Rosyjsko — tatarskie brzmienie ebook

www.agatadumalive.wordpress.co

m

Agata Duma — poetka młodego pokolenia ur. 23.07.1994 r. w Radomiu

Publikacje:

Zbiory Poezji:

— Uzależniona (2014 — 2017 Kraków)

Powieści i Baśnie Dla Dzieci:

— Hacjenda Bermudez ( 2018 Kraków)

— Zatrute Serce ( 2018 Kraków)

rosyjsko — tatarskie BRZMIENIE, to mój drugi autorski tom poezji, który składa się z 39 wierszy i poematów. Prace nad tym materiałem trwały ponad 2,5 roku. To materiał, w który od samego początku wierzyłam ze względu na tematykę oraz na to co chcę w nim pokazać. Zbiór mocno różni się od mojego pierwsze tomu poezji. Teksty mają więcej mocy. Utwory są bardziej realistyczne, które mówią, że w wędrówce za swoimi marzeniami nie zapomniałam kim jestem ani z jakiego kraju pochodzą moje korzenia. Już podczas pisania tego materiału mogłam ten zbiór określić jako „różny, autentyczny, po prostu — inny”. Wśród tekstów, które mówią o miłości chciałam spojrzeć na ten stan szerzej. Pokazać różne oblicza miłości, nie tylko kiedy tęsknimy za kimś bliskim, ale także za czymś co płynie w naszych żyłach czyli za bliskością naszych więzów krwi. Dzięki temu udało się stworzyć utwory o tematyce rodzinnej. Znalazły się takie utwory, które wydają się być nieco patriotyczne, kiedy uczucie tęsknoty prowadzi nas do miejsca, z którego pochodzisz. Są też teksty, które zawierają elementy sakralne czyli coś czego wcześniej nie było w mojej twórczości. Znalazły się także motywy atmosferyczne, które w delikatny sposób opisują zimę i kiedy pisałam o zimie to myślałam o tej, którą możesz poczuć w swoich kościach. Dzięki tej różnorodności udało mi się przenieś swoje korzenia do tekstów i zbudować różne historię, które nawiązują do wschodniej kultury poprzez podobny styl, a także i język. Chciałam wyrazić jak wielkim uczuciem darzę moją ukochaną Rosję za coś co nie da się określić, a po prostu kocha się pomimo wszystko. To też był dobry pomysł, aby włączyć fragmenty zapomnianych już autorów i przypomnieć o ich utworach. Dzięki takiej kombinacji powstała fuzja poetycka, która czerpie energię ze wschodniej tradycji. Długo zastanawiałam się jak mogę zatytułować ten zbiór. Decyzja była trudna, bo żadna nazwa nie potrafiła w 100% określić tego materiału. W końcu postanowiłam nazwać ten tom BRZMIENIE, tak naprawdę coś co musi wybrzmieć głośno w sercu, coś za czym dążysz oraz to o czym marzysz. Rosyjsko — tatarskie Brzmienie jest to wędrówka za wolnością i za życiem zgodnym ze swoimi uczuciami. To także nawiązanie do miejsca, w którym możesz poczuć się jak w domu. Kiedy nadchodzi kolejna burza, a ty szukasz schronienia to odnajdujesz go w miejscu, z którego pochodzisz.

1. Podziw

Złoto, brylanty, diamenty mogłabym ci podarować

Pozwolę oddać swoje serce w twoją niewole

Mówić będę tylko kiedy o to poprosisz, słuchać będę kiedy

będziesz kazać, Patrzeć będę na ciebie jeśli pozwolisz

I to wszystko w zamian za twoją miłość, To wszystko za miłość.

Ciężkie są przebudzenia nad ranem gdy pomyślę o tobie,

Trudne jest zasypianie spowodowane Tęsknotą za tobą

I jak ten nędzarz i jak ten nagi żebrak modlę się

Za ciebie co noc, co noc, co noc

Bezustannie i bez zatrzymania Jesteś w moich snach.

Mogłabym prosić cię na kolonach i ze spuszczoną głową

I kiedy powiesz to dla ciebie spojrzę w prawą stronę

Ze strachem na plecach i z ukuciem w sercu

Każdego dnia słucham ile nowych blizn i ran

Zostało zadanych tobie..

I czasem przychodzi taka myśl, że mogłabym

Już nigdy więcej nie zobaczyć cię,

Ze wszystkich sił staram się pozbyć tego,

Przeplatam tysiące słów kiedy świt jest jeszcze daleko,

Ale chwilami już tchu mi brak, brak, tak mi brak

I pozostaje wierna tobie

I ślepo wierzę w ciebie cały ten czas

To wdarło się głęboko do duszy, którą noszę w sobie

Moja kochana Rosjo.

