Gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach ebook

Frezja i dzban

rozbity o północy,

rozbłysnął w tak wielu promieniach kolejnego poranka,

kto pozbiera obraz frezji pokruszony?

kto sklei z cząstek dzban obdarowania

— wszystko przepadło?

w czasie można odnaleźć okruchy (duchy),

w czasie można odnaleźć symbole (idole),

w czasie można odnaleźć przyczyny i skutki

utraconej czułości spowitej w kir,

ja podejmuję się przywrócić strukturę kryształu,

gdyż widzę przed i po,

widzę skąd i dokąd,

chociaż w okruchach widzę ją i siebie,

Pandemia

kostka świat marny — przypadek,

rzuca kostką raz, drugi, trzeci,

Galaktyka, Pangea, Abraham,

Pan Bóg się uśmiecha,

kostka toczy się na powrót wprost do ręki Boga,

a on ją zatrzymuje i zaciska w dłoni,

porusza nią i znowu rzuca,

Pornografia, Holocaust, Pandemia,

zaczesuje do tyłu siwe włosy palcami,

Ku zagładzie skostnienia

przechadzam się uliczkami Ostrowa Tumskiego,

widzę, jak młodzi klerycy, dowcipkując,

zamiatają sutannami rozgrzany nowymi nadziejami bruk,

gdy jeden z nich potyka się przy pomniku św. Jana Nepomucena

— odwracam wzrok

Z Ogrodu Arcybiskupiego widzę, jak na drugim brzegu rzeki

na Bulwarze Dunikowskiego nietrzeźwy artysta z kumplami

oddają mocz po ludzku na jeden z mniej znanych

pomników wrocławskich: „Zalanym artystom”,

mający w pamięci pomnikową powódź w tym mieście

— odwracam wzrok

Na środku Odry pierwsza para kajakarzy kręci piruety niecierpliwe

(czyżby przylecieli dopiero z ciepłych krajów jak bociany?),

wymachując wiosłami, oddalają się od siebie i zbliżają,

gdy stykają się wreszcie burtami, chcą się pocałować,

wtedy on, przechylony zbytnio, wpada pod wodę,

ale przekręca się pod nią, by wynurzyć się z drugiej strony

— odwracam wzrok

Inna para młodych stażem małżonków przechodzi właśnie

mostem strzeżonym przez św. Jadwigę i św. Jana Chrzciciela,

choć jest on zamykany kłódkami serc, lecz nigdy

nie został zamknięty dla miłości,

ich pies, ciągnięty na smyczy, podnosi właśnie nogę

i obsikuje przęsło, a uryna leci

na płynące pod mostem dwa romantyczne łabędzie

— odwracam wzrok

Z ławeczki filmowców krótkometrażowo-reklamowych patrzę na dziecko,

które zjeżdża na linowej zjeżdżalni na Wyspie Bielarskiej,

dziecko zbliża się i zmienia nagle w Sweet Little Sixteen,

jakąś latkę zwisającą na drążku, tak wyciągniętą na rękach,

że dżinsowa spódniczka podsuwa się aż na biodra,

odsłaniając szczupłe nagie uda i bieliznę,

żeby nie wpaść pułapkę Chucka i nie skończyć w więzieniu, ja

— odwracam wzrok

Pod posągiem Sokratesa przymierzam moją obutą stopę

do bosej wielkopalcej stopy filozofa,

mój but taki mały jak budynek Uniwersytetu

za rzeką prześwitujący przez gałęzie pączkujących drzew,

małość logiki obutych i niezależności myślenia odzianych

widoczna gołym okiem nie tylko tu,

podczas gdy Leszek Czarnecki, nie do pomylenia

z Leszkiem Czarnym z Piastowiczów,

tych, co zakładali wrocławski gród,

prowadzi wykład w Auli Leopoldina, ja

— odwracam wzrok

