Wielkie włoskie wakacje ebook i audiobook

Zazwyczaj boimy się rzeczy,

Książkę dedykuję towarzyszom moich podróży.

– Nie zgadzam się! – powiedział krótko.

Siedziałem w fotelu naprzeciw szefa i nie spuszczałem z niego wzroku. Był wściekły. Ostatnio irytowałem go coraz bardziej, nie panował już nad emocjami. Przestaliśmy do siebie pasować, a właściwie to ja przestałem pasować do tej pracy. Była nudna i monotonna. Lubię, kiedy dużo się dzieje, dni pędzą jak szalone, a w naczyniach krwionośnych buzuje adrenalina. Każdy człowiek jest inny. Mnie zabija monotonia.

– W żadnym wypadku! – Głos szefa doszedł do mnie jak z zaświatów. Stefan mówił coraz głośniej, jakby siłą głosu chciał dodać mocy swoim argumentom.

Wydawało mi się, że jego krzyk spowodował drżenie szyb w oknach. Było go słychać za ścianą, bo drzwi otworzyły się z impetem i do pomieszczenia wtargnęła Magda.

– Wołał mnie pan? – zapytała.

– Nie wołałem – burknął. – Rozmawiamy.

– Tak głośno rozmawiacie, że w pokoju obok nie słyszę własnych myśli.

Drzwi zamknęły się z trzaskiem.

Nie wstałem i nie wyszedłem, chociaż na pewno tego ode mnie oczekiwał. Siedziałem naprzeciw niego i próbowałem wzbudzić w nim wyrzuty sumienia.

– Nie zgadzam się – powtórzył ciszej.

Obrzucił mnie niechętnym wzrokiem. Na chwilę spotkały się nasze spojrzenia. Wstał i zaczął chodzić po gabinecie tam i z powrotem. Robił tak, kiedy się nad czymś zastanawiał. Pomyślałem, że jeszcze nie wszystko stracone. Wyprostował się jak żołnierz, usztywnił. Miarowe kroki dudniły po podłodze. Zawsze mnie to denerwowało. Zawiesiłem wzrok na zieleni za oknem.

– Pomyśl! – odezwał się po chwili. – Dopiero wróciłeś z urlopu. Ponad dwa tygodnie byłeś we Francji. Inni w tym czasie pracowali. Wszyscy potrzebują odpoczynku. Nie może być tak, że wracasz z urlopu i prosisz o następny. – Ton jego głosu się zmienił. Stał się spokojniejszy i bardziej przyjazny. – Nie zgadzam się – powtórzył kolejny raz. – Urlopy są zaplanowane. Wszystko ma funkcjonować normalnie. Każdego dnia musi pojawiać się nowy numer naszej gazety, a w nim nowe artykuły. Pracujesz w gazecie codziennej, my nie zbieramy materiałów i nie drukujemy ich raz w miesiącu… – mówił rzeczy oczywiste, które słyszałem już dziesiątki razy.

Stanął nade mną. Wlepił wzrok w moją twarz.

– Powiedz mi, dlaczego? Powiedz cokolwiek, co mogłoby mnie przekonać, że muszę przedłużyć ci ten urlop…

Milczałem. Nie wiedziałem, co mam mu powiedzieć. Wszystko, co przychodziło mi na myśl, było równie idiotyczne.

– Odpowiedz mi! – niecierpliwił się. – Zakochałeś się we Francji?

– Nie – zaprzeczyłem gwałtownie. – Nie zakochałem się we Francji, chociaż kraj bardzo mi się podoba. Język francuski potrafi doprowadzić mnie do obłędu… Niechęć Francuzów do nauki języków obcych przyćmiewa wszystko. Miałem ciągłe problemy z komunikacją. Średni kraj na dłuższy pobyt… W każdym razie dla mnie…

– Nie udawaj idioty! Ja nie mówię o Francji – przerwał mi gwałtownie. – Kraj jak kraj… Spytałem, czy zakochałeś się w trakcie swojego wyjazdu.

– Nie. Można nawet powiedzieć, że odkochałem się jeszcze bardziej.

