FarMagia

Cześć, mam na imię Frania. Mam tyle samo lat, co placów u ręki, czyli pięć. Mam też piętrowe łóżko i starszego brata Ryśka. I jeszcze siostrę Anielkę, ale ona jest dzidzią, więc śpi w pokoju z mamą i tatą. Chodzę do przedszkola (pod warunkiem, że nie mam zielonego kataru).

Skoro już się znamy mogę Wam opowiedzieć co ostatnio zrobiłam.

Wyjechałam z rodzicami na urlop i polubiłam nowego kolegę, choć na początku wcale nie mogłam go zrozumieć.

Zadbałam z Ryśkiem o tatę, który źle się czuł (i był całkiem zielony).

Chciałam pływać jak syrenka, a pływałam jak żabka (no i co z tego, i tak było super).

„Cześć, jestem Słoniu i jestem super! Sto razy lepszy niż inni. Mam muskuły i tatę dyrektora. Tata lubi, jak zwyciężam, więc się staram. Jedno, co mnie martwi, to moje jutrzejsze urodziny. Powinienem zaprosić kolegów. Rzecz w tym, że ich nie mam…”
Grupa nastolatków przenosi się do osiemnastowiecznej Polski. Muszą sprawdzić, kto odpowiada za upadek Rzeczypospolitej. Źli sąsiedzi? Beznadziejny król? A może po prostu pech? Dziwne? Wcale nie! W niedalekiej przyszłości nauka historii wygląda zupełnie inaczej… Szczególnie gdy nauczycielem jest pan Cebula.
Seria„Ale historia…” z humorem przekazuje fakty historyczne i ciekawostki. Z piątej części dowiecie się między innymi, czy liberum veto to czarodziejskie zaklęcie, na co Stanisław August Poniatowski wydawał pieniądze i po czym poznać fałszywych przyjaciół.
Wydanie tradycyjne jest bogato i dowcipnie ilustrowane przez Artura Nowickiego. Ilustracje i komiksy nie zostały pominięte w audiobooku: Maciej Więckowski, artysta innego medium, zinterpretował je dla słuchaczy używając słów i intonacji, a także dużej dawki inwencji i talentu. Był to pierwszy taki projekt zrealizowany w studiu nagrań Storyboxu, więc z niepokojem czekaliśmy na decyzję autorki: publikować, czy schować w najgłębszych zakamarkach dysku…? No i doczekaliśmy się:
„Jest super. A już sposób przedstawienia komiksów to mistrzostwo. Bardzo mi się podoba”.
Grażyna Bąkiewicz

Matylda ma 7 lat. Ma też psa, nazywanego Ają lub Józią. Pewnej nocy czworonożna przyjaciółka zabiera ją w niecodzienną podróż na planetę o nazwie Kosmos, by dziewczynka mogła spojrzeć z nieco innej perspektywy na otaczających ją na Ziemi ludzi, faunę i florę. Hasło Złap mnie za łapę otwiera tunel prowadzący do krótkiej, ale dającej do myślenia przygody, którą Matylda zapamięta na całe życie…
To furtka do rozmowy o otaczającym nas świecie, pretekst do objaśnienia dziecku spraw ważnych dla każdego mieszkańca naszej planety…

Audiobook dla wszystkich pokoleń – każdy znajdzie tu swoje własne odczytanie i swoje własne oczarowanie.

"Alicja w Krainie Czarów" jest szczególną opowieścią. Nie przedstawia świata takim, jakim go widzimy na co dzień, lecz ukazuje go we śnie bohaterki, a snem, jak dobrze wiecie, rządzą odmienne prawa. Toteż w książce znane fragmenty rzeczywistości układają się w całkiem nowe, często nonsensowne całości, a postaci prawdziwe, przemieszane z fantastycznymi, wyglądają i zachowują się inaczej niż w życiu.

Baśniowa opowieść o przygodach Alicji w Krainie Czarów powstała w gorące lipcowe popołudnie 1862 roku, kiedy to podczas przejażdżki łódką po Tamizie Lewis Carroll, wykładowca matematyki w Oxfordzie i autor poważnych książek matematycznych, opowiedział ją małej Alicji i jej dwóm siostrom. I właśnie ta opowieść, a nie prace naukowe, przyniosła pisarzowi światową sławę. Zachęcony ogromnym powodzeniem książki Carroll kilka lat później napisał drugą część opowieści pt. Alicja po drugiej stronie lustra.

I jeszcze jedna uwaga: "Alicja w Krainie Czarów" należy do tych książek, do których warto wracać. Raz odczytacie ją jako dziwną baśń, pełną niezwykłych, zaskakujących wydarzeń, ale przy kolejnej lekturze ukaże się wam wiele nowych treści. Każdego jednak czytelnika zawsze zdumiewać będzie bogactwo fantazji i pomysłowości autora, każdy też podda się urokowi jego niepowtarzalnego humoru.

Zaskoczony, odwrócił głowę w stronę, z której dobiegła
propozycja. A może raczej rozkaz – tak odebrał te słowa,
wypowiedziane z jakąś trudną do określenia mocą. Mówiła
je czternastoletnia dziewczyna, która teraz patrzyła policjantowi
prosto w oczy, a w jej wzroku było coś hipnotyzującego,
coś, co nakazywało posłuszeństwo.
– Oczywiście – zgodził się nieswoim głosem.
– Bardzo się cieszę – odpowiedziała dziewczynka.
Jej twarz ozdobił delikatny uśmiech. Otworzyła drzwi i poszła
pierwsza. Piotr uznał, że jest w niej coś nienaturalnego.
Szedł posłusznie o krok za nią, nie mogąc oderwać od niej
wzroku.
(fragment)

Antonina nie mogła zapobiec temu, co się musiało zdarzyć.
Była bezradnym świadkiem wielu okropności. Ale podjęła
próbę naprawienia zła, w sobie tylko właściwy sposób…

…Autorka zręcznie skraca dystans, zniża się do poziomu myślenia dziecka…
...Co nowego znalazłam?