Dwaj Frontignacy ebook

ISBN: 978-83-8226-168-4

Ta książka elektroniczna została przygotowana dzięki StreetLib Write (http://write.streetlib.com).

Stanisław de Frontignac l. 40Sebastjan de Frontignac, jego synowiec l. 25.Roquamor l. 45.Antonia, jego żona.Marya, siostrzenica CarbonnelaMarcandier l. 50, spekulant.Ewelina, jego żona.Imbert, lekarz towarzystwa asekuracyjnego.Amaury, gość 1szy.Flavarenc, gość 2gi.Dominik, służący Stanisława.Służący Roquamora.

Co za natłok!Trzy szyby stłuczone....Dla odświeżenia powietrza! Nic dziwnego — gospodarz skąpy.... brak zupełnie chłodników!...Pan znasz pana Roquamora.... gospodarza?Nie, wprowadził mię tutaj mój przyjaciel... W ten sam sposób i ja zostałem wprowadzony. Słyszałem tylko, że jego żona ma być zachwycającą blondynką.Żona Roquamora? — A tak, Antonia jest ładna.... rzeczywiście... bardzo ładna, ale... brak jej — tego.... (pokazuje na piersi)... tuszy.... rozumiesz pan... ja zaś lubię kobiety dobrej tuszy. (po chwili) Patrzno pan jak mój kapelusz wygląda! Całkiem nowy... Kupiłem go wczoraj... Doprawdy nieznośnie prędko niszczą się rzeczy na balach....(słysząc ostanie słowa) Ogólne prawidło: idziesz na bal, bierz stary kapelusz. Być może... ale zdaje się, że to prawidło mieści w sobie wyjątki dla niektórych osób...Hę? — A tak... bo widzisz nie mogłem znaleść starego kapelusza. Mniejsza o to! — ... Dobrze żeśmy natrafili na ten salonik — tu można przynajmniej swobodnie oddychać!... Szczególna myśl przyszła panu Roquamorowi do głowy: — dawać bal! Od trzech lat nie był w Paryżu — nikt go nie zna... to sławne! — Mój kochany, myśl tę powzięła żona, a nie mąż. —  Pst! gospodarz nadchodzi! A! prześlicznie! pysznie — cudownie! Od dawna tak doskonale się nie bawiłem! A — pan doktor! — panie Marcandier — witam — witam. Winszujemy panu panie Roquamor — winszujemy... wybornie urządziłeś ten miły wieczorek. Bardzo proszę... zbytek łaski... Tak — prawda, bal się udał — tylko to mnie gniewa, że oprócz panów nie znam tu żywej duszy.  Nic dziwnego. Tak długo bawiłeś pan w Marsylii... dla załatwienia interesów......obecnie powracasz — a pani Roquamor daje bal, abyś pan mógł zawiązać na nowo znajomości ze światem paryskim... powoli, powoli, zapoznasz się z czasem ze wszystkimi. Musisz pan być zadowolonym widząc jak panią Roquamor podziwiają, jak jej nadskakują... ilu ma wielbicieli.Bądź że pan cicho! On zazdrosny jak tygrys.  Hm! Mówisz pan o mojej żonie — — o tym tłumie śmiesznych panów, którzy skaczą, kręcą się i latają w około niej... Patrzcie — — właśnie tańczy polkę z jakimś elegantem którego nie znam nawet... umizga się! A! do licha! jakże długo trwa ta polka... przepraszam panów — zaraz służę. (idzie do drzwi w głębi — stara się przecisnąć przez tłum gości w drzwiach stojących)Nie trącaj-że pan do licha!Mógłbyś pan uważać przecie!Tak... przepraszam — prosiłbym jednak...  Możesz pan poczekać.... zaraz się polka skończy.... Bardzo przepraszam... zaczekam.(powraca na przód sceny — d.s.) Otóż to, nagroda za moje koszta, trudy i starania.Cóż? — nie idziesz pan do żony?A tak... łatwy do niej przystęp — chyba poślę po żandarmów, aby mi drogę torowali. A! otóż i pani Roquamor... Cudne ramiona!.. Jaka kibić wysmukła.. brawo!  Ba! Kiedy szczupła — ja lubię kobiety... dobrej tuszy. Dajno pan pokój — wziąłbyś ją pan i taką... gdyby tylko... A! do licha... niewytrzymam! — Powoli! spokojnie! spokojnie mój drogi panie. Tak... dobrze panu mówić powoli i spokojnie! — Spokojnie!! — pan myśli, że mię ten bal bardzo bawi!... Pomyśleć tylko, że dając wieczór u siebie, płacę słono za światło, poncz, lody, muzykę etc... i nie zważają na mnie wcale. Nikt mi się nawet nie kłania. Przeciwnie, fukają, potrącają, obrażają mnie.... Dam ja im bal na drugi raz!.. (po chwili) Ależ gorąco!... Cały jestem spocony!.. (wchodzi lokaj z tacą lodów) A chłodniki! Dawaj-że! Przepraszam pana.... damy przedewszystkiem mają pierwszeństwo... (wychodzą ze sali goście — tłumnie rzucają się na tacę — wypróżniając ją w jednej chwili) Powoli, panowie! za pozwoleniem!Oh!! Wyborne!  Nie udało mi się złapać — ani jednego chłodnika jeszcze... oprócz szklanki orszady. Co to za bal! Boże zmiłuj się! — Nie ma zarządu — nie ma ani ładu ani składu — Widziałeś pan jak się przed chwilą rzucili na tę nieszczęśliwą tacę!.. Piękne wychowanie! — Sądzisz pan, że gospodarz ma o wiele lepsze wychowanie?! — Wierzaj mi — jaki pan taki kram — i odwrotnie. (po chwili) Do licha, cóż za obrzydliwy poncz... Mój Panie!!  Cóż znowu! uspokój się!.. Goście, których nawet wcale nie znasz i znać nie potrzebujesz, zostaw ich w spokoju... może to intruzy których nikt nie myślał zapraszać! Ależ mój kochany!.. Nie dość że jedzą, piją, tańczą, — słowem bawią się za darmo — jeszcze... — Najlepiej zrobię gdy pójdę do mego pokoju — tam przynajmniej nikt nie ośmieli się ubliżyć mi. Do widzenia — idę! (chce odejść głębią) Pan znowu tutaj!.. Czego pan właściwie żąda... czy pan nie widzi, że tu ciasno — przepchać się nie można. Dzika natrętność! Więc nie wolno mi nawet wejść głównemi drzwiami do mego pokoju! muszę się drapać na ciemne schodki! Uff!