Nie wiem, czy zrozumiał. Wiedział, że rozstałem się z Aśką parę miesięcy temu. Powiedziałem mu to, kiedy namawiał mnie na napisanie reportażu z wystawy, którą projektowała. Nie pasowaliśmy do siebie. Rozstaliśmy się bez żalu. Byliśmy zupełnie różni. Aż dziwne, że spędziliśmy razem parę lat. Ona jest perfekcjonistką, u niej wszystko musi być idealne – idealna fryzura, brwi, rzęsy, pedantycznie wyprasowane spodnie i perfekcyjnie dobrane dodatki. Idealne muszą być wszystkie spotkania, wyjazdy. Zero luzu i spontaniczności. Kosmyk włosów sterczący nad uchem potrafi doprowadzić ją do frustracji. Kropla kawy na sukience ma rangę równą konfliktowi na Bliskim Wschodzie. Perfekcjonizm do bólu, pedantyzm i nuda.

Ja jestem zupełnie inny. Jestem gliną i chociaż już od paru lat nie pracuję w policji, to mam wrażenie, że przesiąknąłem tym wszystkim na tyle, że gdzieś tam w środku zapewne do końca życia będę policjantem. Czasami myślę, że to nie zawód, a sposób postrzegania rzeczywistości. Moje oczy za wiele widziały, żebym miał się przejmować pyłem z kortów na moich butach, niedomytą szklanką czy wczorajszą bułką. Świat dzieli się na rzeczy bardzo ważne, mniej ważne i drobiazgi, dla których nie warto marnować nawet minuty życia. Odkąd zrezygnowałem z pracy w policji, pracuję jako dziennikarz. Tworzę przeciętne artykuły na zupełnie nudne tematy. Co jakiś czas się ożywiam, pisząc reportaże do kroniki policyjnej. Wtedy przez moment znowu czuję się jak ryba w wodzie.

Z Joanną nigdy do siebie nie pasowaliśmy. Ja byłem wyluzowany, ona sztywna. Ja byłem niedbały, ona pedantyczna. Ja byłem spontaniczny, ona planowała wszystko bardzo dokładnie. Często miałem wrażenie, że nawet muśnięcie dłoni jest zaplanowane, każdy uśmiech, każdy pocałunek. Aż dziwne, że przez tyle lat spotykaliśmy się tak często. Dobrze, że nigdy nie zamieszkaliśmy razem. To byłaby katastrofa. Ja i mój nieład kontra jej pedantycznie poukładane drobiazgi. Pewnego dnia stwierdziliśmy oboje, że męczymy się ze sobą i ten stan jest dla nas nie do wytrzymania. Rozstaliśmy się. Zupełnie tego nie przeżywałem, ona też nie. Tak naprawdę to mi ulżyło. Miałem wrażenie, że u ramion na nowo wyrosły mi skrzydła i wiatr wieje w żagle, tak jakby ta nasza znajomość więziła mnie i ograniczała, oplatała pajęczyną.

Postanowiłem na chwilę odpocząć od tak zwanych związków. W każdym razie od tych toksycznych, które kradną czas i zniewalają duszę, drapieżnie wdzierają się w codzienność i wymagają niewolniczego podporządkowania. Pojechałem na wymarzony urlop na Lazurowe Wybrzeże, żeby wspinać się w Parku Narodowym Calanques. To miały być takie cudowne wakacje. Tylko ja, cisza, spokój, zieleń drzew, lazur morza, biel skał, szmaragdowy kolor zatoczek i codziennie inne wspinaczkowe wyzwanie. Wymarzony spokój trwał krótko. Trzeciego dnia po moim przyjeździe zobaczyłem Aśkę stojącą pod ścianką i asekurującą jakiegoś ledwie poruszającego się po skałach mężczyznę. Przekląłem w myślach. Ten wyjazd planowałem, kiedy jeszcze byliśmy razem. Joanna wiedziała, że pojadę na urlop do Cassis. Facet był wymuskany i elegancki. Miał błękitny kask, pasujący kolorem do równie błękitnej koszulki, buty wspinaczkowe renomowanej firmy, bezpieczną uprząż biodrowo-piersiową… Wszystko pasowało do siebie perfekcyjnie, jakby był żywą reklamą sklepu oferującego sprzęt wspinaczkowy. Wyglądał profesjonalnie jak stojąca pod ścianką Aśka, ale poruszał się jak ślimak. Przesuwał się po ścianie niepewnie i nieporadnie.