2. Brzmienie

Od teraz pozory były niczyje, strach istniał tylko w wyobraźni

Żadna to ucieczka jeśli myśli zostały rzucone w głusze,

A dzień był nocą, świtem, zmierzchem

Głośna cisza, śmiechu nie słychać w dali,

Ziemia twarda pod stopami, ślady zostają wydeptane

Prowadzą w jedno miejsce

Nogi uginają się w kolanach z tego zimna,

Jaki chłód, ale czujesz się jak w domu,

Błąkający cień jest jak mocne uderzenie w tym brzmieniu,

Każdy szczegół, każdy przedzierający się szmer w tym brzmieniu,

Pamięć pamięta najmniejszy ruch opadających liści z drzew,

Każdy dreszcz na skórze, puls przyśpieszający w żyłach w brzemieniu,

W tym brzmieniu, w naszym brzemieniu…

Wiatr zerwał się był taki oziębły, szelest wydawał się być martwy

Śledził nas w pochmurnym czasie poza spokojem

Nie był nic więcej wart jak przekleństwo wypowiedziane

Na poziomie szaleństwie poza naszymi granicami,

Zima taka sroga przy niej oddech jest taki ostry

Lecz w tej mgle bywa niezauważalny

Nie ma nigdzie piękniejszego zimna jak tu,

Tu mróz sprawia, że czujesz się jak w domu,

Burza nad nami jest jak znak na niebie w tym brzemieniu,

I każda jedna kropla deszczu trzaskająca o szybę okna w tym brzmieniu,

Zapamiętana droga, którą kiedyś biegliśmy nie zostanie wymazana

Wznoszony pożar ognia będzie jeszcze płonął wyżej w tym brzemieniu,

Nad błękitnymi obłokami w tym brzmieniu,

Nad jasnymi wodospadami w tym brzmieniu,

Nad topniejący śniegiem w tym brzmieniu

Nad krystalicznym odbiciem i nad wszystkim..

W tym brzmieniu.

3. Jutro Obudzić Się

Zimny jest dzisiaj dzień i taka też będzie noc,

Jest miejsce gdzie przez chwile ogrzeje się ciepłem

U progu drzwi widzę tancerki tańczące w barze

Wydają się być takie piękne w tle elegancji i wdzięku.

Zapalam papierosa, a potem jeszcze jednego

Myślę, że wiedziałeś o tym jak dobrze to uspokaja mnie

Wszystko dzieje się naprzeciw czasu tylko tego jednego dnia.

Może przed świtem

Lepiej jest ostudzić emocje i zaczekać

Aż lód sam zacznie topnieć

Podobno w południe

Nie wolno poddać się myślą, że wróci

Razem z wiatrem wczorajszy chłód

I w końcu późnym wieczorem

Trzeba przetrwać krążącą cisze z niepokojem

Albo spróbować to wszystko spalić w ogniu

I dopiero jutro obudzić się.

Dalej tak wielkim krokiem jest odważyć się

Wyjść dopóki mądrość trwa, ta wieczna prawie mistyczna

Grzechem jest teraz patrzenie na zegar, a lepiej

Zapomnieć jak zmieniają się godziny topiąc swoje smutki.

Zapalam papierosa, a potem jeszcze jednego

Myślę, że wiedziałeś o tym jak dobrze to uspokaja mnie

Wszystko dzieje się naprzeciw czasu tylko tego jednego dnia.

Może przed świtem

Lepiej jest ostudzić emocje i zaczekać

Aż lód sam zacznie topnieć

Podobno w południe

Nie wolno poddać się myślą, że wróci

Razem z wiatrem wczorajszy chłód

I w końcu późnym wieczorem

Trzeba przetrwać krążącą cisze z niepokojem..

Pokusą w kłamstwach wydaje się ta gra pozorów

Intencje jak jakaś klątwa pojawia się w różnych snach

Mówi się trudno kiedy z przeciwnego kierunku musiał przyjść mróz.

Może przed świtem lepiej jest ostudzić..

Podobno w południe nie wolno..

I w końcu..

Może przed świtem

Lepiej jest ostudzić emocje i zaczekać

Aż lód sam zacznie topnieć

Podobno w południe

Nie wolno poddać się myślą, że wróci

Razem z wiatrem wczorajszy chłód

I w końcu późnym wieczorem

Trzeba przetrwać krążącą cisze z niepokojem,

Albo spróbować to wszystko spalić w ogniu

I dopiero jutro obudzić się.

4. Wśród Cieni I Nieba

Dzikie natchnienia przed zmierzchem

Trudne do opisania pragnienia o świcie

Zmagam się z nimi jak z ciosami..

Chmury, są tak wysoko nad nami

Niezdobyte szczyty pozostają zatarte we mgle,

A jednak jest w tym coś niebiańskiego.

Zawsze muszą być wieczne przebłyski światła

W rutynie chłód nocy przechodzi przez skórę

Odkąd lęki stały się jawne..

Chmury, są tak daleko stąd

Niewidzialne jest to co chcesz złapać w dłonie

Trwając w tych lazurowych obłokach.

Z północnej strony kiedy wszystko jest pomiędzy

Rodzi się troska razem z niepewnością

Nie mogę usłyszeć co podpowiada sumienie czy istnieje?

To żart lub klęska, ale podróżujemy wśród cieni i nieba,

Z północnej strony podróżujemy Wśród cieni i nieba,

Rodzi się troska i niepewność Wśród cieni i nieba.

Wróg, mój wróg przed tobą, za mną i obok mnie

Stoi nieruchomo i sprawia, że tracisz kontrole

Gdzieś jest i gdzieś była sprawiedliwość,

Którą naznaczyło naruszenie zasad

Znudziło mnie, ale nie bardziej niż ciebie

Szukanie rozsądku, to wszystko dzieje się przez bóle,

Które odczuwasz w swoim wnętrzu i w swoim umyśle,

Przełamanie ich traci sens.

Zanim przyjdą nieznane głosy z niebios

I zanim słońce zjawi się tak nagle jak zjawa na niebie

Nie wiadomo czy ktoś dobry utuli twoje sny

To śmieszne i wyczerpujące..

Ale podróżujemy wśród cieni i nieba.