Ebook Chuligaństwo stadionowe mobi,epub

onym prawem[64]. Za poglądem takim opowiedziała się przeważająca część międzywojennej nauki prawa karnego[65]. Definicja występku o charakterze chuligańskim odnosić się musiała do szerszej regulacji zawartej w tej ustawie, a ta, która została uregulowana w kodeksie wykroczeń, odnosić się musiała do specyfiki tego aktu prawnego. Obie przedmiotowe definicje odnieść można do działań chuliganów stadionowych, podejmowanych w związku z meczami piłki nożnej. Działania takie cechuje niewątpliwie umyślność. Określić je można jako ,,zamach" na dobra prawne wymienione w definicji zawartej w kodeksie karnym lub ,,godzenie" w dobra prawne wskazane w definicji z kodeksu wykroczeń. Ponadto działania takie polegają także na umyślnym niszczeniu lub uszkodzeniu mienia (przykładowo wyrywanie krzesełek z trybun i rzucanie nimi). Działania te podejmowane są dla postronnego obserwatora bez powodu oraz stanowią przejaw rażącego lekceważenia podstawowych zasad porządku prawnego. Uznać należy, że ekscesy kibiców sportowych bez wątpienia spełniałyby obie opisane powyżej definicje, przy czym kwalifikacja jako przestępstwo lub wykroczenie zależałoby już od konkretnej aktywności kibiców (przykładowo pobicie - przestępstwo; zakłócanie krzykiem porządku publicznego - wykroczenie). Ustawodawca, definiując w sposób opisany powyżej pojęcie występku i wykroczenia o charakterze chuligańskim, opowiedział się za koncepcją mieszaną. Zakwalifikowanie czynu jako chuligańskiego wiązało się z: - umyślnym działaniem sprawcy (strona podmiotowa), - działaniem publicznie (strona przedmiotowa), - działaniem w rozumieniu powszechnym bez powodu lub z oczywiście błahego powodu (strona podmiotowa), - okazywaniem rażącego lekceważenia podstawowych zasad porządku prawnego (strona podmiotowa). Sprawca musiał koniecznie godzić w jedno ze wskazanych w tych artykułach chronionych dóbr. Katalog dóbr wskazanych w obu przepisach jest zamknięty i w przypadku wykroczeń jest on znacznie węższy. Wykładnia definicji legalnej występku o charakterze chuligańskim na gruncie Kodeksu karnego z 1969 r. Wprowadzenie definicji legalnej zawierającej wyrażenia nieostre spowodowało konieczność ich wykładni w drodze działalności orzeczniczej sądów. Wobec powyższego w wyroku z dnia 19 maja 1972 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że znamię publiczności działania mogło mieć charakter zarówno przedmiotowy, jak i podmiotowy[66]. Pierwszy przypadek występował, gdy z powodu miejsca działania oraz sposobu jego działania wiedzę o tym działaniu mogła uzyskać nieokreślona liczba ludzi, niezależnie od rzeczywistego skutku w takiej postaci. Z kolei drugi zachodził w sytuacji występowania u sprawcy świadomości dojścia bądź możliwości dojścia informacji o jego działaniu do nieokreślonej liczby osób i występowaniu u sprawcy woli takiego skutku bądź przewidywania takiej możliwości i godzenia się na nią. W przedmiotowym postępowaniu Sąd Najwyższy rozpatrywał rewizję obrońcy oskarżonego, który został uznany winnym popełnienia przestępstwa o charakterze chuligańskim. Dopuścił się on naruszenia nietykalności cielesnej kilku osób, działając w stanie nietrzeźwości, czym wykazał, w ocenie Sądu Najwyższego, rażące lekceważenie podstawowych zasad porządku prawnego. Jego działanie zostało ocenione jako brutalny atak na jednego z pokrzywdzonych dokonany bez żadnego powodu. Wypełnienie przesłanki działania publicznego wynikało w ocenie Sądu Najwyższego z faktu, że oskarżony dopuścił się chuligańskiego czynu przed budynkiem restauracji często odwiedzanej przez różne osoby w porze dokonania czynu, tj. około godziny , w związku z powyższym oskarżony musiał przewidzieć i godzić się na możliwość uzyskania wiadomości o jego działaniu przez wiele postronnych osób, które wchodziły lub wychodziły w czasie zdarzenia z restauracji. Z kolei w uchwale z dnia 20 września 1973 r.[67] Sąd Najwyższy stwierdził, że określenie ,,publicznie", zawarte w definicji występku o charakterze chuligańskim, nie różni się znaczeniowo od tożsamego określenia, stanowiącego znamię szeregu różnych przestępstw, takich jak np. publiczne nawoływanie do popełnienia przestępstwa (art. 280 z 1969 r.). W postanowieniu z dnia 12 lutego 1969 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że: ,,Przestępstwo o charakterze chuligańskim może być popełnione również na zamkniętym terenie wojskowym i tylko w obecności żołnierzy"[68], a więc fakt ,,zamknięcia" pewnego obszaru i jego niedostępności dla szerszego grona osób nie świadczy o braku przesłanki ,,działania publicznie". Sąd Najwyższy stwierdził, że salę, w której działał oskarżony, zamieszkiwało około 70 żołnierzy. Oznacza to, że działał on w sposób publiczny. Doktryna także podjęła działania zmierzające do wyjaśnienia nieostrych poj