Zobaczyłem ich i pomyślałem, że szlag trafił te moje wymarzone wakacje. Na pewno nigdy nie kochałem Aśki, bo nic nie zakłuło mnie w środku, nie poczułem żadnej fali gorąca, nie zabrakło mi tchu, a moje serce nie przyspieszyło. Nic z tych rzeczy. Pomyślałem, że trzeba mieć pecha, żeby wyjechać na urlop, przejechać prawie dwa tysiące kilometrów, chcieć odpocząć i nagle spotkać Joannę z jakimś facetem. Jak na złość zauważyliśmy się równocześnie. Na twarzy Aśki zagościł jeden z jej wystudiowanych uśmiechów, pomachała mi ręką, przesłała buziaka. Starałem się nie patrzeć w jej stronę.

– Arek! – krzyknęła do tamtego faceta. – Mówiłam ci, że spotkamy tutaj Kacpra.

Zachowywała się jak kopnięta. Pomyślałem, że jeszcze moment, a zapomni, że asekuruje tego frajera, puści linę i ruszy w moją stronę. Zwinąłem się stamtąd, wróciłem na kwaterę, zapakowałem swoje rzeczy i wyjechałem z Lazurowego Wybrzeża. Nagle straciłem ochotę na wspinaczkę. Życie jest za krótkie, żeby w kółko powtarzać te same błędy i spotykać ludzi, których spotykać nie warto. Postanowiłem spędzić swój urlop w Prowansji. Podróż tam była kiedyś moim marzeniem. Park Camargue, Arles, Gordes, Awinion, Orange, Pont du Gard, kanion Verdon… Postanowiłem odpocząć. To był nietypowy urlop. Jedyny w swoim rodzaju. Włóczyłem się po wzgórzach, wylegiwałem się pod drzewami, czytałem, czasami coś zwiedzałem, jeździłem na rowerze, piłem wino i jadłem. Męczyłem się z moim francuskim, który jest koszmarny, ogranicza i zaburza mi komunikację. Poznałem paru ciekawych ludzi. Zbierałem materiały do reportażu o Polakach mieszkających w Prowansji. Odpocząłem, wynudziłem się, zdążyłem zatęsknić za pracą. Z przyjemnością przyszedłbym dzisiaj do pracy i rzucił się w wir redakcyjnych zadań, gdyby nie Jakub. Kiedy wczoraj wieczorem przekroczyłem próg mojego mieszkania, natychmiast rozdzwonił się telefon.

– Jesteś w domu? – Usłyszałem głos młodszego brata.

Zapewne próbował dodzwonić się już wcześniej. Wyjeżdżając na urlop, wyłączyłem komórkę. Komórka to smycz. Nic bardziej nie ogranicza, nie uzależnia i nie kontroluje niż telefon komórkowy. Ten urlop miał być tylko dla mnie. Nie chciałem z nikim rozmawiać, nikogo o niczym informować, odbierać e-maili, odpowiadać na Messengerze, udzielać się na Instagramie ani wrzucać uśmiechniętych zdjęć na WhatsAppie. Wszedłem do domu, włączyłem telefon i wyświetliłem się Jakubowi na Messengerze. Zadzwonił od razu.

– Wróciłeś! – stwierdził radośnie.

– Wróciłem.

– Jak było?

– Świetnie. Zdołałem odpocząć. Zamiast wspinać się w Calanques, wędrowałem po Prowansji. Odkryłem kilka niesamowitych miejsc…

Nie słuchał mnie. Pomyślałem, że ma jakiś problem. On dość często miewa problemy. Właśnie przez to musiałem odejść z pracy w policji. Nie mogłem tej pracy pogodzić z wyczynami Jakuba. Opiekowałem się nim od śmierci naszych rodziców. Coś zrobiłem nie tak, bo młody wymknął się spod kontroli. Być może ufałem mu za bardzo, traktowałem zbyt poważnie, pozostawiałem mu za dużo swobody, byłem za mało czujny. Chciałem mu zrekompensować brak rodziców. Przesadziłem. Mamy różne spojrzenie na prawo. Spojrzenie mojego o sześć lat młodszego brata jest bardziej „liberalne”. Ma za sobą kradzieże, narkotyki, alkohol, włamanie… Zaliczył odsiadkę, zresocjalizował się. Od dwóch lat żyje poprawnie. Ma kuratora, resztę wyroku w zawieszeniu, pracuje, ma własne mieszkanie.

– Świetnie, że jesteś – przerwał moje rozmyślania głos. – Wpadnę do ciebie na kolację.

Przyjechał po piętnastu minutach. Włosy miał zlepione potem i mokrą koszulkę na plecach.

– Kiedyś wlepią ci mandat za zbyt szybką jazdę rowerem… – mruknąłem. – Czy ty w ogóle patrzysz na ograniczenia prędkości?