Marcandier — Imbert — Goście — Carbonnel i Marya (z prawej)

 Przychodzimy nieco późno — ale to nic nie szkodzi. No, spodziewam się moje dziecko, że ten wieczorek potrafi cię wreszcie rozweselić, tańcząc zdołasz zapomnieć o tym wiecznie zagadkowym dla mnie smutku.(n.s.) Może go jeszcze niema! — (gł) Wątpię bardzo... nikogo nie znam... nudzić się będę. Znasz przecie gospodynię domu, panią Roquamor... to wystarczy. Ja także oprócz niej, nikogo więcej nie znam. Poszukajmy jednak gospodarza domu. (spotyka się z Marcandierem spacerującym z Imbertem — Carbonnel kłaniając się Marcandierowi mówi do Maryi) Aha — to on zapewne! (zdziwienie Marcandiera, który się mu nawzajem kłania — do Maryi) Musiałem się pomylić. (kłania się Imbertowi jak wyżej) Co? znowu... nie mam dzisiaj szczęścia... (poznaje Imberta) Ale tak... to pan panie doktorze — przepraszam, nie poznałem cię.....dobry wieczór — jak się pan masz... Nie źle — a pan?... (podają sobie ręce) Brałeś mię jak widzę za gospodarza! Tak... przepraszam pana bardzo.. nie mogę nigdzie wyszukać gospodarza. (wskazując Marcandiera) Ten pan nie jest nim także?... Nie, (przedstawiając) to jest pan Marcandier — jeden z naszych pierwszych spekulantów. ...Bardzo mi przyjemnie.  Pan Carbonnel — dyrektor towarzystwa asekuracyjnego. Bardzo mi przyjemnie. Pan należysz zapewne do grona moich klientów?Tak panie. Bardzo mi przyjemnie.Czy panu niewiadomo gdzie się obraca teraz gospodarz domu — chcielibyśmy się z nim przywitać.  Pan Raquamor? — Musi zapewne być w wielkim salonie. A zapewne, tak.... musi tam być... Sebastjan obiecał mi, że każe się przedstawić.... musi zapewne już być...Chodźmy zatem.(podając sobie ręce) Bardzo mi było przyjemnie.... (Carbonnel i Marya odchodzą — Powoli goście i tłum ustępują)

Marcandier — Imbert.

 Bardzo grzeczny i uprzejmy człowiek — chciałbym jednak już odejść. Tak prędko!.. Lepiej było wcale nie przychodzić. Jakiś ty naiwny mój doktorze... Ale prawda — nie powinienem się dziwić... jesteś stanu wolnego... niezwiązany żadną.... gdysię ma jednak żonę.... mój kochany panie spytajno Roquamora — on zazdrosny, dobrze pojmuje... Wiem, wiem... (wskazując na salę) Czy to nie pani Marcandier?  Ona... ona... tańczy z Frontignakiem. Z pięknym, wiecznie młodym Frontignakiem!Pan go znasz?