Manhattanu. Wyjściowe buty kłapały o mokry chodnik.

– Jak ci się udało uciec z przyjęcia? – zapytał Olaf, a Matt rzucił:

– Improwizacja, zapomniałeś? – I dodał kpiąco: – Przecież w tym Mystery był najlepszy.

Zanim pokonał dwie przecznice, ból w skroniach nasilił się niemiłosiernie. Zauważył, że kolejni przechodnie odwracali za nim głowy, widocznie szedł jak pijany.

Grudzień. On był w garniturze… Ale wiedział, że to nie jest prawdziwy powód.

Zdawało mu się, że świat jakby zwolnił, okrył się mgłą, a on, zamiast po ulicach Nowego Jorku, wciąż szedł po Harlesden.

Jakiś przebłysk.

Jej łzy.

Mokry chodnik.

Wspomnienie.

I nagle znowu tam był.

Szedł na miękkich nogach.

Czuł się jak ranne zwierzę. Ranne zwierzę, w którym buzowała wściekłość.

Nagle ŁUP. Czyjś bark. Aż nim zachwiało, a facet się obrócił.

– Kurwa, patrz, jak leziesz! – Rozłożył ręce.

Skórzana kurtka, szerokie barki.

Dobrze, przynajmniej znalazł przeciwnika.

Pół sekundy wahania. A potem kurtyna furii przed oczami. Właściwie nie zarejestrował tego, kiedy wyprowadził cios, aż do momentu, kiedy tamten facet zrobił dwa kroki, jakby się zachwiał.

Wtedy zgięty wpół Matt zrozumiał, co zrobił. Sekundę później poczuł na sobie ciężar szarżującego męskiego ciała.

I ulgę.

– Chcesz mi powiedzieć, że zaatakowałeś kogoś bez powodu? – Olaf odwrócił się do niego całym sobą.

Matt wyprostował łokcie na balustradzie.

– Nie bez powodu. Potrącił mnie. Czego chciał Harold?

– Nie zmieniaj tematu!

Zastanawiał się, jak wytłumaczy to współpracującym firmom i sponsorom. Trener rozwoju osobistego i bójka w środku miasta.

– Chcesz wiedzieć, co się stało?

Olaf rozłożył ręce, jakby wreszcie mówili tym samym językiem, a Matt ogłosił z patosem:

– Armagedon rozpętał się nad moją głową. Ale, inaczej niż w kinie, Bruce Willis mnie nie ratował, a tylko pognębił.

Olaf zamrugał.

– Może się dowiedział, że zamiast jego córki posuwasz mechanika pokładowego?

– Co to ma znaczyć? – warknął Matt.

– Próbuję dotrzymać ci kroku, skoro serwujesz takie natchnione metafory! – wrzasnął Olaf.

A potem sapnął. Przez chwilę milczeli, a na twarzy Olafa odbijało się strapione zmęczenie.

Pięćdziesiątą Dziewiątą Ulicą szła jakaś parada, których mnóstwo odbywało się w okresie świątecznym w Nowym Jorku. Demonstrowali katolicy, baptyści, mniejszości seksualne – każdy, kto miał coś do załatwienia, a w co można było wmieszać miłosierdzie wobec bliźniego. Otoczyły ich odgłosy trąbek.

W tym czasie Matthew relacjonował Olafowi wydarzenia z przyjęcia w Hilton Garden Inn.

Trąbki spowodowały, że nie było słychać westchnięć tego ostatniego.

– Czyli ona już wie… – podsumował, mając okropną świadomość, że może przewidzieć, co teraz nastąpi. – To dziennikarka…

Matt aż się cofnął od balustrady.

– Od miesiąca czuję się tak, jakbym odcinał sobie kończynę. A jedyną rzeczą, o którą ty się martwisz, jest szmal!

– Spokojnie, spokojnie. – Olaf uniósł ręce. – Być może masz rację. Może nie trzeba panikować. – A potem westchnął z głębi siebie i pokręcił głową. – Poza tym… Matt… – Zrobił minę pod tytułem: „Sorry, stary, ale to szczera prawda”. – To nie było nic poważnego. Umawialiście się przez dwa miesiące, śliniłeś się do niej, udając, że pracujesz. Ale nie macie za sobą historii, jak ty i Bree. Spójrz na to obiektywnie. To kobieta, którą ledwo znasz… Z którą raz spałeś! Czemu się uśmiechasz?

Matt znów spuścił głowę. Tym razem jednak kącik jego ust był lekko uniesiony.

– O co chodzi? – drążył Olaf.

– O nic… Tylko… To lodowisko… Coś mi się przypomniało… – Wzruszył ramionami i przez chwilę milczeli.