Udał, że nie słyszy. Rozsiadł się w fotelu. Wbił wzrok w podłogę, milczał. Zaniepokoiło mnie to zachowanie. Podałem mu aparat.

– Pooglądaj fotki z Prowansji! Zorganizuję coś do jedzenia.

Nie potrafię ugotować zbyt wiele. Makaron z sosem pomidorowym, makaron z parmezanem, makaron z jajkiem i szpinakiem, makaron z białym serem na słodko, makaron z serem owczym na ostro… Makaron w każdym wydaniu.

– Makaron? – Usłyszałem za plecami.

– Makaron.

– A z czym dzisiaj?

Rzuciłem okiem na prawie pustą lodówkę, w której został tylko jeden słoiczek przecieru pomidorowego, kilka ząbków czosnku, jedna cebula i hermetycznie zapakowany kawałek kiełbasy.

– Z pomidorami i kiełbasą – odkrzyknąłem.

– Obleci – powiedział bez entuzjazmu.

Siedzieliśmy, jedliśmy makaron i milczeliśmy. Przywykłem już do tego, że Jakuba nie należy ponaglać. Szczególnie jeżeli nie chce się od niego w odpowiedzi usłyszeć kłamstwa.

– Dobrze, że już jesteś – odezwał się po chwili.

– Stało się coś? – zapytałem pomiędzy jednym a drugim kęsem. Chciałem, żeby zabrzmiało to obojętnie.

– Nic szczególnego – zaczął oględnie. – Chodzi o pewien drobiazg.

– Mówisz: drobiazg?

Zrobiłem się czujny. Spojrzałem na niego uważnie. Nie podniósł wzroku znad talerza. Oddzielał widelcem makaron od kiełbasy.

– Zupełny… Miałem wolne popołudnie, w mieszkaniu była duchota nie do wytrzymania. Sąsiedzi musieli gdzieś wyjechać, bo ich pies wył rozpaczliwie. Na tarasie stojącego naprzeciwko domu kąpały się w basenie dzieci. Co chwilę wybuchały głośnym śmiechem. Ta starsza kobieta, co ma balkon obok mojego, raz po raz wywieszała nowe pranie. Schło w okamgnieniu. Duchota narastała. Wydawało mi się, że widzę, jak drży rozgrzane upałem powietrze w moim salonie… Pociłem się przy każdym ruchu. Myślałem, że z tego upału przyjdzie mi umrzeć – rozkręcał się po swojemu. Przestraszyłem się, że nigdy nie dojdzie do drobiazgu, który go tak dręczy.

– Przejechałeś piętnaście kilometrów na rowerze, żeby mi opowiedzieć o urokach tegorocznego lata? – przerwałem mu.

– W porządku, będę się streszczał. Wyszedłem z domu. Chciałem pójść na plażę. Przeraził mnie tłok. Parawan przy parawanie, grajdoł obok grajdoła i do tego te chmary chlapiących się w wodzie dzieciaków. Tłumy brodziły przy brzegu, a przedarcie się z okolicy wydm do morza wydawało się czymś niemożliwym. Zrezygnowałem. Zadzwoniłem do Marzeny…

– Nie znam Marzeny.

– Nic nie tracisz. Po tamtym dniu to już nieaktualne.

– Nieaktualne? Coś się stało?

– Właśnie próbuję ci opowiedzieć. Zadzwoniłem do Marzeny i umówiłem się z nią na promenadzie. Marzyło mi się popołudnie w klimatyzowanych pomieszczeniach przy lampce wina. Marzena zwykle wybiera się długo. Poszedłem przejść się po molo. Tam było nawet przyjemnie. Czułem na twarzy lekkie podmuchy wiatru. Tylko ludzi było trochę za dużo…

– Znam nasze molo – przerwałem mu.

Bałem się, że nie opowie o tym niepokojącym mnie coraz bardziej drobiazgu. W przeszłości też zawsze ględził, kiedy miał coś do ukrycia. Zastanawiał się, czy warto to powiedzieć. Wtedy też za dziesiątkami nic nieznaczących szczegółów próbował przemycić prawdę. Teraz było chyba podobnie.

– Wiem, że znasz – burknął. – Chcę ci tylko przybliżyć tamto wydarzenie. Marzena napisała, że potrzebuje jeszcze pół godziny. Powłóczyłem się po molo, a potem czekałem na nią, siedząc na ławce na promenadzie. Jakiś facet obok malował portret zamyślonej dziewczyny, a przy zejściu na plażę młody mężczyzna grał na skrzypcach…

– Błagam – jęknąłem. – Wiem, jak wygląda nasza promenada w sezonie.