Widzę pod drzewami na Wyspie Słodowej

grupkę młodzieży z gitarą, winem i jeszcze czymś,

co emituje zapach i dym,

grają i śpiewają Hey Joe i Smoke on the Water rozanieleni,

tonący nie w Odrze, ale w kadzidłach z zielska

nie śląskiego, ale tropikalnego już pochodzenia,

gdy podchodzi do nich Straż Miejska, ja

— odwracam wzrok

Z bramy Uniwersytetu wychodzi śliczna dziewczyna,

kometa gęstych jasnych loków omiata jej plecy

w dżinsach i niebieskiej skórzanej kurtce,

z przewiązaną pod szyją czerwoną bandaną

(choć zupełnie nie country ani moto-girl),

szybko bieży do mnie jak Hagia Sophia — Mądrość Odwieczna,

z pobliskiego Ossolineum, chyba lwowskiego jeszcze, wychynęła ona,

wchodzi na most, rozpoznaje mnie z daleka

otoczonego wianuszkiem mew siedzących

na Powodziance i na poręczach wokół,

uśmiecha się i macha ręką do mnie,

wszystkie mewy jak na komendę — odwracają głowy

i patrzą na środek rzeki, gdzie ostatnia samotna biała kra

spływa Odrą wprost na pierwszą kataraktę,

za którą jest Memfis, miasto spotkania, zjednoczenia i Ptaha

(boga stwórcy, który stworzył człowieka z mocy serca i mowy),

czarna łyska na białej krze,

Moja wina

wielkości Hagii Sophii albo Błękitnego Meczetu,

Trzecie ucho

wychodzę na ulicę o świcie,

idę brudnym chodnikiem,

przystaję nad kratą kanału,

nasłuchuję tym trzecim uchem szeptów grzechu,

goni mnie moja poranna modlitwa,

pędząc ze świstem jak poranny ptak

przez zadżumione puste ulice i place,

już mnie dopadła, właśnie teraz:

„oczyścić się, oczyścić, oczyść się”,

ucho zmienia się w muszlę małży,

wiatr, dmąc w muszlę,

wydobywa z niej woli ryk jerychońskich trąb,

łzy spływają nagle po policzkach,

ciepło serca roztapia twarz i oczy

Belfegora,

Asmodeusza,

Ozyrysa

widniejące pod taflą mojego kwitnącego miasta,

Krasnale nierozpoznane

do pokazywania elementów klimatycznie skrajnych,

w naszości i obcości skrępuj duszne lata

olbrzymów niechcianych przez centra kinowe,

wyrywające się przed sprzedaż hamburgerów,

godząc w centra handlowo-gastronomiczne,

zausznicy średnio glebnych (średnio wygadanych) pozorantów

pomnikowości rozpierzchną się,

w ogóle nie patrząc ani nie wzywając pomocy,

od demiurgów cichnących w niszach alei piątej

o trzeciej trzydzieści po zmierzchu boga Sorosa,

gdy kwiaty wezwą kogoś do pokutowania w losu chaosie,

Balony peany

za Narodowym jedynym,

zadość uczyniono Stalinowi pałacem,

a Wiejska w środku Warszawy

stała się ulicą Bydgoszczu,

znaki wymyślone przez Żubry i Tarpany

z czerwonymi zadami jak pawiany

na balkonie onego PKiN siedzi Tusk z Kwaśniewskim,

na palcach liczą gołębie i wrony,

gołębie kubizmu i wrony surrealizmu,

znaki czasu peany kolorowe balony

Demokracji trującym gazem wypełnione,

na zakończenie emisji serialu o Lechu Wu,

Dramat namiętności

Ileż to razy palce moje dotykały

delikatnie szorstkiej albo satynowej łydki

i zagłębiały się ciepło w pulchności jej,

przesuwając z emocjami międzyplanetarnymi

swoje kubki smakowe muśnięć w dół i w górę,

ile?