A potem Olaf dodał:

– Naprawdę nie warto rozwalać sobie życia dla…

– Miłostki. Wiem – dokończył Matt. – Mam świadomość, co powinienem zrobić.

Może miało to coś wspólnego z chłodnym wiatrem, ale zdawało się, że uniósł barki i trochę się w nich schował. Główną ulicę przemierzała teraz hałaśliwa grupa ludzi z tęczą w dłoni, ale trębacze zniknęli za zakrętem.

Po kilku milczących minutach znowu się odezwał:

– Mówiłeś, że może nie trzeba panikować?

Olaf oparł dłonie na poręczy i zapatrzył się na łyżwiarzy, jakby chciał zmienić temat. Matthew jednak zbyt często miał do czynienia z ludźmi, z których należało coś wydobyć.

– No bo… ona o wszystkim wie, tak? – złamał się w końcu Olaf. – I nic się nie stało. Może gdyby chciała się mścić, to… już by to zrobiła?

– Nie rozumiem.

Olaf wzruszył ramionami.

– Przecież od chwili, kiedy napisała artykuł, do momentu, gdy go wydrukowali, minęło kilka tygodni. Pamiętam, jak mówiłeś, że chciała ci go pokazać. To było w ten dzień, kiedy dowiedziała się o Bree.

Matt dał znak ręką, aby kontynuował.

– W tym czasie zdążyłeś ją oszukać, przelecieć, zostawić i przestać się odzywać, i to dokładnie w tej kolejności. Jeśli mówisz serio, że ona nie czytała tego listu, to… bez kitu…

– Do rzeczy.

Olaf zwarł usta, jakby jednak nie chciał powiedzieć tego, co przed chwilą zamierzał.

– Nie napisała o tobie jednego złego słowa.

– Co takiego?

– Ten artykuł. Wyszedł wczoraj. Czytałeś go?

Zmarszczył brwi. Zapomniał o tym.

Olaf przewrócił oczami.

– To wiele wyjaśnia.

Wprawdzie umówili się na anonimowość i jasne, rozmawiali głównie o pracy, ale mogła go obsmarować… jeżeliby chciała. Wszystko da się napisać tak, żeby reszty każdy się domyślił. Olaf westchnął. Tym razem głębiej i wymowniej.

– Do tego miała powód. Dobry powód. – Wpatrywał się w niego. – A tekst jest… zaskakująco obiektywny. Szczególnie postscriptum.

– Postscriptum?

– Fragment, który widocznie dodała, gdy już zamykali numer. Myślałem, że o nim wiedziałeś.

Matthew popatrzył przed siebie, a Olaf odniósł wrażenie, że jego ramiona opadły nieco niżej.

– Przeczytaj go. Ale nie pozwól, żeby przysłonił ci to, co słuszne, żeby zmącił twój osąd.

Matt wolno pokiwał głową.

– Widocznie naprawdę poznajesz człowieka dopiero wtedy, gdy się z nim rozstajesz – powiedział tak cicho, że przez maszerującą nieopodal paradę Olaf ledwo go słyszał.

– Może ci się upiecze – zasugerował.

– Tylko że moje sumienie zaczyna mieć już trochę dosyć. Mówiłeś coś o jakiejś umowie… – Przypomniał sobie.

Olaf kiwnął głową. Przyszedł tu, by przekazać Matthew, że Harold Rosenbaum miał ostatnio niespodziewaną kontrolę. I ktoś mocno zainteresował się umową kredytową na blisko pół miliona, z której ktoś najwyraźniej ukrył jedną stronę. Ale teraz stwierdził, że to wcale nie musi być najpilniejszy pożar, jaki miał do ugaszenia.

Machnął ręką. Idąc tyłem, ruszył w stronę metra.

– Widzimy się w pracy?

Matt wskazał na swoją twarz, a Olaf się uśmiechnął.

– Co powiedziałeś Bree?

– Prawdę… w pewnym sensie. Uparła się mówić ludziom, że wpadłem na hydrant! – Wreszcie lekko się zaśmiał.

– Co z tym zapaśnikiem?

– Ugoda. Prawnik już się tym zajął.

Olaf kiwnął głową.

– Do jutra. Przeczytaj artykuł – powiedział i obrócił się w końcu, aby unieść do góry dłoń, odchodząc.

Matt w milczeniu pokiwał głową.

Gdy podczas powrotu do domu, wciskając twarz mocniej w kołnierz, mijał kiosk z gazetami, cały czas myślał o słowach Olafa.

„Pamiętaj, to laska, z którą raz spałeś”.

Minął kiosk, nie zatrzymując się.