– Obok mnie na ławce usiadła dziewczyna – opowiadał dalej niezrażony. – Wyglądało, jakby na kogoś czekała. Wyjęła z torby kajet i długopis. Coś pisała. Od czasu do czasu odkładała zeszyt na ławkę i wystawiała twarz w kierunku słońca. Nagle rozdzwonił się jej telefon. Pomyślałem, że jakiś kochaś chce przełożyć spotkanie. Dziewczyna była zdenerwowana. „Żartujesz? – Usłyszałem jej głos. – Jak to uciekł? Nie możesz go złapać? Boks był otwarty?”. Nic więcej już nie słyszałem, bo dziewczyna zerwała się z ławki i ruszyła biegiem. Po chwili wmieszała się w tłum na promenadzie. Spojrzałem na ławkę i zobaczyłem zostawiony przez nią zeszyt. Wziąłem go i pobiegłem za nią. W oddali mignęła mi jej niebieska sukienka. Biegłem szybko, widziałem ją coraz wyraźniej. Dziewczyna skręciła w plątaninę uliczek przy promenadzie. Zagapiłem się. Wszedłem pod koła nadjeżdżającej taksówki. Pisk hamulców sprowadził mnie na ziemię. „Jest pan kompletnym idiotą!  – wrzeszczał taksówkarz. – Upał panu mózg uszkodził”. Próbowałem go udobruchać. Kajałem się, przepraszałem. Bałem się, że wezwie policję i dopiero narobi bałaganu. W końcu nikomu nic się nie stało. Samochód był cały, ja też, tylko pasażerka taksówki się przestraszyła. To była starsza kobieta. Otworzyła okienko i krzyczała, że jestem samobójcą i koniecznie trzeba wezwać lekarza, żeby mnie przewiózł na obserwację szpitalną. Zrobiło się zamieszanie. Paru przechodniów zaczęło przyglądać się nam z zainteresowaniem. Kątem oka widziałem, jak dziewczyna wsiadła do zaparkowanego kilkadziesiąt metrów dalej samochodu i ruszyła pospiesznie. Ja zostałem z tym zeszytem w ręce…

– Nie wezwali policji? – upewniłem się.

– Nie wezwali. Kobieta przestała krzyczeć. Po chwili była gotowa mi pomóc. Doszła do wniosku, że brak mi wsparcia społecznego, że ludzie są bezduszni i zapatrzeni tylko w siebie, dlatego postanowiłem targnąć się na swoje życie. Próbowałem tłumaczyć. Nie chciała mnie słuchać. Podała mi swój numer telefonu. Zaprosiła na niedzielny obiad. Rozumiesz, że poczułem się fatalnie.

Rozumiałem.

– A Marzena?

– Tamtego dnia rozstaliśmy się.

– Dlaczego? – zapytałem. – Przez ten zeszyt?

– W pewnym sensie. Marzena jest chorobliwie zazdrosna. Trudno to wytrzymać. Szła promenadą i widziała mnie z daleka. Według niej mizdrzyłem się do siedzącej obok mnie dziewczyny. Na widok Marzeny dziewczyna uciekła, a ja dokonałem jasnego wyboru, nie zostając na ławce i nie czekając na nią, a biegnąc jak szalony za oddalającą się pospiesznie postacią.

– Przecież to brednie. Na pewno wszystko da się wyjaśnić… – przerwałem mu.

– Próbowałem. Nie wierzy. Zresztą ja już nie mam ochoty jej niczego tłumaczyć. Nie chcę czuć się przez całe życie jak w trakcie przesłuchania na komisariacie.

– Jak mogę ci pomóc? Może spróbuję spotkać się z Marzeną i wszystko jej wyjaśnić. Może mi uwierzy…

– Po co chcesz się z nią spotkać? – zapytał zaskoczony.

– Jak to po co? – Przestałem cokolwiek rozumieć.

– To zupełnie nie o Marzenę chodzi.

– A o co?

– O zeszyt. Ten zeszyt to pamiętnik.

– Pamiętnik?

– Pamiętnik – mruknął pod nosem.

– Przeczytałeś go? – zapytałem z niedowierzaniem.

