Ebook 30 lat za kratami. Osobista opowieść dyrektorki polskiego więzienia mobi,epub

�czepę cią­gnika. Powie­wają biało-czer­wone flagi. Jedziemy do naj­bliż­szego mia­steczka na pochód pierw­szo­ma­jowy. Będziemy tam śpie­wać, mamy występ. Wszy­scy pięk­nie ubrani. Dziew­czynki w bia­łych blu­zecz­kach i gra­na­to­wych lub czer­wo­nych spód­nicz­kach, w zależ­no­ści od pomy­słu wycho­wawcy. Chłopcy rów­nież w bia­łych koszu­lach i gra­na­to­wych lub czar­nych spodniach. Oczy­wi­ście z przy­pię­tymi prze­pięk­nymi koty­lio­nami z bibuły. Ci, któ­rzy nale­żeli do dru­żyny zucho­wej lub har­cer­skiej, byli rzecz jasna w mun­dur­kach. Póź­niej zawsze cho­dzi­li­śmy z tatą na - Wej­dziemy na pawi­lon miesz­kalny osa­dzo­nych, oddział dla ska­za­nych kobiet. - Z zamy­śle­nia wyrwał mnie głos kie­row­nika. - Za co sie­dzą kobiety? - Za wszystko: kra­dzieże, prze­stęp­stwa gospo­dar­cze, zabój­ - Zabój­stwa? - Ha, ha, ha - roze­śmiał się mój roz­mówca i dodał: - Tak. Myśla­łaś, że kobiety nie zabi­jają? Hm, chyba naprawdę tak wła­śnie myśla­łam. Pode­szli­śmy do cze­goś w rodzaju okra­to­wa­nego przed­sionka, wysta­ją­cego poza bryłę budynku. Kie­row­nik naci­snął dzwo­nek umiesz­czony na kra­cie. - Musimy pocze­kać na oddzia­łową - rzu­cił. - Kobietę? - Tak, na oddzia­łach dla osa­dzo­nych kobiet służbę peł­nią kobiety. Po chwili otwo­rzyły się drzwi od budynku i do okra­to­wa­nego przed­sionka - z cza­sem dowie­dzia­łam się, że to krata koszowa - weszła star­sza kobieta. Była w mun­du­rze, innym niż funk­cjo­na­riu­sze w admi­ni­stra­cji. Miała na sobie spód­nicę i swe­ter w serek, a pod spodem koszulę z ide­al­nie zawią­za­nym kra­wa­tem. W ręku trzy­mała pęk klu­czy rów­nie wielki jak ten u funk­cjo­na­riu­sza przy bra­mie. Otwo­rzyła kratę. Weszli­śmy drew­nia­nymi drzwiami na oddział i sta­nę­li­śmy przed kolej­nym zakra­to­wa­nym przej­ściem, w dodatku znów zamknię­tym. ,,Po co ona zamy­kała tę kratę, skoro za chwilę miała wra­cać?" - prze­le­ciało mi przez głowę. Kie­row­nik chyba czy­tał w moich myślach. - Pamię­taj, kraty w wię­zie­niu są po to, żeby były zamknięte. Ni­gdy nie zosta­wiaj ich otwar­tych. Ude­rzył nas dziwny zapach, smród, zaduch. Oddzia­łowa wyszu­kała odpo­wiedni klucz, usły­sze­li­śmy zgrzyt zamka i weszli­śmy do środka. Zasta­na­wia­łam się, jak oni te klu­cze roz­po­znają. Prze­cież wszyst­kie są jed­na­kowe. Oddzia­łowa ze sto­ic­kim spo­ko­jem zamy­kała za nami kratę. Kie­row­nik nie szedł dalej, cze­kał. Tro­chę mnie to dzi­wiło. Sta­nę­łam obok niego i bacz­nie wszystko obser­wo­wa­łam. Oddzia­łowa pode­szła, sta­nęła naprze­ciwko kie­row­nika, ski­nęła głową. - Sier­żant Bożena N. mel­duje oddział pod­czas prac porząd­ko­wych - powie­działa, a następ­nie wyre­cy­to­wała cały mel­du­nek o tym, co się dzieje w oddziale, ile osa­dzo­nych jest w pracy, ile w biblio­tece, ile w łaźni i tak dalej. To też wydało mi się dziwne. Czyżby kie­row­nika naprawdę obcho­dziło, co robią osa­dzone w oddziale? Popę­kana, szara, beto­nowa posadzka kory­ta­rza błysz­czała. Nie wiem, co to było, może lastryko, ale mimo to lśniło czy­sto­ścią, wypo­le­ro­wane jak lustro. Nie­mal par­sk­nę­łam śmie­chem na widok dwóch dziw­nie zacho­wu­ją­cych się osa­dzo­nych. Jedna sie­działa na jakiejś desce, a raczej gru­bym klocu owi­nię­tym w koc, a druga za pomocą cze­goś w rodzaju dyszla cią­gnęła ten kloc tam i z powro­tem przez cały kory­tarz. Pomy­śla­łam, że to obra­zek jak z psy­chia­tryka. - Co cię tak śmie­szy? - zapy­tał obser­wu­jący mnie kie­row­nik. - No, to. - Poka­za­łam wzro­kiem. - Pole­rują posadzkę, to fro­terka - wtrą­ciła się oddzia­łowa takim tonem, jakby chciała mi wykrzy­czeć: ,,Czego nie rozu­miesz?". Oczy pra­wie wyszły mi z orbit. Dopiero póź­niej dowie­dzia­łam się, że to stary, spraw­dzony spo­sób pole­ro­wa­nia posadzki. Pastę do pod­łogi roz­pro­wa­dza się cienko po powierzchni, wciera szma­tami, a potem fro­te­ruje. Osa­dzeni wyko­ny­wali takie prace porząd­kowe nie­zwy­kle chęt­nie. Dla nich było to coś w rodzaju wię­zien­nej siłowni. Fro­te­ro­wa­nie podobno świet­nie wzmac­nia bicepsy. Poza tym w wię­zie­niu każda oka­zja do wyj­ścia z celi jest dobra. Zawsze można zaga­dać, cho­ciażby do oddzia­ło­wej. No i, oczy­wi­ście, nie bez zna­cze­nia był wnio­sek nagro­dowy za prace porząd­kowe na rzecz oddziału. To mogła być pochwała do akt, ale rów­nież dłuż­sze lub dodat­kowe widze­nie, dodat­kowa paczka lub wypi­ska. - Pro­szę otwo­rzyć celę - pole­cił kie­row­nik. - Tak jest. Po