byłem szczęśliwy, nieszczęśliwy, szczęśliwy

Ileż to razy moje policzki rozgrzane

otulały uda roztkliwiającą stroną wewnętrzną

marsjańską nieskończonością delikatności,

ile?

byłem szczęśliwy, nieszczęśliwy, szczęśliwy

Ileż to razy moje ręce obejmowały gładkie pośladki

jak rozległe horyzonty kobiecej niepowściągliwości

wewnętrznie zapadające, ustępujące pod palcami,

co jak języki lawy wytapiały pożądanie

zastygłe wcześniej w kobiecości jak idol dla zapatrzonego,

ile?

byłem szczęśliwy, nieszczęśliwy, szczęśliwy

A teraz patrzę na swoją Batszebę

przysiadającą się do mnie w króciutkiej sukience,

gdy zakłada nogę na nogę,

i wiem, że to najpiękniejsze nogi na świecie,

przynajmniej w tej chwili nietuzinkowej emocji

w oczach moich, nie moich, moich

najpiękniejsze, długie nogi świata widzialnego,

najdłuższe piękności człowieczego świtu,

najświętszy przekaz długich promieni świetlnych

odbitych od nich, ich, od nich,

najświatlejszy nawrót piękna do nich

w mojej duszy,

jestem nieszczęśliwy, szczęśliwy, nieszczęśliwy

tak, nieszczęśliwy w moich okowach wartości,

duchu mój, ulatuj z kamienia żelaza ciała,

ulatuj, póki czas, odlatuj na Olimp bogiń nieskazitelnych w absolucie

i zostań tam daleko

od niebezpieczeństwa nóg pierwszych, rajskich, zakazanych,

Fale

oni, dwudziestoletni zabójcy kwiatów,

one, lilie zżęte mieczami buntów,

radio mlaska i siorbie, radio chlipie i łyka,

zdania domniemanych sprawców tych rzezi

Fale marszczą się na krawędziach krawężników,

zalewają autonielojalności snobów,

zakamuflowani robotnicy udają nierobotników,

wieżowce wąchają dym miejskich kadzideł, skłaniając się ku

marnościom świata tego z klocków Lego,

zmierzch hałaśliwy unosi się nawet nad drapaczami nieba

pod ścianami studenci udający docentów

piszą poezje nieszczęsne, nieczęste,

nieprofesorowie udają profesorów, tu

melorecytacje pociągów metra i autobusów,

melorecytacje pęczniejącej swoim rytmem nocy,

Skrzywienie wiosenne

a czemu to one mają służyć?

a temu, że wiosna nie zawsze wybucha

w samym sercu tylko,

my wiemy o tym, ale czy wszyscy młodzi?

wiosna wybucha w głowach łaknieniem ludzi,

najpierw w dużych aglomeracjach, stolicach,

puchnie z nimi na uczelniach, dworcach,

stacjach i w dyskotekach, pubach, pizzeriach,

potem rozrasta się wraz z dachami, ścianami po kres impresji

i sama przyroda już nic nie może uczynić, by to powstrzymać,

przyjmuje wszystkie cukiernie z bzami i lodziarnie z bukietami

i miliony na językach mają tylko bogobojne słońca jak marcepan,

wtedy do każdego człowieka przylatuje papierowy bocian

albo selfieprzylaszczka na YT, FB lub skowronek na Instagramie,

wszystko łka ze wzruszenia, zamiast śpiewać cienko,

chociaż może to tylko tak wygląda elektronicznie,

chociaż niby przyrodniczo się rozlewa, rozbawia seksem,

Bezlistne buki

a pamięć?

pamięć to już wiatr,

wiatr jakiś niezorganizowany,

skądś, skąd nikt nie ośmieliłby się przybyć,

a jednak!

wiatr potrąca harmonią cudu harfę nostalgii,

a fletnię smutku wypełnia tchnieniem dni, co odeszły,

jakżeż te płatki odrywa przedziwnie,

jak mści się na zaprzeszłym bezruchu,

odpadają jak płaty rdzy od grodzi ostatnich,

ratunkowych w kosmicznym pojeździe Nostromo,

który tonie w czasie,

i wpadają do wody,

czarne płatki unoszą się na czarnej tafli jeziora,

jeszcze nie jak łódka Charona, lecz jak okręty Jazona,

i wtedy dobiega muzyka

do uszu opisujących rozpoznanymi szeptami

moje dzieje, wrażenia

emisariuszy jutra z Nostromo —

— In Memory of Elizabeth Reed,

Black Magic Woman — Third Stone from the Sun,

więc kamień jest już jeziorem, kwiatem, dźwiękiem, wierszem,

szlachetnym powiewem pamięci (o) wszystkim, co dobre,

Co z tobą?

co z Polską? co ze światem?

nie czekaj, uciekaj,

Szczyt pokory

chociaż odpadłem od stromej ściany powodzenia,

moja twierdza to mój szczyt (choćby na dnie), zdawało się

przezornie dźwigałem ciebie w sobie jak bezpieczeństwa plecak,

jak lin wiązkę na wszelki wypadek,

wypadło odpaść w sobotę, leciałem w dół w niedzielę,

przypadek wierności sprawił, że usłyszałem jeszcze, jak wzrasta jedna ze skalnic,

zanim uderzyłem głową o grań,

zaskarbiona pomoc nadeszła,

zablokowałaś karabinki, wbiłaś czekan, wyhamowałaś mój upadek,

kamień skarcenia uniósł się, by sięgnąć mego czoła

— nie sięgnął

ani ten na ziemi nie sięgnie,

ani ten lecący w kosmosie bezideowej ciszy,

jestem już uratowanym przyrodnikiem

Z deszczu pod Ryn

popijając wodą zza burt rozuroczenia nasze

i dojadając czekoladą Ewedel obiad ziemniaczany,

a gdy wiatr prawdy po burzy odszedł na wieczną wartę,

my, bosonodzy, na pomostach wciąż staliśmy na baczność

przed kolejnym generałem losu szkwałem

zmutowanym grzechem serc bitew echem

Tylko mi nie mów

zrzucam cię z siebie, ale

wiem, co to księżyc na plecach,

wiem, co to gwiazdy na głowie,

wiem, co to ciężar słonecznego wiatru,

wewnątrz tego lekkiego ucisku na skronie

jest miłości siła ciążenia w swej istocie,

wiesz, że kochałem nie tylko ciebie,

więc nie mów tego, proszę,

popatrz na wagę, na wskazówkę,

na skalę czasoprzestrzeni,

Beneath the Remains

chyba w znakach zodiaku ukryły się sierp i młot,

dziś rano chór kwiczołów przypomniał mi Chór Aleksandrowa,

zwiesiłem nos na kwintę nad pieluch grobem,

cóż, nie muszę się czuć wiecznie tak żywy jak Lenin,

mały księżyc zgasł, zasłaniając uszy przed riffami Cavalery,

róże czerwone swoje korzenie wyrwały

i odeszły na śmierć do Moskwy

jak zgrabna tancerka Degasa,

Dzieciństwa klucz

pomyślałem, że to ona raczej zniszczyła cel, a nie ja,

sens samotności widoczny, przeżywany co dzień przepoczwarzył się

Przylgnęła ufnie taka delikatna, ciepła do szorstkiego kamienia,

w jaki zmieniała mnie ta podróż młodzieńcza,

tonąc powoli w niej, oddalałem się od bogiń przeszłości,

które nie mogąc dosięgnąć biczem moich pleców,

wpatrywały się bezradnie w płynącą po nich wczorajszą krew

Teraz ona otworzyła mój sen przed innym sinym tygrysem,

ona, która kiedyś Chrystusowi zostawiła swój adres,

wypaczająca jego Golgotę myślami o tym, że czeka go tylko ciągłe umieranie,

nie przypuszczała, że On odda go mnie na zmartwychwstanie,

teraz zastanawiam się, jak posiąść jej szkolne marzenia

Arie

a atonalność ust, języka, warg,

zniesienie bólu poprzez klocki lego palców

w lesie norweskim, gdy ciepło doskwiera,

płynie śpiew zakochanych nieosiągalnością

Ponętna niech zdobędzie się na

poprawienie wezgłowia w łożyskach

wierszy pod głową poety,

atonalność słów jak nagle zerwane struny harfy praw

bez podłości w skroniach,

ciągle małostkowości pożądania jej nóg,

zabrane pończochy i ona jest bez nich,

na karuzeli pomalowanych paznokci

w sukience się kręci,

bez bielizny nad trumną i kołyską wiersza

Poeta z zadartą głową gwiżdże arie,

prąd wyłączyli, zatrzymała się przed nim,

wyciągnęła rękę

poduszka wypadła mu spod głowy,

na zmartwychwstanie wiersza,

Wieczorem wybaczamy wraz

odkąd śnieg spadł na rzęsy twojej nocy,

w naszym czuwaniu pojawiła się odrobina ciepła,

co wieczór słyszymy marsz dzielnych zwycięskich legionów,

jeszcze rytm i pieśń ich jak dym snuje się po świt,

wąsy bojowników, piersi matek polskich, koronki sztandarów

w ten zimowy wieczór podziwiamy wspólnie na niebie,

od żywych gwiazd oddalają nas rzęsy i śnieg,

biały niedźwiedź robi sobie zdjęcie z wąsatym przywódcą,

potem defiluje naturalnie zgarbiony w kierunku alei,

gehenny ciemnej obozy zniknęły już w jaskini historii,

a po chwili wyleciały gołębie, a gdy zagdakały kury giełd,

żaden Polak nie zaparł się siebie,

my razem zapieramy się siebie co dzień

po to tylko, by wieczorem wybaczać wraz

ech, te ugody gorące, serdeczne, drobniutkie

mrówki śmieszki na ścianach salonu w naszym pokoju błogim,

nietoperze, byki, półksiężyce na witrażach pracowitych dni,

jakże dawno odeszli stąd ci, co poszli walczyć pod Pszczynę,

ginąć za Ukrainę, krwawić za Londyn — brak ich okrutny, cóż,

dzisiaj nasze spadochrony i hełmy czekają w kącie, a my idziemy do łóżka,

popijamy Wysowiankę, wyłączamy silniki tankietek z biur,

Wiosna 1980

od rana tylko Narcyza władzy słychać w radiu,

zespawani wąsaci starcy w spódnicach z cokołów

kupują mleko w proszku i odżywki dla niemowląt świata za łuski,

dostałem przez umyślnego zaprzańca wezwanie na wojskowe ćwiczenia,

będę musiał wykuwać okopy w znanych lodach Syberii,

patrzeć pod nogi liczne jak przebiśniegi,

zaszczuty, zapędzony do tunelu duszy bez wyjścia,

muszę zrezygnować z myślenia o Kantorze i Wielopolu w delcie Missisipi,

muszę zrezygnować z myślenia o kobietach Baudelaire’a w Paryżu,

muszę zrezygnować z myślenia o obsesjach Dostojewskiego w Petersburgu,

muszę zrezygnować z myślenia o ogniach Hendrixa na wyspie White,

muszę zrezygnować z myślenia o koniecznych zezwoleniach Wojewody Krakowskiego na wszystko,

Wiatr

w czerepach przerażająco milczących władców,

ich małe makabryczne główki kołysały się bezwładnie

potrząsane szyjami socjalistycznych flamingów,

teraz nie da się tu zasnąć — przeleciało mi przez głowę,

łuna na horyzoncie,

przecież w Czechach też tak jasno,

rozrywane cirrusy fioletowe zaginają parol na całe Karpaty,

ledwo żyjący wiatr narobił zamieszania wszędzie,

Meteoryt uderzył w Paryż

meteoryt wbił się ostatecznie w ścianę Centrum Pompidou,

wichura rewolucji się zerwała, rozerwała sztandar Joanny,

niechodzący dźwigacze nitów jeżdżący bolidami jeszcze podtrzymują go,

Tautologia

Pierwsza para

posmakować jak papaję, pitaję, mango,

jeden prosty gest

i ziemia, na której stoimy, nagle

zmieni się w niebo albo piekło, kto wie?

objąć ją za szyję, przyciągnąć do siebie,

przytulić policzek do policzka

i trwać tak do końca świata,

nie będąc mężem i żoną,

a wyłącznie Adamem i Ewą,

ludzkości pierwszą parą świętą,

jeden prosty gest,

objąć ją za szyję, przyciągnąć do siebie,

Sznur

sznur pereł czarnych zamiast łańcucha

na szyi sędziego Juszczyszyna,

jej ręka na moim pośladku,

sznur politycznych widziadeł nad Mostem Średnicowym,

jej ręka na mojej piersi,

sznur kolorowych żarówek

na choince w Ogrodzie Botanicznym na Ostrowie Tumskim,

jej ręka na moim brzuchu,

sznur samochodów w Gorzyczkach na Autostradzie Słońca,

jej ręka na mojej dłoni,

sznur katowski z ledowej taśmy tęczowej Biedronia,

jej palec na moich ustach,

Adoracja

to nie kult solarny,

ale po pięciu tysiącach lat rozwijania teologii i filozofii

obraz apoteozy człowieczeństwa

(zrodzonego dzięki słońcu)

w myśli najszlachetniejszej z konieczności rozbłyska,

widzisz ten opłatek bursztynowej gwiazdy,

kruchy jak śnieżka prześwietlony,

w monstrancji bezlistnych, styczniowych drzew koron,

na ołtarzach złożonych, wzniesionych jak do modlitwy,

dłoni domów i kominów,

Zauroczenia

Lód topnieje rankiem

pływają pierwsze rekiny i manty,

lodowce Grenlandii znikają nocą

jak ptaki jesienią i dziecięce sny latem,

Wyspy Wielkanocne zanurzają swoje postacie w płynie,

małe, coraz mniejsze Wyspy Wielkanocne,

trwa bitwa dusz na ukłony przed kamerami,

kominy machają chorągiewkami

do humanoidów na konferencjach,

Kołysanka

tam jakiś pan grzebie w śmietniku, a może to kot,

popatrz, jaki wielki księżyc za oknem,

ponad miastem świeci jak neon PZU bez zet,

tam w dole już śpią ludzie, a my jesteśmy na górze,

jesteśmy wyżej od szkół i pałaców kultury,

jesteśmy wyżej od komend policji,

jesteśmy wyżej od więzień i kościelnych wież,

jesteśmy wyżej od pomników i cmentarzy,

tik-tak, tik-tak, synku śpij, tylko tak,

to tylko zegar, nie Kremlowskie Kuranty,

Lojalność

w uszach mam zgniecione puszki po piwie,

a nos zapchany plastikowymi butelkami po oleju do frytek,

legenda Solidarności zdejmuje mi buty,

namaszcza je resztą mazi z czołgów, które gdzieś odjechały,

kładzie kompres na bolącą zbitą głowę,

Myszka Miki przybiega do stóp i łasi się do nich,

na ścianie widzę wydrapany napis — byłem tu, Homer,

leki stoją na szafce na leki jak wryte,

dzwon daleki dzwoni jak dzwon Lenina,

gołąbek Picassa wyfruwa spod paznokcia

i roztrzaskuje się nagle na ścianie — gołąbek Guernica,

Najmłodsza

co wydaje mi się pocałunkiem powitania

wysłanym w powietrze,

odwzajemnionym takoż przeze mnie,

lecz na pożegnanie,

kochaj mnie, pochylonego

Eurydyka