Młody ma awersję do czytania czegokolwiek. Nie wiem, czy po zdaniu matury przeczytał chociaż jedną książkę. Ze studiów wyleciał po letniej sesji na drugim roku. Nie miał wtedy czasu na podręczniki. Bardziej od książek pociągały go różne sposoby szybkiego zdobywania pieniędzy.

– Przeczytałem. – Głos Kuby wyrwał mnie z zamyślenia.

– I co?

– Przeraził mnie – wycedził powoli.

– Przeraził? – Nie mogłem zrozumieć. Jakoś to „przeraził” nie pasowało do mojego brata. Przy jego stosunku do otaczającej rzeczywistości i letniego słońca za oknem było czymś zaskakującym.

– Przeraził – powtórzył poważnie. – Przeczytałem go i teraz nie mogę się od niego uwolnić.

– Nie możesz się od niego uwolnić? Dlaczego?

Nie odpowiedział od razu.

– Nie wiem – odparł po chwili. – Może dlatego, że nic z tego nie rozumiem.

– Nic nie rozumiesz?

– Niewiele… Przeczytałem te zapiski i ogarnęły mnie złe przeczucia. Minęło parę dni, a ja nie mogę przestać o nich myśleć. Prześladuje mnie ten pamiętnik. Wydaje mi się, że coś grozi jego autorce – dodał po chwili.

– Żartujesz?

– Nie.

– Chcesz mnie w coś wkręcić i zabawić się moim kosztem? – dociekałem.

– Skądże! – zaprzeczył gwałtownie.

– Dlaczego mi o tym mówisz?

Żaden z nas już nie jadł. Jakub grzebał widelcem w talerzu i od czasu do czasu podnosił wzrok na mnie. Na jego talerzu pojawiły się dwie piramidy – jedna z kiełbasy, druga z makaronu.

– Jesteś gliną… – powiedział pod nosem.

– Nie jestem już gliną – przerwałem mu chłodno.

– Gliną jest się całe życie. To nie jest zawód, tylko sposób postrzegania rzeczywistości… Przynajmniej tak kiedyś mówiłeś.

– Było, minęło. Dlaczego się czepiasz? – warknąłem.

– Nie czepiam się. Stwierdzam fakt.

Awantura wisiała na włosku. Nie raz już było tak między nami. Przez niego odszedłem z pracy w policji. To, co robię teraz, jest tylko niezbyt udanym zamiennikiem, namiastką tego, co robiłem kiedyś, takim zajęciem na chwilę, na przetrwanie. Z czegoś w końcu trzeba żyć. Ja i pisanie artykułów do codziennej gazety nie pasujemy do siebie. Dziennikarstwo nie budzi we mnie emocji, nie przyspiesza mojego tętna, nie zaprząta myśli, nie powoduje, że wybudzam się w nocy i nie mogę zasnąć, a myśli tabunami galopują mi po głowie. Nic z tych rzeczy. Nuda, monotonia, spokój… Flaki z olejem. Mam wrażenie, że wraz ze zmianą miejsca pracy przybyło mi lat. Jakbym się nagle postarzał. Nie mogłem zostać w policji. Nikt nic głośno nie mówił, ale szeptano za moimi plecami. Czułem się głupio. Z dnia na dzień coraz bardziej idiotycznie, coraz bardziej niezręcznie. Byłem oficerem policji, którego młodszy brat wciąż popadał w konflikty z prawem. Złożyłem wypowiedzenie, kiedy Kubę złapano z dwudziestoma działkami marihuany na jakiejś dyskotece. Szef nie próbował mnie zatrzymać. Miałem wrażenie, że odetchnął z ulgą. Pomogłem mu swoją rezygnacją. Zapewne już od dawna przestałem pasować do jego zespołu.

– Mówiłem, że już zawsze będziesz gliną… – powtórzył Jakub pod nosem.

Milczałem. Nagle poczułem się bardzo głodny. Zacząłem jeść. Kuba nadal beznamiętnie mieszał widelcem w talerzu.

– Przeczytaj ten pamiętnik! Może mnie uspokoisz.

Położył zeszyt na stole. Pożegnał się pośpiesznie, nie dojadł makaronu, prawie uciekł.

– A ty nie chcesz się tym zająć? – rzuciłem w kierunku jego pleców.

– Ja? – Odwrócił się gwałtownie. – Chyba żartujesz! Po wyjściu na wolność obiecałem sobie, że będę trzymał się z daleka od dziwnych spraw, niewytłumaczalnych wydarzeń i policji… – mówił szybko. – Ja mam kuratora, wyrok w zawieszeniu. Nic nie będę robił w tej sprawie. To nie dla mnie. To mogłoby się źle skończyć.

Wyszedł. Trzasnął drzwiami. Zbiegł po schodach. Słyszałem dudnienie jego butów odbijające się echem od ścian pustej klatki schodowej. Po chwili doszedł do mnie trzask pchniętej gwałtownie bramy. Wyglądało, jakby Jakub uciekał w pośpiechu. Może i lepiej, pomyślałem.

Byłem zmęczony. Wyruszyłem z Arles wczoraj wieczorem tuż przed dziesiątą. Wcześniej byłem jeszcze na polonijnej kolacji. Zbierałem materiały do cyklu artykułów o Polakach żyjących w Prowansji. Przejechałem prawie dwa tysiące kilometrów. Pod Berlinem stałem dwie godziny w korku. Do domu dotarłem tuż po dwudziestej. Kuba wyszedł, a ja poczułem się bardzo zmęczony. Wziąłem prysznic, zaparzyłem kawę. Zapach świeżo zmielonych ziaren rozszedł się po mieszkaniu. Cicha muzyka, głęboki fotel, przytulność koca… Nareszcie poczułem, że wróciłem do domu. Zapewne poszedłbym spać, gdyby nie zostawiony przez Jakuba pamiętnik. Był to gruby zeszyt w twardej oprawie przedstawiającej jakieś ciągnące się po horyzont wzgórza. Zapisany drobnym, starannym, lekko pochylonym w prawo pismem. Zacząłem czytać.

Poniedziałek

Włóczyłyśmy się z Karoliną już kolejny dzień po Włoszech. Nasz pomysł był szalony. Chciałyśmy przejechać samochodem całe Włochy. Byłyśmy już nad Lago di Garda, spędziłyśmy kilka godzin w Wenecji, zwiedziłyśmy Mediolan i Padwę. Włóczyłyśmy się parę dni po Toskanii, która mnie zauroczyła. Małe wioseczki i średniowieczne miasteczka, pojedyncze domy porozrzucane po wzgórzach, polne drogi wijące się po pagórkach i wyglądające jak wstążki, srebrzyste gaje oliwne i zielone winnice, falujące łany traw, które przypominały bezkresne zielone morze. To były niesamowite dni, kiedy czas nagle zwolnił, myśli zaczęły płynąć niespiesznie, a my dałyśmy się wchłonąć niepowtarzalnej atmosferze Toskanii. Spokój, chianti i lenistwo. Do szczęścia nie potrzebowałyśmy niczego więcej. Spędziłyśmy dzień we Florencji. Widziałyśmy San Gimignano wieczorem, kiedy nagle niebo zajęło się łuną, a wznoszące się nad miastem wieże wydawały się płonąć w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Spacerowałyśmy uliczkami Volterry w strumieniach ulewnego deszczu. Piłyśmy cappuccino w Sienie. Byłyśmy w średniowiecznym Certaldo Alto. Widziałyśmy grobowiec Giovanniego Boccaccia. Czytałyśmy wieczorem Dekameron…

Przebiegłem wzrokiem pierwszą stronę. Wspomnienia z podróży. Nic, co mogłoby mnie zaniepokoić. Przed paroma laty spędziłem dwa tygodnie w Toskanii. Zakochałem się w toskańskich wieczorach, kiedy słońce chowało się za wzgórzami, zmrok zapadał szybko, a w domach porozrzucanych na wzgórzach powoli zapalały się światła. Po chwili mrok gęstniał, a pojedyncze okna wyglądały jak gwiazdy zawieszone w połowie drogi pomiędzy ziemią i niebem. Nie znam nikogo, kto byłby w Toskanii, a kogo by ona nie uwiodła. Autorka pamiętnika też była nią oczarowana. Jej wspomnienia były podobne do moich. Przewróciłem kartkę i zacząłem czytać dalej.

Potem pojechałyśmy do Rzymu. To miasto mnie rozczarowało. A może po pobycie w Toskanii wszystkie inne miejsca już zawsze będą mi się wydawały za głośne, za mało romantyczne, za tłoczne i po prostu beznadziejne? Rzym był dla mnie właśnie taki – tłoczny, głośny, brudny, męczący, nieromantyczny… Wyjący sygnałami karetek i samochodów policyjnych. Rozmyty i przymglony. Tam nawet błękit nieba wydawał się pociągnięty zimną szarością. Wszystko było pozbawione wyrazistych letnich kolorów. Męczyły mnie ścisk i hałas. Przytłoczyła ilość zabytków. Oczarował mnie tylko kościółek Domine Quo Vadis przy Via Appia Antica z kopią odcisku stóp Jezusa. W tym miejscu było inaczej. Cisza, spokój, zaduma, wiara i legenda, przeszłość i teraźniejszość splecione ze sobą i tworzące niepowtarzalną atmosferę tego miejsca. Z Rzymu miałyśmy ruszyć na południe, nad Zatokę Neapolitańską, ale Karolina uparła się, że chce koniecznie zobaczyć Asyż. Już w Sienie wspominała, że musi tam pojechać. Nagle ten Asyż stał się dla niej bardzo ważny.

Rozłożyłem mapę. Dziewczyny były najpierw na północy Włoch. Potem w Toskanii. Zwiedziły Rzym i wróciły do Umbrii. Tej Karolinie musiało bardzo zależeć na Asyżu, skoro cofnęły się prawie dwieście kilometrów.

Asyż… Niesamowite miasto. Położone na wzgórzu, widoczne z daleka. Przyciąga wzrok kamienną zabudową, która zależnie od pory dnia wydaje się biała, beżowa, żółta lub pomarańczowa. Średniowieczne miasto z mnóstwem kościołów i bazylikami dwóch świętych. Ponad miastem górują ruiny fortecy Rocca Maggiore. W tym miejscu czas zwolnił, wszystko zaczęło płynąć spokojniej, jakby podporządkowane atmosferze tego szczególnego miasta. Było wczesne popołudnie. Postanowiłyśmy przejść z Karoliną z bazyliki Świętej Klary do bazyliki Świętego Franciszka. Poszłyśmy do katedry San Rufino. Stamtąd do Piazza del Comune i dalej plątaniną wąskich uliczek i schodów w kierunku bazyliki Świętego Franciszka. Karolinie zależało na dokładnym obejrzeniu świątyni, a właściwie jej górnej części z freskami przedstawiającymi dwadzieścia osiem scen z życia świętego. Karo cały czas szuka inspiracji do pracy dyplomowej i nagle ubzdurała sobie, że przecież może połączyć teraźniejszość z żywotami świętych. Wybrała Franciszka. Życie świętej Klary wydawało się jej nudne i monotonne.

Droga wiodła pod górę. Mijałyśmy gęsto wybudowane kamienne domy. Gdzieniegdzie pomiędzy budynkami pięły się wąskie schody, ułożone z nierównych głazów. Mijałyśmy szczelnie pozamykane bramy i na głucho zamknięte okiennice, za którymi mieszkańcy miasta ukrywają swoją prywatność przed ciekawskimi spojrzeniami turystów. Z wielu okien zwisały kwiaty, przy wielu powiewały chorągwie. Szłyśmy, rozmawiałyśmy, robiłyśmy zdjęcia i nagle wydarzyło się coś zaskakującego.

Poprawiłem się w fotelu. Wypiłem łyk kawy. Zacząłem czytać uważniej.

Moją uwagę przykuła brama, do której prowadziły cztery kamienne stopnie. Tuż przy schodkach rosły okazałe białe i różowe malwy. To właśnie te kwiaty przyciągnęły moją uwagę, wydały mi się staromodne, trochę zaściankowe. Chciałam zrobić im zdjęcie, przybliżyłam obraz i nagle zobaczyłam z bliska bramę. Ta brama wydała mi się znajoma. Nie wiem dlaczego, ale nagle serce zabiło mi mocniej. Świat wokół mnie zawirował. Wrota były szerokie, drewniane, ozdobione metalowymi ćwiekami, miały dużą klamkę. Klamka kończyła się głową lwa. W połowie wysokości bramy zawieszona była sporych rozmiarów kołatka. Zatrzymałam się. Nie mogłam oderwać od niej wzroku.

– Coś się stało? – zapytała Karolina.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

Wielkie włoskie wakacje

Wydanie pierwsze

ISBN: 978-83-8147-828-1

© Jolanta Kosowska i Wydawnictwo Novae Res 2020

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt

jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu

wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res.

Redakcja: Wioletta Cyrulik

Korekta: Emilia Kapłan

Okładka: Paulina Radomska-Skierkowska

Wydawnictwo Novae Res

ul. Świętojańska 9/4, 81-368 Gdynia

tel.: 58 716 78 59, e-mail: [email protected]

http://novaeres.pl

Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl.

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek